Langzaam start de fanfare haar ode aan de eenvoudige man…. ‘Fanfare for the Common Man’ van Emerson Lake en Palmer. Vandaag een ode aan de jarige, en tevens een eerbetoon aan de man die deze prachtige muziek van Aaron Copland bewerkte: de onlangs overleden Keith Emerson.

Karel, de MC van dienst, mocht de gelauwerde voorstellen aan de ondertussen stilaan volgelopen zaal. “En William, enkele dagen geleden zeventig worden. Hoe heb je dat ervaren?” “Ik zou het niet weten, niet echt speciaal.”

Hadden we iets anders verwacht? In de bescheidenheid ligt de kracht van de Meester. Je kon zo van zijn gezicht lezen…. “Komaan mannen, waar blijft…. De Show?”

Het eerbetoon.

Achter de schermen werden stilletjesaan de gitaren uitgepakt. Op het scherm zagen we een jonge William, met achtereenvolgens zijn eerste plaatje uit 1967, een BRT archiefopname waarbij de held geïnterviewd werd door Zaki, en een nostalgisch nummer van Irish Coffee: ‘The Show.’

Als eerste trad de voorzitter van het Amber Reunie Team aan, met enkele hartverwarmende woorden voor het publiek, om vervolgens, samen met de vaste backingband (Kris,Franky en Gunther) er meteen in te vliegen. Een voorzitter die zingt, kan dat wel? Zeer zeker wanneer het gaat over de stem van Isopoda, voor de gelegenheid bijgestaan door broer/gitarist, ook Isopoda, Arnold De Schepper. Een stomend ‘Summer in the city’, gevolgd door een gewaagd ‘Masterpiece’ lieten ons onmiddellijk verstaan waarvoor we naar hier waren.

De formule, waarbij covers, die aanleunen bij het repertoire en de smaak van William, afgewisseld werden met ‘echte’ covers uit het repertoire van Irish Coffee of het solo oeuvre van Souffreau bleek een topformule.

We zagen achtereenvolgens John Woolley met begeleider Herman Kiekens, de beloftevolle Sandy Melkebeek (zus van), Karel Megank met Peter Bronder, Eddy Piens, en verrassing, wildeman en spring in het veld: Cas Van der Taelen, bijgestaan door William Wesemael, die we kennen van de KBC Band, en een op Hendrix geënte slotact van Jan Oelbrandt (Dobro Jean).

John Woolley die er prat op gaat dat hij in 1970, nog voor Irish Coffee, al in 1970 een popsingle op de wereld losliet (Ruby Baby), werkte zich door enkele Creedence Clearwater nummers (I put a spell on you en Born on the Bayou), en zette het voortreffelijk gebrachte Bad Boy van de eregast himself neer. Zeg maar een vette knipoog.

Eddy Piens, tapte uit een ander vaatje toen hij zich aan Iron Lion Zion waagde. Reggae geserveerd op een zompig boogy bedje. Een heerlijk ritmisch gebracht ‘Little Girls’, dat ons wat deed denken aan Listen to her heart van Tom Petty, en dat is een compliment voor alle duidelijkheid. ‘All shook up’, de Elvis klassieker, hier gebracht in een McCartniaanse versie. Piens werd meer dan gesmaakt door het laaiend entoesiaste publiek, dat hier duidelijk nog meer pap van lustte.

Peter Bronder “speelde” vervolgens begeleider van onze MC Karel Meganck. Karel, steevast het smoelschuivertje in de aanslag, is de man waarvan we weten dat hij uit het goede blueshout gesneden is. Hij wrong zich letterlijk in bochten, bij het zingen van het met een bluesy sausje overgoten ‘When the owl cries’ uit het vorig jaar verschenen gelijknamig album van de derde reïncarnatie van Irish Coffee. Thanks Karel.

Verder een voortreffelijk ‘Love Her with a Feeling’ van Freddy King en Kim Wilson’s ‘Boogie All Night’ Meer moet het echt niet zijn. En daar getuigen de talrijk genomen foto’s van.

De nog te onbekende Sandy (maar daar komt verandering in) heeft nu al letterlijk de grootte van Wiliam bereikt, en dat lukt haar vast figuurlijk ook wel. Deze Aalsterse Janis Joplin heeft nog een en ander in haar mars, getuige haar voortreffelijke cover van Big Brother’s ‘Piece of my Heart’.

Voor haar tweede nummer puurde ze uit Williams eerste solo-cd. ‘We all must get together’.

De verassing van de avond kwam van, hoe kan het anders, duizendpoot en stem van Lavvi Ebbel: Cas Van Der Talen. Cas beloofde al tijdens de repetities dat hij aan een speciale tekst aan het wrochten was. Wetende dat dit geënt zou worden op ‘Wild Thing’ van de ‘Troggs’, deed dit bij ons de spanning nog meer stijgen.

Wie dacht dat William en Diane rustig van het concert zouden genieten, op hun “slasjkens”, languit achteroverliggend in een zetel, was er aan voor de moeite. We zagen Diane ritmisch bewegen voor het podium, daar waar William zich enigszins ‘verschool’ naast het podium. Het valt niet vaak voor dat we William naast een podium zien, en nog minder dat we hem zo uitbundig zien genieten.

‘Wild Thing’ ging er in als koek, en dat geldt zeker de tekst die voor de gelegenheid was omgevormd van ‘Wild Thing’ naar ‘William’. “William, Iedereen zegt Souffriau maar ’t is Souffreau” klonk het verrassend. Een nieuwe meezinger zag die avond het licht.

En Cas…. ‘Let’s stick together’…. ‘No Cure for the Summertime Blues’. Samen genieten: we gaan er graag in mee. Het enige wat echt telt.

Jan Oelbrandt maakte van ‘Mister Taxman’ warempel een echte klassieker. Scheurende gitaarklanken, die niemand verwacht had. Een op Zeppelin geschoeide verschroeiende ‘In My Time of Dying’. ‘There ain’t no Road too Long’….. Juist zeer juist…. Een waardige afsluiter.

William geschilderd.

En onze jarige, had het aan het begin al schoorvoetend gevraagd. “Ik mag toch ook een lieken spelen?” En dat kon uiteraard niemand weigeren. Wat zeg ik: een liedje? Een heel concert kregen we er bovenop van een sterk op dreef zijnde Irish Coffee, uitgerust met een extra (nieuwe vaste?) gitarist.

Knap programma, met een apotheose om u tegen te zeggen. Na een verplichte Whole lotta love, kreeg het publiek er nog een stomende jamsessie bij, geheel uit graniet opgetrokken en gebouwd rond de Guess Who’s ‘American Woman’.

Al tijdens de afterparty werd duidelijk, dat het Amber Team voor een paar momenten van geluk had gezorgd, voor de beste muzikant die we hebben in onze regio. The show must go on.

In de wandelgangen kon een gastenboek gesigneerd worden, en kon er rustig rondgekuierd worden langs foto’s en andere memorabilia van de tijdelijke tentoonstelling samengesteld door Erwin. Jan zorgde voor een heuse rocktree, een muzikale stamboom, die op grote belangstelling kon rekenen.

Het ART, Amber Reunie Team….

De camera’s werden bediend door het team van Pascal. We kijken nu al rijkhalzend uit naar der resultaten. Komt er een DVD? Met extra’s? In elk geval wordt er nog iets in petto gehouden, een bijdrage van een van de muzikanten die er spijtig genoeg niet bij kon zijn. ‘Kloot Perwez’ maakte, en stuurde in plaats van zijn kat, een prachtig opgenomen hommage, dat u niet mag missen.

Moe maar tevreden stopten Florre, Atlas en Eddy de platendraaiers. Het was bijna drive uur. Slaapwel en nog maar eens bedankt Diane om Wiliam zo goed te conserveren, en William bedankt om vooral zeventig jaar te zijn geworden…, want zonder…..