Sadeler's blog

Was het niet dat er al enkele dagen regen was aangekondigd, we zouden het niet geloofd hebben, maar die dinsdagavond was het vooral ‘A marvelous night for a Moondance’. Lokeren heeft het geweten, ‘ridder Van de Man’ kwam langs, met in zijn kielzog de meest doorgewinterde muzikanten die we de laatste tijd aan het werk zagen. (c) foto: Herwig Goeman

Een kleine balans vooraf. Jezus was in enkele nummers aanwezig, een erfenisje van het tijdelijk gefrequenteer met Brits oerpopidool Cliff Richard. Het publiek kreeg nauwelijks de tijd om in de handen te klappen. Het leek alsof Van, verstopt achter een donkere bril, het allang goed vond, en dat hij vooral niet wenste te treuzelen. Hij heeft een knorrig imago, dat is bekend, waar hier echter niets van te merken was. Het is zoals hij zelf zingt: ‘laat mij mijn werk doen en voor de rest, donder op’. Van Morrison mag dan de grootse muzikale verhalenverteller, deze kant van de grote plas, zijn, het blijft net zo goed een laadbak rocker. In Lokeren bracht hij een mooie staalkaart uit een oeuvre van om en bij de veertig albums.

Bon daarmee hebben we als inleiding kort aangestipt, wat in elke concertrecensie van een Morrison optreden thuishoort, en kunnen we dus vanaf nu beginnen met de loftrompet te steken.

Dit was zowaar een avond gevuld met greatest hits uit het repertoire van Van Morrison, al zijn de ‘echte’ hits uiteraard schaars in zijn carriere. De man heeft zoveel nummers dat er uiteraard niets anders opzit dan te selecteren, en van die taak heeft hij zich voor dit concert behoorlijk gekweten. DRIE nummers van Them brengen op een avond, zegt reeds veel. Voeg daarbij dan nog ‘Moondance’, ‘Domino’, ‘Cleaning Windows’, en voor de dames ‘Have I told you lately’, en je hebt een mooie staalkaart van de geluidsvibraties die de Lokerse avondlucht werden ingeblazen.

Via ‘Moondance’ in een heerlijk jazzy jasje konden we kennis maken met een hechte band. De meeste echte oude rotten in hun vak, en Van past daar wonderwel tussen. Hoed wat voorovergezakt, donkere zonnebril, saxofoon omgegord betreedt hij het podium. Hij lijkt nog meer op mijn garagist, die de pensioenleeftijd nadert, dan ik voor mogelijk hield. Sir Van Morrison windt er geen doekjes om. Rechttoe rechtaan rijgt de band het ene nummer aan het andere. Het publiek gaat uit zijn dak bij de eerste tonen van Them’s ‘Baby Please Don’t Go’. Mondharmonica, en zelfs een strofe uit Lonnie Donegans ‘Rock Island Line’ worden er in verwerkt. There’s not enough Rhythm and Blues on the Radio zullen we hem wat later nog horen zingen. Het concert wordt meer dan anderhalf uur later waardig afgesloten met een stomende versie van ‘Gloria’. Tussendoor passeert ook nog ‘Brown Eyed Girl’ de revue. In ‘Cleaning Windows’ verwerkt hij zowaar een flard ‘Be bop a Lula’.

(c) foto: Herwig Goeman

Hij heeft er duidelijk zin in, en wil het publiek waar geven voor, laat ons eerlijk zijn, het weinige geld dat ze betaalden.

Van bij het begin was de toon gezet. Dit optreden refereerde naar de beginjaren van de sixties, en bijwijlen leek het alsof we opnieuw in Londen in de Marquee of de Flamingo stonden, waar toenmalige jonge bands samengesteld uit ex-jazzers, en jonge snotapen stilaan trad-jazz, blues en R&B begonnen te vermengen tot wat later Rock zou gaan heten. Het samenspel tussen pianist, organist tevens voortreffelijk trompetter, en Van die zelf de sax of het mondharmonica bespeelde, deden ons meermaals denken aan het beste wat uit de Stax en Atlantic studio’s kwam. Zelfs de gitarist verdenken we ervan thuis over een collectie Steve Cropper platen te beschikken.

Vanavond werd duidelijk dat de rijpheid er enkel komt met de jaren. Al kan men zich de vraag stellen: hoelang zal/kan dit nog doorgaan? Lokeren wij rekenen op u…. Eric Clapton, Jeff Beck, Bob Seger, de Who… de namen liggen voor het rapen om er de affiches voor de komende jaren mee samen te stellen.

Kitty, Daisy en Lewis, drie echte Londeners, (broer en zussen) mochten het voorprogramma verzorgen.

(c) foto: Herwig Goeman

Een band die we ooit leerden kennen via een merkwaardige versie van ‘Going Up The Country’, dat ze tijdens een ‘Later with Jools Holland’ uitzending mochten brengen. In Lokeren brachten ze dit als afsluiter. Een band die toch wel paste als opwarmer voor Van Morrison.

Wat de afsluiter betreft, kunnen we kort zijn: na een topconcert zoals vanavond gebracht , hoeft voor ons echt geen toemaatje meer, en zeker niet als dit van een overjaarse Arno moet komen. Zijn trukendoos is al te lang bekend, en sorry , wij begrijpen niet dat hij nog steeds geprogrammeerd wordt naast grote namen als Morrison of zoals twee jaar geleden in het voorprogramma van de Rolling Stones bij hun doortocht in Werchter.

Playlist.

Moondance

The Way Young Lovers Do

By His Grace

Someone Like You

Enlightenment

Magic Time

Baby Please Don’t Go medley (Them) Don’t Start Crying Now, Good Morning Blues

Here Comes the Night (Them)

Precious Time

Wild Night

Sometimes We Cry, inclusief flard Cry

Domino

Whenever God Shines His Light

The Beauty of the Days Gone By

Why Must I Always Explain?

Cleaning Windows inclusief o.a. een flard Be-Bop-A-Lula

Have I Told You Lately

Real Real Gone

Did Ye Get Healed

Jackie Wilson Said (I’m in Heaven When You Smile)

Brown Eyed Girl (Them)

Gloria (Them)
Met dank aan Herwig voor de foto’s