Vandaag, 29 oktober 1988 is het precies 30 jaar geleden dat het Feest van de Rode Vaan doorging….. in Aalst. Ik had daarvoor al enkele RV feesten meegemaakt in Brussel, maar deze keer te Aalst. Gedurende de jaren tachtig was ik cultuurmedewerker bij dit blad, onder het redacteurschap van Ronny De Schepper. Ronny, dezer dagen, genietend van zijn pensioen laat nog dagelijks stukjes los op de wereld via zijn blog: dagelijks iets degelijks. Zo was ik vorig jaar zelf nog het “lijdend” voorwerp van een van die stukjes. Ronny verhaalt hoe hij mij indertijd als “jongere” aan boord haalde, omdat hij zelf wat was uitgekeken op de rock en pop die zich in de jaren tachtig aandiende. Gelukkig was dat zonder curriculum, maar zuiver op “schrijftalent”, want anders had Ronny toen al vastgesteld dat ik amper een half jaar jonger was dan hijzelf…..
Begin jaren tachtig keek mijn echtgenote behoorlijk links tegen de maatschappij aan. Zij abonneerde zich in die dagen op het blad van de KP. Tot een lidmaatschap van de partij is het nooit gekomen, zoals bij zovele “sympathisanten”. Mogelijks een van de redenen dat de KP goed tien jaar later zich stilaan naar een laatste rustplaats sleepte…. al zijn de gebeurtenissen in de toenmalige USSR daar zeker ook niet vreemd aan. Ik las het blad mee vanop de zijlijn. Zekere dag stond er op de cultuurpagina een oproep om eender welke plaat te bespreken, en dit in te sturen, wat ik prompt ook deed, en het nog gepubliceerd zag ook. Ik had geheel toevallig een verzamelplaat besproken die ik net ervoor kocht in de Brusselse Metrophone, en waarop het kruim van de nieuwe bands te horen was. Muziek waaruit grotendeels de gitaren waren verdwenen om plaats te maken voor synthesizers. Bovendien had ik nog een extra artikeltje toegevoegd waarin ik ‘Oh Superman’ van Laurie Anderson besprak. Ik snap nu volkomen waarom ik toen Binnen de kortste keren kreeg ik thuis een plaat toegestuurd met bede die ook maar te bespreken. De rockjournalist in mij was geboren….. ik zou die Didden en consoorten eens laten zien wat ik in mijn mars had…… graptjen….
Bijna tien jaar lang schreef ik belangeloos en vooral gratis op totaal vrijwillige basis regelmatig een recensie over een plaat die ik toegestuurd kreeg, of vaak ook zelf kocht. Dankzij de perskaarten die vooral tijdens de zomer mijn richting uitkwamen frequenteerde ik festivals waar ik uit eigen beweging nooit zou heen gegaan zijn. Ik denk hier in de eerste plaats aan Seaside. Andere festivals werden meer dan gesmaakt: Rock Werchter frontstage (wat mij een archief aan goede foto’s opleverde), Festivalcatraz, Rod Stewart enTina Turner op de luchthaven van Oostende, enz… zonder de Vaan was ik nooit aanwezig geweest bij concerten van Rory Gallagher, Yoko Ono, Orchestral Maneuvers in the Dark, of persconferenties van Pete Townshend, waar hij weliswaar ons toesprak vanop een videocassette. Al bij al een heerlijke tijd die bijna tien jaar duurde.
Al schreef ik vaak over mijn eigen helden: Van Morrison, Bruce Springsteen en Marianne Faithfull.
Ik had meer Belgische “rocksterren” kunnen interviewen, maar dat lag mij minder, al heb ik heerlijke herinneringen aan een gesprek met Elsje Helewaut.
Mijn bijdragen werden door mijzelf stop gezet na een dispuut, met een nieuwe vrij jonge cultuur redacteur, over een artikel dat Tanita Tikaram ophemelde. Iets wat maar matig gesmaakt werd. Tanita zingt nog steeds, en de vaan wappert al lang niet meer….
Een nieuwe uitdaging wachtte in de Aalsterse Lorgo (Lokale Raad voor het Gemeenschaps Onderwijs), binnen de Argo, waar ik vaak rond de tafel belandde met lokale lesgevers, schooldirecteurs, industriëlen, apothekers, advocaten enz… voor relevante nabesprekingen in de Aalsterse Babbelaar. Een andere wereld, net als trouwens die andere wereld voor mijn Vaan periode toen ik mij op kynologisch pad begaf. Een pad dat er voor zorgde dat ik in 1981 voor het eerst in Merseyside terecht kwam, en amper enkele maanden later, op aanraden van een hondenvrouw, zelfs in Noord-Wales. Ligt ons levenspad vast? What if…..? (*)
Maar we waren toch in Aalst? Voor het feest van de RV. En wat merk ik, wanneer geheel per toeval het programmablad uit die dagen bekijk? Een divers programma met zelfs een schaakwedstrijd simultaan schaken waarbij de Aalsterse schaakclub Pion schaakt tegen Vasjukov (uit het trainerskmp van Kasparov), turndemonstraties door Sovjet atleten, jazzrockgroep Splash (?), verschillende stands, enz, en om het geheel af te ronden een fuif met Oh Boy.
Of er foto’s van bestaan, probeer ik nog uit te vissen. Oh Boy was net als Joystick een van de bands van William Souffreau uit de periode na Irish Coffee en voor de start van William als solo artiest. Hopelijk krijgen we meer informatie in het binnenkort te verschijnen boek Onion Rock, van Cynrik De Decker en Jan Van Liedekerke (**) dat handelt over de Aalsterse jeugdcultuur tussen 1968 en 1993.
Binnenkort duik ik af en toe in het RV archief.
(*) zoals ooit een oud-collega uit Kesken, het zo plastisch uitdrukte: ‘Was ons kat een koe geweest, we konden ze melken onder de stoof’
(**) https://www.flyingpencil.be/publicaties/72
