Vandaag 20 maart blijkt het 42 jaar geleden te zijn dat John en Yoko in Gibraltar elkaar het jawoord gaven. Christ you know it ain’t easy zong hij kort daarop.
Precies twee jaar geleden begon voor mij de eeuwige vakantie. De dag ervoor draaide ik voor het laatst langsheen de tourniquet en liep de parking op met de traditionele kartonnen doos met persoonlijke spulletjes, zoals je dat zo vaak ziet op tv. De eerste dag van de laatste officiële vakantie die zou duren tot 30 april. Ik kan het iedereen aanbevelen stoppen met werken wanneer de lente begint. Alles moet dan nog beginnen groeien en bloeien. De dagen worden langer. De fietstochten gezelliger, en de terrassen voller.
Langs de andere kant flitst twee jaar zo voorbij. Een bliksemschicht in de tijd. Tijd, waarvan je in het begin spaarzaam gebruik maakt, want tijd is toch kostbaar, nietwaar? Stilaan ervaar je dat tijd niet belangrijk is, want tijd is er altijd. Dat je niet hard hoeft te trappen, om alweer aan een volgende job te beginnen. Dat de regen voorbijgaat, en dat je zelfs dan leuke dingen kan doen. Dat je een goede plaat meerdere keren kunt beluisteren, want je hebt er de tijd voor. Dat de tijd rustig, maar toch, steeds verder maalt.
En wat doe je met al die tijd? Opruimen en archiveren? Nog niet echt veel. Er is immers nog zoveel tijd in de toekomst. Schrijven. Langzaam maar zeker vinden lang geleden geschreven teksten een nieuw digitaal leven, en wie weet misschien worden dat nog ooit boeken. De tuin omspitten. Als ik ooit eens vijf…Ik beloof dit jaar nog klein te beginnen met wat patatten en ajuinen op een roe. Veertien duizend liedjes verhuisden van diverse cd’s en vinylplaten naar de digitale laden van Itunes, waar ze een veilig onderkomen vonden. Nog zesentachtig duizend te gaan…maar alvast tijd voor het eerste paar selecties in Sadeler’s Collections. 
