Wat vooraf ging….

12:20 De dag na het Concert.

Na een laatste uitgebreid ontbijt check ik uit in het hotel, en zoek de Thames op. De zon schijnt, het is heerlijk warm weer. Ik wil op wolken lopen en nagenieten van gisteravond.

Was dit nu het concert van de eeuw? Tot nochtoe zeker. Ik zie ook niet direct concurrentie opdagen. En zoals Harrison ooit zei: “Zolang Lennon niet aanwezig is zal er geen Beatlesreunie plaatsvinden.”

Was dit het beste concert van Led Zeppelin. Ik zou het niet onmiddellijk kunnen zeggen. In vergelijking met wat we in 1975 in Vorst (Brussel) te zien kregen was het toen voornamelijk een samenvatting van ‘Physical Graffitti’ aangevuld met ouder materiaal, als voorbereiding op een Amerikaanse tournee.

Een betere vraag zou kunnen zijn: “Was dit Led Zeppelin?”

Het waren sublieme songs van Led Zeppelin gebracht door een band die voor drie vierde bestond uit Led Zeppelin leden, die hun uiterste best deden om hun muziek professioneel te brengen. Vooral bij Page valt het moeilijk om geen directe link met het verleden te zien. Wat niet kan gezegd worden van Plant en de nogsteeds magnifieke Jones, die er toch wel iets ‘gewoner’ uitzien vandaag. We kregen Robert vooral als zanger te zien, en niet meer als Keltische God, met breed uitwaaierende manen en veel te strakke jeans. Squeeze my lemon, until…is lang geleden….en het zal wel nooit meer terugkeren.

Dit waren mooie sublieme ogenblikken, maar ik zou ze zeker geen tournee aanbevelen. Daarentegen mag Page zeker nog een paar keer met wat ‘bevriende’ muzikanten toeren. Zoals in de dagen van ‘The Firm’, maar dan met wat meer Zeppelin songs op het repertoire. John-Paul Jones mag zeker mee, en ze kunnen zich geen betere drummer toewensen dan Jason Bonham. Als suggestie voor een zanger zou Paul Rodgers eerste keus zijn, maar mocht dit echt niet kunnen dan zou ik best tevreden zijn met Chris Farlowe, of helemaal te gek Terry Reid. A Led Company zou een mooie naam voor dergelijk project kunnen zijn.

Zal Led Zeppelin nog ooit optreden. Als ik er iets mag op inzetten dan zou het kunnen zijn tijdens de openings- of de slotceremonie van de Olympische spelen in Londen. Keep on dreaming….

Ik schiet tussendoor wat plaatsjes, bij London Bridge, aan het beeld met de Engelse vlag. Robert Plant liet zich ook daar fotograferen enkele uren ervoor of was het erna? Dat weet ik niet met zekerheid. En zo beland ik opnieuw in een Starbucks. Deze keer in een oud fabriekspand. Zie foto.

Het is voorbij. Ik las net het verdict over het concert van de eeuw van Led Zeppelin in de Independant. Groots.

Net als bij al hun vorige concerten trouwens voornamelijk een rits van hoogtepunten, heel soms iets minder. Alhoewel! Voor de echte fans was het zeker en vast een avond waarop het ene hoogtepunt na het andere werd geserveerd.

Effe tussendoor. Het is niet te geloven maar op deze dinsdag, half december zitten er mensen op het terras buiten van hun koffie te genieten.

12:50 En er was een voorprograma.

Bill Wyman’s Rhytm Kings omkaderden dit gedeelte van het programma, dat er mocht zijn. Het begon al meteen goed toen enkele extra muzikanten werden voorgesteld als supergroep. Want wat denk je zelf van ELP (Nice), Yes en Bad Company. Chris Squire, Keith Emerson, Alan White (ooit nog bij Plastic ono Band) en Simon Kirk. Emerson speelde tijdens een nummer nog eens gewoon ‘averechts’ staand aan zijn klavieren om toch maar zijn virtuositeit te benadrukken. Zij zagen er nog behoorlijk goed geconserveerd uit. Allemaal trouwens. Vervolgens kregen we enkele minder bekende artiesten uit de Atlantic stal. Mike Sanchez en Paolo Nuttini. Ik was vooral verbaasd door het prachtige stemgeluid van deze laatste, in combinatie met zijn songkeuze. Don’t Mess Around en het van Cher en Terry Reid bekende Bang Bang. Onbegrijpelijk dat dergelijk talent niet meer bekend is. (Intussen is dit goedgemaakt). Het ging verder met ‘That’s Rock and Roll’ gebracht door de Rythm Kings met de al evenzeer onvolprezen Albert Lee op gitaar. Een magistrale Maggie Bell (intussen is ze ook al een zestiger) met een grootse versie van ‘Do Right Woman, Do Right Man’. Dat we dit nog mogen meebeleven. Paul Rodgers was al even grandioos tijdens ‘All Right Now’ en daarna zelfs nog beter in het akoestisch gebrachte ‘Seagull’. Voor dit laatste nummer gebruikte hij een wel erg vreemd uitziende gitaar. Het leek een beetje op een gitaar waar je enkel de contoeren van zag. Zowel Bell als Rodgers waren artiesten van het Swansong huislabel van Led Zeppelin. Rodgers en Bad Company blijven naar uit te kijken artiesten voor wanneer we nog eens zin hebben in een goed concert.

Mick Jones met Foreigner mocht losbarsten in ‘I Wanna Know What Love Is’. Dit had niet echt gehoefd voor ons, ook al zong het extra schoolkoor zeer mooi .

14:00 Als volleerde toerist naar Covent garden.

Ik verricht mijn laatste shopping. Loop nog wat boekenwinkels in en uit. Bij Covent Garden lag nog een Zepboek waarin al hun optredens werden opgelijst. Het is druk buiten op het plein, en ik zie er heel wat straatartiesten die om ter best proberen een standbeeld na te bootsen. Mijn prijs voor originaliteit gaat naar de jongeman in het hondehok, al was de man in de zetel zonder hoofd ook wel spectaculair. Beneden in het marktgebouw speelt een groepje jongelui klassieke muziek.

Image Thumbnail Image Thumbnail
Image Thumbnail Image Thumbnail

Via de theaterwijk wandel ik richting Victoria Station.

15:10 Met een Stella in de Marquee.

Op de lokatie waar ik nu zit, de laatste dit weekend, is de lokatie pas geopend in september 2007, vertelde het meisje mij, die de toog bediende. Een nieuw uitziend, witgeverfd café, waar regelmatig optredens doorgaan. Mocht je erheen willen dan moet je even uitkijken in de buurt van de Saint-Martin In The Fields kerk vlakbij de Londense theaterwijk. Ik zit pal tegenover een muur waarop een affiche hangt waarop te lezen staat: Julian Jones presents ‘A tribute to Brian Jones’. Dit moet ooit plaats gehad hebben in de Marquee, toen nog op zijn oude lokatie, op 7 juli 1994, precies 25 jaar na….

De enkele andere aanwezigen in het café ,op dit uur, dragen net zo’n bandje als ik. Ze drukken zich uit in de taal van Molière.

Ik moet nog even glimlachen wanneer ik denk aan de Big Issue (daklozenkrant) verkoper die mij probeerde warm te krijgen voor een exemplaar door mij er op te wijzen dat ik toch wel reeds heel wat gespaard moest hebben: “Think about it man, so much savings on razorblades”. Is het de baard die het hem doet? Ik weet het niet, maar gisteren ook al met dat Canadees TV station. Ik zal nog beroemd worden (grin, grin), zeker na mijn optreden deze zomer in de Rode Loper, waar ik Sean Lennon’s concert op de Gentse Feesten mocht becommentariëren.

Aan de andere muur hangen enkele knappe op A3 formaat ingelijste foto’s van onder meer The Who. Een mooie zwart witte van Entwistle.

In de kelder waar zich benevens de toiletten ook een concertruimte bevindt staat een prachtig drumstel opgesteld.

Ik maak een laatste keer gebruik van mijn 3-day travelcard en spoor naar Saint-Pancras, waar ik na wat wachten inchek op de Eurostar die mij tussen tal van commuters veilig naar Brussel brengt. Het is tien uur wanneer ik in Lede uit de trein stap, en neuriend naar huis loop.

Stilaan begint het mij te dagen dat Led Zeppelin nooit meer zo bereikbaar zal worden, als gisteren.

Om het wat leesbaarder te houden, hierbij enkele verduidelijkingen bij de drie artikels over het tweede december weekend in 2007.

O2: Concert zaal in Londen (vroegere Millenium Dome), gelegen vlakbij de nulmeridiaan van Greenwich. Een metrostation ligt er vlakbij en brengt naar de City via de Docklands in no time.

Led Zeppelin: Jimmy Page, John-Paul Jones, Robert Plant + Jason Bonham die zijn vader John vervangt.

Het concert van de eeuw: eigenlijk was de originele naam: The Ahmet Ertegun Tribute Concert. In de titel komt dus nergens de naam Led Zeppelin voor.

Serpentine: vijver met eendjes in een Londens Park (Hyde Park)

Hard Rock Café: ligt vlak bij Hide Park. Typisch Amerikaanse gerechten geserveerd bij een portie Classic Rock. Aan de muren hangen gitaren, jasjes van Jimy Hendrix, gouden platen, originele platencontracten.

Lille = Rijssel

A20: De snelweg tussen Rijssel en Duinkerken.

TIC: Tourist Information Center

Harvey Goldsmith: Concertpromotor, die de laatste jaren ook enkele bands managed. (o.a. Jeff Beck). Organisator van het evenement.

Dartford Crossing: vroeger Dartford Tunnel, nu is er ook een brug.

Starbucks: Amerikaanse koffiehuis. Zeg maar de McDonalds onder de koffie. Bij ons enkel te vinden op de luchthaven.

Ahmet Ertegun: De vroegere ‘baas’ van Atlantic Records. Een Turkse migrant in Amerika die het beste platenlabel ooit beheerde. Hij haalde ook de Stones naar het label in een latere periode. De namen in het voorprogramma (Yes, Emerson, Lake & Palmer, Bad Company, Led Zeppelin, Polo Nuttini, enz…) zaten allen op Atlantic naast bijv. ook Crosby, Stills, Nash & Young, Vanilla Fudge, enz…

Ross Halfin: Britse rockfotograaf (met eigen blog waar heel wat foto’s van het concert te vinden zijn). Persoonlijke vriend van Jimmy Page, die hem vaak vergezelt zoals recent nog in China.

The Firm: De eerste band na Led Zeppelin waarin Page speelt (periode 84/85). Zanger is Paul Rodgers. Zij brachten twee LP’s uit.

Chris Farlowe: Britse R&B zanger die onder meer zingt op het eerste solowerk van Page na Zeppelin (soundtrack voor Deathwish II)

Terry Reid: De ‘origineel’ aangezochte zanger voor Led Zeppelin die ‘het niet zag zitten’ om met Page in The New Yardbirds te zingen. Beschikt over een stemgeluid, genre Steve Mariott en inderdaad ook Robert Plant. What if?…..

Julian Jones: zoon van Brian Jones (ex-Rolling Stone), die werd opgevoed in de States door de ex-vrouw van Brian, die intussen gehuwd was met Donovan.