Dit is een ‘nog tegoed’ artikeltje, wat mooi aansluit bij ons jaaroverzicht van 2009. Roy’s platen en cd overzicht.

Roy Buchanan, daar willen we het vandaag toch wel even over hebben. Ik fiets deze namiddag met Sweet Dreams van Buchanan langs de Schelde. Trouwens op deze 12e oktober nogsteeds heerlijk terrasweer. Het loopt naar vier uur en toch voelt het flauwe herfstzonnetje nog lekker warm aan. Dit in tegenstelling alweer tot wat we gisteren voorgeschoteld kregen: regenvlagen. En dus uitgelezen weertje om zeker de voormiddag te verdoen in Aalst in de Sint-Annazaal op de platenbeurs. Mijn vooropgezet doel heb ik alweer niet bereikt. Het vinden van die tweede Firm lp of cd. Dat maakt niet zoveel uit, al schrok ik toch wel even van het: “Jamais entendu” van een franstalige verkoper die dan nog uitgerekend samen met Collignon achter een stand stond. “Certainement un trou dans votre culture, mon cher ami”. Dus ook deze keer maar opgegeven. Hopelijk meer geluk in Heist op 1 november. Wij zochten enkele kramen uit, waar het heerlijk grasduinen werd. Eerst door een resem lp’s uit lang vervlogen tijden. En zie daar waar je soms jaren naar zoekt vind je plots in overvloed, eens je het hebt gekocht. Ooit, na lang zoeken duikelde plots “Fill your head with rock” op in een onooglijk platenwinkeltje in Hay-on-Wey in Wales. En zie nu tref ik deze dubbelaar van CBS hier twee keer kort na elkaar aan. Wanneer je weet dat we op zoek zijn naar materiaal van Sonny Boy Williamson (de tweede), dan is het vinden van de LP Sonny Boy Williamson and the Animals voor goed 12 euro reeds een mooie score. Het betreft hier overigens dezelfde periode van toen hij speelde met o.a. de Yardbirds in de club van Gomelski. Deze staat vermeld als producer, al zal het aan en afzetten van de taperecorde vermoedelijk wel de enige taak geweest zijn die hij heeft uitgevoerd, naast het ter beschikking stellen van zijn club. Op een CD kraam bij de ingang, dan toch nog enkele vergeten en onovertroffen meesterwerkjes op de kop getikt. Om te beginnen een CD van Bonham, de groep van Jason Bonham. De Graham Bond Organization met Live at Klook’s Kleek. Classic songs van een jazzy Bond, samen met Baker en Bruce voor hun Creamtijd. Ook de ode aan Gallup van Jeff Beck voegden we aan ons rijtje toe. Gallup voor wie even niet mee is, was een lichtend voorbeeld voor Jeff Beck halverwege de jaren 50. Amper 15 imiteerde, of probeerde Jeff de songs van Gene Vincent en de Blue Caps na te spelen. Zelf schrijft hij ergens in de hoestekst: zelfs al speelden we covers van Elvis, dan nog speelde ik Gallup na. Gene Vincent is nooit in Engeland geweest met de beztting waarin Gallup speelde.

En dan de laatste vondst, de dubbelaar Sweet Dreams van Roy Buchanan. In Engeland hebben we het doorgaans over Page, Beck en Clapton wanneer we het over topgitariststen hebben, wel in Amerika mag je gerust Roy Buchanan naast Bloomfield en Hendrix plaatsen. Dit overzicht van de carriere van RB, mag er zijn. Volle twee uur genieten, van een serie eigen nummers, naast overheerlijke covers. Bij deze laatste lijkt het alsof Buchanon door de keuze van de nummers wil zeggen: “zie nekeer, wat die mannen kunnen kan ik ook”. En God allemachtig hij heeft nog gelijk ook. Wij zullen nooit nog naar Neil Young’s ‘Down by the river’ kunnen luisteren zonder aan het sublieme gitaarwerk van Buchanon te denken. Overigens bij het beluisteren van zijn versie van Green Onions, met Cropper en Dunn als begeleiders kan je enkel bedenken: dit heeft Neil hier ook beluisterd, en hier heeft hij zijn mosterd gehaald. Mogelijks zette dit hem aan het denken om met Booker T’s MG’s te gaan toeren, en een plaat op te nemen. Wie weet.

Buchanon is een begenadigd gitarist, die van meerdere markten thuis is. En ook al is de man relatief bekend, en verkocht hij af en toe wat platen, toch is zijn carrierre eerder een mislukking dan een succes te noemen. In 69 overwogen de Stones hem als opvolger voor Brian Jones te engageren maar dat ging niet door. Mogelijks hebben we daar iets zeer moois gemist. De Stones mark2 met Mick Taylor zijn overigens aan ons altijd minder besteed geweest, en zelfs nu is Ron Wood nog altijd de compaan van Stewart uit de Faces en de Jeff beck group die bij de Stones speelt. ’t Zal nooit een echte worden.

Het valt trouwens op dat supergitarist zijn in Amerika een gevaarlijk beroep is. Zowel Hendrix, als Bloomfied stierven behoorlijk jong, en ook Buchanon heeft hier niet te lang rondgelopen.

Ooit werd over deze man een documentaire gemaakt met als titel: ‘The Best Unknown Guitarist In The World’(*). Het leverde hem een contract op met Polydor, en later ook Atlantic. Onderschat dat het geen naam heeft. In totaal maakte hij voor Polydor 5 lp’s, en voor Atlantic 3. Eenmaal bekroond met goud, was het toch allemaal boter aan de galg. In 1981 stopte hij met opnemen.

Ten slotte werd hij op een gegevn ogenblik opgepakt voor openbare dronkenschap, en in een wachtcel geplaatst. Toen men hem wat later wou verplaatsen, vond men hem dood. Hij had zichzelf verhangen op een triestige 13e augustus in 1988.

Buchanan, geboren in september 39 was een pionier op de Telecaster lezen we in Swikipedia. Rolling Stone plaatste hem op de 57e plaats van haar top 100 van “100 Greatest Guitarists of all Time.”

(*) http://roybuchanan.net/