Precies een jaar geleden tijdens de week in de aanloop naar 19 maart, zat het weer helemaal mee. Niet zoals dit jaar waarin we af te rekenen krijgen met voortdurende gure noord-oostenwinden. Het leek wel een kopie van die gedenkwaardige week in 2009, nu alweer zeven jaar geleden. Wie kijkt daar nog naar om? Vooral ik vanwege de aanloop naar die grote sprong in het duister. Hoe voelt het om voor het laatst in je leven naar het werk, naar de job, te rijden. Nog enkele keren, die laatste met hindernissen volgestouwde weg te nemen met zijn al te rode stoplichten, al te hoge ezelsruggen, veel te lang gesloten overwegen, teveel andere spitsrijders op de weg, enz…?
Hoe ging dat lied ook alweer: Having the time of your life? Zittend op een bankje aan de boorden van de Schelde, of aan de oevers van een Nieuwe Donk. De nog koude voorjaarswind streelt langs mijn oren, waarin de Apple Ipod de godganse Get Ready, twintig minuten lang laat voorbijkomen.
Die laatste week, kwam en ging, net als alle weken die haar vooraf gingen. Een mens vraagt zich op dergelijke ogenblikken af, of een werkafscheid à la In de Gloria, ook echt bestaat. Frank Focketyns lopen er genoeg rond in my dreams, daar niet van. Bon, in die dagen leek het in elk geval beter, om aan dergelijke ogenblikken, want dat zijn het, niet al teveel ruchtbaarheid te geven, en het schip in stilte te verlaten. Een schip waarvan niemand op dat ogenblik wist, of het nu afstevende op metershoge klippen, dan wel of het in volle zee, met de beste westenwind naar een nieuwe onbekende toekomst zou zeilen.
Als bijzonder kleine deeleigenaar van het schip, was ik er in geslaagd om mijn deel meer dan op tijd van de hand te doen. Ik prijs mij gelukkig, te hebben kunnen meehelpen aan het weer enigszins stuurbaar maken van het schip, ook al was dit dan door het schip te verlaten. Geloven in iets is een raar ding. Kijken naar een einder die je niet ziet. Hopen dat het goed komt, en vooral de gok wagen en opnieuw investeren in iets wat sommigen hopeloos zullen vinden.
Tot nog toe heeft het gewerkt. Het leven gaat misschien wat trager, maar het pad loopt nog steeds naar boven. Sterk, Like a Rock, zoals alleen Bob Seger het hier zingt. I still believe in my dreams…
Het is verdomd heerlijk om na zeven jaar te kunnen achterom kijken en te vinden dat het meer dan de moeite was, om het met de woorden van een van mijn beste oudleraars, die nog dagelijk zijn trapistje drinkt, te zeggen: “Het leven is altijd waard om geleefd te worden, ondanks alles wat je ziet of hoort om je heen.” Ter illustratie voegde hij er aan toe. “Mocht je er aan twijfelen, ga dan maar eens doodnuchter, midden in de nacht op café, en bekijk wat er zich allemaal rond jou afspeelt, en observeer.” De man kon niet alleen erg goed met een vliegtuig uit de voeten, hij was ook een beetje filosoof.
We leven in bizar interessante tijden. Iedereen moet opnieuw aan het werk, en liefst nog vandaag. Vooral de uitgestotenen, zij die van het schip werden geduwd, moeten opnieuw meevaren met een ander schip, waarop ook al geduwd en getrokken wordt.
Onze lijders, jawel met gestipte ij, weten het denkelijk ook niet meer. Er moet meer geld in de economie gepompt worden, maar ik hoor en lees sociaal mediagewijs, dat de massa er aan denkt om de schepen iets lichter te maken en de buit voornamelijk in handgestopte kousen weg te bergen. Gisteren nog werd de poenschepper van Suske en Wiske bovengehaald: geef iedereen gratis 1000 euro, “om te spenderen”, en we zijn gered. Wat een eenvoudig idee… Helemaal in de lijn van…. als ik nou eens aan iedere Belg vraag om twintig cent aan mij over te maken…. Kom ik zo in Verduyn’s (*) lijst van rijkste artiesten…. Artiest, jawel, want ik wil wel het auteursrecht op dit plan voor mijzelf houden.
Een ding is zeker: om te filosoferen heb je vrije tijd nodig, en die heb ik vandaag zat, nu al meer dan zeven jaar…..
(*) Lijst samengesteld door Ludwig Verduyn, journalist. Klik door.
