Sadeler's blog

Scherpenheuvel, de verwondering.

Ook dit was 1 mei 2015. Na een culturele aanslag op mijn geldbeurs, en na de innerlijke mens enigszins versterkt te hebben in de bistro Zwanepoel te Heist-op-Den-Berg rij ik een mooie namiddag tegemoet, via enkele watermolens in het land van Ernest Claes’ De Witte: Tesselt en Zichem. De tijden veranderen. Te Zichem huist tegenwoordig in de molen een dokterscollectief, en werd het molengedeelte verscholen achter glas. Wat verderop ligt Scherpenheuvel met zijn basiliek. Daar in de buurt zullen ze meer dan waarschijnlijk toch wel ergens koffie schenken, en kan ik mijn muzikale buit van vandaag wat inspecteren. Scherpenheuvel behoorde tot vandaag tot de lijst van dorpen, gemeenten en steden in ons land, waar ik nog nooit kwam. En dat voor iemand van wie de ouders Jozef en Maria heten. Het is er behoorlijk druk. Langs alle kanten ontwaar ik mensen, al heten die hier meen ik pelgrims. Het valt mij op dat er langs de weg naar de basiliek behoorlijk wat banken staan, waarop vandaag (gisteren ?, morgen ?), mensen hebben plaatsgenomen die, schoeisel netjes naast de bank op de grond, hun tenen proberen te masseren. Ik loop verder, en verbaas mij er intussen over, dat ik hier gratis kon parkeren, ook geen toegang hoef te betalen aan de ingang. Een priester is nog net iets aan het vertellen, deelt iets uit aan een groepje jonge scoutsachtigen. Voor de rest is de kerk behoorlijk gevuld met…. voornamelijk oudere mensen.

Recentelijk betreurden heel wat mensen, jongeren vooral via facebook, “dat het toch wel heel erg is, dat er op dit ogenblik in het Midden-Oosten beelden van onze cultuur worden vernield.”

Uiteraard valt dit te betreuren. Geschiedenis mag je niet uitwissen. Dat bedenk ik hier in deze basiliek. Maar, hoe moet het hier straks verder, met deze tempel voor Maria? Zullen het de scouts en andere jongeren van dergelijke groeperingen zijn die deze cultuur zullen veilig stellen? Wie zal er over 20 of 30 jaar naar deze plek afzakken op een zonnige 1 meidag? Of je nu voor of tegen godsdienst, en al zijn uitwassen bent, dit zijn toch wel degelijk tempels uit onze geschiedenis, waar een zeer groot stuk cultuur in schuilt. Zullen dit op termijn musea worden, waar de priester wordt vervangen door een of andere Jan Hoet? Zullen dit muzikale tempels worden? Zullen zij ooit tegen de vlakte gaan zoals op dit ogenblik het laatste restje kasteel in mijn eigenste gemeente?

Zullen er nog pelgrims zijn, na alles wat de huidige kerk over de jongeren heeft uitgekieperd?

Dergelijke tempels moeten vroeger door hun glitter en zilver behoorlijk indruk gemaakt hebben op de arme boerenbevolking in dit land van de Witte. Voor de pracht en glitter hoef je de verplaatsing niet meer te maken. Er is thuis meer dan glitter genoeg. Alhoewel: “57 channels and nothing on”, blijft een Springsteeniaanse waarheid als een koe.

Cambridge, de openbaring.

Dit had het einde van dit artikel kunnen zijn, maar amper een week later val ik van mijn stoel, val ik op mijn gat. You name it….

Na de zoveelste molenexcursie eindig ik in Cambridge. Ik bestudeer er de gebouwen, en ook een beetje de resto’s en bedenk dat honger nog steeds een goede saus blijkt. En het helpt om later te kunnen zeggen dat ik ooit nog in Cambridge studeerde…. graptje.

Auto netjes achtergelaten in Jesus Lane. Dat kan op een zondag na zes uur. Overigens Jesus Lane leek vandaag wel een voorteken. Even voor het marktpleintje met nu lege kraampjes kom ik langs de Holy Trinity Church. Er klinkt muziek, en voornamelijk jongeren haasten zich nog snel naar binnen. Een op en top popversie van Amazing Grace trekt mij over de streep. Ik krijg een blad met tekst in de hand geduwd, en schuif achteraan in de kerk door helemaal naar de andere kant, waar ik een open ruimte meen te ontwaren. Toch niet. Er staat een houten bak van twee op wel drie meter, compleet gevuld met water. Via een ladder kan je er in komen. Dit was duidelijk, en dat bleek na de introductiesong ook: hier zou gedoopt worden. Een tiental jongeren van pakweg 20 en meer stonden te wachten. Hier heerste sfeer. Een compleet gevulde kerk, met overigens niet enkel jongeren. Vooraan een popband, waarbij ik een jongere versie van L. De Vos meende te herkennen, een griet die zong, en verder bas, cello, gitaar, orgel.

De liederen die ze ten gehore brachten, en waarvan de teksten op talloze schermen verschenen, waren stuk voor stuk een eerbetoon aan ‘Jesus our Lord’. Bovendien waren het stuk voor stuk echte popsongs, die er in gingen als koek, en uit volle borst werden meegezongen. Veel beter dan wat de dagelijkse radio bleert.

Ik wik mijn woorden, maar bijna alles wat ik ooit in Engeland zag, kwam ik jaren later tegen in ons land. Neem nu het Park & Ride fenomeen, dat in Engeland dagelijks wordt gebruikt, zou nu plots een oplossing zijn voor het Brusselse parkeerprobleem. Hebben ze nu, onlangs, ontdekt. Ik P&R al jaaaaaaren.

Ik ben blijven toekijken naar de vervolgceremonie, waarbij al die jongeren stuk voor stuk werden gedoopt. (drie maal compleet ondergedompeld in het bad), en dat telkens onder luid applaus van de gehele kerkgemeenschap. Dit was toch wel een verschil met en week eerder. Hemel en aarde. Een uitstervende kerk, tegenover een nieuw geboren kerk. Toch heb ik niet echt deelgenomen. Het in massa prijzen van Jesus was er iets teveel aan. Er bekropen mij enkele gedachten en vragen, waarvan ik eerlijk hoop dat ze nooit uitkomen. Is dit de christelijk-vriendelijke versie van IS? Is het tegenwoordig zo makkelijk om jongeren achter een symbool te scharen? Dit was vreugdevol, en leuk, maar wat als een van de voorgangers oproept voor de zoveelste kruistocht, om het land van Jesus te bevrijden? Het is al zoveel eerder en al te vaak gebeurd.

Weten deze jongeren, hier in Cambridge, hoe de kerk in een aantal landen, zoals het onze, is omgesprongen met onschuldige jeugd?

Een jongere in Cambridge kan je moeilijk verdenken van over onvoldoende kwalitatieve hersenen te beschikken.

Laat ik besluiten met de vaststelling dat kerkgebouwen hier zij het in een modernere versie toch nog gebruikt worden, waarvoor ze werden in het leven geroepen. Dat erfgoed is hier alvast veilig gesteld. Hun molens integendeel, moeten het hebben van wat toegeschoven lottogeld, entoesiaste liefhebbers en hopen tijd. Maar ik stel vast dat ook dat werkt. In tegenstelling met ons land, waar iedereen op zijn achterste poten gaat staan omdat voortaan in ruil voor 80 procent subsidiegeld een privaat monument 300 uren moet opengesteld worden voor het publiek. Precies zoals momenteel in Wicken waar na jaren doorgezet vrijwilligerschap weer wordt gemalen en hoe….

Blijkt dan toch dat er over de plas behoorlijk wat vrijwilligerswerk wordt verricht in en om molens.

In Talgarth ontmoette ik een vriendelijke molenaar die mij vertelde, dat zij met een groepje van 20 personen, geheel vrijwillig dit molencomplex draaiende houden. Het kan dus. Al is er bij ons nog veel werk aan de winkel. Hoe breng je jan publiek massaal naar ons erfgoed? En hoe motiveer je vrijwilligers? Beiden groepen zullen moeten uit hun kot komen, en elkaar vinden in bijvoorbeeld de molen, want zeg nu zelf 300 uren per jaar zitten koekeloeren zonder publiek….

Tot volgende keer…..

Platenbeurzen, een traditie.
Bon, 1 mei staat voor de dag van de Arbeid, met een hoofdletter werd mij altijd al geleerd. De dag waarop de Internationale hoort gezongen te worden, en je even opzij moet voor optochten met rode vlaggen. Niets van dat alles heb ik noch gezien, noch gehoord. Veranderen de tijden?

Toegegeven ik heb er ook niet echt naar gezocht.

Traditioneel wordt er te Heist-Op-Den-Berg op 1 november en 1 mei een platenbeurs georganiseerd. Te Heist mag men de initiatiefnemers gerust pioniers noemen voor wat betreft het op poten zetten van dergelijke evenementen. Het mag gezegd, het is en blijft nog steeds een succes. Al stonden deze keer, op een aantal plaatsen, de kramen van de standhouders toch wat verder uit elkaar. Een van mijn favoriete Engelse standhouders (vnl. omdat hij behoorlijk veel CD’s dumpt) ontbrak. Een andere Engelsman die steeds verkoopt volgens het systeem 1 pond is 1 euro, stond toch wel even aan de klaagmuur. “Er bestaat een oplossing voor jouw probleem”, probeerde ik vriendelijk wat te helpen. “Drop the pound, and join the euro.” Hij lachte wat schaapachtig, en schudde toch heftig met zijn hoofd, waaruit ik mocht concluderen, dat de switch er bij de doorsnee Engelsman voorlopig nog niet inzit. Overigens zullen ook vakanties naar Wales, wat duurder uitvallen….

Platenbeurzen lopen weer helemaal warm voor vinyl. Het lijkt alsof de standhouders hun indertijd volgestouwde kelders en zolders weer helemaal leeg hebben gemaakt. Terloops hebben ze zelfs de prijzen wat aangepast, voornamelijk richting hemel…. was iets anders wat mij opviel. Daardoor was het dit jaar wat rustiger aan de enkele stands die toch nog bij de zilveren ceedeetjes zweren. Vinyl is aan mij zeker besteed, maar dan wel tegen kringloopprijzen. Pal bij de uitgang, het was intussen halftwee geworden, en de maag begon vervaarlijk te grommen, nog snel wat vinyl aan een euro per stuk meegenomen. ‘Fats Domino live in New-York’, twee steengoede verzamelaars, waarvan eentje op Stax en een andere op Atlantic, en om af te ronden ‘Camel Live’ een dubbelaar waarop ze o.a. The Snowgoose live uitvoeren samen met het Londen Philarmonic. Rond deze tijd verscheen trouwens een speciaal nummer van Progmusic voor een groot deel geweidt aan de Canterburry scene en Camel’s Snowgoose.

De overgrote vangst bestond dit keer uit 19, jawel negentien, ceedeetjes. Teveel om op te lijsten, maar toch een kleine greep uit al dit moois:

‘Jethro Tull Live’ op het Isle of Wight festival. Ik heb iets met liveplaten. De technische kwaliteit mag dan af en toe wat lager liggen, je krijgt er dan weer dat echte pure voor terug. Bands mogen af en toe wel laten zien wat ze in hun mars hebben. Al dan niet opgesmukt met de nodige overdubs.

‘Chic Live’ in het Budokan theater in Japan, met assistentie van Slash, en de gezusters Sledge. Dansmuziek van het zuiverste water. Dit moeten ook tal van blanke artieisten gedacht hebben toen ze indertijd met het duo Nile Rodgers/Bernard Rhodes gingen samenwerken. Overigens toch alweer een Atlantic label band.

Twee schijfjes, die wat muzikaliteit betreft elkaar overlappen. Eentje van Georgie Fame met assistentie van Van Morrison, ‘Cool Blues’, en eentje waarop hetzelfde duo, maar nu Van Morrison met assistentie van Fame de nummers brengt, ‘How long has this been going on’. ‘John Mayall live in 69’. ‘Black Coffee’ van Al Kooper, gewoon gekocht om te ontdekken, en ik kan zeggen dat dit een zeer geslaagde ontdekking werd. Met een inlegboekje waarin Andrew Loog Oldham, of all people, het levensverhaal van Kooper schetst. Ook al om te ontdekken, een ceedeetje, met hoesje uitgevoerd in het wit, compleet met volgnummer er op, ‘The Blues White Album’. Heeft u hem. Yep het witte album van de Beatles gedeeltelijk gecovered door ondermeer Chris Duarte, Maria Muldaur, Joe Louis Walker. Het betreft niet het complete album, maar toch verassend tref je er ‘Ob-la-di, Ob-la-da’ op aan, naast bijv. ‘Don’t pass me by’ en ‘Why don’t we do it in the road’. Toch uitkijken naar ‘Revolution’, ‘Yer Blues’, ‘While my guitar gently weeps’ en ‘I’m so tired’, nummers die de blues al sowieso in zich hadden.

U verwacht het misschien niet, maar toch de als dubbel cd uitgevoerde en geremasterde versie van ‘The Lamb lies down on Broadway’, van Genesis. Genesis is eigenlijk nooit ons kopje thee geweest. Maar deze, toen nog met Peter Gabriel, kan ik wel iedereen, die er vroeger in een boogje omheen liep, aanbevelen. Long live progressive rock…. En overigens opgenomen in Wales. Dus alleen al daarom. 🙂

‘Out of our heads’ in de UK versie van de Stones, ontbrak nog in het rijtje van al veel te lang ontbrekende Stonesplaten uit de sixties in mijn discotheek.

Prachtige vondst was zeker ook deze van de onlangs overleden Duffy Power: ‘Leapers and Sleepers’. Ik probeer Power, facebookgewijze dan toch, regelmatig onder de aandacht te brengen. Dit was een van de essentiele namen in het Londense R&B circuit van begin jaren zestig, die helaas nooit aan de oppervlakte verscheen, in tegenstelling tot bijv. Baldry en Farlowe. Power was een zanger die regelmatig optrad met o.a. Graham Bond, Alexis Korner, enz… Zo tref ik op deze overzichtcd op RKM, o.a. Little Boy Blue aan met begeleiding van, Baker en Bruce. Het dichtst bij enige naambekendheid raakte hij ooit met zijn cover van het Lennon-McCartney nummer, ‘I saw Her Standing There’. Er staan twee versies van het nummer op deze CD. Een eerste met de Graham Bond band, met als toenmalige gitarist John McLaughlin. Een versie waar de Beatles niet echt happy mee waren omdat het wat te jazzy klonk. Een maand later blikten ze een nieuwe versie in, maar McLaughlin kon er niet bij zijn en als gitarist fungeerde toen Big Jim Sullivan, die uiteindelijk in de finale mix compleet samen gemixed werd met de orgelpartij, en daardoor quasi onhoorbaar is. Althans dat is toch wat Duffy Power vertelde ten tijde van de samenstelling van deze overzichtcd.

Binnen mijn kleine project: ‘ik koop alles wat ik vind van Roy Harper’, kon ik vandaag ‘Come out fighting Ghengis Smith’ op de kop tikken. Een plaat origineel uit 1967, hier aangevuld met twee tracks uit 69 van het album Folkjokeopus, en verder twee nummers ooit verschenen op een singeltje in 67, een drietal nummers uit BBC sessions, waaronder o.a. Top Gear en de John Peelshows. Alweer een ontdekkingstocht. Op de binnenzijde van het inlegboekje, een foto van vermoedelijk de achterflap van de originele hoes, met een tekst van Bert Jansch. Jansch eindigt met ‘… Reap in the harvest of Heave, stand flowered in petals of silver, and dressed in song you shall hear music and dance naked on the grass’. Hoe zit het nu eigenlijk, op de dag van vandaag, met Harper?

Op de terugweg maak ik een ommetje via Scherpenheuvel…..

Scherpenheuvel mag dan een bedevaartsoord zijn, er gebeuren ook nog doordeweekse dingen, zoals bijv. een garageverkoop…. ceedeetjes aan 1 euro per stuk. Daar kan geen muziekliefhebber langs lopen zonder… Juist ja: de volgende vier aan de buit van deze namiddag toegevoegd. Elvin Bisschop, Terry Reid, de Pretenders en Taj Mahal. Het had slechter gekund.

Die ochtend tijdens de autorit, radio1, in de lucht, luisterend naar de Top 100, meldde al snel een luisteraar, dat zijn buurman Camiel D. de radio zo hard had aanstaan, dat aan meegenieten niet te ontsnappen viel. Music For Ever, dus toch…..