Sadeler's blog

Platenbeurzen, een traditie.
Bon, 1 mei staat voor de dag van de Arbeid, met een hoofdletter werd mij altijd al geleerd. De dag waarop de Internationale hoort gezongen te worden, en je even opzij moet voor optochten met rode vlaggen. Niets van dat alles heb ik noch gezien, noch gehoord. Veranderen de tijden?

Toegegeven ik heb er ook niet echt naar gezocht.

Traditioneel wordt er te Heist-Op-Den-Berg op 1 november en 1 mei een platenbeurs georganiseerd. Te Heist mag men de initiatiefnemers gerust pioniers noemen voor wat betreft het op poten zetten van dergelijke evenementen. Het mag gezegd, het is en blijft nog steeds een succes. Al stonden deze keer, op een aantal plaatsen, de kramen van de standhouders toch wat verder uit elkaar. Een van mijn favoriete Engelse standhouders (vnl. omdat hij behoorlijk veel CD’s dumpt) ontbrak. Een andere Engelsman die steeds verkoopt volgens het systeem 1 pond is 1 euro, stond toch wel even aan de klaagmuur. “Er bestaat een oplossing voor jouw probleem”, probeerde ik vriendelijk wat te helpen. “Drop the pound, and join the euro.” Hij lachte wat schaapachtig, en schudde toch heftig met zijn hoofd, waaruit ik mocht concluderen, dat de switch er bij de doorsnee Engelsman voorlopig nog niet inzit. Overigens zullen ook vakanties naar Wales, wat duurder uitvallen….

Platenbeurzen lopen weer helemaal warm voor vinyl. Het lijkt alsof de standhouders hun indertijd volgestouwde kelders en zolders weer helemaal leeg hebben gemaakt. Terloops hebben ze zelfs de prijzen wat aangepast, voornamelijk richting hemel…. was iets anders wat mij opviel. Daardoor was het dit jaar wat rustiger aan de enkele stands die toch nog bij de zilveren ceedeetjes zweren. Vinyl is aan mij zeker besteed, maar dan wel tegen kringloopprijzen. Pal bij de uitgang, het was intussen halftwee geworden, en de maag begon vervaarlijk te grommen, nog snel wat vinyl aan een euro per stuk meegenomen. ‘Fats Domino live in New-York’, twee steengoede verzamelaars, waarvan eentje op Stax en een andere op Atlantic, en om af te ronden ‘Camel Live’ een dubbelaar waarop ze o.a. The Snowgoose live uitvoeren samen met het Londen Philarmonic. Rond deze tijd verscheen trouwens een speciaal nummer van Progmusic voor een groot deel geweidt aan de Canterburry scene en Camel’s Snowgoose.

De overgrote vangst bestond dit keer uit 19, jawel negentien, ceedeetjes. Teveel om op te lijsten, maar toch een kleine greep uit al dit moois:

‘Jethro Tull Live’ op het Isle of Wight festival. Ik heb iets met liveplaten. De technische kwaliteit mag dan af en toe wat lager liggen, je krijgt er dan weer dat echte pure voor terug. Bands mogen af en toe wel laten zien wat ze in hun mars hebben. Al dan niet opgesmukt met de nodige overdubs.

‘Chic Live’ in het Budokan theater in Japan, met assistentie van Slash, en de gezusters Sledge. Dansmuziek van het zuiverste water. Dit moeten ook tal van blanke artieisten gedacht hebben toen ze indertijd met het duo Nile Rodgers/Bernard Rhodes gingen samenwerken. Overigens toch alweer een Atlantic label band.

Twee schijfjes, die wat muzikaliteit betreft elkaar overlappen. Eentje van Georgie Fame met assistentie van Van Morrison, ‘Cool Blues’, en eentje waarop hetzelfde duo, maar nu Van Morrison met assistentie van Fame de nummers brengt, ‘How long has this been going on’. ‘John Mayall live in 69’. ‘Black Coffee’ van Al Kooper, gewoon gekocht om te ontdekken, en ik kan zeggen dat dit een zeer geslaagde ontdekking werd. Met een inlegboekje waarin Andrew Loog Oldham, of all people, het levensverhaal van Kooper schetst. Ook al om te ontdekken, een ceedeetje, met hoesje uitgevoerd in het wit, compleet met volgnummer er op, ‘The Blues White Album’. Heeft u hem. Yep het witte album van de Beatles gedeeltelijk gecovered door ondermeer Chris Duarte, Maria Muldaur, Joe Louis Walker. Het betreft niet het complete album, maar toch verassend tref je er ‘Ob-la-di, Ob-la-da’ op aan, naast bijv. ‘Don’t pass me by’ en ‘Why don’t we do it in the road’. Toch uitkijken naar ‘Revolution’, ‘Yer Blues’, ‘While my guitar gently weeps’ en ‘I’m so tired’, nummers die de blues al sowieso in zich hadden.

U verwacht het misschien niet, maar toch de als dubbel cd uitgevoerde en geremasterde versie van ‘The Lamb lies down on Broadway’, van Genesis. Genesis is eigenlijk nooit ons kopje thee geweest. Maar deze, toen nog met Peter Gabriel, kan ik wel iedereen, die er vroeger in een boogje omheen liep, aanbevelen. Long live progressive rock…. En overigens opgenomen in Wales. Dus alleen al daarom. 🙂

‘Out of our heads’ in de UK versie van de Stones, ontbrak nog in het rijtje van al veel te lang ontbrekende Stonesplaten uit de sixties in mijn discotheek.

Prachtige vondst was zeker ook deze van de onlangs overleden Duffy Power: ‘Leapers and Sleepers’. Ik probeer Power, facebookgewijze dan toch, regelmatig onder de aandacht te brengen. Dit was een van de essentiele namen in het Londense R&B circuit van begin jaren zestig, die helaas nooit aan de oppervlakte verscheen, in tegenstelling tot bijv. Baldry en Farlowe. Power was een zanger die regelmatig optrad met o.a. Graham Bond, Alexis Korner, enz… Zo tref ik op deze overzichtcd op RKM, o.a. Little Boy Blue aan met begeleiding van, Baker en Bruce. Het dichtst bij enige naambekendheid raakte hij ooit met zijn cover van het Lennon-McCartney nummer, ‘I saw Her Standing There’. Er staan twee versies van het nummer op deze CD. Een eerste met de Graham Bond band, met als toenmalige gitarist John McLaughlin. Een versie waar de Beatles niet echt happy mee waren omdat het wat te jazzy klonk. Een maand later blikten ze een nieuwe versie in, maar McLaughlin kon er niet bij zijn en als gitarist fungeerde toen Big Jim Sullivan, die uiteindelijk in de finale mix compleet samen gemixed werd met de orgelpartij, en daardoor quasi onhoorbaar is. Althans dat is toch wat Duffy Power vertelde ten tijde van de samenstelling van deze overzichtcd.

Binnen mijn kleine project: ‘ik koop alles wat ik vind van Roy Harper’, kon ik vandaag ‘Come out fighting Ghengis Smith’ op de kop tikken. Een plaat origineel uit 1967, hier aangevuld met twee tracks uit 69 van het album Folkjokeopus, en verder twee nummers ooit verschenen op een singeltje in 67, een drietal nummers uit BBC sessions, waaronder o.a. Top Gear en de John Peelshows. Alweer een ontdekkingstocht. Op de binnenzijde van het inlegboekje, een foto van vermoedelijk de achterflap van de originele hoes, met een tekst van Bert Jansch. Jansch eindigt met ‘… Reap in the harvest of Heave, stand flowered in petals of silver, and dressed in song you shall hear music and dance naked on the grass’. Hoe zit het nu eigenlijk, op de dag van vandaag, met Harper?

Op de terugweg maak ik een ommetje via Scherpenheuvel…..

Scherpenheuvel mag dan een bedevaartsoord zijn, er gebeuren ook nog doordeweekse dingen, zoals bijv. een garageverkoop…. ceedeetjes aan 1 euro per stuk. Daar kan geen muziekliefhebber langs lopen zonder… Juist ja: de volgende vier aan de buit van deze namiddag toegevoegd. Elvin Bisschop, Terry Reid, de Pretenders en Taj Mahal. Het had slechter gekund.

Die ochtend tijdens de autorit, radio1, in de lucht, luisterend naar de Top 100, meldde al snel een luisteraar, dat zijn buurman Camiel D. de radio zo hard had aanstaan, dat aan meegenieten niet te ontsnappen viel. Music For Ever, dus toch…..

Lang leve de koekoek.
Het ijzeren paard mag van stal voor een eerste fietstocht langs Dender- en Scheldeboorden. Maart roert voor een keer zijn staart niet. De zon die gisteren in al haar overmoed wat te fel straalde, heeft zich vandaag teruggetrokken achter een wolkendek. De temperatuur lette even niet op, en vergat te zakken, waardoor het aangenaam fietsen is.

Zo, dat was einde maart. Vandaag zijn we nagenoeg eind april, en weer laat de zon het min of meer afweten. Er blaast wat koele wind uit het Noordzeegat. Lekker fietsweer.

Bijna zes jaar is het nu dat ik elk jaar opnieuw de eerste tekenen van een nieuwe lente mag smaken. De vrijheid om te mogen genieten van de dagen, van het warm aanvoelend zonlicht, om te ontdekken dat airco voor altijd de grote leugen blijft die de werkman een “warm” gevoel moet geven. Samen te leven met de vogelen des velds, die niet maaien en niet zaaien, maar het zo ook al heerlijk genoeg vinden om hun liederen te kwelen. Waarom zouden wij anders moeten leven dan die heerlijke op de lucht zwevende pluimbollen. Telkens weer, elk jaar opnieuw, zoeken zij het mooiste plekje uit om te overzomeren. Al blijft aandacht geboden, want was het niet mijnheer Draulans die deze voormiddag via de radiogolven een lichte waarschuwing richting koekoek stuurde? De beestje zullen, zo oreerde Draulans, zich wat moeten schikken naar de nieuwe tijd. De koekoek blijkt een heuse trekvogel te zijn, maar dat wisten we al lang. Minder bekend is dan weer dat het een van origine Afrikaanse trekvogel is, die slechts voor een paar maanden naar hier komt. We leerden allemaal op school, dat de koekoek hjety niet zo nauw neemt, en gebruik maakt van andermans nest om er snel zijn eieren in te dumpen. Eens de nietsvermoedende thuisvogel de wat vreemde eitjes heeft uitgebroed, haalt de koekoek zijn kroost weer op en vertrekt al na enkele maanden terug naar Afrika. Breekt nu mijn klomp… Is dit dan de reden waartom de koekoek enkel rond deze tijd koekoekt? Ja dus. Maar wat wil nu het geval? Het geval wil dat de koekoek in zijn thuisland, de weerberichten van noch Sabine noch Frank nauwlettend in het oog houdt. Het beest weet eenvoudigweg niet dat de lente bij ons al een behoorlijk stukje richting winter is opgeschoven. Wij kennen nog nauwelijks aprilse grillen. Onze thuisvogels leggen hun ei alsmaar meer in april dan wel in mei. Resultaat al mlaar meer koekoeken vinden nog enkel nesten zonder eieren, met in het beste geval wat rondfladdrend jeugdig vogelgebroed, wanneer zij hier neerstrijken. Dus later op het jaar vertrekken minder koekoeken huiswaarts, en zullen die oudere koekoeken het nog waard vinden om tot hier te komen? Of zullen we ze mùoeten doorsturen naar Zweden of Denemarken waar de vogels, althans dat hoop ik toch, nog wel een ei leggen in mei.

Een nieuwe lente en dus een nieuw geluid. Er is werk aan de winkel. Wie gaat al de nog bestaande koekoeken in Afrika bezoeken om hen op deze nijpende problematiek te wijzen. Het lijkt mij althans een zinvollere taak om daarvoor naar het zuiden af te zakken, dan wat sommige landgenoten voor ogen hebben bij hun trips langs het Midden-Oosten.

Waarom stoppen met werken nuttig kan zijn.
De in fel gekleurde pakjes gestoken wielertoeristen, duvelen aan de tafel naast mij, vertellen wilde verhalen, en laten zich straks “moe maar tevree” voor hun teevee vallen, er op lettend vooral moeder de vrouw niet voor de voet te lopen. De schreeuw: “Zijn de kolen al bijgevuld”, is er niet meer bij. “Staan de vuilniszakken al buiten?” kwam er voor in de plaats.

De waardin loopt af en aan op de tonen van Fred Neil, die buiten mij niemand kan horen, en dat vanwege het feit dat Neil voor eeuwig en drie dagen opgesloten leeft in mijn Ipod. De radio heeft lak aan Neil en andere tijdgenoten die dankzij goedkope replicaheruitgaves mogen overleven in deze hectische wereld waar geen plaats meer is voor de muziek die Elektra ons indertijd schonk.

De Even Dozen Jug Band, -nooit van gehoord mijnheer-, mag dan de lente laten herleven. Voorbij is voorbij en daar kan geen lievemoederen aan helpen. Niets komt terug, alles gaat voorbij, al kan een jubileumoptreden van Stampen en Dagen ons dat even doen vergeten. Wij mogen ons gelukkig prijzen in een tijd te leven, waarin men stemmen kan vangen en bewaren in doosjes. Het zal ons worst wezen, dat daar eentjes en nullen achter schuil gaan of misschien wel een grillig slingerend groefje in een plakje vinyl. De vogels zijn niet meer de enigen die elk jaar opnieuw hun lied kunnen laten horen.

Neem nu deze liederen: Emily, Summer in the City, Waterloo Sunset, allen brengen ze ons de sfeer van de nakende zomer. Geurend gesneden gras, traag kabbelend Scheldenat.

Daar ligt de veerboot al, daar waar Mira zich bevond ten tijde van de Teleurgang van de Waterhoek, of hoe een plaats die een schrijver in West-Vlaanderen situeerde zich plots aan de Schelde een kleine eeuwigheid verder bevindt. Je mag er wachten op de boot zelf. Geen door Europa opgelegde veiligheidsmaatregelen, die er eeuwenlang overigens vroeger ook niet waren. Om het halfuur komt de veerman die wat verderop woont aangefietst. Alhoewel, de veerman? Het blijkt niet om de oude vertrouwde Jo P. te gaan. Maar kijk nu toch: de aanfietsende jongeling, zit wat kromgebogen op zijn fiets. Zijn handen besturen het ijzeren ros, en zijn benen draaien rond in precies hetzelfde ritme als de benen van zijn vader, die hier tientallen jaren lang de veerboot bestierde. In Oilsjt zeggen ze in dergelijk geval: “’t Is zijn vader gespaagen en gescheten”. De Engelsman die in tegenstelling tot de Vlaming zijn taal minder verloochend heeft zou uitroepen: “The spitting image of his father” , wat mooi omschrijft waar het om gaat. Al bij al hoef ik het veer zelfs niet te nemen, want ik woon toch aan de zijde van de Schelde waar ik mij bevind. De zon begint plots te schijnen, al heeft dit weinig vandoen met de kant van de Schelde waarop we ons bevinden. Toch is het aan de kant van Rijks-Vlaanderen een stuk aangenamer om te fietsen dan aan de kant van Keizerlijk Vlaanderen. Dat komt hoofdzakelijk omdat de ene kant een stuk fietsvriendelijker werd geconserveerd. Fietsen op de dijk, langs het jaagpad, en genieten van langs de ene kant de rietbeemden aan het water, en langs de andere kant de weiden hier en daar doorspekt met wat bosjes. Langs de rechter Scheldeoever mag dan wel over een heel eind eveneens een jaagpad liggen, je fietst er te dicht in de buurt van de wat lager gelegen straat. Deze straat, naar vroegere normen een steenweg, blijkt overigens een eeuwenoude weg die loopt van Gent naar Mechelen. Een weg die zich als een lint naast de Schelde slingerrt van het ene kleine stadje naar het andere, helemaal door het oude land van Dendermonde. Maar wie lint zegt, zegt uiteraard ook lintbebouwing, en dat staat nog altijd synoniem voor spuuglelijk. De weg kan je geenszins vergelijken met de weg waarlangs Keizer Karel nog moet gereisd zijn. De weg waarlangs hij mogelijk reed met zijn gevolg, op weg van Mechelen naar Gent om ze daar een lesje te leren. De keizer hoog op zijn paard gezeten, gevolgd door een aantal knechten op wagens druk bezig met het leren leggen van de juiste knopen. Touw hadden ze genoeg bij, een wagen vol. Ze zouden die Gentenaars nu wel eens een lesje leren dat hen nog jaren zou geheugen. Nog twintig minuten geduld, en ze zullen bengelen aan een touw… Maar aan Biezebaaze(*) te horen zijn ze er blijkbaar nooit in geslaagd, want hoe kunnen die anders vandaag nog zingen: “Maane ond die is een uege kwaat”…. Geintsch forever.

De zon komt er helemaal, door hier aan knooppunt 65 met zicht op de dorpjes van Schoonaarde en Uitbergen. De skyline van Uitbergen die ,nu nog enkel een kerktoren shouwt. De molen die het plaatje compleet maakte werd helaas gesloopt. Vooruitgang heette dat indertijd. Onzorgvuldig omspringen met erfgoed heet dat vandaag.

Bij het knooppunt staat een wegwijzer die uitnodigd om naar het Riekend Rustpunt te fietsen, maar dat houden we voor een andere keer.

(*) Biezebaaze, is een Gentse, niet meer bestaande rockband die zich uitdrukte in de taal van het volk, ook wel dialect genoemd of Geintsch….

Naar goede gewoonte een overzicht van de aangroei van onze huisdiscotheek. Of toch een gedeelte….
Dit jaar voor het eerst opnieuw echt vinyl aangeschaft. Gelukkig al kringwinkelend, waardoor de aanslag op onze goudpotten noch meeviel.

Da bluuz om met iets te starten

De nummer 1 betreft een laatste worp van Donegan, de skiffleheld, met zeer eigentijds materiaal. Onderschat.

Rocklijst van 100 tot 1

Het Beatlemateriaal, met dank aan de stopzetting van Free Record Dinges, en vooral dan hun uitverkoopbakken.

Het vinylproject.

Op zoek naar albums met mooie plaatjes van molens op de hoes, maar…. af en toe zit er ook wat anders tussen zoals deze bijvoorbeeld.

Nummer 1 heeft niets vandoen met de uit de koude oorlog stammende vriendenclub van ginder achter. Het betreft de uit 1975 stammende lp van Mike Bloomfield, ene Kennedy en ene Goldberg. Samengevat onder hun initialen. Verdiende nummer 1 al was het maar voor die ene Beatlecover die het album rijk is, en uiteraard ook voor het formidabele “gebass” van Rick Grech
Tot volgend jaar.
https://youtube.com/watch?v=_2EGkO3Nge4%3Frel%3D0

De tv vertelt mij dat het heerlijk wandelen is in de Demervallei. Een gids laat mij weten dat hij daar vijf dagen op de week in de natuur verttoeft. Plots staan gids en huppelpop van de TV in een ‘echt’ museum, in die zelfde Demervallei. Zichem, en daar in datzelfde museum zou ooit ene Ernest Claes samen met nog wel acht andere huisgenoten geslapen, gewoond en vermoedelijk af en toe behoorlijk zoute soep hebben gegeten. Op de voutekamer, een plaats die in geen enkel modern huis nog voorkomt, sliepen de twee jongste broers. Wanneer de duisternis viel, en de nacht haar intrede deed, sliep de rest op de hooizolder. Bokrijk in het echt lijkt het wel, maar dan zonder de romantiek. Kennen ze hem nog? Wie? Awel Nest de wittekop. Hij die Zichem op de kaart zetten en toeristisch meer heeft betekent dan eender welke cultuurcel in die gemeente. Helaas kan ik u meedelen dat je zijn boeken: ‘Jeugd’, ‘Kobeke’, Pastoor Campens Zaliger’ niet meer in de rekken van de betere boekhandel tegenkomt. Weet ook dat het vaak op rommelmarkten aangetroffen boek ‘Wij heren van Zichem’, helaas geen boek is dat geschreven werd door Nest Claes. Nochtans had men vorig jaar en ook dit jaar zijn ‘Bei uns in Deutschland’ of ‘Cel 269’ makkelijk kunnen heruitgeven. Alles wat met de Groote Oorlog te maken heeft verkoopt immers.

Het wordt een van de betere namiddagen, in deze koude januarimaand. Scheldeboordenweer. Wandelen van het Bunt naar het veer over de Durme van Driegoten naar Tielrode. Halverwege staan wat banken, daar waar de Durme zich in de Schelde gooit, om het literair uit te drukken. Helaas, alles ligt er zeer laagtij-ig bij. Het water uit de Durme sijpelt als het ware naar de brede Schelde. Bij die monding werd in de jaren zestig een beeld geplaatst van ene Filip De Pillecyn. Bon, ook hier geldt vandaag de dag de kreet: wie? Toch heeft de beeldhouwer in het beeld het beroemdste boek van De Pillecyn verwerkt: ‘De veerman en de jonkvrouw’. Een mooi boek, dat helaas niet meer voorkomt op de verplichte literatuurlijstjes in de scholen. Helaas kan ik u meedelen dat je zijn boeken…. maar ik val in herhaling.

Toch is er de laatste tijd wat te doen geweest rond de literatuur van onze ‘vergeten schrijvers’, want het kan toch niet dat we ergens in de jaren tachtig van de vorige eeuw echte een streep hebben getrokken onder ons cultureel verleden. Het kan toch niet zijn, dat we ons literair erfgoed zomaar op de mesthoop, om het op zijn Vlaams te zeggen, gooien. Ik weiger te geloven dat enkel de Brussel- en andere -mansen de lezer van vandaag, jong of oud, zou aanspreken.

Zonder echt op zoek te gaan naar een schuldige dringt zich de vraag op: waaraan ligt het dan? Deze situatie is er in elk geval niet zomaar gekomen. Zijn het de erfgenamen van de schrijvers, die al lang hun schaapjes op het droge hebben, en misschien liever niet meer geasocieerd worden met hun voorouders? Of zijn er misschien geen erfgenamen meer? Is de literatuur van vroeger nog wel ergens ondergbracht bij een uitgeverij? Of verwaarloost onze generatie het publiek domein waar zich vast en zeker reeds een en ander moet bevinden?

Hoe komt het eigenlijk dat in Groot Brittanië heel wat literatuur voor een habbekrats te koop wordt aangeboden. Vaak aan een prijs die nauwelijks hoger ligt dan de prijs waarvoor die boeken, na gelezen te zijn, in de healtcare centra van het rode kruis, Oxfam of een of andere hartstichting belanden? Goedkoop uitgevoerd, dat wel, vaak met slechts een papieren omslag en gedrukt op goedkoop papier. Maar wel telkens weer verspreid voor nieuwe generaties. Ligt het daartaan dat er meer boeken in het tweedehandscircuit rondgaan dan bij ons? Je hoeft ze niet angstvallig, als waren het goudklompjes, te bewaren in chique uitgevoerde boekenkasten, die bij het salon passen. Neen, weg ermee, je kan ze toch telkens opnieuw kopen. Amerikanen blijven stories van Steinbeck steeds weer opnieuw lezen. En is ‘East of Eden’, om iets te noemen, niet de doodgewone vertellinge van Kain en Abel? Eeuwenoud.

Wanneer Van Morrison in een van zijn songs zingt over Keats, Shelley of Byron, wordt hij daar niet scheef op aangekeken. Hier is het al meer dan dertig jaar bon ton, om alles wat voor die tijd werd gepubliceerd onder te brengen bij de boerenliteratuur. Films als ‘De Vlaschaard’ en ‘De Loteling’ hebben hier zeer toe bijgedragen. De verhalen werden verguisd, de acteurs met Decleir voorop werden de hemel ingeprezen. Zelfs Boon zit tegenwoordig in het clubje ‘hard to get’ boeken.

Overigens beperkt het fenomeen zich niet tot de literatuur. Probeer maar eens een CD op de kop te tikken van Wim De Craene, Luk Saffloer, Hugo,Raspoet, The Kids, of eender welke band uit de jaren vijftig of zestig. Negeren wij dit, omdat we het niet goed vinden? En met wij bedoel ik o.a.radio, tv, geschreven media, en dies meer.

Hebben wij dan geen oog voor ons cultureel erfgoed? Zeker en vast geen comercieel oog, want anders zou er toch wel iemand te vinden zijn die dit een gat in de markt vindt.

Onze literatuur en onze muziek behoren tot de blues van onze maatschappij. Ik leg uit: Amerikanen interesseerden zich pas voor blues, nadat enkele jonge Engelse snotapen (Jagger, Clapton, Mayal, Korner, enz…), hen een spiegel voorhielden.

Wie houdt ons een spiegel voor? Wie leert ons opnieuw te houden van Nest Claes, De Pillecyn, of nog veel ouder literair erfgoed? En het hoeft niet echt alleen maar het levensverhaal van broeder Isidoor, of de schone vertellinge van moeder Kloeke te zijn die we herontdekken. Den Vos Reynaarde is nog alle dagen alomtegenwoordig onder ons. Misschien toch maar eens op zoek gaan naar huize Isegrimus.

Aalst heeft een nieuwe carnavalprins. Dit mag dan niet zo buitengewoon lijken, want het gebeurt telekenjare opnieuw. Een prinsverkiezing bedoelen wij. Eindelijk nog eens een jaar waarin zich drie kandidaten aanmeldden. Een verademing na verschilende jaren waar slechts twee, en op een gegeven ogenblik zelfs een kandidaat het strijdperk betrad.

Kiesreglement
Betekende dit nu dat het spannender verliep? Niet echt. Of toch want ook deze keer bleek de uitslag weer verassingen in te houden. Opnieuw werd er in de aanloop naar dit toch wel jaarlijks weerkerend evenement gesleuteld aan het kiesreglement. Al een paar jaar probeert men de inbreng van het publiek, de sms-voter, wat aan banden te leggen. Vorig jaar werd de duurtijd waarbinnen het aanwezige publiek en het thuispubliek hun stem kan uitbrebgen drastisch ingekort. Dit jaar deed men er nog een schepje bovenop, door een maximumlimiet op het aantal in te voeren. Elke kandidaat kan nog maximaal 1000 sms stemmen achter zijn naam schrijven. Gesteld dat dit zich zou voordoen, volgt daaruit onvermijdelijk dat de beslissing zo goed als zeker opnieuw volledig bij de officiële jury komt te liggen.

Joeri wordt prins in 2015
En heeft dit bij deze verkiezing geleid tot betere en correctere resultaten? Wie zal het zeggen? In elke geval werd toch weer duidelijk dat de officiële jury er anders over dacht dan het publiek. En daar kon het derde onderdeel van de puntentelling: de schriftelijke test over kennis de van Aalst, weinig aan veranderen. Foto: Eddy De Saedeleer

Wie heeft het gehaald? Alledrie mag blijken, maar Joeri net iets meer. Hem werd de nieuwe scepter overhandigd door nu alweer voor de tweede keer ex-prins Werner. Pascal Salomé zal op zijn tweede regeerperiode dus nog wat moeten wachten, ook al was hij voor de jury de betere. En Younes, wel die is nog jong. Hij heeft nog alle tijd voor zich. Een nieuwe gooi naar het prinsschap is zeker aan te raden.

Drie goede shows
De shows van de twee eerste kandidaten die het strijdtoneel mochten betreden waren op een klassieke leest geschoeid. Een reeks liedjes in een vast decor, met wat wisselende elementen en per nummer een ander plunje , steevast gesteund door twee wervelende jonge hippe danseresjes. Een stramien dat de laatste jaren steeds opnieuw werd toegepast. De teksten van de nummers hebben weinig diepgang, liggen makkelijk in het gehoor, en elke kandidaat hoopt met een van zijn nummers de carnavalskraker voor de komende twintig jaar op zijn naam te kunnen schrijven. Het werd dus toch wat uitkijken naar kandidaat nummer drie, Pascal, die aangekondigde, een show van de wat oudere stempel te zullen brengen. En inderdaad, het revuegehalte lag een stuk hoger, al hadden we ook hier, en zeker van iemand als Salomé, wat meer standup comedy verwacht. Wat meer op flessen trekken en wat meer snedige uithalen naar de lokale politieke en andere toestanden.

Hopelijk mag de show van Pascal een vingerwijzing naar de toekomst zijn, want het werd zeker gesmaakt door de juriy. Nu nog zorgen voor meer publieksstemmen, of zal men volgend jaar toch opnieuw gaan sleutelen aan de reglementen. Overigens ook aan de zaalopstelling wordt elke jaar gesleuteld, ondanks het feit dat steeds weer van dezelfde zaal geberuik wordt gemaakt. Waar is de tijd dat men Ons aller Anny Demaght de huid vol schold omdat er maar geen nieuwe fuifzaal in Aalst werd gerealiseerd. Nu zovele jaren later is de roep stilgevallen, maar waar blijft de zaal?

Tot besluit wensen wij de nieuwe prins schitterende carnavalsdagen toe en een al even schitterend carnavalsjaar daaropvolgend. En de organisatie wensen we toe, dat ze het licht ergens mogen zien schijnen en de juiste sleutel vinden om het reglement en de zaalopstelling nu eindelijk eens te finaliseren. Maar misschien behoort ook dit tot het zijn van het Oilsjterse Unesco festijn.

Zie ook onze fotoreportage, waarop de sigarettenrook alweer te snijden was. Niet zo leuk.

Januari 2015, na een namiddag boekenmarkten te Damme, dat wat tegenviel. Weinig aanbod, en weinig bezoekers, al waren de reguliere uiteraard toch wel wer aanwezig. Enkel boeken laten liggen omdat ik ze al heb, en ze toch wat te hoog geprijsd waren om ze zonder scrupules te kunnen doorverkopen. En dan enkele waarvan de verkopers onderhand ontdekt hebben wat hun marktwaarde op het Internet tegenwoordig is.

Doorkarren naar Beachhouse 25 langs de Scheldeboorden in Zeeland. Enkele capuccino’s en een mooie uitkijk op de aanrolende golven vanuit zee. Intussen branden in de verte de lichten, aan de overkant, langs de kustlijn op Walcheren. De skyline van Vlissingen is omgetoverd in een lichtstreep.

Het licht is hier sfeervol gedimd, wat dan weer het verder lezen in Gitarist, een nederlands blad voor muzikanten, bemoeilijkt. Er staat deze keer een knap intervioeuw in met Jimmy Page, die dezer dagen alomtegenwoordig is in het wereldje. Page promoot er zijn fotoboek-biografie. De kanjer die enkele jaren eerder in beperkte oplage uitkwam in een zeer beperkte oplage, en alleen al om die reden verschrikkelijk prijzig was, wordt nu in een allemansversie verdeeld aan een schappelijke prijs. Al zie ik het boek nog niet direct in elke Standaardboekenwinkel liggen. Jimmy wie? Zeer zeker, wanneer je nu al leest dat tieners vin den dat “die Paul McCartney” een geweldige ontdekking is en het nog ver zal schoppen. Ik denk met weemoed aan een oude Cats plaat: “What is the world coming to?”

Januari, en niet december, lijkt de beste tijd om te reflecteren over het afgelopen concertseizoen.

Zie lijstje onderaan.

Nog even en we karren op huis, via de aartsdonkere Panoramaweg, Breskens, Philippine, waar menig landgenoot mosselen leerde eten, de veerboot net voorbij Wippelgem, bekend van zijn ‘Vos’-sen en kettingkruiers, de E17 al was het maar om Erpe-Mere op de E40 te ontwijken waar vandaag een bende moorduivels de dienst uitmaakten. De wifi verbinding, en de superhandige Ipad-mini leerde mij net nog dat het voor Sven Nys vandaag weer letterlijk in het zand (sic) bijten was.

En dan nu….

2014 was een beregoed concertjaar. Geen overaanbod, en voldoende grote namen. Ook al waren er enkele bijna huiskamermomenten die er toch weer mochten zijn.

Neil Young, we hebben het al gezegd, zorgde voor een uitstekende avond te Lokeren, met zijn licht aangepaste Crazy Horse.

The Stones, met hun laatste optreden in ons landje. Wie zal het zeggen. Ook dar rapporteerden we uitvoerig over het afgelopen jaar.

Jeff Beck liet zijn virtuositeit nog maar eens bewonderen. Alle drie artiesten die rond de 70 draaien. We worden een dagje ouder.

En dat geldt ook voor artiesten in eigen land. William en de zijnen zorgden voor een schitterend Amber Reunie gebeuren. Meer van dat.

En dan waren er de supportacts tijdens de concerten van nummer een en twee. Doorgaans behoren support acts tot de categorie, artiesten war je niet hebt om gevraagd, maar die je er bij moet nemen. Arno was van dat slag te Werchter. Gelukkig vielen Triggerfinger en Admiral Freebee wel mee.

Maar het hoeven niet altijd festivalacts te zijn. Gewoon muziek in een kleine club volstaat soms ook.

De concertlijst.

1) Neil Young, Lokerse Feesten

2) The Rolling Stones, Werchter Classic

3) Jeff Beck, Ancienne Belgique

4) William Souffreau & Friends, Amber Reunie

5) The original Night Time Heroes, Amber Reunie

6) William Souffreau & Friends, Aalst stadspark, in de regen.

7) Admiral Freebee, Lokerse Feesten

8) Triggerfinger, Werchter Classic

9) The Simple Minds, Werchter Classic

10) Stampen en Dagen, Marktplein Lede

Buiten categorie, maar daarom niet minder

Jazz Rag in the Stables, Betws-Y-Coed

Male choir, Saint Mary’s Church, Betws-Y-Coed

Mixed emotions

Denken

Een droge woensdag, in januari, nodigt mij uit om wat buitenwerk te verrichten.

’s Voormiddags administratie. Er liggen nog wat statutenwijzigingen op de plank voor enkele vzw’s. Jaarafsluitingen, downloads van bankgegevens, opvullen van spreadsheets, kortom boekhoudkundig uitleven in een getallenwereld, om er de nodige tabellen en besluiten uit te distilleren in voorbereiding van alweer nieuwe jaarvergaderingen. Belastingaangiftes voorbereiden.

De postbode is alweer weg. Zelfs de elektronische, die zelfs bij nacht onze emailpostbussen vult. De agenda groeit. Het belooft een druk jaar te worden. Nog een molenexcursie voor te bereiden naar onze West- en Frans-Vlaamse buren. Werkende oliemolens bekijken. Helaas bij ons in Oost-Vlaanderen totaal teniet gegaan. Nadenken: waar kunnen we vertrekken? Er komen vooral Nederlanders naar deze excursie. Moet in de buurt van een “bereikbaar” spoorwegstation zijn (geen kattenpis), waar ’s avonds in de directe omgeving nog kan gedineerd worden. Welke autocar hebben we nodig? Aantal zitplaatsen? Welke democratische prijs rekenen we de deelnemers aan?

En dan in omgekeerde zin: nog even nadenken over het vastleggen van de vierjaarlijkse uitstap naar het TIMS Symposium. Het Symposium neemt ongeveer de ganse maand juni in beslag. Het veertiende symposium al gaat door van 6 tot 14 juni, met aansluitend een vierdaagse pretour en een zevendaagse natoer. In zijn totaliteit dus van 2 juni tot 21 juni. Tel daar nog vier reisdagen bij en we spreken van 31 mei tot en met 23 juni. Het Symposium gaat door in het huidige Sibiu, vroeger nog gekend als Hermannstadt, in Roemenië. Nadenken over de acomodatie: een lokaal hotelletje bij de site, of toch maar het Hilton Hotel op 2 km er vandaan? Een camper huren? Tent?Tijd tot 14 februari om te beslissen.

Kan er nog een extraatje af in 2015 naar de Britse molendagen in mei, of wordt het toch maar het hollands molenweekend? Kan er nog een vakantie bij in september? Moet wel in september zijn want zoonlief komt na twee jaar nog eens langs de laatste twee weken van augustus. Het wordt een druk jaar.

Doen

En nadenken over al deze en nog andere dingen kun je best doen tijdens alledaags tuinwerk, hoorde ik gisteren nog een prof van de Leuvense Univ verkondigen op alweer een oerdegelijk Canvasprogramma, waar, God rest his soul, Luc De Vos nog enkele wijsheden mocht debiteren, pas opgenomen enkele weken voor die fatale zaterdag. Die zaterdag die ik doorbracht achter een dubele koffie in de Entree in het Wase Shoppingcenter. Zeg maar een Kennedymoment. Weet je wel: waar was je dag dat…. Een om toe te voegen aan het Lennonmoment, Een wat grauwe decemberdag, waarop ik franse les volgde in de Boerentoren, en ’s avonds CD nog langskwam om samen stil te staan bij het onmogelijke.

Bon dit om te zeggen, dat we vandaag van de paar uur zon en licht gebruik maakten om tijdens deze zes donkere weken, wat snoeihout aan kant te doen. En het voelt goed, om in totale vrijheid te kunnen genieten van een januaridag, om niet meer vast te zitten aan een kantoorjob. Ik voelde mij vandaag even Lennon. Niet omdat ik mijn eerste brood bakte zoals hij, maar wel omdat ik mijn eerste natuurlijke takkenhaag in elkaar bokste.
Kan veel beter uiteraard, en ik zie mij nog geen voortrekker van Natuurpunt worden, maar bon, het heeft wel wat…

Vijf uur. Het wordt fris, en ook een beetje donker. Tijd om nog enkele uren te ‘kronkelen’ om het nu even met Carmigelt te zeggen. De Regent heet het cafe en de koffie is er goed. Tijd om nog wat nieuwe plannen te verzinnen en een stukje te schrijven over een dag uit het leven van…

De sociale netwerken vertelden mij vandaag dat er vlakbij het natuurgebied Honegem bij iemand vijf kippen de strot waren overgebeten. ‘Zal wel een vos zijn’, suggereerde iemand. Inderdaad, dat leerde ik jaren geleden al van Joan Joshua, een gerespecteerde vrouwelijke dierenarts, ergens in Merseyside. FRCVS, de eerste vrouwelijke veterinair die de titel van ‘fellow’ ooit kreeg. Inderdaad vossen zijn killers. Zij doden niet om te overleven. Overigens dus een van de weinige diersoorten die zich menselijk gedraagt of niet soms?

Genieten

Wat ontspannende TV met enkele gasten die de karikatuur een nieuwe invulling geven. Een knappe mengeling van echt en fictie. Je moet er maar op komen: een parodie maken op de Slimste Mens en deze dan laten presenteren door de ‘echte’ presentator. Voor ik het vergeet mijn kringwinkelaankoop toegelicht op facebook. Brendan Croker, John Hiatt, Mark Knopfler en het Wembley tribute uit 1992 voor Freddy Mercury gekocht voor samen 5 euro. We hebben het downloaden van hopeloos gecomprimeerde muziekstukken echt niet nodig. Tijd voor Reyers Laat en, we kunnen er niet omheen, de zoveelste aanslag op de democratie die vandaag toch ook plaats vond. Helaas blijkt eender welke dag toch ook alweer voor iemand op deze aardkloot de laatste. Weggerukt worden omdat je een scherpe tekenpen hanteert. Triestige realiteit. Geen woorden voor. Lennon kwam een paar keer voor in dit stuk. Hij krijgt het laatste woord.

Treuren

Imagine there’s no heaven

It’s easy if you try

No hell below us

Above us only sky

Imagine all the people

Living for today…

Imagine there’s no countries

It isn’t hard to do

Nothing to kill or die for

And no religion too

Imagine all the people

Living life in peace…

You may say I’m a dreamer

But I’m not the only one

I hope someday you’ll join us

And the world will be as one

Imagine no possessions

I wonder if you can

No need for greed or hunger

A brotherhood of man

Imagine all the people

Sharing all the world…

You may say I’m a dreamer

But I’m not the only one

I hope someday you’ll join us

And the world will live as one

2014 was me het jaartje wel.
Overal lees je over verandering. Wetende, of toch ongeveer, wat changemanagement inhoudt ben ik dan ook totaal niet verwonderd hoe dit ervaren wordt. De mens is in se een oerconservatief wezen, en duwt bijgevolg elke wijziging met graagte dan ook zo ver als mogelijk weg uit zijn of haar leefwereld.
Toch blijft het verwonderlijk vast te stellen wat dit allemaal teweeg brengt. Meer dan ooit wordt figuurlijk gal gespuwd in allerlei richtingen. Facebook en Twitter, toch met hun ‘vind ik leuk’ imago lenen er zich maar wat graag toe. Overal lees ik dat 2015 een doemjaar wordt. En dat ondanks de formidabele evenementen die op mij wachten. Zelfs de laatste plaat van Neil Young kreeg her en der een figuurlijke schop onder de kont, alleen al omdat ouwe Neil het aangedurfd heeft ‘scheef te gaan schaatsen’. Het zal mij worst wezen. Waar moeit iedereen zich mee?

Neil Young was behoorlijk aanwezig in 2014. Lokerse Feesten
Wij kregen hem te zien tijdens de Lokerse Feesten. Was dit een vervanging voor het jaar ervoor afgelastte concert op Pukkelpop, of was dit toch veeleer een geschenk voor het 40 jarige jubileum van de Lokerse Feesten? In elk geval was het zeker niet te vergelijken met zijn passage in Vorst Nationaal van 2013. Dat was pure Crazy Horse, en vooral opgebouwd rond Psychedelic Pill, zijn alweer derdelaatste worp. Heavy, typisch Crazy Horse. Dit jaar diende Billy Talbot verstek te geven vanwege ‘a mild stroke’, en mochten we genieten van een baspulkende Rick Rosas. De man die Neil indertijd bijstond op zijn comebackplaat Freedom en het enkel in Japan uitgebrachte mini epos Eldorado.

Menig journalist vroeg zich af of Rosas er wel met zijn gedachten bijstond, want hij keek meer dan eens behoorlijk afwezig. Scheelde er toen al iets? Wie weet, want amper twee maand later, afgelopen november, trok de bassist richting eeuwige jachtvelden.

Young verbaasde dit jaar zowat iedereen met zijn huwelijksperikelen met Peggi. Hoogstwaarschijnlijk zullen de shoppingwandelingetjes in Brussel naar de Stoofstraat (om er Brusselse kant te kopen in de buurt van Manneke Pis) niet meer bij zijn, want Peggi blijkt verleden tijd.

A letter home
Young verbaasde dit jaar al eerder door een plaat uit te brengen die op zijn minst merkwaardig te noemen valt. Overigens de allereerste plaat van Young die ik na beluistering in de Mediamarkt terugplaatste. Iets zei mij dat deze plaat wel eens in de afprijsbakken zou kunnen terecht komen. Vooralsnog is dit niet gebeurd, maar een promo exemplaar vond intussen dankzij een heerlijke verkoopstand op de Heist Op Den Bergse platenbeurs zijn weg richting onze discotheek. Opgenomen in de sound booth van, Jack White, met eenvoudige begeleiding en micros uit de jaren stillekens. De plaat klinkt alsof ze regelrecht uit de jaren 20 komt, en wij voorzien nu al dat over 50 jaar iemand een zeldzame heruitgave zal klasseren tussen platen van Son House en Robert Johnson, en dat enkel en alleen vanwege de typische klankkleur. De gebrachte nummers zelf behoren tot het collectief geheugen van zowat elke telg die iets of wat van Americana songs kent. Zeker geen hitplaat, maar te catalogeren als een van die merkwaardige uitstapjes van Ome Neil. Voor de echte supergekke fans bestaat er een deluxeuitgave, met zowel CD als vinyl exemplaren en nog veel meer in een superdeluxe box. De box ziet er langs buiten verweerd uit, alsof ze na 50 jaar werd teruggevonden op een of andere hooizolder van een lang geleden teniet gegane boerderij, waar stof en stilte heer en meester waren.

Storytone

En dan nu Storytone de tweede worp van dit jaar. opgenomen op 19,20 en 26,27 augustus, amper twee weken na zijn passage in Lokeren. Kregen we in Lokeren, met zijn allen een T-shirt met het woord Earth erop, en een behoorlijk lange, wat bij sommigen het woord verveling opriep, versie van de song Who’s gonna stand up?, dan zet Neil dit recht op deze plaat. Zelfs twee keer, voor wie enkele euro’s meer uitgeeft aan de versie met twee cd’s. Op de sticker lezen we: ‘An album of rare beauty. The new deluxe double release with 10 brand new compositions, some with a 92 piece orchestra, choir and Young, some with an 60-piece orchestra , and three with a big band, also includes an additional studio album of solo versions of all the songs’.

Bon. Neil noemt dan, als grap vermoeden wij, het extra studio album Disc 1 en de echte CD Disc 2. Je moet er maar opkomen.

Een plaat, een boek, een schilderij, eender welk cultuurobject moet iets met je doen. Het mag je niet onberoerd laten. Pas dan is het geslaagd. En dat geldt zeker voor deze ‘Storytone’. Meer nog deze CD heeft mij zelfs verbaasd. Young die zich bigbandsgewijs op het Sinatrapad begeeft, maar dan wel doorspekt met het gitaarspel van Waddy Wachtel. Je moet het maar doen.

En hoewel Young tegen de 70 begint aan te schuren, merk je dat geenszins aan zijn stem. Zijn stem is zijn handelsmerk, ook al heeft ze altijd al voor controverse gezorgd. Zelfs diegenen die hem Neil Janker durven noemen zullen moeten toegeven dat zijn stem ongelofelijk jong (sic) blijft klinken. Young heeft zeker geen ouwe kraai ingeslikt zoals Dylan. Het lijkt eerder of hij nog elke dag zijn portie Sugar Mountain tot zich neemt. Young de natuurmens, die op deze plaat alweer, of we dit willen of niet, zijn boodschap uitdraagt. Via de muziek, maar ook via de schilderijtjes van zijn hand die in het inlegboekje zijn opgenomen.

Wie vooral van Neil Young houdt vanwege het ruige gitaarwerk, zal bedrogen uitkomen, want de elektrische gitaar wordt op amper drie van de tien nummers gebruikt, en dan nog behoorlijk spaarzaam. Een blik op het instrumentarium leert ons dat dit met verve een Neil Young plaat is in de trant van zijn Harvest platen. Alleen heeft hij zich deze keer laten bijstaan door wat meer volk dan bij de Stray Gators, en het Crazy Horse staat wel degelijk gestald voor een tijdje.

Young trok richting Hollywood naar The Historical MGM Sound Stage.

Bij de eerste en laatste opnamedagen was er een zeer uitgebreid orkest aanwezig. De twintigste augustus werd er even overgewipt naar een andere studio en werden de bigband opnames ingeblikt. Vooral het aan Sinatra schatplichtige Say Hello to Chicago heeft ons verbaasd, maar draagt terzellfdertijd onze goedkeuring weg. Jazz, meets blues, meets rock, meets Neil Young.

En dan zijn er de lovesongs, geserveerd op een bedje van violen, cellos, oboes, harp en piano, zonder ooit maar een seconde zeemzoet te klinken. Grote klasse is de term die we op dit ogenblik kunnen verzinnen.

Overigens wordt merkwaardig genoeg de naam Neil Young bij geen enkel instrument vermeld.

In When I watch you sleeping treffen we zinsneden aan als: ‘ the you roll and tumble’ en ook ‘tonight I paint my masterpiece’. In ‘All those dreams’ wordt kinderlijk beschreven hoe een sneeuwman smelt: ‘ his smile a twig, his nose a cucumber, his eyes two pinecones looking out’.

Earth

Draai en keer het hoe je wil, Young komt met alles weg. De man heeft zijn fanbase die hij het beste serveert, en de rest kan de spreekwoordelijke pot op. En toch wil Young dat wij met zijn allen iets ondernemen. ‘Whos’s gonna stand up and save the earth? Who’s gonna say that she’s had enough? Who’s gonna take on the big machine? This all starts with you and me. End fossil fuel. … We’re the people known as Earth’.

Morgen trek ik mijn Earth T-shirt aan, en probeer ik Boon’s gewijs, hier en daar iemand een geweten te schoppen….. thanks Neil for the great time with Storytone.

Bijna 50 molenliehebbers nemen een sprong in het duister. Zij begeven zich op het leerpad, op weg naar het diploma van meester-molenaar of molengids. Door de vzw Molenforum Vlaanderen wordt een nieuwe cursus voor molenaars ingericht. Een tweejaarlijks gebeuren, dat steevast op veel bijval mag rekenen. Onze minister van erfgoed kan gerust zijn. Er zijn nog voldoende landgenoten die zich willen inzetten voor ons eeuwenoud erfgoed. Misschien wel het oudste technisch erfgoed dat we nog kunnen koesteren.

//www.youtube.com/embed/BB2St_hsvHs?rel=0

Molenaar worden is niet over een nachtje ijs gaan. Het vraagt een tijdsinvestering van pakweg twee jaar. Theoretische lessen om te beginnen. Vergeet niet dat de vroegere molenaars tegelijkertijd, vakmensen waren die wisten hoe je het beste bakmeel voor de bakker diende te produceren, die de wolken konden lezen, kortom bij wijze van spreken het weer beter voorspelden dan onze huidige ‘Franken of Jillen’, die konden luisteren naar hun molen en precies wisten, wanneer en waar er weer een spie diende aangeklopt. Ze hadden bovendien een encyclopedisch geheugen, wanneer bijvoorbeeld in overleg met een molenmaker uit de doeken gedaan werd wat er scheelde aan hun ijzerbalk of hun rijn. Dit zijn maar enkele voorbeelden. Onze wereld is vandaag de dag een stuk kleiner geworden, en dat maakt het er niet eenvoudiger op. Wanneer enkele molenaars over de landsgrenzen heen samenzitten en het over hun rondsel, schijfloop, spillegeloop of lantaarn hebben. Maar vrees niet, gij volgelingen van Sint Victor, molenheilige, de beste leermeesters staan klaar om jullie op te vangen, en te begeleiden.

Lig vooral nu nog niet wakker van de 100 uren verplichte stage. Denk nog niet aan de namiddagen waar je in de vrieskou, een zeil mag voorleggen. Denk vooral aan later, aan die ogenblikken die wij nu meemaken. Ogenblikken waarop het genieten is, wanneer je opnieuw de kans krijgt, om een eeuwenoude stiel, nog een echt ambacht, door te geven aan alweer een groep entoesiaste nieuwe molenaars. Denk ook aan het prachtige sociale contact dat er ontstaat tussen molenaars, wanneer ze weer eens samen op een molen zitten ter gelegenheid van een Open Monumentendag, een Nationale Molendag, een Regionale Molendag (noteer nu al 25 april 2015), of een gezamenlijke uitstap naar een alweer atypische molen. Want vergeet niet: elke molen is toch alweer anders, zelfs deze die er voor de leek identiek uitzien bezitten elk hun eigenaardigheden . De ene laat zich al wat beter vangen dan de andere, de ene heeft een waterwiel, waar het water boven in stroomt, terwijl de andere zich tevereden stelt met watertoevoer onderaan het wiel. Met de ene molen leer je koren malen, met een andere maak je omega3 aan, door het slaan van olie uit lijnzaad. Wist je dat er molens bestaan om verf mee te maken, om grint te malen, om water naar een hoger gelegen landsdeel te pompen, om een weefgetouw met aan te drijven. Van al die toepassingen zijn er gelukkig nog exemplaren overgebleven. Er valt dus nog wat te beleven in de molenwereld. Op 24 april 2015 zal een Timsdelegatie “een setje” oliemolens bezoeken, voornamelijk in West-Vlaanderen en het wat zuidelijker gelegen vroegere Vlaams- en nu Frans-Vlaanderen. Een staakmolen met een complete olieslagerij erin, een molen op toerenkot, waar een molenaar boven koren maalde, en waar in de ondertoren olie werd geslagen. Een recentere stenen molen, ook al met deze twee functies, en tot slot een stenen stellingmolen, met een naast gelegen maalderij, waar modernere (intussen ook verouderde) technieken werden aangewend.

Maar terug naar de les. Lieven Denewet, die vermoedelijk de helft van zijn leven doorbracht in archieven, die bovendien het lezen en begrijpen van eeuwenoud schrift machtig is, was dan ook de geknipte man om de geschiedenis van de molenarij aan de cursisten diets te maken. Iedereen kent nu Seistan en Vitruvius. //www.youtube.com/embed/vNp2C8IWOKY?list=PLJdG_1mAEekk-4q7-eIr36fQAzH4B_0RS

//www.youtube.com/embed/lhjww8FBsZk?list=PLJdG_1mAEekk-4q7-eIr36fQAzH4B_0RSOf Lieven nog ooit het onomstotelijk bewijs zal blootleggen, dat de richtbare windmolen een Vlaamse uitvinding is, daar moeten we nog even op wachten, maar intussen nemen we het wel aan, ons baserend op enkele oude notities. Ook de Engelsen claimen het vaderschap van deze richtbare molens. Helaas de Engelsen zitten toch maar mooi met een Doomsdaybook uit 1086, waar geen enkele windmolen in vermeld wordt. Hebben de Vlamingen ook daar in het kielzog van Willem De Veroveraar de windmolen geintroduceerd? Net zoals ze die mee namen op kruistocht.

Boeiend, het blijft boeiend, zeker nu er weer een nieuwe lichting meester-molenaars aankomt, die mee kan helpen zoeken naar de bronnen van dit o zo boeiend erfgoed.

Tot de volgende les.

Uw toegenegen verslaggever ter plaatse….

25 september 1980. Het kan eind september nog behoorlijk prachtig weer zijn. Zo moet het ook geweest zijn toen “de Beast” ergens op het Engelse platteland in de buurt van Kidderminster afscheid nam van zijn stieren en koeien, en van Pat. Goesting, om het met een populair Vlaams woord te zeggen, ontbrak. Hij zag het echt niet zitten om dit stukje paradijs op aarde, want dat was, en nog steeds, is het. Dat men hem de ‘beast’ noemde, daar had hij zelf voor gezorgd, of toch zeker de journalisten, die maar wat graag op sensatie uit waren. Thuis was hij den boer, die zich, botten aan, ledig hield met zijn beesten, en zijn tractoren. Dankzij zijn verbeterd inkomen stonden er in die dagen op The Old Hyde, zoals de boerderij heette, ook enkele prachtexemplaren van sportauto’s. Zeg maar het speelgoed van de wat eigenzinnige trommelaar. Hij had er voor gezorgd, dat het hanteren van drumsticks was geëvolueerd van wat roffelen op popplaatjes, tot een heuse kunst binnen het rockmilieu. Dat was zijn kunst. Van de rest moest je hem niet te veel vragen. Legendarisch is het interview, waar de reporter hem een bladvullende vraag stelt, en hij antwoordt met een bedacht: “Yes”. Dat was hem ten voeten uit. Den boer die zich stierlijk verveelde mijlenver van huis tijdens alweer een Amerikaanse tournee. Logisch dat de in de entourage verkerende “kameraden” die zich ook stierlijk verveelden elkaar vonden en de meest waanzinnige grappen uithaalden. Tot nog toe vaak beschreven, al heeft geen enkele insider tot op heden, ook maar de minste joke bevestigt. Het blijft gissen wat indianenverhaal was en wat niet.

//www.youtube-nocookie.com/embed/wX-eam-53-w?rel=0

Tussen de lijnen door valt wel op te maken dat de kermis in feite al eindigde eind 1974. Het moet toen hard aangekomen zijn voor de boer uit de streek van Kidderminster, wanneer hij te horen kreeg, dat hij voorlopig niet terug naar huis zou kunnen vanwege “taks redenen”. De band kon niet anders dan vakantie nemen en vooral geld spenderen, want anders zou dit toch door de Britse fiscus afgeroomd worden. Plant huurde een auto en nam vakantie op de Griekse eilanden. Wat hem bijna het leven kostte, toen het autootje van de weg belandde. Hij zal via de Engelse entourage uiteindelijk in een hospitaal op Jersey belanden. Page zwierf door Indië en Marokko, en God weet waar nog op de wereld. Van Jones weten we niet zoveel over zijn privé leven. Bonzo moet zich serieus verveeld hebben in Zwisterland. Bonzo’s Montreux stamt uit die dagen.

1975 bracht nog het summum aan plaatwerk uit hun carrière, maar toch. Teveel materiaal voor een plaat en te weinig voor twee, wat leidde tot het aanvullen met leftovers uit vroeger dagen, en spielereien als Boogie with Stu met Rolling Stone van het eerste uur Ian Stewart.

Plant krijgt naderhand nog wat meer te verteren, met het verlies van Karac zijn zoontje, die een virus oploopt en niet te redden valt.

Zeppelin toert nadien veel minder, maakt platen van toch iets mindere kwaliteit, al zullen er op de twee platen na 75 nog heerlijke stukken verschijnen. Fans fronsen de wenkbrauwen wanneer ze horen dat een plaat opgenomen wordt in de Polar studios in Zweden, van uitgerekend Abba. Is dit nog de real thing?

Twee keer treden ze tijdens de zomer van 79 op tijdens het overbekende Knebworth festival. Organisator Freddie Bannister houdt er een stevige kater aan over. Het is waarschijnlijk de laatste superdeal die manager Peter Grant had uitgewerkt, en waar zoals gewoonlijk geen speld was tussen te krijgen. Bannister scheurde er wel zijn broek aan, en er zouden de komende 30 jaar geen Knebworth festivals meer plaatsgrijpen.

In 80 (juni/juli) wordt nog getoerd door Europa, waarbij Duitsland en ook Vorst Nationaal wordt aangedaan. De Beast is er zwaarder op geworden, draagt een witte overall en een zwarte bolhoed. Hij lijkt weggelopen uit de film: A Clockwork Orange.

Naar alle waarschijnlijkheid maakte Bonzo in 1980 mee, wat Robert Plant nu al zeven jaar meemaakt. Hoe stap je uit Led Zeppelin? Hoe maak je Jimmy Page diets dat het voorbij is? Hoe vertel je iemand dat het sprookje moet ophouden, en dat je liever op je tractor rijdt en tussen je koeien loopt, dan weer eens op een Amerikaans podium een bende idioten vermaken. Hoe vul je de gaten op tussen de ellenlang uitgesponnen nummers waar vriend Page minutenlang soleert? En de nieuwere nummers, geef toe, dat was toch niet meer hetzelfde.

En dan komt dat telefoontje ergens in september 1980. Pak je kit, zak af naar Londen. We komen samen bij Jimmy, en gaan repeteren voor een volgende Amerikaanse tournee. Ik kan mij voorstellen dat Bonzo die dagen, en zeker de dag van de trip naar Londen verschillende keren voor zichzelf heeft uitgemaakt wat hij zou zeggen: “Jim, ik stop. Ik ga terug naar mijn koeien. Zoek het maar uit.” Terwijl hij mogelijks dacht. “Ik wil niet eindigen zoals Moon the Loon van die andere grootse rockband in de wereld.”

Wie zal het zeggen? Wat we weten is dat hij tijdens de trip naar Londen vanuit het rustige Ruschok, verschillende keren halt heeft gehouden. En dat was niet om een cola tegen de dorst te nuttigen. Neen, viervoudige vodka’s waren het die achterover werden geslagen. Moed indrinken?

foto: Eddy De Saedeleer

Wie zal het zeggen? Bonzo zal allicht nooit gedacht hebben dat hij zo snel weer in Ruschok zou terugkeren. Boven op de heuvel, in de schaduw van het kerkje, waar nog steeds eeuwige rust heerst. Ook al komen er mensen uit de hele wereld, om drumsticks neer te leggen als een eerbetoon.

25 September 1980, the day the music died, again.

Nog te corrigeren en aan te vullen…..

Hay-On-Wey, een kasteelruine, enkele kleine kerkjes (per overtuiging), een kruispunt van een viertal (en een in verhouding immens grote parking, annex toerist information center, en aanverwante toeristisch ingestelde shops. Voor de rest vind je er een ijzerwinkel (zoals die bij ons vroeger ook in elke gemeente bestonden), een kleine kruidenier, een Spar, ‘open until late’, en dat wil zeggen vaak tot 10 uur ’s avonds, enkele cafés zoals The Blue Boar (het blauwe varken), een heleboel oudere dames die van hun huis een B&B maakten, en zeer veel bookshops. In HaY Cinema vind je meer boeken bijeen, aan lage prijzen, over Vlaamse Schilderkunst, dan in eender welke De Slegte winkel bij ons. Toch wel een referentie voor tweedehandsboeken.

Hay-On-Wey, net nog in Wales, al moet je opletten want loop je even een straat naar beneden in dit bergdorp overschrijdt je zo de grens met Hereford en loop je in Engeland. Mijn Mio-sateliet-toestelletje Gps’t dan ook steevast naar Hay in Hereford. Hay is een boekendorp, dat jumeleert met Timbuktu en ook met Redu in het zuiden des lands. Er zijn er wel meer. Zo kennen de Nederlanders Bredevoort in de Achterhoek, en hebben wij Damme. Hay was er echter eerst. Het begon zowat 40 jaar geleden, toen Richard Booth na zijn universitaire studies terugkeerde naar huis, en hier met een tweedehands boekhandeltje startte in een gedeelte van het kasteel. Hij beweerde dat de gehele wereld naar hier zou komen om boeken te kopen. Een nieuwe dwaze King George? Mogelijks, maar hij kreeg gelijk. Zijn zaak floreerde, en staff medewerkers openden in andere panden hun eigen winkeltjes. Over de jaren heen kwamen er meer en meer. Op de duur een dertigtal. Sommigen specialiseerden zich in bepaalde onderwerpen, anderen leefden volgens de wetten van de grote getallen. In Hay Cinema, een oude bioskoop, volgestouwd met boekenrekken en planken, kun je met gemak een weekend terecht. Straffer nog, jaarlijks, eind mei, wordt hier een literaire week georganiseerd, waarop honderduizenden mensen af komen. Wanneer je weet dat een paar jaar geleden Bill Clinton hier een van de sprekers was, dan weet jet het wel. Wales kent overigens nog zo’n onooglijk gat, Brecon, waar tot enekel jaren geleden een jazzfestival doorging, waarop ook al de halve wereld afkwam. Alle groten uit de naoorlogse jazzperiode traden er aan. Jazz Bilzen, maar dan in de wereld beter bekend.

In het centrum van het dorp staat hoog op de heuvel een oude burcht, iets meer vervallen dan ons Gravenkasteel, maar wel nog met voldoende bruikbare zalen. In feite was het precies daar dat Richard Booth het boekenimperium stichtte. Een paar jaar geleden, op een 1 april notabene, heeft hij zichzelf uitgeroepen en gekroond tot Koning van Hay. In zijn koninkrijk zijn kindles, en andere elektronische e-readers verboden. Er hangen effectief spandoeken waarop dit te lezen staat. Ik kijk dan ook vanaf dit terras, af en toe schichtig rond, want je weet maar nooit, of ik word hier opgepikt en gedropt in een of andere donkere kelder van zijne koninklijke hoogheid. Toch is het voor Hay begrijpelijk dat de e-reader, niet de beste uitvinding was van de laatste jaren, want recent heb ik hier inderdaad reeds enkele zaken weten sluiten of vertrekken. Enkele zijn open “op verzoek”, na afspraak dus. Ook in Bredevoort viel mij dat op. Laat Redu ook van zijn pluimen?

Het zijn overigens net als ik voornamelijk gepensioneerde strollers en studenten die je hier het meeste tegenkomt. Mensen die nog echt op zoek zijn naar boeken, of ook een beetje naar muziek zoals ik. Het Haystack winkeltje met tweedehands CD’s mag er zijn. Elke keer weer stap ik er buiten met een blij gemoed, en een plasticzakje steengoede blues en of aanverwante spullen. Roy Buchanon, met een zeldzame ‘Live in Japan’ CD. Een door haar gehandtekende CD van Chantelle McGregor (we zijn “vrienden op facebook”). En dat voor prijzen die meestal rond de 4 pond liggen. Vandaag kreeg ik al van bij het binnenkomen van de eigenaar, een type van ongeveer mijn slag, al direct een fikse korting. Hij kent mij al, en weet dat ik de Belgian chap ben die liever niet aangesproken wordt met “you are Dutch” en die verhalen kent, die zelfs hij niet kent. Telkens hebben we het toch weer over Robert Plant, die Hay vaak bezoekt, omdat hier een artiest woont die hoezen voor hem ontwerpt. Vragen naar muziek van Roy Harper dezer dagen leidt ook automatisch naar gepalaver over de man en wat hem mogelijks te wachten staat, en hoe je dat alles moet kaderen binnen het artistieke euvre van zo een talent.

Inwoners van Hay, maar in feite iedereen, kunnen zich carstickers aanschaffen met het woordje Hay in een ovaaltje, om te laten zien dat ze echt tot het koninkrijk behoren. Er zat een wat oudere vrouw in zijn shop, achter de toog. Jammer want ik had hem graag gevraagd wat hij zoal denkt over wat de Schotten of toch 50 procent daarvan in hun schild voeren.

Schotland, het is hier niet uit het nieuws te branden. En er wordt nogal wat propaganda gebracht zowel vanuit het ene kamp als van het andere. Schotland, een geval apart. Kunnen ze onafhankelijk worden. Mogelijks wel, want ze hebben olie, en hun naaste buren (zijn niet de Londenaren die hen regeren), maar de Noren. En daar werkt het toch allemaal hardstikke goed. Dat is voor een stuk wat hen drijft. De meer zuidelijke Britten, vrezen dat als dit lukt ze mogelijks ook andere stukken (Noord-Ierland?) zullen moeten prijsgeven. Ze vergeten daarbij voor het gemak, dat men daar de middelen niet heeft. Onafhankelijk betekent ook, dat men, wil men bij Europa horen, ee nieuwe aanvraag moet indienen en lmen achteraan in de rij komt te staan. Toch verklaarde een erg slimme professor, dat het wel klopt van die aanvraag, maar dat die rij een hoop nonsens is, want er bestaat geen dergelijke rij. Iedere aanvraag wordt bekeken, en aangezien Schotland nu al aan de regels voldoet zouy het snel kunnen gaan. Dit integendeel tot landen die helemaal niet aan de voorwaarden voldoen of nog niet voldoende. Vermoedelijk zullen de woorden van de slimme prof bepaalde Vlamingen, Basken en dies meer als muziek in de oren klinken. Ook de Sunday Times van afgelopen zondag zet Vlaanderen op een hoge tweede plaats als het de Schotten lukt. Boeiende tijden, is wat we hierover kunnen schrijven. Zet al dit af tegen een aantal vaststellingen zoals: Europa is een machteloos gebied, want er zit veel te veel macht bij de deelstaten (lees landen). Zou dit dan niet het begin kunnen zijn van een Europa van Regios?

Waarbij koningdommen nog slechts bestaan zoals dat van Richard Booth in Hay? De wereld zou er vast op vooruitgaan. Tijdens een vragenuurtje op Radio BBC 2, wou een luisteraar weten hoe het er dan in de toekomst zou uitzien voor de Queen en haar buitenverblijf Balmoral in Schotland. Die vraag was snel beantwoord. Er verandert niets, want Balmoral is nu al geen stuk, laat staan van Schotland, maar compleet eigendom van de vorstin. Komen er dan grensovergangen tussen Engeland en Schotland? Waarom zouden die? Die zijn er nu ook niet tussen Ierland en Noord-Ierland.

Eenmaal je een hoop nonsens ontkracht ziet, zit er wel muziek in. Enkel de BBC zelf zou met een serieus probleem zitten. Want die hebben geen zenders in andere landen. Diez brengen ook maar schaars nieuws uit andere landen tenzij je afstempt op de wereldomroep.

Waar een bezoek aan het Kingdom Hay al niet kan toe leiden….

Resultaat van mijn koopjesdag…. 6 winkels bezocht….de rest…. volgend jaar?

CD Live in Japan – Roy Buchanon.

CD … Chantelle McGregor (zoek haar op op Youtube, en verbaas je over deze vrouwelijke Jimi Hendrix.

CD Anthology van Chicken Shack

CD Steve Cropper

CD Hungary – Chris Farlowe

Boek: Alan Lomax

Boek: Woodstock

Boek: Beatles and their gear

Boek: Liverpool

Boek: Woollen Industry. (heelder stukken over Vlaanderen in de 11e en 13e eeuw)

Boek: Ginger Baker

Boek: Haunted

Boek: Britain rare items

Boek: Archeology of Technics (o.a. over molentechniek)

Boekjes: Archeologie van Merseyside, Lake District, Chilterns, Snowdonia

Boekje/programma: van The Royal Wedding.

Boekje: wat wanneer je sterft in Wales….wat te doen?

De titel verwijst naar een song van The Beatles, over walrussen. Bodnant Gardens. Ergens tussen de A5 en de autostradeversie er van de A55 loopt vanaf afrit 19 de A470 helemaal naar het zuiden van Wales. Al na enkele kilometers zie je links bordjes naar Bodnant Gardens. Al meer dan 20 jaar kom ik er quasi jaarlijks enkele keren langs, maar nooit de moeite genomen om er eens door te lopen. Door te lopen? Reken toch maar op een paar uur, en om eerlijkt te zijn, wil je je neus in meerdere bloemenperken steken, trek er dan maar een hele dag voor uit. Je komt er enkele boomsoorten tegen waarvan net hier het hoogste exemplaar in het Verenigd Koninkrijk staat. Oud, verweerd, en artistiek mooie stammen. Nogal wat secoia’s en andere Japanse of Chinese soorten werden hier in de 19e eeuw aangeplant. De Gardens liggen op een heuvelhelling. Bovenaan staat een statig herenhuis, soort klein kasteeltje, en beneden loopt een riviertje waar je nog een oude watermolen aantreft. Daartussen heeft men een aantal terrassen aangelegd, met de meest spectaculaire bloemenperken. Zelfs in deze tijd van het jaar, september, het bekijken waard.

Er zijn twee plaatjes behoorlijk bekend uit deze tuin, dewelke ze dan ook steevast gebruiken op hun folders. De arch, ofte de overwelfde passage, van enkele tientallen meters lang.

Momenteel zie je de groene begroeiing, maar op bepaalde tijdstippen van het jaar lijkt het wel de gouden poortgang naar het paradijs.

Het andere plaatje toont de Pin Mill (molen?). Een wit Italiaans aandoend gebouw. Het wegje er naar toe werd geplaveid met rode bakstenen, enkel onderbroken voor een oude grote molensteen. De gegevens over hoe de tuin werd aangelegd en door wie, zijn te vinden op het net, want deze tuin behoort tot de National Trust. Entreeprijzen liggen behoorlijk hoog, behalve vandaag vanwege de Open Heritage Days. Engeland en Wales besteedt hier veel meer aandacht aan, aan hun erfgoed. Prins Charles die in de aanloop van dit weekend Chester Cathedral bezoekt, zegt genoeg.

Foto (c) Eddy De Saedeleer

Overigens waren de meeste ‘onlookers’ vooral geïnteresseerd in Camilla, die ze nog niet zo vaak aan zijn zijde zagen. In realiteit liep ze een eind achter hem.

13 September 1914, dat is vandaag 100 jaar geleden, werd net nadat de oorlog goed uitbrak in onze streken, mijn moeder geboren. Ze hield haar leven lang van bloemen. Het zou mooi geweest zijn hier samen nog even te wandelen in Bodnant Gardens.

Ze zijn er opnieuw…..

Enkele foto’s van vorige jaren.

Wales, bij volle maan, op een campsite, helemaal boven in Snowdonia, in wat ze hier The beautiful Conwy Valley noemen. De avondlijke stilte is hier hoorbaar. Vanavond voor het eerst ooit een concert bijgewoond, al is dat een groot woord voor een maandelijks optreden in de kerk van Betws-Y-Coed. Wales is gekend als Land of Song, en zeker voor zijn mannelijke zangkoren. Ook vanavond schitterde het Hogia’r Ddwylan koor. Ze werden overigens afgewisseld met een meisjeskoor dat van van behoorlijk recentere datum dateerde. Pakweg twintigers, terwijl de heren zich helemaal aan het andere uiteinde van de levenslijn bevonden. Ook het aanwezige publiek was gemiddeld genomen niet ver verwijderd van de pensioen gerechtigde leeftijd.

Het heeft toch iets, meezingen met zo een koor. In het Welsh dan toch bedoel ik. Mits enige kennis van de Welshe fonetica kom je een heel eind. Probeer vooral niet te lezen wat er staat, want dan breek je je tong binnen de kortste keren.

Wat uiteraard een dergelijke avond tot een sublieme ervaring maakt is het feit dat een aantal mensen hier, in dit toch wel toeristisch gat, van over de gehele wereld samen zingen. En bovendien in een taal waar de meesten dan toch de ballen van verstaan. In een eeuwenoude Keltische taal die ons ook kan leren hoelang sommige dingen of handelingen reeds bestaan.

Langs de andere kant ervaar je meteen, hoe weinig belangrijk taal is, wanneer mensen samen muziek brengen. Vanavond was een mooi voorbeeld waarbij enkel wat sobere begeleiding op piano volstond om al die stemmen te ondersteunen. Het koor werd geleid, of spreekt men ook hier van gedirigeerd, door een vrouw. Prachtig beeld al die mannen in een pak, wit hemd en vlinderdas vocaal zo te zien meegaan met die dame. Vlasblond, type Cynthia Powell, later Lennon, zoals ze enkel bestaan in Engeland en Wales.

Tijdens de break verkochten ze met gemak al hun cd’s aan de spotprijs van 5 €.

Het kerkje, dat centraal in Betws is gelegen langs de A5 (de eeuwenoude postkoets weg van Dublin naar London, waarlangs ook de drovers kwamen), is opgetrokken in natuursteen. Het dak wordt getorst door een mooi houten gebinte. De kerk is opgedragen aan Mary (katholiek dus). Ook hier worden niet meer om de haverklap missen opgedragen, maar gebruikt men delen van de kerk bevoorbeeld om er wekelijks een vlooienmarkt te houden. Vorig jaar kocht ik er net geen Fender gitaar voor 75 £. Een daad van “kiekenheid” mag je wel zeggen. In mijn herinnering leven ook nog de oude vrouwtjes, die ons op het vlakbijgelegen terras van de Stables steevast raffletickkets probeerden te verkopen voor een “duckrace”, later op het seizoen. Ik heb nooit geweten of ik goede, dan wel slechte eenden had getrokken, want prijzen werden ons nooit opgestuurd.

In de Stables kan je iedere donderdagavond genieten van live jazz muziek gebracht door Jazz Rag, de band van Maurice Jones. Ook zij hebben al heel wat jaren op de teller. Hopelijk zijn ze er donderdag opnieuw….

Precies 45 jaar geleden was ik ziek deze dag. Wie onthoudt nu zo iets banaals?
Ik dus. Het is nl. een van die Kennedydagen uit mijn leven.
Net 17 geworden, nog op school, en bezig met een vakantiejob. Sparen en werken voor een bandopnemer. In die dagen de makkelijkste manier om goedkoop veel muziek te vergaren.
Het werk bestond voornamelijk uit het vullen van plastiek zakken met vlokjes mousse. We werkten dan ook in een nu nog steeds bestaande matrassenfabriek. Het zou te ver leiden om het hele verhaal hier op te tekenen, maar het was een goede leerschool, om te beseffen dat verder studeren toch maar de beste optie was.
Het was vooral warm op de zolder waar we de zakken vulden, en die 3e juli kondigde wat leek op een zomergriepje zich aan. Precies een dag voor de Rolling Stones hun nieuwste single op de goegemeente zouden loslaten.
Het was dan ook bijzonder erg schrikken die 4e juli in de ochtend toen de radio het meest vreselijke nieuws bracht wat een muziekfan kan te horen krijgen. Brian Jones, die net enkel weken ervoor uit de Rolling Stones was gegooid was verdronken in zijn zwembad. Zelfdoding? Of erger? De waarheid, ook al met een hoog Kennedygehalte, kennen we nog altijd niet.
Nog maar enkele weken geleden maakte ik het volgende mee.
Een bezoek aan het graf van Brian Jones is steeds weer een rustgevend moment in een mensenleven. Het graf wordt goed onderhouden. Er ligt zelfs een grote kei op, met de tekst: “Thanks grandad.” Achter de rechtopstaande steen ligt een plastic Tupperware doos, met wat souvenirs, een notablokje en een schrijfstok. Er komen regelmatig mensen langs valt op te maken uit de notities.
Recht tegenover het graf onder een grote boom staat een zitbank, waarop je wat kan mijmeren, of wat schrijven zoals ik toen deed. Een wat oudere werkman liep langs, aarzelde even, stapte door, maar draaide zich dan toch nog even om. “Weet je dat die gast die hier ligt (that bloke) slechts twee nummers heeft geschreven?”. ik antwoordde ontkennend, want twee nummers is mij niet bekend. “Hij schreef Ruby Tuesday” voegde hij er wat achteloos aan toe. Ik liet hem voor wat hij was, maar vond het toch merkwaardig dat deze man Ruby Tuesday aan Brian Jones koppelde.
Dan maar even gegoogeld zoals dat vandaag de dag moet.
Een echt sluitend antwoord is er niet. Blijkbaar is het ene Alan Clayson die in een boek Marianne Faithful laat zeggen dat Keith de tekst schreef en Brian de muziek, zonder er ooit credits voor te krijgen. Maar dit wordt dan weer links en rechts betwist. In ieder geval heeft Jagger wel bevestigd dat hij noch met de tekst, noch met de muziek iets vandoen had. Richards beweerde de ene keer dat het over een groepie ging, en de andere keer weer dat het over Linda Keith zou gaan. Linda Keith die in 67 Richards verliet en o.a. optrok met Jimi hendrix.
Misschien moet ene Peter Cnop, Stonesfanaat dat voor ons maar even uitzoeken.