Vorig jaar eind december liep ik even in gedachten terug naar Londen om precies te zijn naar het tweede weekend van december 2007.
Negen december viel toen op een zondag….
 |
 |
 |
 |
Meer foto’s op: link
07:30 Op weg.
Zondagochtend, even over half acht, nog maar net in de trein gestapt en het gaat al van : ” Dames en heren wij komen aan in Aalst, in station Aalst.” We zijn op weg, te vroeg dat zeker, maar ik probeer even geen risico te nemen, om op tijd te komen voor de Eurostar van 10:00 uur in Brussel-Zuid. Toegegeven tamelijk breed gerekend enkel en alleen om mijn treinticket af te halen. Het belooft een echte “ticket” dag te worden. De wat oudere man achter het loket in het station van Lede beloofde mij dat Eurostar mij mijn vijf euro en tien cent terug zou geven. Makkelijk uiteraard want hij werkt toch maar voor de NMBS. Naar Engelse tijdnormen gemeten zou ik reeds om elf uur in Londen aankomen. Een heel stuk eerder dan tijdens de trip die we ooit ondernamen in 1975, toen we er acht uur over deden. In die dagen was het nog naar Oostende sporen om daar de boot naar Dover te nemen, en van daaruit opnieuw verder te reizen met de trein naar Londen Victoria station. Een snel rekensommetje leert mij dat ik eigenlijk quasi over een dag meer beschik tijdens deze trip to heaven. Vandaag kun je dit nog amper reizen noemen. Zeker wanneer je op de trein talloze pendelaars ziet zitten met hun laptops, op weg van weer een boeiende vergadering in Londen en opweg naar moeder de vrouw. Ik koop best een ‘three day off peak’ travelcard , zodat ik met de tube en de red busses kan rondstruinen in Londen en mij zeker geen zorgen hoef te maken over kapotgelopen voeten. Londen is groot.
Als alles volgens plan verloopt wil ik eerst en vooral mijn Zeppelin ticket ophalen in de O2. Vervolgens inchecken in het Wellington hotel, niet zo ver van Victoria Station, en indien het daglicht het nog toelaat een koffietje snappen aan de Serpentine in Hyde Park. Het is al veel te lang geleden dat ik er nog kwam. Leuke tijd toen met de kindjes na een bezoek aan de panda’s in de Londense Zoo. Avondhapje in het Hard Rock Cafe moet zeker ook kunnen. Wat zappen op de Britse TV en een early night. Kan ik morgen, indien ik tenminste vandaag aan mijn ticket geraak, een early morning coffee meepikken en in de namiddag wat cultuur opsnuiven . Wat dan zal volgen…Het lijkt wel een O2 tempelbezoek…en tot slot dinsdag op wolkjes rondlopen , afzakken naar de wijk met de boekenwinkels in de buurt van Oxford Street. Boeken en Ceedeetjes inslaan. De trein nemen en tegen tien uur in de avond moe maar tevreden thuiskomen. We naderen Brussel.
09:00 Brussel in de regen.
De incheck verliep vlot en stressloos. Een hartelijke babbel met de dame aan de incheck balie. Af en toe krijgen ze daar wel en en ander te verwerken. Wachtrijen zonder einde met mensen zo blijkt die allemaal zo snel als mogelijk hun ticket willen en die op de klok traag maar zeker hun inchecktijd zien verstrijken. De meesten reizen met de vinger op de knip en hebben dus ook geen recht op een ‘refund’ naar ze mij vertelde. Toestanden zoals we zo vaak te zien krijgen in TV-programma’s als ‘Het leven zoals het is” doen zich hier ongetwijfeld regelmatig voor. Zelf had ik makkelijk met een trein later kunnen arriveren maar het is dat zo’n incheck duurtijd zo moeilijk valt in te schatten. Het wachten heeft mij als leuke extra een wandelingetje over de Zuidmarkt opgeleverd. Voor een euro en negentig cent werd mij een koffietje geserveerd in Sam’s Café. Wil het toeval dat er net een spiksplinternieuwe Grande Special over Londen uit was.
Je krijgt amper de indruk je in een station te bevinden. Dit heeft meer weg van een luchthaven. En zeker dezer dagen met alle angst voor aanslagen. Oude vrouwtjes en mannen, die al een stuk van deze wereld lijken te zijn stappen piepend door de controlepoort. Kom op vader, zakken leegmaken, muntjes, sleutels en wat weet ik nog meer. De gesp van mijn broeksriem bestaat vast niet uit metaal want ik liep er door zonder piep. Het plastic bakje langs de zijkant lag in mijn geval helemaal vol met mijn zakinhoud. Ik relecteer kort over wat een mens allemaal meesleurt in broek- en vestzak. Overigens voor de helft overbodige zaken, op een I-pod en wat klein geld na. Maar waarom ook autosleutels, toegangsbadges, eurormunten?
10:35 Frankrijk wordt opnieuw een stukje Vlaanderen.
We bollen onder een intussen blauwe lucht het station van Rijsel uit. Slechts 35 minuutjes zijn er nodig om vanuit Brussel tot hier te treinen. Het lijkt wel of we hebben dit Noordfranse stukje Vlaanderen een stuk dichterbij gebracht. Ik voel de zon branden in mijn hals hier achter het vensterglas. Dit wordt een knappe twee uur durende film, slechts hier en daar onderbroken door een betonnen boord van twee meter hoogte die af en toe voorbijflitst. Straks de tunnel. We kruisen de A20 en sporen terug de natuur in. Gek maar ik heb helemaal niet het gevoel in een trein te zitten die bovendien nog eens hard rijdt.
De honger begint te knagen. Mijn licht ontbijt ligt reeds een uur of vier ahter mij. Even volhouden. Londen wenkt met creamtea en enkele scones. Rechts duikt een zeer smalle konisch oplopende molenkuip op, helemaal in grijs beton. In de verte een watertoren. De trein vertraagt, waar zijn we? In de buurt van de molen staat een hoge roodwitte mast. Ik noteer dit even tussendoor want ik wil later zeker naar deze omgeving afzakken. In de zomer op molenzoektocht. We bollen nog amper. De lucht verrast hier. Er vallen opnieuw regendruppels, de blauwe lucht is nog amper te zien door het gat in het grijze wolkendek. De trein slingert wat meer, en raast een stuk sneller. Buiten is alles grauw geworden.
11:07 Waar ligt de zee?
Aan onze rechterzijde ligt de stad Calais. We moeten hier vlakbij de zee zijn. Het is donker buiten. Is dit reeds de tunnel? Eigenlijk een beetje raar dat hier niet wordt gestopt. Je kan dus niet even naar Calais bollen en van daaruit met de TGV verder sporen naar Londen. Een opstapmogelijkheid te Lille, maar dat is al te gek, aangezien je daar al na 35 minuten staat vanuit Brussel.
Ik dommel even weg…het is 1975. We worden naar het station van Aalst gevoerd, via Hofstade, waar we Hans oppikken. Martine, stond ons daar reeds op te wachtten. Zonder pas en andere paperassen, maar dat zou ze pas merken in Oostende. Treinreis in een overvolle trein. Meer dan vijf uur op de zee. Nog anderhalf uur treinen naar Londen. Ik herinner mij dat het omstreeks drie uur was toen we uiteindelijk Victoria Station uitliepen, recht naar een pub voor een Guiness, die ons eigenlijk maar matig smaakte. We boekten via een TIC een eenvoudig hotelletje (Bina) in de buut van Kensington Gardens, niet zo ver van Earls Court. Een taxi bracht ons naar een achterbuurt waar zich het Virgin Warehouse bevond (en geen platenwinkel). Gelukkig vonden we toe net om de hoek, bij een gekleurde medemens, een platenwinkeltje. Onze eerste dag eindigde in Wardour street in de Marquee omstreeks 11 uur, net na een optreden van Tim Hardin. Binnen de vijf tellen stonden we daar trouwens terug op straat. Closing time weet je wel. Het heeft trouwens meer dan dertig jaar geduurd, eer we te weten kwamen wie we die avond gerateerd hadden. Tim Hardin dus. God bless his soul. Om op de toenmalige volgende dag nu in te gaan zou ons wat ver leiden. We zagen in elk geval Pink Floyd optreden tijdens het tweede Knebworth festival. Het festival waar Led Zeppelin, in ’79, hun laatste concert op Engelse bodem speelden, en dat enkele jaren geleden even uit zijn as herees…
Gisteren las ik in de krant, de FET, over Led Zeppelin en Harvey Goldsmith. Deze laatste heeft er voor gezorgd dat het concert van de eeuw kon doorgaan. De man wordt op dit ogenblik verguisd vanwege het lottrekking systeem dat hij opzette voor dit eenmalig concert. Het moet gezegd: zij gebruiken een formule waar bijna geen speld is tussen te krijgen. Tickets enkel te boeken via Visa of soortgelijke kaartsystemen. Tickets kunnen enkel afgehaald worden door de aanvrager zelf op vertoon van de Visa of Mastercard, waar ze mee betaald werden, en op vertoon van een id of paspoort, en uiteraard het confirmatiebericht. Twee kaarten geboekt. Mooi, maar dan moet je ze wel wel met zijn tweeën komen ophalen…
Dit waren enkele van de dingen die mij op een koude herfstnacht in november toch nog even aan het twijfelen hadden gezet.
11:28 Bijna…
En het werd opnieuwlicht. We rijden door een intussen bekend stukje Folkestone. Er klinkt even een gek signaal via de intercom. Ook hier valt de regen nog gutsend neer uit het grijze sjofele wolkendek. Nog honderd kilometer tot Londen en hopelijk betere weersomstandigheden, al meen ik mij te herinneren dat er niet echt veel goeds was beloofd.
11:52 Dartford Crossing.
Nog enkele minuten, wat grauwe fabrieken, enkele achterbuurten. Bekijk zelf nog maar eens de hoes van Animals van de Floyd en je begrijpt wat ik bedoel. De trip die nauwelijks nog een trip is te noemen zit er bijna op. Geslaagd. Het ziet er hier naar uit, dat het laatste stukje van onze tocht zich helemaal ondergronds afspeelt. Vandaar vermoedelijk de extra grote tijdswinst… Gek maar ik kan mij niet herinneren dat we ook maar een tegenligger zagen. Nog even luchthappen, wat natuurlijk licht en nu opnieuw tunnelen.
11:10 Tien minuten vertraging. Te verwaarlozen.
We draaien de klok een uurtje terug. In Saint Pancras bij Eurostar binnengelopen, met mijn Leeds treinticket, en inderdaad zij willen dat terugbetalen.. Wel effe procedure volgen dus. Een vriendelijk gekleurde meneer vertelt mij dat ik het ticket schriftelijk moet opsturen naar het adres op het kaartje dat hij mij overhandigt, en dan loopt het wel los. Nou moe.
Voor net iets minder dan 16 pond mag ik dus drie dagen vrij reizen op bus en metro dankzij het systeem van off-peak travelcards..
In de buurt van het station een Starbucks binnengewandeld. Ik smak altijd naar hun medium tassen koffie. Een grote tas is er echt wat over. Wie drinkt er nu uit tassen waar 1 liter koffie in kan? Medium koffietje dus met een volkoren scone, kwestie van het hongergevoel te lijf te gaan. Wat eerste indruk foto’s genomen. Het liep naar twaalven.
12:00 Zondagnamiddag in Londen.
Ik geraak zonder problemen in geen tijd met de tube tot vlakbij de O2 in Greenwich. De vroegere Millenium Dome, die al snel op de fles bleek te zijn gegaan en die werd overgenomen door telecom operator O2. Dus ook tot hier zat het alweer snor.
Het schijnt mij toe dat het pad naar de hemel loopt. Je loopt van in het metrostation gelijk naar de arena toe. Geen straten of pleinen in de weg. Wel opletten dat je niet over de nulmeridiaan struikelt. Grapje. Even de grote toegang opzoeken. Wat ik vreesde gebeurde gelukig niet. Er stond geen kilometerlange rij. Waar is de tijd dat concertgangers voor hun tickets twee dagen campeerden bij een box office. Ik kan alleen maar hopen dat er zich hier geen dergelijke taferelen afspelen bedacht ik nog, bij het binnenkomen: hehe.
Ook hier even door de speciale doorgang waar ik nog maar eens geröntgend werd. Hier valt dus niet door te komen met een camera. Pech.
De gehele ruimte stond vol met mensen. Honderden, een paar duizend. Stilletjes achteraan even gepolst of dit allemaal voor Zeppelin was, en jawel hoor.
“Hangt de rest van mijn dag eraan?”, kon ik nog net bedenken. Nog anderhalve dag te gaan, dus geen paniek. We zijn nog even verwijderd van het concert zelf. De zon brak door toen ik hoorde dat er veertien loketten waren en dat elkeen in die rij moest gaan staan waarop zijn initialen stonden? Wordt het dan de rij met de D of bij de S? Nobody knows. Ik ga braaf bij de D staan en babbel met wat medeaanschuivers.
Een Amerikaan, met een Texaanse vriendin vertelt dat hij het te doen vind, en dat het hun zeker en vast de 5000 dollar waard is die het hen heeft gekost. Ik bemerk heel wat father and sons. Zelden zoveel mensen zien dwaze bokkesprongen maken eens ze hun begeerde armbandje gekregen hadden. En het ging vooruit….traag maar zeker. Dit kon ook moeilijk anders. Want bij het begin van elke rij warden al de eerder genoemde stukken grondig gecontroleerd. Bovendien diende je een soort van contract te tekenen waarbij je van alles en nog wat beloofde te doen, of net niet te doen. Pas dan werd in een supergrote plastic wasmand naar jouw envelope gezocht. Armbandje omgorden en ticket overhandigen en klaar was kees. Hier was nu eens niets maar dan ook letterlijk niets geautomatiseerd. Op deze wijze zouden hier alle tickets worden verspreid.
Het criminele wereldje zal het hardstikke moeilijk gehad hebben om op dit systeem iets te vinden. Bovendien is er amper tijd, enkel vandaag en morgen kan je iets ondernemen mocht je dat willen. De kleine winst valt echter nooit tegen te gaan. Iemand die twee tickets koopt. Eentje voor veel geld doorverkoopt aan een andere minder gelukkige fan, dan afspreekt om ze samen te gaan ophalen. Ja niets is bullitproof. Het waren dan ook voornamelijk de onfortuinlijken, die geen tickets te koop meer vonden, of die met hun uitgelote email , zonder Visa of zo geen uitweg zagen die het vooral gemunt hadden op Goldsmith en zijn systeem. Tot de avond ervoor verdedigde Harvey Goldsmith zijn systeem op de Britse TV. Goldsmith is weten we nu drie jaar later goed bezig met o.a. Jeff Beck. Van ons blijft hij pluimen krijgen. Zie ook zijn blog op: Harvey Goldsmith
Het was nog geen vier uur toen ik weer buiten stond. Tevreden en gelukkig.
16:00 Sightseeing bij Abbey Road.
Kaart en bandje zijn binnen, en nu maar hopen dat niemand overvallen wordt en van zijn bandje, annex hand wordt beroofd. Grapje. Voor een concert van een groep die in geen 27 jaar meer samenspeelde zal het allemaal wel zo’n vaart niet lopen durf ik te veronderstellen.
Terug de metro in, richting Victoria Station, om ergens in de buurt het gereserveerd hotelletje te zoeken. Ik had mijn GPS (ook geschikt voor fietsers en wandelaars) bij. Ik weet nu wel zeker dat je daar in Londen dus geen barst kunt mee aanvangen, want op elke straathoek waar ik even wijfelde begon het ding traag maar zeker een nieuwe route te berekenen. Gewoonweg niet te doen. Ik besloot dan maar door de intussen wat verergerde regenvlagen op goed geluk een richting uit te stappen, en om de halve km even te checken of ik nog in de goede richting zat. En dat werkte wonderwel. Na nog wat daklozen te zijn gepasseerd kon ik mijn intrek nemen. Een Indische bedoening, maar op het knipmes vriendelijke af. Niets op aan te merken.
Ik spoor wat later naar Sint Johns Wood waar zich het beroemde zebrapad bevind, tegenover de Abbey Road studio. Er lopen enkele gasten rond met een T-shirt aan van de Ahmet Ertegun show, inclusief armbandje. Het beeld wisselt om de paar minuten, maar op elk ogenblik van de dag lopen hier mensen die proberen de foto van het jaar te maken. Ik prober ook even van in het portaal van het gebouw een foto te nemen, maar een stem uit het plafond fluit mij terug naar buiten.
20:25 at the Hard Rock Café…
Avondeten na een toch wel spannend dagje. Het is er meer dan druk. De veggy hamburger gaat er meer dan lekker in. Nog een pint of Speckled Hen, en ik ben klaar voor een avondwandeling. Het is opgehouden met regenen. In Hyde Park staat een reuse wiel, en overall hangt reeds feestelijke kerstverlichting. Enjoy yourself. It’s later than you think…neurie ik even mee met Jools Holland.
Tommorrow is another day.
De kaart ligt veilig in mijn nachtkastje. Ik heb tussentijds zelfs enige telefoons afgehandeld in functie van de dagdageijkse job. Afmelding van een geslaagde change genoteerd.
