Woensdag, 18 september
Wakker geworden om 10:30! Helemaal uitgeslapen.
Het is een stuk na de middag wanneer ik aanzet naar Llanberis. Veel te laat om nog het Snowdon pad op te wandelen. Deze keer ga ik voor een tea met een teacake in café The Heights, tegenover de Spar winkel, net voorbij de Honey tearoom, waar ik reeds zo vaak binnenliep. In het stationnetje maak ik nog mee hoe een vrouw ondersteund uit de trein wordt geholpen door een ouder echtpaar. Ze ziet zo wit als een doek, en kan nog amper wat mompelen. De stationschef roept er een ambulancier bij. Blijkt dat ze nog amper haar benen voelt, wel een soort van spasmen. Ze bleek te voet naar boven te zijn gewandeld en bij het afdalen met het treintje begijn het mis te lopen. Ze was helemaal verkleumd, en een dekentje was welkom. Uiteindelijk hebben ze haar in een rolstoel naar buiten gerold. Het doet mij denken aan de film die nog steeds wordt getoond in het toerisme kantoor in Betws en waar aan het einde wordt gezegd: ‘wees niet bang om op je stappen terug te keren: Don’t be a statistic’.
Wanneer ik tot bij het Slatemuseum rij, stel ik vast dat het winkeltje van Odyn Cop’r reeds gesloten is. Ik kom nog wel terug.
Nog wat inkopen bij Spar, een avondmaal bij de tent, en een koffie in de Stables, van waaruit ik probeer een bus te boeken voor onze uitstap op 28 dezer.
Donderdag, 19 september
Koude nacht, maar warme voormiddag. De maan die gisteravond nog in het zuidoosten zat is nu nog amper te zien in het noordwesten.
Rommelmarkt in de kerk in Betws. Twee postkaarten gekocht: eentje met Cranbrook Mill en een tweede met het grote waterwiel op het eiland Man.
Tijd voor een wandeling naar de samenvloeiing van de Llugwy en Conwy rivieren. Het bankje wacht. Tijd om te reflecteren over mijn kampeerverleden. Voer voor een latere blog bijdrage.
In Llanrwst is de kringwinkel deze keer wel open en aan de prijs van 0,25 pond per cd heb ik er al snel een stuk of tien in mijn pollen. Wat verder bij Barnardo’s zijn alle cd’s die ik er vorige week nog tegenkwam bijna allemaal weg. Nieuwe stock. Goed voor nog een extra stuk of acht. Mijn collectie Jools Holland, Katie Melua en Rod Stewart CD’s is nu wel behoorlijk aangevuld.
Van recenter popwerk in de UK wil ik wel eens proeven via een paar verzamelcd’s van het tv programma Cold Feet.
Tea en scone, vandaag in Trefriw in de woollen mill, en daarna een wandeling langs de Conwy. De tweede al vandaag. De koeien die ik er vorig jaar tegenkwam zijn dit jaar schapen geworden.
De tea cottage bij de brug in Llanrwst oogt mooi in de stilaan komende avondlijke, vooral heldere, lucht. Een uitgelezen moment om de Nikon nog even boven te halen.
In de Stables vind ik een plaatsje aan de zijkant tussen de twee wc’s, naast een tafel taterende ‘wives’. De wat gedecimeterde jazzband arriveert; de drummer zullen we nooit nog zien, en ik vernam dat ook de trompettist er niet bij zou zijn. De toetsenist was ook al niet de man die mijn t-shirt indertijd de max vond, maar een andere al wat oudere muzikant. Uiteraard swingde hun repertoire hierdoor toch wat minder, en lagen de nummers dichter bij de trad jazz van weleer.
De bandleider begroet mij vriendelijk. Die mannen vergeten hun ‘fans’ niet.
Geen boogiewoogie deze keer. Vermoedelijk zal het niet zo eenvoudig zijn om voor een dergelijke band nog nieuwkomers te vinden. Laat ons hopen. Weer geen prijs met de raffle tickets, en het bleef dus bij een pondje besteedt voor het goede doel. Tot volgend jaar.
Vrijdag, 20 september
Chester, wil ik dit jaar bezoeken op een vrijdag. Vermoedelijk iets minder druk dan op zaterdag. Maar daar geef ik niet echt om, want ik maak toch ook deze keer weer mijn klassieke wandeling doorheen het rechte Romeinse stratenpatroon van de oude stad Deva. Via Park & Ride wordt ik netjes afgeleverd beneden aan de ‘rows’, vanwaar mijn tocht langs de diverse winkels start. Bij Oxfam zijn ze aan het renoveren. Net voor ik aankom bij de overdekte markt, vertrekt op het centrale plein waar je de bib en het toerisme kantoor kan bezoeken een optocht jongeren die betogen voor een beter klimaat. Een hele troep, die blijkbaar de oproep volgt om in alle steden tegelijk op straat te komen. Proficiat, alleen al omdat de schoolbetogingen toch niet zijn stilgevallen na de vakantie. Voor het nageslacht, en facebook, leg ik ze vast op digitale pelicule.
Het valt mij op dat in de overdekte markt toch weer wat klassieke kramen met kledingstoffen en zowaar zelfs voeding zijn verdwenen. Daar waar vroeger in de nissen aan de zijkanten van de markt heel wat Bric-à-brac winkeltjes zaten zie je nu tearooms in de plaats komen. In het midden zit nu een jonge gast met een uitgebreide stand met boeken, vinyl, cd’s en dvd’s. Hij houdt amper zijn shop in de gaten, terwijl hij socialiseert met andere standhouders. Er worden ook daar echte dumpingprijzen gehanteerd. Een recente Eagles dubbel CD voor 1 pondje is echt geen geld.
Ik loop ‘Frodhamstreet’ in waar zich letterlijk bijna de ene kringwinkel naast de andere bevindt.
Clapton en Dylan liggen er voor het grijpen. Nashville Skyline, die ontbrak nog in mijn collectie. Voor een ander pond wil ik wel Meatloaf’s ‘Bat out of hell’ versie 3 uitproberen. Net als een cd single van Katie Melua waarop ze samen zingt met Eva Cassidy. Loop je de straat uit, het brugje over, voorbij het nieuwe lijnbus complex, een plaats waar ik vroeger altijd parkeerde, arriveer je zo in Hoole Road. De enige straat waar je nog een voortreffelijke tweedehands platen shop treft. De eigenaar herkent mij direct, en rond zijn prijs wat af naar beneden, wanneer ik mijn zilveren kleinoden voorleg: ‘Roy Harper, Paul Jones, The Moody Blues en Miles Davis met John McLaughlin op gitaar’.
Tussendoor liep ik Sint Peter’s Church in voor thee met een thee-koek . De kerk is enigszins aangepast. Bij het binnenkomen loop je nu langs het ‘echte goddelijke’ gedeelte ingericht als kapel. Het vroegere deel van de kerk dat tot vorig jaar nog door de echte kerkgemeente werd gebruikt is nu omgevormd tot een theaterzaaltje. Het is daar dat een ‘Ludwig’ drumstel staat opgesteld, wachtend op wat komen zal.
Ik maak kennis met een van de vrouwen die zich met de bezoekers, en ook de thee en koekjes ledig houdt. Wil ze mij overtuigen om tot hun kerkgemeenschap toe te treden? Niet echt, wanneer ze hoort dat ik van ‘nearby Brussels’ kom. We babbelen over de leegloop van kerken en het hergebruik ervan. Iets wat in ons land niet echt van de grond komt. In het gesprek laat ze mij verstaan dat mijn Engels er best mee doorkan. Het besef hoe weinig talen zij zelf kennen zal hier zeker meespelen. Ik vertel haar dat dit 55 jaar geleden al startte met de liedjes van de Beatles. En uiteraard mede dankzij de vele Engelstalige films in cinema en op tv, die wij absorbeerden in de originele, meestal Engelstalige versies, met ondertiteling in plaats van gedubde versies zoals in Frankrijk of Duitsland. Alleen begrijp ik nog altijd niet waarom de meeste Nederlanders Engels praten met een afschuwelijk accent. ‘Wizz an akseint…..’ “Ben ik al ooit in Liverpool geweest?” vraagt ze mij. “Oh jawel” knik ik. Er blijkt de laatste vijf jaar veel veranderd. Dat verhaal hoor ik nu al sinds 1981, en het zal wel kloppen dat er architecturaal van de gewone huizen uit de Beatlestijd van ‘55 tot ‘65 geen steen meer op een andere staat. Zelfs in het behouden Beatles hart van de pool werd de Cavern lichtjes verplaatst, ook al oogt het allemaal authentiek, en trad McCartney zelfs op in de nieuwe locatie met David Gilmour aan zijn zij. Het museum in Albert Dock is uiteraard helemaal nieuw, want in de dokken naast Pier Head werd in die tijd wel andere arbeid verricht, dan plaatjes tonen. “Wij gingen uit in de cafés waar zij kwamen, en het waren niet alleen de Beatles hoor. Er waren er wel meer.” Ik kon enkel maar denken: “Lap weer eentje die er bij was, toen wij nog veel te klein waren.” Ook al schatte ik haar leeftijd nu niet direct zo hoog als die van bijv. Ringo Starr.
“De kerk is hier dus nog wel levend, alleen op een andere manier” besloot ze. Ik dronk mijn tea, en nam een beet van mijn teacake. De ecclescake is voor later op de middag, wanneer mogelijks een hongertje toeslaat.
Bij HMV hoef ik niet meer langs te gaan, want de winkel is verdwenen. HMV was toch wel een van de laatste grote ketens waar CD’s aan de man werden gebracht. Zou het kloppen wat Roen Hetzwoen via facebook postte, dat ‘de drie grote’ er over nadenken om enkel nog muziek te verkopen via download, en streaming? Sony en Universal beheersen nu al, dankzij de nodige overnames, quasi de gehele markt. Pak daar nog Apple bij die mee van de taart eet, en het begint er voor Spotify lelijk uit te zien. En niet enkel voor streamingdienst, maar evenzeer voor kleiner platenzaken. En hoe zit het bij ons met Fnac en Mediamarkt, de grotere afzettingen voor fysieke cd’s?
Dan maar enkele tijdschriften bij WHSmith, waar ze in de kelder ook al aan outlet doen. Bij Starbucks neem ik een kleine koffie. Die bakken koffie zijn op zich nog groter dan twee normale tassen van bij ons. Veel koffie voor weinig geld, al kennen ze er in de Stables ook wat van. Vorig jaar 1,95 en dit jaar 2,5 pond voor een bakje troost. Is de koffieoogst mislukt? Never mind, I’ll stick to tea…
De bus voert mij terug naar de P&R, vanwaar ik met de auto de stad inrij. Parkeren bij Iceland shopping, waar ik vorig jaar wegkwam zonder ticket te nemen, moet ook nu weer lukken. Bij het kruis voor Sint Peters geniet ik nog van enkele busker muziekjes van een of ander van huis weggelopen zeventienjarig grietje. Bij Witherspoons is het ‘Friday Battered Fish Evening’. Friet met haddock en een drankje naar keuze voor 7,79. De franse merlot smaakt.
Het is even voor elf wanneer ik na een kleine 100 km het camping terrein oprij.
