Vrijdagochtend, nog snel een laatste checkup: T-shirts, toiletgerief, enz…verloopstukken, altijd nuttig wanneer je via bed & breakfast reist.

De tocht naar Calais verliep vlekkeloos en bijna, ik zeg wel bijna, ook de intreining, ware het niet dat de Britse douane plots hevige behoefte voelde om naar “drugs en fire-arms” te zoeken. Bleek bovendien dat ze die per se wouden vinden in mijn auto. Kwam het doordat ik hem niet gecarwashed had, of lag het aan de papieren van de auto die in “koeterwaals Vlaams” zijn opgesteld? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat er vier man, drie en een vrouw, aan te pas kwam om de gehele handel te doorzoeken. Ik zat toe te kijken op een paar meter afstand. Mogelijks een strategisch duidelijke afstand om agressievelingen met zekerheid van hun lijf te houden.

Onder de achterste zetels bevinden zich blijkbaar leuke compartimentjes die ik nog tot dan toe niet ontdekt had. De douaniers haalden er de nodige moersleutels bij om toch maar een kijkje te kunnen nemen. Brandblusser en reservewiel werden mee naar buiten genomen. Vermoedelijk voor een doorlichting, wie zal het zeggen? Vakkundig was het alleszins en aan de snelheid te zien had dit team voor zichzelf al uitgemaakt dat deze operatie een half uur zou duren. Terwijl ik dit alles zat te overpeinzen bleef ik er verbaasd over dat ik op geen enkel ogenblik de inhoud van mijn zakken hoefde te tonen. Ik werd ook door de meer dan voluptueuze lady niet afgetast en honden waren er in geen velden of wegen te zien. Besluit: ik moet er alleszins iets teveel als een gevaarlijke buitenlandse terrorist hebben uitgezien. Stel ik mij toch de vraag hoe ik zou gereageerd hebben mocht dit mijn eerste kennismaking met de queens country geweest zijn. Hoe zou ik mij dan gevoeld hebben? Vermoedelijk klaar om onmiddellijk rechtsomkeert te maken? Toch had ik al enige tijd door dat verzet noch discussie iets aan de zaak zouden verhelpen. Het ws duidelijk wie er in dit op een garage lijkend gebouw aan de macht was. Bovendien bevond ik mij nogsteeds aan de franse kant van ht Kanaal.

Gezien het feit dat ik rustig kon overschouwen waar ze allemaal gekeken en gezocht hebben, kan ik misschien vannaf nu, liefst tegen een vergoeding, tips verschaffen aan potentiele terroristen of drugtrafficanten. Ik weet nu waar ze niet kijken.

Hoe was dit nu weer mogelijk? Miscchien mogelijks deels mijn eigen schuld, dikke bult. Had ik ook maar niet in alle ernst doodeerlijk op die brave douanier zijn vragen moeten antwoorden. Met een kleine leugen had ik vermoedelijk een half uur gewonnen. Gewoon zeggen dat ik voor een paar dagen de milleniumdome kwam bezoeken. Het schijnt toch te omvangrijk te zijn om alles op een dag af te bezoeken. Maar nee ik antwoorde : “Ik ga naar Spennymore”, op de vraag: “Waar ga je naartoe?”

Uiteraard had ik het kunnen weten bij de reactie op mijn uitspraak. “Who on earth goes to Spennymore this time of the year?” zag ik hem denken. Het was vooraan in de maand mei. “Waar ga je verblijven?” “Weet ik niet?” In een leuke B& B natuurlijk, waar anders? Er zijn er zoveel. “Mogelijks in Chester.” Dat moet dus zeer verdacht hebben geklonken. Spennymore aan de Oostkust en Chester aan de westkust…

Ik moet het nog erger gemaakt hebben, door te stellen dat ik er een hondenshow zou bezoeken. De Chow Of The Year show, kortweg COTY. Een toestand waar je enkel Chow-Chows aantreft. Chinese agressievelingen met een blauwe tong, wordt wel eens beweerd, ten onrechte.

“Heb je daar gegevens over?” Uiteraard toonde ik trots de brochure die ik gelukkig op voorhand had aangevraagd. Toch moet deze op glanspapier afgedrukte, en van de nodige foto’s voorziene brochure, eerder verdacht hebben uitgezien. Alsof ik ze zelf in elkaar gedraaid zou hebben als een afleidingsmaneuver. Kortom ik voelde mij toch wel wat gevleid door de gedachte alleen al.

Zou het kunnen dat dit voorval een weervraak, avant la lettre, was op wat de Belgische douane enige tijd later de Engelse supporters zou aandoen naar aanleiding van de Europese voetbalbeker in juni 2000? God allemachtig, en dat voor iemand die zich geen fluit aantrekt van het voetbal.

Ons samenzijn werd uiteindelijk beeindigd, toen de man die duidelijk de leiding had, en mogelijks ook Spennymore kende, geloof mij vrij: het is een boerengat, mijn gegevens noteerde, zich verontschuldigde over het feit dat hij “dit moest doen”.

Vijf minuten later bolde ik de trein op en een goed uur later (Engelse tijd) nam ik de afslag naar de Londen Orbital, de M25. Trots op mijzelf dat ik mijn kalmte had kunnen bewaren, maar toch knaagde er eregens iets. Wat kun je er aan doen? Een brief naar de Queen sturen om te melden dat ik mij als toerist beledigd voel?