Sadeler's blog

Zaterdag, 19 september, trokken ‘de verenigde’ West- en Oost-Vlaamse molenliefhebbers er op uit, over de schreve, naar het Rijsselse, en naar de streek van Avesnois, totaal onbekend in ons Denderende land van Aalst, maar dat zal omgekeerd vermoedelijk niet anders zijn. Om acht uur al werd aangezet in de schaduw van het mooie stadhuis van Oudenaarde, met tussenstop te Marke aan de voet van onze enige Vlaamse molen met nog een bestaand Engels wiekensysteem. In Leers, nog maar net over de grens, werden we welkom geheten door de burgervader, in de opengestelde, maar niet draaiende witte stenen molen (Moulin Blanc). Een bovenkruier daterend van 1852. Al van in 1914 stond de molen stil, nadat de molenaar door een ‘misverstand’ door de Duitsers werd aanzien als spion, en ter plekke werd gefusillieerd. (bron folder uitgegeven door l’Asssociation Régionale des Amis Moulins Nord – Pas-de-Calais.) Het zou tot 1971 duren eer de gemeente de stilaan vervallen molen aankocht en liet herstellen door de firma Peel (thans molenbouwers op rust). Wat ons vooral opviel, was het feit dat hier naar eeuwigheid werd gestreeft. Zelden dergelijke zware balken gezien in een zetelkap. Kwam het daardoor dat het vangwiel door enkelen als eerder ‘mager’ werd aanzien? Iets om rustig over na te denken, later bij een lekker glas La Leersoise, blond bier van hoge gesiting, waarvan iedereen een fles mee mocht nemen.

Net voor de Rijsselse metropool in Villeneuve d’Asq, ligt het domein van Jean Bruggeman. Niet direct schitterend gelegen vlakbij de snelweg en bovendien naast een aartslelijke parking, maar wel makkelijk te bereiken. Een bezoek zeker meer dan waard. De site omvat een museum, een bijgebouw met een enorme diesel, en een uit West-Vlaanderen gerecupereerde kollergang. Er is daar overigens heel wat te bekijken aan gerecupeerd materiaal uit zowel Frans- als West-Vlaanderen. Drie staakmolens sieren de site. Een replica schaalmodel, een korenwindmolen en een olieslagmolen. Een beetje verweesd naast de parking in het zicht van een al even aartslelijk hotel staat nog een nagbouwde watermolen, met inzicht langs drie zijden. Zeg maar een waterrad gebouwd als het ware aan een grote ‘carport’. Dat de site vaak omschreven wordt als minder mooi is geheel te wijten aan de, niet tot de site behorende, omgeving. Denk dit even weg, en je bevind je in een paradijs voor de molenliefhebber. De ontsluiting kan beter, maar daar is uiteraard geld en mankracht voor nodig. Misschien moet de crisis in Europa eerst nog heviger toeslaan, eer we gaan beseffen dat Europa, en Vlaanderen voorop in feite de museumsite van de toekomst is. De gehele wereld kan dan als toerist van onze eeuwenoude kennis komen genieten. Genieten, zei het in mindere mate, deden we van een gezellig middagmaal, in het vlakbij gelegen restaurant.

Voor velen, het hoogtepunt van de dag, bereikten we in Templeuve in de Moulin de Vertain, vlakbij kasseistrook nr 7 uit de wielerklassieker Parijs-Roubaix. Reeds in 1328 stond op deze plaats een molen. De huidige constructie gaat terug tot zeker 1616. Uniek omdat dit nog een enige constructie is van een molen waarbij binnen in een stenen toren, met draaiende kap, in feite alles op een staak zit gemonteerd en dus draait. Dit merk je nog het best wanneer je op de steenzolder staat, en men buiten de molen op de wind zet, door de molen te kruien. Een motie opgesteld tijdens het Timms symposium in Arnhem in 1973 was onrechtstreeks de aanleiding tot de laatste restauratie van deze unieke molen. Ook hier treffen we de naam van Bruggeman aan, bij de initiatiefnemers. Het molengebouw is 10,20 meter hoog en de kuip heeft een diameter van 5,10 meter.

Op deze laatste mooie zomerzaterdag verlaten we de streek van Pevele om af te zakken naar de streek van Avesnois, ons onbekend, en helemaal niet zover gelegen van Brussel, hart van Europa. Er staan nog twee watermolens op ons programma. Eerst naar Sars Poteries, voor bezoek aan een watermolen uitgerust met drie steenkoppels. De molenarin, leidde ons rond over de verschillende zolders waar genoeg attributen aanwezig zijn om er een bezoek van een gehele dag voor uit te trekken. Sint Catherine, een vrouwelijke molenaarsheilige, keek vanuit een nis toe en zag dat het goed was. De molen van Sars Poteries is een van de weinig in de streek waar nog alles intact is gebleven. Dit in tegenstelling tot de watermolen op onze eindbestemming in Grand Fayt, waar helaas alle binnenwerk is verdwenen. Het waterrad van het type Poncelet is volledig gerestaureerd en draait rustig zijn rondjes onder het neerstortend water uit de spaarvijver. In de indrukwekkende gebouwen tonen een aantal ambachtslui hun werk, liggen heel wat molenattributen tentoon gesteld en is ook een bakkerij ondergebracht. Een plek waar op deze zaterdag heel wat dagjesmensen naartoe zijn afgezakt. We besluiten er onze molenuitstap bij een drankje en een hapje, op deze eerste dag van de ‘journées du patrimoine’ in Frankrijk. Een zeer mooie kennismaking met een onbekende streek voor ons Vlamingen, en zeker een meer uitgbreid herbezoek waard. Geniet mee van enkele foto’s.

Meer foto’s zijn te vinden op: molens.sadeler.be (foto’s van Eddy De Saedeleer)

Zie ook foto’s van Jef Geldof.

Zaterdag 12 september…op stap in Zeeland.

Llanrwst – de brug

09-09-09, Een magische datum.

Toch voor Beatlesfans over de gehele wereld. Alle CD’s worden, geremastered, opnieuw uitgebracht. Concreet betekent dit dat de originele banden serieus onder handen werden genomen, opgekuist, en gedigitaliseerd. Een proces dat zich de afgelopen vier jaar afspeelde, en dat al bij al een werktijd van een jaar in beslag nam. De originale banden (tapes) bevonden zich nog in behoorlijke staat, en dienden alleen al om ze voor de eeuwigheid te bewaren gedigitaliseerd te worden. De originele mastertapes, en de nu digitale versies worden zeer goed bewaard in de kelders van de Abbey Road studio’s. We kunnen gerust zijn. De opnames werden dus zeker niet geremixed, want dat zou betekenen dat het werk van George Martin zou zijn overgedaan. Een monstertaak die George Martin zelf, op zijn leeftijd, vermoedelijk niet meer aankan. Allan Rouse, in Record Collector, gevraagd naar het feit of we nu bij de nieuwe uitgaves te maken hebben met de echte originele mixes, antwoord hierop dat je wel met Martin kunt argumenteren, maar dat hij dit niet van plan is. En is dit wel nodig? Beluister zelf even Let it be…naked, waar alle Spectoriaanse rommel werd weggelaten, of de DVD versie van Yellow Submarine en oordeel zelf.

Er werden geen bonustracks toegevoegd, wat zou gekund hebben, want er kwamen doorheen de gehele carriere van de Beatles singels en b-kantjes uit die niet op lp’s verschenen. Neen deze werden als extra geremasterde versies toegevoegd op de nu dubbele cd Past Masters. Voorheen afzonderlijk verschenen Past Masters 1 en 2. Ook het als dubbel EP’tje uitgegeven Magical Mystery Tour zit er in zijn Amerikaanse versie bij (daar verschenen de 2 ep’s als een LP, aangevuld met enkele singels vnl. Uit 1967: Penny Lane, Hello Goodbye en All You need is love ). Elke CD bevat wel als extraatje een Quicktimefilmpje over het ontstaan van de LP. Allan Rouse die het team technici leidde beseft dat er een monikenwerk werd uitgevoerd, dat voor 99% zal worden teniet gedaan door jonge gasten die al dan niet de cd’s zelf kopen om ze op hun mp3 spelertjes te gooien. Maar zelfs dan zullen de nieuwe versies nog beter klinken dan hun voorgangers die in 1987, alweer 22 jaar geleden, op CD werden gezet. Ook naamgenoot Apple (van de computers) zit op hete kolen, en wacht om de gehele Beatles cataloog naar de Ipod wereld te transfereren, om op die manier aan “het origineel” van hun naam nog meer poen te verdienen. De echte audiofiel zal de witte box moeten aanschaffen met alle monoversies van de CD’s, waaronder nu eindelijk ook Help en Rubber Soul, twee albums die in 87 toch als stereo versies op CD verschenen. Het verschil tussen mono en stereo valt voornamelijk op bij de oudere lp’s, waar in feite een soort van pseudo stereo werd gebruikt. Beatles Greatest, en de Amerikaanse lichtjes verschillende versies van deze albums (*) illustreren dit perfect. Zang uit de ene box en instrumenten uit de andere box.

Vorige week nog (eind augustus 09) waren wij in Engeland en meer bepaald o.a. in Liverpool. Het Beatlesverhaal leeft daar nog veel meer dan bij ons in Vlaanderen. Zo kon je reeds pre-orders plaatsen in elke HMV shop. Overigens net als bij ons wordt de spoeling in de CD shops zeer dun, na het verdwijnen van de Virgin-keten, in 2007 nog overgenomen door Zavvi, en nu vermoedelijk op de fles. Concurrentie en Internet zullen hier niet vreemd aan zijn. Radio 2 (reedijo toe), niet te verwarren met onze Radio 2, hield het laatste weekend van augustus een Beatles weekend. Gespecialiseerde programma’s waaronder een coverprogramma gepresenteerd door Cilla Black (**), een intervieuw met McCartney door Johnny Walker (ja die van de vroegere pirate radio, en Radio One), een top met albumtracks, een top 30 van de meest verkochte singels, waar She Loves You, hun 4e singel onbetwist de nummer 1 blijft, maar waar toch ook een Free as a Bird tussen zat. Sluitstuk een herneming van een programma van enkele jaren terug, waar McCartney met publiek in de Abbey Road studio de Beatles muziek bespreekt en gedurende de laatste 10 minuten een nieuw nummertje uit zijn mouw shudt. Een eenvoudige drumroffel van een kleine minuut, waarop een passende baslijn, en verder spoor na spoor gitaarkleuring en nog wat instrumenten worden gelegd. Ten slotte een maffe tekst in het Urbanus genre: ge moogt naar huis gaan want het is gedaan… Het klonk beter dan alles wat we de laatse 10 jaar uit onze radio hebben horen komen, en waarop door beginnende “muzikantjes” vermoedelijk uren is gezwoegd. Meer daarover later…

(*) In Amerika werden de eerste lp’s “uitgemolken” en werd telkens 1 lp als 2 lp’s uitgebracht, aangevuld met enkele singelopnames. Vb: Beatles ’65 en Beatles First.

(**) Eigenlijk Pricilla White, een zangeres uit de stal van Brian Epstein die succesvol was in de jaren 60, en later een erg gesmaakte tv-carriere uitbouwde.