“Daar is de lente, daar is de zon” zong De Wilde en hij hoopte er bovendien bij dat ze rap zou komen. Wij treden dit bij en kijken nog even om, want er ligt nog wat op de plank. Dit lijstje hadt u nog tegoed.
Muziek moet je beluisteren, maar er over lezen kan ook geen kwaad.
10 Greendale – Neil Young – James Mazzeo
9 Harp Beat Rock Gazetteer of Great Britain – Compiled by Pete Frame
8 Led Zeppelin A visual Documentary – Paul Kendall
7 Led Zeppelin revealed – Jason Draper
6 Songs from a Dutch tour – the book (met CD) – Chip Taylor
5 When giants walked the earth: A biography of Led Zeppelin – Mick Wall
4 It ain’t easy Long John Baldry and the Birth of the British Blues – Paul Myers
3 Jack Bruce composing himself – Harry shapiro
2 Follow the music (Elektra story) – Jac Holzman
1 My white bycicle – Joe Boyd
Wanneer ik het nu opnieuw bekijk kan ik slechts vaststellen dat de boeken nauw aansluiten bij de collectie muziek die ik vooral de laatste jaren heb opgebouwd. Een top tien waarin de eerste periode van de jaren zestig volop aan bod komt. De periode die door Amerikanen steevast wordt omschreven als de British Invasion. Al ging die ‘invasie’ mooi door in de tweede helft van de sixties. Ja, zelfs tot 1975, waarna de Britten zich met het uitbarsten van de punkbeweging voorgoed terugplooiden op hun eigen zichzelven. Het kwam nooit meer echt goed. Op wereldschaal, al zullen aanhangers van U2, Blur en Oasis dit ongetwijfeld betwisten.
De eerste twee plaatsen zijn ‘voorbehouden ‘ voor My White Bycicle en Follow the Music, die ons een kijk achter de schermen gunnen. Jac Holzman die ons de Elektra story brengt (Doors, Love, Butterfield). Stuk voor stuk artiesten die quasi tijdloze muziek aan de groeven hebben toevertrouwd. Een aanrader voor wie meer achtergrond info zoekt over de westcoast periode uit de jaren 60 en 70. De topper is wel de biografie van Joe Boyd, die wanneer je hem mag geloven, een paar keer de kans van zijn leven heeft laten voorbijgaan. Abba, om maar iets te noemen. Boyd was in touw met de Hepstars waarin Benny zich bewoog. Boyd was diegene die: nog aan de wieg heeft gestaan va de UFO club waar een jonge Pink Floyd zijn duivels ontbond. Hij was ook verantwoordelijk voor het naar Engeland brengen van interessante blues mannen en vrouwen, waar jonge gasten als Clapton, Page en Beck maar al te graag naar gingen luisteren en stelen met hun ogen. Voor hen de openbaring en het beste wat hen kon overkomen. Ook al hebben enkele Duitsers hier behoorlijk wat aan in de pap te brokken gehad. Zie de drie DVD”s over de AFBF concertreeksen tussen 62 en 69.
My white bycicle, goed voor een hit van de groep Tommorrow (later gecoverd door Purple followers Nazareth) verhaalt verder de stories van twee figuren die in de business niet echt aankonden, Sandy Denny en Nik Drake, ondanks wat Boyd voor hen deed en betekende, of misschien toch te weinig deed. Who knows?
De man verdween inde filmbusiness tegelijk me(met het einde van de droom noch voor 1975.
Op drie en vier twee boeken over muzikanten die deze Britse blues scene van binnenuit hebben beleefd. Long John Baldry en jack Bruce. Baldry was in Engeland de contactman van Willy Dixon die Amerikaanse obscure blues artiesten meebracht naar Engeland, waar ze meer gewaardeerd werden dan in hun thuisland. Bruce, klassiek geschoold, en helemaal: niet echt bevriend met Ginger Baker, met wie hij speelde bij Graham Bond en later Cream Hij zou solo ook nooit meer scoren zoals tijdens de hoogdagen van de eerste supergroep in de tweede helft van de sixties. Cream was op persoonlijk vlak geen hechte band, en viel snel uit elkaar, op muzikaal vlak een gat openlatend waarin vooral Jimmy Page maar wat graag sprong met zijn op de restanten van de Yardbirds muziek gebouwde Zeppelin. Waarmee we rimpelloos belanden bij een drietal boeken over Led Zeppelin die onze boekenplank completeerden het afgelopen jaar. A Visual Documentary is een dag voor dag overzicht et veel foto”s. Een table top format net als Revealed zijn dit boeken die meer voor het oog zin bedoeld.
‘When giants walked the earth’, alweer een definitieve biografie. Om te beginnen, leest het vlot. Maar er zijn er betere geschreven. En of ook dit boek de definitieve waarheden naar boven spit blijft een open vraag. Deze biografie haalt haar mosterd bij eerder verschenen boeken zoals Hammer Of The Gods, en het boek van Richard Cole, Stairway to heaven: Led zeppelin uncensored. Ook bij het knappe boek van Ritchie Yorke Led Zeppelin: the Definitive Biography, allen in onze rekken.
Het gedeelte over Alisair Crowley is interessant leesvoer voor fanaten maar stukken minder interessant voor de doorsnee fan die het bij Zeppelin muziek houdt. Deze biografie, recent als ze is, covert ook de laatste uitspattingen van de band, tot en met het O2 concert en Page die de laatste Olympische Spelen mee mocht afsluiten.
Eenzaam tussen deze drie boeken prijkt Songs from a Dutch Tour van Chip Taylor. Taylor van wie we zowaar de gehele catalogus bezitten (zie Trainwreck Records via Internet). is deze zijde van de oceaan zeer geliefd. Vooral in Holland en Duitsland waar hij regelmatig concerten geeft. Zie bij vorige lijsten zijn concert met Carrie Rodriguez in de Ruhr …. Taylor still a Wild Thing.
Het prachtig uitgegeven Greendale (Neil Young) boek (gekocht voor 2,5 euro) verdient terecht een tiende plaats in dit overzicht.
Mocht je ooit Engeland willen doorkruisen op zoek naar oorden die gelinkt zijn aan de rock scene dan moet je zeker de Harp Beat Rock Gazetteer van GB meenemen. De kaft oogt als een van die zwarte materiaal boxen die je op de podia ziet voor en na een geslaagd concert.
Ook in 2010 regelmatig een Brits muziekblad tot ons genomen. Zij het dat het niet steeds om hetzelfde blad ging. We lieten ons leiden door de inhoud en sprongen van Mojo naar Uncut over Record Collector naar Classic Rock Toch ook tweemaal het hier minder gekende Shindig mee geritst. Een blad dat zich voornamelijk concentreert rond sixties en early seventies pop bands. Zeg maar de periode Holzman- Boyd. Bekende en obscure bands. Vaak was de reden die ons tot aankoop van een blad dwong, een cover van Page of Plant of Clapton en zelfs een keer Hendrix.
Het oog wil ook wel wat.
De DVD lijst.
The American Folk Blues Festival 1962-1969 – Volume Two
The boat that rocked – film G
Good evening NYC – Paul McCartney
It might get loud – Page, Edge, White
The American Folk Blues Festival 1962-1969 – Volume One
Led Zeppelin the ultimate review (3 dvd) – Led Zeppelin
Imagine – 2disc special edition John Lennon
The American Folk Blues Festival 1962-1969 – Volume Three
The space within US – A concert film Paul McCartney
Muziek DVD’s daar gaan we nooit echt naar op zoek. Komen we ze echter tegen dan laten we ze zeker niet liggen. Een uitzondering maakten we op deze regel voor ‘It might get Loud’ en ook voor ‘Good Evening NYC’. De driedubbele Zeppelin box lachte ons toe op de platenbeurs in Heist-Op-Den-Berg, en Image, in dubbel DVD uitvoering, werd zowaar als bijlage verkocht bij Knack.
De drie AFBF DVD’s konden we bijeensprokkelen in de de Gentse Mediamarkt. Meer dan de moeite waard, en een formidabel tijdsdocument, dankzij de Duitse televisie. Ook de VRT bezit dergelijke opnamen zij het goed verscholen in zeer oude voor de rest vervelende uitzendingen van Tienerklanken.
De driedelige cassette met nog maar eens de Zeppelin story (overigens zeer goede beeldkwaliteit en geluidskwaliteit) mag er zijn. De derde” DVD bevat geen interviews of historiek maar een compleet concert uitgevoerd door een kamerorkest, Zeer ontspannende Zep muziek. ’t Is eens iets anders maar vooral knap. We love it.
The ‘Boat that rocked’ vindt je soms nog tussen de uitverkoop DVD’s in een Boekenvoordeel winkel. Het verfilmd verhaal van de zeezenders. Geen zoveelste serie interviews met ex-dj’s, maar een film waarin men tracht de geschiedenis van piratenradio te doen herleven.
Life on the road.
Af en toe kwamen we in 2010 ook buiten. Ondermeer voor de puike tentoonstelling Dolen van Michiel Hendrix, begin van het jaar in het Antwerpse fotomuseum. In Aalst kozen ze Prins Carnaval en in Dendermonde liep het Ros Beiaard door de straten. We staken af en toe onze regiogrenzen over waar molens te bekijken vielen. Schouwen-Duiveland, Cambridge en jawel ook dit keer weer Wales. Wat ons naadloos brengt bij enkele gratis muziekconcerten waar we al dan niet toevallig bij verzeilden. In Tenby in Wales, in een klein café vlak bij het haventje, dronken we een glas en genoten van Ella Guru.
Een aanstekelijk duo waar we het later nog wel eens over zullen hebben. Bekijk de joetjoeb filmpjes van de bewuste avond op 24 augustus, en geniet mee van ‘When the Levee breaks’ en ‘Give me one Reason’ van Tracy Chapman. Ook gratis en bij de zee waren we op een regenachtige avond tijdens Kneistival. De Kreuners in maatpak gestoken, speelden Kreunersmuziek, net zoals ze dat al deden in 1978 in het voorprogramma van de Pretenders in de AB. De drive is er nog steeds. De hoofdact was Canned Heat. Een echte Heat deze keer, en niet Fito De La Parra met een generatie jongere honden rond zich. Nee, dit was quasi de Woodstock band inclusief Harvy Mandel, ’the snake’, Larry Taylor en Dale Spalding. Het was dan ook een plezier om Mandel te zien soleren, naast De La Parra en Taylor. Meer van dat. Zeker als het dan ook nog gratis mag zijn. Ook al gratis, of toch bijna, indien we de prijs van de aan te kopen Knack meetellen, was de extra vooropening dag van het Dranouter festival, met Absynth Minded en Gorki. Twee vliegen in een klap waren het voor ons. Eindelijk eens aanwezig op het Dranouter festival en een kans om wat nieuwe Belgische muziek te leren kennen. Absynth bedoelen we. Gorki kenden we allang, en toegegeven het was weer goed. In het najaar sloten we af met een topconcert van Jeff Beck in de AB. Lang geleden overigens dat we de AB nog aandeden. Beck bracht er zijn laatste CD aangevuld met enkele klassiekers uit zijn repertoire. Zeker geen herhaling van zijn passage in Peer een jaar eerder. Ook de band was verschillend. Deze keer geen Tal Wilkenfeld, al imponeerden Beck’s medestanders toch ook weer hier. Hij weet ze te kiezen. En dan zouden we jullie nog moeten verteld hebben over het Concert van Robert Plant in het Koninklijk Circus, maar dat ging jammer genoeg niet door vanwege enkele herschikkingen in zijn toerschema. Het intieme Koninklijk Circus werd geruild voor een stadium in Parijs. Nee dank, u. Wij wachten op de Band of Joy. Ze kunnen niet in Amerika blijven wonen, en intussen is er uiteraard ook joetjoeb.
