Platenbeurzen, een traditie.
Bon, 1 mei staat voor de dag van de Arbeid, met een hoofdletter werd mij altijd al geleerd. De dag waarop de Internationale hoort gezongen te worden, en je even opzij moet voor optochten met rode vlaggen. Niets van dat alles heb ik noch gezien, noch gehoord. Veranderen de tijden?
Toegegeven ik heb er ook niet echt naar gezocht.
Traditioneel wordt er te Heist-Op-Den-Berg op 1 november en 1 mei een platenbeurs georganiseerd. Te Heist mag men de initiatiefnemers gerust pioniers noemen voor wat betreft het op poten zetten van dergelijke evenementen. Het mag gezegd, het is en blijft nog steeds een succes. Al stonden deze keer, op een aantal plaatsen, de kramen van de standhouders toch wat verder uit elkaar. Een van mijn favoriete Engelse standhouders (vnl. omdat hij behoorlijk veel CD’s dumpt) ontbrak. Een andere Engelsman die steeds verkoopt volgens het systeem 1 pond is 1 euro, stond toch wel even aan de klaagmuur. “Er bestaat een oplossing voor jouw probleem”, probeerde ik vriendelijk wat te helpen. “Drop the pound, and join the euro.” Hij lachte wat schaapachtig, en schudde toch heftig met zijn hoofd, waaruit ik mocht concluderen, dat de switch er bij de doorsnee Engelsman voorlopig nog niet inzit. Overigens zullen ook vakanties naar Wales, wat duurder uitvallen….
Platenbeurzen lopen weer helemaal warm voor vinyl. Het lijkt alsof de standhouders hun indertijd volgestouwde kelders en zolders weer helemaal leeg hebben gemaakt. Terloops hebben ze zelfs de prijzen wat aangepast, voornamelijk richting hemel…. was iets anders wat mij opviel. Daardoor was het dit jaar wat rustiger aan de enkele stands die toch nog bij de zilveren ceedeetjes zweren. Vinyl is aan mij zeker besteed, maar dan wel tegen kringloopprijzen. Pal bij de uitgang, het was intussen halftwee geworden, en de maag begon vervaarlijk te grommen, nog snel wat vinyl aan een euro per stuk meegenomen. ‘Fats Domino live in New-York’, twee steengoede verzamelaars, waarvan eentje op Stax en een andere op Atlantic, en om af te ronden ‘Camel Live’ een dubbelaar waarop ze o.a. The Snowgoose live uitvoeren samen met het Londen Philarmonic. Rond deze tijd verscheen trouwens een speciaal nummer van Progmusic voor een groot deel geweidt aan de Canterburry scene en Camel’s Snowgoose.
De overgrote vangst bestond dit keer uit 19, jawel negentien, ceedeetjes. Teveel om op te lijsten, maar toch een kleine greep uit al dit moois:
‘Jethro Tull Live’ op het Isle of Wight festival. Ik heb iets met liveplaten. De technische kwaliteit mag dan af en toe wat lager liggen, je krijgt er dan weer dat echte pure voor terug. Bands mogen af en toe wel laten zien wat ze in hun mars hebben. Al dan niet opgesmukt met de nodige overdubs.
‘Chic Live’ in het Budokan theater in Japan, met assistentie van Slash, en de gezusters Sledge. Dansmuziek van het zuiverste water. Dit moeten ook tal van blanke artieisten gedacht hebben toen ze indertijd met het duo Nile Rodgers/Bernard Rhodes gingen samenwerken. Overigens toch alweer een Atlantic label band.
Twee schijfjes, die wat muzikaliteit betreft elkaar overlappen. Eentje van Georgie Fame met assistentie van Van Morrison, ‘Cool Blues’, en eentje waarop hetzelfde duo, maar nu Van Morrison met assistentie van Fame de nummers brengt, ‘How long has this been going on’. ‘John Mayall live in 69’. ‘Black Coffee’ van Al Kooper, gewoon gekocht om te ontdekken, en ik kan zeggen dat dit een zeer geslaagde ontdekking werd. Met een inlegboekje waarin Andrew Loog Oldham, of all people, het levensverhaal van Kooper schetst. Ook al om te ontdekken, een ceedeetje, met hoesje uitgevoerd in het wit, compleet met volgnummer er op, ‘The Blues White Album’. Heeft u hem. Yep het witte album van de Beatles gedeeltelijk gecovered door ondermeer Chris Duarte, Maria Muldaur, Joe Louis Walker. Het betreft niet het complete album, maar toch verassend tref je er ‘Ob-la-di, Ob-la-da’ op aan, naast bijv. ‘Don’t pass me by’ en ‘Why don’t we do it in the road’. Toch uitkijken naar ‘Revolution’, ‘Yer Blues’, ‘While my guitar gently weeps’ en ‘I’m so tired’, nummers die de blues al sowieso in zich hadden.
U verwacht het misschien niet, maar toch de als dubbel cd uitgevoerde en geremasterde versie van ‘The Lamb lies down on Broadway’, van Genesis. Genesis is eigenlijk nooit ons kopje thee geweest. Maar deze, toen nog met Peter Gabriel, kan ik wel iedereen, die er vroeger in een boogje omheen liep, aanbevelen. Long live progressive rock…. En overigens opgenomen in Wales. Dus alleen al daarom. 🙂
‘Out of our heads’ in de UK versie van de Stones, ontbrak nog in het rijtje van al veel te lang ontbrekende Stonesplaten uit de sixties in mijn discotheek.
Prachtige vondst was zeker ook deze van de onlangs overleden Duffy Power: ‘Leapers and Sleepers’. Ik probeer Power, facebookgewijze dan toch, regelmatig onder de aandacht te brengen. Dit was een van de essentiele namen in het Londense R&B circuit van begin jaren zestig, die helaas nooit aan de oppervlakte verscheen, in tegenstelling tot bijv. Baldry en Farlowe. Power was een zanger die regelmatig optrad met o.a. Graham Bond, Alexis Korner, enz… Zo tref ik op deze overzichtcd op RKM, o.a. Little Boy Blue aan met begeleiding van, Baker en Bruce. Het dichtst bij enige naambekendheid raakte hij ooit met zijn cover van het Lennon-McCartney nummer, ‘I saw Her Standing There’. Er staan twee versies van het nummer op deze CD. Een eerste met de Graham Bond band, met als toenmalige gitarist John McLaughlin. Een versie waar de Beatles niet echt happy mee waren omdat het wat te jazzy klonk. Een maand later blikten ze een nieuwe versie in, maar McLaughlin kon er niet bij zijn en als gitarist fungeerde toen Big Jim Sullivan, die uiteindelijk in de finale mix compleet samen gemixed werd met de orgelpartij, en daardoor quasi onhoorbaar is. Althans dat is toch wat Duffy Power vertelde ten tijde van de samenstelling van deze overzichtcd.
Binnen mijn kleine project: ‘ik koop alles wat ik vind van Roy Harper’, kon ik vandaag ‘Come out fighting Ghengis Smith’ op de kop tikken. Een plaat origineel uit 1967, hier aangevuld met twee tracks uit 69 van het album Folkjokeopus, en verder twee nummers ooit verschenen op een singeltje in 67, een drietal nummers uit BBC sessions, waaronder o.a. Top Gear en de John Peelshows. Alweer een ontdekkingstocht. Op de binnenzijde van het inlegboekje, een foto van vermoedelijk de achterflap van de originele hoes, met een tekst van Bert Jansch. Jansch eindigt met ‘… Reap in the harvest of Heave, stand flowered in petals of silver, and dressed in song you shall hear music and dance naked on the grass’. Hoe zit het nu eigenlijk, op de dag van vandaag, met Harper?
Op de terugweg maak ik een ommetje via Scherpenheuvel…..
Scherpenheuvel mag dan een bedevaartsoord zijn, er gebeuren ook nog doordeweekse dingen, zoals bijv. een garageverkoop…. ceedeetjes aan 1 euro per stuk. Daar kan geen muziekliefhebber langs lopen zonder… Juist ja: de volgende vier aan de buit van deze namiddag toegevoegd. Elvin Bisschop, Terry Reid, de Pretenders en Taj Mahal. Het had slechter gekund.
Die ochtend tijdens de autorit, radio1, in de lucht, luisterend naar de Top 100, meldde al snel een luisteraar, dat zijn buurman Camiel D. de radio zo hard had aanstaan, dat aan meegenieten niet te ontsnappen viel. Music For Ever, dus toch…..
