Sadeler's blog

Elk jaar opnieuw tijdens  de eerste dagen van juli, duiken herinneringen op aan vervlogen (school)vakanties, of gebeurtenissen die plaatsgrepen rond die tijd.

Half juni waren we er reeds vanaf, van de examens in het Koninklijk Atheneum van Aalst. Het was de laatste worsteling met die school. Afscheid van tal van nooit meer te missen leraars, en goeidedag aan die enkele die dat verdienden. De school waar het lerarenkorps bestond uit ‘de Zwing, de Slasch, de Vogel, de Spek, de Kiek’ enzovoort.  Nog eenmaal liep ik er binnen eind juni 1967, om er een getuigschrift af te halen.  Daarna nooit meer en dat is nu toch al 57 jaar.  Het KAA staat dan ook op de allerlaatste plaats van de scholen die ik frequenteerde.

In 1967, net vijftien geworden,  zetten we onze eerste stappen in een wereld waarin werken van 8 tot 6 de norm was.  Het kwam al eerder aan bod, het feit dat we in 1967 voor het eerst kennis maakten met ‘hard labeur’.  Ik mag zeggen dat wij het werk, en vnl de eentonigheid ervan zwaar hadden onderschat.

De meeste jongens van onze leeftijd vonden het nuttig vakantiewerk te doen. Het hoorde zo.  In de velden zag je ze bezig, gebukt, gebukt onder de hete zon, bezig met het oculeren van rozen. Niet ons kopje thee en bovendien verdiende je er amper 8 of 9 frank per uur.   Via Marcel, toen zeventien en al enkele jaren werkzaam in de meubelindustrie vernamen we dat er bij ‘Meubelfabriek Paul De Neve’ op de Gentse Steenweg, altijd werkstudenten aan de slag waren, en nu was er nog niemand begonnen.  Als vijftienjarige kreeg je zelfs 20 frank per uur. Wie een jaar jonger was moest zich tevreden stellen met 15 frank. We namen de job aan en hielden het precies drie en een halve dag vol. Aan ons zou geen meubelmaker verloren gaan, noch een handige kasten polierder.   

Die bewuste maandagochtend in juli werden wij ingezet naast onze buurjongen, die er lustig op los hamerde en nagels moeiteloos het hout indreef. Wij werden verondersteld te zorgen voor de “verfijnde” afwerking van de meubelplaten. Eerste vaststelling, hier werd niet gewerkt met volhouten panelen, maar met op velzelplaat gelijmde bovenplaten. Langs de zijkanten werden daar dan afgeronde moluren op ‘geschoten’.  De ingeschoten nageltjes zonder kop, hingen een eind diep de moluren in.  En precies die gaatjes mochten wij met mastiek, stopverf, opvullen.  Volgens de inspectie van de ploegbaas kon dat veel beter, en mochten we het nog eens overdoen.  De realiteit was dat wij te snel wekten, en er niet direct een andere bezigheid voorhanden was. Kortom hij wou af van ons.

De tweede dag belanden we dan ook in het ‘spuitkot’.  Gelukkig aan het andere eind van de ruimte waar de ‘spuitgast’ het pistool hanteerde om er  elke binnengebrachte plank of meubelstuk  te benevelen.  Na een eerste vernislaag belanden de behandelde vlakke stukken en kastjes  bij ons. Onze taak bestond er in om deze opnieuw helemaal mat te polieren met een stuk schuurpapier, zodanig dat elk spuitbobbeltje werd weggewerkt, en ze opnieuw naar de spuitgast konden die er een finale laag opzette.

Een paar ‘oudere ratten’ in hdet vak mochten de meer hoekige poten en andere moeilijker  materiaal schuren.   De twee wisselden geen gebenedeit woord.  Misschien was het aangewezen dat ze hun mond dicht hielden, gezien de vermoedelijk minder onschuldig dampen waar zij dichter bij stinden dan wij.

 Stoelen werden niet ter plekke gemaakt,  die werden geleverd door een Mechelse meubelmaker.  Een van die gasten zag ik nadien nog jarenlang thuis voorbijfietsen, iets na zes uur ’s avonds, op weg naar huis. Ik heb nog vaak gerild bij de gedachte dat die man daar doodgewoon zijn leven weg schuurde bij PDN.  Het enige grappige aan het stel was, voor ons dan toch, was dat hij en zijn compaan die veel kleiner was een oerkomisch gezicht vormden wanneer ze door de werkplaats stapten met alweer een afgeschuurde kast die ze tussen hen in droegen,  alsof het een schuifaf was.

We hadden recht op korte pauzes om wat te verluchten, een middagpauze om de boterhammen te verorberen. Ogenblikken waarop de spuitgast hele flessen melk soldaat maakte. Iets waar hij recht op had om zijn ‘gezondheid’ op peil te houden. 

De meegebrachte boterhammen aten we buiten achter het gebouw waar hout gestapeld lag. Binnen de kortste keer kwamen er enkele konijnen uit de achterliggende velden af op  de korsten van de boterhammen van Duimpje. Duimpje, nogal klein en geblokt van gestalte, hapte slechts het kruim weg uit zijn boterhammen. Het bleek al snel dat hij het mikpunt was van de bende. Zeker nadat ze hem een keer hadden betrapt op de niet afgesloten wc terwijl hij, nu ja, vul maar in, bezig was.  Typische arbeiderslol die hun dag moest verlichten, al zal Duimpje er wel ongemerkt onder geleden hebben.  Het was daar tijdens een van die boterhammenlunches dat we afspraken om enkele weken later tijdens de conge naar Hofstade Bad (bij Mechelen) te fietsen. Andre en Marcel kenden de weg.

De rest van onze twee weken durende job leek geregeld: van de ochtend tot de avond, met een blokje schuurpapier, planken schuren  waarmee uiteindelijk kastjes, tafels, enz. werden geconstrueerd.  Afstompend mag redelijkerwijze worden aangenomen, tenminste dat vonden wij toch. Buiten scheen de zon, en lonkte de vrijheid.  Wij voelden ons als slaven op een galeischip.  PDN snapte het niet echt toen we die donderdagmiddag stelden dat we het wel gezien hadden.  Hij dacht nog even dat het voor die dag was, bekeek ons en zei dat we op het einde van de “quinzaine” om ons “pree” mochten komen.

Drie en een halve dag proeven van het arbeidersbestaan was ruim voldoende om ons te laten verder studeren. In die tijd zweefde nog  het zwaard van Damocles boven de hoofden van schoolmoe geworden kinderen.  Wie niet wilde studeren kon naar de fabriek op zijn veertiende. In die dagen bestond in gemeentescholen nog een zevende en achtste studiejaar. Wat er feitelijk op neerkwam dat men drie keer het zesde studiejaar afwerkte in afwachting van die “gelukzalige” veertiende verjaardag.  Ik heb er in ons zesde studiejaar nog zien ‘verdwijnen’ de dag dat ze veertien werden.  Of het een gelukkige verjaardag was?

De toenmalige fabriek van PDN  kan nog enkel bekeken worden op Made in Vlaanderen. Op de plek langs de Gentse Steenweg kan je nu naar de Delhaize. (*)

1968 sloegen we over, maar in 1969 togen we opnieuw aan de slag. Deze keer in de matrassen industrie. Bij Carlos deden we netjes onze veertien dagen uit.  Geld verdienen voor bandopnemers en gitaren. De werkzaamheden vielen er behoorlijk mee.  Het werk bestond voornamelijk uit het vullen van plastiek zakken met vlokken mousse. In de handel werd dit dan aan de man gebracht als vulsel voor kussenslopen.  De zolder lag vol met de meest kleurrijke vlokjes mousse, wel een meter hoog.  De vlokken werden beneden gekapt in een machine die hele schuimrubber blokken vrat.   

Aan het eind van de dag telde Carlos de plastiekzakken die we hadden gevuld, waarna hij een tevreden knikje gaf.  “Zet ze maar bij de rest”.  Vooral de eerste week zaten we  eenzaam en alleen op die zolder, enkel met een transistor radiootje waaruit Veronica schalde.  Elke dag zetten we onze voorraad zakken bij de rest.  Het kon al eens gebeuren, op een mindere dag, dat we eerst wat zakken uit de voorraad terughaalden, en bij onze die dag gevulde zakken zetten.  Of Carlos dat ooit gezien of geweten heeft, blijft een open vraag.  In elk geval tijdens de tweede week kregen we toch enkele andere taken voorgeschoteld.  Zo mocht ik, als oudste, aan een reuze borduurmachine de zijkanten van de matrassen stikken.  In die zijkanten vormde zich een patroon van het liggende cijfer  acht. Het was zaak om op tijd en stond een nieuwe bobijn te steken, maar dat lukte wel.  En er zorg voor te dragen dat geen dure naalden braken.

Een dagje kaarden op een kaardmolen door Carlos ‘ezel’ genoemd,  was andere koek, want dat was labeur, en bovendien niet erg appetijtelijk. 

Het was zaak om de ineengekoekte wol uit oude matrassen weer uit elkaar te trekken. Op de ‘ezel’ kon je achteraan  plaats nemen , pal achter het middenstuk dat bestond uit twee gebogen platen, beslagen met lange kromme scherpe haken.  Bij elke heen- en weer beweging grepen die haken als als tanden in elkaar, en trokken dedoor mij  toegevoegde wol uit elkaar.  Het was dus zaak het bovenste gebogen  deel van de kaardmolen ritmisch van voor naar achter en terug bewegen, via een houten spaak die er  aan was bevestigd, en niet te vergeten steeds weer nieuwe oude wol  te voeren aan de vreetmachine.   Na een werkdag voelde je je rug niet meer.

Ook hier was de leerschool, te beseffen dat verder studeren toch maar de beste optie was.Tussendoor vernamen we tijdens onze zolderactiviteit dat een nieuwe plaat van de Rolling Stones verscheen, en dat de net gedumpte oprichter, Brian Jones, verdonk in zijn zwembad.

De laatste werkdag mochten we mee met Gilbert, de in het zwart bijklussende postbeambte,   op levertocht ergens in de buurt van Willebroek.  Wat ons onderweg in Londerzeel in een baancafe, nog een pint opleverde.  Omdat de camion voorin maar twee zitplaatsen had mocht G.op de vloer zitten. Telkens we een combi tegenkwamen moest G., op bevel van Gilbert,  snel naar beneden duiken.

In die matrassen fabriek maakten we voor het eerst kennis met JIT. Just In Time werken was daar toen al de regel. Wanneer een klant belde om enkele matrassen te bestellen, hoorden we Carlos aan de telefoon zeggen: “ dat ze bbijna klaar waren,”  waarna hij naar Frieda en haar collega, de enige werkneemsters, stoof, en riep: “laat vallen wat valt, en zie dat tegen overmorgen matras zus en zo afgwerkt zijn.”   Een al bij al goede werkwijze want tot voor enkele jaren was het bedrijf nog altijd actief.

De volgende en laatste vakantiejob in september 1970 speelde zich dichter bij huis af.  Bij Angelus in de Dorpstraat

maakten ze in een hangar doodskisten en in een andere hangar werden lichte bakjes voor groenten en fruit geassembleerd.  Het was met die laatste bezigheid dat we ons twee weken ledig hielden. ‘Koppen leggen’ bijvoorbeeld.  Het koppen machine was in feite een mini lopende band, waar je met een man of vier aanstond en de onderdelen van een groentenkistje in de juiste volgorde legde waarna die met ijzerdraad aan elkaar werden gestikt.  Een van de vier legde de bovenste zijplank, een tweede legde het onderste wat bredere plankje, de derde mocht de beide hoekbalkjes leggen, en de man aan het einde van de band stikte het geheel aan elkaar met dunne ijzerdraad.  Gelukkig kon deze laatste man, overigens een van de bazen van de zaak, via een knop het zaakje stilleggen wanneer een van de leggers te veel, opschoof en onder zijn handen, en dus de stikkop, dreigde terecht te komen. Dat stilleggen gebeurde steevast begeleid door een half ingeslikte vloek. 

Wat had je gewild?  Wij, de groten, zeventien en  achtiten jarigen konden de  aanvulbakken met een flinke zwaai voor ons op de band zetten.  Filiberke die tussen ons in stond, pas veertien en net van de schoolbanken, slaagde daar slechts met veel moeite in. We hadden hem Filiberke gedoopt, gewoon omdat hij wel iets had van de stripfiguur uit de Jommekes boekjes.   Het ventje vroeg overigens om het kwartier hoe laat het wel al was, en wij kwelgeesten, deden daar ofwel telkens een kwartier bij of af, naargelang het voormiddag of namiddag was.  Elke onderbreking voor een boterham was dan ook een opluchting voor hem.  Ik heb nadien nooit geweten wat er van hem is geworden.

Buiten zat een Aalsterse jongen de zijplankjes door een drukpers te voeren. De zogenaamde stempelaar. De broer van de patron werkte in een aanpalende hangar waar bomen gevild werden. Een speciale machine ontrolde een boom tot een meterslang vel, dat nadien tot handige plankjes werd versneden.   

Aan een van de andere stikmachines stond een gestrande  Marrokaan.  De tweede die ooit in ons dorp arriveerde.  Staffa was een student,  gestrand in Aalst op weg naar Engeland.  Helemaal blut. Hij kreeg bij Angelus niet enkel  een job, maar ook logies, in afwachting van zijn terugreis naar Elmenzech, want in Engeland raken dat zat er voor dat jaar niet meer in. In de werkplaats had hij weinig contact met de andere arbeiders.  Dat kwam  gewoon omdat die de franse taal niet machtig waren.  Contacten vlotten wel  in het vlakbij gelegen jeugdhuis Dido waar hij de weekends doorbracht, en waar ook wij hem uiteindelijk beter leerden kennen. Tot 1972 kwam hij overigens tijdens de vakantie elk jaar terug, en in die tussentijden correspondeerden wij met hem.  Ergens in  mijn archief zit nog een brief waarin hij ons uitlegde  wat de ramadan was en is.  Zaken waar de jeugd in onze buurt nog nooit van had gehoord.  Hier  werd op vrijdag nog vis gegeten,  omdat onze godsdienst vlees eten verbood.  Wie herinnert zich niet de visauto die op donderdagnamiddag en vrijdagochtend langs kwam?   Die vishandelaren deden meer dan waarschijnlijk gouden zaken op  vrijdagtijdens  en tijdens de vastentijd waar je ook op woensdag ‘verplicht’ werd vis te eten.

Met de opbrengst van twee weken groentenkistjes maken kocht ik mijn allereerste LP: ‘Cosmo’s Factory’ van ‘Creedence Clearwater Revival’.  Nooit was het er van gekomen om  de eerste LP die ik echt op het oog had aan te kopen, vanwege nooit genoeg pingping in kas.  UItgaan, singles kopen, muziekbladen verslinden waren daar niet vreemd aan. Pas jaren later zal ik voor vijftig frank, ergens in een Brusselse galerie in de buurt van de ASLK en de Zilverstraat ‘A Collection of Oldies but Goldies’ van de Beatles op de kop kunnen tikken.  En  ik mag nog van geluk spreken, want de plaat werd uit de catalogus van de Beatles gehaald en vervangen door  minder mooi ogend zwarte comilatie cd. Al waren de door EMI uitgebrachte rode en blauwe daar ook niet vreemd aan.

Het jaar er op, 1971, was niet echt een geschikt jaar voor een vakantiejob, vanwege een onverwachte tweede zit.  Het examensysteem werd plots onaangekondigd gewijzigd.  Het maakte ineens  niet meer  uit of je de helft haalde op all vakken.  Een buis kon best, als je maar in globo 60 procent haalde. En laat ik daar nu net 18 punten  op een totaal van meer dan 1800 voor te weinig hebben behaald.   Het perverse aan het hele zaakje was, dat er in ons jaar een paar gasten waren met een superdikke buis voor boekhouden, hun hoofdvak.  Maar omdat ze in  totaal 60 procent scoorden dansend de schoolpoort uitliepen.   Onze leraar, de latere liberale schepen van financiën, stond er bij en keek er naar, wel  ziedend.  Die tweede zit viel  mee, omdat de proffen ons op voorhand hadden verwittigd, in de trant van: ‘Voor mij zat je goed, dus lees even je stof, en kom maar af’.  Maar wie vertrouwt zo iets?  Dus het werd toch blokken, vooral die laatste weken, en geen vakantiejob.

Afgestudeerd in 72, en dus was de tijd van de vakantiejobs voorbij, volgden wel nog 13 stielen die zich voornamelijk in het weekend afspeelden.  Vestiairehouder voor een avond op een CVP bal waar ik  op het einde van de avond 500 frank en een hoed aan over hield.  Ik hielp er  de veel te diep in het glas gekeken dorpelingen hun overjas aansteken.  Voorzien van een witte Garçonsvest met goudkleurige knopen en zilverkleurige epauletten  op feesten en fuiven opdienen. Sleuren, opstellen en afbreken van disco installaties. Part-time dj tijdens fuiven, feesten en concertavonden.

In de jaren tachtig freelance persmedewerker bij de Rode Vaan, met doortochten op Torhout Werchter, Festivalcatraz, Seaside, concerten aan de VUB,  enz…

(*) Made in Aalst Collectie: André Schollaert

Woensdag, 9 juli 1969

Vandaag 55 jaar geleden  leerde ik, tijdens een vakantiejob, borduren op een kantmachine. Ik werd dus van de ene dag op de anderde borduurder. En dat een hele dag terwijl  G. mocht meerijden met de camion. Naar het schijnt vrijdag nog een volledige dag van hetzelfde.  Na het werk reden we langs de Philips winkel en jawel de bandopnemer staat er nog. Intussen in prijs verlaagd van 6500 naar 5200 frank, daar het een einde serie 68  betreft.  Nog wat bijleggen van de studiebeurs check en we komen er wel.

Donderdag, 10 juli 1969

Vandaag een dag als alle andere deze week. Weer een ganse lange dag aan dat rot machien.  Eindeloos lange dagen zonder einde.  Morgenavond schijnt zo ver weg. De eindstreep van onze vakantiejob.  Met G. is het al net zo gesteld.  We mochten nog van geluk spreken dat het slecht weer was.  

Schreef ik al dat 10 juli ook de dag was waarop Brian Jones, een Rolling Stone, op het kerkhof van Cheltenham werd begraven?

Je kan 1969 bezwaarlijk een topjaar noemen voor de ‘Rolling Stones’, hooguit een jaar van herstel na het fiasco eind 1967 van ‘Their Satanic Majesties Request’, en het mislukte project uit ‘68, dat ‘Rock and Roll Circus’ heette, en pas enkele tientallen jaren later alsnog werd uitgegeven.

‘Jagger en Richards’, hadden in navolging van ‘Lennon en McCartney’ zich toegelegd op het schijven van popsongs, omdat daar in eerste instantie veel meer geld met te rapen viel dan met het coveren van oude bluessongs. En laat dat nu net de onstaansreden zijn van de band. ‘Brian Jones’ was een fervent blues liefhebber, die menig nacht doorbracht op de sofa van ‘Alexis Korner’, waar hij zich door de discotheek van Korner worstelde, op zoek naar de echte blues. Korner was bekend voor zijn verzameling albums, waarvan de meeste geïmporteerd waren uit de States. Een liefhebberij die ook door de jonge Jagger langs de andere kant van Londen werd beoefend.

Al bij al bestond in die dagen in Londen toch een beperkte scene, waar in enkele clubs, latere sterren als ‘Eric Clapton’, ‘Jimmy Page’, ‘Paul Jones’, ‘John Mayall’, en tal van tijdgenoten naar elkaar kwamen luisteren. Dat Brian Jones opgegeten was van de blues blijkt alleen al uit het feit dat hij zich ‘Elmo Lewis’ liet noemen, verwijzend naar de slidegitarist ‘Elmore James’, waar hij een boon voor had. Brian zocht andere muzikanten om samen een bandje mee te vormen. Waarschijnlijk dacht geen van de tijdsgenoten in die dagen dat daar een levenslange job in zat. Het was op dat ogenblik vooral ontsnappen aan een job ergens in een fabriek of stratenmaker worden, een bezigheid die ‘Robert Plant’ nog een tijdje uitoefende in Kidderminster en onmiddellijke omgeving. ‘Roger Daltrey’ van de ‘Who’, beoefende ooit het loodgieterschap, en van ‘Rod Stewart’ wordt verteld dat hij een tijdje grafdelver was, wat niet echt klopt.

Weet ook dat bluesmuziek en bij uitbreiding populaire muziek niet onmiddellijk een product was dat bij honderden of duizenden over de toonbanken ging.  Het was die jongelui vooral te doen om via de muziek en voornamelijk via kleinschalige optredens in kleine clubs te overleven.

Soms vraag ik mij af: waren de ‘Beatles’ er nooit geweest, die de hele markt opengooiden, zouden die Londense jongens dan uiteindelijk toch succes hebben gehad?  Zou het leven van Brian Jones er anders hebben uitgezien, en zou hij misschien zelfs nu nog hebben geleefd? Ik weet ook wel dat indien ons kat een koe was geweest, ze melk zou gegeven hebben, en je ze kon melken onder de stoof, bij wijze van boutade. 

Men wil ons graag doen geloven, dat de uitgave begin jaren zestig, van de songs van ‘Robert Johnson’, een en ander teweeg bracht, maar dat is veeleer, iets wat pas jaren later door veel auteurs werd geponeerd.

Om een en ander te weten te komen over Brian Jones en de jonge Stones is het aan te bevelen het boek van ‘James Phelge’ er op na te slaan. Phelge deelde een tijd lang een kamer met de nucleus van de Rolling Stones. Een van de manieren om betaalbaar te kunnen wonen in Londen, was ‘sharing’, kostendelen.  Op de eerste platen van de Rolling Stones tref je heel wat songs aan van de hand van ‘Nanker Phelge’.  Dit was een imaginair persoon, die zijn naam ‘leende’ aan wat eigenlijk groepscomposities waren.  Een ideetje van Brian Jones, waar James Phelge zelfs in het begin niet van op de hoogte was.  Nanker kwam van nankering, een soortement gekke bekken trekken, dat door Jones werd beoefend, waarbij hij zijn neus naar boven duwde en zijn ogen naar beneden trok. Oude vrouwtjes aan het schrikken brengen en meer van dat soort ongein. 

Voornamelijk  Brian Jones, die al sedert zijn vijftiende, ongewild vader werd, en die stunt enkele keren herhaalde, was op zoek naar een ‘deftig’ inkomen. Het oprichten van een eigen bluesgroep, kon daar toe bijdragen. Via annonces, en contacten met Korner ontmoette Brian  uiteindelijk Jagger en Richards, alsook ‘Dick Taylor’, die later bij de ‘Pretty Things’ zou opduiken,  en tot slot  een niet meer voor de geschiedenis belangrijke drummer (voorloper van Charly).  Het is bekend dat toen ze samenhokten in ‘Edith Grove’, waar Jagger’s moeder regelmatig kwam kuisen en hen wat eten toestopte, Richards en Jones constant songs probeerden na te spelen.  Jagger studeerde nog voor boekhouder en was overdag vaak weg.

Ze kregen het voor elkaar om regelmatig in de ‘Crawdaddy’, de club van ‘Giorgio Gomelsky’ op te treden, en enkele andere clubs, zoals de ‘Marquee’. Optredens versierden ze ook op het legendarische ‘Eel Pie Island’, waar je via een loopbrugje al je materiaal heen moest slepen.

Giorgio Gomelsky bezorgd om de jonge band, werd hun manager.  Zijn bezorgdheid en managerschap was zuiver op vertrouwen gestoeld, want er werd nooit een contract opgesteld. Dat zou hem later zuur opbreken, wanneer de jonge Amerikaan, ‘Andrew Loog Oldham’,  op de scene verscheen, en de band wegkaapte onder de ogen van Gomelski. Gomelsky ruilde de Stones in  voor de jonge ‘Yardbirds’ met Eric Clapton, en het leven kabbelde verder. 

Brian stuurde brieven naar de BBC en naar iedereen die hij vond die hen zou kunnen helpen bij het opzetten van een carrière. (Iets wat Beatle Lennon in den beginne ook deed).

In die dagen verwerkte ‘Decca’ nog altijd de kater die ze opliepen vanwege het niet onder contract nemen van de Beatles. ‘Guitargroups are out now’, lieten ze de Beatles weten. Toen Decca eenmaal zag dat er met die ‘gitaargrtoepen’ toch wel wat te rapen viel, haasten ze zich om waarschijnlijk ‘de eerste de beste’ die zich aanbood te evalueren, en te signeren. Het geluk was met Brian en de Stones, en hun splinternieuwe manager Andrew Loog Oldham. Oldham leerde overigens een stuk van de stiel bij ‘Brian Epstein’, de Beatles manager.  Zelfs  Beatle ‘George Harrison’ speelde blijkbaar een rol in het versieren van het platencontract bij Decca.

Brian Jones moet ongelofelijk tevreden geweest zijn in die dagen. 

Al zou  het tij zou snel keren, wanneer bleek dat de Beatles hun eigen materiaal begonnen te schrijven, en miljoenen exemplaren  van hun platen verkochten, en dat niet enkel  in Engeland maar spoedig  ook in de USA en de rest van de wereld.  Binnen de kortste keren vormden de meeste authentieke bluesbands in Londen zich om tot popbands die maar wat graag in de voetsporen van de Beatles traden. De Amerikanen hadden het in 1964 en 1965 over de Britse invasie.  De Stones,  volgden in dit spoor en volgens de legende sloot Oldham, Jagger en Richards op, met de opdracht pas terug naar buiten te komen wanneer ze een eigen nummer hadden gecomponeerd. Tot die eerste nummers behoren o.a. ‘As Tears go By’ en ‘The Last Time’, een regelrecht gejat nummer van de Staple Singers.

In de praktijk kwam het er op neer, dat muzikanten die hun hart aan de blues hadden verpand, alleen maar konden toekijken naar wat zich voltrok.  ‘Manfred Mann’, wiens eerste lp’s schitterende bluesnummers bevatten coverde ‘Do Wach Diddy’ en startte hiermee hun carrière als popband.  Bluesman en zanger Paul Jones, stapt uit de groep.  Idem ditto bij de Yardbirds, waar Eric Clapton de richting niet ziet zitten die de band uitgaat.

Bij de Stones was het niet anders. Ook daar moet Jones vastgesteld hebben, dat hij zijn greep op de band kwijt was. Aleen…. hij stapte er niet uit, en bleef. Was het omdat dit hem een rijkelijk leven bood, en hij besefte dat opnieuw beginnen niet makkelijk zou zijn?  Was zijn talent om een band te leiden dan toch niet zo groot?

Gedurende de succesjaren van de Rolling Stones liep Brian vaak in de kijker, maar dat was voor het grootste deel niet vanwege zijn muzikale prestaties. En toch was hij de beste muzikant in de band. Hij bespeelde een scala aan instrumenten. Luister maar naar ‘Paint it Black’ waar hij de sitar bespeelt, of naar de Beatles-B-kant ‘You know my name’, waar Brian aanwezig is op saxofoon.

Maar het feit dat Brian geen hits uit zijn instrumenten toverde, en Jagger en Richards dat plots wel konden, dreef hem naar het achterplan. Jagger werd de echte frontman en in die positie door de pers ook aanzien als de echte leider van de band. Iets wat Brian erg moet gefrustreerd hebben. Brian verdiepte zich dan maar in enkele zijprojecten, zoals in de filmscore voor ‘A degree of Mur’der’ die hij samen met Jimmy Page maakte, en waarop ook ‘Nicky Hopkins’ te horen is, de pianist op ‘She’s a Rainbow’.  Of ook nog in een plaat die hij opname met een aantal Marokkaanse muzikanten onder de noemer:  ‘Brian Jones Presents the Pipes of Pan at Joujouka’.  Niet echt succesvolle ondernemingen. En in 1968 beterde het er niet op. Hij zag er opgezwollen uit en bleef vaak afwezig bij geplande opnames.  Ook het feit dat de Stones, net als de Beatles gestopt waren met optreden, was in het nadeel van Brian.  Hij kon zijn muzikale kunsten niet meer tonen op een podium.  Bij de opnamen van het ook al mislukte project Rock and Roll Circus, diende de regisseur hem om te praten om toch te komen.  Hij vertikte het bijna omdat ze hem teveel pesten, zoals hij het zelf uitdrukte.

Zou hij het feit dat ze hem begin juni ‘69 ontslagen hadden,als  bevrijdend hebben ervaren? Brian was geen leidende figuur, en het opzetten van een nieuwe band, of nieuwe soloprojecten zonder hulp van anderen lijkt hoogst onwaarschijnlijk. In elk geval de Stones wilden weer op pad met hun nieuwste LP, en daar paste Brian al helemaal niet meer in.  Hij had er ook nog nauwelijks op meegespeeld. En wat zou er gebeuren wanneer Jones voet zou ztten op Amerikaanse grond, na zijn veroordelingen voor gebruik van drugs?

De Begrafenis in Cheltenham op 10 juli 1969.

Ik lees vaak dat met uitzondering van Mick, die op weg was naar  Australië om er ‘Ned Kelly’ te vertolken in een film, hij de enige Stone was die afwezig was. Wie de geschiedenis wat beter doorzoekt moet vaststellen dat ook Keith en zijn vriendin ‘Anita Pallenberg’, overigens het ex-lief van Brian, er niet waren. ‘Anna Wohlin’ de toenmalige Zweedse vriendin van Brian schitterde ook door haar afwezigheid, al wijt ze dit aan het feit dat het haar verboden werd aanwezig te zijn, door het Stones management. Bouwvakker ‘Thorogood’ was er dan weer wel. De man waarvan later beweert werd dat hij Jones omgebracht zou hebben.

Drie juli, vijftig jaar later,  gaf Brian’s dochter, bij het graf,  een interview aan Sky News, waarin ze beweert dat Jones niet zomaar verdronk, maar werd “geholpen”.   Donovan, de Britse folkartiest,  bezocht het graf in gezelschap van Linda Lawrence (ex-vriendin van Brian) en de kleinzoon van Brian en Linda, Joolz.  Fans van Brian kunnen terecht bij twee besloten facebook groepen: Brian Jones Golden Stone en Brian Jones-The original Rolling Stone.

Via een ander filmpje dat een fan maakte, horen we dat ook Pat Andrews (*) en Jimmy Phelge aanwezig waren op de vijftigste herinneringsdag te Cheltenham.  Brian kwam uit Cheltenham een eind van Londen.

(*) https://www.gloucestershirelive.co.uk/news/cheltenham-news/cheltenham-must-more-remember-rolling-199728

Wij zagen ‘Dizzy Fingers’ aan het werk in Herzele op de ‘Burchtfeesten’ in 2022 en 2023, en wij zagen dat het goed was.  Dizzy Fingers bevolkt de Vlaamse podia nu al 40 jaar. Een band die best omschreven kan worden als een van de sterkhouders in het recente cover circuit. Op dit ogenblik bestaat de band uit: ‘Franky Du Mongh’, ‘Luc De Clus’ (1951.06.27), ‘Franky Cooreman’ en ‘Patrick Goessens’. Af en toe aangevuld met een aantal blazers zoals te zien zal zijn op 8 juni.  Zelf omschrijven ze zich als een “Country RockBand”.  Wat betekent dat hun repertoire behoorlijk breed uitgesmeerd wordt. Een repertoire dat bestaat uit nummers van ‘Clapton en Peter Green’ tot de ‘Beatles’, over gitaarpareltjes als ‘Dueling banjos’ en het van ‘Blinkit’ bekende ‘Sabre Surf’.

De namen van Luc en de beide Franky’s zullen voor eewig gelinked aan die van ‘William Souffreau’ waar ze op een of ander ogenblik gedurende de laatste 50 jaar hebben  met samengewerkt. Met ‘Franky Du Mongh’ bracht William een soloplaat uit, waarop ook Luc meespeelt. ‘Franky Cooreman’ maakte deel uit van ‘Irish Coffee’ in de latere periodes terwijl ‘Luc De Clus’, als jeugdige opvolger van ‘Jean Van Der Schueren’ reeds bij ‘Irish Coffee’  speelde in 1974, en dat 30 jaar lang. Luc vinden we in dezelfde periodes terug op een aantal soloplaten van Souffreau.

Overzicht:

Nadat Luc Irish Coffee vervoegt wordt er nog een single ingeblikt bij ‘Barclay records’: ‘Witchy Lady’ met op de b-kant ‘I’m hers’. Het is intussen 1974 geworden, en de optredens drogen stilaan op. De band, zonder William, gaat vanaf die tijd ‘Wim De Craene’ begeleiden. Met ‘Wim De Craene’ nemen ze het album ‘Brussel’ op, met als bekendste nummers ‘Brussel’, ‘Sara’, ‘Tante Emma’ en vooral ‘Rozanne’.

In 1974 begin november slaat het noodlot toe en verongelukt de toetsenist op terugweg van een optreden in Limburg. Van ’75 tot ’80 begeleidt Luc verder De Craene op enkele lp’s waaronder  ‘… is ook nooit weg’, ‘Perte Totale’ en ‘Alles is nog bij het oude’ met op de hoes een foto van de al lang afgebroken wetterse kroeg ‘De Kneut’. Op dit laatste album kunnen we genieten van ‘5 uur’, ‘De schoolstraat’ en uiteraard de Vlaamse Klassieker ‘Tim’.

Naast werk met De Craene pleegde Luc De Clus nogal wat sessiewerk (zie bijv. ‘Misverstand” met leden van ‘Stampen en Dagen’), en zelfs opnaames met ‘Will Tura’.

Door zijn drukke bezigheden zag De Clus de volgende stap in de carrière van ‘William Souffreau’, ‘Joystick’, haast aan zich voorbijgaan. Toch duiken zij opnieuw samen op in ‘Oh Boy’.

Vanaf 1984 is er sprake van ‘Dizzy Fingers’, eerst als duo met ‘Franky Du Mongh’, later als trio en uiteindelijk als volwaardige band. Vanwege Luc’s deelname aan ‘Oh Boy’, ontwikkelde ‘Dizzy Fingers’ zich de eerste jaren eerder langzaam. Dit was de periode waarin Franky Du Mongh en William deel uitmaakten van Dizzy Fingers.   We vinden ze samen, terug op de in 1998 uitgebrachte CD ‘Rolling through the Night’. Aangezien zowel Luc De Clus als Franky Cooreman meespelen zou je dit evengoed een  ‘Dizzy Fingers’ cd kunnen noemen, met extra zang van William op een aantal nummers.

In 1999 kan ‘Luc De Clus’ helemaal losgaan in alweer een nieuwe band van ‘William Souffreau’ , ‘Blinkit’. Luister zeker naar ‘Caddilac Rock’ en ‘Sabre Surf’ uit het onvolprezen ‘Rock Billy Boogie’

Nadat begin jaren 1992 de magische lp uit 1971 ‘Irish Coffee’, aangevuld met alle singels, op cd wordt uitgebracht, volgt een jaar later een legendarich optreden in ‘Zaal Netwek’ in Aalst. ‘Luc De Clus’ is weer aanwezig samen met enkele andere originele leden. De weergave van dit concert, in die dagen gefilmd voor een herinneringsvideo, werd in 2023 uitgebracht op LP en CD als ‘The Return of The Legendary Irish Coffee Live at Network Aalst’. Nog beperkt te verkrijgen in de betere platenzaken.

Omwille van de solocarriere van William neemt het negen jaar in beslag eer Irish Coffee opnieuw opduikt. Zij mochten het voorprogramma van ‘Golden Earring’ verzorgen in de ‘Aalsterse Flora hallen’.  Er volgden nog wat optredens waarbij ‘Franky Cooreman’ opduikt in de band. ‘Irish Coffee II’ is geboren. In 2004 wordt in de studio van ‘Luc De Clus’ een nieuw album opgenomen: ‘Irish Coffe (2004)’. Het nummer ‘I’m Lost’ vormt de link met het eerste album uit 1971. Dit resulteert een jaar later in shows in Duitsland voor Rockpalast.

‘Franky Cooreman’ bas’t niet alleen bij ‘Dizzy Fingers’ maar leent zijn basspel aan de meest uitgebreide schare van muzikanten. Recent nog te zien in Lede aan de zijde van ‘Jan Hautekiet’, ‘Patrick Riguelle’ en ‘Chris Peters’ in een hulde aan ‘Randy Newman’. Zeg maar samen met de kern van ‘De Laatste Showband’.  

‘Franky Cooreman’ was er bij op bijna elke ‘reunie’ van het ‘Amber Team’, als muzikant of achter de knoppen.

Terug naar Dizzy Fingers. In 1991 verschijnt ‘On the Cover’ met nummers als ‘Bo Diddly’, ‘White man’s Blues’ en ‘Midnight Train’. In 2005 verschijnt ‘The Breeze’ met uiteraard ‘Call me the Breeze’, en ‘Dust in the Wind’.  Gevolg door ‘Carry On’ in 2009. Dit album bevat ‘Water of Love’, ‘Driving my life away’ en ‘The Letter’. 

Dizzy Fingers is duidelijk geen band met vervelend lange eigen nummers, maar veeleer een band die u het beste van de laatste 50 jaar uit de rock geschiedenis voorschotelt.  Elk van de muzikanten heeft zijn sporen in de Belgische pop en rock meer dan verdiend.

Luc De Clus heeft zelfs voor opvolging gezorgd via zoon ‘Thijs De Clus’ en zijn band ‘Zender’. Neem even de tijd voor een luisterbeurt van ‘Acid Avenue’ waarop je zowel Luc, Franky DM en zelfs William kan terugvinden.

Wij verwachten u op zaterdag 8 juni in Aalst.

Concerten:

Dizzy Fingers speelde in onze regio ondermeer in:

• 8 november 1991:  in De Nieuwe Madelon in Aalst.
• 27 april 2000: in de Aalsters Cocoon
• 10 mei 2014:  op het Zottegemse More Blues Festival. (info Setlist.fm)
• 2019 Boogie Woogie
• 2022 Tovenaarsfeesten Iddergem

Discography (Dizzy Fingers en leden van… enkele uittreksels)

• Irish Coffee 1974: Luc De Clus,  leadgitaar op single: Witchy Lady en I’m hers
• Wim De Craene 1975: Luc De Clus en andere leden van IC op  Brussel
• Wim De Craene 1975: Luc De Clus op Alles is nog bij het oude
• Wim De Craene 1977: Luc De Clus op  … is ook nooit weg
• Wim De Craene 1980: Luc De Clus op Perte Totale
• Dizzy Fingers 1991: On the Cover
• William Souffreau solo 1991: Franky Du Mongh (guitar & backing vocals), Luc De Clus (guitar & lapsteel) op Under a Belgian Moon
• William Souffreau solo 1994:Luc De Clus op nieuwe opname Masterpiece op In My Room.
• William Souffreau solo 1996: met Luc De Clus op Been away too long (een soloplaat die af en toe klinkt als een echte IC plaat)
• Wim De Craene 1996: Compilatie, Luc De Clus  akoestische gitaar en/of steelguitar op 18 van de 29 tracks op Dag Wim … Alles is nog bij het oude
• William Souffreau & Franky Du Mongh solo 1998: Franky Dumongh (vocals & guitar), Luc De Clus (guitar), Frankie Cooreman / Geert Maesschalck (bass)
• Irish Coffee 2 2004: Irish Coffee 2002 – 2005: Luc De Clus, Franky Cooreman,  Video en CD
• Rockpalast – Harmonie, Bonn – 21.12.2005 (Second Battle, 2008)
• William Souffreau solo 2005: Franky Cooreman op 1 nummer, I had a friend  op Time
• Dizzy Fingers 2005: The Breeze
• Dizzy Fingers 2009: Carry On
• Irish Coffee 2012 – 2017: Franky Cooreman.
• Blink It: met Luc De Clus
• Irish Coffee: Live at Rockpalast mdet Luc De Clues en Franky Cooreman
• Irish Coffee versie 3 tussen 2012 en 2017 met Franky Cooreman  en de Cammen
• Wim De Craene 2015:  Integraal Luc De Clus, elektrische gitaar, akoestische gitaar, steelguitar en/of gitaar op 48 van de 140 tracks
• Irish Coffee 2023: ‘The Return of The Legendary Irish Coffee Live at Network Aalst’.

Enkele intressante links

• Facebook pagina:  https://www.facebook.com/profile.php?id=100020495186706
• Youtube BlinkIt,  Sabre Surf: https://www.youtube.com/watch?v=VMV9l4u-E60
• Dizzy Fingers live op Cars en Coffee 2021: https://fb.watch/qgETMvHkxV/?fs=e&s=cl
• Dizzy Fingers 2019 live at Boogie Woogie: https://www.youtube.com/watch?v=YyJWqMeBPsM
• Dizzy Fingers Tovenaarsfeesten in Iddergem 2022: https://www.youtube.com/watch?v=hqhEsg-Fpys&t=101s
• Dizzy Fingers met William in 2009: https://youtu.be/1lp90FOep4w?si=7OBy4uESedWAub53

1967, de zomer van…. ‘radio 227’, ‘All you Need is Love’, ‘San Francisco’, en wat verderop in de wereld, de ‘Summer of Love’.  Nederland trachtte er wat van mee te pikken en plaatste een foto van een naakte ‘Phil Bloom’ in een tienerblad. Dit naar aanleiding van het programma ‘Hoopla’, gepresenteerd door ‘Joost den Draaier’, waar het al na een aflevering met gedaan was.  De tijd was er nog niet rijp voor.  Het zou nog twee jaar duren eer ze naakt rondliepen op het Woodstock festival, of eer er toneelstukken à la ‘Och! Calcutta!’ op de wereld werden losgelaten.

Onze vakantie speelde zich af op en rond de ‘Kleine Steenweg’, waar men net een wat vieze kleine putenvijver (vol met kikkerdril)  omvormde tot een in ons ogen waar openlucht zwembad.  In het huis er pal voor woonde een gezin dat in Duitsland verhakkelde Mercedessen opkocht, die compleet restaureerde en er op die manier een broodwinning aan over hield.  De dochter van hun Duitse leverancier bracht er dat jaar de zomer door.  Ze was wat ouder, en paradeerde af en toe in bikini aan de vijver.  Sybille, onbereikbaar, was voor ons het levend geworden onbereikbare playboy model uit boekjes die toen nog in de winkels lagen voorzien van witte of zwarte stickers op de cover. 

De vakantie was spannend begonnen.  Vijftien en veertien waren we, en tuk op het bijverdienen van een zakcentje.  Bijna iedere jongen van die leeftijd vond het nuttig vakantiewerk te doen. Het hoorde zo. Werken op het veld, gebukt staan onder een hete zon, om rozen te oculeren vonden we niet goed genoeg.  Voornamelijk, omdat daar amper 8 of 9 frank per uur werd betaald.  Een oudere gast in de buurt, Marcel, vertelde dat er bij ‘Meubelfabriek Paul De Neef’ op de Gentse Steenweg, altijd werkstudenten aan de slag waren, en nu was er nog niemand begonnen.  Als vijftienjarige kreeg je zelfs 20 frank per uur; een jaar jonger moest zich tevreden stellen met 15 frank. Daar lag onze kans. Om het verhaal kort te houden, we hielden het amper drie en een halve dag vol.  Ongezonde werkruimte, afstompend werk, een hele dag kastjes afschuren, en buiten scheen bovenal de zon. PDN snapte het niet echt toen we die donderdagmiddag stelden dat we het wel gezien hadden.  Hij dacht nog even dat het voor die dag was, bekeek ons en zei dat we op het einde van de “quinzaine” om ons “pree” mochten komen.

De rest van de maand fietsten we enkele keren naar ‘Hofstade Bad’ bij Mechelen, waar we de dag doorbrachten op het ligstrand, dromend van de lokale grieten die daar paradeerden, en waar Marcel en André, als volleerde achttienjarigen hun kansen bij waagden.

In de Brusselse Nieuwstraat brandde in 1967 de Innovation uit. Het enkele maanden eerder opgerichte ‘Radio 227’, op het schip van ‘Radio England’, waar de latere ‘Veronica’ deejays ‘Lex Harding’ en ‘Tom Collins’ hun eerste stappen zetten, stopte met zijn uitzendingen op 14 augustus.  De aanleiding was de Britse ‘Marine Offences Bill’ die uitzendingen vanop radioschepen verbood.  Dus het schip, van ‘Radio England’, ‘Radio Londen’, ‘Radio City’ en nog wat andere werd naar de havens gesleept.  Alleen ‘Radio Caroline’ hield vol, tot op de dag van vandaag.

Tijdens de vakantie van 1967 regende het regelmatig.  Tijd om in huis bijeen te kruipen rond een bandopnemer en er muziek te beluisteren die de vader van R. op zondagvoormiddag opnam in radioprogramma’s als ‘Harbalorifa’, waar ze continu plaatjes draaiden zonder getater tussenin.  ‘The Pied Piper’ van Chrispian Sint Peeters’, ‘I love my dog’ van ‘Cat Stevens’ en ‘David Garrick’s Dear Mrs. Applebee’ werden vaak de ether ingestuurd. 

Maar je bent jong, en rond een bandopnemer zitten gaat snel vervelen. Ideeën borrelden op in het gezelschap dat bestond uit drie jongens en twee meisjes. Vader en moeder van R. waren naar de naburige stad inkopen doen. En R. die al een hele zomer achter Magda, de oudste van het gezelschap, aanzat kwam met het idee, een luisterspel op te nemen.  Luisterspelen waren in die tijd nog wekelijkse kost op de Belgische radio.  

R. vond een kleine tape, die niet veel meer werd gebruikt, en dus geschikt werd bevonden voor het experiment.  Een uitgeschreven scenario of tekst was er niet, was ook niet nodig, want R. kende de woorden maar al te goed die hij tot Magda richtte. Het werd een verleidingspel eerste klas, waarbij Olga W. en ikzelf eerder toehoorders en genieters waren. Magda speelde haar rol van niet te vermurwen uitdagende prooi ten volle. R. bleef aandringen. 

Gedurende dezelfde zomer namen ‘Serge Gainsbourg’ en ‘Brigitte Bardot’ hijgend en steunend ‘Je t’aime, moi non plus’ op, waarbij ze zich op “veilige” afstand van elkaar bevonden, althans toch volgens BB.  Wij waren niet op de hoogte van wat Serge en Brigitte opnamen. Toch liep het in ons luisterspel niet anders. Magda zat aan de kop van de tafel en R. zat aan het andere uiteinde van de tafel. Wij er tussenin, genietend.  Het geheel nam nog geen tien minuten in beslag, maar er werd plots heftig op de deur geklopt door, dat herinner ik mij niet meer, en de kreet: “a moeder” sprak boekdelen.  R. verstopte nog snel het bandje in een of andere kast waar vader Felix het al na enkele minuten vond, en terstond ging luisteren om te horen wat er was weggeveegd.  Het hielp geen zier om uit te leggen wat het opzet van de opname was.  Voor pa en, ma was het duidelijk wat er gaande was, en wat er gebeurd was. Diezelfde vakantie mocht R. geen stap meer op straat zetten, toch voor een tijdje. 

Twee jaar later toen ik zelf een bandopnemer kocht, na alweer een vakantiejob, maar dat is een ander verhaal, kopieerden we het “luisterspel”.  Ik vraag mij af of dit bandje, of mogelijks het origineel noch kan gedigitaliseerd worden, ter nagedachtenis van de aanwezige meisjes, die toch wel de hoofdrol speelden in dit onuitgegeven luisterspel.

Zomer ‘67, ook wel Summer of Love.

2023 mag gerust een vreselijk jaar genoemd worden voor de muziekwereld. David Crosby, Top Topham, Gary Rossington, Tony McPhee, Randy Meisner, Robby Robertson, Gary Wright, Brendan Crocker, Shane MacGowan, Denny Laine, Tina Turner en Jeff Beck begonnen allen aan een lange eindeloze reis.

Zijn we terecht gekomen bij het begin van het einde?  Die periode waarin de menselijke verliezen zich zullen opstapelen.  En niet van waanzinnige oorlogen, maar “gewoon” omdat het einde van onze generaties nadert? ‘Presley’s’ dochter, overleden na amper 54 jaar op deze aardkloot.

Woensdagavond acht uur en ‘Terzake’ gaat helemaal de mist in. ‘Annelies Beck’ redt onverstoord de meubelen, en precies om dertien na acht wordt de reportage hervat.  Die andere ‘Beck’ heeft zichzelf niet kunnen redden. Een virus was er teveel aan. Het valt mij op dat de nationale omroep, die bulkt van de klaarliggende necrologieën blijkbaar  over ‘Jeff Beck’ weinig heeft klaarliggen. Anderen verbazen er zich over dat de sociale media overspoeld worden met lofbetuigingen aan het adres van Jeff en ‘Sandra’ zijn echtgenote. Overigens blijkt dat op de VRT nieuwslezers in hun ‘dode’ uren tussen de journaals in vaak aan de waggel worden gehouden door necrologieën  te schrijven over iedereen waarvan ze denken er enkele minuten te moeten aan weiden.  Vraag het maar na bij het lief van Van Het Groenewoud; zij was een van de doodsbericht schrijvers, tenminste  in de dagen dat ze nog op de Nieuwsdienst werkte en zich blauw ergerde wanneer het middagjournaal weer eens de mist in ging.

Over Jeff Beck hebben we het al uitgebreid gehad toen de man nog in leven was (*), en hij meer dan wat aandacht verdiende, want zelf was hij daar zeker niet op uit.  Hij die vond dat het publiek niet te lang moest applaudisseren, ‘omdat dat gewoon tijdverlies was’ en hij niets liever deed dan snel een nieuw nummer inzetten.

Laat ons stilstaan bij de vele eerbetuigingen waarmee de sociale media overspoeld werden. Uiteraard kwamen er reacties van ‘Eric Clapton’ en ‘Jimmy Page’, zijn voor- en naganger in de ‘Yardbirds’.  ‘Rod the Mod’ en ‘Ron Wood’ die dankzij Beck voor het eerst in Amerika belanden als leden van de ‘Jeff Beck Group’ pleegden enkele woorden. De lijst is eindeloos met namen van  muzikanten waar Beck zijn medewerking aan verleende. Van ‘Stevie Wonder’ tot ‘Mick Jagger’ over ‘Roger Waters’. Vooral gitaristen die in de sporen van Beck wilden treden laten van zich horen, en produceren vaak meerdere alinea’s tekst met herinneringen. Dikwijls zijn het de korte reacties die beklijven.

Hoe kijken leeftijdsgenoten aan tegen dit verlies?  De ene dag nog springlevend, en bezig met allerlei projecten, en de andere dag geveld worden door meningitis.

Om de Yardbirds of de Jeff Beck Group aan het werk te zien waren we net iets te jong. Platen kopen dat wel.  Ik denk nog vaak aan die keer in de ‘Telcona’ winkel te Aalst waar ik ‘Under Over Sideways Down’ (zonder hoesje) kocht en ‘Shape of Things’, met hoesje, liet liggen. Keuze gemaakt op basis van de titel die op de B-kant stond, namelijk: ‘Jeffs Boogie’.

Het mag gezegd dat Jeff bij ons al aansloeg in 1967 vanaf de eerste, door hemzelf, gehate singels ‘Hi Ho Silver Lining’ en ‘Tallyman’ waarop hij “moest” zingen omdat ‘Micky Most’ het zo wou.  Most is intussen zelf al een paar jaar geleden vertrokken naar de eeuwige jachtvelden, met een lading asbest in zijn lijf. Een jaar later verbaasde Jeff Beck de mensheid door een songfestival nummertje te coveren: ‘L’amour est blue’ van ene ‘Vicky’ dat door Luxemburg naar het songfestival was gestuurd.  Vicky verpopte later tot ‘Vicky Leandros’ en L’amour est blue, door Paul Mauriat reeds in een instrumentale versie uitgebracht, transformeerde Beck tot het eveneens instrumentale,  prachtige Love is blue. Op de b-kant maakten we voor het eerst kennis met de rauwe stem van ‘Rod Stewart’ die er het nummer ‘I’ve been drinking’ mocht ‘kwelen’. Met de b-kant van Hi Ho Silver Lining  verliep de kennismaking pas jaren later, en dat dankzij Jimmy Page.

In de zomer van 1975 trokken we naar Londen om er Pink Floyd te zien, en onderweg platen in te slaan.  ‘Hans Laurie’ in ons gezelschap was toen vol lof over ‘Blow by Blow’, de eerste echte solo plaat van Beck op dat ogenblik.  Beck nam kort daarvoor voor nog op met ‘Carmine Appice’ en ‘Tim Bogert’ van de ‘Vanilla Fudge’.

Beck probeerde echt alles, gaande van een samenwerking met Stevie Wonder tot deelnemen aan een auditie voor de Rolling Stones die een opvolger zochten voor Mick Taylor.  Het was niet het kopje thee van Jeff en hij trok in 74 naar ‘George Martin’. Van de samenwerking kwam een plaat die voor geen meter viel te vergelijken met wat hij eerder deed in de Jeff Beck Group. De plaat viel nog best te omschrijven als een jazz-fusion crossover meesterwerk. Het begin van een carrière met hoogtes en laagtes en vooral vele verschillende stijlen.  Het lijkt er op alsof Jeff echt alles uit een gitaar wilde halen.

En toen, en toen…. kwamen de vermaledijde jaren tachtig, waarin het spoor van een aantal artiesten uit de golden sixties vaak warrelig werd.  ‘Lennon’ was vermoord, Zeppelin was gestopt na twee mindere lp’s en een toer naar Amerika die er niet kwam omwille van de dood van ‘John Bonham’. Muziekliefhebbers volgden nieuwe sporen: ‘U2’, ‘Pretenders’, ‘Talking Heads’ en dies meer.

Voor ons werd Beck herboren op Blues Peer op dezelfde dag waarop ‘John Mayal’ en ‘Roger McGuinn’ acte de présence gaven. Mayal viel tegen omdat hij meer de klavieren beroerde dan de snaren. Samen met  bassiste Tal Wilkenfeld speelde Beck er de pannen van de tent.  Enkele oudere blues-Peergangers vonden het iets minder. Te technisch vonden ze. Beck die tremelogewijs elke melodie uit zijn snarenplank haalt techniek verwijten is een understatement.

Een tweede keer zagen we hem aan het werk in de AB.  En recenter in het Koninklijk Circus met zanger ‘Jimmy Hall’ van ‘Wet Willie’. Maar liefst vier nummers van de Yardbirds passeerden de revue. Een vierde keer had nog makkelijk gekund, want Jeff Beck vertoonde geen tekenen van ouderdom: helaas het mag niet zijn…. precies op de verjaardag van Rod Stewart hield het leven op.

Enkele reacties van collega gitaristen, bijeengesprokkeld via sociale media.

Jimmy Page: ‘The six stringed Warrior is no longer here for us to admire the spell he could weave around our mortal emotions. Jeff could channel music from the ethereal. His technique unique. His imaginations apparently limitless. Jeff I will miss you along with your millions of fans.  Jeff Beck Rest in Peace.’

Eric Clapton: “Always and ever”……. ec

Paul Samwell-Smith: ‘ former bassist with the Yardbirds: “Jeff: What a genius. We wrote Shapes of Things together and Jeff had a blank sixteen bars for a solo in the middle of the song. He not only played an extraordinary solo, but he changed the nature of guitar playing ever after. Jeff was a lot of fun, and very naughty, in life and in music. What a great life he enjoyed.”’

Simon napier Bell: ‘…The thing that always surprised me  about Jeff was how little he chased the love of an audience. For performing artists that’s usually the primary purpose of being on stage. But Jeff got impatient when the audience applauded too much; he preferred to get on with the next number.   That’s not to say he didn’t need them; he did. He used the intensity of their expectation to create a fantasy cocoon for himself onstage, where he hid in full view, just him and his guitar, lost in his feelings or thoughts. Or sometimes, perhaps, just testing the limits of his technique. Whichever it was, he always ‘played’ rather than ‘performed’. And although  he needed the audience to push him to his greatest moments, he was never really looking for their approval.  That  what made him different from every other artist I ever managed.  And he was by far my favourite of all of them.’

Rod Stewart: ‘Jeff Beck was on another planet . He took me and Ronnie Wood to the USA in the late 60s in his band the Jeff Beck Group and we haven’t looked back since . He was one of the few guitarists that when playing live would actually listen to me sing and respond . Jeff, you were the greatest, my man . Thank you for everything . RIP’

Ronnie Wood:  ‘Now Jeff has gone, I feel like one of my band of brothers has left this world, and I’m going to dearly miss him. I’m sending much sympathy to Sandra, his family, and all who loved him. I want to thank him for all our early days together in the Jeff Beck Group, conquering America for the first time. Musically, we were breaking all the rules, it was fantastic, groundbreaking rock ’n’ roll! Listen to the incredible track ‘Plynth’ in his honour. Jeff, I will always love you. God bless’

Tal Wilkenfeld: ‘Jeff Beck’s light and power were so strong I was convinced we’d be goofing around and making music until the day I leave this planet. He was forever youthful, fueled so deeply by the muse that basic necessities were last on his list. “Are you hungry, Jeff?” “Oh no, I had a huge muffin yesterday!” We lost our favorite guitarist, and we also lost one of the most intelligent, intuitive, hilarious people I’ve ever met. Jeff, thank you for believing in me before anyone else did. You stood behind me and told everyone to take me seriously. You treated me like a daughter to the point where Wikipedia actually thought that was true. Actually, I did too.’

Imelda May: ‘Jeff Beck Rules Forever. Jeff will be in my heart for the rest of my life. I loved him dearly. He was family. He changed my life all those years ago when we first met and he showed me the world, his magical world.  I found in him a kindred spirit, someone I felt at ease and totally myself with but also someone I looked up to and was thrilled to impress.  He inspired, supported, and encouraged me with every whoop, cheer, gasp and tear when I sang with him whether on stage, studio or sitting in his kitchen or mine.  He was the genius in the room yet he made everyone else around him feel special.  We talked for hours and celebrated often I ran to him and Sandra each time I needed saving. And how they saved me. His enthusiasm for life was immense. He was full of fun, excitement, wit, plans, laughter, brilliance, creativity, love, heart!  This world class coolest motherfucker somehow kept the boy in him alive, the obsessed boy in the bedroom that couldn’t leave a guitar out of his hands was always there. He was dedicated to making pure art. He was responsible for many bands, collaborations and influenced so many by creating his own sound that will outlive us all but he was still creating, still challenging himself, always innovative and pushing boundaries with every album he made.  Each solo he played could perfectly swing from classical to rock, jazz to Middle Eastern, badass to tender.  He was one of a kind that was and never will be again. Every single note he played could kill me with its beauty.  His light was so blindingly bright it already feels so dark without him. The greatest guitarist that ever lived. The finest friend you could wish for. Thank you Jeff Beck. All my love is with the love of his life Sandra and all those of us who miss him dearly

PP Arnold: ‘Rest in Peace and Power Jeff Beck Beautiful Soul . I first met Jeff Beck as an Ikette with the Ike and Tina Turner review on the 1966 Rolling Stones tour. The Yardbirds were also opening acts on that tour. Our paths crossed many times in those heady days of the mid-sixties and not only was he a great gifted guitarist he was such a lovely, very cool, kind guy. I never got an opportunity to record with him directly, but we both featured on Roger Water´s beautiful Amused to death album on the inspirational track ´What God Wants, God Gets´. The last time I saw him, was at The Royal Festival Hall where he shared the bill with Roger. He did a blinding set on his own and invited Roger back on stage to do What God Wants, God Gets. I was fortunate to be on that stage that evening. He was on fire  Remembering that performance sends goosebumps down my spine and both of my arms. Afterwards, at the hotel, we all spent an enjoyable evening and he reminisced with me about the past.

David Gilmour: ‘I am devastated to hear the news of the death of my friend and hero Jeff Beck, whose music has thrilled and inspired me and countless others for so many years.  Polly‘s and my thoughts go out to his lovely wife Sandra.  He will be forever in our hearts.’

Ritchie Blackmore Official Site: ‘First met Jeff Beck around 64-65 and it was a session where we were both playing guitars and Jimmy Page was producing. I couldn’t believe how incredible he was, not only with his technique but his sound too. I became a fan of his ever since. He could reach up into the stars and make magic with his playing. His choice of notes were always absolutely perfect. This whole thing is a shock. We shall always remember Jeff as the best rock and roll player.’

Steve winwood: ‘“Jeff Beck was a brilliant and unique musician who managed to sustain his presence as an outstanding guitarist throughout all of his career, from the mid-sixties to the present time. His guitar style utilised many differing techniques and styles. He was a leader and an innovator, and he will be sadly missed.” – SW’

Dave Mason: ‘Never had the pleasure to meet or play with him but I am very sad to learn we just lost one of contemporary music’s greatest guitar players. God Speed Jeff Beck.’

Martin Barre: ‘I am so saddened to hear the news of the passing of Jeff Beck. Our paths only crossed a few times, but my admiration of his unique talent was always a part of my musical upbringing. He occupied a huge space in the world of guitar playing, and no one will ever fill that void.  Martin,’

Jack Bruce: ‘We are so saddened by this news. RIP one of the greats, Jeff Beck The Bruce family would like to extend our sincere love and condolences to Jeff’s family, friends and fans around the world. What an incredible legacy. Here are a couple of photos of Jack and Jeff together, not so long ago’

John Mayall: ‘Very sad news about Jeff Beck passing this week. He was certainly one of the very best at his craft, leaving large shoes to fill. Heartfelt condolences to family and friends.’

John McLaughlin: ‘You are the Greatest!! I Love you forever!! RIP’

Al Di Meola: ‘ Horrible news! Rest in Peace, Jeff Beck! I remember growing up with Truth and Beck-Ola. Great ! Later years between 76-79 I loved when Jeff came to my Hammersmith Odeon shows when I played London ! There was no one like Jeff! He had the most unique style In a very prestigious category ! I can’t believe this!!! Sad Day!’

Tony Iommi: ‘I was totally shocked to hear the very sad news of Jeff Beck’s passing.  Jeff was such a nice person and an outstanding iconic, genius guitar player – there will never be another Jeff Beck. His playing was very special and distinctively brilliant!!! He will surely be missed.  R.I.P Jeff. Tony

Paul McCartney: ‘I was so saddened to hear that Jeff Beck had died. Jeff Beck was a lovely man with a wicked sense of humour who played some of the best guitar music ever to come out of Great Britain. He was a superb technician and could strip down his guitar and put it back together again in time for the show.  His unique style of playing was something that no one could match, and I will always remember the great times we had together. He would come over to dinner at our place or he and his wife, Sandra, would host an evening at their house.  Jeff had immaculate taste in most things and was an expert at rebuilding his collection of cars. His no nonsense attitude to the music business was always so refreshing and I will cherish forever the moments we spent together.  Jeff Beck has left the building and it is a lonelier place without him.  God bless Jeff and his family. Love Paul’

Robert Plant: ‘  This is tragic news.. Hard to take in.. Jeff always appeared timeless, ever evolving .. He embraced project after project with limitless energy and enthusiasm.. He surfaced in an extraordinary time..he took his place side by side with the virtuosos of the period .. his mates .. The scene was on fire, he introduced a cool template moving from Yardbird to Bolero to Truth, Beck Ola with Rod the perfect foil…the singer and guitarist syndrome..plenty of sparks…great results…  He cooked up magic through all the passing eras, always up for the next, unknown, unlikely collision, back in time to homage Cliff Gallup, forward to Johnny Depp. His gift was enormous. He was funny, challenging and eager. My feelings are with Sandra today.. RP

Paul Rodgers Official: ‘Jeff was in touch with something other worldly when he played and was in a league of his own. On the ‘Truth’ album Jeff and Rod Stewart set the bar for the next 50 years of rock & roll. Beyond sad to lose him from this world, but he left us the gift of his music forever. RIP my friend. Deep condolences to Sandra, family, friends and fans. – Paul’

Donovan: ‘ Oh Darling Jeff.. I always remember our times together  See you down the road  This one’s for you Maestro ! Donovan’

Joe Bonamassa: ‘ To say we are all devastated by this news is an understatement. I simply cannot get my head around it. Rest in peace Jeff. The greatest that ever touched a guitar.

Joe Perry:  ‘Jeff Beck was the Salvador Dali of guitar, to see him play was to hear the ultimate 6 string alchemist create magic in a world of its own. With his passing, the world is a poorer place. Our heartfelt sympathies go out to Sandra. We share your sorrow.’

Warren Haynes: ‘I’m devastated. People ask me a lot “who’s your favorite living guitarist?” and the answer would always have to be Jeff Beck. So much so that I’ve always made a point of being careful not to listen to him too much for fear of wanting to imitate him. I was lucky, thanks to my older brothers, to have discovered Beck at a very early age, even before I started playing guitar. He was ferocious — not just inventive, but totally unique. Nobody played like that. I loved everything he did. All the “guitar heroes” back then were thrust into recording at an early age so we could hear tremendous growth in a lot of cases from album to album, year to year, but with Jeff Beck even more so. So, now when someone asks me “Who’s your favorite guitarist — living or dead?” I will say what I always say: “I can’t answer that.” But my very short list will include Jeff. There will never be another Jeff Beck. RIP.’

Stevie Van Zandt: ‘”RIP Jeff Beck. Having trouble processing this. Not only was he a major influence, and his genius an infinite source of joy my entire lifetime, he was in great spirits when we spoke a few weeks ago having done a flawless show with Johnny the night before at the Capitol. Unreal.” – SVZ’

Jack White: ‘ “Jeff Beck, guitar innovator extraordinaire has moved to the next realm. I wrote to him a couple of years ago to show him that I was standing where he once stood inside Sam Phillips studio in Memphis some 50 odd years before. He was amazingly kind and instructional to me over the years. Many shows that I’ve played began moments after listening to his song “Led Boots” backstage. This bootleg clip that I’m posting is when I had one of the greatest thrills of my life, along with Meg White and Jack Lawrence of the Greenhornes, we were “the yardbirds” for one night backing up Jeff at the Royal Festival Hall in London. In our rehearsals he plugged straight into an amp, no effects pedals. He was changing the sound of the guitar and doing things people didn’t know were possible from his earliest days on stage. God Bless you Jeff, you must already be chatting with Cliff Gallup somewhere.” -Jack White III’

Simon Phillips Music: ‘Woke up yesterday to the sad news that Jeff had “left the building”. I can’t believe it! At my first meeting with him he had to wipe his hands on his jeans before shaking my hand – it was covered with oil from working on one of his rods. His guitars were scattered all over a sofa in his music room and if you picked up one and “played” it for a couple of minutes you would have to wash your hands because of the oil encrusted around the frets. I once asked him why he didn’t play the newer guitars he had. He said they were too easy – he preferred to work hard at playing! One time we flew back to Heathrow from JFK after some rehearsals with Mick Jagger and HM customs pulled us over. Many questions were asked and while the officer went to speak to her superior Jeff opened his case, picked up his Strat, sat on the metal bench and started playing. Even without any amplification he sounded so beautiful and as other travelers walked by they did a double take! It was hilarious! I don’t remember where this shot was taken but it would have been on the There & Back tour in 1980. The World has lost one of the greatest guitarists ever. It was an honor to play all that music with you Jeff. Bon voyage – RIP.’

Billy F Gibbons: ‘I met Jeff Beck when I was 17 and I was glad to know a guy like that, a guy who was able to show me how this guitar playing thing should be approached and that’s still very much the case. Jeff was a wondrous soul and we already miss him tremendously. We are comforted in the fact that he’ll be with us forever. Hi Ho Silver Lining!’

Joe Satriani: ‘Jeff Beck was a genius, a stunning original. He was an astounding guitar player with more ways to make you go, “WTF was that?” than anybody else. He was profoundly talented, and never stopped innovating on the instrument. He had an enormous impact on my guitar playing, my musicianship and my soul. When I was a beginner, I would spend hours trying to jam along with his solo albums. I found his approach to the instrument so inspiring. I was fascinated with his unusual arrangements and his aggressive guitar tones. He always stood out as a unique player: He was always, purely “Jeff Beck”.  His solo albums were all groundbreaking, “ahead of their time”, and paved the way for me and so many other guitarists around the world. And they were fun to listen to, over and over again. I had the pleasure of saying hello to Jeff a few times, once when Chickenfoot went to see him play at the Fox Theater in Oakland, and a second time when we were all playing at the BosPop Festival in The Netherlands. We all had a fun jam backstage that day. Unfortunately, I didn’t ever get to really know him. I hope he knew how much I admired, revered and respected him. When I finish writing this I will go and listen to Jeff’s “Where Were You” a few times and thank him for giving us so much beautiful music. My deepest condolences to his family and close friends. R.I.P. Jeff’

Chrissie Hynde: ‘Still reeling over his sudden departure. I loved him since I was 14. Sadly, he couldn’t influence my primitive skills on guitar – but my hair style was all his. I fucking loved him!!!! JEFF!!!’

Graham Bonnet : ‘ Hey everybody! I wasn’t going to post about Jeff Beck as so many already have. I’ve only actually met him on one occasion but over the past couple of days, I haven’t been able to stop thinking about the profound loss to the world of music. Jeff was so innovative, a true musical genius. No one sounded like or could sound like Jeff. He was so unique. I remember as a young man hearing the Yardbirds on the radio and wondering how he was able to get those sounds. I tried to imitate what he played on my Hofner but it just didn’t sound the same. I knew he was playing a telecaster and I thought if I had a Telecaster I could sound like he did. I went to our local music store and got a hold of a Telecaster and attempted it again. It sounded nothing like Jeff and I realized, it wasn’t the guitar, it was his technique. I was in awe of him from that moment forward. Imagine my delight when years later, he came to see his old pal Cozy Powell from the Jeff Beck Group and turned up backstage at our show in Brighton. We had a brief, friendly conversation and later that evening, Cozy told me that Jeff said “I want to steal your singer.” I was so flattered! Ritchie said to Jeff (and I’m paraphrasing here) “I’m glad that I didn’t know you were in attendance tonight or I could have quite possibly cocked it up.” The whole band thought he was just the greatest. There isn’t much more I could say that hasn’t already been said but I’m so sad wondering how much more incredible music could have come from those hands, that soul.  It’s not a great photo but this is a pic from that actual evening.’

Jimi Hendrix: ‘Experience Hendrix and the family of Jimi Hendrix are deeply saddened to learn of the sudden passing of our good friend, legendary guitarist Jeff Beck. Amongst the pantheon of the world’s great guitarists—Jeff Beck’s influential style incorporated rock, jazz and blues alongside unparalleled improvisational talents that made him a prominent figure as a member of The Yardbirds, Beck Bogert & Appice. The Jeff Beck group, and throughout his multi-decade solo career along with special projects such as recent collaborations with Johnny Depp.

Jimi Hendrix and Jeff Beck jammed together a couple of times in 1968 and that admiration continued through to this day. Beck once acknowledged that the guitar riffs on “Scared for the Children” were inspired by Hendrix, saying “I’ve never loved Hendrix more than I do now. Ever since I learned the chords to ‘Little Wing,’ nobody can shut me up.”

George Thorogood & The Destroyers: ‘We are deeply saddened to hear about the passing of Jeff Beck, one of the greatest ever. Our thoughts and prayers go to his family and friends.’

The Who: ‘So sad to hear of the passing of Jeff Beck. Pete and Roger pay their respects to a good friend. Read their comments on www.thewho.com’

The New York Times: ‘Jeff Beck, one of the most skilled, admired, and influential guitarists in rock history, died on Tuesday at 78. His stinging licks and darting leads on songs added an expansive element to music that helped signal the emerging psychedelic rock revolution. Read his NYT obituary: https://nyti.ms/3IIpFdI’

PETA UK: ‘Jeff Beck was vegetarian for more than 50 years and used his platform to call for the King’s Guard’s bearskin caps to be replaced with faux fur. Many will remember him as one of the greatest guitarists of all time. We will also remember him as an unwavering friend to animals.’

Wat de Belgen er over dachten:

Ik peilde naar enkele reacties bij wat oudere Belgische gitaristen, en vroeg aan ‘Jean Van der Schueren’, ‘Kloot Perwez’,’ William Souffreau’, ‘Eddy Piens’, ‘Walter De Berlangeer’, ‘Wouter Mattelin’ en ‘Top Topham’: ‘Wat denken Belgische gitaristen over het overlijden van Jeff Beck.’

Reacties waren er vanwege:

Jean Van der Schueren: ‘Jeff Beck was oa.mijn voorbeeld bij Irish Coffee! Zijn warme melodieuze vibrerende zanglijnen op de Stratocaster zullen altijd mijn geliefkoosde voorbeeld blijven ! Wat een gevoelige snaar die hij wist te raken ..vol van melodieuze speurtochten in zijn knappe improvisatie tochten ! (Hartje)

Kloot Perwez: ‘van de drie ex yardbirden was hij de meest technische en misschien ook de origineelste. Maar desalnietemin heeft hij nooit het commeciele succes  van de anderen kunnen aanhouden, mss was hij te puur. Enn toch ook een beetje neigend naar jazzigheid. Truth en Beck Ola waren uitstekende platen. Beck Bogert and Appice was zijn cream. Zijn tijd met Micky Most en een ietwat commercièlere richting boeiden me minder. Hij werd meer en meer een musicians musician gespecilaliseerd in serieus tremolo arm gebruik en net geen fusion. En dan plots kwam zijn Blue Caps tribute rockabillyplaat. Ik onhou Beck vooral voor It Ain’t Superstitious en merkwaardig, Superstition.En ik klasseer hem lager dan Hendrix hoger dan Clapton.

Eddy Piens: ‘Heb maar een woord Eddy het is de gitarist van God’

De Berlangeer Walter: ‘Goeienavond Eddy, eerst en vooral was ik geschokt door zijn plotse overlijden, je wil dat zulke gitaargoden onsterfelijk blijven. Ik volgde hem vooral in zijn Yardbirds periode en zijn begin 70’s Jeff Beck Group LP’s zoals Truth (1968) Rough and Ready (1971) Blow by Blow (1975) Wired (1976) daarna kwam ik in het progwereldje terecht (knipoogje). Ik ga me Jeff Beck herinneren om zijn uniek gitaarspel, buitenaards en onvervangbaar zowel in het rock, soul, blues, als jazz genre. Ik zag hem het laatst in 2014 in de AB Brussel…maar hij laat ons tenminste achter met de beelden van zijn ultieme Live At Ronnie Scotts concert met Tal Wilkenfeld. (gitaartje).’

Nieuwsblad.be: ‘Hij liet zijn vingers verzekeren voor 10 miljoen dollar. Maar vooral zijn contactenlijst was onbetaalbaar.’

Martin Pulaski intussen zelf overleden RIP: ‘Jeff Beck heeft ons voorgoed verlaten. Hoewel we in de jaren zestig korte metten maakten met helden van allerlei slag was Jeff Beck voor ons een ware held. Een gitaarheld, een echte enkeling, iemand met stijl, iemand met wie wij ons konden identificeren. Zijn eerste solo-elpee Truth (1968), met Rod Stewart als zanger en Ron Wood op bas, draaiden wij opnieuw en opnieuw. Jarenlang was Shapes Of Things (1966) van the Yardbirds, mogelijk de allereerste psychedelische ‘commerciële rocksong’, de favoriete single in mijn collectie. Jeff Beck is dood, zijn muziek leeft.’

Van Willim Souffreau en Top Topham kreeg ik geen reactie, om begrijpelijke reden.

(*) https://blog.sadeler.be/2016/10/23/jeff-beck-153/

De grote vier hebben het weer gepresteerd in 2023. We werden terug gecatapulteerd in de tijd. De Beatles, Rolling Stones, de Who en de Kinks waren er plots allemaal opnieuw. De ene met nieuw werk, de andere met opgepoetst werk. .

Bij het oud werk, vooral van de Who kregen we een kijk in wat ooit een opvolger voor Tommy had moeten worden. Lifehouse. De Engelstalige Wiki schrijft daarover het volgende…. ‘Lifehouse is an unfinished science fiction rock opera by the Who intended as a follow-up to Tommy. It was abandoned as a rock opera in favour of creating the traditional rock album Who’s Next, though its songs would appear on various albums and singles by the Who, as well as Pete Townshend’s solo albums.’ Niet afgemaakt, science-fiction, rock-opera, waarvan een deel in de kast bleef liggen en een ander deel verscheen bier en der verspreid in de tijd. Al stonden heel wat nummers op een van de beste Who platen aller tijden, nl Who’s Next. Weet je wel die met de hoes net na het plassen….

Ook de Kinks haalden een oude koe uit de gracht The Journey in een Part 1 en Part 2 uitvoering. Een wandeling door hun repertoire te beginnen in 1963. Zij graaien en verfraaien werk uit Face To Face, The Kink Kontroversy, Something Else, The Village Green Preservation Society, Lola Versus Powerman en The Moneygoround, Muswell Hillbillies, Everybody’s In Show-Biz, Preservation Acts 1 & 2 en A Soap Opera. B-kantjes werden toegevoegd. Ray hermixte 6 nummers waarvan een drietal uit een show in 1975 in het Nieuw Victoria Theater te Londen.
Er werd geen rekening gehouden met chronologie waardoor de verzamelde x plaatkanten echt vernieuwend oogt.

Het waren de twee grootste bands uit de geschiedenis (wanneer we Pink Floyd en Led Zeppelin) even terzijde laten die met “nieuw” materiaal op de proppen kwamen. De Beatles met een single waarop ze alle vier samen en wat hulp van AI een stunt presteerden. De Stones met een volledige nieuwe plaat die echt weer klinkt als een Stones plaat. Hackney Diamonds genoemd naar gebroken glas van autoruiten vaak te vinden in Hackney, een deelgemeente van Londen.

Keren we terug naar de grote vier, maar dan op commercieel vlak. Een band zonder platenlabel zou nergens staan en dus zochten ze elk op hun beurt naar een melkkoe. Decca vergiste zich schromelijk op nieuwjaarsdag 1962 door de Beatles niet te accepteren. Gelukkig beet hun manager zich als een pitbull vast in de jongens en bleef hij de Londense labels afschuimen. EMI wees hem de deur, maar Parlophone een onderdeel van EMI liet hen via de achterdeur toch binnen. Decca maakte een en ander goed door de Rolling Stones binnen te halen. Al wouden ze er nooit evenveel aan verdienen als EMI aan de Beatles. Pey was een andere van de vier grote labels en daar vonden de Kinks een thuis. Bleef nog de vierde over, die eerder een Europees, lees Duits, label was, namelijk Polygram met als bekendste label Polydor. De Who zaten dan wel oorspronkelijk bij Brunswick en later bij Track, allemaal labels die verdeeld werden door Polydor buiten de UK. Onze Tommy werd hier uitgebracht op Polydor.

Wat is er van al deze labels geworden? Er vonden heel wat overnames plaats en opslorpingen van kleine labels. Ook de Amerikanen zaten niet stil , en op de duur stonden de Japanners voor de deur. Op dit ogenblik wordt de koek verdeeld door Sony (waarin o.a. CBS opging), Warner Bros en Universal; Deze twee laatste verdeelde EMI de vierde onder hun beide. Parlophone ging niet naar Universal maar naar Warner, omdat de EU dat zo wilde. Zij wilden voorkomen dat de markt te eenzijdig zou worden. Wie als klein onafhankelijk label treden deze drie nog wil opboksen zal verdomd goed uit de hoek moeten komen.

Concerten: Van Morrison – Koninklijk Circus

Dat het toch nog beter kon dan op de eerste rij staan bij een Led Zeppelin concert nu alweer meer dan 15 jaar geleden, daar had ik niet meer op gehoopt. En toch stoel 18 op rij 1 viel best mee, ook al was “de zanger”, klein van gestalte af en toe verborgen achter zijn muziekstaander.
Vandaag nog zeven euro uitgegeven aan parkeergeld, en daarmee was de opbrengst van de verkoop van mijn afgekeurde Peugeot, met maar liefst 475.000 km op de teller, opgesoupeerd. Kort nadat een koppel Polen met mijn doorleefd bakje de straat was uitgereden, na handjeklap…. 100 euro, nee 150 euro, laat het ons splitten in 125…. en dat was net genoeg om er een volgende vrijdagochtend een ticket voor Van Morrison met te scoren. Wat ik ook deed, waarna het in een kast belande bij dat andere nog niet opgebruikte ticket voor John Fogerty.
Pas vandaag realiseerde ik mij bij het downloaden op de smartphone, jawel zo gaat dat tegenwoordig, dat er op het ticket stond: Koninklijk Circus, Parterre Rij 1 stoel 18. Een plaats waar je met je knieën pal tegen het podium aanzat. Geen frontstage, mijnheer, geen fotografen. Over de luidsprekers liet een wat sonore stem horen dat phones dienden uitgezet te worden, en dat fotograferen verboden was. En geloof mij vrij quasi niemand op die eerste paar rijen haalde een smartphone boven, want zeg nu zelf, wie zou het op zijn kerfstok willen hebben dat Van Morrison zich na een paar minuten op zijn hielen zou draaien en als meneer nukkig het podium zou verlaten? Want dat Morrison “een karakter” heeft weet intussen iedereen. Je maakt met hem goede, soms interessante, en soms merkwaardige concerten mee, om het voorzichtig uit te drukken.
Vanaf mijn zitplaats, op enkele armlengtes van de man, heb ik vandaag geleerd hoe Van functioneert. Ik lees het al in de verslagen… er kon weer geen glimlach af. Klopt Morrison kwam op verscholen achter een donkere bril, lachte niet, lachte nooit, maar… was daarentegen voor de volle honderd procent bezig met zijn band en zijn muziek. Zelfs applaus, en er was zeer veel applaus, liet hij amper toe. Het ene nummer liep bijna over in het andere. Wie in de band van deze artiest wil overleven kan maar beter aandachtig, zeer aandachtig zijn. Van Morrison is niet alleen zanger, muzikant (gitaar, mondharmonica, saxofoon), maar ook dirigent en regisseur van de band. De bassist mag dan wel bandleider zijn, de vele signalen die tussen de basser en Van worden uitgewisseld zijn legio. Vaak zien we hem zelfs met de rug naar het publiek staan. Hij is dan bezig met luisteren en bijsturen van een van de bandleden die een solootje mag plegen. En dat waren er nogal wat. De band bestond uit een wat jongere toetsenist, violist en backing zangeres. De drummer, gitarist/pedal steel gitarist, bassist en washboard/tabla muzikanten hadden een pak jaren meer op de teller staan. Al bij al een geoliede machine.
Van Morrison blijft verbazen, en dat deed hij ook nu weer door GEEN ENKELE song te spelen waar zeker een groot percentage van het publiek zat op te wachten. Neen dit was de skiffleband waarmee hij zijn laatste dubbel LP/CD opnam, en dat hebben we geweten, want hij verblijde ons op die plaat en die plaat alleen.
Morrison sluit de cirkel waarmee het ooit begon. Eenvoudige skiffle gebracht door doorgaans een kwartet dat bestond uit washboard, banjo, akoestische bas al dan niet gebouwd met een theekist en een bezemsteel, en “iets” waarop je ritme kon slaan. In de band die we vandaag zagen waren al die instrumenten aanwezig, al bestond de akoestische bas niet meer uit een theekist en waren de snaarinstrumenten van beste kwaliteit. Al bij het eerste nummer haalde Van zijn mondharmonica boven. Het ding wilde eerst niet echt mee, en Van schudde er wat mee als het ware om de juiste toon te vinden, en dat lukte.
Het album kocht ik, en liet het enkele weken sudderen, vanwege geen cd-speler meer in de nieuwe kar. Maar eens gedigitaliseerd en beluisterd, was ik even van mijn melk. Geef toe nogal wat van die oude rakkers, waartoe ik Dylan, McCartney en Springsteen reken blijven nieuwe platen uitbrengen, die nog zelden een wow gevoel oproepen. Moving on skiffle, deed dat wel, al om te beginnen omdat het een vrij uitgebreide selectie songs betreft, maar veel meer nog omdat de stem van de man zo formidabel jeugdig blijft klinken. Een van de tracks, Gypsy Davy draaide ik driemaal na elkaar. Iemand moet John Peel overtreffen die ooit op de radio tweemaal na elkaar een van de eerste nummers van de Undertones dierf in de ether gooien. Als er ooit een nummer de titel zomerhit waard is dan is het Gypsy Davy. En dan No other baby van de Britse skifflegroep Vipers wat ooit al een remake mocht meemaken via Paul McCartney die zich had omringd met oude rockers uit de band van Johnny Kidd, een Purple drummer waaronder gitarist David Gilmour. Ze brachten het zelfs live in de Cavern of all places. Van gooit er onmiddellijk een brok mondharmonica in laat het nummer naar het einde toe tot ongelofelijke hoogten stijgen wanneer hij de sax omgordt.

Herwig Goeman, die in 2023 een dertig jaar oud concert van Irish Coffee op de wereld losliet vatte het concert als volgt samen : ‘Gisteren wreed genoten van “Van The Man” en zijn voortreffelijke band , wie zijn laatste album “Moving On Skiffle” niet kende kon het in de Cirque Royal leren kennen. Sommige nummers kwamen live beter tot hun recht dan op plaat vond ik. Zijn stem is nog altijd hetzelfde en hij heeft zelfs niet gemompeld deze keer , twee of zelfs 3 keer “thank you” gezegd en ik verdenk er hem zelfs van dat hij zich amuseerde, dikke helft van de nummers hoogtepunten….hij mag nog komen.’

Muzikanten: Seth Lakeman, viool, speelde oa op Carrie Fire van Robert Plant en toerde met Plant. Gitarist Dave Kerry speelt al sinds 2010 bij Van Morrison. De hoesnota’s werden geschreven door Jimmy Page, die ooit zijn carrière startte in de dagen van de skiffle.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen; waar ligt de Molenstraat in ons dorp (sic) Lede? Gelukkig was nog een zichtbare molenberg, weliswaar zonder molen, en men heeft er dus maar een Molenbergstraat van gemaakt. In alle deelgemeentes van Aalst werd er met de hakbijl doorgegaan, en moesten op een na alle Molenstraten er aan geloven, terwille van de Molenstraat in de stad zelf, waar al jaren geen molens meer staan,en zelfs het water waarvan ze zich bedienden er niet meer is. Laat ons een bloem, laat ons een Molenstraat, laat namen als Molenbeek, Molenbeersel of Moulbaix a.u.b. toch voortbestaan.

Lieven Tavernier zingt gelukkig nog altijd over de Molenstraat (*)

… . en toen de morgen kwam, stond ik plotseling in de Molenstraat… . Het is geen Highway 61, geen Rue St.-Honoré, het is geen Keyserlei of Kalverstraat, er staan alleen wat bomen langs de weg een voor de rest een straatnaambordje… .

… .. In de verte luidt een klok, een tractor die vertrekt, en verder nog wat vogels op een draad, en ik moest in mijn leven zoveel wegen op en af om hier o.i. aan te komen in de Molenstraat.

Hebben wij een probleem?

Neem nu de kleine geschiedschrijver, de lokale Heemkundige, of zelfs de jong gepensioneerd tijdverdrijf zoekende mens op zoek naar informatie over zijn of haar gemeente en/of familie. Verenigingen voor familiekunde of heemkunde beschikken over archieven waar je makkelijk kan terugvinden waar bijvoorbeeld grootvaders geboortehuis of zijn eerste zelf opgetrokken woning stond. Wie zich ter plaatse begeeft zal vaak vaststellen dat noch straat noch huisnummer nog te vinden zijn. Een van de voornaamste oorzaken van dit probleem is te zoeken in de talrijke fusies die gebeurden begin jaren zeventig, en later. In het beste geval werd de oude gemeentenaam nog verwerkt in de nieuwe naam van de fusiegemeente of wordt er naar verwezen via een toeristisch straatnaambord.

In België wil men elk individu identificeren via een zo kort als mogelijk adressering. Dit leidt er toe dat na elke fusie nodig op zoek moet naar nieuwe unieke namen voor starten en “nieuwe” gemeentes. Lievegem, Kruisem, en in de toekomst mogelijk Pajottegem zij hiervan sprekende voorbeelden. Afgrijselijke hersenspinsels, waar niemand gelukkig van wordt. Om nog maar te zwijgen van de gevolgen. Probeer maar het centrum van Erpe-Mere te vinden. In het beste geval ligt het nieuwe centrum in een van de deelgemeentes en vallen de kleinere satelietgemeentes uit de boot. Behoudt men een naam van pakweg de grootste deelgemeente, dan blijven de inwoners dit vijftig jaar later steevast zien als “hun” gemeente en vergeten ze de inwoners van de “sateliet-dorpen”. Een bewoner van Schellebelle een Wichelaar noemen, dat lukt nog altijd niet. En staat de Tukmolen nu in Maarkedal of toch nog in Etikhove?

Verandering roept weerstand op.

Wie o.i. wat las over “change management” , wijzigingsbeheer weet dat dit een van de lastigste processen is in het geheel van procesmanagement. Schijnbaar zit het ingebakken in de mens zich te verzetten tegen elke vorm van verandering, zelfs als dit in hun voordeel is. In een breder perspectief mag men gerust stellen dat zolang er grenzen zullen bestaan er heibel of zelfs oorlog zal worden gevoerd. Wat van ons is blijft van ons. Op gemeentelijk vlak beseffen burgervaders en schepenen maar al te goed dat schaalvergroting ook met afbouw van hun eigen macht of “postje” gepaard gaat.

Fusies zijn noodzakelijk. Dat zou geen enkel weldenkend individu mogen ontkennen. Door schaalvergroting wordt het makkelijker om te schrappen in de uitgaven. Bijvoorbeeld in de al hoger geciteerde weddes van burgemeester en schepnen, die we al te dikwijls meerdere keren tegenkomen in intercommunales waarvan we ons afvragen of die na grotere fusies nog echt noodzakelijk zijn? Materiaal kan in grotere aantallen met korting worden gekocht.

Op grechtelijk vlak hebben we verder in ons land al grotere omschrijvingen. Kantons en arrondissementen waar Jan Modaal alleen met te maken krijgt als hij of zij ter stembusse mag trekken. Waarom fusies van gemeentes niet laten samenvallen met die omschrijvingen. Het is maar een overweging.

Nog een heikel punt bij het nog altijd te beperkt aantal fusies is te vinden in de portemonnee van de burger. Welke inwoner van een buurgemeente van een grotere stad wil daar deel van uitmaken wanneer duidelijk is dat opcentiemen en grondbelastingen er vaak ettelijke procenten hoger zijn? Dat tonen enquêtes onder de burgers van bijvoorbeeld Kruisem en Kluisbergen aan. Wij samen met Oudenaarde, vergeet het maar… . Is het eigenlijk wel democratisch dat in ons land de ene burger meer gemeentetaksen betaalt dan de andere? Is het verantwoord dat snelheidsbeperkingen voor een zelfde weg in de ene gemeente verschillend zijn met die in de buurgemeente? Of dat de aanleg van de weg verschillend is, of dat er in de ene gemeente straatverlichting werd aangebracht die plots ophoudt bij “de grens” van de gemeente? En dan hebben we het nog niet gehad over verkeersregels zoals voorrang van rechts in buurgemeentes die zich in een en dezelfde politiezone bevinden. Of de hond die wel dan niet na tien uur ’s avonds nog mag blaffen. Het lijkt wel alsof men constant het IQ van de burger op de proef wil stellen. Of ligt het aan het IQ van wie het voor het zeggen heeft in al die kaboutergemeentes? Het is maar een vraag.

Genoeg ontleedt. Keren we terug naar de kern van dit betoog. Waarom is het nodig dat alle Kerk- Nieuw- en Molenstraten moeten wijzigen van naam, door een fusie, terwijl dit louter administratief te regelen valt. Schaalvergroting, besparen, beter bestuur. Wij herinneren ons nog het verhaal van een Hongaarse molenvriend die in de Transylvaanse regio op bezoek ging bij een groottante, die tijdens haar leven in vijf verschillende landen had gewoond… . Zij was wel nooit uit haar geboortehuis geweest.

Kan het anders?

Wij hoeven niet een zo ver te gaan om te kijken hoe het anders kan. Nederland wijst de weg. Consultatie van Wikipedia leert ons dat de woonplaats de aanduiding is van de vestigingsplaats zoals in de postale adressering gebruikelijk is. Wat betekent dit concreet? Bij verder lezen zien wij dat een adres in Nederland bestaat uit woonplaats, straat en huisnummer. Is dit dan zo verschillend met ons land? Jawel, want in Nederland bepalen gemeentes hoe hun grondgebied is onderverdeeld in woonplaatsen. En daar gaat het om: een gemeente kan dus bestaan uit verschillende woonplaatsen. Wij zouden dat dan gemeentes en deelgemeentes kunnen noemen.

In Nederland waren er op 1 januari 2015 393 gemeentes verdeeld in 2499 woonplaatsen. Per 1 januari 2023 waren er nog 342 gemeentes en 2501 woonplaatsen. Wij stellen dus vast dat ook daar fusies gebeuren, maar dat heeft amper impact op het aantal woonplaatsen. Om het nog concreter te maken: Zeeuws-Vlaanderen telt op haar grondgebied nog drie gemeentes: Sluis, Hulst en Terneuzen. Binnen deze drie gemeentes treffen wij veertien postcodes aan. Het Nederlandse postcodesysteem dat bestaat uit vier cijfers en twee letters laat toe om wanneer gecombineerd met een huisnummer, elke geadresseerde te identificeren, zelfs zonder straatnaam of woonplaats er bij te vermelden. Bij een fusie binnen dit systeem is het niet nodig te sleutelen aan straatnamen en huisnummers. Wij stonden er bij en keken er naar.

Per slot van rekening gaat het in deze kwestie toch alleen om administratieve fusies met al dan niet een extra aanduiding door een nummer. Zelfs provincies, arrondissementen voeren ook een speciaal nummer, net als overheidsinstellingen zoals de VRT, het Europees Parlement of zelfs Sinterklaas (0612).

Besluit: blijf van onze straatnamen, laat onze Molenstraten verder bestaan. Al jaren beschikken wij over een ministerie van Administratieve Vereenvoudiging, thans geleidt door Mathieu Michel, juist zoon en broer van. Het blijft zoeken met een vergrootglas naar resultaten. Misschien moeten ze die maar naar Nederland sturen op onderzoek.

(*) Bron: https://muzikum.eu/nl/lieven-tavernier/molenstraat-songtekst

In memoriam William Souffreau 1946-2023

In de vroege jaren tachtig was het, tijdens een zonnige zaterdagnamiddag, pootte een vrouw uit de Koolstraat op de Aalsterse Grote Markt een kraam, met daarop verschillende bakken gevuld met diverse, zeer goed bewaarde, 45-toerenplaatjes. Zij verkocht de gedurende dertig jaar, door haar man, die veel te vroeg gestorven was, bijeengespaarde collectie vinylplaatjes. Alles netjes gerangschikt, voorzien van plastic hoesjes, en zelfs kartonnetjes ter versteviging. Een prijs. 50 frank vroeg ze voor een plaatje. Wij begonnen aan de rechterkant van het kraam de bakken te doorzoeken, en vonden ‘Rock and Roll Music’ in originele jaren vijftig uitgave van ‘Chuck Berry’, ‘Gimme some lovin’ van de ‘Spencer Davis Group’, en nog veel meer moois. Aan de andere kant van het kraam haalde ‘William Souffreau’, er de ene na de andere ‘Beatles’ eepee uit. Allemaal uitgaves op het ‘Parlophone label’. Je zal maar geluk hebben, was het enige wat wij er bij konden bedenken. Wat later diezelfde namiddag aan de toog in het ‘Pompierken’, vertelde William ons nog dat hij een stevige Beatles fan was, maar dat het voor hem allemaal zo’n zes zeven jaar eerder was gestart met ‘Elvis’, Chuck Berry en ‘Eddie Cochran’. Tot dan toe hadden wij er nooit bij stilgestaan dat William al een kleine generatie eerder bezig was met muziek. Voor ons was William toen nog synoniem met de progressieve muziek van ‘Led Zeppelin’, ‘Spooky Tooth’, ‘Free’ en meer van dat slag bands van begin jaren zeventig. Pas vele jaren later raakte algemeen bekend wat de voorgeschiedenis van William Souffreau was. Dat hij van de ‘Kinks’ hield en in de ‘Mings’ en de F’our Rockets’ had gespeeld in de jaren zestig toen wij nog volop in korte broek rondliepen.

Irish Coffee 1970-1972

Als een donderslag bij heldere hemel, begint het voor ons op zondag 15 november 1970, in ‘Jeugdhuis Leeuwerik’ te ‘Lede’, waar de ‘Voodoo’ optreedt. De eerste band die we hoorden, waarvan we konden zeggen dat die “onze geliefde muziek” speelde. Nummers uit lp’s die wij koesterden. Ze bevonden zich aan de vooravond van hun eerste single die ze net hadden ingeblikt. In de daaropvolgende weken vervelde de Voodoo plots in ‘Irish Coffee’. Een naam die we in het begin als behoorlijk vreemd ervoeren, en behoorlijk minder tot de verbeelding sprak dan het lekker klinkende Voodoo. Voodoo was zeker geen uitzonderlijke naam in het rockwereldje. ‘Black Sabbath’ of ‘Spirit’ en ‘Black Widow’ waren namen die we kenden van het pas verschenen promotie album van ‘CBS’: ‘Fill your head with Rock’. Voor ons klonk Irish Coffee eerder stomweg als de naam van een veredelde koffie, of niet soms? Het verhaal ging al snel rond, dat de naamswijziging nodig was, omdat ze een LP hadden opgenomen waarmee de doorbraak in de States zou worden geforceerd. Het was allemaal de schuld van ‘Louis De Vries’, hun toenmalige manager, die ook de ‘Pebbles’ onder zijn vleugels had. Intussen zijn we de naam Irish Coffee meer dan gewoon geraakt, en geen enkele rockfanaat in ons land denkt daarbij nog aan koffie.
De band repeteerde In de periode van 1970 tot 1972 in Lede in het ‘Brouwershuis’, de vroegere bioscoopzaal ‘Patria’, waar in de dagen van ‘patron Norbert’ regelmatig werd gefuifd. Historische optredens vonden er plaats waarbij op een affiche zowel ‘John Woolley & Just Born’ als Irish Coffee voorkwamen. Die 17de januari in 1971 was het publiek verdeeld in twee kampen, precies zoals het zes jaar eerder voorkwam over de plas bij optredens van “Stones en Beatles”. Woolley werd in die dagen eerder beschouwd als pop zanger terwijl het langharige publiek op haar beurt Irish Coffee beschouwde als “de” heilige graal. Naast Wiliam Souffreau, zang en gitaar bestond de band uit ‘Jean Van Der Schueren’ op sologitaar, organist ‘Paul Lambert’, bassist ‘Willy De Bisschop ‘ en lokale Leedse drummer, ‘Hugo Verhoye’. Hun titelloze lp verkocht te Lede als zoetebroodjes, en niemand vermoedde dat jaren later Japanners en Amerikanen de streek zouden uitkammen om er exemplaren op de kop te tikken die op dat ogenblik voor minstens 500 euro van eigenaar wisselden. Het succes van Irish Coffee was voornamelijk te wijten aan het formidabele gitaarspel van Jean, het via leslie versterkte orgel van Paul Lambert en het gouden keelgat van William.
Lede was voor een tijdje het epicentrum van Irish Coffee met optredens georganiseerd door de Schellebelse ‘DJ Ludaro’ (voorheen zanger ‘Jacky River’ met de ‘Black Devils’, en latere bezieler van het op trouwpartijen alom aanwezige L’udwig’s Discotheek’), en de Leedse ‘DJ Daheera’ van het toenmalige M’usical Born’ (organisator van het op 31 oktober 1971 in de kelder van het ‘Groen Kruis’ gehouden ‘Pop-Aalst ’71’). 20 december 1970, 28 februari 1971, 4 april 1970, 26 september 1971, data van enkele zeer gesmaakte concerten van Irish Coffee in zaal Brouwershuis, waar ze n die dagen ook voor de ‘VRT’ door ‘Zaki’ werden geintervieuwd.
Wie er bij was, zag de nu legendarische LP Irish Coffee worden geboren. Speelden de Voodoo en de beginnende Irish Coffee voornamelijk covers van ‘Free’, ‘Spooky Tooth’, ‘Humble Pie’ dan evolueerde dit naar nummers als T’he Beginning Or The End’ en uiteraard ‘Masterpiece’ en ‘The Show.’
Helaas leidde het succes van de band ertoe dat zij enerzijds “duurder” werden, en vaak gevraagd werden in vooral Wallonie en Frankrijk. Wij, het lokale publiek, zagen Irish Coffee uit onze handen glippen, en voelden ons als ‘Liverpudlians’ die meemaakten hoe de Beatles de ‘Cavern’ ontgroeiden.

Irish Coffee 1973-1975

De band die de legendarische LP opname speelde amper twee jaar samen. Een tweede single ‘Carry On’, haalde nog amper de radiogolven, en regelmatig doken ze het cafe van Norbert binnen met de legendarische woorden: “we zijn gesplit”. Splitten was in die dagen als het ware een modewoord. Uiteindelijk hield drummer Hugo het voor bekeken en werd vervangen door ‘Raf Lenssens.’ Er volgde een derde single ‘Down Down’ met op de B-kant het meesterlijke ‘I’m Alive’ waarna ook Jean het voor bekeken hield en L’uc De Clus’ de zes snaren plank overnam. Er volgden nog een laatste single ‘Witchy Lady’, maar de grote doorbraak in de rest van de wereld, buiten Frankrijk greep nooit plaats.
Stilaan verminderden de optredens en speelden de muzikanten ondermeer in de begeleidingsband van Wetteraar ‘Wim De Craene’. Mooie herinneringen hebben wij nog aan het voorlaatste optreden van Luc, Paul en Raf dat zij op 31 oktober 1974 gaven te Sint-Lievens-Esse in ‘Dancing Discovaria’, gelegen naast de legendarische danstempel ‘De Truweel’, waar ‘Zottegemse Miele’ een voorprogramma verzorgde voor ‘Johan Verminnen’ en Wim De Craene. Een nacht later, op de terugweg vanuit Limburg na hun laatste optreden waren werden ze slachtoffers van een fataal ongeluk waarbij een dronken chauffeur hen frontaal aanreed en Paul Lambert het leven liet. Ook Raf was er een tijdlang slecht aan toe.

William Souffreau nam in 1973 samen met Diane, zijn echtgenote, in Aalst de ‘Bar Amber’ over, waar voordien ‘Vader’ en later de vroegere garcon van Vader, ‘Gilbert’, achter de toog hadden gestaan. Bijna drie jaar lang werd dit het stamcafé van iedereen die een jongerencafé zocht met ‘deftige’ muziek op de jukebox. Vanaf oktober ’75 nam de ‘Ferre ‘de fakkel over en introduceerde er het betere lp werk.

We vinden William nadien nog terug in de ‘Alegro Ma Non Tropo’, en in een café waarvan de naam ons ontsnapt tegenover de ‘Aa keirk’ ofte de Sint Martinuskerk.

Irish Coffee-loze tijd 1976-1990

De lokale weekkrant Voorpost interviewt William aan de vooravond van een eerste solostart waarin hij laat weten te werken aan een single en een LP die zullen uitgebracht worden via het ‘BASF’ label onder leiding van ‘Romain De Smet’. De Smet ook bekend van ‘Cindy (Nelson)’ die eveneens op datzelfde label platen uitbracht, en twintig jaar later een duet met William zal opnemen. Zaterdag 1 maart 1975 treedt William solo op in het ‘Kultureel Centrum’ te Affligem in het voorprogramma van Johan Verminnen.
Een jaar later komt de lp ‘Raarlst’ op de markt. Een productie van William en ‘Luc Ardyns’ (Just Born) waarop 12 lokale groepen worden gepromoot. Een van de nummers, ‘Amber’, wordt door William zelf gebracht. 29 mei 1976 staat William op het podium met oud-collega Jean Van Der Schueren in de Denderleeuwse jeugdhonk ‘Parnassos’ onder de noemer “Rock and Classic”

Vanaf 1978 vinden we de ‘Soef’ terug in een aantal bandjes die nooit het legendarisch succes van Irish Coffee halen: ‘Joystick’ werd steevast aangekondigd als (ex-Irish Coffee). William en Raf Lensens gingen in zee met zanger ‘Tony Boast’ en vormden vanaf 1978 de band Joystick. Daarna kwam ‘Oh Boy’ voornamelijk gekend als coverband. Jaren later maakt William gedurende zijn solocarriere af en toe leuke uitstapjes met ‘Blink-It’, de ‘Moonlovers’ en de ‘Rockabilly Rhythm Revue.’ Een aantal jaren treedt hij voor het voetlicht aan de zijde van ‘Kloot PerW’.
Zaterdag 29 juni 1991 brengt William Souffreau een countryprogramma samen met ‘Wigbert van Lierde.’ Die avond in de ‘Mikisclub’ kregen we een aan de ‘Everly Brothers’ herinnerende set gepresenteerd.

Irish Coffee 1993

William hield van afwisseling en haalde af en toe Irish Coffee uit de mottenballen. De band released hun eerste en enige lp op CD, aangevuld met de vier singles en b-kantjes. Ook het nummer Masterpiece was daar eindelijk bij, want dit was niet meegenomen op de originele LP. Omdat de originele banden niet terug te vinden waren, werd gebruik gemaakt van een aantal zeer gave vinylexemplaren. Bij die gelegenheid treedt de band (versie met Luc De Clus), op 9 juli 1993 aan in zaal Netwerk. Alweer is er sprake van een legendarisch optreden. Wie er was koestert nog steeds de herinnering,… en het kaartje met daarop het LP logo.

Vanaf 1990 gaat William officieel solo. Vooral zijn allereerste soloworp werd goed ontvangen door de toenmalige BRT, en vaak hoorde je het nummer ‘We all must get together’ uit ‘Under a Belgian moon’. William werd op zijn eerste soloworpen bijgestaan door de recent overleden ‘Top Topham’, de allereerste gitarist van de ‘Yardbirds’, voor ‘Eric Clapton’. Topham hanteerde opnieuw de gitaar in een aantal recente bezettingen van de Yardbirds.

4 Februari 1995 stelt William ‘In My Room’ live voor in ‘De Werf’. Bij die gelegeheid komt Cindy Nelson haar duet live inzingen.

Irish Coffee 2002-2022

Op 5 oktober 2002 speelde de band in de Florahallen. We zagen hen als voorprogramma voor ‘Golden Earring’. Lager op de affiche stond ‘Golden Green’, band met ‘Kris Van der Cammen’.
Over naar 2005 wanneer de band optreedt in het Duitse ‘Rockpalast’, uitgegeven op zowel DVD als CD. Ook in deze reïncarnatie speelt Luc De Clus.

In 2007 te Lede in zaal Intermezzo concerteert hij akoestisch samen met Jean Van Der Schueren. Zij brengen er ondermeer The Show.

De Werf stond garant in 2013 voor enkele reunieconcerten van Aalsterse bands. ‘Isopoda, John Woolley & Just Born, ‘Lavvi Ebbel’ en Irish Coffee stonden toen tijdens een tweedaags gebeuren op de affiche. Voor de gelegenheid traden ook een aantal oudleden voor de spotlights waaronder Jean Van Der Schueren. Een maxi-CD inclusief interviews verscheen bij die gelegenheid. Werden er van die concerten opnames gemaakt door de Werf? Wij blijven het hopen.

Vanaf 2002 wordt nieuw materiaal uitgebracht.
Achtereenvolgens in 2004 ‘Irish Coffee II’ versie met Luc De Clus. In 2013 ‘Irish Coffee Revisited III ‘met een gloednieuwe band waarin Kris Van Der Cammen en ‘Franky Cooreman’, in 2015 ‘When The Owl Cries’, en als (voorlopig?) laatste ‘Heaven’ in 2020 in een alweer nieuwe bezetting met gitarist ‘Frank Van Laethem’.

In maart 2014 stelt William een gelegenheidsband samen om samen met het ‘Amber Reunie Team’ (ART) herinneringen op te halen aan de legendarische bar Amber. Ook Ferre is van de partij en vergast het publiek op een progressieve dj-set.
Twee jaar later gaat het Amber Team door, en viert in zaal ‘De Brug’ de zeventigste verjaardag van William, met Aalsterse gastmuzikanten waaronder ‘Jan Oelbrandt’, ‘John Woolley’, ‘Dirk De Schepper ‘en ‘Cas Van Der Taelen’. William speelt tot slot de avond naar een hoogtepunt met een stomende Irish Coffee versie van Whole Lotta Love, opgedragen aan iedereen die er niet meer bij kon zijn. Als herinnering aan Den Amber krijgen we het magistrale ‘They Tore the Playhouse Down’, terug te vinden op Whhen The Owl Cries.

Bronnen:
Onuitgegeven diaries auteur. Archief auteur.
Digitaal krantenarchief Aalst, de Voorpost edities jaren 70.
Discogs en FM-setlists

We hebben 2022 verlaten. Corona lijkt als het ware verdwenen. We kregen er een op zijn poot spelende Poetin voor in de plaats. John Fogerty stelde zijn optreden nog maar eens jaar uit. Bang om zich in Europa te vertonen?
Reizen kon weer, zij het vergezeld van een appje met corona paspoort gegevens. Voor de UK werd het noodzakelijk over een internationale reispas te beschikken. Check-in verloopt overigens vlot, en douane controles verlopen niet anders dan voorheen.
Een langere Welshe vakantie zat er niet in. De kat uit de boom kijken daarentegen….
Zomerse bijeenkomsten in, of all places, Zarlardinge, optredens bijwonen in Klein Zwitserland of bij de Burcht in Herzele. Wij waren er en ontdekten dat ook op lokaal vlak steengoede muziek wordt gespeeld. Slechts twee ‘echte’ concerten op de agenda: Robert Plant en Allison Krauss op het Cactusfestival te Brugge, en dat draaide op niets uit vanwege een grieperige keel van Krauss. Clapton in het Sportpaleis was een succes, een must-see. De dag ervoor het laatste concert van Isopada, en een spetterend Amber Experience Band concert met leden van RockMachine aangevuld met enkele Sisters.

Fietsen langs de Schelde, wandelen in de Kalkense Meersen, of in Bos ‘t Ename. Bankzitten te Griete, Emmadorp, Vlassenbroek, Hay-on-Wye.

Ook dit jaar is het huilen met de pet op bij het bekijken van de jaaroverzichten in Humo, of zelfs in Britse muziekbladen. Artiesten die de weg effenden voor het jonge grut komen nog amper aan bod. Ze zakten weg in niche moerassen. Toch brachten Springsteen, Neil Young, en anderen meer dan beluisterbare platen uit. Zie onze lijst onderaan.
Kringwinkels zijn de ideale vindplaatsen voor wie wat achterstand wil inhalen, of ‘iets uitproberen’. Boeken en platen koop je er nog altijd voor een habbekrats, al zitten er tegenwoordig ook al bij die het wagen om voor een ‘geschalotterde’ ‘Deep Purple in Japan’ 25 euro te vragen, en daar nog mee weg komen ook.
Drie jaar geleden schreef ik dat er nog zoveel valt bij te vullen op gebied van blues en jazz. Dat is behoorlijk gelukt het afgelopen jaar. De canon waarvan sprake komt er aan. Niet die van VL, maar die van Sadeler. Iets om naar uit te kijken.
De Beatles en de Rolling Stones, uit onze jeugd blijven aanwezig. Deze keer door het heruitbrengen van Revolver. Wat de Stones betreft, die verpopten tot de Jagger/Richards band, wnat zeg nu zelf, zonder Charlie.
Platenbeurzen trekken opnieuw volk aan. Vinyl tiert er weliger dan digitale schijfjes.

Wordt het niet stilaan tijd om de omgekeerde beweging in gang te zetten: van huis naar kringwinkel? De collectie begint net iets te groot te worden, maar wat wil je wanneer pakweg alleen nog maar in boekenland zomaar parels uit de lucht vallen. Neem nu het blues lexicon van Aalstenaar Karel Bogaert.
Een dag rondstruinen in Hay-on-Wye, het boekendorp, levert kilo’s papier op. Boeken waarin het waarom van Poetin wordt onderzocht. Hoe stond Lennon tegenover Indische filosofie? Biografieën over Page of Beck die niet te versmaden zijn, en nog in waarde zullen stijgen naarmate rocksterren vallen.

2022 was vooral het jaar waarin Oekraine het erg te verduren kreeg, en waarin wij niet deelnamen aan een molenexcursie in Bulgarije. Als alternatief, zes dagen molens kijken in Vlaanderen en Frans-Vlaanderen in internationaal gezelschap, uit Zwitserland, Estland, Duitsland en Nederland.

Overzicht: aankopen CD’s met voorin het meest recente materiaal.

Vinyl

Boekenlijst Muziek

Overige boeken

Vandaag, precies 50 jaar geleden toog ik voor het eerst “echt” aan de slag. De vakantiejobs uit de voorgaande jaren tel ik even niet mee. Dat is voer voor later.

HJet was overigens ook de eerste dag dat ik een voet zette in het Brusselse Centraal Station, en ik trein-pendelaar werd voor tenminste tien jaar. Tot de dag dat ik het niet meer zag zitten om deel uit te maken van het nmbs systeem: haringen in een ton, of teveel mensen laten rechtstaan in een trein. Wat maakt het uit?

Hoe de dag verliep kon je vier jaar geleden al lezen…. blijft een mooie herinnering

Neil Diamond: Hot 24 August Night 

In Los Angeles startte op 24 augustus 1972 een reeks concerten die een week zou duren. Plaats van het gebeuren: The Greek Theatre in Los Angeles. Op het podium stond de op dat ogenblik alom gewaardeerde Neil Diamond. Het concert van de avond van de 24’ste augustus werd geregistreerd en verscheen enkele jaren nadien als Hot August Night. Een dubbel album waarop zelfs dan een aantal nummers ontbraken. Dit vanwege de beperkte ruimte die vinylplaten boden. Iets wat later deels werd goedgemaakt ter gelegenheid van een heruitgave op CD. Nog tien jaar later, in 2012, verscheen een luxe uitgave opnieuw aangevuld met extra nummers, die we jaren lang moesten ontberen. 1972, het jaar van ‘Cracklin’ Rosie’ en ‘I am… I said’, mag je gerust bij de hoogdagen van Diamond’s carrière tellen. 

Neil Diamond presteerde het om drie jaar later zijn ‘credibility’ zo goed als om zeep te helpen door een soundtrack te schrijven voor de film ‘Jonathan Livingstone Seagull’. Er zijn er meer die hun carrière via een plotse wending in een andere richting stuurden en helaas hierdoor door het eerder  rockminded publiek naar de vergeetputten werden verwezen. 

Denk alleen nog maar aan de ‘disco Bee Gees’, of de zeemzoeterige Demis ‘We shall dance’ Roussos, die toch goed uit de verf kwam op het album ‘666’ van ‘Aphrodite’s Child’. 

Voor Neil Diamond de klap van de zeemeeuw kreeg, was hij al minstens sedert 1966 bekend bij het groot publiek. Zei het niet onder eigen naam, maar via songs die tot ons kwamen via andere popidolen. 

Wie oud genoeg is en bijv. de kaap van zestig al rondde brulde zeker ooit mee op ‘I am a believer’ en ‘A little bit me, a little bit you’’.  Allebei ‘van’ de Monkees.

In 1967 verscheen op het ‘Bang’(*) label van Bert Berns, waar ook een zeer jonge Van Morrison met Brow Eyed Girl en Spanish Rose onderdak vond, het nummer Kentucky Woman.  Bij ons zat het plaatje in een geel hoesje. Een dijk van een song, die wat later gretig aftrek vond bij ondermeer de dan nog embryonale band Deep Purple. Dichterbij in Nederland coverde de Tee-set zanger Peter Tetteroo het nummer Red Red Wine. Wat later met nog veel meer succes werd overgedaan door UB-40.

Minder bekend is het feit dat noch Peter Gabriel, noch Paul Simon eerst waren met het integreren van wereldmuziek in hun repertoire.  Ook op dat vlak valt de eer te beurt aan Neil Diamond. Een divers gamma aan instrumenten werd geïntegreerd in het epos rond ‘Soolaimon’ van begin jaren 70. Je kan het terugvinden op ‘Tap Root Manuscipt’(**), zeker niet een van de bekendste platen van Neil.  En precies met die nummers uit de Soolaimon plaat besloot Neil in augustus 72 zijn shows.  Plaatkant 4 van Hot August Night draagt alleen al om die reden onze voorkeur weg. 

Terug naar Hot August Night. De plaat bevat verder meer bekend materiaal zoals het indertijd in de lage landen geliefde Solitary Man, Cherry, Cherry, Sweet Caroline, Girl You’ll be a woman soon, Song song blue en Cracklin’ Rosie.  Plaatkant vier is voorbehouden, tweeëntwintig minuten lang voor ‘Holy Holy’, ‘I am… I said’ en ‘Soolaimon/Brother loves travelling Salvator show’.

Tussen de bonus nummers op de cd treffen we eindelijk ook ‘Kentucky woman’, en op de 2012 Deluxe Edition werd daar nog extra ‘Gytchy Goomy’ plus de voorstelling van de band aan toegevoegd.

De laatste jaren is het stiller geworden rond Neil Diamond al is hij altijd platen blijven maken.  Op een gegeven ogenblik, om precies te zijn in 2005, heeft Rick Rubin zich over hem ontfermd als producer.  Dit resulteerde in een zesentwintigste plaat ‘12 songs’. Helaas gebeurde met de carrière van Neil Diamond daarna niet hetzelfde als met die van bijvoorbeeld Johnny Cash.  

Zoals zo vaak het geval is zal Diamond bejubeld worden wanneer het te laat is. De man is intussen 81 jaar oud.

Deze zomer, tijdens de warme augustusavonden zullen we Hot August Night (***) nog vaak opleggen. 

—————————

(*) The label name, “Bang,” is actually the first initials of the four of them (Bert Berns, Ahmet Ertegun, Neshui Ertegun, and Gerald Wexler). He was personally involved with a lot of things with the label.12 jul. 2003

(**)Tap Root Manuscript was de zesde langspeler die Neil Diamond uitbracht in de herfst van 1970. Vooral kant twee was doorspekt met Afrikaanse instrumenten. Naast Cracklin’ Rosie bevatte de plaat ook een cover van een Hollies nummer: He ain’t heavy he’s my brother.

(***) Opgelet verwar de plaat uit 75 niet met de later uitgebrachte Hot August Night II, een live concert uit 1987, of met Love at The Greek, een registratie van een concert uit 1977.  Ook niet te verwarren met Hot August Night/NYC: Live from Madison Square Gardens uit 2009. In 2018 kwam dan ook nog Hot August Night III uit.

De rust op de kamping laten mij toe te reflecteren over mijn kampeerverleden. Ook al wordt die rust af en toe verstoord door helse tuigen die zij aan zij doorheen het luchtruim van de Conwy vallei scheuren.  Iemand die weet waarom ze altijd per twee oefenen? 

In gedachten zie ik de ‘Zavelput’ uit mijn jeugd. Wat lager is men begonnen met de aanplant van een partij rozelaars. De drukte van de steenweg lag een eind weg. Auto’s hoorde je er amper.  De steenweg was toen nog een holle weg, en bomenrijen fungeerden als schermen. Gelukkig zijn, de zuid-, de west- en de noordkant ongeschonden gebleven, hier bij de Zavelput. Moet dit niet dringend vastgelegd worden voor het nageslacht? Het is een stuk eenvoudiger dan hen overtuigen en meetronen naar hier. Ze zouden het vermoedelijk eerder banaal vinden. 

Vanaf de Zavelput kijk je uit over de molenbeek vallei, waar de boomgaard met appels is verdwenen. Daar hoef je ‘de draad’ niet meer te doen.  Vroeger leek het alsof het Zomerhuisje in een bos lag. Ook dat werd gerooid. Andere bospartijtjes kwamen er voor in de plaats. Hier gaat de tijd traag nog traag en vallen wijzigingen amper op, alhoewel…. het oude huisje van Pee dat ons scheen als een Hans en Grietje peperkoekenhuis overleefde de sixties niet. Een groter exemplaar aangepast aan de noden van de jaren zeventig, fantasielozer, kwam in de plaats. Het mocht er net geen vijftig jaar blijven, om over te gaan in een kubistisch gedrocht, dat misschien past bij de nieuw aangelegde betonweg, maar dat zeker en vast zou gevloekt hebben tegenover de vroeger aanwezige vlasroot put.  De aanwezige bloemenserres van De Nijs deinen verder uit. De hele regio hier is doorspekt met kleine bospartijtjes, die spijtig genoeg aaneengeregen worden door een overvloed aan maisvelden.  Geen mens die nog weet dat Maurice de zavelboer, zich hier, in deze kouter, kwam bevoorraden.

Ik kan eindelijk begrijpen dat mijn vader daar beneden in dit stukje van de wereld zijn ankerplaats vond.  

Vandaag was een dag waarin je het geluid van ‘a screaming day’ kon horen. In de verte hangen enkele luchtballons bijna roerloos, boven de Onegem Meers. Een uitgelezen plek is het hier aan de Zavelput om toe te zien hoe de meanderende beek, netjes de warme betonnen stad ontwijkt.  De avond valt net nog niet. Het zomeruur zorgt er voor dat we twee uur vooruit lopen de echte sterrentijd. Halfnegen zou het moeten zijn, of nee eigenlijk halftien. Het is vandaag precies een week na kermis, en iedereen weet dat het vroeger in de kermisweek om acht uur donker werd.  Wordt dit het afscheid van een zomer? Blauwachtige nevels duiken op. De rozen ruik je tot hier. Ogenblikken om te delen. 

Kamperen, het blijft iets eigenaardig, en er zullen zeker een heleboel mensen zijn die het nooit hebben gedaan, of vinden dat het iets voor de jeugd van giro of scouts is.  Wie ons leerde kamperen?  Dat zijn verre herinneringen die teruggaan tot 1963 of 1964. We togen op weg samen met W, ons klein dekentje, enkele boterhammen en een drinkbus gevuld met ‘kalisjesap’(*) tegen de dorst.  Kalisjesap…. een combinatie van een stukje van een stok zoethout en een zwarte stek ‘sjinzjip’. Of hoe dat ook mag heten.  Deze attributen opgelost in water met een flinke scheut suiker er bovenop moet voor ons de allereerste versie van zelf gebrouwde coca-cola zijn geweest. 

De Zavelput, hoe vaak we er de wolken hebben bewonderd tijdens vakanties, of we er op vrije woensdagnamiddagen, op onze ruggen lagen. Hert aantal kampeermomenten aan de Zavelput valt niet meer te achterhalen, maar het zal minstens zo vaak geweest zijn als de keren dat we verder afzakten naar de ‘Parijbossen’.  En ook daar  brachten we onze  namiddagen door, liggend op onze dekentjes verhalen verzinnend. Via de ‘Krevelhoek’ en het ‘Kruiske’, een smal baantje,  dat weer uitgaf op een veldweg, bereikten we een kruispunt van veldwegen.  Hier op deze ‘crossroads’ verkocht niemand zijn ziel aan de duivel, maar werd wel in de jaren vijftig een oud vrouwtje vermoord. Verschillende boeren uit de omtrek werden hierover aan de tand gevoeld, maar nooit is aan het licht gekomen wie daar een moord pleegde. Onze ouders wisten doorgaans niet dat we daarheen liepen, want op enige goedkeuring viel niet te rekenen.  Dit bleef voor altijd een plek des onheils, temeer daar de dader nooit was gevat.  Bang zijn we op die plek nooit geweest, en hoe vaak hebben we er niet gekampeerd? 

In die dagen, zag je nog net voorbij de Zavelput, vanaf het hoogste punt langs de weg,  het silhouet van de ‘Tucmolen’ heersen over zijn omgeving.  Gemalen werd er nog amper in die houten reus, want we zaten toen al in de nadagen van koning windmolen.  De bomen groeiden nog niet tot bij de wolken. Het zou vandaag onmogelijk zijn om, vier kilometer verder,  een glimp op te vangen van de molen, temeer ook omdat hij op die plaats niet meer staat.  In dat verre westen, uit onze kindertijd, slechts enkele dorpen verder, boven de  bomen uittorend, mis ik dat silhouet van de Tucmolen.

Tijdens een van van onze kampeermomenten zijn we ooit richting ‘Papegem’, gewandeld om de molen van dichtbij te bewonderen, met als uiteindelijk resultaat: veel te laat thuis. 

De molen fascineerde ons. We waren er ons van bewust dat die een heel eind weg stond. 

Ouder dan twaalf kunnen we niet geweest zijn. Niemand mocht weten van ons plan, want toestemming zouden we toch nooit gekregen hebben. En dat leidde er toe dat we de kortere terugweg via de baan van Gent naar Aalst niet konden nemen en we dus verplicht waren een grote omweg te maken, terug via ‘Overimpe’ en de Zavelput, de weg langs waar we waren vertrokken. Telkens ik langs die weg, de ‘Overimpestraat’  voorbij kom zie ik nog altijd het ijzeren toegangshek van een wei, waar we veel tijd verspeelden.  Dierenvrienden als we waren wouden we een koebeest redden dat de stommiteit had begaan van zijn kop tussen de spijlen van dat hek te steken.  We weten allemaal dat het gras altijd groener is aan de andere kant van de heuvel, iets wat dit onvolwassen beest ook zal gedacht hebben toen het haar kop, vermoedelijk, schuin doorheen het hek stak.  Het kon niet meer terug en stond dan maar wat te blèren. Ons besluit stond vast. We zouden koe junior even helpen.  Met volle kindermacht probeerden we de kop van de koe opnieuw schuin te draaien om het dan achterwaarts te duwen weg van het hek. Dat het beest zich zo krachtig zou verzetten, en dat het geen jota van ons geduw en getrek begreep, daar hadden we echt niet op gerekend. Au contraire, het beest wrong tegen dat het geen naam had.  We zijn uiteindelijk met spijt in het hart opgestapt, het blèrende beest achterlatend.  Iemand, de boer (?) zal het probleem uiteindelijk wel opgelost hebben, durf ik te hopen. De onderneming hadt er wel voor gezorgd, dat we uur en tijd uit het oog hadden verloren. Rond acht uur arriveerden we en het was meteen duidelijk dat onze ouders daar niet stonden om ons met open armen te ontvangen en ons te feliciteren met onze expeditie. De verwelkoming leek eerder op een scheldtirade. Al zullen ze in hun hart wel blij geweest zijn dat ze ons niet kwijt waren.  Ik herinner mij alvast niet dat we er huisarrest voor kregen. 

We bleven een tijdje weg van onze kampeerstek aan de Zavelput.  

Bij enkele families in de buurt doken in die tijd, plots “echte” tenten op.  Of daar ooit mee gereisd werd is mij niet bekend. In de zomer werden ze vaak opgesteld in de achterliggende tuinen. De ene hadden een azuurblauwe daktent, anderen dan weer een kakikleurige ex-legertent, of zoals bij ons een zelf in elkaar gestikt exemplaar dat zo uit de Singer kwam gerold, en met geknotte stokken uit de boomgaard rechtop werd gezet. Op de “vloer” spreidde ik een leger van biezen uit. Er stonden genoeg biezen achter in de boomgaard waar het, vooral in de winter nogal drassig kon zijn. 

Op zekere dag kreeg ‘Jean-Pierre’, de zoon van de beenhouwer, een spiksplinternieuwe tent.  Het was een hete zomer, en er zat onweer in de lucht. Een zomerse vakantiedag waarbij je al kort na de middag het gevoel kreeg dat het niet echt goed zou aflopen, maar dat deerde ons niet. Met in totaal drie tenten togen we richting Zavelput, tot bij een kruispunt waar voldoende plaats was om de tenten op te zetten. Na nog geen uur zag het er naar uit dat zou gaan pijpenstelen regenen.   Er was amper een tent rechtgezet. R. en M. waren de enigen die daar wat ervaring in hadden. 

Net voor de regen met bakken uit de lucht zou gaan vallen, zette de beenhouwer bij hem thuis de handen aan de mond en hoorden we hem “Jeannnnnn-Pierrrrrrrre” roepen.  Wanneer de beenhouwer, de handen aan de mond zette om J.P. Naar huis te sommeren kon je dat waarschijnlijk in heel het dorp te horen. Jeannnn-Pierrrrrrre, hoorden we enkele keren na elkaar, en dat het nodig was stelden we zelf ook wel vast, want niet zo heel ver van ons begin de lucht stilaan asgrauw te kleuren. 

Hoe snel we alles bij elkaar gepakt hebben, weet ik niet meer, maar het werd rennen tegen de klok, of beter tegen het onweer. Net op tijd waren we in die grote garage naast de beenhouwerij waar de vleescamion stond, waarop J.P. jaren later in sierlijke letters zou schilderen: ‘Verver van dieren’. Tot groot jolijt van ons en woede van vader Marcel die uitriep: “Maar Jean-Pierre toch, ziede da ni… kemel”. De camion was bedoeld voor ‘Vervoer van dieren….’

De volgende dagen lepen we onder een vel plastiek van een paar vierkante meter door de gietende regen naar de watermolen. 

Wij zijn er regelmatig blijven op uittrekken met ons rugzakje en dekentje, en onze boterhammetjes.  Bij de spoorwegovergang op ‘Speckaerts’ gingen we treinen spotten, ook al kenden we niet eens dat woord.  Bij de nieuwe brug over de E40 tussen Erpe en Mere telden we auto’s.  Jij neemt de Volkswagens, ik neem de Volvo’s… zo ging dat. Iedereen koos een bepaald merk, en dan was het om ter eerst honderd halen, of bij een andere gelegenheid telden we ‘anderlanders’.  Kids just want to have fun….

Met ouder worden en nieuwe uitdagingen die zich aandienden verdween kamperen uit ons leven, of toch weer niet?  Vervolgt….

(*) Meer weten over kalisjesap? https://www.variaties.be/wp-content/uploads/2017/03/variaties-op-je-bord.pdf

https://www.bruzz.be/culinair-ontdekt-drop-2011-08-18

Enkele jaren geleden reed ik omstreeks deze tijd door mijn verleden. Begin augustus, de eerste zondag, is het nog steeds traditioneel te Erondegem kermis. Tegenwoordig sluit men de dorpskern af en laat men koning auto omrijden. In onze jeugdjaren kon dat niet, en werden de foorkramen verspreid over het dorp.

Vandaag, een paar jaar geleden, rij ik niet langs de knooppunten maar laat ik mij drijven op de wind, om uiteindelijk op de eeuwenoude weg van Aalst naar Gent te belanden, ergens voorbij de Hongegem aan de Schaapstal. Eeuwenoud? Jawel sommige stukken gaan terug tot de Romeinse heerbanen. We staan er niet meer bij stil dat de N9 die er zo kaarsrecht bijligt er ooit niet is geweest in de periode voor 1700. In die tijd reed je tussen Aalst en Gent via een aantal dorpskernen naar Gent. Oude kaarten van het Land van Aalst laten nog zien hoe je vanuit Aalst via de kerken van Erpe, Erondegem, Oordegem en Melle Gent bereikte. Ik fiets het stuk naar Erpe, Erondegem en Oordegem, om daar bij de molen af te takken richting Wetteren en de Schelde tot Schellebelle.
In Erondegem maken ze zich klaar voor de start van een wielerkoers. En ach ja bedenk ik, inderdaad begin augustus heeft hier nogsteeds de plaatselijke kermis plaats. In een flits is plots 1965 terug. Een onbezorgde tijd, alhoewel, waarin we op een warme vakantiedag te voet naar Erondgem liepen, om er rond te hangen op de kermis. Een kermis, anders dan onze eigen kermis. De attracties lagen er verspreid over het dorp en de aanpalende Zandstraat, waardoor er voldoende ruimte was voor enkele kermisattracties die er bij ons nooit bij waren. Een lunapark bijv. met grijpers. In Mere en Lede hadden trof je die ook wel aan, maar dan wel zonder jukebox. In Erondegem stond links bij de ingang, een exemplaar dat werkte met 1 frank stukken, en dus niet zoals gewoonlijk in de cafes met stukken van vijf frank. Behoorlijk bereikbaar voor ons zou je denken, al moet gezegd dat wij in die tijd door de week nauwelijks een frank zakgeld bij hadden.
Waarom herinner ik mij die jukebox? Omdat er uiteraard een verhaal aan vastzit. In die jukebox zaten naast recente hits ook oldies van de beste groep aller tijden, zeg maar de Beatles. Zelfs ep’tjes als ‘Twist and shout’ en ‘Long tall sally’ waren aanwezig. ‘Rock and Roll Music’ was de kraker van het moment. Al behoorden ‘Satisfaction’ van de ‘Rolling Stones’, ‘Like a Rolling Stone’ van ‘Bob Dylan’ ook tot de goddelijke liedjes van die tijd. Kortom wij kromden het merendeel van de onze ruggen boven dat ding om toch maar niets te missen van wat uit die muziekkast kwam. Uiterard mag in een foorkraam de muziek nooit stilvallen, en dus zal er wel regelmatig iemand van de attractie zelf er voor gezorgd hebben dat er ‘plaatjes geduwd’ werden. Wij zagen enkel iemand die, wat in onze ogen leek op een strookje karton, er in stoppen. Dat leek ons dus wel wat en bovendien ook zelf doenbaar. Van een weggegooid leeg pakje sigaretten of waren het Rizla blaadjes, vouwden we een stukje karton dat net in de geldsleuf paste. G. stopte het er in en we duwden enkele platen, die er gek genoeg kwamen. Wat meer dan zeker toeval moet zijn geweest, of mogelijks kenden wij zelf ook enkel de smaak van de fooruitbater? In elk geval duurde het zeker geen kwartier eer de verantwoordelijke ons ongezien benaderde en G. een souflet rond zijn oren gaf. Hij koos duidelijk voor de kleinste, en minste weerstand. We zijn afgedropen. Naar alle waarschijnlijkheid zullen er schroevedraaiers aan te pas gekomen zijn om die geldinworp sleuf weer vrij te krijgen. Konden wij het verhelpen dat wij Beatlesfans waren, en dat de kermis de enige plaats was waar je genoeg volume aantrof om echt te genieten? Het zou overigens nog tot ’68 duren eer ik in Erondegem een eerste voet zette in een danszaal (cafe De Klok met aanpalend zaal Claudia), maar dat is dan weer een ander verhaal. Te lezen op: https://blog.sadeler.be/2018/09/25/uit-een-dagboek-geschreven-in-1968-grote-vakantie-augustus-188/
Van Erondegem loopt de weg via een afdaling naar de Molenbeek en het Hoeksken naar Strijmeers, al zal de kasseiweg hier en daar een stukje verlegd zijn door de komst van de spoorweg. De lijn (maalroute in de volksmond) van Brussel naar Oostende via Gent. De oude straat volgt langs de linkerkant vanaf Streimeers de spoorweg. Een weg waar je nog met een auto door kan komen mocht je dat willen. Hier ligt nog een echte kasseiweg, geen straat geplaveid met nieuwerwetse Vietnamese op maat gekapte kasseisteentjes zoals op de Grote Markt in Brussel of de Molenbeekse Havenlaan. Nee kasseistenen zoals die waarover de witte meer dan 120 jaar geleden naar school liep. Grote lompe stukken steen naast kleinere stukken om het geheel toch wat in elkaar te laten passen. Wegen die men nu mijdt durft mijden bij het uittekenen van fietsroutes. Het zijn wel de paden van ons verleden. Op weg naar het eerste en tweede studiejaar liepen wij viermaal daags langs dergelijke straten. Wegen zoals de Putstraat. Een smal assebaantje, verder een bredere met asse verharde weg langs een oude vlasrootput, en ten slotte een zoals net beschreven kasseiweg.

Six days in May 2022: dag 6

Dit werd uiteindelijk weer een dag om niet snel te vergeten. Vroeg begonnen, laat geëindigd. Abergavenny en Monmouth in de ochtend, Cheltenham en Woodstock in de namiddag. Uitzicht op een veel te vroege aankomst in Dover, wat dan toch weer tegenviel. In Cobham aan de zuidkant van Londen langs de M25 gestopt voor een laatste plas en een Strabucks Americano. ‘Jawel mevrouw, om mee te nemen,’ want zin om onmiddellijk een halve liter hete koffie soldaat te maken, had ik net niet. Nog binnen het kwartier van de resterende reistijd, er resten nog 158 km, begonnen de borden boven de weg mij er opmerkzaam op te maken, dat ik maar beter voorzichtig kon rijden, want ‘er lopen beesten op de weg’. Tot wel vijf keer toe, en nergens noch een koe noch een verdwaald varken te bespeuren. En dan gebeurde het: plots stonden we met zijn allen stil. Daar stonden we, minstens een uur en driekwart. Weg slonken de minuten die ik daarnet nog op overschot had, en wat later ook de minuten waarbinnen ik had moeten inchecken in Dover. Dat wordt dan de eerste keer in 41 jaar dat ik een boot mis. Bij een maatschappij waar ik voor het eerst de oversteek met maak: DFDS. Hopelijk vragen ze geen toeslag, en zit de eerstvolgende boot niet overvol. Dat deden ze toch, ook al compenseerde dat met het origineel betaalde bedrag, want de nachtboot was een zelfde som voordeliger. Dit wordt alvast thuiskomen een kot in de nacht. Behalve een uitgebrande auto die getakeld werd zagen we niets van het hele incident. Letterlijk geen kat te zien. Vermoedelijk was alles verholpen door de drie brandweerwagens die zich met veel moeite een weg konden banen op de vier rijstroken, waarop de talrijke stilstaande wagens weinig ruimte lieten.
De miserie van het loslopend wild, al kan het ook tam wild geweest zijn, is nog maar pas voorbij en er werd nieuw onheil gepresenteerd. Werken langs de weg, waardoor het verkeer naar een rijstrook werd geleid, waarop een snelheidsbeperking goldt van 30 mijl per uur. 48 Km per uur, en gecontroleerd door camera’s die de gemiddelde snelheid meten. Precies 48 km per uur rijden, of net wat minder, daar moet je een lichte voet voor hebben of cruisecontrole gebruiken, en die is niet voorhanden. Bij de minste daling in de weg ga je over de limiet. Om dit meer dan 10 km vol te houden is enige concentratie verreist. En na een ganse dag karren wil die concentratie wel eens wegebben, met als resultaat dat je je plots bevindt op een afslagstrook naar een wegrestaurant. Bon, snel voorbij rijden en de andere kant weer de snelweg op. Had gekund, maar deze keer niet, vanwege afgesloten aan die kant. De voorgeschreven omweg volgen, die leidde naar een eerdere afrit, tikt nog een kwartier bij op de teller.

Bij de incheck zie ik nog net de lichtgevende letters, aangaande corona en bewijzen. Dit kan toch niet waar zijn? Afgelopen vrijdag was er nergens sprake van die akelige aandoening. En nu zouden de Fransen dan toch weer strenger zijn dan de Britten? En jawel de madame van de Franse politie, of was het douane, vraagt naar een bewijs. Ik gebaar van krommenaas, en laat duidelijk zien, dat ik geen papier van een test of iets dergelijks bijheb. Geen ‘passenger location form’. Ze kijkt bitter ernstig. Heb ik een probleem? ‘Et votre telephone?’ probeert ze. Ik duik de auto in en hoop dat de app, die ik in geen half jaar meer gebruikt heb, nog werkt. ‘App downloaden’ verschijnt er op het schermpje van mijn Apple-genoot. Dat zit niet goed, of toch, want ik zie onder de boodschap wel nog het lijstje met certificaten. Het oudste meldt, in het rood, dat het vervallen is. Achter de boosterprik zit gelukkig nog de QR code die ze inscant. Ik krijg een wit papier met een stervormig teken.
De man van de Britse politie gebaart mij om niet uit te stappen, wat ik telkens moet, omdat al die passage hokjes aan de kant staan van het stuur van Britse wagens. ‘Waar ga je heen?’ ‘België.’ ‘Naar huis?’, ‘jawel.’ En ik mag zonder meer door. Geen verdere douanecontrole. Bij de volgende stop mag ik mijn wit papier met ster alweer inleveren. Ik heb geluk want de boot van kwart na twaalf ligt nog op mij te wachten. Weinig volk op deze nachtboot, en van de weinige passagiers ligt de helft, verspreid op de zitbanken, te maffen. Het merendeel zijn Polen of andere Oost-Europese chauffeurs. Onbewust loop ik ‘hun’ refter binnen, bestel fish and chips, waarvoor ik enkel het bijgeleverde flesje water betaal. Niemand die zag dat ik geen truck bestuur. Inderdaad raar dat ik nergens een menu of prijslijst zag. Fish & chips on the house.

Deze morgen in Abergavenny, in de Markthal, viel op dat verschillende standen leeg waren, en er minder volk rondliep dan vorige jaren. Niet vanwege de regen, want die hield vorige jaren ook niemand tegen. Vele van die standhouders zijn oudere sociaal voelende gepensioneerden die wat bijverdienen, van gezelschap en een babbel houden. Ik mag hopen dat ze niet van de aardbodem zijn verdwenen door corona. Heeft Brexit er wat mee te maken? Is er minder aanbod op de bric-a-brac markt? Dat laatste was ook voelbaar in de charity shops, waar amper nog wat te vinden is in de cd bakken of op de boekenrekken. Zou het kunnen dat de Britse cd’s voornamelijk in Europa werden geperst, en dat daardoor het aanbod opdroogt? Dat was in elk geval zo voor de covermounted cd’s bij de muziekbladen Mojo en Uncut kort na Brexit. Al zullen ook de jonge ‘sterren’ die digitaal werken vanop hun zolderkamertjes, minder nood hebben aan cd’s. En toch gelooft de man in Hay in zijn Haystack muziekshop er nog in. Cd’s en cassettes komen terug wist hij mij gisteren te vertellen.
Mijn anderhalf uur gratis staan op de parking van Morrisons zit er op. Ik ben een paar minuten over de limiet gegaan. Zal die camera mijn nummerplaat echt herkennen? Hopelijk niet.
In Monmouth mag je bij de rivier, achter de kerk, een uur gratis parkeren. Het standbeeld van Rolls of was het Royce staat nog altijd trouw op zijn zelfde plaatsje. Ook de boekshop waar ik, jaren geleden, ooit in opgesloten raakte is er nog altijd. In hetzelfde straatje neem ik enkele foto’s van het Savoy theatre. Een oude cinema die nog steeds theater, film en muziek aanbiedt, getuige de affiche van de Chris Barber Big Band die er binnenkort aantreedt.
Het is opgehouden met regenen onderweg naar Monmouth, vaak ook de poort naar Wales genoemd. Rockfield ligt op een boogscheut hier vandaan. Plaats waar in een oude boerderij, de stallen werden omgevormd tot studio’s, Bad Company een plaat opnam. Ook Queen nam er onder andere Bohemian Rhapsody op. Zelfs Oasis trok er jaren later heen.
Om van Monmouth naar Cheltenham te rijden, moet je bij Worchester de Severn over, en rij je verder de autoweg M5 op richting Bristol. Ik herinner mij dagen in Cheltenham waarbij het zoeken was in de auto-atlas en vooral letten op borden langs de weg met de benaming begraafplaats. Vandaag geeft de GPS precies aan waar je links of rechts moet, en waar je eindbestemming ligt. En dat kan dan bijv. een kleine parkeerplaats zijn, midden op een kerkhof, op enkele passen van de laatste rustplaats van Brian Jones, oprichter van de Rolling Stones. Er is weinig veranderd. In de plastic box achter de grafsteen ligt een nieuw dagboek, waarin toch weer enkele bezoekers iets neerpenden. Vaak wordt er verwezen naar het feit dat Brian de echte oprichter van de Stones was, in tegenstelling tot wat de jongeren van tegenwoordig wordt ingelepeld. Ik neem enkele foto’s van de hoge sparrenbomen bij het graf, die ik ooit verkeerdelijk omschreef als eiken. Op dit kerkhof is het een feest voor wie van oude en hoge bomen houdt. Op de onder duivenstront bescheten bank zoek ik een paar centimeters schone ruimte om nog wat te verpozen. Ik heb nog tijd zat en Dover is nog ver. Eerstvolgende stop wordt Woodstock, waar de tearooms net hun deuren sluiten wanneer ik aankom, en ik zoals enkele jaren geleden de Star Inn (https://www.thestarinnwoodstock.co.uk/s_photo.asp ) binnenloop. Nog steeds een café waar classic rock uit de speakers komt. Dylan, Crosby, Stills Nash & Young beroeren er de trommelvliezen. De koffie Americano maakt mijn gestel enigszins loom, en dat merk ik later op de ringweg rond Oxford, voorbij Wolvercote, en andere aan Morse herinnerende plaatsnamen. Vanuit Cheltenham rij je Woodstock binnen via de Woodstock Road, uit het allereerste Morse verhaal. Ik laat Oxford rechts liggen, ook al mag ik in die Britse steden nog overal binnen met mijn 465.000 km oude diesel. In Brexitland kent enkel Londen een Lez (Low Edition Zone), en die geldt dacht ik voor iedereen. Het is vijf na halfzeven, wanneer ik de lange bocht naar de M25 neem, op weg naar de laatste stop te Cobham langs de snelweg. Ik heb ruim de tijd om er de benen te strekken. Mijmerend aan een tafeltje buiten, met mijn papieren beker Americano, gaan mijn gedachten terug naar die aprilmaand in 1981 wanneer ik samen met Janneke en Diane, in Cobham, bij de familie Bennett, in hun sneeuwwitte living, aan tafel zat voor het avonddiner. De kleur was bedoeld als herinnering aan hun huis in Afrika, in Rhodesië, waar ze ten tijde van de regering van Ian Smith woonden. We hadden net ervoor, achter in hun tuin hun dartelende Chow Chows gefotografeerd. Zij was een autoriteit, voorzitster van de Chinese Chow Club, en stond op onze lijst van te bezoeken Chow kennels dat voorjaar in 1981. Het was onze laatste stop eer we met luttele aanwijzingen van hen dwars doorheen Londen reden via de North Circular Road, er was nog geen M25 in die dagen, en we van Dover naar Oostende voeren. Er is veel veranderd in al die jaren. Van Londen merk je niets meer bij een doortocht naar het Noorden, of Westen. Alles gaat nu een stuk vlotter, tenminste…. zie begin van dit verhaal.

31 januari, de dag waarop de koning zich richt tot ‘de gestelde lichamen’, ook wel de laatste dag waarop terugblikken op het vorig jaar nog net mag, en een nieuw jaar in gang wordt geschoten. Er is dankzij Nelis Dejongere, de laatste dagen heel wat te doen rond Spotify. Dat is die beker die vooralsnog aan ons voorbijging. Via een selecte Kringwinkel keuze valt namelijk een behoorlijk alternatief te verwezenlijken.  En er zijn hier en daar nog wel enkele echte platenwinkels die overleefden, en zelfs Mediamarkt biedt gelukkig nog steeds mooi spul aan. En dat bleek nog maar eens tijdens een laatste passage, in de periode van korte dagen en lange nachten, bij deze gigant, waarje nog altijd het echte zoekproces kan beleven.  Een tijd waarin elk radiostation, zich begeeft aan een top honderd of meer, waarbij overdrijven de boventoon voert.  Want hoe kom je anders op het idee een top 2000 samen te stellen.  Toegegeven het is een makkelijke manier van uren vullen met muziek waar niemand last van heeft. Ze kunnen weinig fout doen, en laat ons eerlijk zijn, wie ligt wakker van de volgorde.  Of een nummer nu op 1875 staat of op 604, dat maakt geen moer uit.  Trouwens dat die rangorde bepaald werd door de luisteraars, dat gelooft niemand. Toch? Wat er in de hoogste regionen zweeft, ook is intussen ook bij iedereen gekend.  Elk station heeft zijn klassiekers, en zijn pappenheimers die er voor zorgen dat de slappere versie van Fleetwood Mac met een schabouwelijk nummer zich nestelt naast een albumtrack van Pearl Jam.  ‘Nog een glaasje wijn?’  ‘Dank je wel.’ Die lijsten zijn niet meer of niet minder dan het herhalen van de serie De Kampioenen, maar dan op radiovlak. Overigens kocht ik eindelijk dit jaar die bewuste cd van Pearl Jam, voor de prijs van 1 euro.  Iemand moet hem beu geworden zijn, en heeft het kleinood uiteindelijk naar een kringwinkel gebracht.

Die kringwinkels zijn een uitgelezen manier, om voor de prijs van een zilveren schijfje, verschillende artiesten te leren kennen, zij het dikwijls met vertraging.  Dikwijls met jaren vertraging.  Dit jaar Beck gekocht.  Nee niet de Jeff, wel die andere, en toegegeven hij kan nummers maken. Maar net niet genoeg om er een top cd met te vullen.  Het coronajaar 2021 zal voor ons het jaar van Emmylou Harris blijven.  Een jaar eerder ‘herontdekt’, en nu volop onze schade ingehaald.  Zelfs via een box van alweer jaren geleden.  Een andere beste koop was de mij onbekende live CD van Gram Parsons uitgevoerd en opgenomen in de seventies.  Wat zou Emmylou eigenlijk denken over Keith R. zonder wie Parsons misschien nog onder ons of bij haar zou zijn geweest?

Een streepje klassiek mag altijd en zeker als het via de bekoorlijke stem van Sarah Brightman tot ons komt. Uiteraard weer teveel gekocht, en dat leidt dan weer tot te weinig plaats om nog te stockeren.  Volgend jaar wordt het anders. Maar zeg nu zelf, je kan toch geen blues cd van Jeremy Spencer laten liggen, ook al heb je van de bewuste cd  nog nooit gehoord. De uren luisterplezier, na datum blijven beklijven.  Ik laat nooit spullen liggen van John MacLaughlin, dat mag blijken uit het overzicht.  De man nog ooit nog aan het werk zien, zal meer dan waarschijnlijk niet meer lukken, vanwege leeftijd en  de stilaan in zijn vingers kruipende kwaaltjes.  Een andere ontdekking tijdens de laatste paar jaar is zeker en vast Al Di Miola.  Wie wil kan eenvoudig bevriend worden  met hem via facebook.  Wat hij met een aantal Beatles nummers heeft gedaan is superieur. Regelmatig ‘live’ te horen via zijn eigen facebook kanaal.

Kringloopwinkels zijn tegenwoordig ook een vindplaats voor wie op vinyljacht wil. Toegegeven je moet er snel bij zijn, en daarbij komt, af en toe,  de eindeloze vrijheid van de jong gepensioneerde goed uit. Toch al een paar keer meegemaakt dat een medewerker de rekken komt bijvullen net na het binnenkomen, en dat er geen andere vinylfanaat aanwezig is, want dat laatste is de pest.

Prachtig vinyl gekocht dit jaar Humble Pie, The New Inspiration, Mahavishnu Orchestra, The Bee Gees of zelfs Elvis.

Uiteraard blijf je voor nieuw materiaal aangewezen op Mediamarkt.  Ik blijf het vertikken om de makkelijke weg op te gaan en te kopen via Bol of andere punt kommen. De herinnering aan de woensdagnamiddag bij Kiekens, in de Zoutstraat, waar je met een nieuwe lp van Floyd of Zeppelin naar buiten stapte daar kan geen webshop tegenop.  Zelfs al moest je uiterst voorzichtig fietsen, wilde je niet hebben dat de plaat tussen de spaken van je voorwiel terechtkwam, en duurde het nog minstens een uur eer de naald dan eindelijk door de groef kliefde.  Erfgoed moet in ere gehouden worden.  Een vijftiental cd’s moeten de business gaande houden, want wanneer niemand nog cd’s koopt in een werkelijke winkel, pas dan zijn we nog een stuk verder van huis.   Er zijn al bibliotheken bekend die alle cd materiaal hebben buitengegooid. Vermoedelijk op de schroothoop. Geloof me vrij maar de ‘oudjes’ brengen nog steeds materiaal uit op CD en nu soms ook weer op vinyl.  John Lord, Rod Stewart, Neil Young, Mick Fleetwood, Clapton, Tom Jones en Van Morrison,  zijn maar enkele namen   En dan zijn er nog  de vele honderden heruitgaven waaruit moeilijk kiezen valt, al was de keuze voor Michel Chapman dit jaar wel makkelijk.  Plots duiken ook een aantal opnames op van liveconcerten daterend uit de jaren zestig, opgenomen in ons land. Bijvoorbeeld in Moeskroen (Small Faces Live in ’66) of tijdens Jazz Bilzen (de Bonzo Dog Band), en wie weet wat ligt er nog op de plank.

De topplaat van 2021 is voor ons de nieuwste worp van Robert Plant en Alison Krauss, waar we graag dieper op ingaan, in een volgende aflevering.

Op nummer 27, een gigantische ontdekking.

Vinyl uit vervlogen tijden.

Afgelopen jaar zeer genoten van de nummers 2 en 3 uit de boekenlijst