Sadeler's blog

Was het nu 8 of 9 december?

In John Lennon’s leven speelde zich heel wat af rond het cijfer negen. Geboren op 9 oktober 1940. Hij schreef een nummer #9 dream. Ook Revolution Number Nine was van zijn hand. Jarenlang was voor ons, aan deze kant van de grote plas, 9 december de fatale dag. Enkele uren na middernacht hier, nog maar pas elf uur ’s avonds in New York, liep het fataal af, nadat ‘een fan’ hem voor de Dakotabuilding neerschoot.

Het verhaal is bekend. En Lennon verdient blijvende aandacht. Dus zeker niet enkel vandaag. Dag waarop een aantal pipo’s mogen opdraven in allerlei programma’s om nog maar eens te vertellen: “Hoe geniaal Lennon toch wel was.” Men vergeet wel eens dat men zijn laatste plaat uit 1980 (zijn comeback) gewoon de grond inschreef. Want die bitch had er toch wel weer aan meegewerkt en had zelfs de helft van de songs voor haar rekening genomen. Verder gezeur over zijn jongste zoon. Kortom melig. Dat was wat men schreef over Lennon enkele maanden voor zijn dood. Sterven was dan ook het beste wat hij kon doen om zijn carriere een nieuwe boost te geven. Triestig maar het is de naakte waarheid.

Wie van Lennon hield, zal dat wel blijven doen. En de radio in Vlaanderen houdt helemaal niet van Lennon. Dat is ook een waarheid als een koe.

Wat mij vandaag opviel was ondermeer het feit dat reeds wat schoolgaande jeugd bij het zien van zijn foto, echt niet wist over wie men het had. Schuld van de media. Mea culpa.

En dan zoals reeds gesteld pipo’s die komen vertellen dat McCartney een halve lp klaarstoomde, er mee bij Lennon aankwam en die schudde dan in twee dagen de rest van de songs zo uit zijn mouw. Dat zal wel….waarom bestaan er van Lennon’s werk zoveel demo’s? Waarom zoveel takes, zowel solo als met De Beatles, van zijn nummers? Ook Lennon wrocht op zijn songs, wees daar maar zeker van.

Verwaarloosd door zijn moeder en zelfs door zijn tante…qué?

Naast Blaute, Leyers en nu dus ook Kloot PerW loopt er in België nog een zelfverklaarde kenner rond van de Beatles en de Stones, die we hier op de radio niet tegenkomen, maar die bij Classic 21 om de haverklap wordt voor de microfoon gehaald. Johan Ral werkte een tijdje bij de VRT als nieuwslezer meen ik mij te herinneren, werkte ook een blauwe maandag bij de Kredietbank en is nu actief als adviseur in bedrijfscommunicatie. Op facebook kan je hem vinden via de link:

Al bij al vind ik hem peroonlijk nog de best geplaatste om commentaar te geven wanneer er weer eens een nieuwe Beatlesbox of Lennon box verschijnt. Ere wie ere toekomt.

Maar wie van Lennon’s jeugd iets meer wil begrijpen kan maar beter zelf in Liverpool een kijkje gaan nemen. Wij deden dit reeds herhaalde keren en recent nog in 2008 en 2009.

Foto’s van deze trips kan je bekijken op fotos.sadeler.be

PS. Lennon is 30 jaar dood, en nog springlevend. Dit in tegenstelling tot John Bonham die sedert 25 september OOK dertig jaar dood is, maar blijkbaar zeer onbekend en onbemind is, in onze media. Shame on them.

Vandaag op 3 juli 1969 is het precies 41 jaar geleden, dat Brian Jones verdronk in zijn zwembad. Niemand weet tot op de dag van vandaag de echte oorzaak.

Lees er mer over op: deze link

Vooral de laatste paragraaf van dit artikel laat zien dat er “fans” zijn in alle soorten.

Stomverbaasd was ik dat Zep het heeft gehaald. Faaaantaaastisch alleszins. Maar waar bleef Whole lotta love? Klassiekers uit de 60’s waren er te weinig of waren te laag genoteerd. Deze muziek komt te weinig, wat zeg ik, veel te weinig aan bod op de radio….laat dit een les zijn voor de radio 1 bonzen…wij willen meer en betere muziek op de radio. Wij willen niet langer de unserved audience blijven.
Dat er zoveel nummers niet werden gestemd door de luisteraars heeft daar alles mee te maken…ze worden gewist in het collectieve geheugen (Layla bijv.). Een tijdje geleden tikte ik nog een CD op de kop met meer dan twintig verschillende versies (ook verschillende stijlen) op de kop van Stairway…Het beste bewijs dat dit een nummer 1 waard is. De versie in december 2007 in Londen was overigens ook subliem, zeker vanop de eerste rij…..Goe bezig…probeer nog te verbeteren…..

Dit is een ‘nog tegoed’ artikeltje, wat mooi aansluit bij ons jaaroverzicht van 2009. Roy’s platen en cd overzicht.

Roy Buchanan, daar willen we het vandaag toch wel even over hebben. Ik fiets deze namiddag met Sweet Dreams van Buchanan langs de Schelde. Trouwens op deze 12e oktober nogsteeds heerlijk terrasweer. Het loopt naar vier uur en toch voelt het flauwe herfstzonnetje nog lekker warm aan. Dit in tegenstelling alweer tot wat we gisteren voorgeschoteld kregen: regenvlagen. En dus uitgelezen weertje om zeker de voormiddag te verdoen in Aalst in de Sint-Annazaal op de platenbeurs. Mijn vooropgezet doel heb ik alweer niet bereikt. Het vinden van die tweede Firm lp of cd. Dat maakt niet zoveel uit, al schrok ik toch wel even van het: “Jamais entendu” van een franstalige verkoper die dan nog uitgerekend samen met Collignon achter een stand stond. “Certainement un trou dans votre culture, mon cher ami”. Dus ook deze keer maar opgegeven. Hopelijk meer geluk in Heist op 1 november. Wij zochten enkele kramen uit, waar het heerlijk grasduinen werd. Eerst door een resem lp’s uit lang vervlogen tijden. En zie daar waar je soms jaren naar zoekt vind je plots in overvloed, eens je het hebt gekocht. Ooit, na lang zoeken duikelde plots “Fill your head with rock” op in een onooglijk platenwinkeltje in Hay-on-Wey in Wales. En zie nu tref ik deze dubbelaar van CBS hier twee keer kort na elkaar aan. Wanneer je weet dat we op zoek zijn naar materiaal van Sonny Boy Williamson (de tweede), dan is het vinden van de LP Sonny Boy Williamson and the Animals voor goed 12 euro reeds een mooie score. Het betreft hier overigens dezelfde periode van toen hij speelde met o.a. de Yardbirds in de club van Gomelski. Deze staat vermeld als producer, al zal het aan en afzetten van de taperecorde vermoedelijk wel de enige taak geweest zijn die hij heeft uitgevoerd, naast het ter beschikking stellen van zijn club. Op een CD kraam bij de ingang, dan toch nog enkele vergeten en onovertroffen meesterwerkjes op de kop getikt. Om te beginnen een CD van Bonham, de groep van Jason Bonham. De Graham Bond Organization met Live at Klook’s Kleek. Classic songs van een jazzy Bond, samen met Baker en Bruce voor hun Creamtijd. Ook de ode aan Gallup van Jeff Beck voegden we aan ons rijtje toe. Gallup voor wie even niet mee is, was een lichtend voorbeeld voor Jeff Beck halverwege de jaren 50. Amper 15 imiteerde, of probeerde Jeff de songs van Gene Vincent en de Blue Caps na te spelen. Zelf schrijft hij ergens in de hoestekst: zelfs al speelden we covers van Elvis, dan nog speelde ik Gallup na. Gene Vincent is nooit in Engeland geweest met de beztting waarin Gallup speelde.

En dan de laatste vondst, de dubbelaar Sweet Dreams van Roy Buchanan. In Engeland hebben we het doorgaans over Page, Beck en Clapton wanneer we het over topgitariststen hebben, wel in Amerika mag je gerust Roy Buchanan naast Bloomfield en Hendrix plaatsen. Dit overzicht van de carriere van RB, mag er zijn. Volle twee uur genieten, van een serie eigen nummers, naast overheerlijke covers. Bij deze laatste lijkt het alsof Buchanon door de keuze van de nummers wil zeggen: “zie nekeer, wat die mannen kunnen kan ik ook”. En God allemachtig hij heeft nog gelijk ook. Wij zullen nooit nog naar Neil Young’s ‘Down by the river’ kunnen luisteren zonder aan het sublieme gitaarwerk van Buchanon te denken. Overigens bij het beluisteren van zijn versie van Green Onions, met Cropper en Dunn als begeleiders kan je enkel bedenken: dit heeft Neil hier ook beluisterd, en hier heeft hij zijn mosterd gehaald. Mogelijks zette dit hem aan het denken om met Booker T’s MG’s te gaan toeren, en een plaat op te nemen. Wie weet.

Buchanon is een begenadigd gitarist, die van meerdere markten thuis is. En ook al is de man relatief bekend, en verkocht hij af en toe wat platen, toch is zijn carrierre eerder een mislukking dan een succes te noemen. In 69 overwogen de Stones hem als opvolger voor Brian Jones te engageren maar dat ging niet door. Mogelijks hebben we daar iets zeer moois gemist. De Stones mark2 met Mick Taylor zijn overigens aan ons altijd minder besteed geweest, en zelfs nu is Ron Wood nog altijd de compaan van Stewart uit de Faces en de Jeff beck group die bij de Stones speelt. ’t Zal nooit een echte worden.

Het valt trouwens op dat supergitarist zijn in Amerika een gevaarlijk beroep is. Zowel Hendrix, als Bloomfied stierven behoorlijk jong, en ook Buchanon heeft hier niet te lang rondgelopen.

Ooit werd over deze man een documentaire gemaakt met als titel: ‘The Best Unknown Guitarist In The World’(*). Het leverde hem een contract op met Polydor, en later ook Atlantic. Onderschat dat het geen naam heeft. In totaal maakte hij voor Polydor 5 lp’s, en voor Atlantic 3. Eenmaal bekroond met goud, was het toch allemaal boter aan de galg. In 1981 stopte hij met opnemen.

Ten slotte werd hij op een gegevn ogenblik opgepakt voor openbare dronkenschap, en in een wachtcel geplaatst. Toen men hem wat later wou verplaatsen, vond men hem dood. Hij had zichzelf verhangen op een triestige 13e augustus in 1988.

Buchanan, geboren in september 39 was een pionier op de Telecaster lezen we in Swikipedia. Rolling Stone plaatste hem op de 57e plaats van haar top 100 van “100 Greatest Guitarists of all Time.”

(*) http://roybuchanan.net/

Zondagavond, 24 januari, is een avondje om vrij te houden, want dan kan je genieten van een gratis concert van niemand minder dan Donovan.

Meer informatie op Don’s eigenste website.

Donovan

Twee jaar zijn intussen reeds verlopen. Twee jaar reeds is het geleden dat we een foto namen van de nulmeridiaan van Greenwich vlakbij de O2 arena in Londen. Wie gaat er nu in december naar Londen en waarvoor kun je je afvragen? Wel ik dus, en ik mocht van geluk spreken dat Jimmy Page in het duister, in zijn tuin, een paar weken eerder over ‘iets’ was gestruikeld. Daardoor zijn vinger bezeerde, en weer daardoor enkele weken niet kon spelen op een gitaar. Ergens op de wereld leeft een onbekende die door dat stom voorval zijn tickets niet meer kon of wou verzilveren voor het concert van de eeuw dat intussen van datum was gewijzigd. We zullen het dus maar houden op een beetje geluk, of is het ongeluk, hebben. Enkele dagen na 31 oktober 2007 was het geluk toch wel deglijk aan mijn kant.

Een vervolg op een wat onbezonnen mailtje ergens verstuurd begin september, of was het zelfs eind augustus? Led Zeppelin zou nog een keer een concert geven in hun carriere in het Londense O2. Dat het geen goedkope en eenvoudige opdracht zou worden om voor dergelijk event een ticket te bemachtigen is begrijpelijk, en iedereen lachte dan ook vrolijk zijn eigen kansen weg, toen de pers wat later meldde dat er drieëntwintig miljoen gegadigden waren. De realiteit zal :mogelijk wat genuanceerder geweest zijn, want tussen die drieëntwintig miljoen zaten vast en zeker een pak computergestuurde fake aanvragen, die naar enkele malafide aanvragers zullen geleid hebben. Een goed agentschap weet die er wel feilloos uit te traceren, en slaagt er vervolgens in om de verdere procedure zo lastig als maar mogelijk is te maken. Mogelijks zullen ook de vele hotmailadressen niet zo’n beste keuze geweest zijn om een kans te wagen. Te onpersoonlijk.

Maximum twee tickets per persoon, en persoonlijk op te halen aan het concertgebouw, de dag zelf van het concert of uiterlijk een dag op voorhand. Niets ging via de post de deur uit. Geen kans op namaak dus in de veel te korte afleverperiode.

Mogelijks zorgde deze procedure er ook voor dat er door een pak emailers voortijdig werd afgehaakt. Er hebben er al voor minder hun pattaten laten staan. De organisator heeft het dan ook hard te verduren gekregen in de Britse pers en op TV. Want hoe streng en correct kun je zijn bij het controleren van dergelijke stricte procedures? Er is er altijd wel eentje die toch correct handelt en vind dat hij of zij om God weet welke reden niet aan alle regels kan of kon voldoen. Wie geen Visa of Mastercard bezat kon het ook al schudden.

Bovendien waren de tickets niet echt goedkoop, en loop je dus als fan-concertganger, een zeker risico. Niet te verwonderen dat menigeen, een sprong van vreugde maakte, wanneer eindelijk het ticket, en later nog eens wanneer het begeerde bandje in hun bezit kwam. Golden nuggets waren het. Menig ticket en bandje hangt vast en zeker ergens aan een muur, ingekaderd.

De ‘afhaalprocedure’ beschrijf ik nog wel. De spanning vooraf hadt toch wel iets aparts. Wat viel er allemaal niet te verachten? Een concert van een uurtje? Eigentijdse versies van de klassiekers overgoten met een Page & Plant-achtig sausje? En Jason is toch vader John niet. Meer dan waarschijnlijk zaten de meesten toch met vragen rond Robert Plant. Want wat schiet er nog over van de engelachtige Percy, die we in 1975 aan het werk zagen in Vorst Nationaal? Het gegroefde gezicht, bij zijn doortocht op de Lokerse Feesten in 2001, ligt ook ços nog vers in het geheugen. Plant & the strange sensation op de Lokerse feesten was al helemaal om te gillen, al zal onze Robert dit ook wel gezien hebben als een “rehearsel”. Led Zeppelin lag toen toch wel ver weg, maar het tij kan dus behoorlijk keren.

Een mogelijke hint voor het concert van 2007 was de net verschenen dubbel cd: Mothership, waarop toch een zeer mooie staalkaart van 10 jaar Zeppelin werd geremastered. Van Good times bad times tot All my love.

Het was in de dagen dat ik nog regelmatig naar Mechelen toog om er de dag door te brengen met vergaderen en brainstormen over de aanmaak van nieuwe programma’s, om God nog aan toe, telefoon nummers in bij te houden. Eenvoudig op het eerste zicht, moeilijk te realiseren, om iedereen tevreden te stellen. We zullen het daar maar op houden. Het was voor ondergetekende een ideaal tijdsbesteding in afwachting van 10 december. Ideaal om de aankomende concertstress tegen te gaan. Het was beter om niet dagelijks te denken aan wat er nog allemaal kon verkeerd lopen. Zo merkte ik al: behoorlijk snel dat mijn manier van het organiseren van de reis voor en nadelen inhield. Ik boekte internetgewijs een combinatieticket trein en hotel. In een moeite geregeld, alleen dus niet via de site van onze Belgische NMBS, en dat zou ik nog geweten hebben. In vele NMBS stations waaronder zelfs dat vlakbij de deur leveren ze Internationale treinrickets af,…als je ze hebt geboekt via de NMBS website. “Nee mijnheer, deze reservering zit niet in ons systeem. Je moet je ticket zelf afhalen in Brussel Zuid bij Eurostar”. “En hoe geraak ik daar dan met de trein, want ik heb nog geen ticket”. Nee zo op de trein mogen dat zat er niet in. “Koop een ticket naar Brussel, geef dat daar geef binnen bij Eurostar en zij betalen dat terug”. “Ok. fijn”.

Ik zal dan maar zo vertrekken zeker….vervolgt…

Het concert dat Led Zeppelin gaf op 24 mei 1975, in Earls Court te Londen, kun je mits je wat uitkijkt zo kopen. Let wel dit concert wordt verkocht op twee afzonderlijke dvd’s. Dit concert wordt hier en daar aangeboden op kraampjes via jaarmarkten. Zo ook weer in Aalst en Sint-Lievens Houtem, en jawel ik heb allebij deze markten gedaan eer ik de twee delen bij elkaar kon sprokkelen. De kwaliteit is niet te vergelijken met de geremasterde Mothership dvd, of met het meesterwerk, de dubbele DVD Led Zeppelin, die Jimmy een paar jaar geleden samentelde. Dit gebeurde tegelijkertijd met het verschijnen van het driedubbele ‘How the West Was Won’. Daar vind je een aantal nummers op van deze Earls Court concerten. Het blijft dus al bij al een tijdsdocument, maar wat voor een.

Ik herinner mij nog goed hoe wij in die tijd ‘de repetities’ van deze concerten meemaakten in Januari van datzelfde jaar in Vorst Nationaal. Dus een must.

De twee dvd’s samen bevatten net iets meer dan drie uur materiaal, en hierbij wordt Stairway dan wel twee keer geteld. Verder ontbreekt Moby Dick. In de drie uur krijg je een staalkaart van het werk van Zeppelin uit de eerste helft van hun carrière. Toch wordt vooral geput uit Zeppelin IV (4 nummers), een hoogtepunt, Zeppelin III (4 nummers), het uitstekende Physical Graffiti (4 nummers) en Houses of the Holy (5 nummers en zelfs 6 tijdens de laatste concertdag). Verder nog ‘oldies’ uit de eerste twee albums.

Het is eigenlijk pas na deze Earls Court concerten, en door enkele gebeurtenissen uit het prive leven van Zeppelin en het uitbllijven van nieuw materiaal dat het allemaal wat minder leek te worden. Vergeten we ook niet dat in die tijd alle dinosaurussen van de Rock, ELP, Yes, Zeppelin, Purple wat werden weggedrumd door de uitbarsting van het jeugdig punk en new wave geweld. Commercieel bleef Zep echter een topband, maar deze Earls Court passage betekende toch wel ‘de echte top’.

Er wordt van Neil Young gezegd dat hij sommige van zijn nummers uitmelkt, maar wat denk je van 33,38 minuten ‘Dazed en Confused’. 10 Minuten mag dan kort heten voor de ‘Stairway’ uitvoering. DVD1 opent met ‘Rock and Roll’ en zet daarmee de toon. Het halfuurtje ‘Over the Hills’, ‘That’s the Way’ en ‘Bron-Y-Aur Stomp’ is engelen muziek. Led Zeppelin ‘unplugged’ avant la lettre.

Earls Court. Een tentoonstellingsruimte en vooral in de jaren 70, een rocktempel, al ging dat door tot op de dag van vandaag. Zeker voor ons jonge twintigers, die begin juli 75 op amper een paar 100 meter afstand verbleven in een goedkoop hotelletje (Bina) in Kensington. Ik herinner mij nog hoe wij die zaterdag voormiddag er voorbij wandelden.

Voorbij het wat rond gebogen gebouw, op weg naar een wel heel bizarre teleurstelling, tijdens onze Londonse uitstap. We hielden een taxi aan, staken de chauffeur het adres van Virgin Mail Order op de London South Wharf number 10 onder de neus. Het adres had ik gevonden in de New MusicalExpress. De taxichauffeur dropte ons ergens in wat veel op een achterbuurt leek, en scheurde weg. We bevonden ons voor het gesloten metalen inganspoortje van een omvangrijk betonnen pakhuis waarop een bordje hing met de tekst: Virgin Mail Order Wharehouse. Dat was het dus, wisten wij op dat ogenblik veel wat mailorder inhield. Toch kunnen er niet veel zeggen dat ze ooit voor de poorten van het beginnende Branson imperium hebben gestaan. Wij dus wel. Er bevond zich gelukkig om de hoek, op de terugweg in de opnieuw wat bewoondere wereld een platenshop. Een goudmijn was het deze platenboetiek, annex tweedehands shop. Ik krijg nogsteeds herineringen te verwerken aan deze uit ‘ Hi-fidelity’ geplukte shop waneer ik langs mijn rijk gevulde platenkast loop. Een glimlach valt moeilijk te onderdrukken bij de herinneringen aan ‘Autobahn’ van ‘Kraftwerk’, de dubbele ‘Free Story’ (in een wit kartonnen hoes), de allereerste ‘Byrds’ lp, een onbeluisterbare lp, voor amper 50 pence van ‘Faust’, en zelfs het uit Nederland afkomstige ‘Pudding en Gisteren’ van Supersister. Ze staan er allemaal nog. Gek genoeg is enkel materiaal van Free en de Byrds intussen vervangen door CD versies.

Dit was pas het begin van een tocht die ons met onze gevulde draagkoffertjes, speciaal voor lp’s, zou verder leiden langs Harlequin records (nee we hebben geen tickets meer voor Knebworth, maar aan de kassa lukt het nog wel), naar het Kings Cross metrostation en vandaar met de trein naar Stevenage in Hertfordshire. Pink Floyd gaf er een legendarisch concert waarbij ze voornamelijk uit ‘Dark Side of the Moon’ en het nog te verschijnen ‘Wish you were Here’ putten om af te sluiten met ‘Echoes’ uit ‘Meddle’. Het concert was een topper in 1975. In New York en in Londen smeulde toen reeds het vuur die de jonge meute in een nieuwe richting zou sturen.

Maar keren we terug naar het concert in Earls Court (wat eigenlijk een serie van 5 concerten was) om te zien hoe deze indertijd in de pers werden beoordeeld. Wikipedia meldt dat de concerten origineel slechts voor 3 dagen waren voorzien, nl 23,24 en 25 mei. Door een ongekend snelle uitverkoop van de tickets werden daar dan nog 17 en 18 mei snel aan toegevoegd. In totaal zouden 85.000 mensen naar de concerten gaan.

Er werd drie dagen gerepeteerd voor deze concerten, dit ondanks het feit dat de band amper bekomen was van de Amerikaanse toernee twee maand eerder.

Om de concerten te promoten werd gebruik gemaakt van affiches waarop een trein te zien was, de Zeppelin-Express die werd gelinked naar Earls Court via de InterCity dienst van British Rail. Alle fans konden op die manier van overal in Engeland makkelijk naar die ene lokatie in Londen sporen.

Bron: http://pyzeppelin.free.fr/photos/affiches/75-05-23-25-ec.jpg

Elke dag werd gepresenteerd door een andere dj. Nicky Horne nam de 24e voor zijn rekening. Er werd telkens meer dan drie uur gespeeld, en tijdens de laatste dag werden er zelfs nog enkele extra bisnummers toegevoegd. Nicky is vandaag nog te beluisteren via de digitale radio “Planet Rock”.

Wikipedia haalt nog een verslag aan van de Zeppelin archivaris Dave Lewis:

The 17,000 capacity Earl’s Court afforded them the luxury to showcase in the best possible setting, the sheer enormity of their stage act. Over five nights of May ’75 Zeppelin delivered perhaps the most impressive series of shows of their entire career … Photographic images from the shows still light up the pages of countless Zep features and books, bootleg performances are eagerly snapped up,and the official video footage of the gigs projects the sheer magnitude and power of Led Zeppelin in full flight more than any other surviving film of the group.

En wat schreef de pers?

Ritchie Yorke schrijft in zijn definitive biography ‘Led Zeppelin from early days to Page and Plant’: Fleet Street virtually went beserk in their sudden discovery of Led Zeppelin – almost seven years after the band ‘s launching, the straight press had suddenly figured out what was happening. Ludicrous as it may have seemed to members of the public, the daily papers had at last opened their blinkered vision to the realities of what had been so cleraly obvious for years: Led Zeppelin was easily the biggest act in the 1970s rock and roll. The Daily Mail hailed them as new ‘rock gods’, to the Sun, they were the ‘new ‘ superstar band; and the Observer pondered the obvious in a colour-supplement piece headed: “Led Zeppelin – Bigger than the Beatles?” Yorke voegt er nog aan toe: “One couldn’t help but wonder where these commentators had been for the past five years.”

In ‘Hammer of the Gods’ van Stephen Davis lezen we wat criticus Tony Palmer schreef in het magazine van the Observer: “There is no theater like it, no action painting which approaches the constantly fluctuating patterns of light and sound which this lethal combination of talent has managed to unleash. If the Beatles dragged popular music from the inanities of middle-class, middle-aged, business-oriented pap, then Led Zeppelin have propelled rock and roll into the forefront of artistic achievement in the mid-1970s”.

Davis meldt verder dat na de laatste show, de pers wild werd. Na het laatste concert op maandagavond, backstage , werd er een grote party gehouden voor de oude vrienden. Jeff Beck was er en hij bleef tot 4 uur in de ochtend. Het was een reunie.

De New Musical Express (NME) van 24 mei 1975 stuurde journalist Charles Shaar Murray (CSM) en fotografe Pennie Smith naar de concerten.

NME trok er meer dan twee pagina’s voor uit en titelde: ‘They can rock you, they can roll you, ‘til your back ain’t got no bone…But can they kiss you goodnight?’

Toch altijd weer die dubieuze houding van de pers. Bovendien was NME sterk uit op marktaandeel, en stelden ze zich alleen al daardoor wat cassanter op dan bijv. Sounds of Melody Maker, de andere toonaangevende muziekbladen in Engeland.

CSM schrijft: “They don’t assault their audience: instead they pick them up and accelerate off with them and they’ll take you just as far out or far in as you want to go whether they’re sitting down with the mandolin and acoustic box flashing back to childhood with an amazingly poignant ‘That’s The Way’ , embarking on a grandiose mystic journey like ‘Kashmir’ or just doing their time-honoured never knowingly undersold unsurpassed lemon squeezing routines like ‘Black Dog’ or the lethal ’Trampled Underfoot’ ”.

Mooie woorden van Charles Shaar Murray die doorheen het meer dan twee pagina’s lange verslag niet geheel kan verbergen dat hij het meer voor The Who en Jeff Beck heeft dan Zeppelin. In het eerste deel van het verslag wordt stilgestaan bij de verschillende bandleden, waarbij Bonham vooral vergeleken wordt met Moon. Toch vind de verslaggever voornamelijk Moby Dick (I’m surprised to find myself enjoying it because I’ve got a total loathing for drum solos.) schitterend. Hij schrijft: Bonham’s solo on “Moby Dick” is one of the main Zep revelations. I’ve heard him do it several times, and each time I’m surprised to find myself enjoying it.

The music is exiting not simply because they‘re exploding all over you at the precise ground zero moment that you’re watching them, but because they made it exciting while they were writing and arranging it and rehearsing it. Led Zeppelin are fail safe and fool proof. What they lack in crazyness they make up by a curious combination of monomania and hard work.

En nog in vergelijking met de Who: He (Plant) and Roger Daltrey are the prototypes of the Hippie Adonis school of lead singer: all curls and torso and tricky moves with mike leads. The principal difference between the two singers (and in fact, between the two bands) is that the Daltrey/Who vibe is primarily aggressive, whereas the Plant/Zep persona combines aggression and sexuality.

CSM besluit toch wat in mineur door te stellen dat: “By Led zeppelin’s own standards, it was a mediocre gig, though apart from the Who and the Stones, I can’t think of many bands who could’ve put on anything like it. Produced moments like “Trampled Underfoot” during which it seemed that the entire stage was just gonna roll forward and crush everybody in the hall.”

Nergens in het artikel wordt vermeld over welke van de shows het verslag gaat, maar aangezien het magazine zelf dateert van 24 mei, gaat het dus vermoedelijk om het openingsconcert op 17 mei.

Pittig detail. De NME cover toont een knappe foto van Jimmy Page met zijn rode double neck Gibson gitaar, genomen door Pennie Smith.

Bij ons in aalst kon je in 1975 de NME kopen voor vijftien frank. Er was slechts een winkeltje halverwege de Kattestraat, waar je terecht kon. Overigens waren ze gespecialiseerd in de verkoop van patronen voor het aanmaken van voornamelijk dameskleding.

De volledige playlist.

• “Rock and Roll” (Page, Plant, Jones, Bonham)
• “Sick Again” (Page, Plant)
• “Over the Hills and Far Away” (Page, Plant)
• “In My Time of Dying” (Page, Plant, Jones, Bonham)
• “The Song Remains the Same” (Page, Plant)
• “The Rain Song” (Page, Plant)
• “Kashmir” (Bonham, Page, Plant)
• “No Quarter” (Page, Plant, Jones)
• “Tangerine” (Page)
• “Going to California” (Page, Plant)
• “That’s the Way” (Page, Plant)
• “Bron-Yr-Aur Stomp” (Page, Plant, Jones)
• “Trampled Under Foot” (Page, Plant, Jones) (incl. “Gallows Pole”)
• “Moby Dick” (Bonham, Jones, Page)
• “Dazed and Confused” (Page) (incl. “Woodstock”/”San Francisco”)
• “Stairway to Heaven” (Page, Plant)

Bisnummers

• “Whole Lotta Love” (Bonham, Dixon, Jones, Page, Plant) (incl. “The Crunge”)
• “Black Dog” (Page, Plant, Jones)

Additionele bisnummers tijdens de laatste show op 25 mei.

• “Heartbreaker” (Bonham, Page, Plant)
• “Communication Breakdown” (Bonham, Jones, Page) (incl. “D’yer Mak’er”) .

09-09-09, Een magische datum.

Toch voor Beatlesfans over de gehele wereld. Alle CD’s worden, geremastered, opnieuw uitgebracht. Concreet betekent dit dat de originele banden serieus onder handen werden genomen, opgekuist, en gedigitaliseerd. Een proces dat zich de afgelopen vier jaar afspeelde, en dat al bij al een werktijd van een jaar in beslag nam. De originale banden (tapes) bevonden zich nog in behoorlijke staat, en dienden alleen al om ze voor de eeuwigheid te bewaren gedigitaliseerd te worden. De originele mastertapes, en de nu digitale versies worden zeer goed bewaard in de kelders van de Abbey Road studio’s. We kunnen gerust zijn. De opnames werden dus zeker niet geremixed, want dat zou betekenen dat het werk van George Martin zou zijn overgedaan. Een monstertaak die George Martin zelf, op zijn leeftijd, vermoedelijk niet meer aankan. Allan Rouse, in Record Collector, gevraagd naar het feit of we nu bij de nieuwe uitgaves te maken hebben met de echte originele mixes, antwoord hierop dat je wel met Martin kunt argumenteren, maar dat hij dit niet van plan is. En is dit wel nodig? Beluister zelf even Let it be…naked, waar alle Spectoriaanse rommel werd weggelaten, of de DVD versie van Yellow Submarine en oordeel zelf.

Er werden geen bonustracks toegevoegd, wat zou gekund hebben, want er kwamen doorheen de gehele carriere van de Beatles singels en b-kantjes uit die niet op lp’s verschenen. Neen deze werden als extra geremasterde versies toegevoegd op de nu dubbele cd Past Masters. Voorheen afzonderlijk verschenen Past Masters 1 en 2. Ook het als dubbel EP’tje uitgegeven Magical Mystery Tour zit er in zijn Amerikaanse versie bij (daar verschenen de 2 ep’s als een LP, aangevuld met enkele singels vnl. Uit 1967: Penny Lane, Hello Goodbye en All You need is love ). Elke CD bevat wel als extraatje een Quicktimefilmpje over het ontstaan van de LP. Allan Rouse die het team technici leidde beseft dat er een monikenwerk werd uitgevoerd, dat voor 99% zal worden teniet gedaan door jonge gasten die al dan niet de cd’s zelf kopen om ze op hun mp3 spelertjes te gooien. Maar zelfs dan zullen de nieuwe versies nog beter klinken dan hun voorgangers die in 1987, alweer 22 jaar geleden, op CD werden gezet. Ook naamgenoot Apple (van de computers) zit op hete kolen, en wacht om de gehele Beatles cataloog naar de Ipod wereld te transfereren, om op die manier aan “het origineel” van hun naam nog meer poen te verdienen. De echte audiofiel zal de witte box moeten aanschaffen met alle monoversies van de CD’s, waaronder nu eindelijk ook Help en Rubber Soul, twee albums die in 87 toch als stereo versies op CD verschenen. Het verschil tussen mono en stereo valt voornamelijk op bij de oudere lp’s, waar in feite een soort van pseudo stereo werd gebruikt. Beatles Greatest, en de Amerikaanse lichtjes verschillende versies van deze albums (*) illustreren dit perfect. Zang uit de ene box en instrumenten uit de andere box.

Vorige week nog (eind augustus 09) waren wij in Engeland en meer bepaald o.a. in Liverpool. Het Beatlesverhaal leeft daar nog veel meer dan bij ons in Vlaanderen. Zo kon je reeds pre-orders plaatsen in elke HMV shop. Overigens net als bij ons wordt de spoeling in de CD shops zeer dun, na het verdwijnen van de Virgin-keten, in 2007 nog overgenomen door Zavvi, en nu vermoedelijk op de fles. Concurrentie en Internet zullen hier niet vreemd aan zijn. Radio 2 (reedijo toe), niet te verwarren met onze Radio 2, hield het laatste weekend van augustus een Beatles weekend. Gespecialiseerde programma’s waaronder een coverprogramma gepresenteerd door Cilla Black (**), een intervieuw met McCartney door Johnny Walker (ja die van de vroegere pirate radio, en Radio One), een top met albumtracks, een top 30 van de meest verkochte singels, waar She Loves You, hun 4e singel onbetwist de nummer 1 blijft, maar waar toch ook een Free as a Bird tussen zat. Sluitstuk een herneming van een programma van enkele jaren terug, waar McCartney met publiek in de Abbey Road studio de Beatles muziek bespreekt en gedurende de laatste 10 minuten een nieuw nummertje uit zijn mouw shudt. Een eenvoudige drumroffel van een kleine minuut, waarop een passende baslijn, en verder spoor na spoor gitaarkleuring en nog wat instrumenten worden gelegd. Ten slotte een maffe tekst in het Urbanus genre: ge moogt naar huis gaan want het is gedaan… Het klonk beter dan alles wat we de laatse 10 jaar uit onze radio hebben horen komen, en waarop door beginnende “muzikantjes” vermoedelijk uren is gezwoegd. Meer daarover later…

(*) In Amerika werden de eerste lp’s “uitgemolken” en werd telkens 1 lp als 2 lp’s uitgebracht, aangevuld met enkele singelopnames. Vb: Beatles ’65 en Beatles First.

(**) Eigenlijk Pricilla White, een zangeres uit de stal van Brian Epstein die succesvol was in de jaren 60, en later een erg gesmaakte tv-carriere uitbouwde.

Vandaag, gisteren en eergisteren , 15 augustus, was het precies 40 jaar geleden dat het festival aller festivals plaatsgreep. Niet in Woodstock maar in Bethel.

Een rustig boerendorp van amper 2500 zielen waar ene Max Yasgur zijn gronden ter beschikking stelde, nadat het gemeentebestuur van Woodstock dit had geweigerd. Bethel ligt wel zo’n slordige 100 km verwijderd van Woodstock. We werden deze ochtend aardig verrast door Radio 21, die twee verslaggevers ter plaatse had gestuurd om van daaruit verslag te doen. Marc Ysaye (foto) en Walter de Paduwa kweten zich voortreffelijk van hun opdracht. Helemaal anders dan in 1969 toen we over het festival hoegenaamd niets vernamen. Guy Mortier de ex-humo snor herinnerde zich nog wel een kort berichtje ergens in het Nieuwsblad, naar hij gisteren vertelde op Radio 1 in ook alweer een special over deze veertigste verjaardag. Dit kan wel kloppen, want ook onze herinneringen gaan slechts terug naar 1070, toen bij ons de driedubbele LP uitkwam en naar oktober toen de film in het Aalsterse Feestpaleis speelde.

Een film die trouwens niet door alle klasgenoten even goed gesmaakt werd. Het merendeel van de studenten in het Aalsterse, in die tijd, knapten nog af op de losbandige jeugd die ze te zien kregen, en ook wel op de veel te luide “ketelmuziek”. Wij waren uitzonderingen, die uit de bol gingen op de tonen van Goin’ Home van Ten Years After (28 november 2009 in Chenee, wel zonder Alvin Lee), of The Star spangled Banner van Hendrix. De filmversie die een paar jaar geleden verscheen pronkt in onze DVD kast; gekregen voor vaderdag of was het verjaardag? De LP schaften wij nooit aan vanwege veel te duur in die tijd, en later kwam het er niet meer van. 585 frank was in 70 een kapitaal. De gemiddelde jonge bankbediende vertiende toen nog geen 10.000 frank in de maand, om maar iets te zeggen. Trouwens wie beweert dat CD’s nu duur zijn, zit er toch wel even naast.

Wij worden dit jaar overspoeld met Woodstock uitgaven. Een 6-delige CD box, een 4-delige box, tal van cd’s van artiesten waarvan nu het gehele concert wordt uitgebracht. Iets wat we nooit zullen zien van Ten Years After. De opnameapparatuur was tijdens hun concert even naar de haaien. Goin’ Home dat Alvin Lee onsterfelijk maakte is het enige document. Tip: schaf je maar beter de dubbelaar van hun passage in de Filmore East aan. We krijgen ook enkele artiesten voorgeschoteld die tot nog toe van alle plaat en filmwerk waren verstoken gebleven. Keef Hartley bijvoorbeeld en Bert Sommer om er maar enkele te noemen. Ook Stillwater, Mountain en Quill behoren tot deze categorie. Een ander fenomeen waar nu wel rekening werd mee gehouden is de volgorde van de optredens. Op de lp’s en de film uit 1970 was hier een echt zootje van gemaakt. Ook had men wanneer de opname niet zo gelukt was, op de soundtrack gewoonweg een andere opname in de plaats gezet. Zo horen we nu voor het eerst hoe Going up the Country van Canned Heat echt klonk. Wat vals moeten we toegeven.

Creedence Clearwater Revival, een van de eerst getekende acts haalde ook de openbaarheid niet, omdat John Foggerty dit niet wilde. Ook Neil Young wou achteraf niets met Woodstock te maken hebben, en werd dan ook vakkundig weggemonteerd in de film, uit de CSN&Y opgenomen beelden.

Al bij al was dit voor ons in 1970 een eerste kennismaking met Santana, Paul Butterfield, Country Joe en Ritchie Havens. Niet mis.

Update: Deze top 100 is nu al een tijdje (12/09) afgerond, en geeft een idee waar al die tijdredacteuren voor staan. Niet voor echte klassiekers dus. De Rolling Stones, met een hoogste notering op 36 (Sympathy for the devil) en de Beatles zelfs maar op 71 (Come Together).

Elliott Smith, The Afghan Wighs en Wilco allen in de top 20. Komaan zeg…Dat komt er dus van wanneer geen enkel radiostaion genoeg aandacht besteedt aan de betere muziek.

Volg jij ook de tijd toppop 100 van de ‘Tijd’ redacteurs?

Deze namiddag om 15 uur wordt in Sint-Antelinks de vernieuwde Buyssesmolen ingehuldigd. Allen daarheen.

Vandaag 14 augustus, precies om 15 uur, is het alweer zo’n slordige 42 jaar geleden dat de Marine Offences Bill wet werd in Groot Brittanië. Een wet die er voor zorgde dat alle “radio piraten” uit de ether gehaald werden. Dit lukte evenwel niet voor Caroline, dat tot op de dag van vandaag onder een of andere vorm nosteeds uitzend.

Ik herinner mij nog als de dag van gisteren wat voor een troosteloze dag het was. Radio Londen dat finaal de knop omdraaide, op een regenachtige dag.

Veel ex dj’s doken later wel op bij het offciële Radio 1. Toen het alternatief. Vandaag de dag niet meer beluisterbaar, vanwege het aanhollen achter elke trend, waar een 14 jarige van wakker ligt, maar de gevorde muziekbeluisteraar zeer zeker niet.

Toch vind je de oude garde nog hier en daar terug. Zo bijv. op BBC 2, maar ook op een station dat bij mij quasi dagelijks nog uit de PC schalt via het internet.

Luister ook eens naar: Big L

11 augustus 1979, een memorabele datum in de carriere van Led Zeppelin. Precies op die dag gaven ze inde buurt van Stevenage tijdens het Knebworth festival hun laatste optreden in Engeland. In 1980 zou nog een korte Europese tournee volgen in Europa, waarbij ze ook Vorst Nationaal aandeden. Deze laatste optredens op het vasteland waren eigenlijk zoals steeds repetities voor een komende Amerikaanse tournee. Vorst is dus steeds een repetitiekot geweest, al ben ik toch blij dat ik in 1975 er bij was op die koude januaridag.

(c)Promopicture from Atlantic records 1969

Maar Knebworth dus, een kleine 50 km boven Londen, kende sinds 1974 jaarlijks een megaconcert. Concerten waren er o.a. van de Allman Brothers, The Stones en in 1975 van Pink Floyd. Floyd speelde toen Dark side of the Moon, en behoorlijk wat uit Wish you were Here, om te eindigen met de bis Echoes.
Bannister die de concerten organiseerde probeerde al van in het begin in 1974 om Led Zeppelin op zijn affiche te krijgen.
Het zat Zep helemaal niet mee de laatste paar jaar. Tournees waren er omzeggens niet en de punkbeweging vanaf 1976 had hen gecatalogeerd als
overjaarse dinosaurussen, waar je best in een bocht omheen liep. Na Physicall Graffitti uit 1975 was er nog het mooie Presence album, maar toen werd het even stil. Een geplande tournee in 1977 in Amerika werd inderhaast afgelast nadat Plant te horen kreeg dat thuis in Engeland zijn zoontje overleden was ten gevolge van een onbekend virus. Plant zelf was enige tijd daarvoor als bij wonder ontsnapt aan de door, en een mogelijks verder kreupel,leven.
De plaat, In through the Outdoor, die gepland was om uit te komen nog voor de Knebworth concerten van 4 en 11 augustus liep vertraging op.
De plaat zelf, opgenomen in de Abba studio’s in Zweden, was niet van hetzelfde kaliber als de eerste zep albums. Nee deze keer was John-Paul Jones veel prominenter aanwezig, wat Page niet zo lekker zat. Ikzelf heb dit album
ook lang links laten liggen, en ik moet zeggen het was het eerste en enige album van Led Zeppelin dat je later veel in de afprijsbakken tegenkwam.
Toch zouden er zo’n slordige 10 miljoen exemplaren van worden verkocht, vnl. in Amerika. Deze laatste vaststelling was ook manager Peter Grant niet ontgaaan, en het gaf hem in die zin een aanleiding om Zep terug op tournee te sturen in Amerika in 1980. Maar zover kwam het niet meer, want de vodkaduivels namen bezit van John Bonham, en de rest is geschiedenis.

Maar terug naar Knebworth.
John had nog net zijn toen 13 jarige zoon, Jason, een nummer leren drummen en liet hem dit spelen tijdens de repetities. Wie het hoorde getuigde later dat het zo
fantastisch klonk: net zijn vader. En dat ook Jason kan drummen kunnen we beamen na het memorabele concert van 2007 in de O2.

De kritieken over de twee concerten waren op zijn zachtst gezegd gemengd. De pers die het nooit erg voor Zeppelin heeft gehad sprak van: “…as being sluggish and rusty”. Plant zelf repliceerde tijdens het 11/8 concert nogal op nogal sarcastische wijze iets in de trant van …ze weten waar ze het kunnen steken…

Enkele commentaren van bezoekers zijn te lezen op de officiële website

De setlist.

The Song Remains the Same
Celebration Day
Black Dog
Nobody’s Fault but Mine
Over the Hills and Far Away
Misty Mountain Hop
Since I’ve Been Loving You
No Quarter
Hot Dog
The Rain Song
White Summer/Black Mountain Side
Kashmir
Trampled Under Foot
Sick Again
Achilles Last Stand
Page Guitar Solo
In the Evening
Stairway to Heaven
Rock and Roll
Whole Lotta Love
Communication Breakdown

Gisteren precies veertig jaar geleden, vergaderden in Londen de Beatles. Tracht maar een zoveelste schitterend idee te vinden voor de hoes van alweer een nieuwe LP, die bovendien in sneltreinvaart was opgenomen, en die snel op de markt diende te worden gebracht want het Get Back project zat serieus op zijn gat. (Later toch te verschijnen als Let it Be, in een vermassacreerde produktie van Phil Spector).

De Beatles hadden de zware opdracht om met een nog beter hoes voor de pinnen te komen dan deze die ze gebruikt hadden voor Sgt. Peppers en The White Album.

Het idee van Lennon om een foto te nemen in de Himalaya werd uiteindelijk finaal opgeborgen, toen McCartney voorstelde om gewoon buiten op straat een simpele foto te nemen. De slippers aan zijn voeten, McCartney woonde net om de hoek, van de studio vond hoijnmaar niks. Hij deed ze uit en liet ze wat verder op het voetpad staan aan de kant. Later werden deze blote voeten uitgleged, alseen van de tekenen dat mcCartney dood zou zijnj en ooit stilletjes vervangen werd in de Beatles ergens in 65.

Dat het fameuze zebrapad nogsteeds bezocht word, konden we in december 2007 nog vaststellen. Ik voeg hier later nog een foto bij.

Enkele bedenkingen neergepend, een tijdje geleden.

Oh Mother Earth in een live versie van Neil Young bij de “Scheldebocht in de rivier”. Knooppunt 45 voor diegenen, die dit ook willen beleven hier in Uitbergen. De lucht is blauw, maar niet dat Welshe blauw, niet dat gezonde blauw. Hier zit er reeds teveel bezoedeling in. Respect Mother Earth. Neil heeft er toch “een paar keer” bots op gezeten moet ik zeggen. Een opname uit een van zijn zeg maar boerenconcerten voor de Bridgeschool Foundation. De boven-zeeschelde hier staat op dit ogenblik laag. Ze ligt er in de bocht voor de helft droog bij. Daar op dat plaatsje waar nog geen week geleden een gestrande plezierboot lag te wachten op betere tijden en vooral op meer water. Op het asfalt suizen de wielertoeristen constant voorbij. De fietsknooppunten zijn al bij al een prachtige utvinding, al zijn er buiten die wielerterroristen te weinig mensen op de fiets aanwezig in het landschap. Komt net nog een ligfietser langs wiegend op de soundtrack van Neils harmonica. “There is a town in North Ontario”. Man wat een schat aan materiaal heb ik nog liggen om tot de ultieme fietssoundtrack of fietsplaylist zoals ze tegenwoordig zeggen, te komen. “Leave us helpless”. Ik moet een dezer toch enkele ultieme soundtracks opstellen, bijv. voor den Herman. Een dubbelcd, waar hij van achterover zal slaan. Young, Terry Reid, Bloomfield, Frogatt, you name it. Straks nog wat bloggen, en een tochtje voor morgen uitstippelen. Zaterdag, nog wat molens bezoeken met enkele Nederlanders in Brabant, en zondag op molentocht in Limburg. De volgende drie dagen zijn volgeboekt.

Dinsdag na Pasen was het, en er stond een minifietsje te koop bij een van de buren. Een extraatje gekregen bij de aankoop van een Hyundai auto. Een echt stadsfietsje voor kleine afstanden. Dit gezegd zijnde, besluit ik er toch maar oniddellijk een tochtje langs de Schelde mee te maken. Na wat bijregelen van de hoogte van het zadel valt het al bij al nogal mee. Het blijkt een echt onthaastfietsje te zijn, want voor grote sneheden lijkt dit minder geschikt. Rustig genieten met de wind in de rug langs de Scheldeboord tussen Schoonaarde en Schellebelle. Ik heb op de ipod een van de laatste aankopen van vorige week, uit de Oostakkerse media markt: Eric Clapton met het ARMS concert uit 1983 in London. Het zijn naast enkele klassiekers van de man zelf, vooral de schare gasten die prachtige dingen ten gehore brengen, en dit alles ten voordele van multiple sclerosis, de ziekte waaraan Small Face Ronny Lane leed. Wat te zeggen van het feit dat en Jeff Beck en Jimi Page van de partij zijn, naast Steve Winwood, Andy Fairweather-Low, Chris Stainton en twee Stones, nl. Wyman en Watts, en dan vergeet ik er nog enkele. De verassing is zeker Jeff Beck, die zich na enkele van zijn eigen knappe nummers aan Hiho Silverlining waagt, wat door het publiek gesmaakt wordt. Weet dat dit een nummer is dat Beck steeds heeft verdrongen. Een nummer dat hem werd opgedrongen door Micky Most in 1967 met de bedoeling van Jeff een tienerster te maken. Verder brengt Jimi een knappe, niet gezongen versie, van Stairway, met synthesiserbegeleiding. Deze CD is alweer een voorbeeld van een concertopname die al te lang op de plank heeft gelegen. Ik mag zeggen dat ik deze wondermooie aprildag volkomen perfekt heb doorgebracht, hier langs het water, waar de boten traag voorbijdieselen. Deze voormiddag klasieke wandeling langs het station, waar je rond 11 uur nog een gratis Metro kunt meepikken, en even langs de markt voor rekeninguittreksels bij de bank en een koffie bij de Regent. Teleshop, een tweedehandsshop, loop ik even in, vooral omdat het mij zo herinnert aan al die Oxfam, en dergelijke shops in Chester. Ik beleef er een stukje Engeland en Wales. Vandaag neem ik voor 50 pence, sorry, 50 cent een werkje mee over de geschiedenis en bouw van de kanaaltunnel. Ik leer bovendien dat amper 12000 jaaar geleden, Engeland en Vlaanderen (in Frankrijk) nog via een smalle strok land verbonden waren. 12000 jaar, een flits in de geschiedenis. Wat staat er ons nog te wachten, met de opwarming van het klimaat. Clapton zet net het laatste nummer in: Layla, en ik nip nog even aan mijn Duvel, hier op het terras van de Schelde.