11 augustus 1979, een memorabele datum in de carriere van Led Zeppelin. Precies op die dag gaven ze inde buurt van Stevenage tijdens het Knebworth festival hun laatste optreden in Engeland. In 1980 zou nog een korte Europese tournee volgen in Europa, waarbij ze ook Vorst Nationaal aandeden. Deze laatste optredens op het vasteland waren eigenlijk zoals steeds repetities voor een komende Amerikaanse tournee. Vorst is dus steeds een repetitiekot geweest, al ben ik toch blij dat ik in 1975 er bij was op die koude januaridag.
(c)Promopicture from Atlantic records 1969
Maar Knebworth dus, een kleine 50 km boven Londen, kende sinds 1974 jaarlijks een megaconcert. Concerten waren er o.a. van de Allman Brothers, The Stones en in 1975 van Pink Floyd. Floyd speelde toen Dark side of the Moon, en behoorlijk wat uit Wish you were Here, om te eindigen met de bis Echoes.
Bannister die de concerten organiseerde probeerde al van in het begin in 1974 om Led Zeppelin op zijn affiche te krijgen.
Het zat Zep helemaal niet mee de laatste paar jaar. Tournees waren er omzeggens niet en de punkbeweging vanaf 1976 had hen gecatalogeerd als
overjaarse dinosaurussen, waar je best in een bocht omheen liep. Na Physicall Graffitti uit 1975 was er nog het mooie Presence album, maar toen werd het even stil. Een geplande tournee in 1977 in Amerika werd inderhaast afgelast nadat Plant te horen kreeg dat thuis in Engeland zijn zoontje overleden was ten gevolge van een onbekend virus. Plant zelf was enige tijd daarvoor als bij wonder ontsnapt aan de door, en een mogelijks verder kreupel,leven.
De plaat, In through the Outdoor, die gepland was om uit te komen nog voor de Knebworth concerten van 4 en 11 augustus liep vertraging op.
De plaat zelf, opgenomen in de Abba studio’s in Zweden, was niet van hetzelfde kaliber als de eerste zep albums. Nee deze keer was John-Paul Jones veel prominenter aanwezig, wat Page niet zo lekker zat. Ikzelf heb dit album
ook lang links laten liggen, en ik moet zeggen het was het eerste en enige album van Led Zeppelin dat je later veel in de afprijsbakken tegenkwam.
Toch zouden er zo’n slordige 10 miljoen exemplaren van worden verkocht, vnl. in Amerika. Deze laatste vaststelling was ook manager Peter Grant niet ontgaaan, en het gaf hem in die zin een aanleiding om Zep terug op tournee te sturen in Amerika in 1980. Maar zover kwam het niet meer, want de vodkaduivels namen bezit van John Bonham, en de rest is geschiedenis.
Maar terug naar Knebworth.
John had nog net zijn toen 13 jarige zoon, Jason, een nummer leren drummen en liet hem dit spelen tijdens de repetities. Wie het hoorde getuigde later dat het zo
fantastisch klonk: net zijn vader. En dat ook Jason kan drummen kunnen we beamen na het memorabele concert van 2007 in de O2.
De kritieken over de twee concerten waren op zijn zachtst gezegd gemengd. De pers die het nooit erg voor Zeppelin heeft gehad sprak van: “…as being sluggish and rusty”. Plant zelf repliceerde tijdens het 11/8 concert nogal op nogal sarcastische wijze iets in de trant van …ze weten waar ze het kunnen steken…
Enkele commentaren van bezoekers zijn te lezen op de officiële website
De setlist.
The Song Remains the Same
Celebration Day
Black Dog
Nobody’s Fault but Mine
Over the Hills and Far Away
Misty Mountain Hop
Since I’ve Been Loving You
No Quarter
Hot Dog
The Rain Song
White Summer/Black Mountain Side
Kashmir
Trampled Under Foot
Sick Again
Achilles Last Stand
Page Guitar Solo
In the Evening
Stairway to Heaven
Rock and Roll
Whole Lotta Love
Communication Breakdown
