Update: Deze top 100 is nu al een tijdje (12/09) afgerond, en geeft een idee waar al die tijdredacteuren voor staan. Niet voor echte klassiekers dus. De Rolling Stones, met een hoogste notering op 36 (Sympathy for the devil) en de Beatles zelfs maar op 71 (Come Together).
Elliott Smith, The Afghan Wighs en Wilco allen in de top 20. Komaan zeg…Dat komt er dus van wanneer geen enkel radiostaion genoeg aandacht besteedt aan de betere muziek.
Volg jij ook de tijd toppop 100 van de ‘Tijd’ redacteurs?
Deze namiddag om 15 uur wordt in Sint-Antelinks de vernieuwde Buyssesmolen ingehuldigd. Allen daarheen.
beano album (*), zoals hij zelf ook zijn lp met Clapton noemde. Een knappe versie van ‘Parchment Farm’… Zef nam hij de gitaar niet ter hand, daarvoor had hij toch alweer een schitterende gitarist in Rocky Athas gevonden. Waar blijft Mayall deze knappe gitaristen vandaan halen om zich met te omringen? Alhoewel, deze Rocky Athas uit Texas speelde ooit met Stevie Ray Vaughan, en viel byzonder in de smaak bij o.a. Thin Lizzy die zelfs een song aan hem weidden: Cocky Rocky. Wij gunnen Mayall nog ettelijke optredens want zo te zien geniet hij er zelf nogsteeds enorm van, getuige zijn oproep aan het einde van het concert, om zijn webstek www.johnmayall.com te bezoeken, en er jouw waardering van het optreden achter te laten. Jeff Beck voor het eerst sedert eeuwen weer in Belgie. Wie kent Jeff nog? Deze ex-Yardbird, onlangs nog op het ere schavot van de Rock and Roll Hall of Fame, geïntroduceerd door Jimmy Page, schrikt er niet voor terug om 
waar ook Eric Clapton heel eventjes binnenliep (zie de recent verschenen CD en DVD). Deze ex-Yardbird, en dus een van de grote drie (Clapton, Beck en Page) weet als geen ander hoe hij zijn gitaar kan laten zingen. Van bij de eerste noten van Beck’s Bolero tot het magistraal gecoverde Beatlesnummer ‘A day in the Life’. Dit laatste verscheen ooit origineel, op een tribute album waarop diverse artiesten George Martin eerden. ‘Led boots’ en ‘Blue Wind’, uit ‘Wired’, geproduced door deze zelfde Martin, waren enkele andere hoogtepunten uit dit concert. De professionaliteit liet zich ook merken toen Beck in nog geen drie seconden een snaar verving, zomaar eventjes tussendoor. Hij had zijn zelfde spacy outfit aan als tijdens het Ronnie Scott’s concert. Spacy boots, een zwartleren broek, en een wit gestreept ondervest over de blote torso. Een stille link naar het ook al gestreepte kostuum van Hendrix in de sixties? Wie zal het zeggen? Beck is zeker geen prater, en zeker geen zanger. Wie dus stil hoopte op een ‘Hiho Silverlining’ kwam bedrogen uit. En al houdt Beck blijkbaar zelf niet van het nummer, dat hem in zijn maag werd gespietst door toenalig manager en producer Micky Most duikt dit toch af en toe op, zoals nu ook weer in de Royal Albert Hall waar het werd gezongen door David Gilmour van jawel… Wie dit toch wil horen kan best op zoek gaan naar het Arms concert uit 1983, uitgegeven als een album van Clapton. De slideklanken en de ongelofelijke tremelo vibraties maken de nummers zo genietbaar. En ook voor deze “oude knar” geldt dat hij zich heeft omringd met ander, al dan niet jong, talent. De toekijkende meute zal zich nog lang de prachtige baspartijen van Tal Wilckenfeld herinneren. Beck speelde op een bepaald moment zelfs mee op de basgitaar. Zeg maar een quatre-mains op de basgitaar. Het bijna twee uur durende aanbod aan gitaarklanken zweefde de ene keer de reggae richting van een 10CC uit, maar dan veel beter, om de ander keer naar het verre verleden van ene Hank Marvin te refereren, maar dan wel gekruist met een vleugje Peter Green. Beck deed recentelijk ook de Royal Albert Hall in Londen aan. Een eerste echt groot concert in de city sedert de doortocht in 2007 van die andere gitaargod met zijn Zeppelin. Niet toevallig dat beide events gedragen worden door Harvey Goldsmith. Nu Paul Rodgers zijn job bij Queen heeft opgezegd, zou een tournee van ‘The Firm’ mogelijks niet missstaan. Een suggestie voor de naam van de tournee: ‘A Firm Zeppelin on Tour’, en neem als voorprogramma ‘Terry Reid’ mee en iedereen zal tevreden zijn. Plant kan dan rustig met Krauss aan een opvolger werken voor het onvolprezen ‘Raising sand’. In Peer mochten we in de vroege namiddag genieten van Roger, ooit nog Jim, McGuinn, ex opper byrd en tegenwoordig solo op de baan. Alle licks moeten dus uit zijn gitaar komen, want een echte Byrds reunie zal er wel nooit komen. Dit is dus het dichtste dat we kunnen komen bij de goddelijke klanken van de 12 string Rickenbacker die oorspronkelijk het Byrds geluid uitmaakte. Ook McGuinn struinde gretig door de muziek uit de eerte glorieperiode va de Byrds. ‘Chimes of Freedom’ uit het eerste album werd gretig meegezongen net als klasbakken als ‘Tambourine Man’ en ‘Turn turn’.. Waarom Southside Johnny zo hoog op deze affiche stond geprogrammeerd is ons een raadsel. Niet direct de meest aangewezen band voor een bluesfestival als dit. We zijn dan ook maar de inwendige mens wat gaan versterken tijdens dat concert. Sorry Southside. Tot slot, wij blijven de overgebleven Yardbirds steunen in hun hoop, dat ooit op een dag Eric, Jeff en Jimmy bij hen binnenwandelen om elk hun deel van pakweg een tribute aan Sonny Boy Williamson te vervullen. John Mayall mag dan best de te vroeg vertrokken Dreja vervangen op mondharmonica. Steunbetuigingen en golden wishes mag u sturen naar ons alomgekend emailares. Wij maken ze wel over aan 
De renners komen er voorbij, hoofdzakelijk omdat zich daar een stukje kassei bevindt. Ik heb geluk, want ik kan zowel Boonen als Volderke schieten. Willy draait op de molen, al is draaien veel gezegd, want er was helemaal geen wind. Tof om te zien, dat er heel wat gasten uit onze laatste molenaarscursus van de partij waren: John, Simon, Thomas,… Deze keer heb ik geen tijd om ons project te bekijken: de wat verder gelegen Huisekoutermolen, die we met Levende Oost-Vlaamse Molens een nieuw leven gaan laten leiden. Ik loop terug naar de auto, aan de andere kant van de kerk, en rij, indachtig aan wat ik gisteren in de krant nog las, via een grote lus, de 12 km naar Mariaborre (Etikhove), om de renners een tweede keer te kunnen treffen. Ze zijn dan net de Koppenberg en de laatste bevoorrading voorbij, en nemen de klim van de Mariaborrestraat tegen een tempo waarbij het heerlijk plaatjes schieten is. 
Van hieruit zou ik de 20 km naar Lierde kunnen afleggen, zodat ik de gevluchte West-Vlaming Stijn De Volder nog beter kan vastleggen, maar ik besluit toch maar dat de foto die ik nu heb, goed genoeg is en rij naar de Muziekberg voor een traditionele koffie op het terras van het café daar. Al bij al een schitterende dag. En dan was er natuurlijk nog Parijs-Roubaix die zondag de 12e april. Even getwijfeld, en na wat rondgesurf op Internet, besluit ik dat de amper 100 km, nu echt geen afstand is. Bovendien, wil ik nog enkele molens fotograferen, in die buurt. Leers en Saint-Amands-les-Eaux zeggen mij wel wat, en natuurlijk Le Moulin de Vertain in Templeuve zelf. 
Een omdat de renners er elk jaar vlakbij langskomen, op de smalle kassei, en twee omdat het toch wel een unieke molen in Europa is. Het is een constructie waarbij gebruik gemaakt werd van een staakmolen, ingebed in een stenen torenmolen. Ik kwam er vroeger reeds langs, en kende ongeveer de lokatie, maar waar ik even niet op gerekend had was de ijver van de franse politie, die vandaag besloten hadden om het parcours verkeervrij te houden. Gevolg her en der bordjes en wegversperringen, waar mijn trouwe GPS niet onmiddellijk correct op reageerde. Zodoende besloot ik maar om ook hier de techniek van de grotere lus toe te passen, waardoor ik nagenoeg zonder echte problemen in de buurt van de molen raakte. Ik zag hem al snel staan, gooide de auto aan de kant, en wandelde de laatste km langs de kasseien van de 7e laatste strook. Dat het hier eertijds Vlaanderen was in deze uithoek van Nord-Pas-De-Calais, wisten we al, maar dat het hier vooral vandaag nationale feestdag was, dat hadden we niet verwacht. Vlakbij de molen, piknikte een groep supporters uit Mater. Ik zocht een plekje van waaruit ik, en de renners, en de molen optimaal zou kunnen vastleggen, zonder naderhand thuis al teveel in de weglopend publiek te moeten wegfotoshoppen. Dat mijn lokatie de ideale was, ondervond ik alweer net als in Wannegem-Lede een week eerder, toen een tros motards, met op hun duozit, professionele fotografen naast mij neerstreken. Net bij de molen landde een helicopter, wat voor wat vertier zorgde bij de wachtende supporters. De molenaars hadden zelfs hun molen wat uit de wind gezet om er toch maar voor te zorgen dat deze beter door de camera’s zou worden gecapteerd op het moment supreme. In tegenstelling tot de ronde van Vlaanderen suisde hier geen peleton voorbij in gesloten slagorde. Wat een veldslag. Een totaal uitelkaar gerukte sliert renners. 
Minuten na de doortocht van de eerste renners bleven achterblijvers zich aan de kasseistrook van 570 meter melden, en dit telkens onder onder begeleiding van hartelijk applaus en hoerageroep van de supporters die van dit dagje uit maar niet genoeg kregen. De molenaars hadden na de doorkomst van de belangrijkste renners hun deuren dichtgegooid, en waren naar hun tent met versnaperingen en streekbier gesneld, want het was nu dat er diende gehandeld te worden, wilden ze er nog een cent aan overhouden. In Frankrijk is het toch nog even anders dan bij ons…je loopt er niet zomaar een molen binnen, tenzij je 3 a 4 euro bij de hand hebt. In de tent stond een tv opgesteld, en op de ervoor geplaatste plastic stoelen kon je het verdere verloop van de koers volgen. Dit improvistatiecafeetje zou dus nog wel even blijven draaien. Bij de Materse vrienden stond de radio aan, radio 1, mooie ontvangst. Ik besloot van daar even mee te volgen, tot ik toch een groep, duidelijk niet tot de supporters behorende, zag op de molen toestappen, begeleid door een gids. Nu of nooit…ik sloot mee aan, maar werd toch herkend als een indringer…het zal wel aan mijn camera gelegen hebben…het felgele zart en geel van Nikon…”monsieur, vous êtes journalist?” “Oui, oui de la Flandre Oriental”…hij monsterde mij even, tot er een … “alors venez, vous êtes membre du group” volgde, en ik als laatste mee was, voor het afsluithekje op de knip werd gedaan. 
