Link naar: windmolens, Facebook Meer weten? contacteer mij.
Opgelet: Alle artikels en foto's zijn beschermd door copyright. Alle overeenkomsten tussen bestaande personen en personages berusten op louter toeval. Topfoto (c) Michel Verdoodt.
Het is me het weekendje wel. Huizen die afbranden, treinen die langs de taalgrens nog maar eens op elkaar inrijden.
Het Chinese nieuwjaar, Valentijn, Aalst Carnaval in de sneeuw. Geen carnaval in Eupen.
Tijd om aan iets anders te denken: Ross Halfin’s blog kan daarbij wat helpen. Geniet van de beelden in de O2 vorige zaterdag. Beck en Clapton.
Van ezels die cardeuses blijken te zijn, Alosta, biezen stoelen en gietijzeren askoppen…
Zeven februari, dag van de ambachten in Vlaanderen. Zoals gewoonlijk is dit vooral bekend bij de betrokkenen en bij een publiek dat voornamelijk door hen werd bespeeld. De grote media blijven hier naar ons gevoel schromelijk in gebreke. Op de dag zelf, bleef de website onbereikbaar (overbelast?).
Het was er anders wel de dag voor. Wat mistig, wat grauw, en nog later zelfs wat regen. Wat doe je dan op zondag? Juist, ja, je zakt af naar enkele bedrijfjes, want bij ambachten gaat het niet om mastodonten. Die hebben trouwens hun eigen open bedrijvendag. Op tocht doorheen het Vlaamse molenland, rijden we helemaal binnendoor naar Etikhove en Ronse via onooglijke plekjes als Wijlegem in de Zwalmgemeente en Tissenhove in Mater. De Vinkemolen en de Oude Molen staan er verstild bij, wachtend op de wind die niet wil komen. 
De bewolking is te laag en er hangt teveel fijn stof in de lucht. Kortom voor de zoveelste keer smogalarm. De radio schreeuwt dat we lokaal reeds voor de vijftiende keer de drempels overschrijden. Europese bestraffingen hangen dreigend boven ons hoofd.
Pedro Pype is een ambachtsman die mooi bezig is met zijn vaste job in te ruilen voor de uitdaging van de totale zelfstandigheid. Wie zegt dat er geen nieuwe ondernemers meer bijkomen? In de Mussestraat in Etikhove kun je terecht om er vakkundig jouw meubels te laten restaureren. Stoelen en andere zetels worden er opnieuw gestoffeerd. Ook vervangen van oude rieten of biezenbekleding wordt er uitgevoerd. Moluurtjes ter versiering van kasten worden er met de hand gemaakt, voor wie iets meer wil dan een glad Ikea oppervlak in zijn woning. Voor de gelegenheid was er zelfs een ambachtenquiz. Pedro demonstreert maar al te graag een aantal keren zijn vakkunst. In de kleine winkel van de gerestaureerde hoeve is het een drukte van jewelste. Met zijn allen op zoek naar de tijd en de sfeer van weleer. En was dat niet de molenaar van Schorisse die we net nog tegen het lijf liepen, op bezoek op de boerdeij van een van zijn vroegere klanten. De koeien en het akkerland zijn er niet meer, enkel een grote molensteen bij het hek, herinnert nog aan weleer. Bezoek de Website
Onze aandacht werd net voor we verdergingen, nog getrokken door een ‘ezel’ voor de woning. (*) Uiteraard geen echte ezel. Wel een toestel waar vroeger oude wol werd met uitelkaar getrokken (gekaard). Een merkwaardig ding (een sort van bank) waar je op moest gaan zitten, waarna je een half cirkelvormig gebogen plank bezet met gekromde haken heen en weer moest bewegen over een andere half cirkelvormig gekromde plank, bezet met haken in de andere richting. Je kon deze ‘kop’ van voor naar achter en terug bewegen, via een houten spaak die aan deze kop bevestigt was. Na een dag voelde je je eigen rug niet meer. Ik herinner mij de vakantiejob nog goed uit de zomer van negenzestig, waarbij ik de gelukkige was die de ezel mocht bedienen.
Goed verscholen in de Drieborrebeekstraat te Ronse troffen we ‘t Gebinte aan. Een van de weinige molenmakersbedrijven in Vlaanderen. Een goed moment om er tijdens deze ambachtendag binnen te lopen en te genieten van enkele kunstwerken die binnenkort in de Boorsemse molen te Maasmechelen zullen worden gemonteerd. Het bedrijf is gevestigd in een meer dan waarschijnlijk vroegere textielfabriek. Er waren er hier zo vele. De vergelijking van deze ruimte met het pand waar Carlos zijn Alosta matrassen fabriceerde is treffend. Het was trouwens daar dat we ooit met de fameuze cardeuse aan de slag gingen. Een plaats die voor eeuwig zal verbonden blijven met de zomer van negenzestig, en met de dood van Brian Jones, maar dat is alweer een ander verhaal. Keren we terug naar de Drieborrebeekstraat en naar ‘t Gebinte, waar molenbouwer en zaakvoerder Johan de nodige uitleg verstrekt aan groepjes bezoekers, terwijl assistant Mike lustig een blok hout verzaagt. Op de grond ligt een behoorlijk grote askop te wachten op een likje verf. Het betreft nog een askop van de gekende gieterij van Van Aerschot. Ook mooi om te zien hoe een oud raamwerk opnieuw wordt omgetoverd tot een identiek nieuw raam wachtend op een nieuw leven straks in de Stormvogel te Boorsem.
Terwijl we afronden met een paar koppen koffie op de markt te Oudenaarde bedenken we nog dat molenbouwers stilaan witte raven worden in een omgeving waar menig pietje-precies bovendien op hun vingers zit te kijken, bij elk balkje dat wordt vervangen. We moeten ze koesteren, want wie zal straks anders voor onze eeuwenoude windreuzen zorgen? Zijn onze ambachtendagen belangrijk? Toch wel, al was het maar om de jeugd aan het denken te zetten bij hun zoektocht naar een uitdaging en naar een broodwinning. Wij willen met zijn allen toch niet dat ook het beroep van molenbouwer op de lijst van de knelpuntberoepen belandt.
Geniet mee van enkele sfeerfoto’s.
 |
 |
 |
 |
 |
(*)In Frankrijk (en mogelijk ook bij ons) vooral gekend onder de naam cardeuse. Er staat er nog eentje in het museum van ‘t Aloam bij de Mertensmolen in Viane, op de derde verdieping.
Hoe kom ik het snelst aan stramme spieren? Eenvoudig: spring op de fiets en rij onmiddellijk veel te ver. Of toch niet.
Vandaag was de ideale dag om na een winterstop van een kleine drie maand terug de fiets ter hand te nemen. Er diende eerst nog wel een kapotte voorband geplakt, opgelopen tijdens een laatste fietstochtje naar de kerkhoven begin November. Deze morgen zag ik het even niet zitten. De aangekondigde warmere temperatuur, en beloofde opklaringen bleven uit. Sabine klonk evenwel zeer overtuigend na het een uur journal in haar weerbericht. Halfdrie, en nogsteeds niets. Toch maar de binnenband in een kommetje water gehouden, en het onooglijkst klein gaatje gevonden. Tien na drie, en we waren op weg naar knooppunt 16 (Scheldestreek zuid).
Zelf woon ik in de buurt van dit knooppunt, op amper enkele honderden meter van het treinstation in Lede. De eerste nog wat onwennige omwentelingen sturen mij langs het Solegem-natuurgebied helemaal naar de Erpse Onegem en de vlakbij gelegen Cottem watermolen. De beek stroomt er hard en voert mooi helder water mee op haar tocht naar Hofstade naar haar monding in de Dender. Ik verlaat even hetb officiële knooppuntenparcours en fiets langs de eeuwnoude Cottemweg naar het dorp van Erpe, naar de volgende watermolen (Vanderbiest). De vroegere Cottemweg wordt heden ten dage onderbroken door achtereenvolgens de Leedsesteenweg, de spoorweg Aalst-Burst, de oude baan naar Gent (de N9) en de rechtgetrokken Oudenaardse Steenweg. De geschiedenis heeft ervoor gezorgd dat deze Cottemweg thans drie verschillende namen draagt. Vlakbij de watermolen werd dit de Molenstraat, over de spoorweg waar zij het Allemansbos volgt Allemansbos, en over de N9 tot in het dorp werd dit de Botermelkstraat. Via Sevecoot (thans Zevekootstraat), de Kruiskens, en nog een stukje Kraainest bol ik tot bij de Kruislievenheer in Erondegem. Vroeger sloeg je hier linksaf via de windmolen naar het dorp van Ottergem. De internationale spoorweg van Oostende over Brussel tot in Bratislava gedbetert heeft dit wegje afgesneden, waardoor we via het Kapelhof en de Dokkenstraat rond moeten. De watermolen te Ottergem (Ruststraat) ligt er wat troosteloos bij, wachtend op verdere onderhoudswerken. Al bij al valt het mee om richting Vlekkem te fietsen via deze Ruststraat onder het E40 viaduct (bovenop de molenbeek). Deze molenbeek, de tweede in Erpe-Mere, vloeit stroomafwaarts naar Wichelen waar ze zich in de Schelde ‘stort’. Een “echte” zijrivier van de Schelde. We komen ze later nog tegen te Wichelen. In Vlekkem bij de brug over de E40 sluiten we terug aan op ons knooppuntentochtje. De Vlekkemse sop eter (beeld van De Somer) zwaait trots zijn pollepel in de lucht. De Somer maakte voor elk van de Erpe-Meerse dorpen een beeldje rond de vroegere spotnamen. Palokeneters, papeters, wetboeken, enz… Nu gaat het richting Strijmeers, deel van Vlierzele, wat dan weer tot Sint Lievdens Houtem behoort. De zon breekt finaal door. Tijd om onze Ipod in te pluggen. Roy Buchanan (*) zal ons verder gezelschap houden op deze tocht. Er zijn wegeniswerken aan de gang op de Grote Steenweg (N9), waardoor je haast het baantje, honderd meter beneden de Rochuskapel, niet inkunt. Via de velden gaat het naar Smetlede. En het mag gezegd, het laatste gedeelte van dit stukje route ligt er schandalig bij. De gemeente Lede, mag hier zeker wat aandoen. Rijden door een laag van 7 cm modder is echt geen pretje. En kom mij niet vertellen dat dit naar aanleiding is van de wegenwerken, want dit is slechts gedeeltelijk waar. Lede is een fusiegemeente met een hoofdgemeente en verschillende satellietgemeenten. Zoals zo vaak zorgt de hoofdgemeente bij dergelijke fusies eerst voor zichzelf. De veldwegen in Lede zelf zij netjes voorzien van een betonnenwegdek. Hier mogen de boeren nog alles naar hartelust naar de bliksem rijden in de winter. Zielig. Via het dorp met kerk van Smetlede, gaat het over een verharde weg richting Serskamp. We blijven de grens tussen Serskamp en Wanzele een tijdje volgen en belanden in Billegem bij de treinhalte Serskamp, gelegen aan de weg van Wanzele naar de Bruinbeke (Schellebelle). Een betonweg (!) wat verder rechts richting Bruinbeke, voert ons langs de watermolen van Wichelen (ook al jaren stil) naar de wijk Hulst in Wichelen. Nog wat trappen en we bereiken de Heiplas, Barrevoetsehoek en opnieuw het station van Lede. 32 km. 29 voor ons door de afwijking hier en daar van het parcours.
Zelf ook een proberen: http://www.tov.be/routeview.aspx?route=191752
(*) Roy Buchanan. Wat meer uitleg in een artikel dat wat te lang zweefde tussen pen en computer.
Dit is een ‘nog tegoed’ artikeltje, wat mooi aansluit bij ons jaaroverzicht van 2009. Roy’s platen en cd overzicht.
Roy Buchanan, daar willen we het vandaag toch wel even over hebben. Ik fiets deze namiddag met Sweet Dreams van Buchanan langs de Schelde. Trouwens op deze 12e oktober nogsteeds heerlijk terrasweer. Het loopt naar vier uur en toch voelt het flauwe herfstzonnetje nog lekker warm aan. Dit in tegenstelling alweer tot wat we gisteren voorgeschoteld kregen: regenvlagen. En dus uitgelezen weertje om zeker de voormiddag te verdoen in Aalst in de Sint-Annazaal op de platenbeurs. Mijn vooropgezet doel heb ik alweer niet bereikt. Het vinden van die tweede Firm lp of cd. Dat maakt niet zoveel uit, al schrok ik toch wel even van het: “Jamais entendu” van een franstalige verkoper die dan nog uitgerekend samen met Collignon achter een stand stond. “Certainement un trou dans votre culture, mon cher ami”. Dus ook deze keer maar opgegeven. Hopelijk meer geluk in Heist op 1 november. Wij zochten enkele kramen uit, waar het heerlijk grasduinen werd. Eerst door een resem lp’s uit lang vervlogen tijden. En zie daar waar je soms jaren naar zoekt vind je plots in overvloed, eens je het hebt gekocht. Ooit, na lang zoeken duikelde plots “Fill your head with rock” op in een onooglijk platenwinkeltje in Hay-on-Wey in Wales. En zie nu tref ik deze dubbelaar van CBS hier twee keer kort na elkaar aan. Wanneer je weet dat we op zoek zijn naar materiaal van Sonny Boy Williamson (de tweede), dan is het vinden van de LP Sonny Boy Williamson and the Animals voor goed 12 euro reeds een mooie score. Het betreft hier overigens dezelfde periode van toen hij speelde met o.a. de Yardbirds in de club van Gomelski. Deze staat vermeld als producer, al zal het aan en afzetten van de taperecorde vermoedelijk wel de enige taak geweest zijn die hij heeft uitgevoerd, naast het ter beschikking stellen van zijn club. Op een CD kraam bij de ingang, dan toch nog enkele vergeten en onovertroffen meesterwerkjes op de kop getikt. Om te beginnen een CD van Bonham, de groep van Jason Bonham. De Graham Bond Organization met Live at Klook’s Kleek. Classic songs van een jazzy Bond, samen met Baker en Bruce voor hun Creamtijd. Ook de ode aan Gallup van Jeff Beck voegden we aan ons rijtje toe. Gallup voor wie even niet mee is, was een lichtend voorbeeld voor Jeff Beck halverwege de jaren 50. Amper 15 imiteerde, of probeerde Jeff de songs van Gene Vincent en de Blue Caps na te spelen. Zelf schrijft hij ergens in de hoestekst: zelfs al speelden we covers van Elvis, dan nog speelde ik Gallup na. Gene Vincent is nooit in Engeland geweest met de beztting waarin Gallup speelde.
En dan de laatste vondst, de dubbelaar Sweet Dreams van Roy Buchanan. In Engeland hebben we het doorgaans over Page, Beck en Clapton wanneer we het over topgitariststen hebben, wel in Amerika mag je gerust Roy Buchanan naast Bloomfield en Hendrix plaatsen. Dit overzicht van de carriere van RB, mag er zijn. Volle twee uur genieten, van een serie eigen nummers, naast overheerlijke covers. Bij deze laatste lijkt het alsof Buchanon door de keuze van de nummers wil zeggen: “zie nekeer, wat die mannen kunnen kan ik ook”. En God allemachtig hij heeft nog gelijk ook. Wij zullen nooit nog naar Neil Young’s ‘Down by the river’ kunnen luisteren zonder aan het sublieme gitaarwerk van Buchanon te denken. Overigens bij het beluisteren van zijn versie van Green Onions, met Cropper en Dunn als begeleiders kan je enkel bedenken: dit heeft Neil hier ook beluisterd, en hier heeft hij zijn mosterd gehaald. Mogelijks zette dit hem aan het denken om met Booker T’s MG’s te gaan toeren, en een plaat op te nemen. Wie weet.
Buchanon is een begenadigd gitarist, die van meerdere markten thuis is. En ook al is de man relatief bekend, en verkocht hij af en toe wat platen, toch is zijn carrierre eerder een mislukking dan een succes te noemen. In 69 overwogen de Stones hem als opvolger voor Brian Jones te engageren maar dat ging niet door. Mogelijks hebben we daar iets zeer moois gemist. De Stones mark2 met Mick Taylor zijn overigens aan ons altijd minder besteed geweest, en zelfs nu is Ron Wood nog altijd de compaan van Stewart uit de Faces en de Jeff beck group die bij de Stones speelt. ’t Zal nooit een echte worden.
Het valt trouwens op dat supergitarist zijn in Amerika een gevaarlijk beroep is. Zowel Hendrix, als Bloomfied stierven behoorlijk jong, en ook Buchanon heeft hier niet te lang rondgelopen.
Ooit werd over deze man een documentaire gemaakt met als titel: ‘The Best Unknown Guitarist In The World’(*). Het leverde hem een contract op met Polydor, en later ook Atlantic. Onderschat dat het geen naam heeft. In totaal maakte hij voor Polydor 5 lp’s, en voor Atlantic 3. Eenmaal bekroond met goud, was het toch allemaal boter aan de galg. In 1981 stopte hij met opnemen.
Ten slotte werd hij op een gegevn ogenblik opgepakt voor openbare dronkenschap, en in een wachtcel geplaatst. Toen men hem wat later wou verplaatsen, vond men hem dood. Hij had zichzelf verhangen op een triestige 13e augustus in 1988.
Buchanan, geboren in september 39 was een pionier op de Telecaster lezen we in Swikipedia. Rolling Stone plaatste hem op de 57e plaats van haar top 100 van “100 Greatest Guitarists of all Time.”
(*) http://roybuchanan.net/
Enkele dagen geleden werden we nog lastiggevallen met berichten over mogelijke smogdrempels die bijna werden overschreden. Gisteren, zaterdag, reden we onder een azuurblauwe hemel, dan weer door de sneeuw. Kortom eind januari; de winter heeft zijn staart nog niet getoond.
Molenaarscursus, en tijd om stil te staan bij wat veiligheid precies inhoudt. Wie beter dan Walter Van Den Branden en Jo Bracke, beiden verbonden aan Mola, konden deze materie op een deskundige wijze toelichten. De provincie Oost-Vlaanderen, bij monde van Mola, beheert vijf molens. Het valt dan ook niet te verwonderen dat veiligheid hoog in het vaandel wordt gevoerd. Zij hebben een voorbeeldfunctie. Recent werd een risicomatrix opgesteld. Aan de hand van deze studie werden reeds verschillende ingrepen uitgevoerd. Op die manier wordt voor molenaars, bezoekers, molenbouwers, en al wie een molen betreedt een veiligere omgeving aangeboden.
Belangrijke boodschap voor alle cursisten: zorg dat je een veilige omgeving biedt aan je bezoekers. Check of je als vrijwiliger voldoende verzekerd werd, door diegene die je aanstelde.
Het namiddagbezoek beperkte zich deze keer tot slechts een molen. Maar wat voor een: de papiermolen te Alsemberg (Herisemmolen). We werden ontvangen door Xavier Winderickx, een telg uit het molenaarsgeslacht Winderickx van deze papiermolen. Wij zagen zelden een dergelijk begeesterde gids. De rondleiding die meer dan twee uur in beslag nam was uitermate boeiend. De heer Winderickx slaagde er zelfs in om tussen ijn uitleg door, nog twee vellen papier te produceren. De site is behoorlijk groot. Wat voornamelijk boeit is dat je mee de geschiedenis doorloopt, van het eenvoudig handgeschept papier in het oudste gedeelte van de molen, tot de later in de geschiedenis bijgebouwde uitbreidingen, waar ondermeer de stoom zijn intrede deed. De talrijke zelfontworpen en gebouwde machines geven nog meer kleur aan dit museum. Het mag een wonder heten, dat dit complex, de tand des tijds heeft doorstaan, en niet heeft moeten wijken voor verkavelingen en lelijke betonconstructies.
Voor meer uitleg, geschiedenis, openingsuren enz… verwijzen we graag naar de website van de Herisemmolen.
Enkele sfeerfoto’s genomen tijdens het bezoek.
 |
 |
 |
 |
Meer foto’s zijn te bekijken op: ons fotohoekje.
Op de foto: Yolande Vanden Bossche en Karel Van den Bossche
Vrijdagavond 29 januari waren we getuige van de opening te Temse van de tentoonstelling: “Molens doorheen de seizoenen”. Deze tentoonstelling loopt van 30 januari tot en met zondag 28 februari. Bezoeken kan telkens op zaterdag of zondag tussen 14 en 18 uur. Op zondag eveneens van 10 tot 12.
De tentoonstelling rond molens is samengesteld uit de verzameling van Yolande Vanden Bossche die eerder al in de watermolen te Temse exposeerde met een aantal foto’s.
Schepen van Cultuur, Annemie Blommaert, mocht als eerste de geïntresseerden toespreken, waarna burgemeester en tevens voorzitter van het Gemeentelijk Cultuurcentrum, Luc De Ryck, schetste hoe rijk onze Vlaamse cultuur is aan verwijzingen naar molens, zowel in wat betreft toponomie als in naamgeving van personen. Denk maar aan De Meulenaere, De Meilemeester, Molenbeersel, Molenbeek, enz…
Dr. Jur. Karel Van Den Bossche, conservator van het Vlaams Centrum voor Molinologie in het naburige Sint Amands, tevens zetel van het Molenforum Vlaanderen, mocht op zijn gekende begeesterende manier het publiek onderhouden over een stukje molengeschiedenis. Vooral de recente archeologische vondsten te Gent op de Ikea site, trokken de aandacht, en zullen in de toekomst nog zeker voer voor verder studiewerk uitmaken.
Na het dankwoord van Ide Manteleers, vertegenwoordigster van Levende Oost-Vlaamse Molens, en betrokken bij Bibliotheca Wasiana, werd een glas aangboden en kon iedereen rustig genieten van een babbel, en uiteraard ook van het geexposeerde werk.
Allen die onze molens genegen zijn, mogen zeker niet vergeten een van de komende weekends even binnen te lopen in Temse in het Gemeentemuseum, gelegen in de Kasteelstraat 16.
http://www.temse.be/toerisme_musea.html#Gemeentemuseum
Enkele sfeerfoto’s waarop o.a. burgemeester en schepen van cultuur.
 |
 |
 |
Zaterdagavond 23 januari, was het dan eindelijk zover. De verkiezing van een nieuwe carnavalprins in Aalst was een feit. Traditioneel opende Kamiel Sergant de prinsenverkiezing met een welkomstwoordje aan burgemeester, schepenen, gemeenteraadsleden, en aanverwante. Terwijlbij de introductie van burgemeester Ilse eerder louw werd gerageerd kreeg haar voorganger Anny zowaar een hartelijk applaus. Het kan verkeren, want we hebben het ooit anders meegemaakt. Zo zie je maar.
De vorige verkiezing dateerde al van 2008. Jurgen heeft extra lang van zijn ‘Prinsschap’ kunnen genieten. Het bleef ook nu spannend tot de laatste minuut, al bleek al vrij snel dat kandiaat één, Kurt, niet echt zou meestrijden voor de titel. Nog wat onrijp, en een wat onhandige opening. We hoorden diverse keren, “dat het zou gaan beginnen”. De groeite K-show, was misschien wel een goede kapstok om er wat songs, en wat ongezouten schimpsheuten naar het stadsbestuur aan op te hangen, het geheel was iets te rommelig gebracht. Al mochten zijn nummers over de ‘keirekes’ van een of ander groot-warenhuis er wel zijn. Al moet gezegd dat zijn laatste nummertje over de koffiekoeken van Ilse best mooi klonk, en nog goed gebracht werd ook, mede door de knappe ‘Ilse’danseresjes.
Voor we Den Boein te zien kregen, mochten de ‘elektriekers’ van de Stad alle hens aan dek sleuren, om een serieuze elektriciteitspanne te herstellen. Een uur achter op schema. Een pluim voor het publiek in de zaal die dit ongemak in vrede liet voorbijgaan. De show van Den Boein, Chris, was volledig opgebouwd rond een incident van vorig jaar, waarbij burgemeester Ilse, een horde woedende brandweermannen ontvluchtte door zich in een politieuniform te steken, en de achterdeur te nemen. Kledingatelier ‘Pompierken’ showde zijn ‘eenvoudige’ collecties, waarbij Chris en de twee dansende etalagepoppen snedig uit de hoek kwamen met hun commentaren richting notabelen. Chris voerde ons mee op de tonen van aangepaste knappe liedjes, doorheen de winkel en de stikzolder van het ateljee zelf vrij eenvoudig gekleed in zwarte pantalon, wit hemd, en best leuke jas, een echt lappendeken.
De derde kandidaat, waarvan velen (de zaal zag groen van de aanhangers) zullen gedacht hebben dat hij het op een been ging halen, bouwde zijn show op rond het thema: mijn restaurant. Binnenkort op uw scherm en…in Aalst dan nog wel. Op een uithangbord lazen wij ‘Comme chez zonder board’. Misschien nogwel de grootste verassing, Peter zonder baard. Overigens de enige kandiaat die aangenaam gebruik maakte van de eerste minuten van de show, waarbij het publiek doorgaans enkel het zwarte doek te zien krijgt met wat muziek op de achtergrond. Nee hier stond een eenvoudige barbierstoel, en op de tonen van De Barbier Van sevilla werd een Peter-pop ontdaan van zijn baard. Verder goede nummers, binnen een misschien wat te statisch decor. Bij momenten wat teveel rook in de keuken.
Alle drie de kandidaten legden hun lot voor een stuk in de handen van telkens twee backingdanseresjes, wat soms meeviel, en soms ook wat tegenviel.
De punten worden gegeven in drie categoriën: Kennis over Aalst, professionele jury en de publieksjury (via SMS). Voor het eerst dit jaar werd de Prinsenverkiezing via een livestream doorgestraald naar het Internet, waardoor in principe vanuit de gehele wereld kon worden gestemd via SMS. Een unicum. Voor elke categorie worden punten gegeven, die dan via een quoficient worden omgerekend naar een aantal per duizend. Dit levert voor de twee eerste categoriën, een vermeerdering in punten op, maar voor de derde categorie betekent dit een verlaging van het aantal uitgebrachte stemmen. Democratisch en wiskundig zal het allemaal wel kloppen, maar het is soms moeilijk te begrijpen. Den Boein haalde het in de eerste categoriën, maar scoorde slechts een tweede plaats bij het publiek, met een goede 1400 stemmen tegenover de 2700 van den board. Het voorlezen van al deze cijfertjes en omzettingen zorgde aanvankelijk voor wat verwarring tussen de Chris en Peter, maar Peter, gaf dan toch ruiterlijk zijn nederlaag toe, al nam hij afscheid met een bedankt, en een ‘ik geef mij niet meer aan’. Veelbetekenend.
Een mooi en ontroerend moment van de avond was zeker het afscheid van Prins Jurgen. Eerst een live, akoestisch begeleid nummer, en dan een door doedelzakken gedragen opbouwend lied, waarbij Jurgen ons liet weten, dat hij zo lang als maar kon nog wou doorgaan.
Al bij al was dit zeker geen prinsenverkiezing die ons nog lang zal geheugen. Er waren er betere. Misschien dat die ‘ouwe knarren’ die zich nu vermaken in Prinsencaemere of Prinsengarde nog eens een gooi moeten doen naar de titel.
Zondagavond, 24 januari, is een avondje om vrij te houden, want dan kan je genieten van een gratis concert van niemand minder dan Donovan.
Meer informatie op Don’s eigenste website.
Dat werd vroeger gezegd door de mensen ‘van op den buiten’. Het was de tijd dat de dagen amper ‘open en toe’ gingen. Weet er trouwens iemand precies om welk uur de dag begint, of de nacht, dat maakt niet zoveel uit? McCartney zong in 1967 in ‘She’s Laving Home’: “Wednesday morning at five o’clock, as the day begins”. Mogelijks. Maar wat doe je dan met de Benedictijnen die reeds om drie uur opstaan? Zelf hou ik het voorlopig toch liever bij een wat later startuur van de dag.
Waarom eigenlijk? Mogelijks volgen we beter het ritme van de kippen. Antwoorden op een gele briefkaart sturen naar…. en zelfs dat is uit de mode en uit de tijd geraakt.
Ik vermoed, nee ik weet en besef, dat nogal wat collega’s, van nog geen jaar geleden zich afvragen, wat iemand doet die plots baadt in zeeën van tijd. Iemand die vroeger zo druk was in het verre Mechelse hinterland. Zie voor een voorbeeldje hieronder.
Voorlopig althans, laat dit zich makkelijk vatten in een woord: genieten. Genieten van die ogenblikken van de dag, binnen de uren waarop de dagen amper open en toe gaan, tijdens deze zes donkere weken tussen begin december en half januari. De tijd waarin je amper ziet dat de dagen korter of langer worden. Het is pas vanaf 13 tot eind januari dat we ’s morgens dagelijks een minuutje meer licht krijgen en ’s avonds twee minuutjes. Bijna een heel uur dus, en vanaf februari wordt het nog mooier met elke ochtend volle 2 minuten eerder licht.
Opzoekingen in verband met molens.
Enkele weken geleden wou ik twee dingen checken. Ten eerste of het inderdaad mogelijk was, hetgeen ik las in een oude krant van 1895, en ten tweede hoe kan ik makkelijkst via bos- en veldwegels van bij mij thuis naar de Horenbuts wandelen. Toeval of niet, maar beide waren best te combineren in een wandeling. Het werd een zes à zeven kilometer lange tocht die ik heb gewandeld tijdens een namiddag tussen drie en vijf uur. Netjes afgerond op het dorp met een koffietje in een café waar zowaar onze burgervader een van zijn laatste sigaretten rookte. Ik bedoel rookte in het café, want het was nog enkele donkere dagen te gaan eer ook hier het rookverbod onherroepelijk zou toeslaan, tenzij ze hun spahetti, en aanverwante slaatjes de deur uit zouden keilen (wat ze uiteindelijk nog gdaan hebben ook).
In de Denderbode van 10 februari 1895 (*) stond een bericht te lezen over enkele zonen van mulder Van Der Biest te Erpe.
De watermolen was even beneden de kerk langs de Dorpsstraat gelegen. Tegenwoordig zit hij zowaar geprangd tussen de Dorpstraat en de doorgetrokken N46 naar Oudenaarde. Adolf, de zevende en jongste zoon van de molenaar was gaan “loten” naar Lede. In die dagen waren de Lotelingen zoals Concience ze beschreef nog jaarlijkse kost. Dit door de Franse bezetter ingevoerde selectiesystem voor den troep zou pas afgechaft worden in 1913. Voor de jongere lezer. Het systeem kwam er op neer dat je op een gegeven ogenblik werd opgeroepen om je naar een centrale plek te begeven waar je uit een draaitrommel (vergelijk het met een vroege voorloper van de lottotrommel) een nummer mocht loten.
Een laag nummer betekende voor vier jaar naar den troep, een hoog nummer betekende de vrijheid. Dat er voor en na de trekking een koehandel werd opgezet met die lootjes en dat daarbij pakken geld werden verhandeld, richting rijkeluiszoon naar arme boerenstakker is wat Concience ons verhaalt in zijn boek. In een artikeltje gepubliceerd in het driemaandelijks tijdschrift voor Heemkunde en Geschiedenis van Wetteren (**) uit 1993, nummer 3-4 van September-December lezen we in het vermoedelijke autobiografische verhaal van Casimir Vermeiren , dat een vrijkoop zowat 1600 franks kostte. Dezelfde krant waaruit we citeerden meldt op pagina 4 bij de Merktprijzen dat “een koppel viggenen 40 frank kost” en dat voor “3 kilo boter 5,94 tot 7,56 frank” moet betaald worden. Vrijkoop was dus een voorrecht voor wie geld had. In het krantenartikel lezen we over vrijkoop echter niets.
Wie er zich uitlootte wou dit zo snel als maar kon aan zijn thuisbasis laten weten. Internet en GSM waren toen nog veraf. Het artikel van Casimir Vermeiren verhaalt dat er ook lopers werden ingezet om het nieuws kond te doen aan de naastbestaanden; weer anderen zetten postduiven in.
In het geval van onze mulderszoon bevlagde, de waarschijnlijk bevriende, molenaar van Lede de wieken van zijn windmolen om een teken te geven. Bij Van der Biest, vier km verder, zagen ze dit teken en werd alles voor een feestelijke ontvangst in gereedheid gebracht. Het duurde dan nog een uur eer de gelukkige vergezeld van zijn broers met zijn nummer op de pet gespeld thuis arriveerde. Er wordt niet vermeld waar ze bij de watermolen stonden om helemaal tot in het buurdorp Lede te kunnen kijken. Mogelijks gbeurde dit vanaf de nabijgelegen motte (berg) bij het Erpse kasteel, wat verder langs de beek.
 |
 |
 |
 |
Zelfs mocht de windmolen in Lede nu nog bestaan, blijft het moeilijk voor te stellen dat men toentertijd zo ver kon kijken dwars over akkers en tussenliggende gehuchten heen. Een blik op de Popp kaart van Erpe van zo’n 50 jaar eerder (periode 1845) leert ons dat er zich tussen beide molens een wijk bevond (Erembrouck), halverwege, met eenvoudige huisjes van wevers en spinsters (mijn eigenste voorvader Cornelius woonde in een van die huizen). Wanneer je tegenwoordig vanaf de vroegere lokatie van de Leedse windmolen, achter de vroegere steengroeven waar Lediaanse steen werd gedolven, wandelt kun je nu nogsteeds zonder problemen kijken tot de Erpse kerk. Ook de Impse Tucmolen moet duidelijk zichtbaar geweest zijn, net als trouwens de stenen windmolen langsheen de Erpse Dorpstraat.
Het zicht van de gehele omgeving wordt sedert de jaren 60 van de vorige eeuw beheerst door de Erpse watertoren langs de Bossestraat. De windmolen in Lede is verdwenen tijdens de eerste wereldoorlog. Het stampkot zoals hij werd genoemd sond pal naast de huidige Bonten Os. Wanneer je goed door de haag kijkt tegenover de huidige afspanning zie je nog de oude molenberg, die nooit werd afgegraven.
In die dagen liep er een klein wegeltje helemaal naar de Keiberg vanaf de molen. Je ziet er momenteel nog enkel het begin van bij de bocht in de huidige Molenbergstraat. De loteling zal samen met zijn broers, meer dan waarschijnlijk, langs daar gestapt zijn, op weg naar huis, via het Erps- kapelleken, door Leekauter naar het lager gelegen Horenbuts, om via de Gentweg de molenbeek te bereiken en deze volgend thuis aan te komen.
(*) Vrij onafhankelijk volksgezind orgaan van de Stad en des Arrondissements Aalst. Kostprijs 5 centiemen per nummer.
(**) tijdschrift voor Heemkunde en Geschiedenis van Wetteren , 1993, nummer 3-4 van September-December
Andere bronnen: Google maps, http://belgica.kbr.be/nl/coll/cp/cpPopp_nl.html, kaart Ferraris
En op muzikaal gebied….
Alweer teveel CD’s (60!!!) aangeschaft, al moet ik toegeven dat er tussen het kaf (vaak meegenomen voor enkele eurootjes) mooi koren zit. Een staalkaart:
————————-
Beste blues blues-rock oriented:
————————-
1 Sweet dreams: the anthology – Roy Buchanon
2 The A.R.M.S. Benefit concert – Eric Clapton and Friends
3 Sony Boy Williamson – Charly Blues masterworks Volume 05
4 The Paul Butterfield Blues band – Paul Butterfield Blues Band
5 Original Album Classics (5CD o.a. Wired en Blow by Blow) – Jeff Beck
6 Live at Klook’s Kleek – Graham Bond
7 The Steampacket/The first R and B Festival – Steampacket
8 Crazy Legs – Jef Beck and the big town playboys
9 Blues Jam in Chicago Volume one – Fleetwood Mac
10 Blues Jam in Chicago Volume two – Fleetwood Mac
11 Collected (3CD – 60 tracks) – JJ Cale
12 Blues Harmonica – Charly Blues masterworks Volume 27
13 John Mayal plays John Mayal (recorded live at klooks Kleek!) – John Mayal
14 Live at the Basement – John Lord and the Hoochie Coochie man
15 Live at Bill Graham’s Fillmore West 1969 – Mike Bloomfield with Nick Gravenites
16 Slide Guitar – Fab 14
17 Everyday I have the blues – Folk Blues (diversen)
18 Woke up this morning – 15 Blues classics that inspired…
19 De nomaden van de muziek – Roland Van Campenhout en Wannes Van de Velde
20 Hands of Jack the Ripper – Lord Sutch and heavy friends
————————
Beste recent uitgebracht
————————
1 Performing this week ….Live at Ronnie Scott’s – Jeff Beck
2 Astral weeks (live) – Van Morrison
3 Live in Paris – Eliott Murphy
4 Amoebe’s Secret (mini CD) – Paul McCartney
5 Yonkers NY – Chip Taylor
6 Fleet Foxes – Fleet Foxes
7 Electric Arguments – The Fireman
8 Never enough – Roland Van Campenhout
9 William Souffreau and the Moonlovers – William Souffreau and the moonlovers
10 Best of 2008 – Uncut best of 2008
——————————————————–
Beste niet-recent materiaal (vaak beluisterd op de iPod)
——————————————————–
1 Sixty six to Timbuktu – Robert Plant
2 Songs for insane times An anthology 1969-1980 – Kevin Ayers
3 Whatever happened to Jugula? – Roy Harper and Jimmy Page
4 Tapestry (extended version) – Carole King
5 The times they’re a ‘changin – Bob Dylan
6 Rock’n’ roll – John Lennon
7 The Joshua Tree – remastered audio – U2
8 Young Hearts Complete Greatest hits – Steve Miller Band
9 Live at the Stables 1 – Jazz rag
10 Highlights 1979-2004 – Fisher-Z
11 Face to face – The Kinks
12 New songs of Freedom – Chip Taylor
13 At Abbey Road * 1963-1966 – Manfred Mann
14 Happy trails (live) – Quicksilver Messenger Service
15 Crucifix In a Horseshoe – Paul Jones
16 Yellow Submarine – The Beatles
17 Photograph – Ringo Starr
18 Bonham – Bonham (zoon van)
19 Renaissance – Renaissance
20 Covers coctail – Arno
21 The Belgian Sixties Archibe #2 – Ronnex collection
22 Flashback (3CD) – Sylvie Vartan
23 Omzwervingen Liedjes zonder woorden – Willem Vermandere
24 Cozy Powell – Cozy Powell
25 Night ride home – Joni Mitchell
26 Photograph smile – Julian Lennon
27 Breakfast in bed – Joan Osborne
28 Heavy Mod – Mojo presents
29 Rock Powerage – Classic Rock
30 Mirwart – Kris De Bruyne en Band
————
Beste DVD’s
————
1 Journey of Donovan – Donovan
2 Earls Court (2 DVD’s deel 1 en 2) – Led Zeppelin
3 The Song Remains the Same (two disc version) – Led Zeppelin
4 Heart of gold (Demme) – Neil Young
5 Happy Birthday Jeff – Jeff Beck live
6 Live in Paris – Eliott Murphy
7 Live in Dublin – Bruce Springsteen with the Sessions Band
8 Shine a light – Stones scorsese
9 Real Live Roadrunning – Mark Knopfler and Emmylou Harris
10 Dead men walking Soundtrack
————
Boekenlijst:
————
Teveel om op te noemen (en vooralsnog niet gelezen), maar speciale vermeldingen voor wat ik wel gelezen heb.
Cream, een biografie (van genoten)
Nankering with the Stones (besproken)
In de naam van Vlaanderen. Een historie (8ste – 21ste eeuw) van Vic De Donder
Ouder worden is een kunst van Miel De Keyser
The Canterbury Tales van Chaucer (gedeeltelijk gelezen)
Twee jaar zijn intussen reeds verlopen. Twee jaar reeds is het geleden dat we een foto namen van de nulmeridiaan van Greenwich vlakbij de O2 arena in Londen. Wie gaat er nu in december naar Londen en waarvoor kun je je afvragen? Wel ik dus, en ik mocht van geluk spreken dat Jimmy Page in het duister, in zijn tuin, een paar weken eerder over ‘iets’ was gestruikeld. Daardoor zijn vinger bezeerde, en weer daardoor enkele weken niet kon spelen op een gitaar. Ergens op de wereld leeft een onbekende die door dat stom voorval zijn tickets niet meer kon of wou verzilveren voor het concert van de eeuw dat intussen van datum was gewijzigd. We zullen het dus maar houden op een beetje geluk, of is het ongeluk, hebben. Enkele dagen na 31 oktober 2007 was het geluk toch wel deglijk aan mijn kant.
Een vervolg op een wat onbezonnen mailtje ergens verstuurd begin september, of was het zelfs eind augustus? Led Zeppelin zou nog een keer een concert geven in hun carriere in het Londense O2. Dat het geen goedkope en eenvoudige opdracht zou worden om voor dergelijk event een ticket te bemachtigen is begrijpelijk, en iedereen lachte dan ook vrolijk zijn eigen kansen weg, toen de pers wat later meldde dat er drieëntwintig miljoen gegadigden waren. De realiteit zal :mogelijk wat genuanceerder geweest zijn, want tussen die drieëntwintig miljoen zaten vast en zeker een pak computergestuurde fake aanvragen, die naar enkele malafide aanvragers zullen geleid hebben. Een goed agentschap weet die er wel feilloos uit te traceren, en slaagt er vervolgens in om de verdere procedure zo lastig als maar mogelijk is te maken. Mogelijks zullen ook de vele hotmailadressen niet zo’n beste keuze geweest zijn om een kans te wagen. Te onpersoonlijk.
Maximum twee tickets per persoon, en persoonlijk op te halen aan het concertgebouw, de dag zelf van het concert of uiterlijk een dag op voorhand. Niets ging via de post de deur uit. Geen kans op namaak dus in de veel te korte afleverperiode.
Mogelijks zorgde deze procedure er ook voor dat er door een pak emailers voortijdig werd afgehaakt. Er hebben er al voor minder hun pattaten laten staan. De organisator heeft het dan ook hard te verduren gekregen in de Britse pers en op TV. Want hoe streng en correct kun je zijn bij het controleren van dergelijke stricte procedures? Er is er altijd wel eentje die toch correct handelt en vind dat hij of zij om God weet welke reden niet aan alle regels kan of kon voldoen. Wie geen Visa of Mastercard bezat kon het ook al schudden.
Bovendien waren de tickets niet echt goedkoop, en loop je dus als fan-concertganger, een zeker risico. Niet te verwonderen dat menigeen, een sprong van vreugde maakte, wanneer eindelijk het ticket, en later nog eens wanneer het begeerde bandje in hun bezit kwam. Golden nuggets waren het. Menig ticket en bandje hangt vast en zeker ergens aan een muur, ingekaderd.
De ‘afhaalprocedure’ beschrijf ik nog wel. De spanning vooraf hadt toch wel iets aparts. Wat viel er allemaal niet te verachten? Een concert van een uurtje? Eigentijdse versies van de klassiekers overgoten met een Page & Plant-achtig sausje? En Jason is toch vader John niet. Meer dan waarschijnlijk zaten de meesten toch met vragen rond Robert Plant. Want wat schiet er nog over van de engelachtige Percy, die we in 1975 aan het werk zagen in Vorst Nationaal? Het gegroefde gezicht, bij zijn doortocht op de Lokerse Feesten in 2001, ligt ook ços nog vers in het geheugen. Plant & the strange sensation op de Lokerse feesten was al helemaal om te gillen, al zal onze Robert dit ook wel gezien hebben als een “rehearsel”. Led Zeppelin lag toen toch wel ver weg, maar het tij kan dus behoorlijk keren.
Een mogelijke hint voor het concert van 2007 was de net verschenen dubbel cd: Mothership, waarop toch een zeer mooie staalkaart van 10 jaar Zeppelin werd geremastered. Van Good times bad times tot All my love.
Het was in de dagen dat ik nog regelmatig naar Mechelen toog om er de dag door te brengen met vergaderen en brainstormen over de aanmaak van nieuwe programma’s, om God nog aan toe, telefoon nummers in bij te houden. Eenvoudig op het eerste zicht, moeilijk te realiseren, om iedereen tevreden te stellen. We zullen het daar maar op houden. Het was voor ondergetekende een ideaal tijdsbesteding in afwachting van 10 december. Ideaal om de aankomende concertstress tegen te gaan. Het was beter om niet dagelijks te denken aan wat er nog allemaal kon verkeerd lopen. Zo merkte ik al: behoorlijk snel dat mijn manier van het organiseren van de reis voor en nadelen inhield. Ik boekte internetgewijs een combinatieticket trein en hotel. In een moeite geregeld, alleen dus niet via de site van onze Belgische NMBS, en dat zou ik nog geweten hebben. In vele NMBS stations waaronder zelfs dat vlakbij de deur leveren ze Internationale treinrickets af,…als je ze hebt geboekt via de NMBS website. “Nee mijnheer, deze reservering zit niet in ons systeem. Je moet je ticket zelf afhalen in Brussel Zuid bij Eurostar”. “En hoe geraak ik daar dan met de trein, want ik heb nog geen ticket”. Nee zo op de trein mogen dat zat er niet in. “Koop een ticket naar Brussel, geef dat daar geef binnen bij Eurostar en zij betalen dat terug”. “Ok. fijn”.
Ik zal dan maar zo vertrekken zeker….vervolgt…
Het concert dat Led Zeppelin gaf op 24 mei 1975, in Earls Court te Londen, kun je mits je wat uitkijkt zo kopen. Let wel dit concert wordt verkocht op twee afzonderlijke dvd’s. Dit concert wordt hier en daar aangeboden op kraampjes via jaarmarkten. Zo ook weer in Aalst en Sint-Lievens Houtem, en jawel ik heb allebij deze markten gedaan eer ik de twee delen bij elkaar kon sprokkelen. De kwaliteit is niet te vergelijken met de geremasterde Mothership dvd, of met het meesterwerk, de dubbele DVD Led Zeppelin, die Jimmy een paar jaar geleden samentelde. Dit gebeurde tegelijkertijd met het verschijnen van het driedubbele ‘How the West Was Won’. Daar vind je een aantal nummers op van deze Earls Court concerten. Het blijft dus al bij al een tijdsdocument, maar wat voor een.
Ik herinner mij nog goed hoe wij in die tijd ‘de repetities’ van deze concerten meemaakten in Januari van datzelfde jaar in Vorst Nationaal. Dus een must.
De twee dvd’s samen bevatten net iets meer dan drie uur materiaal, en hierbij wordt Stairway dan wel twee keer geteld. Verder ontbreekt Moby Dick. In de drie uur krijg je een staalkaart van het werk van Zeppelin uit de eerste helft van hun carrière. Toch wordt vooral geput uit Zeppelin IV (4 nummers), een hoogtepunt, Zeppelin III (4 nummers), het uitstekende Physical Graffiti (4 nummers) en Houses of the Holy (5 nummers en zelfs 6 tijdens de laatste concertdag). Verder nog ‘oldies’ uit de eerste twee albums.
Het is eigenlijk pas na deze Earls Court concerten, en door enkele gebeurtenissen uit het prive leven van Zeppelin en het uitbllijven van nieuw materiaal dat het allemaal wat minder leek te worden. Vergeten we ook niet dat in die tijd alle dinosaurussen van de Rock, ELP, Yes, Zeppelin, Purple wat werden weggedrumd door de uitbarsting van het jeugdig punk en new wave geweld. Commercieel bleef Zep echter een topband, maar deze Earls Court passage betekende toch wel ‘de echte top’.
Er wordt van Neil Young gezegd dat hij sommige van zijn nummers uitmelkt, maar wat denk je van 33,38 minuten ‘Dazed en Confused’. 10 Minuten mag dan kort heten voor de ‘Stairway’ uitvoering. DVD1 opent met ‘Rock and Roll’ en zet daarmee de toon. Het halfuurtje ‘Over the Hills’, ‘That’s the Way’ en ‘Bron-Y-Aur Stomp’ is engelen muziek. Led Zeppelin ‘unplugged’ avant la lettre.
Earls Court. Een tentoonstellingsruimte en vooral in de jaren 70, een rocktempel, al ging dat door tot op de dag van vandaag. Zeker voor ons jonge twintigers, die begin juli 75 op amper een paar 100 meter afstand verbleven in een goedkoop hotelletje (Bina) in Kensington. Ik herinner mij nog hoe wij die zaterdag voormiddag er voorbij wandelden. 
Voorbij het wat rond gebogen gebouw, op weg naar een wel heel bizarre teleurstelling, tijdens onze Londonse uitstap. We hielden een taxi aan, staken de chauffeur het adres van Virgin Mail Order op de London South Wharf number 10 onder de neus. Het adres had ik gevonden in de New MusicalExpress. De taxichauffeur dropte ons ergens in wat veel op een achterbuurt leek, en scheurde weg. We bevonden ons voor het gesloten metalen inganspoortje van een omvangrijk betonnen pakhuis waarop een bordje hing met de tekst: Virgin Mail Order Wharehouse. Dat was het dus, wisten wij op dat ogenblik veel wat mailorder inhield. Toch kunnen er niet veel zeggen dat ze ooit voor de poorten van het beginnende Branson imperium hebben gestaan. Wij dus wel. Er bevond zich gelukkig om de hoek, op de terugweg in de opnieuw wat bewoondere wereld een platenshop. Een goudmijn was het deze platenboetiek, annex tweedehands shop. Ik krijg nogsteeds herineringen te verwerken aan deze uit ‘ Hi-fidelity’ geplukte shop waneer ik langs mijn rijk gevulde platenkast loop. Een glimlach valt moeilijk te onderdrukken bij de herinneringen aan ‘Autobahn’ van ‘Kraftwerk’, de dubbele ‘Free Story’ (in een wit kartonnen hoes), de allereerste ‘Byrds’ lp, een onbeluisterbare lp, voor amper 50 pence van ‘Faust’, en zelfs het uit Nederland afkomstige ‘Pudding en Gisteren’ van Supersister. Ze staan er allemaal nog. Gek genoeg is enkel materiaal van Free en de Byrds intussen vervangen door CD versies.
Dit was pas het begin van een tocht die ons met onze gevulde draagkoffertjes, speciaal voor lp’s, zou verder leiden langs Harlequin records (nee we hebben geen tickets meer voor Knebworth, maar aan de kassa lukt het nog wel), naar het Kings Cross metrostation en vandaar met de trein naar Stevenage in Hertfordshire. Pink Floyd gaf er een legendarisch concert waarbij ze voornamelijk uit ‘Dark Side of the Moon’ en het nog te verschijnen ‘Wish you were Here’ putten om af te sluiten met ‘Echoes’ uit ‘Meddle’. Het concert was een topper in 1975. In New York en in Londen smeulde toen reeds het vuur die de jonge meute in een nieuwe richting zou sturen.
Maar keren we terug naar het concert in Earls Court (wat eigenlijk een serie van 5 concerten was) om te zien hoe deze indertijd in de pers werden beoordeeld. Wikipedia meldt dat de concerten origineel slechts voor 3 dagen waren voorzien, nl 23,24 en 25 mei. Door een ongekend snelle uitverkoop van de tickets werden daar dan nog 17 en 18 mei snel aan toegevoegd. In totaal zouden 85.000 mensen naar de concerten gaan.
Er werd drie dagen gerepeteerd voor deze concerten, dit ondanks het feit dat de band amper bekomen was van de Amerikaanse toernee twee maand eerder.
Om de concerten te promoten werd gebruik gemaakt van affiches waarop een trein te zien was, de Zeppelin-Express die werd gelinked naar Earls Court via de InterCity dienst van British Rail. Alle fans konden op die manier van overal in Engeland makkelijk naar die ene lokatie in Londen sporen. 
Bron: http://pyzeppelin.free.fr/photos/affiches/75-05-23-25-ec.jpg
Elke dag werd gepresenteerd door een andere dj. Nicky Horne nam de 24e voor zijn rekening. Er werd telkens meer dan drie uur gespeeld, en tijdens de laatste dag werden er zelfs nog enkele extra bisnummers toegevoegd. Nicky is vandaag nog te beluisteren via de digitale radio “Planet Rock”.
Wikipedia haalt nog een verslag aan van de Zeppelin archivaris Dave Lewis:
The 17,000 capacity Earl’s Court afforded them the luxury to showcase in the best possible setting, the sheer enormity of their stage act. Over five nights of May ’75 Zeppelin delivered perhaps the most impressive series of shows of their entire career … Photographic images from the shows still light up the pages of countless Zep features and books, bootleg performances are eagerly snapped up,and the official video footage of the gigs projects the sheer magnitude and power of Led Zeppelin in full flight more than any other surviving film of the group.
En wat schreef de pers?
Ritchie Yorke schrijft in zijn definitive biography ‘Led Zeppelin from early days to Page and Plant’: Fleet Street virtually went beserk in their sudden discovery of Led Zeppelin – almost seven years after the band ‘s launching, the straight press had suddenly figured out what was happening. Ludicrous as it may have seemed to members of the public, the daily papers had at last opened their blinkered vision to the realities of what had been so cleraly obvious for years: Led Zeppelin was easily the biggest act in the 1970s rock and roll. The Daily Mail hailed them as new ‘rock gods’, to the Sun, they were the ‘new ‘ superstar band; and the Observer pondered the obvious in a colour-supplement piece headed: “Led Zeppelin – Bigger than the Beatles?” Yorke voegt er nog aan toe: “One couldn’t help but wonder where these commentators had been for the past five years.”
In ‘Hammer of the Gods’ van Stephen Davis lezen we wat criticus Tony Palmer schreef in het magazine van the Observer: “There is no theater like it, no action painting which approaches the constantly fluctuating patterns of light and sound which this lethal combination of talent has managed to unleash. If the Beatles dragged popular music from the inanities of middle-class, middle-aged, business-oriented pap, then Led Zeppelin have propelled rock and roll into the forefront of artistic achievement in the mid-1970s”.
Davis meldt verder dat na de laatste show, de pers wild werd. Na het laatste concert op maandagavond, backstage , werd er een grote party gehouden voor de oude vrienden. Jeff Beck was er en hij bleef tot 4 uur in de ochtend. Het was een reunie.
De New Musical Express (NME) van 24 mei 1975 stuurde journalist Charles Shaar Murray (CSM) en fotografe Pennie Smith naar de concerten.
NME trok er meer dan twee pagina’s voor uit en titelde: ‘They can rock you, they can roll you, ‘til your back ain’t got no bone…But can they kiss you goodnight?’
Toch altijd weer die dubieuze houding van de pers. Bovendien was NME sterk uit op marktaandeel, en stelden ze zich alleen al daardoor wat cassanter op dan bijv. Sounds of Melody Maker, de andere toonaangevende muziekbladen in Engeland.
CSM schrijft: “They don’t assault their audience: instead they pick them up and accelerate off with them and they’ll take you just as far out or far in as you want to go whether they’re sitting down with the mandolin and acoustic box flashing back to childhood with an amazingly poignant ‘That’s The Way’ , embarking on a grandiose mystic journey like ‘Kashmir’ or just doing their time-honoured never knowingly undersold unsurpassed lemon squeezing routines like ‘Black Dog’ or the lethal ’Trampled Underfoot’ ”.
Mooie woorden van Charles Shaar Murray die doorheen het meer dan twee pagina’s lange verslag niet geheel kan verbergen dat hij het meer voor The Who en Jeff Beck heeft dan Zeppelin. In het eerste deel van het verslag wordt stilgestaan bij de verschillende bandleden, waarbij Bonham vooral vergeleken wordt met Moon. Toch vind de verslaggever voornamelijk Moby Dick (I’m surprised to find myself enjoying it because I’ve got a total loathing for drum solos.) schitterend. Hij schrijft: Bonham’s solo on “Moby Dick” is one of the main Zep revelations. I’ve heard him do it several times, and each time I’m surprised to find myself enjoying it.
The music is exiting not simply because they‘re exploding all over you at the precise ground zero moment that you’re watching them, but because they made it exciting while they were writing and arranging it and rehearsing it. Led Zeppelin are fail safe and fool proof. What they lack in crazyness they make up by a curious combination of monomania and hard work.
En nog in vergelijking met de Who: He (Plant) and Roger Daltrey are the prototypes of the Hippie Adonis school of lead singer: all curls and torso and tricky moves with mike leads. The principal difference between the two singers (and in fact, between the two bands) is that the Daltrey/Who vibe is primarily aggressive, whereas the Plant/Zep persona combines aggression and sexuality.
CSM besluit toch wat in mineur door te stellen dat: “By Led zeppelin’s own standards, it was a mediocre gig, though apart from the Who and the Stones, I can’t think of many bands who could’ve put on anything like it. Produced moments like “Trampled Underfoot” during which it seemed that the entire stage was just gonna roll forward and crush everybody in the hall.”
Nergens in het artikel wordt vermeld over welke van de shows het verslag gaat, maar aangezien het magazine zelf dateert van 24 mei, gaat het dus vermoedelijk om het openingsconcert op 17 mei.
Pittig detail. De NME cover toont een knappe foto van Jimmy Page met zijn rode double neck Gibson gitaar, genomen door Pennie Smith.
Bij ons in aalst kon je in 1975 de NME kopen voor vijftien frank. Er was slechts een winkeltje halverwege de Kattestraat, waar je terecht kon. Overigens waren ze gespecialiseerd in de verkoop van patronen voor het aanmaken van voornamelijk dameskleding.
De volledige playlist.
Bisnummers
Additionele bisnummers tijdens de laatste show op 25 mei.
Blijkbaar zou het mogelijk zijn om vanuit een blog, als dit, een permanente link op te zetten met facebook.
Laat ons dit even uitproberen.
Graag even uw aandacht voor een interessante link. Een blog dat ikzelf regelmatig volg. We hebben een ding gemeen. Nu bijna twee jaar geleden bevonden we ons in Londen op hetzelfde concert.
En wat Fred hier beschrijft is helaas maar al te waar. Shame on me.
