2014 was me het jaartje wel.
Overal lees je over verandering. Wetende, of toch ongeveer, wat changemanagement inhoudt ben ik dan ook totaal niet verwonderd hoe dit ervaren wordt. De mens is in se een oerconservatief wezen, en duwt bijgevolg elke wijziging met graagte dan ook zo ver als mogelijk weg uit zijn of haar leefwereld.
Toch blijft het verwonderlijk vast te stellen wat dit allemaal teweeg brengt. Meer dan ooit wordt figuurlijk gal gespuwd in allerlei richtingen. Facebook en Twitter, toch met hun ‘vind ik leuk’ imago lenen er zich maar wat graag toe. Overal lees ik dat 2015 een doemjaar wordt. En dat ondanks de formidabele evenementen die op mij wachten. Zelfs de laatste plaat van Neil Young kreeg her en der een figuurlijke schop onder de kont, alleen al omdat ouwe Neil het aangedurfd heeft ‘scheef te gaan schaatsen’. Het zal mij worst wezen. Waar moeit iedereen zich mee?

Neil Young was behoorlijk aanwezig in 2014. Lokerse Feesten
Wij kregen hem te zien tijdens de Lokerse Feesten. Was dit een vervanging voor het jaar ervoor afgelastte concert op Pukkelpop, of was dit toch veeleer een geschenk voor het 40 jarige jubileum van de Lokerse Feesten? In elk geval was het zeker niet te vergelijken met zijn passage in Vorst Nationaal van 2013. Dat was pure Crazy Horse, en vooral opgebouwd rond Psychedelic Pill, zijn alweer derdelaatste worp. Heavy, typisch Crazy Horse. Dit jaar diende Billy Talbot verstek te geven vanwege ‘a mild stroke’, en mochten we genieten van een baspulkende Rick Rosas. De man die Neil indertijd bijstond op zijn comebackplaat Freedom en het enkel in Japan uitgebrachte mini epos Eldorado.

Menig journalist vroeg zich af of Rosas er wel met zijn gedachten bijstond, want hij keek meer dan eens behoorlijk afwezig. Scheelde er toen al iets? Wie weet, want amper twee maand later, afgelopen november, trok de bassist richting eeuwige jachtvelden.

Young verbaasde dit jaar zowat iedereen met zijn huwelijksperikelen met Peggi. Hoogstwaarschijnlijk zullen de shoppingwandelingetjes in Brussel naar de Stoofstraat (om er Brusselse kant te kopen in de buurt van Manneke Pis) niet meer bij zijn, want Peggi blijkt verleden tijd.

A letter home
Young verbaasde dit jaar al eerder door een plaat uit te brengen die op zijn minst merkwaardig te noemen valt. Overigens de allereerste plaat van Young die ik na beluistering in de Mediamarkt terugplaatste. Iets zei mij dat deze plaat wel eens in de afprijsbakken zou kunnen terecht komen. Vooralsnog is dit niet gebeurd, maar een promo exemplaar vond intussen dankzij een heerlijke verkoopstand op de Heist Op Den Bergse platenbeurs zijn weg richting onze discotheek. Opgenomen in de sound booth van, Jack White, met eenvoudige begeleiding en micros uit de jaren stillekens. De plaat klinkt alsof ze regelrecht uit de jaren 20 komt, en wij voorzien nu al dat over 50 jaar iemand een zeldzame heruitgave zal klasseren tussen platen van Son House en Robert Johnson, en dat enkel en alleen vanwege de typische klankkleur. De gebrachte nummers zelf behoren tot het collectief geheugen van zowat elke telg die iets of wat van Americana songs kent. Zeker geen hitplaat, maar te catalogeren als een van die merkwaardige uitstapjes van Ome Neil. Voor de echte supergekke fans bestaat er een deluxeuitgave, met zowel CD als vinyl exemplaren en nog veel meer in een superdeluxe box. De box ziet er langs buiten verweerd uit, alsof ze na 50 jaar werd teruggevonden op een of andere hooizolder van een lang geleden teniet gegane boerderij, waar stof en stilte heer en meester waren.

Storytone

En dan nu Storytone de tweede worp van dit jaar. opgenomen op 19,20 en 26,27 augustus, amper twee weken na zijn passage in Lokeren. Kregen we in Lokeren, met zijn allen een T-shirt met het woord Earth erop, en een behoorlijk lange, wat bij sommigen het woord verveling opriep, versie van de song Who’s gonna stand up?, dan zet Neil dit recht op deze plaat. Zelfs twee keer, voor wie enkele euro’s meer uitgeeft aan de versie met twee cd’s. Op de sticker lezen we: ‘An album of rare beauty. The new deluxe double release with 10 brand new compositions, some with a 92 piece orchestra, choir and Young, some with an 60-piece orchestra , and three with a big band, also includes an additional studio album of solo versions of all the songs’.

Bon. Neil noemt dan, als grap vermoeden wij, het extra studio album Disc 1 en de echte CD Disc 2. Je moet er maar opkomen.

Een plaat, een boek, een schilderij, eender welk cultuurobject moet iets met je doen. Het mag je niet onberoerd laten. Pas dan is het geslaagd. En dat geldt zeker voor deze ‘Storytone’. Meer nog deze CD heeft mij zelfs verbaasd. Young die zich bigbandsgewijs op het Sinatrapad begeeft, maar dan wel doorspekt met het gitaarspel van Waddy Wachtel. Je moet het maar doen.

En hoewel Young tegen de 70 begint aan te schuren, merk je dat geenszins aan zijn stem. Zijn stem is zijn handelsmerk, ook al heeft ze altijd al voor controverse gezorgd. Zelfs diegenen die hem Neil Janker durven noemen zullen moeten toegeven dat zijn stem ongelofelijk jong (sic) blijft klinken. Young heeft zeker geen ouwe kraai ingeslikt zoals Dylan. Het lijkt eerder of hij nog elke dag zijn portie Sugar Mountain tot zich neemt. Young de natuurmens, die op deze plaat alweer, of we dit willen of niet, zijn boodschap uitdraagt. Via de muziek, maar ook via de schilderijtjes van zijn hand die in het inlegboekje zijn opgenomen.

Wie vooral van Neil Young houdt vanwege het ruige gitaarwerk, zal bedrogen uitkomen, want de elektrische gitaar wordt op amper drie van de tien nummers gebruikt, en dan nog behoorlijk spaarzaam. Een blik op het instrumentarium leert ons dat dit met verve een Neil Young plaat is in de trant van zijn Harvest platen. Alleen heeft hij zich deze keer laten bijstaan door wat meer volk dan bij de Stray Gators, en het Crazy Horse staat wel degelijk gestald voor een tijdje.

Young trok richting Hollywood naar The Historical MGM Sound Stage.

Bij de eerste en laatste opnamedagen was er een zeer uitgebreid orkest aanwezig. De twintigste augustus werd er even overgewipt naar een andere studio en werden de bigband opnames ingeblikt. Vooral het aan Sinatra schatplichtige Say Hello to Chicago heeft ons verbaasd, maar draagt terzellfdertijd onze goedkeuring weg. Jazz, meets blues, meets rock, meets Neil Young.

En dan zijn er de lovesongs, geserveerd op een bedje van violen, cellos, oboes, harp en piano, zonder ooit maar een seconde zeemzoet te klinken. Grote klasse is de term die we op dit ogenblik kunnen verzinnen.

Overigens wordt merkwaardig genoeg de naam Neil Young bij geen enkel instrument vermeld.

In When I watch you sleeping treffen we zinsneden aan als: ‘ the you roll and tumble’ en ook ‘tonight I paint my masterpiece’. In ‘All those dreams’ wordt kinderlijk beschreven hoe een sneeuwman smelt: ‘ his smile a twig, his nose a cucumber, his eyes two pinecones looking out’.

Earth

Draai en keer het hoe je wil, Young komt met alles weg. De man heeft zijn fanbase die hij het beste serveert, en de rest kan de spreekwoordelijke pot op. En toch wil Young dat wij met zijn allen iets ondernemen. ‘Whos’s gonna stand up and save the earth? Who’s gonna say that she’s had enough? Who’s gonna take on the big machine? This all starts with you and me. End fossil fuel. … We’re the people known as Earth’.

Morgen trek ik mijn Earth T-shirt aan, en probeer ik Boon’s gewijs, hier en daar iemand een geweten te schoppen….. thanks Neil for the great time with Storytone.