Sadeler's blog

Droi daugen lank Carnaval.(*)

Foto’s: klik hier.

Het is weeral eens gebeurd zou Erik zeggen. Aalst (Oilsjt) Carnaval heeft de winter uitgeluid. Het feest waarbij o.a. de gilles de boze wintergeesten verjagen en de lente verwelkomen met hun bezems. Traditioneel dansen zij ’s maandags om twee uur gedurende een halfuurtje op de Grote Markt. Nadien mogen burgemeester, Prins, Keizer en andere prominenten vanop het stadhuis ajuinen (verpakte snoepjes) naar het gretige publiek gooien. Een zo’n ‘ajuin’ bevat een briefje met een geluksnummer dat recht geeft op de gouden ajuin. Gewoonlijk een juweeltje speciaal voor de gelegenheid ontworpen. Vandaag was bij de prijsuitreiking ook Jules Boelens, intussen 86, aanwezig. De man die het 49 jaar geleden voor het eerst allemaal invoerde. Nadien loopt de volledige stoet nogmaals door de stad, weliswaar een ander parcours volgend dan dat van de zondag. Hierbij wordt de volgorde niet meer gerespecteerd, waardoor je vaak de grote groepen eerder aan het begin van deze optocht tegenkomt. Minder publiek dan op zondag waardoor je dus de stoet ook wat makkelijker kunt bekijken. Dit jaar zat het weer, afgezien van het feit dat het koud was, behoorlijk mee. De zondagstoet kreeg met sneeuw af te rekenen. Dit deerde ons weinig in onze tijdelijke studio op het Stationsplein, tegenover het station. Voor de twaalfde keer hebben wij, DRA(**) deze stoet live de wereld in gestreamed via het Internet. Via ons tijdelijk live mailadres bereikten ons reacties uit Bulgarije (Norbert), Tsjechië, Curacao, Bangkok, Canada, Bendorm (Micheleken en Johny) ja zelfs Brazillië. Uiteraard lieten ook Brussel, Mechelen, de kust en zelfs Deiremonne zich niet onbetuigd. Tal van dankbetuigingen van uitgeweken Aalstenaars, of Aalstenaars ergens in opdracht aan het werk, vielen ons ten deel. Onthou alvast voor volgend jaar dat ook de prinsenverkiezing tegenwoordig wordt gestreamed. De gehele wereld kan zelfs meestemmen dankzij het sms-vote systeem.

De zondagstoet telde twee hoofdthema’s. De appel van Fabiola en de grote verdwijningstruuk van Ilse(***). Traditioneel werd de draak gestoken met nationale en lokale politiek. Over draken gesproken het werden de Lodderoeigen, die hun veertigste jubilee vierden, die het drakenthema bespeelden en met dertien puntjes meer dan Lotjonslos met de eerste plaats gingen lopen. Lotjonslos, de langst meelopende groep in de stoet, tekent ook elk jaar voor kwaliteit, en dat was dit jaar niet anders met hun vertoning van den Aalstersen tram die ze opnieuw lieten uitrijden tussen de Poitepit en Zastroutpoort. Possensje moest het stellen met een derde verdiende plaats. Bij de grote groepen waren het verder vooral de Loge en Eirg die verbaasden. De loge die traditioneel aast op een laatste plaats, eindigde nu zevende op 12, net voor Eirg, die dus fel werden teruggeslagen. De Loge heeft gewoonlijk een ludiek onderwerp, maar steekt bijzonder weinig tijd in voorbereiding. Zij bouwen geen zes maand aan hun wagens zoals de anderen, maar huren wat jacuzzi’s of vleugelpiano’s in zoals nu. Onderwerp: klassiek concert voor Piano en fluit. Wij laten uw verbeelding bij dit laatste instrument zelf aan het werk. Bij de middelgrote groepen gingen de prijzen naar Tisj op drie, de Steinzoel’n op twee en verdiend naar De Loizemaanen op een. De kleine groepen scoorden met respectievelijk, ’t Es na of noeit, Beschomt en de Zwiejtzoel’n als de beste.

Gisteren dinsdag liepen tussen drie en vijf uur een duizendtal voiljeannetten langs het parcours, al moet gezegd dat al wie zich in wat oude vrouwenkleren hult, gekocht inTeleshop (****), nog niet direct het predicaat voil jeannet draagt. Een echte voiljeannet, zoals Cyriel Troch, de oudste van de bende, herken je doorgaans aan de lampekap die ze op het hoofd dragen, de oude kinderkoets die ze bij hebben, en zeker ook aan de oude vogelmuit met daarin nen drogen haring. Velen lopen deze optocht mee in hun carnavalsplunje, en hier en daar lopen er zelfs wat travestieplunjes tussen. Het is ook niet meer zo dat dit enkel een mannenbedoening is. Ook hier heeft de emancipatie haar werk gedaan. Deze optocht bekijken vraagt soms ook wat tolerantie. Een voiljeannet durft al eens zijn gedacht zeggen, en zijn medemens verwijten. Gelukkig kan en mag dat nogsteeds in een vrije democratische stad als Aalst. Wanneer de burgemeester de nationale pers haalt, met haar grote verdwijntruk, dan weet je dat daar vast en zeker de draak mee wordt gestoken. Er loopt in Aalst af en toe al eens iets verkeerd, en de echte Carnavalist zal niet wachten om daar de spot mee te drijven. Ook Madame Non kan hiervan meespreken. Wat zou de Amerikaanse ambassadeur op de tribune daar allemaal van gevonden hebben? Of JJ De Gucht, die reeds op zaterdg, tijdens de raadszitting, op flessen werd getrokken?

(*) Drie dagen lang Carnaval.

(**)Digitale Regio Aalst

(***)burgemeester Ilse ontliep de confrontatie met boze brandweermannen, door zich in een politieuniform te vermommen.

(****)Kringloopwinkel gespecialiseerd in oude kleren.

Het is me het weekendje wel. Huizen die afbranden, treinen die langs de taalgrens nog maar eens op elkaar inrijden.

Het Chinese nieuwjaar, Valentijn, Aalst Carnaval in de sneeuw. Geen carnaval in Eupen.

Tijd om aan iets anders te denken: Ross Halfin’s blog kan daarbij wat helpen. Geniet van de beelden in de O2 vorige zaterdag. Beck en Clapton.

Van ezels die cardeuses blijken te zijn, Alosta, biezen stoelen en gietijzeren askoppen…

Zeven februari, dag van de ambachten in Vlaanderen. Zoals gewoonlijk is dit vooral bekend bij de betrokkenen en bij een publiek dat voornamelijk door hen werd bespeeld. De grote media blijven hier naar ons gevoel schromelijk in gebreke. Op de dag zelf, bleef de website onbereikbaar (overbelast?).

Het was er anders wel de dag voor. Wat mistig, wat grauw, en nog later zelfs wat regen. Wat doe je dan op zondag? Juist, ja, je zakt af naar enkele bedrijfjes, want bij ambachten gaat het niet om mastodonten. Die hebben trouwens hun eigen open bedrijvendag. Op tocht doorheen het Vlaamse molenland, rijden we helemaal binnendoor naar Etikhove en Ronse via onooglijke plekjes als Wijlegem in de Zwalmgemeente en Tissenhove in Mater. De Vinkemolen en de Oude Molen staan er verstild bij, wachtend op de wind die niet wil komen. De bewolking is te laag en er hangt teveel fijn stof in de lucht. Kortom voor de zoveelste keer smogalarm. De radio schreeuwt dat we lokaal reeds voor de vijftiende keer de drempels overschrijden. Europese bestraffingen hangen dreigend boven ons hoofd.

Pedro Pype is een ambachtsman die mooi bezig is met zijn vaste job in te ruilen voor de uitdaging van de totale zelfstandigheid. Wie zegt dat er geen nieuwe ondernemers meer bijkomen? In de Mussestraat in Etikhove kun je terecht om er vakkundig jouw meubels te laten restaureren. Stoelen en andere zetels worden er opnieuw gestoffeerd. Ook vervangen van oude rieten of biezenbekleding wordt er uitgevoerd. Moluurtjes ter versiering van kasten worden er met de hand gemaakt, voor wie iets meer wil dan een glad Ikea oppervlak in zijn woning. Voor de gelegenheid was er zelfs een ambachtenquiz. Pedro demonstreert maar al te graag een aantal keren zijn vakkunst. In de kleine winkel van de gerestaureerde hoeve is het een drukte van jewelste. Met zijn allen op zoek naar de tijd en de sfeer van weleer. En was dat niet de molenaar van Schorisse die we net nog tegen het lijf liepen, op bezoek op de boerdeij van een van zijn vroegere klanten. De koeien en het akkerland zijn er niet meer, enkel een grote molensteen bij het hek, herinnert nog aan weleer. Bezoek de Website

Onze aandacht werd net voor we verdergingen, nog getrokken door een ‘ezel’ voor de woning. (*) Uiteraard geen echte ezel. Wel een toestel waar vroeger oude wol werd met uitelkaar getrokken (gekaard). Een merkwaardig ding (een sort van bank) waar je op moest gaan zitten, waarna je een half cirkelvormig gebogen plank bezet met gekromde haken heen en weer moest bewegen over een andere half cirkelvormig gekromde plank, bezet met haken in de andere richting. Je kon deze ‘kop’ van voor naar achter en terug bewegen, via een houten spaak die aan deze kop bevestigt was. Na een dag voelde je je eigen rug niet meer. Ik herinner mij de vakantiejob nog goed uit de zomer van negenzestig, waarbij ik de gelukkige was die de ezel mocht bedienen.

Goed verscholen in de Drieborrebeekstraat te Ronse troffen we ‘t Gebinte aan. Een van de weinige molenmakersbedrijven in Vlaanderen. Een goed moment om er tijdens deze ambachtendag binnen te lopen en te genieten van enkele kunstwerken die binnenkort in de Boorsemse molen te Maasmechelen zullen worden gemonteerd. Het bedrijf is gevestigd in een meer dan waarschijnlijk vroegere textielfabriek. Er waren er hier zo vele. De vergelijking van deze ruimte met het pand waar Carlos zijn Alosta matrassen fabriceerde is treffend. Het was trouwens daar dat we ooit met de fameuze cardeuse aan de slag gingen. Een plaats die voor eeuwig zal verbonden blijven met de zomer van negenzestig, en met de dood van Brian Jones, maar dat is alweer een ander verhaal. Keren we terug naar de Drieborrebeekstraat en naar ‘t Gebinte, waar molenbouwer en zaakvoerder Johan de nodige uitleg verstrekt aan groepjes bezoekers, terwijl assistant Mike lustig een blok hout verzaagt. Op de grond ligt een behoorlijk grote askop te wachten op een likje verf. Het betreft nog een askop van de gekende gieterij van Van Aerschot. Ook mooi om te zien hoe een oud raamwerk opnieuw wordt omgetoverd tot een identiek nieuw raam wachtend op een nieuw leven straks in de Stormvogel te Boorsem.

Terwijl we afronden met een paar koppen koffie op de markt te Oudenaarde bedenken we nog dat molenbouwers stilaan witte raven worden in een omgeving waar menig pietje-precies bovendien op hun vingers zit te kijken, bij elk balkje dat wordt vervangen. We moeten ze koesteren, want wie zal straks anders voor onze eeuwenoude windreuzen zorgen? Zijn onze ambachtendagen belangrijk? Toch wel, al was het maar om de jeugd aan het denken te zetten bij hun zoektocht naar een uitdaging en naar een broodwinning. Wij willen met zijn allen toch niet dat ook het beroep van molenbouwer op de lijst van de knelpuntberoepen belandt.

Geniet mee van enkele sfeerfoto’s.

(*)In Frankrijk (en mogelijk ook bij ons) vooral gekend onder de naam cardeuse. Er staat er nog eentje in het museum van ‘t Aloam bij de Mertensmolen in Viane, op de derde verdieping.

Hoe kom ik het snelst aan stramme spieren? Eenvoudig: spring op de fiets en rij onmiddellijk veel te ver. Of toch niet.

Vandaag was de ideale dag om na een winterstop van een kleine drie maand terug de fiets ter hand te nemen. Er diende eerst nog wel een kapotte voorband geplakt, opgelopen tijdens een laatste fietstochtje naar de kerkhoven begin November. Deze morgen zag ik het even niet zitten. De aangekondigde warmere temperatuur, en beloofde opklaringen bleven uit. Sabine klonk evenwel zeer overtuigend na het een uur journal in haar weerbericht. Halfdrie, en nogsteeds niets. Toch maar de binnenband in een kommetje water gehouden, en het onooglijkst klein gaatje gevonden. Tien na drie, en we waren op weg naar knooppunt 16 (Scheldestreek zuid).

Zelf woon ik in de buurt van dit knooppunt, op amper enkele honderden meter van het treinstation in Lede. De eerste nog wat onwennige omwentelingen sturen mij langs het Solegem-natuurgebied helemaal naar de Erpse Onegem en de vlakbij gelegen Cottem watermolen. De beek stroomt er hard en voert mooi helder water mee op haar tocht naar Hofstade naar haar monding in de Dender. Ik verlaat even hetb officiële knooppuntenparcours en fiets langs de eeuwnoude Cottemweg naar het dorp van Erpe, naar de volgende watermolen (Vanderbiest). De vroegere Cottemweg wordt heden ten dage onderbroken door achtereenvolgens de Leedsesteenweg, de spoorweg Aalst-Burst, de oude baan naar Gent (de N9) en de rechtgetrokken Oudenaardse Steenweg. De geschiedenis heeft ervoor gezorgd dat deze Cottemweg thans drie verschillende namen draagt. Vlakbij de watermolen werd dit de Molenstraat, over de spoorweg waar zij het Allemansbos volgt Allemansbos, en over de N9 tot in het dorp werd dit de Botermelkstraat. Via Sevecoot (thans Zevekootstraat), de Kruiskens, en nog een stukje Kraainest bol ik tot bij de Kruislievenheer in Erondegem. Vroeger sloeg je hier linksaf via de windmolen naar het dorp van Ottergem. De internationale spoorweg van Oostende over Brussel tot in Bratislava gedbetert heeft dit wegje afgesneden, waardoor we via het Kapelhof en de Dokkenstraat rond moeten. De watermolen te Ottergem (Ruststraat) ligt er wat troosteloos bij, wachtend op verdere onderhoudswerken. Al bij al valt het mee om richting Vlekkem te fietsen via deze Ruststraat onder het E40 viaduct (bovenop de molenbeek). Deze molenbeek, de tweede in Erpe-Mere, vloeit stroomafwaarts naar Wichelen waar ze zich in de Schelde ‘stort’. Een “echte” zijrivier van de Schelde. We komen ze later nog tegen te Wichelen. In Vlekkem bij de brug over de E40 sluiten we terug aan op ons knooppuntentochtje. De Vlekkemse sop eter (beeld van De Somer) zwaait trots zijn pollepel in de lucht. De Somer maakte voor elk van de Erpe-Meerse dorpen een beeldje rond de vroegere spotnamen. Palokeneters, papeters, wetboeken, enz… Nu gaat het richting Strijmeers, deel van Vlierzele, wat dan weer tot Sint Lievdens Houtem behoort. De zon breekt finaal door. Tijd om onze Ipod in te pluggen. Roy Buchanan (*) zal ons verder gezelschap houden op deze tocht. Er zijn wegeniswerken aan de gang op de Grote Steenweg (N9), waardoor je haast het baantje, honderd meter beneden de Rochuskapel, niet inkunt. Via de velden gaat het naar Smetlede. En het mag gezegd, het laatste gedeelte van dit stukje route ligt er schandalig bij. De gemeente Lede, mag hier zeker wat aandoen. Rijden door een laag van 7 cm modder is echt geen pretje. En kom mij niet vertellen dat dit naar aanleiding is van de wegenwerken, want dit is slechts gedeeltelijk waar. Lede is een fusiegemeente met een hoofdgemeente en verschillende satellietgemeenten. Zoals zo vaak zorgt de hoofdgemeente bij dergelijke fusies eerst voor zichzelf. De veldwegen in Lede zelf zij netjes voorzien van een betonnenwegdek. Hier mogen de boeren nog alles naar hartelust naar de bliksem rijden in de winter. Zielig. Via het dorp met kerk van Smetlede, gaat het over een verharde weg richting Serskamp. We blijven de grens tussen Serskamp en Wanzele een tijdje volgen en belanden in Billegem bij de treinhalte Serskamp, gelegen aan de weg van Wanzele naar de Bruinbeke (Schellebelle). Een betonweg (!) wat verder rechts richting Bruinbeke, voert ons langs de watermolen van Wichelen (ook al jaren stil) naar de wijk Hulst in Wichelen. Nog wat trappen en we bereiken de Heiplas, Barrevoetsehoek en opnieuw het station van Lede. 32 km. 29 voor ons door de afwijking hier en daar van het parcours.

Zelf ook een proberen: http://www.tov.be/routeview.aspx?route=191752

(*) Roy Buchanan. Wat meer uitleg in een artikel dat wat te lang zweefde tussen pen en computer.

Dit is een ‘nog tegoed’ artikeltje, wat mooi aansluit bij ons jaaroverzicht van 2009. Roy’s platen en cd overzicht.

Roy Buchanan, daar willen we het vandaag toch wel even over hebben. Ik fiets deze namiddag met Sweet Dreams van Buchanan langs de Schelde. Trouwens op deze 12e oktober nogsteeds heerlijk terrasweer. Het loopt naar vier uur en toch voelt het flauwe herfstzonnetje nog lekker warm aan. Dit in tegenstelling alweer tot wat we gisteren voorgeschoteld kregen: regenvlagen. En dus uitgelezen weertje om zeker de voormiddag te verdoen in Aalst in de Sint-Annazaal op de platenbeurs. Mijn vooropgezet doel heb ik alweer niet bereikt. Het vinden van die tweede Firm lp of cd. Dat maakt niet zoveel uit, al schrok ik toch wel even van het: “Jamais entendu” van een franstalige verkoper die dan nog uitgerekend samen met Collignon achter een stand stond. “Certainement un trou dans votre culture, mon cher ami”. Dus ook deze keer maar opgegeven. Hopelijk meer geluk in Heist op 1 november. Wij zochten enkele kramen uit, waar het heerlijk grasduinen werd. Eerst door een resem lp’s uit lang vervlogen tijden. En zie daar waar je soms jaren naar zoekt vind je plots in overvloed, eens je het hebt gekocht. Ooit, na lang zoeken duikelde plots “Fill your head with rock” op in een onooglijk platenwinkeltje in Hay-on-Wey in Wales. En zie nu tref ik deze dubbelaar van CBS hier twee keer kort na elkaar aan. Wanneer je weet dat we op zoek zijn naar materiaal van Sonny Boy Williamson (de tweede), dan is het vinden van de LP Sonny Boy Williamson and the Animals voor goed 12 euro reeds een mooie score. Het betreft hier overigens dezelfde periode van toen hij speelde met o.a. de Yardbirds in de club van Gomelski. Deze staat vermeld als producer, al zal het aan en afzetten van de taperecorde vermoedelijk wel de enige taak geweest zijn die hij heeft uitgevoerd, naast het ter beschikking stellen van zijn club. Op een CD kraam bij de ingang, dan toch nog enkele vergeten en onovertroffen meesterwerkjes op de kop getikt. Om te beginnen een CD van Bonham, de groep van Jason Bonham. De Graham Bond Organization met Live at Klook’s Kleek. Classic songs van een jazzy Bond, samen met Baker en Bruce voor hun Creamtijd. Ook de ode aan Gallup van Jeff Beck voegden we aan ons rijtje toe. Gallup voor wie even niet mee is, was een lichtend voorbeeld voor Jeff Beck halverwege de jaren 50. Amper 15 imiteerde, of probeerde Jeff de songs van Gene Vincent en de Blue Caps na te spelen. Zelf schrijft hij ergens in de hoestekst: zelfs al speelden we covers van Elvis, dan nog speelde ik Gallup na. Gene Vincent is nooit in Engeland geweest met de beztting waarin Gallup speelde.

En dan de laatste vondst, de dubbelaar Sweet Dreams van Roy Buchanan. In Engeland hebben we het doorgaans over Page, Beck en Clapton wanneer we het over topgitariststen hebben, wel in Amerika mag je gerust Roy Buchanan naast Bloomfield en Hendrix plaatsen. Dit overzicht van de carriere van RB, mag er zijn. Volle twee uur genieten, van een serie eigen nummers, naast overheerlijke covers. Bij deze laatste lijkt het alsof Buchanon door de keuze van de nummers wil zeggen: “zie nekeer, wat die mannen kunnen kan ik ook”. En God allemachtig hij heeft nog gelijk ook. Wij zullen nooit nog naar Neil Young’s ‘Down by the river’ kunnen luisteren zonder aan het sublieme gitaarwerk van Buchanon te denken. Overigens bij het beluisteren van zijn versie van Green Onions, met Cropper en Dunn als begeleiders kan je enkel bedenken: dit heeft Neil hier ook beluisterd, en hier heeft hij zijn mosterd gehaald. Mogelijks zette dit hem aan het denken om met Booker T’s MG’s te gaan toeren, en een plaat op te nemen. Wie weet.

Buchanon is een begenadigd gitarist, die van meerdere markten thuis is. En ook al is de man relatief bekend, en verkocht hij af en toe wat platen, toch is zijn carrierre eerder een mislukking dan een succes te noemen. In 69 overwogen de Stones hem als opvolger voor Brian Jones te engageren maar dat ging niet door. Mogelijks hebben we daar iets zeer moois gemist. De Stones mark2 met Mick Taylor zijn overigens aan ons altijd minder besteed geweest, en zelfs nu is Ron Wood nog altijd de compaan van Stewart uit de Faces en de Jeff beck group die bij de Stones speelt. ’t Zal nooit een echte worden.

Het valt trouwens op dat supergitarist zijn in Amerika een gevaarlijk beroep is. Zowel Hendrix, als Bloomfied stierven behoorlijk jong, en ook Buchanon heeft hier niet te lang rondgelopen.

Ooit werd over deze man een documentaire gemaakt met als titel: ‘The Best Unknown Guitarist In The World’(*). Het leverde hem een contract op met Polydor, en later ook Atlantic. Onderschat dat het geen naam heeft. In totaal maakte hij voor Polydor 5 lp’s, en voor Atlantic 3. Eenmaal bekroond met goud, was het toch allemaal boter aan de galg. In 1981 stopte hij met opnemen.

Ten slotte werd hij op een gegevn ogenblik opgepakt voor openbare dronkenschap, en in een wachtcel geplaatst. Toen men hem wat later wou verplaatsen, vond men hem dood. Hij had zichzelf verhangen op een triestige 13e augustus in 1988.

Buchanan, geboren in september 39 was een pionier op de Telecaster lezen we in Swikipedia. Rolling Stone plaatste hem op de 57e plaats van haar top 100 van “100 Greatest Guitarists of all Time.”

(*) http://roybuchanan.net/