Sadeler's blog

De Rolling Stones.
foto:(c)Wallpapers

Beter of slechter dan de vorige passage in 2007? Moeilijk te zeggen voor uw verslaggever ter plaatse. We konden er de laatste keer namelijk niet bij zijn. Waar we wel bij aanwezig waren was het knappe concert in 2003 nu alweer 11 jaar geleden. Een concert waarbij iedereen dacht: “OK het was mooi. Dit was het. Af en niets meer aan toe te voegen. Zeker en vast de laatste keer.”

We zijn intussen inderdaad 11 jaar verder en het houdt niet op. Straffer nog. Het was deze keer weer anders en zelfs veel beter. Mogelijks iets rommeliger, en daardoor nog echter. Een minder uitgebouwd podium wat het Marquee gehalte dan weer ten goede kwam. Keith en Ron waren in goede doen, ook al werden ze tijdens het hoogtepunt van dit concert gewoon naar huis gespeeld door de “jonge knar” Mick Taylor. Eindelijk kregen we nog eens vijf Rolling Stones op een podium. Niet dat het aan ander podiumvolk ontbrak. Darryl Jones, Lisa Fisher, Bernard Fowler, Chuck Leavell, Bobby Keys en nog enkele anderen waren weer af en toe prominent aanwezig. Een voor een werden ze zelfs keurig voorgesteld.

Bobby Womack
Tijdens deze toer wordt halverwege het programma even anders ingekleurd, en spelen de Stones een lokaal verzoeknummer. Werchter kon onder meer kiezen uit ‘Get Off off my cloud’, ‘Dead Flowers’ en nog enkele andere. Jagger liet ons weten dat ze hiervan zouden afwijken en terecht ook, want we hadden het hem anders nooit vergeven. Het werd een eerbetoon aan de pas overleden Bobby Womack. En op zo een ogenblik kan ‘It’s All Over Now’ zeker niet ontbreken. Enerzijds prachtig en reuze tof, maar anderzijds legt het ook pijnlijk bloot waarom de huidige Stones vaak de eerste periode uit hun carrière links laten liggen. Toegegeven het nummer zal vermoedelijk nog dezelfde middag gerepeteerd zijn. Heeft Jagger nog snel de tekst gegoogeld? Het was vooral te merken toen Jagger even een tikje tegen de gitaar van Richards gaf, en hem met een hoofdknikje duidelijk maakte dat het nu de beurt aan Wood was. Immers kwam die heerlijke twangy gitaarsound, die van ‘It’s all over now’ de grote hit maakte, niet uit de gitaar van hun toenmalige gitarist en oprichter Brian Jones? Die sound die de Stones hun allereerste nummer 1 hit opleverde. Neen begot, die kwam niet. Ron Wood kende hier duidelijk de ballen van het origineel, of was het niet machtig. Hij gooide er dan maar een Faces-Stewart- achtige riff tegenaan. Het werd pijnlijk duidelijk waarom de Stones zich vooral concentreren op de periode 68-75. Brian Jones was een geniale gitarist. Het stoort ons overigens al jaren dat de Stones tijdens een optreden nooit hun overleden makkers Stu en Brian een “open doekje” geven.
Van een redelijk dieptepunt (al bleef het nummer vooralsnog beter overeind, dan eender wat uit het voorprogramma), op naar een hoogtepunt. En dat zat er aan te komen.
//www.youtube-nocookie.com/embed/UB9OpVakIC4?rel=0

Mick Taylor de Midnight Rambler?
Voor Midnight Rambler stapte een er erg goed uitziende Mick Taylor het podium op, met gitaar, en dat viel direct op. Taylor is nog steeds een bluesgitarist pur sang, die ons onmiddellijk liet voelen waarom hij wel een echte Stone was, en Ron Wood, na bijna veertig jaar nog steeds een Rolling Face wordt genoemd. Maar terug naar Midnight Rambler. Jagger deed de smoelschuiver alle eer aan, en liet ons, by the way, de eerdere mondharmonicaspelers van vroeger op de dag vergeten. Jagger en Taylor jamden er een tijdje aardig op los. Dit waren de Stones zoals we ze ooit in 1973 in Antwerpen aan het werk hadden gezien. Gek dat Taylor nu plots wordt opgevist na al die jaren. Is hij het verzekeringscontract? De next in line die achter de deur wacht, mocht er zich iets voordoen met een allicht binnenkort weer over flessen struikelende Wood? Wie weet? Tussen haakjes, het zou mooi zijn mocht Wood een dezer dagen de uitnodiging van Rod de Mod accepteren, om eindelijk de langverwachte Faces reünie body te geven. We kijken er naar uit.

Puike set
De rest van de obligate nummers mochten er meer dan zijn. Opener Jumpin Jack Flash, You got me rocking, Honky Tonk Woman, Start me Up, Sympathy for the devil, Lisa Fisher (niet meer in haar Tina LBD kleedje) tilde Gimme Shelter op naar hogere sferen. Kwam het door het wat minder sexy gekronkel tussen Jagger en Fisher, dat we wat meer aandacht hadden voor haar stemgeluid. Al kan het ook aan de uitstekende reportage over backingzangeressen, van alweer een tijdje geleden, gelegen hebben dat we iets aandachtiger waren voor haar keelgat.

Darryl Jones mocht er vlot tegenaan gaan tijdens Miss You. Het leek even of we bevonden ons op een Chic concert. Mocht Ray Davies aanwezig gewest zijn, hij had zeker uitgeroepen: “De disco version”.

We kregen even een break, waarbij Jagger wegdook de coulissen in… om nieuwe energie te zoeken…, en Richards gewoontegetrouw even zijn ding mag doen.

Keith startte met een akoestisch gebracht ‘You got the silver’ met een stem zoals we die van hem gewend zijn. Van het tweede nummer, ‘Can’t be seen’ was hij duidelijk hier en daar een flard tekst vergeten, getuige zijn wat hulpeloze blik.
Gebist werd er met een wondermooie versie van ‘You can’t always get what you want’, ondersteund door een heus Utrechts meisjeskoor (Dekoor Close Harmony Choir).

(I can’t get no) Satisfaction.
De apotheose was weggelegd voor het duo Jagger Richards bijgestaan door een meer dan uitstekende Charly ‘is my darling’ Watts op drums en een nu akoestisch besnaarde Taylor.

Charly zit nog steeds achter een behoorlijk eenvoudig drumstel, ook al moet hij het zelf de bus niet meer opsleuren op weg van de Crawdaddy club naar zijn thuis ergens in Zuid London. Hij slaat nog altijd de beat als de beste, zonder zich daarom in allerlei bochten te wringen. (eat your heart out Mario Timmermans). Oh ja opa Stone, Charly had zich voor de gelegenheid uitgedost in zwarte broek, rode T-shirt en gele sokken. Het blijft een lachebekje. Zo beschreven ze hem indertijd, nu meer dan 50 jaar geleden, in de Muziek Express).
Het leek wel eindeloos door te gaan, dit ‘I can’t get no Satisfaction’. Was dit de cri de coeur van Mick Jagger. Is dit het geweest? Nog twee concerten in Europa, en nog wat uitgestelde in Aussieland later op het jaar? Definitief gedaan? Overpeinzingen tijdens het immense vuurwerk dat langs alle kanten uit het podium spoot.

Met zijn allen nog een laatste een plechtige groet.
‘(I can’t get no) Satifaction’. Sorry, ik moet doorgaan… “Doemen voesj” roepen ze nu al in Aalst…Let’s hope for the best.

En dan waren er ook nog…
En inderdaad ook tijdens deze TW Classic was er een voorprogramma. We behandelen het wat achteraf, wat een hele eer mag genoemd worden, want echt voor ons hoefde het niet.
Omdat we nu net niet met de kippen van stok waren gegaan, hebben we opener Admiral Freebee totaal gemist. Dat we Seasick Steve misten, die Jeff Beck mag vervangen te Peer op wat eens de Peerse Fiësten waren, hebben we te danken aan de lange minder leuke file doorheen Haacht.
Voor ons werd het dus openen met een zekere Arno. We zagen hem al vaak genoeg om te weten wat ons te wachten stond. Kortweg gezegd voor ons hoefde het echt niet meer. En zeker niet met het zootje muzikanten waarmee hij zich nu omringt, met uitzondering van Serge Feys. Er is al genoeg luide nietszeggende heavy metal in deze wereld om daar nog wat nietszeggend gitaarbeuken aan toe te voegen. En Arno zelf? Steeds weer die zelfde poses, die we al kennen uit zijn dagen met Jean-Marie Aerts, in steeds weer dezelfde wauwelend gezongen songs. Slechts de publiekslievelingen ‘Oh la la’, ‘Putain Putain’ en ‘Les Filles du bord de Mer’, konden enigszins de meubelen redden. Nee, Arno is 65 geworden. Schuur hem af, blink hem op, en geef hem een goed pensioen, en laat hem vooral geen klap meer uitvoeren. Afvoeren die handel.

Triggerfinger liet zien hoe het wel kan. Hoe een top Belgische band bestaande uit doorgewinterde muzikanten er een feest van kunnen maken. Powerrock schatplichtig aan de sixties, ten tijde van Cream en Blue Cheer. Mochten ze een beter stemgeluid kunnen toevoegen aan hun songs, we zouden eventueel kunnen overwegen om ze de lijst van echt goede Belgische bands te laten aanvoeren. Over drummer Timmermans hadden we het al. Houthakker bewerkt drumstel, zou een mooie krantenkop kunnen zijn. Toch gesmaakt al was het maar om de wijze waarop ze met hun publiek omgaan.

Simple Minds stonden voor de achtste keer op een Werchters podium. Tel daar de podia van Torhout, en enkele andere Vlaamse steden bij, en je hebt een mooi palmares. Ze repeteerden ooit voor een toernee in Buggenhout of all places. Is dit wel een Schotse band? Eerlijk? We hadden er totaal niets maar dan ook niets van verwacht. En ziedaar de wonderen zijn … enz.
Kerr en Burchill flipten doorheen hun jukebox met bekende hits en overbekende lp tracks. Allemaal favorieten uit, laat ons heel eerlijk zijn, hun allereerste periode. Wat net als bij de Stones hun beste jaren waren.
Het klonk bijna te perfect. Meer zelfs, verschillende nummers klonken beter, vooral voller dan de jaren 80 versies, waarbij vooral de synthesizers en de synthetische drums het voor het zeggen hadden. Een live CD, van dit optreden, zou er best ingaan bij de Belgen. Zeker weten.
De drummer had zijn synthetische potjes uitgebreid met de meer gangbare trommeltjes wat een drumset opleverde waarachter Charly Watts vermoedelijk verloren zou lopen.
‘Up on the Catwalk’, ‘Alive and kickin’’. Ze waren er allemaal.

Trivia – stuff voor de boekskes.
Eindigen kunnen we toch niet zonder ons te verwonderen over Mick Jagger die ons toesprak in het Nederlands waar meer zuidelijk wonende Belgen nog veel van zouden kunnen leren.
Een geslaagde dag, waarbij enkel de zon nauwelijks van de partij was. Al regende het nooit echt. Het bleef bij wat muggenpis.
Nog wat feitenmateriaal. Een bakje “patat met majo”, voor 5 euro. Een parkingticket voor 15 euro. Een prijs waarvoor je eertijds twee tickets kocht voor een Zeppelin concert, en daar dan nog ettelijke franken aan overhield voor het nodige amberkleurige water.

Bon het zal wel besteed zijn aan de goede zaak (scouts, giro en aanverwante, die er toch een jaar moeten op overleven). Toch deze boodschap. Zet misschien ’s nachts iemand bij de uitgang van de parkeerwei die echt het verkeer kan regelen. Twee uur om 30 meter ver te rijden op een wei is echt wat van het goede teveel. Al zullen Jagger en de zijnen ondertussen allicht een partijtje snooker gespeeld hebben, rustig ver weg, in hun Brussels hotel. Ze hoeven tegenwoordig echt de bus niet meer te pakken, om instrumenten onder de arm, nog een laatste godvergeten open frituur op te zoeken midden in de nacht zoals in de dagen van James Phelge.

Was getekend, uw verslaggever ter plaatse.

De jasmijn bloeit niet meer…

The Casuals zongen ooit:

What am I supposed to do
With a girl like Jesamine
Though my eyes are open wide
She’s made my life a dream

When Jesamine goes, a part of me knows
I’m not really living
A butterfly child, so free and so wild
And so full of living

Eind juni, vijf jaar geleden , de zomer zat in de lucht. Toch zal de dood van Yasmine daar voor altijd een schaduw over werpen.

Niet dat we nu plots een ommezwaai maken, en onze hang naar het Vlaamse volkslied de overhand neemt. Ver daarvan. En om helemaal eerlijk te zijn de stem van Yasmine ontbeerde net dat tikkeltje warmte dat de stem van ene Dana Winner dan weer wel heeft. Maar we wijken af.

Ik ontdekte op een onverwachte manier een totaal andere Yasmine die mij wel lag. Dat moet ergens eind 2008 begin 2009 geweest zijn, en het artikel over de vondst was net geschreven toen zij er uit stapte. Er werd in die dagen genoeg gepubliceerd over haar in “de boekskes” om daar nog iets aan toe te voegen. En op zo een ogenblik zijn het vaak de boekskes die de enige echte waarheid toch al in pacht hebben. Het artikel ligt nog op de stapel te wachten. De CD die ik ontdekte daarentegen ben ik blijven draaien, en ik zal dat nog lang blijven doen. Het had allemaal nog veel mooier kunnen worden, was er die 25ste juni niet geweest.

Zelf zou ik nooit op zoek zijn gegaan naar plaatjes of CD’s van Yasmine, maar zoals we met zijn allen weten zijn de wegen van de grote Manitoe ondoorgrondelijk. In een donker hoekje van de plaatselijke openbare bibliotheek staat een bijna vol rek met boeken over muziek: jazz, blues, klassiek en een brede waaier populair gaande van Beatles tot Neil Young. Bij de C staan wat boeken over Leonard Cohen, waarvan een geschreven door de Nederlander Marc Hendrickx.

Op het omslag staat een foto van een wat kouwelijke Cohen voor een deurportiek. Op de achterflap stond een identiek geposeerde foto van Yasmine. Achter in het boekje werd een CD toegevoegd, die je samen kunt ontlenen. Van de CD was ik onmiddellijk weg. Sterker nog, ik begreep totaal niet waarom ik die nummers nog nooit had gehoord op de radio. Het boek zelf was andere koek. De auteur ontleedt, disecteert, theoretiseert er in het wilde weg op los. Volzinnen waarbij je aan het eind niet meer weet waarover het in het begin ging, en waarbij je steevast denkt: what the f….ck, waarvoor is dat nodig? Menig lezer liet zich vangen aan dit boekje, dat in Nederland zowel goede als negatieve kritieken kreeg. Op de site van bol.com spuwt ene Marjolein op 17 december 2008 haar gal (*). Ik citeer: …Dit boek was de grootste teleurstelling met Sinterklaas. En ze gaat door: ….Het bleek echter om een mooi uitgegeven, slap geouwehoerd neuzelboek van ene Hendrickx te gaan, die zichzelf zo belangrijk vindt dat hij zich er niet voor schaamt om zichzelf te vergelijken met Leonard Cohen…. Dat levert bladzijden vol geleuter op. Een klein voorbeeldje: ‘Je mag dan als auteur willen werken vanuit het eigen, menselijke oogpunt, het schrijverschap kleurt onvermijdelijk je visie en je leven. Dat gezegd zijnde is het niet alles en alles overheersend. Er rest altijd nog een spoor van de man als mens. En er zijn de andere mensen. Al zijn ook zij, diegene waarbij je bewust halt houdt tenminste, al even vaak erg gedreven. Dat moet ook. Zonder doel, werk of omkadering val je terug op jezelf en je directe omgeving. Een te besloten belevingswereld voor een bezeten individu.’ … Marjolein vat het mooi samen: ….Dit is geen literatuur. Het is al helemaal geen biografie van Leonard Cohen. Het is slecht geschreven, pretentieuze egostrelerij van een aanstellerig mannetje. Raar dat Henk Hofstede aan dit project heeft meegewerkt. Die c.d. is dan weer best geslaagd. …

Drie keer heb ik het ontleend. Met tussenpozen wel te verstaan, want eerlijk gezegd, het is niet omdat de eerste 10 pagina’s klote zijn dat de rest dat ook is. Maar geloof mij, ik heb er mij doorgeworsteld, en ik weet nog steeds niet waarover deze man het heeft. Het boekje handelt trouwens ook nergens over Yasmine. Boek en plaat maakten het onderwerp uit van een project dat helaas voor de rechtbank is geëindigd. Yasmine trok in het begin nog aan het langste einde, maar werd in beroep uiteindelijk toch veroordeeld en dat precies drie dagen voor… juist ja. De Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg hebben over deze zaak bericht. De “boekskes”, waaronder zelfs enkele van de betere waren in dit “saaie” verhaal duidelijk minder geïnteresseerd.

In het Belang van 7 augustus 2009 lezen we dat vooral niemand wil reageren. Noch uit de hoek van Yasmine noch uit de hoek van Hendricks. Haar manager Johan Berckmans verwoordt het zo: ”Eén ding mag je wel weten over Marc Hendrickx: ik wil die mens nooit meer spreken, nooit meer zien.” En Hendricks zelf? Die wou volgens de krant eerst wel zijn verhaal doen, maar trok naderhand zijn staart in: “Ik heb er met mijn advocaat over gesproken en wens geen verklaringen af te leggen”,(**)

In de Gazet van 24 november 2012 getuigt Anja, zus van Yasmine ter gelegenheid van de 11e Dag van de Nabestaanden na Zelfdoding over de laatste spreekwoordelijke druppel: … “Hilde zou hebben gehoord dat Marianne en Ella naar het buitenland wilden vertrekken, dat kan een trigger zijn geweest. Maar dat zou ook de rechtszaak over de rechten op haar tournee kunnen geweest zijn. Die zaak had ze een paar dagen voor haar dood verloren. We zullen het nooit weten, maar er moet iets geweest zijn.”…(***)

Marc Hendricks promoot zichzelf en zijn schrijfsels via de website hendrickx-books waarin hij in de hij vorm het volgende schrijft over de rechtzaak: …Koud gepakt door de van een ongelooflijk platvloerse, opportunistische instelling getuigende beslissing van zangeres Yasmine en haar management om een project waaraan gedurende vier jaar (!) keihard en in uitstekende harmonie werd samengewerkt te misbruiken voor eigen ego- en geldgewin, restte auteur Marc Hendrickx geen andere optie dan zich op zijn advocaten te beroepen om recht te laten geschieden…. (****)

Zijn visie op de zaak besluit hij met het volgende: … Het is echt wel ongehoord dat een uitvoerend artiest een scheppend artiest op deze wijze probeert te belazeren en denkt daarmee weg te komen omdat het grote publiek nu eenmaal meer vertrouwd is met uitvoerders dan met auteurs, die al te vaak achter de schermen opereren.

Over welke scheppend artiest heeft Hendricks het hier? Leonard Cohen of zichzelf?

En hij besluit: …Hoezeer zangeres Yasmine dit project tot een puur commercieel gegeven heeft gereduceerd en elk gevoel met het werk van Cohen verloren heeft mag tenslotte nog blijken uit de wijze waarop de DVD van het betwiste concert gepromoot werd, najaar 2005: met een naaktfoto op de cover, en met als ‘extra’ de meest overbodige cover die een artiest na de schitterende versies van Cohen zelf en van Jeff Buckley nog kan maken – Hallelujah….(*****)

Dat Hendrickx ondanks de overwinning (sic) in de rechtzaak behoorlijk rancuneus blijft , is het enige wat we hieruit kunnen besluiten.

Waarom is de bewuste CD (die overigens bij de heruitgaven ontbrak, en later vervangen werd door een CD met andere uitvoerders), dan zo interessant? Alleen al omdat Yasmine de songs van Cohen brengt in het Engels. Het gaat dus om echte covers, en niet om vertaalde interpretaties zoals ze die bracht op de reguliere in de handel verschenen cd’s en DVD’s. En raar maar waar, die Engelstalig gezongen nummers geven haar stem net net wel datgene wat ik ontbeer in haar Nederlandstalige liedjes. De begeleiding op de nummers getuigt van vakkundigheid. Mochten deze nummers beter gepromoot geweest zijn, dan had dit een opstap naar de rockwereld kunnen betekenen. Helaas werd die deur voor haar gesloten. Op de CD werd Yasmine op enkele nummers vocaal bijgestaan door o.a. Thé Lau op The Partisan, Henk Hofstede met You know who I Am en Who by Fire.

(*)http://www.bol.com/nl/p/leonard-cohen/1001004002724464/

(**)http://www.hbvl.be/nieuws/media-en-cultuur/aid853462/yasmine-verliest-rechtszaak-drie-dagen-voor-zelfmoord.aspx

(***)http://www.gva.be/nieuws/media-en-cultuur/aid1285091/ik-denk-nog-elke-dag-aan-yasmine.aspx

(****)http://hendrickx-books.com/yesterdays-tomorrow-cohen/de-rechtzaak/

Meer foto’s op deze link:

It’s over.
De Brug is opgeruimd. 500 bezoekers op de Amber Reünie. Een succes van het begin tot het einde. Beter kon echt niet. Nog voor het aanvangsuur stonden ze er al. Enkele tientallen, bij wie het al enkele uren moet gekriebeld hebben.

Halfacht, bij een aangepast en sfeervol Flamingo van Earl Bostic stroomde de zaal langzaam vol. Nog voor 22:00 uur waren alle 500 tickets de deur uit.

Voor het Amber Reünie Team, een organisatie die zijn eerste stappen zet in de entertainmentwereld een onverhoopt succes. Uiteraard mede dankzij het collectief geheugen en het feit dat Den Amber toch wel “iets speciaal” moet zijn geweest. Een modern groot hotel, dat op dezelfde plaats kwam in de Korte Nieuwstraat heeft dan toch niet alle sporen van Den Amber kunnen uitwissen, en zal dat in de toekomst ook niet kunnen.

Op de achtergrond werd een zeldzame foto van Den Amber geprojecteerd. Het spetterend feestje kon los barsten. En dat met een programma om u tegen te zeggen.

DJ Sets.

Klokslag acht uur werd er afgetrapt met de DJ set van de Ferre. Ferdinand Tolleneer hield de Amber open als cafébaas van 27 augustus 1975 tot 31 december 1981. Hij was het die komaf maakte met de jukebox uit de dagen van zijn voorganger (De Soef). Een discobar en een set progressieve platen deden hun intrede. En het waren nu net exact die zelfde platen die onze Ferre, samen met zijn bevallige assistente, onder zijn arm mee binnen bracht. Het krakje hier en daar namen we er graag bij. Overigens zelfs de draaitafels waren puur vintage. Een meer dan 30 jaar oude DJ Console uit Engeland die de tand des tijds mooi had doorstaan. Net als het publiek trouwens.

De Ferre deed er, uiterst professioneel, zelfs enkele weken over om uit zijn verzameld vinyl erfgoed, een mooie playlist te puren.

Dit was gevonden vreten voor de echte, al wat oudere, muziekliefhebber. Via een streepje klassiek, wat elektronische geluiden, de symfonische geluiden van Yes werd er naar het betere rockwerk uit de jaren 70 toe gewerkt. Enkele nummers uit de Amber’s Onderd passeerden de revue. Faith Healer van The Sensational Alex Harvey Band (nummertje 4) deed menig oogje glinsteren bij het publiek. Helemaal te gek werd het bij het nummer een, Lynyrd Skynyrd’s Free Bird.

De naalden ploegden zich een weg door het vinyl. Voor het podium was het genieten van “De benje van de Kloin Gitarkes”, die voor de gelegenheid hun luchtgitaren hadden omgegespt. Enkele fotografen smulden er van. Ferre eindigde zijn set op een aller intiemste wijze op de tonen van de Pretty Things’ Loneliest Person . Wie het aandurfde om net als zoveel jaren geleden te vragen: “Ferre van wie is dei ploat”, kreeg nog altijd hetzelfde antwoord: “Va moa”. (Van mij)

Het applaus was dan ook terecht verdiend.
Verzoekjes werden genoteerd, en uit de PC getoverd door DJ Dirk. Hij beschikte over de meest ruime selectie muziek die nog in ons collectief geheugen zit. Je kon zo van zijn gezicht aflezen dat dit hem uitermate beviel.

Live muziek.
Dit werd een avond om van te snoepen, en het mooiste moest nog komen. Reikhalzend werd uitgekeken naar het betere live werk dat er aankwam.Een band, door de Soef speciaal samengesteld, voor deze gelegenheid.

De Soef, (William Souffreau) was de eerste eigenaar van Den Amber, na Vader en Gilbert, die het café tot een place to be voor de echte rockliefhebber liet uitgroeien. Een jongerencafé waar de betere muziek te horen viel, en waar de jongeren al dan niet alternatief of niet hun tweede thuis vonden. Daar waar de jeansvest, het lang haar en andere hippie achtige toestanden doodnormaal werden gevonden, ook al dachten de ouders daar vaak ten onrechte anders over. Vanavond kon gemerkt worden dat het met de meesten dus toch nog allemaal goed is gekomen.

De kern van de band bestond uit de huidige Irish Coffeeleden William, De Cammen en Franky Cooreman. Er werd afgetrapt met het toepasselijke The Show en deze opener liet al direct aanvoelen waar het zou heen gaan deze avond. My Generation was een goede tweede.

Tijd voor enkele gastzangers en gastgitaristen. Johnny Melkenbeeck beet de spits af met Water of Love, Ain’t got no money en het van de Steve Miller Bang gekende Rockin’ Me. Arnold De Schepper, zonder Isopoda versterking bracht wat Beatlemuziek, I saw her standing there, om dan helemaal los te gaan op de gitaar tijdens Sunshine of your love van Cream en Hey Joe van Hendrix. Graag meer van dat. Maar John Woolley stond al te trappelen in de coulissen. En wie Woolley zegt denk aan Fogerty en de zijnen. Green River, Suzy Q. Helemaal rock and roll werd het met All shook Up van Elvis.

Tijd voor alweer een verrassing. Een optreden van de voor de gelegenheid weer bij elkaar gesprokkelde Blues Bronders, annex Night Time Heroes. Met onder andere een schitterende Karel Meganck, de master of ceremonie die de smoelschuiver handig bespeelde. Bijgestaan door Herwig Bomon op drums (hij had er een rit van meer dan 4500 km vanuit het verre Portugal voor over), legende Eddie Piens, en natuurlijk de broers Peter en Johan Bronder. Zij brachten een, en dat mag onderstreept worden, zeer sterke set. Te beginnen met Route 66, Red House, Miss You, Cocaine, Why get up, en eindigend met Hootchie Cootchie Man. Stomende bluesrock, waar wij wel pap van lusten.

Er werd geëindigd met Irish Coffee die ons een door William voor de gelegenheid gecomponeerd nummer over de vergane glorie van Den Amber brachten. They’ve torn the playhouse down. De tekst is nu al op Facebook te vinden. Een opname digitaal of CD zit er aan te komen.

Zoals te verwachten kregen we er een uitmuntend Whole lotta love bovenop. Worden stemmen beter met de jaren? Je zou denken van wel. Achtenzestig, en toch nog een schitterend keelgat. Een duet met Plant staat op ons verlanglijstje. Wie weet ooit.

Geëindigd werd er met alle muikanten samen die het toch wel toepasselijke It’s all over now brachten.

Een programma opgebouwd rond nostalgie, dat mag je wel zeggen, maar toch, op deze muzikanten zit nog geen sleet.

We kregen enkele door Aalst.TV gemonteerde filmpjes waarin oud-Ambergangers werden geïnterviewd.

DJ Florre kreeg de zware taak toegemeten om het publiek na de stomende set van de liveband verder te plezieren. En dat lukte aardig, met muziek die: dan weer teruggreep naar de tijd van de eerste Amber jaren. De tijd van Vader en Gilbert De Meester. Voorwaar geen makkelijke opdracht, maar de overheerlijke rockabilly, rock and roll, en de betere rock uit de eerste dagen van de Amber gingen er in als koek. Er werd al eens een been los gegooid, wat zelfs niet geprogrammeerd was, want de Amber was toch vooral een luister en praatcafé.

De Florre schoof de zilveren schijfjes als waren het vers gebakken broodjes in de cd-laders. Korte maar krachtige vooral dansbare muziek. Enkele hoogtepunten uit de set van de Florre: I know the bride, van Rockpile en Dave Edmunds, … het publiek kon dit zeer goed smaken. Aandacht voor de bluesrock van onze noorderburen.Je zag menig keeltje opengaan om mee te brullen op deze veel te weinig gehoorde pareltjes uit het muzikale erfgoed.

Ondergetekende mocht de nachtshift voor zijn rekening nemen, onder het motto: we zullen doorgaan tot het vat af zal zijn. Iets waar we op een haar na nog in slaagden ook.

Een memorabel eerste halfuur met een setje dansbare krakers, gaande van Chic tot James Brown, over de ode van de Hollies aan de Long cool woman in a black dress. John Fogerty ging er nu ook weer in als koek. Muziek uit de nadagen van de Amber.
Het merendeel van de verzoeknummers ging de richting uit van wat we tegenwoordig Classic Rock noemen: Led Zeppelin, Iron Butterfly, Bad Company, Rolling Stones.

Het zomeruur deed zijn intrede, tijd om af te ronden met zachter werk van Moody Blues, Terry Reid en the Firm, waarbij we trapsgewijs zakten naar een lager geluidsniveau. De gasten mochten nog enen paar uur nagenieten, eeuwige vriendschappen sluiten, en hun weg naar de uitgangen zoeken. Het was mooi geweest.
Het werd nog een hele klus voor de organisatie om ook de laatste gasten naar buiten te begeleiden.

Het leek er even op of dit weekend heel even of de seventies terug waren. Niemand wou het magische moment laten ophouden. Toch nog even vasthouden, nog heel even afscheid nemen van een lange niet meer geziene of gehoorde kennis. Genieten van de zwoele lentenacht buiten. De avondlucht opsnuiven, of was het al ochtend gloren dat daarginds werd geboren. Het was mooi. This magic moment, past hier toch wel bij.

Enkele hoogtepunten:
Een publieksopkomst van 500 personen. Dit zijn geen cijfers van de politie.

De reünie van de Blues Bronders.

Steengoede muzikaal erfgoed van pakweg 40 jaar geleden.

Een smetteloze organisatie, en vooral voldoende drank, en tijd en mensen om te bedienen.

Vier gelijkgestemde dj’s die maar wat graag in hun oude collecties doken.

En vooral Gizelle De Schepper die het boeltje ingang trok, het levend hield, het stuurde, en het vlekkeloos tot een goed einde liet lopen.

Technisch af, zonder problemen. Misschien dus toch iets dat niet echt Seventies was.

Een liveband die er stond, en er vooral zin in had.

Tot slot:

En vooral, u publiek, dat er van genoten heeft en dat hier vast en zeker nog lang zal over napraten.
In de toekomst volgt er nog een nagebeuren, waarbij de gemaakte winst aan een goed doel zal worden geschonken.

Meer van dat….

Uw reporter ter plekke….

Aalst Carnaval – het maandag gebeuren.

alle foto’s te bekijken op….

Ook op maandag valt er een en ander te beleven in Aalst.
Klokslag 14 uur wordt traditiegetrouw gestart met de bezemdans van de gilles op de Grote Markt. Op hun klompen stampen ze op de grond om de boze wintergeesten te verdrijven. Appelsienen en borstels worden het publiek in gegooid.
Prins, burgemeester en schepen van feestelijkheden deden dapper mee.

Tijd voor de ajuinworp. De massa is er klaar voor. De weergoden zaten mee. Deze keer gaat de gouden ajuin (in feite een prachtig handgemaakt juweel) richting Erondegem te Erpe Mere naar Sarah Lauwaert.

Direct er na trekt de maandagstoet door de Aalsterse straten. Deze keer toch een stuk gediciplineerder dan de vorige jaren, wat uiteraard het kijkgenot ten goede kwam.

De belangrijkste plaatsen werden ingenomen bij de:

Kleine groepen

1- De Zwiejtzoel’n
2- De Zieke Zjieratten – Twiekierenniet
3- De Melkmoilen

Middelgrote groepen

1- Beschomt
2- Krejeis
3- Drasj

Grote Groepen

1- Possensje
2- De Lodderoeigen
3- lotjonslos

Een dikde proficiat en tot noste joor….

Meer foto’s te bekijken op onze fotoblog

Zondag 2 maart was het weer zo ver. Aalst zet de eigen politiek en die uit de nationale en internationale omgeving stevig te kakken. De burgemeester, de gasboetes, de inmenging van Toback(sken) in de lokale SPA. Rondtrekkende panda’s. Dit alles naast traditionele schitterende wagens waarover iets meer werd nagedacht. Rondtrekkende dino’s herinneren aan Jurassic Park. Op te merken ook, hoe men Kamiel (Sergant) reeds ziet hemelwaarts trekken. Wat zou hij er zelf bij denken?
Geniet mee van een eerste fotoreportage.

Op maandag trekt de stoet nogmaals door de Aalsterse straten.

Werner mag de pluimen letterlijk en figuurlijk op zijn hoed steken in het komende carnavalsjaar.

Bekijk de fotoreportage hier

Shows aan elkaar gewaagd.
Wat de gebrachte shows betreft kon men misschien nog twijfels hebben, maar het was duidelijk dat de zaalaanhang in het voordeel van Werner speelde. Bart haalde uiteindelijk maar de helft van de stemmen van de SMS –voting. Overigens nieuw dit jaar, het stemmen via SMS werd beperkt tot een minuut, in tegenstelling tot vorige jaren toen men nog vijf minuten mocht stemmen. We zeiden het al, geen van beide shows zal de geschiedenis in gaan en het predicaat hoogvlieger meekrijgen. Samengevat mag men toch zeggen dat geen van beide het kunnen opnemen tegen echte wielewalen, wanneer het op stemkwaliteiten aankomt. Werner had het voordeel dat hij het klappen van de zweep al kende. Hij mocht al ooit ‘scepteren’ over Aalst, pakweg 20 jaar geleden. Zijn grote en overigens steengoede hit Oh Voiljeannet zat dan ook weer mee verwerkt in de show. Bart bracht een uitermate goed in het oor liggend slotnummer, waarmee hij ver zijn tijd overschreed. Maar zoals men weet, is het op een been moeilijk staan. Het uitlopen van zijn show met meer dan vier minuten (maximum is twintig minuten), zal bij de jurering voor de nodige strafpunten hebben gezorgd. Werner zorgde er voor dat de Prinsengarde de zoveelste overwinning op rij op haar conto mag schrijven bij het naar voren schuiven van een kandidaat.

Het lange wachten…
Wat ons naadloos bij de het resterende deel van het programma brengt. Dat gedeelte dat er steeds weer moet voor zorgen dat de jury zich in alle rust kan terugtrekken, en dat de regerende prins de kans geeft zich voor te bereiden op zijn afscheidsnummertje. De Kamillekes die samen met Kamiel Sergant al bij het begin een beentje mochten voorzetten, mochten openen. De Kamillekes met hun mooie billen zijn veeleer echte Kamillen geworden. Of mogen we dat niet meer zeggen in een tijd van gasboetes? Gasboetes stonden ook al op het programma van de Prinsencaemere die voor de gelegenheid vijftien man sterk aantrad. Iedere ex-prins mocht een van zijn liedjes brengen, wat er voor zorgde dat we Porteplume zijn aantreden zag sneuvelen. Gary en Den Bremt zorgden voor een op de jeugd gericht repertoire, terwijl de eeuwige Enrico, de weinige ouderen in het publiek mocht beroeren.

Organisatie kan ‘nog’ beter….
De prinsenverkiezing is een duidelijk ‘kalmere’ bedoening geworden, dan in het verleden waarbij vaak te h oren was ‘’t er es bedroegen”. Een kleinere publieksopkomst ook sinds een en ander thuis digitaal kan gevolgd worden. En om te Sms’en hoef je ook al niet echt ter plaatse aanwezig te zijn. De tijd van de ‘stemkotjes’ ligt voorgoed achter ons.

Om te besluiten een tip voor het organiserend Feestcomité: probeer nu eens niet om elk jaar de ruimte voor het podium telkens weer anders in te delen. Denk misschien ook aan de persfotografen die hun werk moeten kunnen verrichten. Door ze geen ruimte te geven, zijn ze verplicht zich op te stellen voor het betalend publiek, wat niet echt leuk is. Voor geen van beide overigens, noch voor publiek, noch voor de fotografen. Een goed plannetje kan wonderen verrichten, of hoort wanorde ook bij het anarchisme wat Carnaval toch nog altijd is? Oilsjt blijft Oilsjt.

Misschien. Er wordt in elk geval een en ander gestroomlijnd tijdens de zondagstoet. Dat is toch wat ons werd duidelijk gemaakt tijdens een druk bijgewoonde persconferentie. Naast burgemeester D’Haese en schepen Uyttersprot, lichtte de nieuwe voorzitter van het feestcomité Chris Troch een en ander toe.

De twee kandidaten, Bart Neirinckx (rechts) en Werner Kinoo (links)worden traditiegetrouw voorgesteld tijdens het driekoningenfeest. Kinoo zwaaide de scepter 20 jaar geleden al. Hij kent dus het klappen van de zweep. Tijdens het driekoningenfeest zal bepaald worden wie op 1 februari tijdens de verkiezing als eerste en tweede de arena mag betreden. Kinoo deed alvast een warme oproep om het beeld van de voiljeannet dat nu wat vergeten in het museum staat, terug op zijn sokkel te plaatsen op de Hopmarkt, waar het origineel werd geplaatst tot vandalen daar een einde aan maakten.

Affiche Aalst-Carnaval.

Denis De Wolf geflankeerd door burgemeester en schepen.

Vandaag werd de affiche 2014 voorgesteld. Een klassieke affiche ontworpen door de 25 jarige Denis Denis De Wolf. Op de affiche staat “De Zwette Maan” (Dirk Martens) centraal nu hij zijn plaats verliest op de nieuwe toeristische borden die aan de belangrijkste invalswegen van de stad zullen worden geplaatst. Op die manier laat de Aalstenaar zien hoe hij het ziet. Pikant detail: om het voortijdig uitlekken te voorkomen was de affiche deze keer ingepakt in verschillende lagen bruin pakpapier, wat voor de prominenten het nodige scheur- en knipwerk opleverde.

Een betere stoet…. Een langere stoet?

Christoph Troch, kersverse voorzitter van het feestcomité, viel de eer te beurt om enkele nieuwigheden in de stoet aan te brengen. De numerus clausus op het aantal groepen wordt opgeheven. Zo zullen er niet minder dan 10 nieuwe groepen hun entree maken binnen de toch al uitgebreide resem kleine groepen. Zal dit de toch al uitgebreide stoet niet nog meer hypothekeren qua duurtijd? Mogelijks niet, aangezien het in feite gaat om het officialiseren van een aantal losse groepen, die in feite al voldeden aan de vereisten om als kleine groep te kunnen worden opgenomen. We spreken dus van een verschuiving. Met de andere losse groepen en hun vertegenwoordigers werd overeengekomen dat ook zij zich allemaal zullen inschrijven via de stad. En niet meer via hun eigen overkoepelende vereniging. Mogelijks wil de stad op die manier de touwtjes iets beter in de hand hebben. Indien dit leidt tot een betere verzekering voor de groepen, valt dit alleen maar toe te juichen. De nieuwe groepen zullen bij lottrekking verdeeld worden over de delen A, B en C van de stoet. Wij verwelkomen op die manier: Ajommoja, Bjein treizen, denjer Enjeren, De Smauk es ter af, Geschalotterd, Gratietanders, Schelmeroi, Tissen pot en pintj, Wazakkermedoeng en Wel Bestedj.
Vraag: wanneer gaat men de maandagstoet wat meer structureren?

Bereikbaarheid

Wie met de trein in Aalst voorbij komt zal niet naast de grote affiches kunnen kijken. Wie met de auto komt mag dit jaar rekenen op twee grote pendelparkings, die in samenwerking met de Lijn er zouden moeten voor zorgen dat er zich dit jaar geen verkeersinfarcten voordoen. Kijk dus uit naar de parkeerzones aan het Wijngaardveld, of Industriezone III. Boven de E40 zullen op de lichtborden de nodige aanwijzingen geplaatst worden.

Veiligheid

Aalst zet opnieuw in op veiligheid. Burgemeester D’Haese drukt het plastisch uit toen hij verwees naar de Hopmarkt en zijn Garmish Partenkirchenachtige gebouwen, waar hij beloofde dat deze vooral goed zullen beschermd en bewaakt worden. Ongelukken kunnen we missen. Zjangsken doet weer mee. Dit fictieve figuurtje zal deze keer niet alleen aanwezig zijn op facebook maar ook via een eigen website. Leuk om te vermelden dat vorig jaar alleen al 9000 jongeren dit onderschreven en hiervoor een polsbandje kregen, waarmee zij tonen dat zij vooral een “Carnaval zonder ambras” wensen. ‘Ne goeien band met Zjangsken’ als het ware. En nee de whiskeybrigades werden niet afgeschaft. Iedereen is gewaarschuwd….

Tot slot

En we zullen eindelijk verlost zijn van die aartslelijke houten omhulsels die rondom monumenten, bomen en dergelijke worden geplaatst. ’t Is te zeggen, de houten afschermingen blijven, maar ze zullen opgeleukt worden met sjablonen die ontworpen werden door leerlingen van de Aalsterse Academie. Het bekende mooie paneel aan het stadhuis, is helaas aan vervanging toe. Er werd opdracht gegeven aan Piet De Koninck om voor een nieuw ontwerp te zorgen. Wij kijken nu al uit met spanning.

Onze ouderen in de bejaardentehuizen mogen op hun twee oren slapen: zij worden niet vergeten. Alleen zal het niet meer even snel tussendoor gebeuren, maar er zal meer tijd worden voor uitgetrokken op een gepaster ogenblik.

We zien u terug op 1 februari tijdens de Prinsenverkiezing voor meer info, en uiteraard een nieuwe Prins-Carnaval. Wij duimen nu al….

U komt er alles over te weten via de officiële website van de stad Aalst

En uiteraard via Digitale Regio Aalst

Pladutse zei u…nooit van gehoord. Of toch. Iets om te eten? Iets om er op te meppen? Nee helemaal niet, gewoon een plaats om naartoe te gaan.

Pladutse is die straat die nu net binnen de cirkels van de ronde van Vlaanderen ligt.

Niet zo gek ver van de stad Oudenaarde. Aan de andere kant van de Koppenberg.

Daar nog net in Melden, pal op de grens met Zulzeke ligt de Nedermolen. Een jarenlang vervallen watermolen die dankzij de huidige familie Vanderdonckt, compleet in ere werd hersteld. In het weekend van 20/21 april werd de molen feestelijk ingehuldigd. Het waterwiel draait weer. De stenen malen weer. Erfgoedspecialisten, vrijwillig molenaars, sponserende overheden, kortom iedereen was tevreden.

Meer foto’s om van te genieten.

De Ronde, Parijs-Roubaix en 300 jaar Vrede van Utrecht.

Meer fotos

April, de lente hangt af en toe in de lucht. Dit jaar komt een aantal verjaardagen opzetten, waar helaas al te weinig aandacht aan zal worden besteed.

Elk jaar opnieuw begin augustus schijnt de zon, stuift het zand, en wordt er een kassei gegeven aan de renner met de snelste benen die het eerst Robaais (???) bereikt. Effe filosoferen, want de renners zijn nog niet in aantocht….

In ons kleine kikkerlandje moet zelfs Google al een en ander bovenhalen om ons op ons erfgoed te wijzen. Recent regende (sic) het een godganse dag berichten over “onze” Van De Velde en o.a. zijn Gentse Boekentoeren. Is het erg dat wij ons afvragen of dit zonder de aandacht van Google ook zou gebeurd zijn. Een tweede feitje dat ons recent opviel tijdens een interview in Café Corsari met de makers van Ten Oorlog was dat die gasten boud beweerden dat de Grote Oorlog belangrijk was, omdat als gevolg daarvan de kaart van Europa ontstond. Helaas dwalen zij. Ik catalogeer die “jongelui” dan ook graag bij de “oekanikdanaweten, tisvanvorenmijnentijd” jeugd. Je komt ze nogal eens tegen in programma’s zoals blokken op Een.

Volgend jaar in 2014 zullen we het geweten hebben. De Vlaamse Regering investeert immers pakken geld in “de viering” van 100 jaar Grote Oorlog. Is dit een goede zaak? Uiteraard. Er wordt toch al veel te weinig aandacht geschonken aan onze geschiedenis. Maar mogen wij even kanttekenen? Waarom herdenken we het einde van deze oorlog (11 november), maar doen we dat niet (behalve hier en daar zeer lokaal) met het einde van de oorlog in 1815 waarbij Napoleon werd verslagen? Was het omdat wij toen niet meer dan een slagveld waren waarop vreemde volkeren “van gedachten wisselden”? Ik kom de Grote Oorlog meer tegen over het Kanaal telkens ik weer heelder lijsten zie van gesneuvelden in Flanders Fields. Iets wat je ook treft op de Menenpoort in “Waaipers” (Ieper uitgesproken door de doorsnee Brit) bij het lezen van al die duizenden namen van die “duzenden soldaten” die er sneuvelden. Dan maak ik mij wel eens de bedenking dat onze “deelname” toch wel erg beperkt bleef met een “samengeraapt” leger van amper 12.000 man.

Op een dag in Wales, ergens op een camping, sprak een Engelsman tot ons tijdens een babbel over vroeger tijden: “Oh Belgians, you don’t have a history”. Lap, dat was er op. Of naar mijn gevoel misschien toch ook weer niet helemaal. Bestonden wij dan niet voor 1830? Hebben wij dan echt niets meer te herdenken, of om over na te denken? Blijkbaar niet zoveel op die enkele dag na, die via H. Conscience tot ons kwam en die meer dan 700 jaar achter ons ligt. Komaan.
Op 10 en 11 april hadden wij nochtans een en ander kunnen herdenken. Ik gebruik met opzet niet het woord “vieren”, want helaas voor de Vlamingen waren het dagen waarop wij morzels grond verloren aan een individu dat zich zowaar koning van de zon waande. Wie 11 april (in het er opvolgende weekend) wil herdenken zal vermoedelijk een trip naar Utrecht moeten boeken.

Een nog Vlaams bordje uit 1703 aan een oud hotel (Cassel)

Exact 300 jaar, dag op dag gleden, werd de Vrede van Utrecht getekend. Maandenlang was er voorbereid om toen al de grenzen van Europa uit te tekenen. Te bedenken dat wij op die dag hadden onafhankelijk kunnen worden…en starten met onze geschiedenis beste Engelsman, die wij ontmoeten op een camping. Het had ons vandaag heel wat oeverloos gelul kunnen besparen. Alle Verherstraetens ten spijt.

De Vrede van Utrecht kwam er nadat de Hollanders de Fransen hadden bevochten uitgerekend op ons grondgebied. Vanuit ons “Vaderland” met zijn staminees kwam niet teveel hulp, want daar woede een successieoorlog sinds in 1700 de koning kinderloos stierf.
Het heeft geen zin om hier diep op deze geschiedenis in te gaan, want dan haakt “den lezer” misschien af. Toch werden wij, op dat ogenblik, 300 jaar geleden zonder veel inspraak verkwanseld aan de Oostenrijkers, die hier de plak mochten komen zwaaien de volgende 75 jaar. Toegegeven, gedurende de eerste helft van deze 18 de eeuw bleef ons land een slagveld, maar eens de kaap van 1755 gerond kon hier plots alles. Er werden molens gebouwd of verbouwd. Kaarsrechte steenwegen werden aangelegd, kromme rivieren werden rechtgetrokken. Er zal dus werk genoeg geweest zijn. Een goede tijd? De vraagt blijft: “Waarom konden we dat zelf niet? Waarom hadden we daar Oostenrijkers voor nodig?”. Ik zal het eens vragen aan Marc Reynebau, die weet veel van die dingen…

Zo,tot zover 11 april. Merkwaardige dag toch want zo’n 39 jaar eerder werd er ook al op 10 en 11 april een en ander beslecht te Noordpeene. Te waar??? Hoor ik jullie uitroepen? Ergens in Vlaanderen dus, in het toenmalige Vlaanderen, waar ook toen Lodewijk “koning van de zon” probeerde om wat grondgebied te veroveren. Of het al dan niet klopt dat D’Artagnan en de 3 andere musketiers daarbij aanwezig waren weet ik niet, en helaas is Alexandre Dumas die dat zo wonderlijk beschreef naar andere oorden vertrokken. Maar zoals hoger opgemerkt bij Conscience weten we al dat we moeten opletten met schrijvers, want die durven de geschiedenis soms echt geweld aandoen… En ook die slag verloren we. En niet enkel onze eer, maar heelder stukken grondgebied, waar men toen Nederlands sprak en nu Frans. Waar men zovele jaren later er niet meer in slaagt om de naam van het dorp correct uit te spreken. Daar waar men van de naam van het dorpje Witzand (zie Lieven Tavernier), Wissant maakt, of van Heusden het er op lijkende Hesdin of ook nog waar men Atrecht omvormde tot Arras. In de streek schenkt men tegenwoordig o.a. bier van Esquelbecq. (Glimlach). Ekelsbeke dus.

Ikzelf zal het niet meer mogen meemaken vermoed ik: het Europa van de Regio’s. Het Europa waar wat bij elkaar hoort opnieuw bij elkaar zou kunnen horen. Een regio die we dan misschien beter zouden kennen dan vandaag de dag. Wie weet, dat er nu te Cassel een tentoonstelling loopt met schilderijen van o.a. Pieter Coecke van Aalst? In Cassel, (waar zeg je?) in het al even onbekende Musée de Flandres. Jawel bij onze vroegere landgenoten, amper enkele kilometers over de schreve, die nog steeds dichter bij Brussel, Gent of Kortrijk wonden dan bij Parijs. Les Ch’tis zoals ze spottende genoemd werden door “de echte Fransen” uit het Zuiden.

Afgelopen zondag zakten weer massa’s Vlamingen af naar de nu Franse kouters om er Cancelara van dichtbij te bewonderen. Helaas blijft het daarbij. Over het algemeen wordt er bijzonder weinig cultuur opgesnoven op zo’n dag.
Nu men de muur geschrapt heeft uit de Ronde en in toertjes rond Oudenaarde blijft draaien, zou men misschien kunnen overwegen om door De Vlaamse Bergen rijden. De Casselberg, De Zwarte Berg, De Kattenberg, enz…. daar waar sport en cultuur elkaar zouden kunnen tegenkomen….

Ik geef het maar mee. De nieuwe manager (man in suit) bij Woestijnvis kan er alvast over nadenken.

Aalst Carnaval komt er aan…

Aalst carnaval hangt weerom in de lucht. Ook dit jaar zal de Aalstenaar uit de bol gaan. En dat zelfs na een eenmalige aanpassing van het parcours van de zondagstoet. Werken op het Statieplein zorgen er voor dat enkel op zondag de stoet er kan passeren, en dan nog via een aangepast parcours. Het mag duidelijk zijn dat het Statieplein nog wel degelijk is opgenomen in het parcours, en dat de plek zeker niet fungeert als ontbindingsplaats van de stoet. Dat wou de nieuwbakken burgemeester Christophe D’Haese toch nog even duidelijk meegeven tijdens de druk bijgewoonde persconferentie.

Veiligheid voorop.

Andere nieuwigheden?

Ja en neen. Voorlopig zit Nicole Ringoir het feestcomité nog steeds voor. Een traditie na een verkiezingsjaar, bij het aantreden van een nieuw gemeentebestuur. Zeg maar continuïteit voorop. De nieuwe burgervader heeft er duidelijk zin in, en zet alles in op veiligheid. Ook dit jaar zal Zjangsken aanwezig zijn, onder het motto: ‘ne goeien band met Zjangsken’. O.a. via de middelbare scholen, zal een promotiecampagne op touw gezet worden, waarbij polsbandjes (genre festival polsbandjes) zullen worden verdeeld, aan al wie de actie onderschrijft. ’t Is te zeggen al diegenen die mee achter het idee staan om o.a. verantwoord om te gaan met alcohol. Vriend worden van Zjangsken kan via facebook. Wie tijdens carnaval rond loopt met een polsbandje maakt kans op leuke extra’s en verassingen. Ook de zogenaamde whiskybrigades van de lokale politie zullen net als de vorige jaren op pad gaan. Vergeten we ook niet dat er sinds vorig jaar binnen de feestzone heel wat camera’s werden geplaatst. ‘Bezint eer ge begint’, lijkt hier aangewezen, en oh ja, sleep vooral geen megakarren de feestzone in.

Prins Carnaval 2013

De twee kandidaten (ze waren ooit met drie) mochten zich kort voorstellen. Zowel Steven Van Wesemael (‘Droeve Steven’) als Peter Van Nuffel (‘De Board’), zijn niet aan hun proefstuk toe. Allebei namen ze al deel, en allebei verloren ze toen. Een ding is zeker: op zaterdag 12 januari zal een van beiden prins(es) Stephanie mogen opvolgen. Tijdens het driekoningenfeest in de Sint-Annazaal werden ze door Kamiel Sergant (he is back) voorgesteld aan het grote publiek.

Amaai mijn oren….

Een nieuwigheid, waar op dit ogenblik, niemand goed raad met weet, en waar kersverse schepen van feestelijkheden, Ilse Uyttersprot, vermoedelijk nog wat overleg over zal moeten plegen met partijgenote Schauvliege is de nu op 1 januari ingevoerde wet op de geluidsnormen. Aalst carnaval werd ingedeeld in categorie twee, zeg maar de festivalcategorie genre Rock Werchter. De stad moet dus vanaf heden vergunningen uitreiken voor dergelijke evenementen, en daar op toezien. Technisch gesproken mag het geluid luider zijn dan 85 DB maar minder dan 95 DB. Metingen dienen te gebeuren gedurende ten minste periodes van 15 opeenvolgende minuten, om tot een resultaat te komen. Lees: even ‘pieken’ mag, maar constant in het rood gaan is uit den boze. Best van al is uiteraard om de geluidsinstallaties te begrenzen, maar wie is daar klaar voor, en wie zal al deze metingen uitvoeren? De nieuw geïnstalleerde gemeenteraden hebben op dit ogenblik vermoedelijk nog wel wat andere katten te geselen. Is Aalst in deze dan een proefkonijn? In elk geval zal nog voor carnaval over deze nieuwe normen worden gecommuniceerd naar de Aalsterse carnavalsgroepen, en ook naar de zogeheten ‘losse’ groepen. De carnavalist weze dus gewaarschuwd. Er werd ons niet verteld of Joke Schauvliege persoonlijk naar Aalst zal komen om de nodige metingen te verrichten.

Carnavalsaffiche 2013

Het mag gezegd: dit jaar oogt de affiche mooi. Sober, maar wel ‘to the point’. ‘Mysterie is het basisingrediënt van deze affiche’ licht Bart De Ryck toe. Deze 28-jarige geboren en getogen Aalstenaar werkt als grafisch vormgever, en dat is dan ook aan de affiche te zien. We zien nog net de helft van een wondermooi vrouwenhoofd, getooid met een Venitiaans masker. Over haar sierlijke schouder wordt ons een blik gegund op het Belfort, Aalsters icoon nummer één. Een top affiche die ook buiten Aalst zeker in de smaak zal vallen, en is dat niet de bedoeling?

Wilt u nu al weten wat zich te Aalst afspeelt, op 10,11 en 12 februari, kijk dan vlug op www.aalst.be/carnaval

Wie het dagdagelijkse nieuws in de aanloop naar Carnaval wenst te volgen kan terecht bij DRA www.digitaleregioaalst.be Benieuwd naar het DRA-team? Kijk dan op deze foto

’t Is weer lijstjesdag. We worden er mee om de oren geslagen de laatste dagen.

Schitterende beurscijfers, om maar iets te zeggen.
Helaas ook dit jaar weer iets te diep in de eigen beurs getast, en de goudgele euro’s laten stromen naar Mediamarkt, Free Record en andere Shops. Gelukkig ook een paar keer langs geweest in Kringloopcentra, waar voor amper de spreekwoordelijke appel en ei heerlijke ontdekkingen te beleven vielen.
Wat er in ruil voor kwam tast in elk geval mijn verbeelding.
Een beperkende lijst.

Niet toevallig drie albums op de eerste plaats, en niet toevallig materiaal uit 2012. Gewoon omdat ze goed zijn.

Rock & Pop

1 Tempest Bob Dylan

1 Celebration Day Led Zeppelin

1 Psychedelic Pill Neil Young

4 The Thunder Thief John Paul Jones

5 Live in Los Angeles – The Grammy nominated Amoebe Show – Mail on Sunday Paul McCartney

6 Number of the Be Ella Guru

7 The Yardbirds Story by Giorgio Gomelsky The yardbirds

8 The Days of David McWilliams David McWilliams

9 The History of the Dave Clark Five The Dave Clarck Five

10 Cam Bryn f“n a’r band

11 Portraits of Bob Dylan Steve Howe

12 Live in London Leonard Cohen

13 Mr Fantasy Traffic

14 Back Street Crawler Paul Kossoff

15 Amused to death Roger Waters

16 Zooma John-Paul Jones

17 My Generation The Who

18 Beck’s Guitar Shop Jeff Beck

19 Valleys of Neptune Jimi Hendrix

20 In the name of my father The zepset The Jason Bonham Band

21 Like an Eagle in Concert 1991 The Steve Miller band

22 Fire and Water + Free Free

23 The UFO has landed The Ry Cooder Anthology Ry Cooder

24 Tomorrow never knows The Beatles

25 The Seven Deadly sins / Kurt Weill Marianne Faithfull

26 .where the action is! The Yardbirds

27 The Guitar Sounds of James Burton James Burton

28 Live in Amsterdam Tony Joe White

29 Mean Business The Firm

30 The very best of Elvis Costello & the Attractions Elvis Costello & the Attractions

31 The Essential Bob Dylan Bob Dylan

32 The Best of Bonnie Raitt Bonnie Raitt

33 Let your hair down The Steve Miller Band

34 Black Claw & Country Fever Albert Lee

35 Barrett (+ bonus trcks) Syd Barrett

36 Starsailer: the anthology Tim Buckley

37 The Pros and Cons of Hitch Hiking Roger Waters

38 Tell the Signs Bootleg series Vol 8 Bob Dylan

39 F**k All the perfect People Chip Taylor & the new Ukrainians

40 Heavy Horses / Songs from the Wood Jethro Tull

41 Andy Timmons band plays Sgt Pepper Andy Timmons Band

42 Return of the Champions Queen + Paul Rodgers

43 Ars longa vita bravis The Nice

44 Pieces of the Sky Emmylou Harris

45 Lovin’ up a storm Jimmy Page & John Paul Jones

46 A Different hat Paul Carrack

47 Avalon Sunset Van Morrison

48 Working Man’s caf‚ – Sunday Times Ray Davies

49 Cellophane The Troggs

50 Killing Moon the best of Echo and the Bunnymen

51 The Gilded Palace of Sin and Burrito Deluxe The Flying Burrito Bros

52 The Blues and Me Georgie Fame

53 Essential Young Dudes Live & More Mott The Hoople

54 Sweetheart of the Rodeo The Byrds

55 Hear the Most Micky Most and his Playboys

56 Anthology Sequel Lonnie Donegan

57 Peter Gunn Duane Eddy

58 This Strange Effect – The decca sessions 1963-1966 Dave Berry

59 The Definitive Wilson Pickett Wilson Pickett

60 The Guitar that Changed the World Scotty Moore

61 Race with the devil Gene Vincent

62 First lady of Rockabilly Wanda Jackson

63 You’re the only dancer/ Quick touches Jackie Deshannon

64 Working on a dream Bruce Springsteen

65 Teddy Boys don’t Knit Vivian Stanshall

66 Live at Paradiso Beth Hart

67 The Joe Meek Story Diversen

68 Endlessly Duffy

69 Woodstock 1 & 2 Diversen

70 Sounds of the South Diversen Leo Blokhuys

Blues & Bluesrock

1 Beacon theatre Live from New York Joe Bonamassa

2 Live from Austin TX Roy Buchanan

3 Live at B.B. King Blues Club (The Collector’s Edition) Jeff Beck

4 Live at the Ritz Ronnie Wood & Bo Diddley

5 B.B. King Live at San Quinten BB King

6 The Chess box vol 2 Willie Dixon Willie Dixon

7 Blues Blues Blues The Jimmy Rodgers All Stars

8 Slim Harpo Rocks Slim Harpo

9 I choose to sing the Blues Duster Bennett

10 Blues from Laurel Canyon John Mayall

11 Live at Montreux 1982-1985 Stevie Ray Vaughan and Doubl Trouble

12 The Best of Friends John Lee Hooker

13 This live I’m Living T-Bone Walker + Peter Chatman

14 The Diary of a Band John Mayall’s Bluesbreakers

15 Thru the Years John Mayall

16 Blues don’t change Peter Green Splinter Group

17 Waiting in the wings Chris Farlowe

18 Just One Night Eric Clapton

19 Etched in Blue Rory Gallagher

20 Live Alive Stevie Ray Vaughan and Double Trouble

21 Classic Rock -No hits no hype, just the Best Joe Bonamassa

22 Bootleg Him! Alexis Korner and Friends

23 Bob Dylan Bob Dylan

24 USA Union John Mayall

25 The definitive Ray Charles Ray Charles

26 Collection Gold Muddy Waters Muddy Waters

27 Groeten uit Grollo Cuby & Blizzards

28 The Godfather of Chicago Blues Big Bill Broonzy

29 The Knights of the Blues Table Diversen

30 The Roots of Led zeppelin Diversen (4CD)

Jazz & Classic

1 The savoy recordings Big Joe Turner

2 A Tribute to Charlie Parker with Strings Charlie Watts Quintet

3 40 Years Jubilee Chris Barber Chris barber

4 The Ultimate Chet Baker Chet Baker

5 Best of Wim Mertens Wim Mertens

6 The Final Concert Recording Stan Getz

7 Now’s the Time Art Blakey

8 Round Midnight Thelonius Monk

9 Hit that Jive Jack, the earliest recordings 1940-41 Nat King Cole Trio

10 De legendes van de Jazz Stan Getz/ Stephane Grappelli

11 Small World Big Band Volume Two More Friends Jools Holland & His Rhythm & Blues Orchestra

12 The Savoy recordings Adderley Bros

13 Classic FM Guitar Diversen

14 The Vivaldi Album Cecilia Bartoli

15 Guitar Passion – Leffe Diversen

Belgisch product

1 Chicken Swing Professor Deaf

2 Till we meet again Fondy Riverside Bullet band

3 Live Rockabilly Blink

4 Rogge Antoon

5 Hoedendag Antoon

6 Wim. Anders Wim

7 Thid Time Live at De Blauwe Wolk !!! The Night Time Heroes Blues Band

8 Zonder Lief Stampen en Dagen

9 Wow & Flutter Van Belle

10 My Tribute to the king Helmut Lotti

11 Hommage a Brel Philip Jordens

Contemporary

1 The Platinium Collection Rolf Harris

2 A touch of music in the Night Michael Crawford

3 All Alone am I Timi Yuro

4 Unforgettable With Love Natalie Cole

5 Reunited 50th Anniversary album Cliff Richard & Shadows

Wat zal ik zeggen? Hoe ziet Sadeler’s dinsdag er uit?

Lichtjes gepland. Op het eerste zicht neet echt veel bijzonders. Een schooltje bezoekt de windmolen in de loop van d voormiddag. Wat foto’s ophalen bij iemand die pakweg 28 jaar geleden een artikel pleegde voor een heemkundig jaarboek. Ik besluit om de rest van de dag dan maar aan deze kapstok op te hangen.

Nog wat mails checken en verder besluit ik om mijn dagelijkse tocht door het facebook kluwen uit te stellen tot vanavond. Het is nog te vroeg om op dit uur al de gordijnen te worden ingejaagd door een of andere onverlaat die meent, de leukste thuis te zijn. Maar dit uiteraard geheel ter zijde. Hier moet nu een sterretje komen, en beneden aan de pagina zou ik kunnen schrijven: dixit H. Brusselmans, maar dat weet intussen iedereen.

Ik gooi alle deuren open van onze molen en wacht geduldig af. Vandaag wordt draaien, noch malen. Het kan even niet. Dat hebben we toch gelezen in het lokaal nieuws van enkele kranten. Maar wees gerust achter de schermen loopt een onderzoek om onze molen weer snel aan de praat te krijgen. We mogen van geluk spreken omdat we ons zowaar in een verkiezingsjaar bevinden. Dossiers hebben in dergelijke jaren nogal eens de neiging om plotsklaps, om een geheel ongekende reden, toch in een hogere versnelling te raken.

Al snel word ik omsingeld door op zijn minst vijftig schoolkinderen, van acht tot maximum negen jaar. Een prettige leeftijd, waarop de verwondering het nog haalt bij de kennis over wielen en kammen. Van Busselgevluchten zijn nog niet aan hen besteed. Wel het kijken hoe een molen ‘in de rouw’ kan staan. Het zelf handmatig produceren van meel met een klein koppel molensteentjes, dat is pas het einde voor die koters. Het aangekondigd klasje blijkt in werkelijkheid uit drie verschillende klassen te bestaan. Zij verkennen vandaag uitstapsgewijs het dorp. Ik krijg regelmatig kinderen op bezoek, en het valt op dat sommige klasjes zeer luidruchtig kunnen zijn, en vaak amper interesse vertonen. Doorgaans gaat het dan om stadskinderen die eindelijk op de buiten reikhalzend uitkijken naar een stel bruine koeien. Weet je wel, koeien waar die heerlijke bruine chocomelk vandaan komt!

De kinderen vandaag, en ik zeg dit niet omdat ze van het dorp zelf waren, krijgen een tien voor oplettendheid, en aandacht. En meneer de molenaar had nu ook weer niet gehoefd. Niemand viel van onze enge smalle trappen. De kinderen hadden op deze eerste zomerse dag voldoende zon achtergelaten om nog een uurtje na te genieten.

Ik pik wat verder aan de overkant van de molenbeekvallei een broodje mee, zwaai nog even naar een van onze gemeentelijke culturele jongedames, en scheur de E40 op richting West-Vlaamse grens streek. File? Nooit van gehoord meneer. Daar doen wij niet meer aan mee.

Het Erpe-Meerse fileleed is geleden op dit uur van de dag. De radio spuwt ander nieuws.

Enkele foto’s oppikken, is op zich een eerder saaie handeling. Toch draait ook dit weer anders uit. Blijkt dat we samen nog een band hebben. Dochterlief werkt bij mijn ex-werkgever, en verzeild zelfs regelmatig in Zuidoost Azië. Mij zeer bekend uit een vorige incarnatie van mijn leven. It’s a small World we’re living in, Master Jack.

Ik bekijk de foto’s. Wat zeg ik? Ik bekijk een schat uit het verleden. Wie mij niet gelooft is nu al uitgenodigd om ze zelf te komen bewonderen op 16 september in de Zwalmmolen. Het geeft telkens weer een zalig gevoel, mensen te ontmoeten die zich met ons erfgoed onledig houden.

Intussen is het buiten heet geworden. Auto’s worden bakovens. Het lijkt alsof op het blauwe uitspansel witte cumulus wolken door de hand van een onzichtbare schilder omgetoverd worden tot wondermooie schilderijen. Uitspansel: dat woord heb ik ooit opgepikt in een of andere jeugd Bijbel, die nu ergens onder het stof op zijn honderdste verjaardag ligt te wachten.

Mooi, het leven is mooi, en kan nog amper mooier bedenk ik. Vroeger kreeg ik een loon dat ik per slot van rekening toch nog altijd ergens uit een of ander kastje in de muur diende te halen. Thans brengt een aangename jonge postbode de harde duiten bij mij aan huis. De vooruitgang staat dus toch nog ergens stil. (sic). Ik heb nu ook geen kousen meer op overschot, want een mens moet toch ergens heen met zijn geldvoorraad.

Ik bedenk dat ik mij niet zo gek er van Vichte bevind. In die gemeente stond een windmolen die het in 1918 hard te verduren kreeg. Eigenaardig genoeg, net in dezelfde periode, was onze erfpachtmolen uit Huise, die in die dagen nog in Waregem resideerde, ook al helemaal aan flarden geschoten. Handige handen zorgden ervoor dat uit de restanten van beide molens een nieuwe molen het landschap sierde. Uiteraard was Vichte zijn molen kwijt. Op de molenberm werd enkele jaren later een oorlogsmonument opgericht, genre replica van de ijzertoren, maar dan veel kleiner. De molen daar was een banmolen en behoorde de kasteel eigenaar toe. Het kasteeltje, het park, het is er nog allemaal. Een aangelegde vlindertuin nodigt uit tot wat verpozen. Ik moet toch ergens een deel van mijn post doornemen.

Het loopt naar vijven, en mijn ‘spits’neus vertelt mij dat ik beter via Oudenaarde kan terugrijden. Oudenaarde, stad van de ‘in de ogen van sommigen althans’ gestolen ronde van Vlaanderen, ontvangt mij rond halfzes. Tijd dus voor koffie. Ook mijn werkdag zit er op.

Op weg er naar toe kar ik door kleine dorpjes met namen als Anzegem, Ooike,… Ooike, roept herinneringen op. Niet dat ik er ooit stopte. Ik had er 25 jaar geleden amper van gehoord. Het waren de dagen van de heeropstanding. De hoogdagen van Flanders Technology, en wij bereidden ons voor om op de personal computer zoals die dingen toen nog heetten, een prachtshow voor te bereiden. Microsoft kwam er nog niet aan te pas. Wij gebruikten Execuvision, een grafisch softwarepakket dat zijn tijd enkele decennia vooruit was, uit Japan kwam, en stukken van mensen kostte. Nancy was net ons team komen versterken, en bij een eerste kennismaking ging het van: “Wat zeg je?” “Van waar ben je?” “Ooke?” . “Nee Ooike”. Na drie keer herhalen hadden we het dan eindelijk begrepen, en wisten we nog niets, want even googelen was er in die dagen ook niet echt bij. Enfin, ze sprak inderdaad een grenstaal. Iets wat zowel West- als Oost-Vlamingen begrepen. Zelfs een grommende, toenmalige Brusselse Meulebeikenoor kon er mee overweg. In gedachten dwaal ik nog wat verder af, en zie ons terug na de FTI-beurstijd een bezoek brengen aan de bar van het allereerste chips bedrijf in Vlaanderen. Een product van de DIRV. Voor wie het mocht vergeten zijn: de Derde Industriële Revolutie Vlaanderen. En actieplan van een al lang vergeten CVP minister. Gaston heette hij. Dat ik mij dat nu herinner is volledig toe te schrijven aan Nancy. Het was haar toenmalig lief, aankomende huisband, die op de personeelsdienst zat bij Mietec en via de bar probeerde personeel te ronselen. Niet dat wij te koop waren, maar hun wervingstechnieken wilden we wel toch wel van dichtbij bestuderen, en nog liefst bij een Oudenaards biertje. Dat mocht wel.

Ik bereik het vroeger tapijtweverstadje dat zich behoorlijk verschuilt aan de rand van onze Vlaamse Ardennen. Links en rechts op het marktplein staat een verloren Nederlandse auto, te wachten op zijn fietsende inwoner, die vermoedelijk nog hier of daar in de buurt, tong op het stuur, zich een weg baant, denkend: liever dat nog dan het bord voor zijn kop van de zakenman. Al die Nederlanders, ze doen maar. Wie weet zijn het zelfs nog nazaten van in 1585 gevluchte Vlamingen. Nazaten van de Oude-Vlamingen die per slot van rekening geholpen hebben om de zo geroemde Gouden Eeuw uit te bouwen ginder ver weg boven de Moerdijk.

Ik moet plots, hier van op mijn terras, denken aan Oek de Jong, een andere Nederlander. Waarom ik zo plots aan deze man denk is mij niet direct duidelijk. Al kan het liggen aan de paar mooie vrouwen die hier net in mijn gezichtsveld voorbij fietsen. De man schreef immers toch ooit het boek: Opwaaiende Zomerjurken.

Tot later bij de woensdag van….

’t Was kouder dan gisteren, ja zelfs kouder dan eergisteren. Van Aalst Carnaval, editie 2012, kan niets meer stuk. Het was net alsof een of andere weergodin van op een of andere toren mooi en zacht weer richting Aalst blies. En ja dat er zondag af en toe een streepje sneeuw viel vanuit een bijna wolkenloze blauwe hemel, nemen we er maar voor het gemak bij. <!– WriteFlash('http://dra.sadeler.be/#35′); //–>

http://dra.sadeler.be/#35

Dit zou de stoet van Lotjonslos worden. Wat zeg ik, het jaar van LotjOnsLos (LOL). Of misschien toch ook weer niet helemaal. De eerste carnavalsvereniging die er in geslaagd is om het vijftig jaar lang uit te zingen. Een groep die op een gegeven ogenblik mee richting heeft gegeven naar tot wat de zondagstoet zou evolueren. Maar dacht LOL dat een ‘jubilieke’ voldoende zou zijn om de eerste plaats op een been te veroveren? Zelfs met Beschomt als wierook zwaaiers in hun kielzog mocht het niet lukken. Hun plunjes herinnerden ons iets teveel aan het jaar waarin ze op zwier trokken met de hondenmeute van Prins Laurent. Wat meer mechaniek en acrobatie op de overigens schitterende wagen had ook gemogen, en had hen vermoedelijk een hogere plaats opgeleverd dan de nu derde positie na Pssensje en de Lodderoeigen. Het moet wel gezegd en geschreven worden dat de concurrentie sterk was. Ook het opnieuw herindelen van de stoet, volgens loting, heeft Lotjonslos parten gespeeld. Niet in het bevoorrechte derde deel C lopen betekent sowieso dat er niet met licht op de wagen hoeft gewerkt te worden. Het betekent inboeten aan mogelijkheden en minder charme uitstralen. Dat hadden de Lodderoeigen (LOD), Possensje (POS) en SchiefRechtOever (SRO) die de stoet op zondag mochten afsluiten maar al tegoed begrepen. Lod stak zijn nek uit, letterlijk en figuurlijk, en kaapte dan ook een verdiende eerste plaats weg bij de grote groepen.

We hebben inderdaad al betere edities van Carnaval beleefd. Het thema van de stoet was overduidelijk de kreet ‘wiewerret?’. En dit sloeg zowel op wie zal als winnaar uit deze stoet komen, maar evenzeer, of meer zelfs werd de vraag gesteld: wie zal het in oktober halen, wanneer wij met zijn allen onze bek nog even mogen roeren in het bekende stemhokje? Kan de super populaire Ilse het halen van Jean-Jacques, of duiken er nog meer kandidaten op? Burgermoeder Ilse bekeek het vanuit haar middeleeuws aandoend kantelen jurk, met de eeuwige glimlach op het gezicht. We zagen haar op maandagnamiddag meedansen met de Gilles, druk met het uitwerpen van borstels en appelsienen naar het talrijk opgekomen publiek. Hierin bijgestaan door Prins Stephanie. Prins, jawel, want de titel prinses carnaval bestaat eenvoudigweg niet.

Een ander ‘fenomeen’ dat nooit officieel ontstond, maar spontaan opdook is de Ajuinboer. We zijn op dit ogenblik aan een derde generatie ajuinoer toe, en dit hebben we geweten. Jean-Marie Heyman zou gevraagd zijn om de rol over te nemen. De ‘echte’ laatste ajuinboer, die nu in een rusthuis verblijft, schonk zijn pak echter aan iemand anders, en dus…. Hebben we in Aalst nooit zoveel ‘onionsellers’ gezien als dit jaar. Tijd brengt raad, en wie weet krijgen we volgend jaar, nu het aantal prinskandidaturen op het aller laagste niveau zit, niet een Ajuinboer verkiezing?

Ook het fameuze ‘peper en zout’ mistten we enigszins dit jaar in de stoet. Losse groepen waren dit jaar verplicht om zich officieel in te schrijven, om ondermeer veiligheidsredenen, en ook wel om de lengte van de stoet wat aan banden te leggen. Blijkbaar werden ‘losse carnavalisten’ hierdoor toch wat afgeschrikt. En duurde het allemaal minder lang? Niet echt. Al viel het allemaal nogal mee. Zelfs op maandag wanneer het allemaal wat chaotischer verloopt en groepen de volgorde niet meer hoeven te respecteren. Dit mondt doorgaans uit in het feit dat de ‘grote groepen’ bijna allemaal vooraan lopen en de ‘kleine’ groepen teveel als staartvulling dienen. Misschien dat een hernieuwd feestcomité hier volgend jaar wel, oren naar heeft?<!– WriteFlash('http://dra.sadeler.be/#36′); //–>

http://dra.sadeler.be/#36

Op dinsdag was al wie het woord ‘voiljeannet’ kan uitspreken paraat, en op de been. Met honderden en honderden bleven ze maar door de Aalsterse centrumstraten paraderen. Ook dit jaar was het speuren naar de ‘echte’ voiljeanetten. Want een travestiet, of een bont aangeklede man, op het exhibitionistische af, is nog geen voiljeannet. De voiljeannet is een regelrecht stukje erfgoed, en er zijn dan ook een paar attributen die niet mogen ontbreken. De lampekap op het hoofd, de kinderkoets aan de hand, een omgekeerde oude jas, en vooral een droge haring in een muit (vogelkooi) completeren de ‘echte’.

Tijdens de popverbranding had een zeer geëmotioneerde Nicole Ringoir het moeilijk om Prinses Stephanie te bedanken en haar toestemming te geven om het vuur aan de pop aan te steken. Gelukkig was ook Keizer Kamiel, na zijn ziekte, aanwezig, en kon er dus zonder problemen geroepen worden: Doemen Voesj???

Het was weer mooi… het weer was mooi…. Elke rechtgeaarde carnavalist droomt nu al van februari 2013.

Wie zich vandaag ging verschuilen in zijn/haar werkomgeving moet daar toch wel een zeer grondige reden voor gehad hebben. Een kapotte stoof thuis, zou nog net kunnen. Hoewel, een dag als vandaag moet je beleven, en liefst nog in de buitenlucht, bijvoorbeeld al fietsend door de natuur. Meer foto’s op sadeler’s gallery. Doorklikken.
Deze morgen boekhoudkundig gewijs de nodige administratieve taken verricht. In iets meer menselijke taal: rekeningen betaalt. Mijn bankier had mij nog even liggen in een handig kat en muisspel op wat zij noemen: ‘een vernieuwde website’. Het moet zijn dat er een noodzaak bestaat aan het vinden van nieuwe abonnees, want je wordt om de oren geslagen met reclame dat het geen naam meer heeft. Was ik indertijd niet gaan telebankieren om mijn rekeningen te checken en om af en toe wat over te schrijven naar de rekening van iemand anders? Waar vind ik die simpele handelingen terug? Of zit hier meer achter? Wil men mij beletten om mijn geld weg te schenken aan anderen. Tja, het kan een strategie zijn. Niets meer uitgeven, en op die manier rijk worden…

Ik laat het niet aan mijn hart komen en fiets even na twee (een uur sterrentijd), richting Dender en Schelde. Nu het rijden langs de Dender viel best mee, ook al werd daar niet met zout omgesprongen de laatste dagen. Er moet gisteren of deze morgen wel een ijsbreker doorgevaren zijn, want tussen Aalst en het sas van Denderbelle ligt het bevroren oppervlak er bij als was het een opgebroken weg. Indien het om een gewoon graanschip of olietanker ging, mag dit schip zich vanaf vandaag van mij ijsbreker noemen. Het heeft zich van zijn taak behoorlijk gekweten. Bij de brug over de afgesneden oude Dender in Dendermonde, verzamelden de eenden op zoek naar een gat in het ijs. Is het water daaronder misschien warmer? In Dendermonde pik ik in het toerismekantoor een paar exemplaren mee van Flanders Today, de Engelstalige krant over Vlaanderen voor iedereen in de wereld die ons landje wil leren kennen. Mijn foto’s over Carnaval staan er nog niet in. Nog wat te vroeg. Ik wissel nog enkele woorden met de juffrouw achter de eenzame toonbank. ‘Nee, veel volk krijgen we op zo’n dag als vandaag niet over de vloer’, antwoordt ze mij. In Appels heeft veerman Jo vandaag zijn vrije dag, en bovendien ben ik net een minuut te laat. Het wordt dus nog wat doorfietsen langs de Schelde tot Schoonaarde brug, eer ik via de andere oever door de Paardenwei verder fiets, richting Wichelen en Uitbergen. Wind is er niet, en de kou heeft eindelijk de toppen van mijn vingers met rust gelaten. Een kop koffie onderweg, voor anderhalve euro, (waar vind je dat nog?) kikkert op. Een wegwijzer in de buurt van het ‘Riekend Rustpunt’ nodigt uit even halt te houden. De zon begint nu met de snelheid van een vallende baksteen naar de horizon te zakken. Het zijn deze ogenblikken die het leven waar maken om geleefd te worden.

In mijn oren klinkt de soundtrack die bij deze beelden hoort: een live uitvoering, acapella dan nog, van Les tendres Années gebracht door Sylvie Vartan. Het enige wat ontbreekt zijn enkele zware Marschall’s om dit daar en op die plaats door de oneindige stilte te laten schallen. Kippenvelmoment dat wel. Noch Vartan, noch Halliday zijn echte Sarkozyonderdanen, dit even in de marge.De zon zakt naast enkele verre kerktorens helemaal weg gegrepen door de takken van een kale boom. Nog even en ze ploft neer op het zacht kabbelende water van de Schelde die tijend verdervloed. Enkele kilometer verder rij ik recht naar de bijna volle maan toe. Maan, vloed, hoog water, het hoort bij elkaar, en ik kan het weten sinds mijn doortocht door de Noordzee nu alweer zeven volle manen geleden. Vanavond klasseer ik mijn administratief afgewerkte documenten, en vul ik mijn pensioenaanvraag in. Quicky mag gerust zijn. Mij houdt hij niet meer tegen.
Nog dit: mocht het zijn dat je vandaag in je tuin een geit of schaap had lopen. Wees er gerust in jouw geit heeft meer genoten van deze dag dan jijzelf achter je kleine pc schermpje in je oververhitte air gekoelde werkomgeving…. Morgen gaan we wandelen door de molenmeersen…

Een podium, vol vrouwelijk schoon. Voorzitster van het feestcomité, Nicole, geflankeerd door de welbekende burgemeester Ilse, enkele vrouwelijke schepenen, ook al een vrouwelijke gerechtsdeurwaarder, en last but not least een eerste vrouwelijke Prins Carnaval. Aalst heeft weer eens geschiedenis geschreven.

Stephanie: de eerste princes.

Stephanie won de strijd tegen zichzelf op haar een been, en dit met een leuke hippe show. We zullen nooit weten of deze jonge spring in ’t veld, met haar bevallige charmes het ook zou gewonnen hebben tegen wat meer mannelijk tegengeweld. Toegegeven, ze bracht mooie liedjes, al zal ze qua stembereik Adele nooit evenaren. De vroegere yeah yeah indachtig werd er gekozen voor nummers met een sterk repetitief karakter. De tsjalala en terettettere werden druk meegebruld in de zaal, en bleven nadien nog lang in de lucht hangen. We zagen in haar team de gekende ex-prins en op en top carnavalist Frank Van Rijmenant die hier wel eens zou de hand in gehad kunnen hebben. De show was opgebouwd rond het thema vrouwelijkheid. Zo werd Nicole Ringoir die al zeventien jaar het feestcomité stuurt in de bloemetjes gezet. Stehanie keek even terug op de eerste pagina’s van een paar kranten, die het druk hadden met het becommentariëren van ‘een Aalsterse’ haar reis perikelen (K’emmet vlaggen).

Wat ons opviel was dat er heel wat minder sms’jes werden gestuurd, dat ook in de verkleinde zaal minder publiek aanwezig was. Al zal het feit dat er dus ook dit jaar slechts een kandidaat was hier niet vreemd aan zijn. En heeft de pret voor Stephanie zeker niet bedorven. In de coulissen vernamen we dat blijkbaar ook de internetstreaming, verzorgd door Aalst.Tv, niet dezelfde massa kon bereiken als vorige jaren. DRA liet dan weer weten dat hun site op een gegeven ogenblik plat ging, onder druk van de massale publieke belangstelling, op zoek naar live beelden. DRA zal er weer staan, camera’s in de aanslag, op zondag 19 februari bij de start van de stoet. Zelfs het uitvallen van de elektriciteit op een cruciaal moment net voor de start van de show begint legendarisch te worden. Niet dat het de stress bij Stephanie verhoogde. Wij hebben er niets van gemerkt.

De omkaderende show

Het voorprogramma haalde zelden of nooit top niveau. We zagen een reeks carnavalisten de revue passeren die hun carnavalsnummers brachten. Tony Swings, Enrico, Konterverkiërd, Bart De Nijs en nieuwkomers de Beaters onderhielden de zaal. Enkel de ex-prinsen van de Prinsengarde konden dit gedeelte van het programma nog enigszins redden met hun zeldzaam knappe songs waar steevast een leuke knipoog in verweven zit. Bedankt Patrick, Frank, Werner, Michel en Tommeken. Waar zat overigens de Prinsencaemere? De presentatie van dit schlagergedeelte lag in de handen van enkele Citymusic presentatoren, die tussendoor ook even de alom gekende ‘reclameboys’ Gary en den Bremt lieten opdraven.

Kamiel for ever

Dit jaar geen Wim Delclef. Wie er wel bij was, en goed bij stem, en alleen al daarvoor een staande ovatie kreeg was de onvolprezen Keizer Kamiel. Iedereen was blij Kamiel terug te mogen ontmoeten na zijn herstelperiode. Wij wensen hem het allerbeste toe.

Afscheid van prins Kristof

‘Aalst heeft geschiedenis geschreven’ sprak Kristof tijdens zijn afscheid speech tot Stephanie, bij het overdragen van de scepter. Een tot tranen toe bewogen Kristof eerde de eerste vrouwelijke prins, of is het dan toch prinses, onder het toeziend oog van Ilse, burgemeester van Aalst, die het afgelopen jaar, zei het op licht voorovergebogen wijze, ook al geschiedenis schreef en Aalst op de wereldkaart zette. Wij kijken nu al uit naar de carnavalstoet van volgende maand, waar men met zicht op de komende gemeenteraadsverkiezingen alvast mag verwachten dat men zal trachten een en ander in het zonnetje te plaatsen. En waar kan je beter staan om de zon te vangen? Juist ja op een….

Uw toegenepen reporter ter plaatse.

Meer foto’s volgen.