Sadeler's blog

De titel verwijst naar een song van The Beatles, over walrussen. Bodnant Gardens. Ergens tussen de A5 en de autostradeversie er van de A55 loopt vanaf afrit 19 de A470 helemaal naar het zuiden van Wales. Al na enkele kilometers zie je links bordjes naar Bodnant Gardens. Al meer dan 20 jaar kom ik er quasi jaarlijks enkele keren langs, maar nooit de moeite genomen om er eens door te lopen. Door te lopen? Reken toch maar op een paar uur, en om eerlijkt te zijn, wil je je neus in meerdere bloemenperken steken, trek er dan maar een hele dag voor uit. Je komt er enkele boomsoorten tegen waarvan net hier het hoogste exemplaar in het Verenigd Koninkrijk staat. Oud, verweerd, en artistiek mooie stammen. Nogal wat secoia’s en andere Japanse of Chinese soorten werden hier in de 19e eeuw aangeplant. De Gardens liggen op een heuvelhelling. Bovenaan staat een statig herenhuis, soort klein kasteeltje, en beneden loopt een riviertje waar je nog een oude watermolen aantreft. Daartussen heeft men een aantal terrassen aangelegd, met de meest spectaculaire bloemenperken. Zelfs in deze tijd van het jaar, september, het bekijken waard.

Er zijn twee plaatjes behoorlijk bekend uit deze tuin, dewelke ze dan ook steevast gebruiken op hun folders. De arch, ofte de overwelfde passage, van enkele tientallen meters lang.

Momenteel zie je de groene begroeiing, maar op bepaalde tijdstippen van het jaar lijkt het wel de gouden poortgang naar het paradijs.

Het andere plaatje toont de Pin Mill (molen?). Een wit Italiaans aandoend gebouw. Het wegje er naar toe werd geplaveid met rode bakstenen, enkel onderbroken voor een oude grote molensteen. De gegevens over hoe de tuin werd aangelegd en door wie, zijn te vinden op het net, want deze tuin behoort tot de National Trust. Entreeprijzen liggen behoorlijk hoog, behalve vandaag vanwege de Open Heritage Days. Engeland en Wales besteedt hier veel meer aandacht aan, aan hun erfgoed. Prins Charles die in de aanloop van dit weekend Chester Cathedral bezoekt, zegt genoeg.

Foto (c) Eddy De Saedeleer

Overigens waren de meeste ‘onlookers’ vooral geïnteresseerd in Camilla, die ze nog niet zo vaak aan zijn zijde zagen. In realiteit liep ze een eind achter hem.

13 September 1914, dat is vandaag 100 jaar geleden, werd net nadat de oorlog goed uitbrak in onze streken, mijn moeder geboren. Ze hield haar leven lang van bloemen. Het zou mooi geweest zijn hier samen nog even te wandelen in Bodnant Gardens.

Ze zijn er opnieuw…..

Enkele foto’s van vorige jaren.

Wales, bij volle maan, op een campsite, helemaal boven in Snowdonia, in wat ze hier The beautiful Conwy Valley noemen. De avondlijke stilte is hier hoorbaar. Vanavond voor het eerst ooit een concert bijgewoond, al is dat een groot woord voor een maandelijks optreden in de kerk van Betws-Y-Coed. Wales is gekend als Land of Song, en zeker voor zijn mannelijke zangkoren. Ook vanavond schitterde het Hogia’r Ddwylan koor. Ze werden overigens afgewisseld met een meisjeskoor dat van van behoorlijk recentere datum dateerde. Pakweg twintigers, terwijl de heren zich helemaal aan het andere uiteinde van de levenslijn bevonden. Ook het aanwezige publiek was gemiddeld genomen niet ver verwijderd van de pensioen gerechtigde leeftijd.

Het heeft toch iets, meezingen met zo een koor. In het Welsh dan toch bedoel ik. Mits enige kennis van de Welshe fonetica kom je een heel eind. Probeer vooral niet te lezen wat er staat, want dan breek je je tong binnen de kortste keren.

Wat uiteraard een dergelijke avond tot een sublieme ervaring maakt is het feit dat een aantal mensen hier, in dit toch wel toeristisch gat, van over de gehele wereld samen zingen. En bovendien in een taal waar de meesten dan toch de ballen van verstaan. In een eeuwenoude Keltische taal die ons ook kan leren hoelang sommige dingen of handelingen reeds bestaan.

Langs de andere kant ervaar je meteen, hoe weinig belangrijk taal is, wanneer mensen samen muziek brengen. Vanavond was een mooi voorbeeld waarbij enkel wat sobere begeleiding op piano volstond om al die stemmen te ondersteunen. Het koor werd geleid, of spreekt men ook hier van gedirigeerd, door een vrouw. Prachtig beeld al die mannen in een pak, wit hemd en vlinderdas vocaal zo te zien meegaan met die dame. Vlasblond, type Cynthia Powell, later Lennon, zoals ze enkel bestaan in Engeland en Wales.

Tijdens de break verkochten ze met gemak al hun cd’s aan de spotprijs van 5 €.

Het kerkje, dat centraal in Betws is gelegen langs de A5 (de eeuwenoude postkoets weg van Dublin naar London, waarlangs ook de drovers kwamen), is opgetrokken in natuursteen. Het dak wordt getorst door een mooi houten gebinte. De kerk is opgedragen aan Mary (katholiek dus). Ook hier worden niet meer om de haverklap missen opgedragen, maar gebruikt men delen van de kerk bevoorbeeld om er wekelijks een vlooienmarkt te houden. Vorig jaar kocht ik er net geen Fender gitaar voor 75 £. Een daad van “kiekenheid” mag je wel zeggen. In mijn herinnering leven ook nog de oude vrouwtjes, die ons op het vlakbijgelegen terras van de Stables steevast raffletickkets probeerden te verkopen voor een “duckrace”, later op het seizoen. Ik heb nooit geweten of ik goede, dan wel slechte eenden had getrokken, want prijzen werden ons nooit opgestuurd.

In de Stables kan je iedere donderdagavond genieten van live jazz muziek gebracht door Jazz Rag, de band van Maurice Jones. Ook zij hebben al heel wat jaren op de teller. Hopelijk zijn ze er donderdag opnieuw….

Llanrwst – de brug

Vrijdagochtend, nog snel een laatste checkup: T-shirts, toiletgerief, enz…verloopstukken, altijd nuttig wanneer je via bed & breakfast reist.

De tocht naar Calais verliep vlekkeloos en bijna, ik zeg wel bijna, ook de intreining, ware het niet dat de Britse douane plots hevige behoefte voelde om naar “drugs en fire-arms” te zoeken. Bleek bovendien dat ze die per se wouden vinden in mijn auto. Kwam het doordat ik hem niet gecarwashed had, of lag het aan de papieren van de auto die in “koeterwaals Vlaams” zijn opgesteld? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat er vier man, drie en een vrouw, aan te pas kwam om de gehele handel te doorzoeken. Ik zat toe te kijken op een paar meter afstand. Mogelijks een strategisch duidelijke afstand om agressievelingen met zekerheid van hun lijf te houden.

Onder de achterste zetels bevinden zich blijkbaar leuke compartimentjes die ik nog tot dan toe niet ontdekt had. De douaniers haalden er de nodige moersleutels bij om toch maar een kijkje te kunnen nemen. Brandblusser en reservewiel werden mee naar buiten genomen. Vermoedelijk voor een doorlichting, wie zal het zeggen? Vakkundig was het alleszins en aan de snelheid te zien had dit team voor zichzelf al uitgemaakt dat deze operatie een half uur zou duren. Terwijl ik dit alles zat te overpeinzen bleef ik er verbaasd over dat ik op geen enkel ogenblik de inhoud van mijn zakken hoefde te tonen. Ik werd ook door de meer dan voluptueuze lady niet afgetast en honden waren er in geen velden of wegen te zien. Besluit: ik moet er alleszins iets teveel als een gevaarlijke buitenlandse terrorist hebben uitgezien. Stel ik mij toch de vraag hoe ik zou gereageerd hebben mocht dit mijn eerste kennismaking met de queens country geweest zijn. Hoe zou ik mij dan gevoeld hebben? Vermoedelijk klaar om onmiddellijk rechtsomkeert te maken? Toch had ik al enige tijd door dat verzet noch discussie iets aan de zaak zouden verhelpen. Het ws duidelijk wie er in dit op een garage lijkend gebouw aan de macht was. Bovendien bevond ik mij nogsteeds aan de franse kant van ht Kanaal.

Gezien het feit dat ik rustig kon overschouwen waar ze allemaal gekeken en gezocht hebben, kan ik misschien vannaf nu, liefst tegen een vergoeding, tips verschaffen aan potentiele terroristen of drugtrafficanten. Ik weet nu waar ze niet kijken.

Hoe was dit nu weer mogelijk? Miscchien mogelijks deels mijn eigen schuld, dikke bult. Had ik ook maar niet in alle ernst doodeerlijk op die brave douanier zijn vragen moeten antwoorden. Met een kleine leugen had ik vermoedelijk een half uur gewonnen. Gewoon zeggen dat ik voor een paar dagen de milleniumdome kwam bezoeken. Het schijnt toch te omvangrijk te zijn om alles op een dag af te bezoeken. Maar nee ik antwoorde : “Ik ga naar Spennymore”, op de vraag: “Waar ga je naartoe?”

Uiteraard had ik het kunnen weten bij de reactie op mijn uitspraak. “Who on earth goes to Spennymore this time of the year?” zag ik hem denken. Het was vooraan in de maand mei. “Waar ga je verblijven?” “Weet ik niet?” In een leuke B& B natuurlijk, waar anders? Er zijn er zoveel. “Mogelijks in Chester.” Dat moet dus zeer verdacht hebben geklonken. Spennymore aan de Oostkust en Chester aan de westkust…

Ik moet het nog erger gemaakt hebben, door te stellen dat ik er een hondenshow zou bezoeken. De Chow Of The Year show, kortweg COTY. Een toestand waar je enkel Chow-Chows aantreft. Chinese agressievelingen met een blauwe tong, wordt wel eens beweerd, ten onrechte.

“Heb je daar gegevens over?” Uiteraard toonde ik trots de brochure die ik gelukkig op voorhand had aangevraagd. Toch moet deze op glanspapier afgedrukte, en van de nodige foto’s voorziene brochure, eerder verdacht hebben uitgezien. Alsof ik ze zelf in elkaar gedraaid zou hebben als een afleidingsmaneuver. Kortom ik voelde mij toch wel wat gevleid door de gedachte alleen al.

Zou het kunnen dat dit voorval een weervraak, avant la lettre, was op wat de Belgische douane enige tijd later de Engelse supporters zou aandoen naar aanleiding van de Europese voetbalbeker in juni 2000? God allemachtig, en dat voor iemand die zich geen fluit aantrekt van het voetbal.

Ons samenzijn werd uiteindelijk beeindigd, toen de man die duidelijk de leiding had, en mogelijks ook Spennymore kende, geloof mij vrij: het is een boerengat, mijn gegevens noteerde, zich verontschuldigde over het feit dat hij “dit moest doen”.

Vijf minuten later bolde ik de trein op en een goed uur later (Engelse tijd) nam ik de afslag naar de Londen Orbital, de M25. Trots op mijzelf dat ik mijn kalmte had kunnen bewaren, maar toch knaagde er eregens iets. Wat kun je er aan doen? Een brief naar de Queen sturen om te melden dat ik mij als toerist beledigd voel?