Routeplan
Vandaag, nu we weeral vijf weken ver zijn in 2017 (dat is 10 procent van een jaar beste mensen), werd het hoogtijd om het ijzeren paard te zadelen, de platte banden vol te pompen, en dertig km door te peddelen in het Denderend Scheldeland. Van veer naar veer, en terug thuis voor “den donkeren”, vanwege koplichtbatterijtjes plat.
Een bankje langs het water nodigt uit tot enig
sfeervol bulshitten….
Laverend langs het water af en toe verend
naar dichtbije overkanten.
Van Aard naar Waterhoek, koffiebonennat verterend,
schuivend doorheen Paardeweiden, langs houtkanten,
over vers aangelegde binnendijken.
Getuige mogen zijn van moeder natuur,
die terugneemt van wat zij ooit bezat, dat bekijk je.
Geknotte wilgen gekapt, wachtend vol vuur,
op nieuw takkengetooi, vol leven
Vogels die niet trekken, maar wachten,
zoekend naar een zon ver weg, voor even.
Hoeveel dagen nog, hoeveel nachten?
Denderende boten, de een na de andere worden ze versast,
Op weekdagen mag het nog, en dat verrast,
Jo, baardige vaarder, Pien niet gezien, niet geheurd,
De veerman stierde de varende brug richting zijn jeugd.
Enz….
Morgen zijn we weer lid van het clubje van S/S. Nee niet die, wel het clubje van Stram en Stijf….
