Sadeler's blog

2019 ligt achter ons. Alle overzichten, Jaarafsluitingen, kasboeken, werden overlopen en wij kunnen besluiten dat het weer een al te vruchtbaar jaar was.
Het vierjaarlijkse symposium leidde mij dit keer door het voor mij totaal onbekende Saksen in Oost-Duitsland. Berlijn waar Bowie en Reed om nu voor mij begrijpelijke redenen een tijdje woonden, is zeer goed verteerbaar. Een grootstad met de allures van een ‘gewone’ stad.
Enkele weken ‘wonen’ in Noord-Wales, waar het ritme van de seizoenen nog aanwezig is, en alle dagdagelijkse beslommeringen veraf schijnen.
Uitstappen naar molens in ons eigen landje, Nederland, en Brexitland.

Fietsen door de Parijbossen, langs de Solegem en het Foot. Wandelen langs de Schelde op de Aard. Bankzitten te Griete, Emmadorp, Vlassenbroek, Betws-Y-Coed en bij de Eendenkooi die er niet meer is. Schuilen voor een zon die zich aanbiedt aan 42 graden.

Om toch een beetje te voldoen aan de traditionele overzichtslijstjes plaats ik in het cd/lp overzicht alle aankopen uit 2019, die muziek betreffen uitgegeven in 2019 helemaal voorin. Helaas kom ik amper aan een zestal cd’s. Bovendien allemaal van al jaren lang gevestigde waarden. Besluit: het merendeel van wat uitgebracht werd, en bejubeld wordt in Humo, en andere bladen is andermaal aan mij voorbij geraasd. Ik heb er toen niet, en ook nu niet van wakker gelegen. Mocht er toch iets tussen zitten wat ik mogelijks zou kunnen goedvinden, dan ontdek ik dat later wel, bij een van mijn kringende winkelende bezoeken. Katy Melua, Eva Cassidy, het zijn mooie voorbeelden van hoe ik dit jaar vergeten parels toevoegde aan mijn intussen veel te uitgebreide muziek verzameling. Ook op platenbeurzen en in Britse shops blijft het grasduinen in de kelders van de muziek. Blossom Toes, The Artwoods, Blodwyn Pig, Zoot Money, zijn maar enkele artiesten waarvan ik dit jaar een aantal van hun vroegere worpen mee heb gesleept naar mijn mancave.

Er valt nog zoveel aan te vullen uit de jazz en blues wereld (ook op boeken gebied) dat we nog wel een paar jaar door kunnen gaan. Uiteindelijk wordt de kern van de verzameling er alleen maar beter door. Uiteindelijk ben ik op dat punt aanbeland waarop ik stilaan mijn eigen canon kan beginnen voorstellen. Toevoegen hoeft echt niet meer, al blijft zoeken naar dat ene dat toch nog ontbreekt nog altijd een uitdaging. Verwachten dat gerenommeerde artiesten die nog steeds aan de weg timmeren, nog een ultieme worp zullen plegen, lijkt onrealistisch. Onderzoek naar wat ze ooit langs de kant lieten liggen is boeiender. De Beatles die dit jaar meer dan waarschijnlijk een echte inkijk zullen geven in wat zich in hun laatste twee jaar afspeelde, via het uitbrengen van een verbeterde Let it be film, is uiteraard iets waar naar uitgekeken wordt.
En dan belanden we nu in de boeiendste periode van de muziek. Die periode waarin men zich alles van 50 jaar geleden zal herinneren wat zich afspeelde tussen 70 en 75.

Terug naar ons overzicht. Niet meer verwacht, maar de Who zijn er in geslaagd om een topplaat af te leveren. Al zullen sommigen hun neus ophalen bij de naam de Who. Is dat nog wel de band die ons parels als Armenia city in the sky en Pictures of Lily bracht? Twee bandleden hebben het overleefd. En Page en Plant haalden het nooit in hun hoofd om zich in hun eentje Led Zeppelin te noemen. Commercieel bekeken beseffen Daltrey en Townshend natuurlijk dat een Who ‘product’ nog altijd beter verkoopt dan eender wat ze solo ooit op de markt gooiden. Maar tja, als de Stones zich met amper drie originele leden van de zes nog steeds Rolling Stones mogen noemen, wie zijn wij dan om kritiek te hebben op de Who. Misschien moet McCartney samen met Ringo Starr de hort optrekken als de Beatles. Het is maar hoe je het bekijkt.
De titelloze CD/LP van de laatste versie van de Who mag er in elk geval zijn. Ook al denk je bij elk nummer: “dat had moeiteloos op die of gene plaat uit hun carrière kunnen staan.” Nergens klinken de songs als outtakes, maar ze hebben wel hun best gedaan om de songs te laten klinken alsof ze terugblikken op hun eigen repertoire. Waarom ook niet? Elke artiest is vrij om te doen wat hij wil. Bovendien verveelt geen enkel nummer. Nooit heb je de neiging om snel naar het volgende nummer te zappen. Een terechte beste plaat van 2019.

Neil Young en Bruce Springsteen leverden typische platen af. Waarbij Springsteen er is in geslaagd om ons te doen uitkijken naar een volgend live optreden. Het blijven verhalende songs, en meer moet dat niet zijn.

Chapeau voor Savoy Brown die er na vijftig jaar nog in slagen om nieuw werk af te leveren, ook al klinken ze nog steeds als een gemiddelde boogyband. Een topband is het nooit geweest. Altijd wat in de schaduw van Chicken Shack en Fleetwood Mac geopereerd.
Rod Stewart is naar goede gewoonte opnieuw verguisd, door pennelikkers die over muziek schrijven in zogenaamde betere tijdschriften. Toch haalde ook zijn laatste plaat moeiteloos de hoogste regionen van alle hitparades, tenminste mochten die er nog zijn zoals wij ze ooit kenden. Stewart, of zijn platenmaatschappij hadden zonder veel zorgen een zoveelste herverpakte best of op de markt kunnen gooien. Zij kozen er in tegendeel voor om Stewart te laten begeleiden door een symfonieorkest, en op die manier zijn wat ‘slowere’ songs op die manier van een extra dimensie te voorzien. Stewart is altijd naast componist ook vertolker geweest van een rist select uitgekozen covers. The First cut is the deepest krijgt in de versie op deze plaat een nieuw jasje aangemeten, waardoor het opnieuw een mogelijks jonger publiek kan bekoren. Zelfs een Faces klassieker als Stay with me werd onder handen genomen.

Dit jaar een extra boekenplank bijgestoken, en volgestouwd met werk van Boontje, Zaki, Michiel Hendrickx en Annelies Beck en zoveel meer. Geniet mee van de lijst.

Tot slot boeken over muziek