18 Juni 2016 trad Isopda nog een keer in de spotlights in JC De Kuip in Ninove. We kunnen het tot vervelens toe herhalen, maar al wie er om god weet welke reden niet bij was, heeft uiteraard weer eens ongelijk gehad. Bovendien vragen we ons terecht af: krijgen we later nog meer kansen, of ‘is the dream over’? Al wie in 2007 dacht dat Led Zeppelin opnieuw de wereld voor een paar jaar zou gaan onveilig maken, zal vermoedelijk nog altijd thuis achter zijn ‘stoofken’ zitten schilderen, om het enigszins beeldend uit te drukken.

Eerste indruk over het concert van Isopda in Ninove: amaai nu reeds het laatste nummer? Het was ons helemaal ontgaan dat ze toen al meer dan een dik uur bezig waren. Time flies when you are having fun.

Shame on us, Isopda, mocht ons dan wel bekend zijn, nooit ondernamen we een poging om ze te beluisteren, laat staan naar een concert te gaan. Je bent jong en je wil je ‘streetcredibility’ niet op het spel zetten. Om te beginnen hoorde het als ‘volgeling’ van Humo en meer bepaald Marc Didden niet om symfonische rock goed te vinden. Genesis, en aanverwante, dat was iets voor de ‘snobistische Walen’, die zelfs voor een cloon van eigen bodem hadden gezorgd in de vorm van Machiavel. Isopda hoorde voor ons in hetzelfde rijtje thuis. In die dagen treurden wij hier in het Aalsterse nog te veel om het ter ziele gegane Irish Coffee waarvoor niemand direct een opvolger zag.

Vanaf de late jaren zeventig, tot een eind in de tachtihger jaren werden wij begeesterd door New-Wave, Springsteen, Ramones en aanverwante. Helaas voor ons was Isopoda, toen wij weer met beide voeten op de grond stonden, grotendeels van het Aalsterse voorplan verdwenen. Er braken barre tijden aan.

Later in je leven stel je vast dat ouder worden ook enkele voordelen met zich brengt: street-credibility hoeft niet meer zonodig. Je geest verruimt (jawel ook zonder middelen), je ontdekt stilaan dat de roots van alle muziek wel heel dicht bij elkaar liggen. Ook de dagen waarop men bands als Emerson Lake and Palmer, Yes, Genesis of Jethro Tull uitgespuwde zijn lang voorbij.

De passages van Peter Gabriel op Rock Werchter, en de erbij horende voortreffelijke albums uit die dagen openden deuren voor ons naar de kelders van de muziek waarin zich o.a. Genesis’ The Lamb lies down on Broadway bevonden. Platen die er nu, veertig jaar na datum, nog steeds staan als een huis.

Drie jaar geleden trad in de Werf, tijdens een avond met Aalsterse bands naast Irish Coffee, John Woolley & Just Born, Lavvi Ebbel, ook Isopoda aan, en dat beviel. Net als overigens het herbeluisteren van enkele van hun LP tracks. De hernieuwde belangstelling voor vinyl bracht ook de LP Raaarlst in de belangstelling. Een plaat ooit opgenomen in de Just Born studio in Mere en geproduced door Luc Ardyns en William Souffreau waarop wij ooit voor het eerst kennis maakten met Isopoda. Hun twee reguliere verschenen albums waren toen al lang niet meer voorhanden in de shops.

Geen wonder dus dat we ons voor de avond in Ninove enigszins afborstelden, en ons met hetzelf geprinte ticket, inclusief streepjescode (wow wat professioneel), richting ‘oudste en stoutste stad’ van het land begaven.

Wij keken toe en zagen dat het goed was. De band vloog er al direct in met mogelijks hun bekendste nummer Acrostichon.

Een band die vooral uit Scheppers bestaat. Oudgedienden van het eerste uur Arnold en Dirk, aangevuld met het kroost van Arnold en een bevriende virtuoze jonge toetsenist.

Isopoda koos voor dit benefietconcert voor de muziek. Theatrale toestanden uit de jaren zeventig bleven achterwege. Dat de optie om naast de twee oude getrouwen jongere muzikanten te gebruiken een goed idee is, mocht blijken, al viel het ons wat tegen dat de jeugd tussen het publiek toch minder aandachtig bij de les was, dan het publiek van weleer.

World in Motion, het zegt u waarschijnlijk niet veel, maar het is een album van Fossil Evolution, de band die Arnold De Schepper opzetten met zijn drie zoons en een vriend van een van hen. Deze band uitbouwen zou wel eens in de weg kunnen staan van meer Isopoda optredens. Al mogen ze voor ons de Aalsterse podia af en toe betreden.

Wie er was, genoot van dit uniek stukje erfgoed. We hoorden sommigen zelfs verklaren dat de stem van zanger Dirk er op verbeterd is, en vooral dat deze set veel beter klonk, dan Isopda ooit geklonken heeft in de seventies. Al zal de moderne techniek, ons collectief slecht geheugen, en nostalgie hier ook wel voor iets tussen gezeten hebben.

Het was mooi. Wij hopen op meer. Een Amber Reunie Concert in de toekomst?

En hopen helpt blijkbaar, want op 30 oktober, precies vier jaar na hun passage in de Werf doen ze Aalst nog een keer aan. Met zijn allen naar de Houtmarkt, voor een avondje genieten.

In de setlist herkenden we

Acrostichon

Endless Streets

The Usual Start

Taking Root

Watch The Daylight Shine

Considering

Bis: The muse (akoestisch) en opgedragen aan de ‘missus’ van A. De Schepper.