Blog Image

Sadeler's blog

If I were a miller at a mill wheel grinding, would you miss your color box, and your soft shoe shining? (c) Tim Hardin

Link naar:  windmolens, Facebook   Meer weten? contacteer mij. 

Opgelet: Alle artikels en foto's zijn beschermd door copyright. Alle overeenkomsten tussen bestaande personen en personages berusten op louter toeval. Topfoto (c) Michel Verdoodt.

Flemish Computer Club (FCC) bestaat 35 jaar

dagblog Posted on 16 jan, 2019 12:28

Viering 35 jaar Flemish Computer Club.
(c) foto. Geert De Rycke (HLN) – Artikel: Het Laatste Nieuws.

Namiddag, traditionele nieuwjaarsreceptie in Lebbeke van de Flemish Computer Club. Al viel er deze keer iets meer te vieren dan de drie gelauwerden die de beste foto’s hadden ingestuurd. We bestaan immers dit jaar 35 jaar, en daar werden een paar glazen op gedronken. Champagne in speciaal daarvoor gekochte en van een FCC label voorziene glazen. Enkele oudgedienden van het bestuur doken op. Eddy I., ooit net als Marc V. en ik een van de ‘sysops’ ofte uitbaters van een bulletin board. Leuk om nog eens die filmpjes te zien voorbijkomen. Ikzelf in een versie zonder het minste grijze haar. Dat moet ik zien te pakken te krijgen: een document, waarop zelfs mijn eerste PC, een IBM, te bewonderen valt. Het ding kostte indertijd de slordige som van 65.000 oude Belgische franken. Rutger L., Luc van L., allen in piepversies van zichzelf doken op in de montage. Zelfs Camiel D. V., een van onze kranige oudjes kwam langs. We dronken nog wat na met ene Michel, die we in geen twintig jaar hadden gezien.

Herinneringen werden bovengehaald, zoals dat van die keer, dat we er uuuren over deden om doorheen een sneeuwnacht van Utrecht naar Dendermonde te bollen in een oude Mercedes met achterwielaandrijving. Het was de laatste keer dat Luc D. voor ons chauffeur speelde op onze tocht naar de HCC dagen in Utrecht.

Prille begin onder de vleugels van HCC.

Vijfendertig jaar geleden werd te Dendermonde een computerclub boven de doopvont gehouden. De eerste vijf jaar werd er vergaderd in kleine zaaltjes boven café ‘t Peirt, en in een heuse dancing, die op zaterdagnamiddag niet werd gebruikt op de Vlasmarkt. De met spiegels bezette palen in de dancing stonden vaak in de weg, om de sprekers te kunnen volgen. Minix was een van de van Unix afgeleide operating systemen waarover ooit werd onderwezen. Uiteindelijk verhuisden we een derde keer naar een zaaltje achter café ‘t Gangsken in de Dijkstraat. Het was daar dat er voor het eerste een Computer Dumpdag werd georganiseerd, wat niet in goede aarde viel bij het Antwerpse hoofdbestuur van HCC (de Hobby Computer Club). Onder meer dat, en het nooit krijgen van ook maar enig deel van het lidgeld dat nationaal diende betaald te worden, leidde er toe dat op een avond in september in 1989, gezellig zittend in de zeteltjes daar vooraan in ‘t Gangsken, een aantal leden, tussen pot en pint, het kranige besluit namen om uit de HCC te stappen, zelf een vzw op te richten en door te starten als Flemish Computer Club. In Antwerpen keken ze er naar, maar konden ze er weinig aan veranderen. (Later zal ik dit scenario in een totaal andere omgeving nogmaals beleven).

Naar een zelfstandige vzw.

Marc V. werd voorzitter, Johan Van E. werd penningmeester, en ondergetekende werd secretaris. Aangevuld met nog enkele andere bestuursleden, waaronder Eddy I en William De S. werd er drukt vergaderd, werden er statuten opgesteld, werden gebruikersgroepen (Games, Dos, Communicatie, enz…) in het leven geroepen. Met de lidgelden, werd wat materiaal gekocht, en maandelijks werd een tijdschrift op diskette uitgegeven. De FCC-schijf was geboren. Al snel kon je de club ook van thuis uit volgen. Dat wil zeggen, diegenen die in de begindagen al over een modem beschikten, en over een pc, met communicatiesoftware zoals Telix of Procomm konden inbellen op een van de drie Bulletin Boards die de club rijk was. PC-Tex, Devlonics, het zijn maar enkele merken die al snel inbouw modemkaarten op de markt brachten om daarmee te concurreren tegen de toenmalige RTT. De RTT beschikte enkel over verplicht te huren modems (onbetaalbaar voor de particulier), met klinkende namen als Daisy, Hyacynth, enz… Je zou gaan denken dat ‘Keeping Up Appeances’ daar haar ideeën haalde, voor de namen van haar hoofdfiguren in de onvolprezen serie die jaren later op de buis verscheen.

Maar zelfs de aan te kopen goedgekeurde modemkaarten waren te duur voor de amateur, die zich dan maar richtte naar enkele Aziatische landen die al snel de markt overspoelden met producten met de meeste exotische namen als daar waren bijv. Zyxel.

Dendermonde wijst de weg.

Het lijkt nu wel alsof het gisteren was, maar toen ik ooit in 1985 of daaromtrent de eerste keer een bezoek bracht aan ‘t Peirt, werd daar een nieuw programma gepresenteerd. Nog in volle DOS tijd, toonde men er een eerste rudimentaire versie van Windows. Een programma waarvoor je niet eens een grafische kaart nodig had. Gewoon met streepjes getekende kaders tonen hoe de toekomst er ooit zou uitzien. Omdat Microsoft in die dagen, achter de schermen, voor IBM aan een grafisch Operating systeem (OS/2) werkte, en het er niet naar uitzag dat Windows ooit meer dan een programma zou worden, laat staan een Operating Systeem, kwam die demonstratie niet zo erg spectaculair over als je wel zou kunnen denken. Wie zich een Hercules kaart kon aanschaffen om kort daarop een eerste tekening op zijn groen of bruin scherm van zijn cloon-pc te toveren, voelde zich al een hele piet.

Naar de Dijkstraat.

In ‘t Gangsken hebben we jaren geresideerd. eerst enkel de eerste zaterdag van elke maand, en later ook quasi elke maand minstens een avond tijdens de bestuursvergaderingen. Een aantal jaren liepen we dubbel met bijeenkomsten die we hielden in een van de klaslokalen van het technisch atheneum van het rijksonderwijs, ons bereidwillig ter beschikking gesteld door de directie van de school en een van de leraars informatica tevens bestuurslid, Johnny Van den A.

Er was maar een verplichting. Het lokaal elke zaterdag dat we er gebruik van maakten achterlaten zoals we het hadden gevonden, en zorgen dat al het licht was gedoofd om middernacht, vanwege afspraken met de patrouillerende rijkswacht. Wie er bij was, zal zich nog menige keer de race tegen de klok herinneren om alles op zijn plaats te krijgen, de toen nog zware pc’s te verkassen naar de auto’s, om tot slot uit te blazen in ‘t Gangsken of de Drei Klokken.

Naar een vast lokaal, waar we het Internet ontdekken.

De beste oplossing kwam enkele jaren later toen we de benedenverdieping van een huis konden huren voor een prikje. Eindelijk hadden we een vast lokaal, met eigen sleutels waar we konden komen en gaan naar believen. Niet alleen dat, het liet ook toe dat we materiaal, pc’s modems en servers vast konden installeren en ‘s nachts door laten werken. Na enkele jaren bleek dat we best af en toe het containerpark aandeden, om van overtollig materiaal verlost te geraken dat zich uit het niets leek op te stapelen in de achterste ruimte. Materiaal waarvan alleszins enkelen moeten gedacht hebben: “wie weet komt het ooit nog wel van pas”.

Het was in daar lokaal, dat we voor het eerste kennis maakten met het internet. Eric De C., op dat ogenblik student aan de Gentse Universiteit, belde in op een van de mainframes aldaar, zette in een dos-box een terminal vt100 sessie op en toonde ons dat er naast de bulletin boards een heel andere wereld bestond, waar je ook kon chatten of programma’s downloaden, door eenvoudigweg op een commando lijn opdrachten te typen. Ook in de Humo hadden ze het in die dagen over een netwerk dat de gehele wereld omspande, en dat quasi alle universiteiten en grote ict-bedrijven verbond. We stonden er bij en keken er naar. Niet zo lang daarna werd er samen met het weekblad Panorama een diskette verdeeld waarmee je op een eenvoudige wijze via een modem kon inbellen, via een toegangspunt, en in de wondere wereld van HTM terecht kwam. Het internet kreeg er plots een gezicht door. We kunnen ons nog nauwelijks voorstellen, hoe traag alles verliep, en hoe we de grafische pagina’s beeldje na beeldje zagen gevormd worden op onze schermen. De max was uiteindelijk wel, dat je kon ZIEN hoe alles in elkaar zat, en straffer nog dat je ZELF dergelijke pagina’s kon fabriceren. Wie ooit zelf programma’s had geschreven in de taal C, of in Pascal of Basic en al zijn opvolgers, en dus een beetje zicht had op hoe die wereld in elkaar zat, had er weinig moeite mee om ook de HTM Language aan te leren. Niemand kon toen voorzien, dat de gehele wereld ooit verbonden zou zijn, laat staan, dat we ooit permanent zouden verbonden worden met het Internet, en dat alles wat op communicatie gebied al was uitgevonden van onze computers zou verdwijnen. Dos, Procomm, Proboard, RBBS, X25 protocollen, ISDN, Videotex, Kermit, Crosstalk, PcTex, VT52 en VT100, protocollen gaande van Xmodem tot Zmodem, enz, enz. Al deze toestanden bepaalden op een of ander ogenblik ons leven. Waar is de tijd, dat ik zelf een aantal van deze toestanden samenbracht in een programma, Teledisk en Teledisk+, via hetwelk op een gegeven ogenblik enkele duizenden klanten hun bankzaken konden verrichten? Eerst door in te bellen op een Level 6 Honeywell Bull, en later door in te bellen op een Tandem Non-stop systeem. Bull, Tandem, allen werden ze in de loop van de tijd opgeslorpt, door vaak grotere concurrerende firma’s. Firma’s die zich eerst spelenderwijs op de PC markt begaven groeiden uit tot mastodonten, en slokten concurrenten op. Microsoft dat steevast voor het grote geld ging, beconcurreerde zijn eigen klanten, zoals IBM waarvoor het ooit een eerste Operating Systeem (DOS) mocht leveren, en zelfs later het nog veel betere OS/2 mocht schrijven, zij het toen al met hulp van IBLM zelf. Dankzij de groei van de particulieren markt waar plots iedereen aan de PC wou slaagde MS er in om vanaf de jaren negentig zijn programma Windows in de markt te zetten. Het logge IBM liet zich platwalsen, hernoemde zijn veel beter OS in Warp, maar vergat hierbij wel dat je ook aan klantenbinding moet doen. Dit resulteerde in een wereld, zoals we die nu kennen.

Leven zonder Microsoft.

Toch zijn er in de computerclub altijd mensen blijven geloven in een al even wondere wereld naast die van Microsoft. Ee,n wereld die bestond uit Apples, en andere Psions. Een evolutie waarvan we het einde nog niet gezien hebben. De PC-wereld is intussen voorbijgestreefd en we bedienen ons tegenwoordig van smartphones en tablets. Nooit gedacht dat ik ooit deze tekst zou typen op een Ipad-mini aan een cafétafeltje met een lekker bakje koffie.

Het leven in de computerclub kabbelde rustig verder. Modems werden vervangen door ISDN connecties, en nog later door rechtstreeks gekoppelde verbindingen. De snelheid van 300 of 1200 baud van de Daisy en Hyacynth modems kunnen we ons nauwelijks herinneren. Men vertelde ons in 1985, dat dit de hoogste snelheid was die ooit door een telefoonlijn zou kunnen gestuurd worden. En toch evolueerden we nadien van 1200 naar 2400, naar 9600, naar 14400, naar 28800, baud. En kijk vandaag krijgen we, en TV, en Internet binnen in onze huizen door diezelfde draden die toen ook al onder onze bloemenhoven door van de straat naar onze woningen liepen. OK, wat verderop heeft men de straten opengelegd om er glasvezel neer te poten, maar ook dat zal overbodig blijken, want zijn we nu al niet voor een groot stuk draadloos aan het werken? De zwaluwen hebben het geweten, want hun traditionele ‘september verzamel draden’ zijn quasi allemaal uit het landschap verdwenen. Niet overal…. check maar in bijvoorbeeld Wales.

Verder doen….

We kampeerden meer dan vijftien jaar in ons lokaal te Sint-Gillis, tot de tijd kwam, dat eenieder meer en meer van thuis uit zelf ‘surfte’ op dat wereld wijde web. Er werd wat minder vergaderd, en de nood aan een eigen lokaal verdween. We huren nu ons lokaal (in Denderbelle) en kunnen op die manier het vrijgekomen kapitaal gebruiken voor o.a. fotowedstrijden met schitterende prijzen, zoals ook dit jaar weer mocht blijken.

De Flemish Computer Club blijft een ankerpunt in het Dendermondse waar mensen, die even van de sociale media afwillen en face tot face willen babbelen altijd welkom zijn….. ook de volgende 35 jaar.

Proficiat en dankjewel aan het bestuur en de voorzitter om dit gedurende al die jaren mogelijk gemaakt te hebben.

Meer info nodig surf naar

www.flemishcomputerclub.be



Jimmy Page wordt 75

Classic rock Posted on 09 jan, 2019 23:17

Vandaag vieren V. en R. hun zesenzestigste verjaardag. Beiden speelden ze, nu meer dan vijftig jaar geleden, een sleutelrol in mijn leven zoals te lezen was in een aantal afleveringen van ‘Een dagboek uit 1968’. In die dagen stond niemand er bij stil dat beide vrienden op precies dezelfde dag jarig waren als Jimmy Page.

Jimmy Page wordt 75.
Page die het levenslicht zag in 1944 mag 75 kaarsjes uitblazen.

Jan met de pet kent figuren als Jimmy Page niet, en wie hem wel kent verbindt zijn naam doorgaans enkel en alleen met Led Zeppelin. Zeppelin startte iets meer dan 50 jaar geleden in het najaar van 68, en hield er mee op in december 1980. De maand dat de muziek stierf, toen ook nog John Lennon weggemaaid werd. Op enkele zeldzame reünie concerten na stonden de leden van de band nooit meer samen op een podium. Jimmy Page belooft al 10 jaar lang een ‘nieuwe’ plaat, maar die is er vooralsnog niet gekomen, vanwege te druk bezig met zijn erfgoed. Zelfs Wikipedia blijft schaars met info voor wat de periode na 1980 betreft van onze jarige.

En toch…. wie een dergelijk palmares bijeen speelde behoort tot de allergrootsten die de muziekbusiness voortbracht.

Op 14 jarige leeftijd reeds verschijnen op de BBC in een skiffle bandje, het is niet aan iedereen gegeven. Wat later speelde hij in enkele bandjes zoals Neil Christian and the Crusaders en Carter Lewis and the Southeners, maar dat lukte niet zo best vanwege zijn gezondheid. Een eerste en enige single ‘She just Satisfies’, moet duidelijk gemaakt hebben dat zijn toekomst niet achter de microfoon lag.

Al vroeg in de jaren zestig verzeilt Page in het zogenaamde ‘sessiemuzikanten’ circuit. Een job die behoorlijk goed betaalde, zeker wanneer je regelmatig mocht opdraven in de studio’s. En vanaf het ogenblik dat producers doorhadden dat hij ‘behoorlijk’ goed was in het opvullen van gaatjes, vaak met een rhythm gitaar, werd er quasi dagelijks meerdere keren op hem beroep gedaan. Al snel maakte hij deel uit van een select groepje waartoe ook Clem Cattini, en Bobby Graham behoorden en waar ook ‘Big Jim Sullivan’ deel van uitmaakte. Een van de redenen dat men in de Londense studio’s al snel Jimmy betitelde als ‘Little Jim’, dit om hem te onderscheidden van Big Jim. Deze laatste hanteerde de gitaar op maar liefst 54 Britse nummer een hits uit de jaren zestig. Van deze heren wordt beweerd dat ze deelnamen aan duizenden sessies, waarvan ze het grootste deel zelf vergeten zijn. Of dit klopt zullen we mogelijks nog ooit kunnen lezen in Jimmy’s memoires. Reken dat ze gedurende 3 a 4 jaar dagelijks, op werkdagen alleen al ,3 sessies verzorgden dan kom je toch al snel aan plusminus 1000. De afgelopen vijftig jaar verschenen enkele verzamelplaten met zogenaamde nummers waarop Page een ‘fine young’ of ‘hip guitarslinger’ wordt genoemd. Het is intussen bekend dat de tracklistings niet voor de volle 100 procent kloppen, en dat de betrokkenen de lippen tot nu toe stijf opeen houden. Ooit was er sprake van dat Page de leadgitaar zou hebben gehanteerd op ‘You really got me’ van de Kinks. Iets wat in het verkeerde keelgat schoot bij Ray Davies, opper-Kink. Davies verklaarde later wel dat hij Page ooit in de studio had gezien. Uiteraard aangezien Jimmy talrijke sessies verzorgde voor de in Engeland vertoevende Amerikaanse producer Shel Talmy, die in die dagen zowel de Kinks als de Who onder zijn vleugels had.

Ook Wikipedia laat op dit vlak maar al te vaak steken vallen. Het heeft mij indertijd dik twee jaar gekost om enkele nitwits te overtuigen dat Jimmy Page helemaal geen gitaar speelde op ‘She’s a lady’ van ‘Tom Jones’. Zelfs de Vlaamse ‘popkenner’ Marc Brillouet bleef keihard ontkennen, door mij ‘bewijzen’ te sturen, die uiteraard gebaseerd waren op het ‘fake’ wikipedia artikel.

En dan moet je weten, dat door gewoon de achterkant van de LP She’s a Lady te bekijken iedereen kan lezen dat de gitaar bediend werd door … Big Jim Sullivan. Sullivan maakte begin jaren zeventig deel uit van de begeleidingsband van Tom Jones, tot deze verkaste naar Las Vegas. Sullivan speelde nadien nog dik 10 jaar in het orkest van…. James Last. (Hij staat op enkele lp’s op de foto met zijn dubbelneck gitaar).

Page zal sessies blijven spelen tot zelf op het ogenblik dat Led Zeppelin al bestaat. Zo beland quasi de hele Zep in een studio met PJ Proby voor de lp ‘Three week Hero’. John-Paul Jones bassist van Zeppelin en ook al met een sessiemuzikanten verleden stond voor die sessie geboekt. JPJ bracht zijn nieuwe vriendjes mee.

Tegenwoordig wordt ook vaak de LP of CD ‘Lovin’ up a Storm’ verkocht als een Jimmy Page solo album. Dat is en was het niet. Origineel ging het om een LP van Keith De Groot, ook bekend onder de naam Gerry Temple, die indertijd glansrijk flopte. (Keith De Groot zit op facebook).

Page leent ook zijn gitaar in die periode aan o.a. Donovan voor een gast solo op Sunshine Superman, iets wat hij een paar jaar geleden nog eens overdeed toen Don de gehele LP live speelde. En wie zou ‘Joe Cocker’ en ‘With a little help from my friends’ niet kennen. Ook hier gaat Page geweldig tekeer op zijn fretplank.

Page wordt overigens als vaste huisproducer aangeworven bij het Immediate label. Een label waar op het einde ook de Small faces onderdak vonden ten tijde van ‘Afterglow of your love’. Was het hier dat Page het idee kreeg om ‘Steve Marriott’ te vragen voor een nieuw project dat hij stilaan plande na het ophouden van de band de ‘Yardbirds’ waarin hij actief was. Met de ‘Yardbirds’ maakte hij slechts een plaat, nl ‘Little Games’ in 1967. Van een concert in America een jaar later werden live opnames gemaakt die echter pas zeer recent door Page werden vrijgegeven. Tegen elke bootleg van dit concert heeft hij zich steeds verzet.

In datzelfde straatje van recente uitgaven bevindt zich ook een plaat die hij samen met ‘Brian Jones’ maakte in 1967 voor de film ‘A degree of Murder’.

In ‘68 en ‘69 werkt Page mee aan respectievelijk een album van ‘The Maureeny’ (‘Wishfull Album’) en aan een album van ‘Al Stewart’, (‘Love Chronicles’), waarop ook ‘John-Paul Jones’ te horen is.

In 1971 speelt hij akoestisch op het nummer ‘Same old rock’ van het album ‘Stormcock’ van ‘Roy Harper’, zij het onder het pseudoniem ‘S. Flavius Mercurius’.

Jimmy Page de afgelopen 38 jaar.

Na Zeppelin blijft het even stil, tot we hem toch opnieuw op een podium treffen samen met een schare andere gastmuzikanten, waaronder ‘Paul Rodgers’, ter gelegenheid van het ‘ARMS’ concert dat werd gehouden om geld in het bakje te brengen ter bestrijding van Multiple Sclerosis, een ziekte waaraan ‘(Small) Faces’ gezicht ‘Ronny Lane’ leed. Van het een kwam het ander en samen met Rodgers vormde Page de band ‘The Firm’, goed voor twee albums (‘The Firm’ en ‘Mean Business’). In die dagen had Page in alle stilte thuis ook de muziek gecomponeerd voor de film ‘Deatwish II’ waarin ‘Charles Bronson’ schittert. Tijdens de tournees brengt Page vaak nummers, o.a. ‘the Chase’, uit deze soundtrack. Terug te vinden op een bootleg van goede kwaliteit van hun afscheidsconcert dat doorging in het Wembley stadium. De soundtrack van de film kan je terugvinden in twee vormen, enerzijds als de filmscore en anderzijds als een album met afzonderlijke tracks, waarvan enkele gezongen door ‘Chris Farlowe’.

Tussendoor was er heel even het ‘XYZ’ project, dat tot niets leidde. Ex-leden van ‘Yes’ en Zeppelin (‘Page’, ‘Squire’ en ‘White’) gingen al snel weer elk hun eigen weg.

En toen moet Jimmy gedacht hebben dat het stilaan tijd werd voor een soloalbum, ‘Outrider’, tot op, vandaag zijn enigste soloworp. Een plaat die net als de eerste solo uitspattingen van ‘Robert Plant’, de ex-zanger van Zep, niet door iedereen werd gesmaakt.

Gedurende de jaren 80 zien we hem af en toe opduiken bij oudgedienden zoals ‘Roy Harper’ waar hij meespeelt in 1985 op ‘Whatever happened to Jugula’. Het album in een hoes gestopt, lijkend op een pakje Rizzla sigarettenblaadjes. Enkele oud ‘Yardbirds’ leden nemen een album op onder de naam ‘Box of Frogs’ met covers die ze laten zingen door oude bekenden. Page leent zijn gitaar voor het nummer ‘Asylum’. Ook de ‘Rolling Stones’ maken na zoveel jaren gebruik van Page’s gitaar in het nummer ‘One hit to the body’ (1986). Ook ‘Robert Plant’ zet een nummer op plaat in 1988 met hulp van Page: ‘Tall cool one’ (1988).

Wat de echte fans van Page vooral betreurden was dat hij in 1993 een plaat uitbracht samen met de ‘gehate’ ex-‘Purple’ zanger ‘David Coverdale’, een regelrechte cloon van ‘Robert Plant’.

Ook ‘John-Paul Jones’ was even later (1994) niet gelukkig, toen ‘Page & Plant’ samen een akoestische set speelden voor ‘MTV Unplugged’ onder de noemer ‘Unledded’. Er volgden enkele tournees, en er kwam zelfs een plaat in 1998: ‘Walking into Clarksdale’. ‘Page & Plant’ deden in die tijd ook ‘Flanders Expo’ aan.

Wat velen hadden gehoopt bleef uit. Dit mondde niet uit in een Zeppelin reünie.

In 2000 had Page nieuwe vriendjes gevonden in de ‘Black Crowes’, waarmee hij optrad in de ‘Greek Theatre’. Uitgebracht als dubbel album ‘Live at the Greek’.

Toen ‘Puff Daddy’ hem vroeg om een sample te mogen gebruiken uit het uit 1975 stammende ‘Kashmir’ pakte Page zijn gitaar en ging hij de gitaarstukken zelf inspelen. Zo zit hij nu eenmaal in elkaar.

Over het concert in 2007 en de daaruit voortgekomen live plaat en DVD hebben we het al uitgebreid gehad.

Er werd nadien zelfs gerepeteerd met een mogelijke vervanger voor ‘Robert Plant’, maar alweer liep dit met een sisser af. ‘Jimmy Page’ is naderhand gaan beseffen dat Led Zeppelin as such nu wel echt voorbij is. Hij legt zich tegenwoordig vooral toe op het conserveren van het nagelaten erfgoed van Led Zeppelin, af en toe gestoord door geklop en gehamer bij zijn buur ‘Robby Williams’, die kost wat kost een zwembad wil neerpoten naast de tuin van Jimmy.

In 2012 verscheen na een halve eeuw ‘Lucifer Rising’, een soundtrack die indertijd nooit afgeraakt was.

Van de 2500 exemplaren van zijn eigen geschreven biografie in 2010 was hij binnen de paar minuten verlost.

Proficiat Jimmy Page met je 75 jaren op de teller.