De jasmijn bloeit niet meer…
The Casuals zongen ooit:
What am I supposed to do
With a girl like Jesamine
Though my eyes are open wide
She’s made my life a dream
When Jesamine goes, a part of me knows
I’m not really living
A butterfly child, so free and so wild
And so full of living
Eind juni, vijf jaar geleden , de zomer zat in de lucht. Toch zal de dood van Yasmine daar voor altijd een schaduw over werpen.
Niet dat we nu plots een ommezwaai maken, en onze hang naar het Vlaamse volkslied de overhand neemt. Ver daarvan. En om helemaal eerlijk te zijn de stem van Yasmine ontbeerde net dat tikkeltje warmte dat de stem van ene Dana Winner dan weer wel heeft. Maar we wijken af.
Ik ontdekte op een onverwachte manier een totaal andere Yasmine die mij wel lag. Dat moet ergens eind 2008 begin 2009 geweest zijn, en het artikel over de vondst was net geschreven toen zij er uit stapte. Er werd in die dagen genoeg gepubliceerd over haar in “de boekskes” om daar nog iets aan toe te voegen. En op zo een ogenblik zijn het vaak de boekskes die de enige echte waarheid toch al in pacht hebben. Het artikel ligt nog op de stapel te wachten. De CD die ik ontdekte daarentegen ben ik blijven draaien, en ik zal dat nog lang blijven doen. Het had allemaal nog veel mooier kunnen worden, was er die 25ste juni niet geweest.
Zelf zou ik nooit op zoek zijn gegaan naar plaatjes of CD’s van Yasmine, maar zoals we met zijn allen weten zijn de wegen van de grote Manitoe ondoorgrondelijk. In een donker hoekje van de plaatselijke openbare bibliotheek staat een bijna vol rek met boeken over muziek: jazz, blues, klassiek en een brede waaier populair gaande van Beatles tot Neil Young. Bij de C staan wat boeken over Leonard Cohen, waarvan een geschreven door de Nederlander Marc Hendrickx.
Op het omslag staat een foto van een wat kouwelijke Cohen voor een deurportiek. Op de achterflap stond een identiek geposeerde foto van Yasmine. Achter in het boekje werd een CD toegevoegd, die je samen kunt ontlenen. Van de CD was ik onmiddellijk weg. Sterker nog, ik begreep totaal niet waarom ik die nummers nog nooit had gehoord op de radio. Het boek zelf was andere koek. De auteur ontleedt, disecteert, theoretiseert er in het wilde weg op los. Volzinnen waarbij je aan het eind niet meer weet waarover het in het begin ging, en waarbij je steevast denkt: what the f….ck, waarvoor is dat nodig? Menig lezer liet zich vangen aan dit boekje, dat in Nederland zowel goede als negatieve kritieken kreeg. Op de site van bol.com spuwt ene Marjolein op 17 december 2008 haar gal (*). Ik citeer: …Dit boek was de grootste teleurstelling met Sinterklaas. En ze gaat door: ….Het bleek echter om een mooi uitgegeven, slap geouwehoerd neuzelboek van ene Hendrickx te gaan, die zichzelf zo belangrijk vindt dat hij zich er niet voor schaamt om zichzelf te vergelijken met Leonard Cohen…. Dat levert bladzijden vol geleuter op. Een klein voorbeeldje: ‘Je mag dan als auteur willen werken vanuit het eigen, menselijke oogpunt, het schrijverschap kleurt onvermijdelijk je visie en je leven. Dat gezegd zijnde is het niet alles en alles overheersend. Er rest altijd nog een spoor van de man als mens. En er zijn de andere mensen. Al zijn ook zij, diegene waarbij je bewust halt houdt tenminste, al even vaak erg gedreven. Dat moet ook. Zonder doel, werk of omkadering val je terug op jezelf en je directe omgeving. Een te besloten belevingswereld voor een bezeten individu.’ … Marjolein vat het mooi samen: ….Dit is geen literatuur. Het is al helemaal geen biografie van Leonard Cohen. Het is slecht geschreven, pretentieuze egostrelerij van een aanstellerig mannetje. Raar dat Henk Hofstede aan dit project heeft meegewerkt. Die c.d. is dan weer best geslaagd. …
Drie keer heb ik het ontleend. Met tussenpozen wel te verstaan, want eerlijk gezegd, het is niet omdat de eerste 10 pagina’s klote zijn dat de rest dat ook is. Maar geloof mij, ik heb er mij doorgeworsteld, en ik weet nog steeds niet waarover deze man het heeft. Het boekje handelt trouwens ook nergens over Yasmine. Boek en plaat maakten het onderwerp uit van een project dat helaas voor de rechtbank is geëindigd. Yasmine trok in het begin nog aan het langste einde, maar werd in beroep uiteindelijk toch veroordeeld en dat precies drie dagen voor… juist ja. De Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg hebben over deze zaak bericht. De “boekskes”, waaronder zelfs enkele van de betere waren in dit “saaie” verhaal duidelijk minder geïnteresseerd.
In het Belang van 7 augustus 2009 lezen we dat vooral niemand wil reageren. Noch uit de hoek van Yasmine noch uit de hoek van Hendricks. Haar manager Johan Berckmans verwoordt het zo: ”Eén ding mag je wel weten over Marc Hendrickx: ik wil die mens nooit meer spreken, nooit meer zien.” En Hendricks zelf? Die wou volgens de krant eerst wel zijn verhaal doen, maar trok naderhand zijn staart in: “Ik heb er met mijn advocaat over gesproken en wens geen verklaringen af te leggen”,(**)
In de Gazet van 24 november 2012 getuigt Anja, zus van Yasmine ter gelegenheid van de 11e Dag van de Nabestaanden na Zelfdoding over de laatste spreekwoordelijke druppel: … “Hilde zou hebben gehoord dat Marianne en Ella naar het buitenland wilden vertrekken, dat kan een trigger zijn geweest. Maar dat zou ook de rechtszaak over de rechten op haar tournee kunnen geweest zijn. Die zaak had ze een paar dagen voor haar dood verloren. We zullen het nooit weten, maar er moet iets geweest zijn.”…(***)
Marc Hendricks promoot zichzelf en zijn schrijfsels via de website hendrickx-books waarin hij in de hij vorm het volgende schrijft over de rechtzaak: …Koud gepakt door de van een ongelooflijk platvloerse, opportunistische instelling getuigende beslissing van zangeres Yasmine en haar management om een project waaraan gedurende vier jaar (!) keihard en in uitstekende harmonie werd samengewerkt te misbruiken voor eigen ego- en geldgewin, restte auteur Marc Hendrickx geen andere optie dan zich op zijn advocaten te beroepen om recht te laten geschieden…. (****)
Zijn visie op de zaak besluit hij met het volgende: … Het is echt wel ongehoord dat een uitvoerend artiest een scheppend artiest op deze wijze probeert te belazeren en denkt daarmee weg te komen omdat het grote publiek nu eenmaal meer vertrouwd is met uitvoerders dan met auteurs, die al te vaak achter de schermen opereren.
Over welke scheppend artiest heeft Hendricks het hier? Leonard Cohen of zichzelf?
En hij besluit: …Hoezeer zangeres Yasmine dit project tot een puur commercieel gegeven heeft gereduceerd en elk gevoel met het werk van Cohen verloren heeft mag tenslotte nog blijken uit de wijze waarop de DVD van het betwiste concert gepromoot werd, najaar 2005: met een naaktfoto op de cover, en met als ‘extra’ de meest overbodige cover die een artiest na de schitterende versies van Cohen zelf en van Jeff Buckley nog kan maken – Hallelujah….(*****)
Dat Hendrickx ondanks de overwinning (sic) in de rechtzaak behoorlijk rancuneus blijft , is het enige wat we hieruit kunnen besluiten.
Waarom is de bewuste CD (die overigens bij de heruitgaven ontbrak, en later vervangen werd door een CD met andere uitvoerders), dan zo interessant? Alleen al omdat Yasmine de songs van Cohen brengt in het Engels. Het gaat dus om echte covers, en niet om vertaalde interpretaties zoals ze die bracht op de reguliere in de handel verschenen cd’s en DVD’s. En raar maar waar, die Engelstalig gezongen nummers geven haar stem net net wel datgene wat ik ontbeer in haar Nederlandstalige liedjes. De begeleiding op de nummers getuigt van vakkundigheid. Mochten deze nummers beter gepromoot geweest zijn, dan had dit een opstap naar de rockwereld kunnen betekenen. Helaas werd die deur voor haar gesloten. Op de CD werd Yasmine op enkele nummers vocaal bijgestaan door o.a. Thé Lau op The Partisan, Henk Hofstede met You know who I Am en Who by Fire.
(*)http://www.bol.com/nl/p/leonard-cohen/1001004002724464/
(***)http://www.gva.be/nieuws/media-en-cultuur/aid1285091/ik-denk-nog-elke-dag-aan-yasmine.aspx
(****)http://hendrickx-books.com/yesterdays-tomorrow-cohen/de-rechtzaak/
