Cultuurverschillen tref je overal in de wereld aan. Zo is het in Vlaanderen heel normaal dat er tot eind januari nieuwjaarswensen worden gedeeld. Wie Engeland een beetje kent weet dat men daar de beste wensen voornamelijk verstuurd in december. Engelsen durven je reeds hun wensen toesturen op 1 december. Het lijkt er soms op of ze willen de eersten zijn.
December is ook doorgaans de maand waarin al onze bladen vol staan met lijstjes en overzichten om horendul van te worden. Een jaar moet voorbij zijn om er op terug te blikken. Januari is hiervoor de uitgelezen periode. We zijn nog niet ver genoeg gevorderd in het jaar om er al echt van te genieten. En anderzijds willen we ontsnappen aan de winterblues, die zijn hoogtepunt kent op de derde maandag van januari. De zogenaamde Blue Monday.
Wij hebben in 2010 weer veel te veel gespendeerd aan cultuur. Weer veel te veel CD’s en boeken op de plank bijgezet. Al moet ik toegeven dat het gehalte ‘had ik beter niet gekocht’ toch dit jaar zeer beperkt is gebeleven. Maar wat wil je? Hoe vaak sta je niet voor een uitzonderlijk aanbod. Je vindt niet elke dag een sublieme bootleg van The Firm, of een perfecte verzameling van Elmore James of Sonny Boy Williamson. Laat staan een molenboek uit 1936 waarin je kennis maakt met ongekend molengebied in Noord-Engeland.
Ik heb voor het gemak de cd’s opgedeeld in enerzijds een vakje Classic Rock en anderzijds een vakje ‘Alternatief’. Binnen dit laatste vak komen Jazz, Blues en Rock and Roll aan bod. Een snelle blik leert mij dat ik ook in 2010 een aantal ‘recente werkjes’ heb aangeschaft.
Alweer een mooie staalkaart van wat mij (nog) beroert de dag van vandaag in de muziekwereld. Loop even mee langs de plank met CD’s, DVD’s en boeken over muziek. Morgen lopen we dan wel langs de boekenplanken met al de overige boeken.
Alternatieve genres: een twintigtal items.
Bij de alternatieven krijgen we op
Maanzin album nr 1 – Pieter Embrechts
Hellbound train live 1969-1972 – Savoy Brown
Traneing in – John Coltrane
The art of – John Coltrane
Dealing with the devil – Compilation
All that blues – Compilatie
The rough guide to Blues and beyond + CD Nuru Kane – Compiled by Nigel Williamson
The early years (2cd) – Cliff Richard
Solid Bond – Graham Bond
Son House & Kings of the Delta Blues – Son House & Kings of the Delta Blues
Unsquared Concert – Jon Lord
John Mayall plays John Mayall – John Mayall
Jazz Rag Live at Abersoch Jazz Festival – Jazz rag
10 Blues and Ballads – Lonny Johnson with Elmer Snowden
9 Why should I cry – Lonny Johnson
8 Right to sing the blues – Long John Baldry
7 Dark and Dreary – Elmore James
6 Birds of fire – Mahavishnu Orchestra
5 The Complete Blue Horizon Sessions – Top Topham
4 Peter plays the Blues the classic compositions of Robert Johnson – Peter Green with Nigel Watson –Splinter Group
3 The best of Sonny Boy Williamson – Sonny Boy Williamson
2 The drum battle at JATP – Gene Krupa & Buddy Rich
1 The sky is crying – Elmore James
Elmore James met de CD’s ‘The sky is Crying’ en het dubbele anthology-achtige ‘Dark and Dreary’ mogen zeker voor wat mij betreft, tot de ontdekkingen van 2010 gerekend worden. Brian Jones was een fan en gelijk had hij, telkens wanneer hij het over Elmore James had. Elmo Lewis heeft de Stones niet in het spoor van Elmore James kunnen houden, en heeft daar stellig onder geleden. Dit zijn op en top goede bluesplaten ‘van voor onzen tijd’, die bovendien nog uitermate goed zijn opgenomen en geconserveerd. Hetzelfde geldt omzeggens ook voor Sonny Boy Williamson ‘de tweede’. Er was ooit in de jaren 30 nog een voorloper van deze Rice Miller. Eigenlijk de echte Sonny Boy die ooit ‘Good morning little schoolgirl’ op de wereld losliet. Alleen al door dit nummer bestaat er nogal wat verwarring rond beide Sonny Boy’s. Rice Miller die zich dus ook Sonny Boy Williamson (de tweede) noemde (de eerste was toen al overleden) kwam in de vroegere jaren zestig vaak naar Engeland waar hij toerde en optrad met o.a. Animals, Yardbirds, en tal van anderen uit het toenmalige blues circuit. Schoolgirl, het nummer dat dus niet van hem was stond wel vaak op de setlist. Deze best of bevat nummers uit de studioplaten die hij ooit uitbracht. De derde plaats voor Krupa en Rich stamt uit 1952 toen ze optraden in JATP (Jazz at the philarmonic). De plaat verscheen pas enkele jaren later. Op deze plaat tref je de ‘oerdrumsolo’ aan, die later voor veel drummers als het ware de basis vormde voor hun solo’s. Wees maaar zeker dat Brian Bennett van de Shadows en alle latere kloppers dit in hun discotheek hadden steken.
Aandacht voor Peter Green die hier subliem de songs van Robert Johnson een beurt geeft. Een eigenaardigheidje is wel dat wanneer Clapton hetzelfde doet, hij daarmee meteen een top cd aflevert die genoegzaam bekend wordt. Green blijft met zijn werk integendeel in de obscuriteit en kan niet uit de duistere hoeken van de muziekbusiness treden.
Een vijfde plaats voor Topham. “Voor wie?” mag je nu al uitroepen. Topham is de enige gitarist ter wereld die zich de titel mag toe-eigenen van ‘originele gitarist van de Yardbirds’ te zijn. De voorloper van het triumviraat van Engelse gitaristen. Inderdaad Topham is de Pete Best van The Yardbirds. Pas toen hij er uitstapte en Clapton zijn plaats innam braken ze door. Topham nam nadien nog een aantal platen op voor Blue Horizon die hier verzameld werden. Hij heeft niet het talent van de drie andere, wat niet wil zeggen dat hij niet goed is. Integendeel. Er lopen andere prutsers op deze aardbol rond die af en toe (wat zeg ik, al te dikwijls) een gitaar omgorden.
Ook Mahavishnu Orchestra vrij goedkoop op de kop kunnen tikken. Tijdens het beluisteren van deze plaat flitsten we even terug naar Jazz Bilzen. Long John Baldry trof ik aan in een van die platenshops waar ik nog regelmatig kom. Een van de weinige echt goede tweedehands winkeltjes. Zoek het niet direct want het ligt ergens goed verscholen in Chester. De laatste keer dat ik er langs kwam trof ik er werk aan van Long John Baldry en Tim Rose. Een jaar geleden ook nog een curiosum Cd met 27 verschillende versies van Stairway.
Op mijn zoektocht naar de echte wortels van de blues heb ik dit jaar Son House en Lonny Johnson gekocht. Bij Johnson is het uitkijken want er is echt zeer veel materiaal van hem op de markt. Zij het dat een pak daarvan ‘crooners stijl’ nummers bevat, wat op zich niet betekent dat deze minder goed zijn. Wij zoeken het toch meer bij de gitarist Johnson.
Classic Rock:
Over naar de reguliere CD’s die afgelopen jaar onze rekken vervolledigden, en waartussen we toch zelfs enig recent materiaal aantreffen. Een selectie uit een lijstje van ongeveer 50 stuks. Totaalprijs: een slordige 300 euro, wat prijs/kwaliteit gezien nog niet eens zoveel is zou ik schrijven, mocht dit voor een publikatie bedoeld zijn in een of ander consumententijdschrift.
Ik was deze zomer in Engeland en Wales toen de eerste tracks van Band Of Joy op de radio kwamen. Iets waar ik mij gelukkig om prijs, want de radio hier bij ons is toch maar een pot drek. Uiteraard met uitzonderding van Classic 21, en enkele losse programma’s hier en daar verspreid over de andere zenders. Wij blijven dan ook genoodzaakt om zelf onze discotheek verder aan te vullen.
The Concert for Bangla Desh – George Harrison
This was – Jethro Tull
Lost and Found – David Byron Band
From a Dutch tour – Chip Taylor
The Best of The BBC Recordings – Fairport Convention
Three week hero – P.J. Proby
Last train to Memphis – Bobby Charles
The Complete recordings from 1957-58 – The Attack
Live at the Troubadour 1969 – Tim Buckley
Days of Future Passed – Deluxe Edition – The Moody Blues
Live in Glasgow – Paul Rodgers
Pink Moon – Nick Drake
Rockferry Deluxe edition – Duffy
Wonderworld (remastered) – Uriah Heep
Singles Plus – Manfredd Mann
Fork in the road – Neil Young
Wavelenght – Van Morrison
Tommy – Deluxe Edition – The Who
De 20 grootste successen – TVCD – Jaques Brel
Led Zeppelin II – Led Zeppelin
10 Haunted – Tim Rose
9 Wild Thing – Songs of Chip Taylor – Diversen
8 Five leaves left – Nick Drake
7 Good evening NYC – Paul McCartney
6 Moments from the theatre (live) – Dan Penn – Spooner Oldham
5 King Biscuit Flower hour presents – The Steve Miller Band
4 Radioactive ( a sound board recording) – The Firm
3 Le Noise – Neil Young
2 Emotion & Commotion – Jeff Beck
1 Band of Joy – Robert Plant
Jef Beck gaf er opnieuw een technische lap op met zijn Emotion & Commotion en bovendien kwam hij dit nog even naspelen in een tjokvolle, uitverkochte, AB (dat we dit nog mogen beleven). Beck slaagt er nogsteeds in om zijn gitaar, tremelogewijs, te laten zingen. Hij is momenteel op een punt gekomen waarbij hij zich omzeggens alles kan permiteren. Dit dankzij de schare trouwe volgers die hij opbouwde, op de hem eigen, eigenwijze manier. Geen compromissen. En in feite kunnen we over de nummer drie bijna hetzelfde zeggen. Ook Neil Young sluit geen compromissen, al heeft hij zich deze keer voor Le Noise laten bijstaan door Daniel Lanois, die andere Canadees. En het resultaat mag er zijn . Een solowerkje dat deze keer werd opgebouwd rond de elektrische gitaar van Young, waardoor het dus zeker geen ‘Harvest’-achtige plaat is geworden. Uitkijken dus naar een volgende toernee van Young met of zonder Crazy Horse. Want dat hij deze nummers nog wel ooit in een ‘aangekleder’ jasje stopt behoort tot de mogelijkheden.
‘Radioactive’ van The Firm was een echte vondst. Een moment de gloire in Heist-Op-Den-Berg. En dat was het zeker na toch wel enkele jaren zoeken. De eerste Firm lp was nog behoorlijk snel te vinden. Naar de tweede heb ik enkele jaren gezocht. Nog geen 3 weken na het op de kop tikken, voor amper 3,5 euro, vond ik deze prachtige opname (dubbel CD) van hun afscheidsconcert in Wembley. De opname werd gemaakt via het Soundboard van de mixingdesk, wat kwaliteit garandeert. Tijdens het tweede deel van dat concert gaat Page, voor het eerst na Zeppelin, nog eens los in het nummer ‘The Chase’ uit de soundtrack van Deathwish II waarin hij netjes zijn ‘Dazed en Confused’ truukjes, inclusief violinbow, heeft verwerkt. Groots. De band speelt overigens behoorlijk goed op de andere eigen nummers.
Volgen nog een stuk of wat heerlijke live platen. Eerst Steve Miller met een dubbelaar waar CD 1 een concert uit 73 bevat en CD 2 opnames uit 76. King Biscuit hour presents: Live from Shady Grove in Washington D.C, 1973 en The Beacon Theater, New York City 1976. Het laatste concert klinkt hechter De periode er tussenin lag Miller eigenlijk stil. Enkel in de zomer van 75 onderbrak hij even zijn lange winterslaap om in Engeland op het Knebworth festival mee het voorprogramma van de Floyd te helpen opvullen, bijgestaan door o.a. Dough ‘Cosmo’ Clifford ex-drummer van CCR. Dit was overigens een geslaagd en gesmaakt optreden. De volgende werd opgenomen in een Iers theater en is van de hand van ‘Spooner en Oldham’, de vroegere companen van Alex Chilton in hun Box Tops tijd. Hier laten ze hun eigen composities de revue passeren. Cry Like a Baby was een van hun bekendste.
Dat McCartney nogsteeds rockt als de beste getuigt de ‘Good Evening NYC’ CD en de bijgevoegde DVD. Er bestaan meerdere versies van dit pakketje. Wij kozen voor CD + extra DVD. Een must voor Beatlesfans, want deze live tournee kan beschouwd worden als een ‘promotietournee’ voor het geremasterde Beatles werk.
Op nummer acht, ‘Five Leaves Left’. De ontdekking die ik dit jaar mocht doen dankzij mijn Ipod: Nick Drake. Zijn Bryter Layter hadden we al een paar jaren, en toegegeven, nooit echt goed beluisterd. Ik heb Drake vroeger nooit gevolgd, en mij steeds, zij het verkeerdelijk, wat behoed voor de mogelijke hype rond zijn persoon.
Door dit jaar de biografie van Joe Boyd te lezen heb ik mijn mening drastisch moeten herzien, en ben ik warempel nog een fan geworden. Zij het spijtig genoeg 40 jaar te laat.
‘Wild Thing the songs of Chip Taylor’. Wie kent ze niet? Meer dan waarschijnlijk niet van hemzelf, maar van alle mogelijke andere uitvoeringen. Sommige zoals Wild Thing zijn zelfs in de auteursversie moeilijk te vinden omdat ze gewoonweg niet bestonden in de tijd dat wij ze vermoeden, maar pas jaren later aan het vinyl werden toegevoegd waardoor het lijkt alsof het covers zijn van bijv. The Troggs of Merilee Rush, of zelfs The Hollies. We krijgen ondermeer Storybook Children hier vooral bekend via de Hollandse Sandra en Andress, in de originele versie, naast originele versies van de reeds geciteerde Hollies, Merilee Rush enz…
Haunted van Tim Rose ook al opgepikt in de Chester shop, is zelfs een redelijk recente plaat. Live. Rose is intussen van het shouwtoneel verdwenen. Dankzij Morning Dew werden wij fan, lang geleden in de nu verafgelegen golden sixties. Ik herinner mij nog de ogenblikken aan de ‘Puitenvijver’ waar de transistors naast Honey van Bobby Goldsboro dit nummer aan de goegemeente prijsgaven, terwijl wij in de berm langs de vijver lagen en pretendeerden een of ander vak te blokken voor de examens van 68. ‘Walk me out in the morning dew my honey’…Rose zou later nog toeren in Engeland met een jonge John Bonham in zijn band die trouwens dat goedbetaalde baantje maar niet wou laten schieten voor de dwaze vraag van ene Page uit Londen om in de New Yardbirds te gaan spelen. Grin, grin…en toch wie weet was deze boerenzoon niet beter in de buurt van Kiddeminster gebleven, waar wij hem het afgelopen jaar nog in alle rust op een zonnige dag gingen begroeten.
Morgen meer met boek en deeveedee.
