De weg naar Chester.

Je zou dit een jaarlijkse bedevaart naar Chester kunnen noemen. Zeker omdat ik er toch weer voor een stukje ‘ecclescake’, een ‘flapjack’ en een ‘pot of thee’ de St. Peter’s Church binnenloop. Nog maar enkele jaren geleden was dit een verplichte pitstop, omdat dit de quasi enige locatie was waar enkele afgedankte IBM pc’s je de mogelijkheid boden om op het Internet te raken. Nu is er zoals bijna overal free wifi. Al frequenteerden we al enkele jaren ervoor een van de eerste internetcafes in Liverpool. Dat was pas prehistorie. De dagen dat we het nog met een emailadres van dma, ofte de stad Antwerpen moesten zien voor elkaar te boksen. Hier in de kerk, die netjes in twee gescheiden is: een deel voor de kerkdiensten, en een commercieel deel, met standjes en dus ook een cafetaria, stond ooit tussen beide gedeelten een piano, waar een oude man van negentig overheerlijk muziek op ten gehore bracht. Hij kwam er blijkbaar regelmatig spelen tot het einde van zijn dagen. Een jaar later was hij er plots niet meer. Dat schijnt het leven te zijn, horen we zo vaak zeggen.

Tijd voor enkele reguliere stops in de straat die naar Hoole leidt, waar zich de meeste kringwinkels bevinden. Deze keer goed voor Bryan Ferry’s laatse uitstap in de croonerswereld, ook een dubbelaar met voor elk jaar sinds 1967 een gecoverde song, om het 40-jarig jubileum van, Radio One te vieren. Heerlijk om ook eens Lola of Band on the Run te horen in een aangepaste versie door een band van tegenwoordig. Tegenwoordig is hier dan ook bijna alweer tien jaar geleden. De CD trapt af met Flowers in the Rain, een originele song van de Move, waar ook Radio One indertijd haar carrière met startte. Zij hadden toen na het verdwijnen van de piraten, op Caroline, radio Lux 208 na, en voor de komst van commerciële radio de ether voor hen alleen. Mooie jaren, tot een of andere nieuwbakken directeur beslistte: we draaien niets meer dat stamt uit de tijd voor 1990. Een klef idee dat later ook navolging kreeg bij Studio Brussel, en hele horden echte muziekliefhebbers het behang in dreef. Keith Richards haalde nog maar eens de kranten door te verklaren dat hip hop en dergelijke niets van doen heeft met muziek. En gelijk heeft hij. We kijken uit naar zijn nieuw album dat later deze maand verschijnt, en waaruit de pre-single zeer veel belooft. Klinkt als de beste Stones song sedert 1969. Keith don’t go, zong er ooit iemand. Nee blijf ons verblijden met muziek en krasse uitspraken.

Een ceedeetje van Blur met een overzicht van hun carriere en een extra live opgenomen bonus-cd in Wembley in 99 mag ook mee.

De auto even ophalen, met de bus, op Wrecsam Road, de Park en Ride carparking, waar ik hem in de voormiddag nog achterliet. Na drie uur kan je op de centrumparking vrij parkeren. Het licht zit goed om foto’s te maken vanop de omwalling die helemaal rond Chester loopt. Je komt voorbij heel wat Romeinse overblijfsels, prachtig geconserveerd. De Romeinen hebben hier behoorlijk goed huisgehouden. In de letterlijke zin van het woord dus. Chester heette in die dagen Deva. Je herkent er nog steeds het kaarsrechte stratenpatroon uit die dagen.

Het begint lichtjes te miezeren. Een meisje met een wondermooie stem zingt alleen voor mij. Iedereen zoekt een eetgelegenheid op.

Tijd voor wat fish & chips bij Witherspoons, een omvangrijk uitgaanscafé, waar je achterin rustig een en ander kunt verorberen. De fish & chips, worden er op vrijdag aan voordeeltarief geserveerd. En dan ook nog een dikke pint inbegrepen op Fish Friday. Ik hoor een wat oudere man aan het tafeltje naast mij tegen zijn overbuur babbelen in het Antwaarps. Wat ze precies zegden, zou iets te flatterend overkomen, dus dat slaan we maar over. Tijd voor een babbel tussen landgenoten. Vakantiegangers in Chester, die van daaruit Noord-Wales bezoeken. Net omgekeerd van wat ik doe.

Nog anderhalf uur naar mijn slaapverblijf. Karren door de donkere nacht langs de A55. Dat het GPS meisje mij via een kortere weg wil sturen, negeer ik deze keer. De wegen in Wales, en dan zeker de smallere wegen, zijn schaars verlicht, en geloof me vrij, maar Welshmen zijn dat gewoon, en ze razen bij wijze van spreken dan ook door de nacht. Gelukkig ken ik de weg van Conwy, eens je de A55 snelweg afkomt, ondertussen al behoorlijk goed. Ik ken er elke bocht, en op de duur raak je het ook gewend steeds te schakelen tussen groot- en dimlicht. Want een tegenligger verblinden dat doe je niet.