Sadeler's blog

De grote vier hebben het weer gepresteerd in 2023. We werden terug gecatapulteerd in de tijd. De Beatles, Rolling Stones, de Who en de Kinks waren er plots allemaal opnieuw. De ene met nieuw werk, de andere met opgepoetst werk. .

Bij het oud werk, vooral van de Who kregen we een kijk in wat ooit een opvolger voor Tommy had moeten worden. Lifehouse. De Engelstalige Wiki schrijft daarover het volgende…. ‘Lifehouse is an unfinished science fiction rock opera by the Who intended as a follow-up to Tommy. It was abandoned as a rock opera in favour of creating the traditional rock album Who’s Next, though its songs would appear on various albums and singles by the Who, as well as Pete Townshend’s solo albums.’ Niet afgemaakt, science-fiction, rock-opera, waarvan een deel in de kast bleef liggen en een ander deel verscheen bier en der verspreid in de tijd. Al stonden heel wat nummers op een van de beste Who platen aller tijden, nl Who’s Next. Weet je wel die met de hoes net na het plassen….

Ook de Kinks haalden een oude koe uit de gracht The Journey in een Part 1 en Part 2 uitvoering. Een wandeling door hun repertoire te beginnen in 1963. Zij graaien en verfraaien werk uit Face To Face, The Kink Kontroversy, Something Else, The Village Green Preservation Society, Lola Versus Powerman en The Moneygoround, Muswell Hillbillies, Everybody’s In Show-Biz, Preservation Acts 1 & 2 en A Soap Opera. B-kantjes werden toegevoegd. Ray hermixte 6 nummers waarvan een drietal uit een show in 1975 in het Nieuw Victoria Theater te Londen.
Er werd geen rekening gehouden met chronologie waardoor de verzamelde x plaatkanten echt vernieuwend oogt.

Het waren de twee grootste bands uit de geschiedenis (wanneer we Pink Floyd en Led Zeppelin) even terzijde laten die met “nieuw” materiaal op de proppen kwamen. De Beatles met een single waarop ze alle vier samen en wat hulp van AI een stunt presteerden. De Stones met een volledige nieuwe plaat die echt weer klinkt als een Stones plaat. Hackney Diamonds genoemd naar gebroken glas van autoruiten vaak te vinden in Hackney, een deelgemeente van Londen.

Keren we terug naar de grote vier, maar dan op commercieel vlak. Een band zonder platenlabel zou nergens staan en dus zochten ze elk op hun beurt naar een melkkoe. Decca vergiste zich schromelijk op nieuwjaarsdag 1962 door de Beatles niet te accepteren. Gelukkig beet hun manager zich als een pitbull vast in de jongens en bleef hij de Londense labels afschuimen. EMI wees hem de deur, maar Parlophone een onderdeel van EMI liet hen via de achterdeur toch binnen. Decca maakte een en ander goed door de Rolling Stones binnen te halen. Al wouden ze er nooit evenveel aan verdienen als EMI aan de Beatles. Pey was een andere van de vier grote labels en daar vonden de Kinks een thuis. Bleef nog de vierde over, die eerder een Europees, lees Duits, label was, namelijk Polygram met als bekendste label Polydor. De Who zaten dan wel oorspronkelijk bij Brunswick en later bij Track, allemaal labels die verdeeld werden door Polydor buiten de UK. Onze Tommy werd hier uitgebracht op Polydor.

Wat is er van al deze labels geworden? Er vonden heel wat overnames plaats en opslorpingen van kleine labels. Ook de Amerikanen zaten niet stil , en op de duur stonden de Japanners voor de deur. Op dit ogenblik wordt de koek verdeeld door Sony (waarin o.a. CBS opging), Warner Bros en Universal; Deze twee laatste verdeelde EMI de vierde onder hun beide. Parlophone ging niet naar Universal maar naar Warner, omdat de EU dat zo wilde. Zij wilden voorkomen dat de markt te eenzijdig zou worden. Wie als klein onafhankelijk label treden deze drie nog wil opboksen zal verdomd goed uit de hoek moeten komen.

Concerten: Van Morrison – Koninklijk Circus

Dat het toch nog beter kon dan op de eerste rij staan bij een Led Zeppelin concert nu alweer meer dan 15 jaar geleden, daar had ik niet meer op gehoopt. En toch stoel 18 op rij 1 viel best mee, ook al was “de zanger”, klein van gestalte af en toe verborgen achter zijn muziekstaander.
Vandaag nog zeven euro uitgegeven aan parkeergeld, en daarmee was de opbrengst van de verkoop van mijn afgekeurde Peugeot, met maar liefst 475.000 km op de teller, opgesoupeerd. Kort nadat een koppel Polen met mijn doorleefd bakje de straat was uitgereden, na handjeklap…. 100 euro, nee 150 euro, laat het ons splitten in 125…. en dat was net genoeg om er een volgende vrijdagochtend een ticket voor Van Morrison met te scoren. Wat ik ook deed, waarna het in een kast belande bij dat andere nog niet opgebruikte ticket voor John Fogerty.
Pas vandaag realiseerde ik mij bij het downloaden op de smartphone, jawel zo gaat dat tegenwoordig, dat er op het ticket stond: Koninklijk Circus, Parterre Rij 1 stoel 18. Een plaats waar je met je knieën pal tegen het podium aanzat. Geen frontstage, mijnheer, geen fotografen. Over de luidsprekers liet een wat sonore stem horen dat phones dienden uitgezet te worden, en dat fotograferen verboden was. En geloof mij vrij quasi niemand op die eerste paar rijen haalde een smartphone boven, want zeg nu zelf, wie zou het op zijn kerfstok willen hebben dat Van Morrison zich na een paar minuten op zijn hielen zou draaien en als meneer nukkig het podium zou verlaten? Want dat Morrison “een karakter” heeft weet intussen iedereen. Je maakt met hem goede, soms interessante, en soms merkwaardige concerten mee, om het voorzichtig uit te drukken.
Vanaf mijn zitplaats, op enkele armlengtes van de man, heb ik vandaag geleerd hoe Van functioneert. Ik lees het al in de verslagen… er kon weer geen glimlach af. Klopt Morrison kwam op verscholen achter een donkere bril, lachte niet, lachte nooit, maar… was daarentegen voor de volle honderd procent bezig met zijn band en zijn muziek. Zelfs applaus, en er was zeer veel applaus, liet hij amper toe. Het ene nummer liep bijna over in het andere. Wie in de band van deze artiest wil overleven kan maar beter aandachtig, zeer aandachtig zijn. Van Morrison is niet alleen zanger, muzikant (gitaar, mondharmonica, saxofoon), maar ook dirigent en regisseur van de band. De bassist mag dan wel bandleider zijn, de vele signalen die tussen de basser en Van worden uitgewisseld zijn legio. Vaak zien we hem zelfs met de rug naar het publiek staan. Hij is dan bezig met luisteren en bijsturen van een van de bandleden die een solootje mag plegen. En dat waren er nogal wat. De band bestond uit een wat jongere toetsenist, violist en backing zangeres. De drummer, gitarist/pedal steel gitarist, bassist en washboard/tabla muzikanten hadden een pak jaren meer op de teller staan. Al bij al een geoliede machine.
Van Morrison blijft verbazen, en dat deed hij ook nu weer door GEEN ENKELE song te spelen waar zeker een groot percentage van het publiek zat op te wachten. Neen dit was de skiffleband waarmee hij zijn laatste dubbel LP/CD opnam, en dat hebben we geweten, want hij verblijde ons op die plaat en die plaat alleen.
Morrison sluit de cirkel waarmee het ooit begon. Eenvoudige skiffle gebracht door doorgaans een kwartet dat bestond uit washboard, banjo, akoestische bas al dan niet gebouwd met een theekist en een bezemsteel, en “iets” waarop je ritme kon slaan. In de band die we vandaag zagen waren al die instrumenten aanwezig, al bestond de akoestische bas niet meer uit een theekist en waren de snaarinstrumenten van beste kwaliteit. Al bij het eerste nummer haalde Van zijn mondharmonica boven. Het ding wilde eerst niet echt mee, en Van schudde er wat mee als het ware om de juiste toon te vinden, en dat lukte.
Het album kocht ik, en liet het enkele weken sudderen, vanwege geen cd-speler meer in de nieuwe kar. Maar eens gedigitaliseerd en beluisterd, was ik even van mijn melk. Geef toe nogal wat van die oude rakkers, waartoe ik Dylan, McCartney en Springsteen reken blijven nieuwe platen uitbrengen, die nog zelden een wow gevoel oproepen. Moving on skiffle, deed dat wel, al om te beginnen omdat het een vrij uitgebreide selectie songs betreft, maar veel meer nog omdat de stem van de man zo formidabel jeugdig blijft klinken. Een van de tracks, Gypsy Davy draaide ik driemaal na elkaar. Iemand moet John Peel overtreffen die ooit op de radio tweemaal na elkaar een van de eerste nummers van de Undertones dierf in de ether gooien. Als er ooit een nummer de titel zomerhit waard is dan is het Gypsy Davy. En dan No other baby van de Britse skifflegroep Vipers wat ooit al een remake mocht meemaken via Paul McCartney die zich had omringd met oude rockers uit de band van Johnny Kidd, een Purple drummer waaronder gitarist David Gilmour. Ze brachten het zelfs live in de Cavern of all places. Van gooit er onmiddellijk een brok mondharmonica in laat het nummer naar het einde toe tot ongelofelijke hoogten stijgen wanneer hij de sax omgordt.

Herwig Goeman, die in 2023 een dertig jaar oud concert van Irish Coffee op de wereld losliet vatte het concert als volgt samen : ‘Gisteren wreed genoten van “Van The Man” en zijn voortreffelijke band , wie zijn laatste album “Moving On Skiffle” niet kende kon het in de Cirque Royal leren kennen. Sommige nummers kwamen live beter tot hun recht dan op plaat vond ik. Zijn stem is nog altijd hetzelfde en hij heeft zelfs niet gemompeld deze keer , twee of zelfs 3 keer “thank you” gezegd en ik verdenk er hem zelfs van dat hij zich amuseerde, dikke helft van de nummers hoogtepunten….hij mag nog komen.’

Muzikanten: Seth Lakeman, viool, speelde oa op Carrie Fire van Robert Plant en toerde met Plant. Gitarist Dave Kerry speelt al sinds 2010 bij Van Morrison. De hoesnota’s werden geschreven door Jimmy Page, die ooit zijn carrière startte in de dagen van de skiffle.