When I’m Sixty-Four.


Die ochtend

Whisky, de dag begint met Whisky, de kat van de buren, die de oude dag niet voelde komen. Hoe vaak stoof deze kater naar de overkant van de straat, waar buren een en ander bijbouwen in hun tuin. Nieuwe uitdagingen. Helaas een keer minder opgelet en een mens met een moordwapen op vier wielen maakte een eind aan het leven van Whisky. Het had anders gekund, maar in onze cameraloze straat snort men met mak boven de zeventig, en daar kan geen enkel ‘voorrang van rechts kruispunt’ een rem op zetten. Ban het verkeer naar nieuwe ringwegen, en je boekt een dubbele winst. De mens krijgt zijn dorp terug, en de metershoge mais verdwijnt.

Auto naar de foeter…. en ik moet morgen naar Kinderdijk. ’t Is te zeggen: hier en daar komt er rook uit waar die niet uit zou moeten komen, maar verder bolt hij als geen ander met 294.000 km op de teller. Toch beter even naar de garagist fietsen. Shluss, toe, ferm gesloten…. De man is 65 plus, en geniet op dit eigenste ogenblik van zijn vrije tijd ergens in Turkije, maar ik mag dinsdag langskomen….

Ik mag vandaag een spiksplinternieuw rijbewijs afhalen bij mijn gemeente. Voor eeuwig verlost van mijn driedubbelgevouwen papieren exemplaar met foto genomen in een ‘kotje in de Bon Marche’. Gelukkig heb ik die overjaarse foto niet al te vaak moeten tonen of ik was zonder enige twijfel al eerder gemeentehuiswaarts gestuurd. Ik bewonder dit nieuwe plastic kleinood. “Dat is dan 25 euro mijnheer, en het blijft 10 jaar geldig.” Ik voel me plots wat meer Europeaan, dan alle Engelsen, Nederlanders, Polen of Oostenrijkers, want ik beschik tenminste over een echt Europees rijbewijs.

Het is nog voormiddag, de zon schijnt nog niet te fel, en ik fiets richting ‘parijbossen’. Veel van mijn dorpsgenoten beseffen het misschien niet, maar bij ons zijn nog echte bossen. Of moet ik eerder bosjes zeggen. Ze bevinden zich aan de rand van de gemeente en liggen op grondgebied van meerdere gemeentes. Maar goed ook, want op die manier laat iedereen ze met rust. Het is er nog wat drassig in het voorjaar, en dus zal Joke, met haar salonschoentjes er voorlopig nog wel wegblijven. Zeker nu we haar stelling kennen dat elke boom geplant werd om er ‘gekapt’ van te maken. Er liggen ook geen nationale wegen in de buurt, dus overslagbedrijven zijn ook niet geinteresseerd.

Hoeveel jaren is het geleden dat we bij een wandeling door dat bosje een fotootje vonden (eentje die je kreeg bij plakjes kauwgom), en dat door de Amerikanen betiteld wordt als bubblegumcard.

Op de voorkant stond een foto van Cliff of iemand anders uit die tijd, en op de achterzijde stond de tekst van een nummer dat Jagger en Richards ooit penden in hun jeugd voor Marianne Faithful.

As Tears go by. I sit and watch, etc….

Filmpje volgt….

De ijvere mannen van Natuurpunt hebben blijkbaar ook dit bosje ontdekt (opgekocht?), en om het de wandelaar wat aangenamer te maken hebben ze het drassige pad ‘verhard’ met schijven hout gezaagd uit toch al weer gerooide bomen.

Het is nog vroeg en de vogels zijn blij en danken weet ik veel wie, met hun gezang voor alweer een prachtige dag. Ik dank Steve Jobs, omdat hij ons de IPhone schonk en ik daarmee het tafereel kan vastleggen voor het nageslacht, of toch voor wie dit blog volgt….

Het is bijna middag, en ik rij langs de straten van mijn jeugd, waar ik huizen zie die na ‘gestript’ te zijn nu opnieuw aangekleed worden. Ik ontmoet mensen die ooit kleine kinderen waren in de golden sixties, meer bepaald in 1967, op de vooravond van het verschijnen van Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band (1 juni 1967). We halen herinneringen op aan hoe het was, en hoe vergankelijk de dingen zijn.

En dan is er die lange steenweg naar huis. Volgestouwd met huizen, slingert de steenweg zich als een lint door het groene landschap. Later meer over mijn jeugdig ‘lintbebouwd’ dorp.

Een cadeautje gekocht.

Ik heb dringend een kabeltje nodig om de wereld van Nikon en Apple met elkaar te verbinden, zodanig dat mijn reisstudio weer wat kleiner wordt, en het gezeul met laptops stopt. En laten ze dat nu weer bij Mediamarkt te koop aanbieden.

Mediamarkt in onze regio betekent even op en neer fietsen naar Oostakker.

De mooiste tijden van het jaar zijn deze waarbij de natuur vervelt. Het bruinroodkleurende najaar, de erbij horende weemoed, en de felle najaarsgeuren ons nog een laatse keer richting park en bos lokken of zoals nu in het ontluikende voorjaar tijdens die heerlijke meimaand, wanneer de engerling plots meikever wordt en op zoek gaat naar frisse groene blaadjes van een ‘meikeverhaag’. Jonge en oude bomen laten hun ‘botten’ openspringen, blaadjes priemen hemelwaarts. Over een ‘echte’ hemelvaart gesproken overigens. Overal op de wereld ervaren mensen ditzelfde gevoel. En ook al duurt het maar even, eer de volle zomer het overneemt, de mais meters hoog groeit, tiener heimwee naar wuivend graan de kop opsteekt, en de bijna verdwenen blauwe korenbloemen heel af en toe toch nog het landschap sieren. Het is op een dag als vandaag dat je dit beleven moet. Fietsend langs waterboorden, via smalle kouterpaadjes, temporiserend genieten van vers getrokken voren in het land, denkend aan wat de verplicht werkende mens ontbeert.

Een eerste lange tocht als voorbereiding op het fietsen naar de ‘grote’ eeuwenoude stad Gent wat verderop langs het Scheldelint. Vandaag rijden we langs eeuwenoude molens, langs nieuwere Luminus molens, langs brouwerijen die je een delirium kunnen bezorgen, door dorpen met namen als Westrem en Gontrode, door wijken en gehuchten met namen als Vantegem en Aard om te verpozen in Lourdes of Schellebelle. Nog altijd het dorp met de mooiste naam, en de heerlijkste ‘Duvel’ in the Sky, of was het in Disguise. Thanks mijnheer Moortgat, meer moet dat echt niet zijn op een warme meidag, terrasgewijs een heerlijke avond tegemoetziend…

Onderweg werden we ‘Ipodsgewijs’ vandaag geruggesteund (nog steeds zonder ‘n’, en kom miljaar ni zagen) door de zachte stem van Adrian Borland en de Citizens. Ooit heerlijk gesmaakt tijdens een aflevering van de wat verderop gehouden Lokerse feesten, en nooit begrepen waarom deze man die behoorlijk wat uptempo songs maakte er uiteindelijk voor koos om een snel rijdende trein frontaal te willen bekijken. Dylan’s bootleg sessions nummer zeven loodsten ons langs het beste van wat hij op de wereld losliet in de vroege jaren zestig. ‘T Is te zeggen, versies van songs die aan de kant waren gegooid, en op de dag van vandaag nog altijd beter klinken dan eender welke plaat van eender welke artiest van de afgelopen 45 jaar…. Oef.

Safe as Milk, een vergeten parel, van een man met een schuurpapieren stem, die ooit Van Oekels discohoek studio deelde met de beeldschone Cindy, geboetseerd uit Aalsterse klei, die we helaas vandaag de dag te weinig te zien en te horen krijgen.

Mediamarkt, Iik stap er buiten met 40 platen onder mijn arm. Het is te zeggen, twee kleine kartonnen boxen waarin telekens 10 cd’s met per cd twee debuutlp’s van niet de minsten: Chuck Berry, Eddie Cohran, Muddy Waters, Fabian, Elmore James, Elvis, enz…. En dat voor de fenomenale som van 22 euro. Het deficit van de platenbizz, gelukkig zullen de meeste artiesten er nog weinig last van hebben, vanwege al heel lang vertrokken naar het podium waar ’the great ging in the sky’ voor eeuwig doorgaat.

Tijd om onder de notelaars van het Boerenhof, koffie te slurpen, te reflecteren over alweer een verjaardag. Niet dat verjaardagen anders zijn dan andere dagen, dat merkt iedereen wel. Maar toch deze…. Will you still need me, will you still feed me…. ‘Vera, Chuck and Dave’ de ‘grandchilderen on your knee’ zijn er helaas nog niet, maar wie bevroedde in die zomer van 67, dat de plaat die de Beatles toen op de wereld loslieten vandaag nog in zijn originele, zij het opgepoetste staat, zou voorhanden zijn?

Genieten van het leven.

Verderop tussen Schellebelle en Dendermonde loopt de dijk af en toe een eindje verder het binnenland in. Er werden “natuurlijke” vijvergebieden geschapen. Borden leren ons dat indien nodig hier behoorlijk wat water kan worden opgevangen.

Een tijdje gelede pedaleerde ik hier voorbij net op de dag dat de wereld nog maar eens zou vergaan. Heeft iedereen zijn gazon al aan kant, want je weet toch maar nooit. Volgens enkele carnaille zotten hadden we het zitten omdat Mercurius zich voor de zon zou gaan nestelen, en ze in een lijn zou staan met enkele sterrenbeelden, waar de ‘great man in the sky’ uiteraard nog nooit van heeft gehoord. Noch deze carnaille zotten, noch die andere ontsproten aan enkele verpauperde stadswijken zullen er in slagen deze wereld om zeep te helpen. Maar ik kan hen gerust stellen….. De wereld is al om zeep…. Een paar eilanden, nee niet de Wadden, maar enkele, wat verderop, in de Stille Oceaan moeten we al niet meer bezoeken. Verzwolgen door het water….. Nu nog vuur, en alle godgeleerden krijgen nog gelijk ook…..

Maar keren we terug naar de dag waarop ik mijn verjaardag vierde. De dag waarop zelfs

het vinyl meer dan ooit is teruggekomen van eigenlijk nooit is weggeweest.

When, I’m sixty Four.

En zoals elke dag…. Tomorrow is another day.

Toch bedankt aan iedereen die al facebookend of twitterend even stilstond bij mijn xxxx’te dag in het leven…..

Zes uur in de avond… Tijd om boterhammen te smeren.