Enkele bedenkingen neergepend, een tijdje geleden.
Oh Mother Earth in een live versie van Neil Young bij de “Scheldebocht in de rivier”. Knooppunt 45 voor diegenen, die dit ook willen beleven hier in Uitbergen. De lucht is blauw, maar niet dat Welshe blauw, niet dat gezonde blauw. Hier zit er reeds teveel bezoedeling in. Respect Mother Earth. Neil heeft er toch “een paar keer” bots op gezeten moet ik zeggen. Een opname uit een van zijn zeg maar boerenconcerten voor de Bridgeschool Foundation. De boven-zeeschelde hier staat op dit ogenblik laag. Ze ligt er in de bocht voor de helft droog bij. Daar op dat plaatsje waar nog geen week geleden een gestrande plezierboot lag te wachten op betere tijden en vooral op meer water. Op het asfalt suizen de wielertoeristen constant voorbij. De fietsknooppunten zijn al bij al een prachtige utvinding, al zijn er buiten die wielerterroristen te weinig mensen op de fiets aanwezig in het landschap. Komt net nog een ligfietser langs wiegend op de soundtrack van Neils harmonica. “There is a town in North Ontario”. Man wat een schat aan materiaal heb ik nog liggen om tot de ultieme fietssoundtrack of fietsplaylist zoals ze tegenwoordig zeggen, te komen. “Leave us helpless”. Ik moet een dezer toch enkele ultieme soundtracks opstellen, bijv. voor den Herman. Een dubbelcd, waar hij van achterover zal slaan. Young, Terry Reid, Bloomfield, Frogatt, you name it. Straks nog wat bloggen, en een tochtje voor morgen uitstippelen. Zaterdag, nog wat molens bezoeken met enkele Nederlanders in Brabant, en zondag op molentocht in Limburg. De volgende drie dagen zijn volgeboekt.
De renners komen er voorbij, hoofdzakelijk omdat zich daar een stukje kassei bevindt. Ik heb geluk, want ik kan zowel Boonen als Volderke schieten. Willy draait op de molen, al is draaien veel gezegd, want er was helemaal geen wind. Tof om te zien, dat er heel wat gasten uit onze laatste molenaarscursus van de partij waren: John, Simon, Thomas,… Deze keer heb ik geen tijd om ons project te bekijken: de wat verder gelegen Huisekoutermolen, die we met Levende Oost-Vlaamse Molens een nieuw leven gaan laten leiden. Ik loop terug naar de auto, aan de andere kant van de kerk, en rij, indachtig aan wat ik gisteren in de krant nog las, via een grote lus, de 12 km naar Mariaborre (Etikhove), om de renners een tweede keer te kunnen treffen. Ze zijn dan net de Koppenberg en de laatste bevoorrading voorbij, en nemen de klim van de Mariaborrestraat tegen een tempo waarbij het heerlijk plaatjes schieten is. 
Van hieruit zou ik de 20 km naar Lierde kunnen afleggen, zodat ik de gevluchte West-Vlaming Stijn De Volder nog beter kan vastleggen, maar ik besluit toch maar dat de foto die ik nu heb, goed genoeg is en rij naar de Muziekberg voor een traditionele koffie op het terras van het café daar. Al bij al een schitterende dag. En dan was er natuurlijk nog Parijs-Roubaix die zondag de 12e april. Even getwijfeld, en na wat rondgesurf op Internet, besluit ik dat de amper 100 km, nu echt geen afstand is. Bovendien, wil ik nog enkele molens fotograferen, in die buurt. Leers en Saint-Amands-les-Eaux zeggen mij wel wat, en natuurlijk Le Moulin de Vertain in Templeuve zelf. 
Een omdat de renners er elk jaar vlakbij langskomen, op de smalle kassei, en twee omdat het toch wel een unieke molen in Europa is. Het is een constructie waarbij gebruik gemaakt werd van een staakmolen, ingebed in een stenen torenmolen. Ik kwam er vroeger reeds langs, en kende ongeveer de lokatie, maar waar ik even niet op gerekend had was de ijver van de franse politie, die vandaag besloten hadden om het parcours verkeervrij te houden. Gevolg her en der bordjes en wegversperringen, waar mijn trouwe GPS niet onmiddellijk correct op reageerde. Zodoende besloot ik maar om ook hier de techniek van de grotere lus toe te passen, waardoor ik nagenoeg zonder echte problemen in de buurt van de molen raakte. Ik zag hem al snel staan, gooide de auto aan de kant, en wandelde de laatste km langs de kasseien van de 7e laatste strook. Dat het hier eertijds Vlaanderen was in deze uithoek van Nord-Pas-De-Calais, wisten we al, maar dat het hier vooral vandaag nationale feestdag was, dat hadden we niet verwacht. Vlakbij de molen, piknikte een groep supporters uit Mater. Ik zocht een plekje van waaruit ik, en de renners, en de molen optimaal zou kunnen vastleggen, zonder naderhand thuis al teveel in de weglopend publiek te moeten wegfotoshoppen. Dat mijn lokatie de ideale was, ondervond ik alweer net als in Wannegem-Lede een week eerder, toen een tros motards, met op hun duozit, professionele fotografen naast mij neerstreken. Net bij de molen landde een helicopter, wat voor wat vertier zorgde bij de wachtende supporters. De molenaars hadden zelfs hun molen wat uit de wind gezet om er toch maar voor te zorgen dat deze beter door de camera’s zou worden gecapteerd op het moment supreme. In tegenstelling tot de ronde van Vlaanderen suisde hier geen peleton voorbij in gesloten slagorde. Wat een veldslag. Een totaal uitelkaar gerukte sliert renners. 
Minuten na de doortocht van de eerste renners bleven achterblijvers zich aan de kasseistrook van 570 meter melden, en dit telkens onder onder begeleiding van hartelijk applaus en hoerageroep van de supporters die van dit dagje uit maar niet genoeg kregen. De molenaars hadden na de doorkomst van de belangrijkste renners hun deuren dichtgegooid, en waren naar hun tent met versnaperingen en streekbier gesneld, want het was nu dat er diende gehandeld te worden, wilden ze er nog een cent aan overhouden. In Frankrijk is het toch nog even anders dan bij ons…je loopt er niet zomaar een molen binnen, tenzij je 3 a 4 euro bij de hand hebt. In de tent stond een tv opgesteld, en op de ervoor geplaatste plastic stoelen kon je het verdere verloop van de koers volgen. Dit improvistatiecafeetje zou dus nog wel even blijven draaien. Bij de Materse vrienden stond de radio aan, radio 1, mooie ontvangst. Ik besloot van daar even mee te volgen, tot ik toch een groep, duidelijk niet tot de supporters behorende, zag op de molen toestappen, begeleid door een gids. Nu of nooit…ik sloot mee aan, maar werd toch herkend als een indringer…het zal wel aan mijn camera gelegen hebben…het felgele zart en geel van Nikon…”monsieur, vous êtes journalist?” “Oui, oui de la Flandre Oriental”…hij monsterde mij even, tot er een … “alors venez, vous êtes membre du group” volgde, en ik als laatste mee was, voor het afsluithekje op de knip werd gedaan. 
