Maandag, 16 september

Bedgelert

Ochtend op de campsite. Aan elk grassprietje hangt nog een bolletje regen. In de vallei dampen de bomen, onder de opkomende warmte. De vogels fluiten na een nachtje regen. Gisteravond was er enkel een uil te horen die de nachtelijke stilte verscheurde met zijn oehoe.

Af en toe probeert de zon door het nu nog grauwe wolkendek te breken. In het zuiden ziet het er nu al beter uit.

Namiddag op een bank achterin op het kerkhof van Beddgelert. Over de ‘dry stonewall’ het met losse stenen opgebouwde muurtje rond het kerkhof, zie ik mensen af en aan wandelen richting ‘Gelert’s Grave’. Dit is gewoon te gek. Hoeveel mensen van overal ter wereld komen hier jaarlijks voor een verhaal dat niet eens echt is, maar pakweg honderd jaar geleden uit de pen van een of andere schoolmeester kwam. Het is een mooi verhaal en bovenal een goed verhaal over perceptie. Mocht iedere bezoeker die hier komt de dubbele bodem er van zien, de wereld zou er een stuk op vooruitgaan. In het register in de kerk zijn sedert mijn laatste bezoek in september vorig jaar op zijn minst 1000 registraties bijgekomen. Dit is fenomenaal, wanneer je bedenkt, dat dit toch ook maar een bergdorp is zoals er wel meer zijn in de omtrek. Er zijn de cafés, tearooms, toeristenwinkeltjes, naast het feit dat je hier langs de kabbelende rivier uren kan wandelen, en wat verderop zelfs ondergronds kan gaan.

Vooral de waanzinnige rust hier op dit bankje is aantrekkelijk, en trekt mij steeds weer opnieuw en opnieuw aan. Het kerkhof met zijn vele staande zerken, sommige eeuwenoud, is de laatste rustplaats van heel wat Jones’sen. Soms denk je dat iedereen in Wales Jones heet. Al liggen er ook een aantal Roberts’en tussen. Sommigen afkomstig uit plaatsen waarbij je alleen al bij het stillezen de neiging hebt om er je tong over te breken. Rhyd-Ddu ligt hier niet zo ver vandaan. De Snowdon bergen krijgen vandaag het eerste echte zonlicht te verwerken. De dag begon grijs, en de temperatuur schommelt rond de 15 graden, zal de lokale Frank DB hier zeker hebben verteld aan de lokale bevolking. De lucht kleurt blauw. De Ierse zee is vermoedelijk moe en voldaan gestopt met wolkenproductie.

Net nog in de toerist info een folder meegenomen waarop wordt uitgelegd aan de hand van een kaartje waar je de donkerste plekjes van Noord Wales nog kan vinden. NOS, dark skies partnership. Een vereniging ter protectie van de donkere hemel. Welshtaligen kunnen terecht op #AchubYrAwyr, maar wij kunnen ook terecht op #SaveOurSkies. In Betws-Y-Coed alleen al worden drie verschillende locaties opgegeven.

Tijd voor een bosbessenwandeling langs de rivier, want over een dik uur vervalt mijn parkeerticket.

Dinsdag, 17 september

Bala Machynlith

Blauwe lucht bezaaid met witte wolkjes tijdens het ontbijt. Ik krijg zoals zo vaak hier opnieuw gezelschap van enkele wespen. Eerst eentje, waar ik wat ga weg bewegingen naar maak. Naar ik vernam kun je dat beter niet doen, want dan begint die ene signalen uit te sturen om de anderen te roepen. En dat klopte ook weer deze morgen. Wat ik mij wel afvraag is het volgende: vanwaar komen die wespen? Ze leven toch in van die hangende nesten bij elkaar, of ergens in een holte in een boom of zo? Hoe dicht zitten ze hier, of beter hoe ver hier vandaan? Ze herkennen in ieder geval de geur van jam, en het uitnodigen van hun vriendjes nam ook al niet veel tijd in beslag. Vermoedelijk communiceren ze over toch wel grote afstanden. In mijn kindertijd kropen ze met honderden tegelijk over de koekenkramen op de dinsdagmarkt te Lede. Op alle koeken zat het vol met die engerds. Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat die niet allemaal dicht bij de markt zaten te wachten op de volgende dinsdag. Een raadsel zal ik het dan maar noemen, tot iemand mij hierover iets meer kan vertellen.

In Bala is er niet veel veranderd in een jaar tijd. Enkel de man die er aan de rechterkant van de straat zat met een huis volgestouwde rommel en ook wat lp’s is verhuisd naar de linkerkant van de straat, waar hij nu in een …. oude leegstaande kerk huist.

McCartney, Eva Cassidy twee maal en Kathrin Jenkins liggen er voor het grijpen, bijna voor niets in enkele Cancer research winkeltjes.

Tweedehands cd’s worden hier precies overal in prijs verlaagd. Leuk, maar uiteindelijk geen goede zaak, wanneer er geen geld meer aan te verdienen valt. Facebook vertelde mij via Roen Hetzwoen dat de bib van Geraardsbergen 10.000 cd’s heeft gedumpt. Gedaan met cd’s ontlenen, want blijkbaar ontleende niemand ze nog.

In Machinlith zit een vrij goede boekenwinkel waar ik elke keer enkele schatten op de kop tik. Dit keer een molenboek van ene Moon over de lamineer bekende regio Rutland. Twee interessante muziekboeken, allebei over geschiedenis van enerzijds acid folk en anderzijds algemene muziekgeschiedenis van de UK. De schrijver toerde door heel het land, en praatte met jan en alleman over muziek, ook bekendere muzikanten.

Tijd voor tea en scone met jam.

In een BRIC a brac zaak, pal nevens de ijzerwinkel waar Robert Plant al eens durft buitenwndelen met een strijkplank onder de arm, vind ik nog een Franky McBryde lp: Five little fingers. Voor mij een cultplaat. Waar is de tijd dat we ‘s nachts huiswaarts reden van de Nieuwerkerkse Las Vergas, en Five little fingers brulden in de warme zomerse nacht?

Voor het eten nog een avondwandeling langs het golfterrein bij Betws.