Sadeler's blog

Het heeft de stad Aalst behaagd tot zich te roepen, die perse, en deze kond te doen, dat Carnaval opnieuw voor haar deuren staat.

De burgemeester bestudeert de affiche.

Inderdaad op een druk bijgewoonde persconferentie werd al snel duidelijk dat men in Aalst vooral ‘goed bezig is’. Er wordt op hetzelfde narrenpad verder gewandeld, en slechts hier en daar wordt lichtjes bij gestuurd. Dit voornamelijk in het kader van een nog betere en veiligere Carnavalsbeleving. Nog meer feestvreugde dus. Het is de stad opgevallen dat er de laatste jaren niet alleen op de Grote Markt veel beweegt, maar dat ook het Vredeplein (na een geslaagde heraanleg) eveneens heel wat publiek naar zich toezuigt. Ook daar zal men dus in het vervolg ’s avonds gedoseerd worden toegelaten, zullen uitgaanswagens een vaste stek krijgen, en wordt er verwacht dat de muziek op elkaar wordt afgestemd. Wie op dinsdag voor de popverbranding niet op de Grote Markt geraakt, kan dus eveneens op het Vredeplein terecht bij het grote scherm.

Prinsenverkiezing.

Wat de prinsenverkiezing en bijhorende puntentelling betreffen worden dezelfde regels gehanteerd al vorig jaar. Ook dit jaar is er slechts een kandidaat, nadat een uitdager zich terugtrok. Zij het wel dat het deze keer om Stephanie Daeleman gaat. Een prinses in spe dus.

Gert Schatteman toont samen met kersverse kandidate met enige trots zijn net in de prijzen gevallen affiche.

In de Sint-Annazaal, tijdens het driekoningenfeest wordt deze jongedame voor de leeuwen gegooid. Podiumervaring heeft ze al. Ook al is het door tijdens vorige prinsenverkiezingen in de schaduw te dansen van een van de toenmalige kandidaten.

2012 wordt ook het laatste jaar dat er nog enkele uitzonderingen worden toegestaan op het transport van de groepen naar de omloop. Er werd op gewezen dat de boorddocumenten van het gemotoriseerd vervoer in orde moeten zijn. De vorming van de stoet is opnieuw enigszins aangepast, maar verder wordt eenzelfde parcours aangedaan. De Hopmarkt blijft vooralsnog vrij van kermisattracties, en achter de Keizershallen komt er opnieuw een reuzenrad.

Ook de vorig jaar gestarte campagne naar de jeugd toe met Zjangsken en Netjen van Gilles Van Schuylenbergh wordt verder gezet vernamen we van Joke Van de Velde, preventieadviseur van de stad. Men weze gewaarschuwd want ook deze keer zullen de whiskybrigades van de lokale politie zich ongemerkt tussen het publiek begeven.

Praktisch:

De persmappen worden met het jaar dunner, en dat is vooral goed voor het milieu. Er wordt dan ook verwezen naar de website die de stad Aalst over Carnaval onderhoudt. Ook bij DRA kan je terecht voor alle praktisch informatie, over stoet, Gilles, ajuinworp en de gloednieuwe ajuinboer.

Affiche:

De burgemeester mocht tot slot nog wat prijzengeld uitdelen. Voor het maken de Vastenavondpop. Zij ging nog even op de foto met Gert Schatteman ontwerper van de affiche 2012. Een onderwerp geïnspireerd op enkele echte Aalsterse thema’s. Het peper en zout van Aalst Carnaval, waar o.a. de vele losse groepen in de stoet een uitstekend voorbeeld van zijn. De op Aalst.tv graag bekeken marionettenrubriek van het Tejooter Aabazjoer. Ook het thema ‘cinema verkoeipen’ een echte Aalsterse uitdrukking zit verwerkt in de affiche.

Afspraak op 6 januari voor de voorstelling van de kandidaat-prinses, of op 14 januari in de Florahallen voor haar wervelende show ter gelegenheid van de prinsenverkiezing. Op Carnaval zelf is het nog wat langer wachten, maar goed, ook 19 februari zal er snel zijn. Dat beloven wij jullie…

Traditioneel geeft DRA nu al afspraak met de streaming Internetkijkers, op zondag 19 februari vanaf 13:00 uur.

Kortom dit jaar weinig nieuw nieuws onder de zon, maar dat hoeft ook niet, want het was in 2011 al super…al mag in de marge zeker vermeld worden dat ook wij blijven uitkijken naar het herstel van onze enige echte Keizer Kamiel.

Op de foto de ontwerper van de affiche: Gert Schatteman bijgestaan door kandidate Prins Carnaval Stephanie Daeleman, geflankeerd door links Nicole Ringoir voorzitter van het feestcomité en rechts Ilse Uyttersprot burgemeester van Aalst.

2012, een blik in de toekomst

Twenty twelve zeggen ze over de plas. Iets waar we mede dankzij de komende olympische spelen vermoedelijk nog vaak om de oren zullen worden geslagen. 2012 voor het eerst in jaren een vrouwelijke prins-kandidaat (te) Carnaval te Aalst, en ze maakt kans want ze is alleen. 2012 voor het eerst na vele jaren een ‘serieuze’ parcourswijziging in de Ronde van Vlaanderen. Oudenaarde probeert zich op de kaart te zetten, als dat maar niet uitmondt in een een-april mop. Onze molenvereniging neemt meer dan waarschijnlijk in mei of juni de opgeknapte Huisekoutermolen in gebruik. Wij kijken nu al uit naar de door het zwerk klievende wieken. De meimaand wordt sowieso al molenmaand met molenweekends in Engeland, Nederland, België Duitsland en Frankrijk. 1 juni, dag waarop er een nieuwe gepensionneerde de Quicky-teller mag verhogen. Zomer synoniem met Snowdonia. En dan kan de rest van het jaar ook niet meer stuk.

Op muzikaal vlak mag een blik op de beste compilatie lp’s verwacht worden. Een blik in het verleden op zoek naar de beste popsong. Een kijk op de plank met ondergewaardeerde cd’s. De ultieme boekenlijst, en wie weet, een nieuwe aangepaste lijst met onvergetelijke dessert island albums.

Alvast hier de lijst van 2011.

De jaarmarkt.

Net als vorig jaar, toen het regende, was het ook dit jaar weer over de koppen lopen tijdens Houtem jaarmarkt. Al zal het feit dat 12 november op een zaterdag viel, en het een herfstelijke zomerdag was, hier voor iets tussen zitten. Toch neemt men in deze streek nog echt vakantie om kermis te vieren. Hier klopt nog het echte plattelandse kermishart. Ook al zijn het niet meer enkel boeren die langs de tientallen meterslange overdekte paardenkramen lopen. De overdekte kramen zijn er pas gekomen na herhaalde protesten van Gaia nu alweer enkele jaren geleden. Dit heeft ondermeer geleidt tot het invoeren van entreegeld voor de markt tenminste als je bezoeker bent die niet in Houtem resideert. Meer fotos op onze fotosite:

Valt er regen zoals bij de vorige editie, dan deert dat de bezoekers nauwelijks. Mogelijks dat de marktkramers het dan wat sneller voor bekeken houden. Café-uitbaters verrichten er zeker gouden zaken. De tent midden op het plein waar jaarlijks een andere regio onder de aandacht wordt gebracht blijkt een trekpleister voor proevers. In 2010 mocht Zeeuws-Vlaanderen zich voorstellen. Dit jaar was het de beurt aan de Champagnestreek. Soms krijg je er publiekslievelingen voorgeschoteld zoals Antoon die liederen van vader Tamboer brengt, of Jean-Marie die iets onduidelijks doet met kookpotten, in het kader van de week van de smaak. Tussen de standwerkers en marktkramers ontwaar je geen Tamboer meer en ook geen Eddy Wally met een sacochekraam. Tamboer, dat was een standwerkers bedrijfje van vader op zoon. Vaak heb ik op jaarmarkten of gewone markten naar die mannen staan luisteren. Bij ons in Lede kwam vaak Edward Spoelders uit Mechelen. Die wist de aandacht te trekken door een Rijksdaalder tussen zijn vingers weg te schamoteren. Een van zijn slagzinnen was bovendien: “Wanneer je bij maar om vijf frank koopt kun je maar voor vijf frank bedrogen worden, en het plezier krijg je er bij, gratis en voor niets.” Hij verkocht toen stoofblink (kachelpoets) of koperkuis of iets dergelijks. De Tamboers wisten steevast een massa volk rond hun kraam te trekken. Zonder twijfel waren zij de standup comedians van hun tijd. Een twijfelachtig ambt in die dagen waar je geen primetime tv kon mee halen. Een dubieuze vraag in Echo dat kon nog net. Wally kan daar overigens over meespreken.

Dat het niet enkel meer boerkes zijn die naar hier afzakken maar ook paardenliefhebbers van alle slag en kunne is zeker ook een verandering ten opzichte van vroeger. Toch blijft het nog een echte beestenmarkt, want naast paarden tref je er ook koeien aan en hier en daar zelfs een ezel. Stilaan verdwijnt de door het harde labeur kromgebogen boer met zijn typische rode kop, wat uit het straatbeeld. Al blijft het hier vooralsnog een plattelandstreek. Dat laatste kan niet ontkend worden, en gelukkig maar.

Houtem jaarmarkt werd recent door de Unesco op de lijst van het cultureel werelderfgoed opgenomen. Verdient. Enkele jaren geleden werd nog een mooi fotoboek gemaakt over Houtem door Michiel Hendrickx, naar aanleiding van het 1000 jarig jubileum. https://youtube.com/watch?v=QbUCZUn6-gg%3Fversion%3D3

De heilige Livinus.

De jaarmarkt op 12 november. Een in ere gehouden traditie die teruggaat op de viering van de “uitgevonden” heilige Livinus die in 1007 met zijn hoofd onder zijn arm vanuit het wat verderop gelegen Sint Lievens Esse via Sint-Lievens Houtem te voet naar Gent trok. Wandelen we nog even terug tot achter de kerk, waar je vanop het brugje over de molenbeek een prachtig zicht hebt op de rechtse (van hieruit bekeken linkse achtervleugel) van deze kerk. Je ziet duidelijk dat de huidige kerk een modernere aanbouw is aan een veel ouder gedeelte, met torentje, waarin zich de vroegere crypte bevindt. De crypte is bereikbaar via een stenen trap in deze toren. Je komt er in een hoger gelegen kapelruimte met mooi houten dakgebinte. Laat het ons een onbekende streekparel noemen, die de stap naar binnen in deze kerk zeker aanvaardbaar maakt, zelfs op een dag als vandaag.

Er zakten wel meer Ierse heiligen af naar onze streken, hier in het Land van Aalst, om er onze voorouders te bekeren tot het Christelijk geloof. Dat gebeurde nog regelmatig in die dagen. Livinus zelf zou echter pas later zijn ontstaan. Zijn oorsprong zou liggen in de concurrentiestrijd tussen de twee Gentse abdijen: Sint Pieters en Sint Baafs. In ieder geval in de kerk van Houtem kun je nog altijd een prachtige grafsteen bekijken. Tijdens de dagen rond 11 november wordt de Livinuscrypte doorgaans opengesteld. Aan de muren hangen voldoende bordjes en panelen met uitleg over het Livinusverhaal. Wil je nog een echte relikwie van deze heilige zien, dan zul je echter toch naar Gent moeten waar ze ooit een stukje van zijn gebeente wisten te redden uit de klauwen van de geuzen in 1578. Livinus wordt meestal afgebeeld als een bisschop met mijter en in zijn hand een tang met daartussen zijn uitgerukte tong. De legende wil echter dat zelfs dat hem niet ervan weerhield om toch verder te prediken. De dood moet weinig vat gehad hebben op Livinus, want zeg nu zelf om na gefolterd en onthoofd te zijn nog met je hoofd onder je arm naar Gent te wandelen! Dat het vroegere kerkgedeelte naast de crypte werd verwoest door Aalstenaars tijdens een veldslag in 1490 is geschiedkundig dan weer wel correcter. De kerk van Houtem geeft de indruk geheel uit baksteen te zijn opgetrokken wanneer je ze vanaf het marktplein bekijkt. Loop dus zeker ook even achterom. Overigens is het nog een van de weinige kerken waar het kerkhof zich nog rond de kerk bevindt, en waar merkwaardig genoeg ook een wandelpad over het kerkhof loopt. Een verbindingsweg tussen de Markt en De Fabriek, met het vlak ernaast gelegen jeugdhuis Reflex, waar ze vandaag met een aangepaste prijslijst ook koffie schenken naast broodjes, en Vlaanderens lieveling Eddy Del White.

Houtem, hoe kom je er?

Houtem ligt in het vroegere Land van Aalst, net buiten het Denderbekken, voorbij de waterscheidinggrens gevormd door de Heerbaan en de Kampheuvel in de richting van Burst en Borsbeke. Op de heuvel staat een beeld van een stappende Romein die duidelijk richting Rome heeft gekozen. Houtem ligt aan de rand van het Land van Rode geheel oostelijk in de Scheldevallei die tot Gent doorloopt. Ook in de taal valt deze grensscheiding op. Leunen de Denderende bewoners aan bij het Aalsterse zeg maar Brabantse dan wordt in Houtem duidelijk echt Vlaams gekout. Ook al waren we ooit een en hetzelfde Keizerlijk Vlaanderen. Het oude wapenschild van Het Land van Aalst toont deze twee-eenheid nog het duidelijkst door in hetzelfde wapenschild zowel de Adelaar als de Leeuw op te nemen.

Houtem je kunt er heen fietsen vanuit Aalst, via een van de schitterende ‘Denderende Molenroutes’, die westelijk van Aalst talrijke wind en watermolens aandoen. Sint-Lievens-Esse, wat deel uitmaakt van Herzele, en Herzele zelf beschikken nog over enkele kleine brouwereitjes waar je de heerlijkste streekbieren kunt degusteren.

Traditie bestaat nog in Houtem, of is het gewoonweg de tijd die hier even stilstond? Zelfs de dancings behielden hier hun namen. Namen die teruggaan tot de jaren zestig of misschien zelfs nog ver daar voor. Houtem heeft een behoorlijk groot marktplein waar op zaterdagnamiddag nogsteeds een markt wordt gehouden. Er bestaan plannen om dit plein heraan te leggen, maar daar valt tot op heden nog niet echt veel van te merken. In het midden van het plein staat een mooi Keltisch kruis (Livinus, Ierland).

Eddy Del White serveert de hits.

Dos servesas por favor, serveert onze dj. Bestaat dit nog echt? Een diskjockey die bijna veertig jaar in de tijd is blijven stilstaan. Waar bovendien nog naar wordt geluisterd. La Bionda, Boney M, Gibson Brothers, George Baker Selection, you name it en Eddy Del White draait het. Het geknipt repertoire in jeugdclub, jawel jeugdclub, Reflex in Sint- Lievens-Houtem. Born to be alive….Patrick Hernandez…Mijn herinneringen aan deze jaarmarkt lopen terug tot begin jaren zeventig. Een tijd waarin we nog op stap gingen met gasten als de Rie, Paul, Herman, en de Cois. Herinneringen aan 1981, aan het afkicken van stress en emoties na de geboorte van een kind. Herinneringen aan snipperdagen vakantie.

Donna Summer, die hadden we nog niet horen langskomen. Goed zo Del White.

De jeugd gaat uit de bol op ‘Je hebt mij duizend maal…’ Het lijkt wel of ik op het bal sta waar we ons jaren geleden lieten gaan op ‘Huilen is voor jou te laat…’ De tijd loopt verder, maar hij verandert nauwelijks, kunnen we ook hier en nu weer eens vaststellen. Vlaanderen surrealisme in een jeugdhuis.

Beautiful Sunday van Daniel Boone. Aan de klank te horen zeult onze dj zeker niet meer rond met een bak singels, maar veeleer met een stel “foute cd’s”.

Proud Mary, kon ze echt ontbreken? De wat oudere tooghangers duimen. Dit moet vast en zeker de onderste herinneringen uit hun breinen naar boven hebben gespit. Ook al waren ze er in 72 zelf niet bij in Antwerpen toen Fogerty en de zijnen iedereen van zijn sokken blies. Tenminste als dat al niet was gebeurd tijdens het voorprogramma met Tony Joe White. Dat ware nog eens dagen. De dagen dat Ike en Tina Turner en The Equals nog in Zelzate optraden of all places. Jawel, It was the summer of sixty nine… Goed vriend Del White, ze kunnen zeggen wat ze willen. Je doet het toch maar. Ik herinner mij nog de dagen dat men jou niet wou geloven toen je weer eens een na een atletiekmeeting waar je scheidsrechterig floot vertelde dat je ’s avonds nog moest gaan spelen.

Afspraak op Houtem jaarmarkt op 12 november 2012.

Eddy Del White op facebook kan je terugvinden op: doorklikken

Tamboer bracht Marktliederen.

Meer fotos te bekijken op het fotoboek van Vlaamse Molens

Oktober, de lessen worden hervat. Ook aan de universiteiten van het leven. Meer dan dertig gegadigden, die de echte schoolbanken al geruime tijd geleden inruilden voor alle mogelijke jobs, vinden opnieuw de tijd om zich verder te vervolmaken. Deze keer binnen de erfgoedsector, en meer bepaald in de molenwereld. In het auditorium van het Boeverbos te Brugge werd de aftrap gegeven voor een nieuwe lessenreeks (theorie) over alles wat van ver of dicht gerelateerd is aan molens. Dit liet voorzitter Frank van de West-Vlaamse molenpoot ons weten. Alain voorzitter van de Oost-Vlaamse tegenpoot vereniging verwelkomde zijn publiek later op de dag te Knesselare bij de Pietendriesmolen, waar Johny de eerste durvers reeds een zeil liet voorleggen. Lieven van zijn kant nam traditiegetrouw de honneurs waar voor de eerste les over de historiek van de molenwereld. Van Kelten en Romeinen over fiere Vlaamse uitvinders, tot hele uitgebouwde ondernemingen gebaseerd op vroegere molentechnieken.

De koffie die tussendoor werd geserveerd werd ten volle geapprecieerd. De smaak zit er duidelijk in, want omzeggens iedereen was op tijd te Damme voor het eerste echte treffen met een molen in de praktijk. En toegegeven het gebeurt niet alle dagen dat een heerlijke Noordenwind speelt, en dat bovendien de molenaar ter plekke zelfs de aanwezige benzinemotor op gang trekt.

Een imposante molen die je overigens bijna elke zomerse zondag in het jaar kunt bezoeken, wanneer je rondstruint door het boekendorp Damme. Elke tweede zondag van de maand gaat er een boekenmarkt door. Deze molen bevat op de begane grond in de molenberm nog een koppel pletterstenen op een doodsbed van de vroegere olieslagmolen. Olieslaan kon het afgelopen weekend nog ten volle aanschouwd worden te Gistel, waar vrijwillige molenaars de laatste druppels olie sloegen uit het aanwezige lijnzaad. Een belevenis die je minstens een keer moet meegemaakt hebben, om te ervaren hoe technisch onderlegd onze voorouders wel waren, en anderzijds, in welke omstandigheden ze gratis en voor niets potdoof konden worden. Maar tijden zijn veranderd, en tegenwoordig kan je op de site zelfs terecht in het ernaast gelegen café, om bij pot en pint nadien een en ander te verwerken of te bepraten.

Kwart voor drie en alle cursisten bolden wagengewijs in een lange sliert over de eerst nog West- en later Oost-Vlaamse wegen richting Pietendries. De Knesselaarse burgemeester Tanghe stond er klaar met de nodige koffie. De stageboekjes werden uitgedeeld, en de aanwezigen werden ingewijd in de eerste schuchtere handelingen die men met een molen doorgaans stelt. Mike en Maarten toonden ons de inwendige buik van de molenkast Een echt meelfabriekje zoals je ze nog zelden aantreft.

De schemer zat in de lucht toen de laatsten moe (?) en voldaan op huis aanreden. Tot volgende week (sorry over 14 dagen) bij Mola waar we zullen ervaren dat een ‘museum’ meer kan zijn dan een droge uitbeelding van geschiedenis en techniek. Zie www.vlaamsemolens.com/cursus In de namiddag worden een kettingkruier te Wippelgem en een stenen molen met verbeterd wieksysteem te Ertvelde bezocht. In Ertvelde is daarnaast nog een heuse rosmolen in werking. Toeval of niet, maar bij Mola vergadert op die dag The International Molinological Society (TIMS). Zij houdt er die dag haar jaarvergadering. Meer moet dat niet zijn. Iedereen is overigens in de namiddag welkom om er te genieten van voordrachten van Els Otte die zoekt naar molenschatten op de Mola-zolder, Becuwe die praat over mechanische maalderijen en Jan Delcour zal boteren met hondenmolens, of althans ons daarin wegwijs maken. Misschien kunt u er zelfs reeds wat fotomateriaal van het zopas gehouden symposium te Denemarken bewonderen. Meer info op www.molenkunde.eu

Pre-Tour Symposium: dag 3 Zuid Zweden.

Dag drie vroeg uit de veren, om via een ontbijt op de veerboot terug in Ystad te landen, vanwaar een tocht doorheen Skone werd ondernomen. Wij kennen de streek als Scania, en nog beter via de fameuze Scania Vabis camions die regelmatig over onze wegen denderen?

Drie molen stonden op het programma.

Ovraby Kvarn, Kronetorps Kvarn en Kulla Gunnarstorp Kvarn. Alle drie van het Nederlandse achtkant type. Behoorlijk grote molens, met enkele eigenaardigheden. Zo beschikt de laatste molen over extra rollen onder de askop. Zeg maar het ook al Nederlandse systeem Dekker. Een paar pelstenen onder de vloer gefotografeerd, en ook alweer enkele behendig heen en weer klauterende Tims dames en heren. Wie zei daar ook alweer dat Tims bestaat uit papieren leden. Zelden zoveel behendigheid waargenomen, van sommige krasse oudjes en vergeten we ook de aanwezige dames niet. Deze laatsten hadden het niet enkel over de benamingen over een poster aan de muur, waarop wat graansoorten stonden afgebeeld, met uiteraard Zweedse onderschriften. Zet een Amerikaan, een Engelsman en een Australiër bijeen, en je weet niet welke discussie zich ontspint.

Bij de tweede molen werd geluncht. Een lokale eierkoek, aangevuld met eigen deeg, gebakken in de oven en afgerond met reepjes kippespek werd er geserveerd door de lokale molenaarsgroep.

Bij de eerste molen, waren enkele jonge molenaars aanwezig, waartussen een zeer entoesiast meisje, die maar wat graag van de ene zolder naar de andere holde om alles te tonen, en uit te meggen.

Bij de tweede molen mochten we er pas in (omdat de groep groter was dan drie), na het aanhoren van de veiligheidsvoorschriften, die door Lise op haar beurt kort werden vertaald naar het Engels.

Bij de derde molen kregen we een toespraak van de voorzitter van de lokale erfgroep, die ter plekke instaan voor dit specifieke monument. De molen dus.

We eindigeden in Goteborg, vanwaar we straks de ferry nemen naar Frederickshaven, wat zuidelijker dan Aalborg, waar ons uiteindelijk doel ligt. Het Tims Symposium. Aalborg spreek je trouwens uit alsz Olbeurg.

Woensdag en Donderdag verkenden we het eiland. Dag 1, de noordelijke kant, dag 2 de zuidelijke kant.

Regelmatig worden foto’s bijgevuld op de lokatie fotos.sadeler.be

Vanavond even niet, want morgen willen we even snel uit de veren. Even na zes vertrekt de ferry, die ons naar Zuid-Zweden zal brengen, voor alweer een nieuwe dag molentjes kijken.

De afgelopen twee dagen zagen we, naar onze normen, peperkoeken watermolentjes, die je bij ons nog enkel aantreft in openluchtmusea zoals het alombekende Bokrijk. Hier worden deze nog geconserveerd, langs smalle waterlopen. Bornholm beschikt over een drietal staakmolentjes, die wij echt zouden klasseren, bij de schaalmodellen op halve groote. Een steenkoppeltje, en een stel wieken van amper een vijftal meter. Op donderdag, was er weer zo’n molentje te Egeby, uitgerust met ‘zeilvoering’ bestaande uit houten planken. Beter nog zeer dunne op triplex lijkende plankjes, die zo schijnen weggeplukt te zijn uit een of ander appelsienkrat. Het vangtouw, van deze molen, was amper de naam waard, want het leek meer op een koord. De molen in beste staat tot nog toe was een molen van het hollandse type, de Aarsdale Molle.

Af en toe bezochten we een molen, waar hier en daar een plank kraakte, of zelfs een traptrede, het voor bekeken hield. Gelukkig zijn er ook hier nog jonge molenbouwers, en zelfs oudere entoesistelingen, die het zien zitten om het molenerfgoed ook hier te restaureren. Al durft men ook hier andere bestemmingen geven aan molens zoals deze te Gudhjem waar een heus kantoor in werd ondergebracht, op de steenzolder, en waar op de onderste verdieping een restaurant, annex winkel is gevestigd.

Een korte samenvatting van het programma.

Woensdag 31 augustus: Noord-Bornholm

09:00 – 09:00 Vertrek hotel Ryttergarden

09:45 – 10:45 Windmill Kuremollen

11:00 – 11:45 Windmill Svanemollen

11:50 – 12:50 Postmill Bechs Molle

13:05 – 14:30 Windmill Gudhjem Molle, en een happje eten in de molen

14:40 – 16:00 postmill Melstedgard

16:30 – 16:45 Church Olsker round church

17:00 – 18:00 Watermill Vang Vandmolle

18:15 – 19:00 Catsle Hammershus

19:10 – 20:40 Eating out Nordbornholms rogeri

21:20 – Arriving at the hotel

Donderdag 1 september: Zuid-Bornholm

09:00 – 09:00 Vertrek hotel Ryttergarden

09:30 – 10:30 Windmill Kirkemollen

10:45 – 11:45 Watermill Slusegardens molle

12:00 – 13:00 Postmill Egeby molle

13:15 – 14:15 Lunch in Nexo

14:30 – 14:45 windmill Bakkemollen (from outside only)

15:00 – 16:00 windmill Arsdale molle

16:30 – 16:45 windmill Myreagre (from outside only)

17:00 – 17:30 windmill Saxebro molle and bakery

17:30 – 18:00 Quarry outside visit

18:20 – Arriving at the hotel

Dinsdagmorgen rondgekeken in Kopenhagen, in de buurt van Tivoli. In het Toerist Center nuttig ik enkele koffiekoeken, met koffie, neem een foto van een ‘stunning Deense’, en trek een veel te drukke stad in. Politiewagens scheuren af en aan. Alom getoeter, om hoorndol van te worden. En nog steeds een eerder bewolkte lucht. Ik check uit rond 11 uur, in het Nebo hotel, en via het vlakbij gelegen station spoor ik naar de luchthaven, vanwaar de trip echt start, omstreeks 2 uur. Meer dan tijd genoeg om wat te schrijven, bij alweer koffie in een hoekje bij Starbucks, waar een niet zo stunning lady mij een tijd gade slaat. De dubbeldekker neemt gelijk de snelweg naar Zweden via de recente tunnel/brug combinatie. We rijden pal naar het zuiden van Zweden, waar we in Ystad (Wallander), de ferry oprijden voor anderhalf uur zwalpen naar Bornholm. Net zo lang als het duurt om van Calais naar Dover te varen. Dus ook dit eiland zal zowat 30 km van de kust afliggen, veronderstel ik. De snelwegborden gaven aan dat dit ook de weg naar Polen is. Bornholm is zeker een eigenaardigheid in de zin dat het een heel eind van Denemarken af ligt. De taal is een oude vorm van het Deens, uit de tijd dat de Denen ook nog heersten over Noorwegen en Zuid-Zweden. Dit zou moeten de mooiste en warmste plek van het Noorden zijn, geliefd bij vakantiegangers. Voor ons echt interessant omdat er heel wat windmolens staan. Morgen een eerste molentocht.

Vandaag, na een tweedaagse trip, 1100 km, auto en 4,5 uur trein gearriveerd in Copenhagen. Morgen, na de middag komen we samen voor een eerste molenuitstap naar het onvolprezen eiland Bornholm. Vandaar verder naar Zuid-Zweden, om ten slotte tegen zaterdag te arriveren in Aalborg, voor nog een 10 tal dagen voordrachten en molenuitstappen in gans Denemarken. Indien mijn Internetverbinding blijft functioneren volgen foto’s en impressies.

Meer foto’s op molens.sadeler.be

Die 11e juni, het was nog vroeg in de ochtend, zullen heel wat molenaars, samen met mij, het hoofd uit de deur hebben gestoken en gezucht: “Moet het nu echt, vandaag uitgerekend deze zaterdag, regenen?”. En kijk dat moet geholpen hebben want na 9 uur is de regen gestopt in het Waasland. Meer zelfs, regelmatig genoten we terrasgewijs van een hapje en tapje. Het organiserend comité van Levende Oost-Vlaamse Molens had er echt alles aan gedaan om het de deelnemers naar de zin te maken. Zelfs de pers had de reuk opgevangen van het gebeuren. Op elk van de vier deelnemende locaties werden we op een meer dan treffelijke wijze ontvangen. Er werd gestart in de provinciale molen te Sint-Pauwels waar de Oost-Vlaamse gedeputeerde Jozef Dauwe met luider stemme de dag mocht open verklaren. Hij stond even stil bij het feit dat dit gebeuren al aan zijn eerste lustrum toe was. Bijna 80 deelnemers hoorden ook hoe de burgemeester best trots is op zijn grote buur, de Roomanmolen. De terreinen met de hoge stellingmolen palen dan ook aan zijn woning. We kregen enige technische toelichting van betrokken molenaar Marc Vereecken. Later in de bus zouden ook de overige molenaars van de te bezoeken molens ons deskundig voorbereiden. De aangeboden koffie met ontbijtkoek ging er vlot in, dit terwijl de molen van kop tot teen werd geïnspecteerd door de nieuwsgierige deelnemers. Iedereen wou vandaag die, toch wel speciale, koning zien waarover recent nog werd gerapporteerd in het tijdschrift Vlaamse Molens. Buiten stond een mechanische maalderij (op een vrachtwagen) opgesteld. Ook hier hingen de molenaars rond alsof het een pot honing betrof waar omheen de darren vrolijk cirkelden. De tijd brak aan om ons door ’t Soete Waasland naar de volgende bestemming te laten rijden. In Sint-Niklaas werden we ontvangen met een aperitiefje geserveerd door twee allerliefste meisjes. Schepen Lieve Van Daele heette ons welkom. Zij noemde de molen de trots van de monumenten in de gemeente. Vaak is het zo dat wanneer men naar een monument vraagt aan de inwoners van Sint-Niklaas zij doorgaans eerst de Witte Molen vernoemen. De molen was door molenaar Alex Hosdez volledig opgezeild en draaide rustig op de wind, af en toe zijn Van Busselneuzen openend, om wat naar adem te happen. In de taverne naast de molen waren ze er wonderwel in geslaagd om binnen de afgemeten tijdspanne iedereen van een voortreffelijk middagmaal te voorzien. Er bleef zelfs nog tijd over om de Oost- en West-Vlamingen te laten verbroederen met de Zeeuwen. De Brabanders en Antwerpenaren mengden zich maar wat graag in dit wondere molenaarsgezelschap. Wie ook nog ter plekke een partijtje biljart wou starten zal toch later moeten terugkomen want daarvoor had Jo, die de meute bijeen toeterde, echt geen minuutje over. We reden in spanning richting Klein Brabant, naar een heus molenmuseum, te Sint-Amands. De conservator, Karel Van Den Bossche, nam zelf deel aan de daguitstap, maar had zich omringd met een aantal suppoosten die, de inmiddels in vijf gesplitste groep, opvingen buiten aan het museum. Het is onmogelijk om in anderhalf uur gans dit museum te bezoeken, laat staan ook nog eens de tijdelijke tentoonstelling ‘Van Molenmeester tot Maalderijingenieur’ door te lopen. Bovendien keken we vol verwachting uit naar de door Alain gevraagde academische zitting die Karel zou verzorgen, eens alle groepjes boven in het museum zouden verzameld zijn. Elke molenliefhebber moet zeker dit museum ooit bezoeken, en trekt daar best een hele dag voor uit. De tijdelijke tentoonstelling loopt nog tot omstreeks 210 augustus. Tijd genoeg dus.

We wandelden terug naar de bus voorbij het graf aan de Schelde van Emile Verhaeren. De bus stond op wandelafstand op parking noord. Precies op tijd vingen we de tocht aan naar de getijdenmolen van Rupelmonde. Terug naar Vlaanderen via de gekende Scheldebrug te Temse, die er intussen een broertje heeft bij gekregen, wat vooral de ochtend- en avondlijke pendelaars ten goede komt.

Wie Rupelmonde zegt, denkt onmiddellijk aan zijn toch wel uitzonderlijke burgervader, Denert. De man liet dan ook niet na ons te vergasten op een drankje, en een heerlijke welkomst speech, waarbij hij het ook deze keer niet kon laten om te proberen alle mensen wat dichter bij elkaar te brengen. Het gekende knuffelmoment van de burgemeester is daarbij leuk meegenomen en toch wel echt veelzeggend. Dat we de getijdenmolen van Rupelmonde als laatste op het programma hadden gezet, had alles te maken met het feit dat molenaar Jo ons ook effectief het maalproces wou tonen. En in een getijdenmolen moet je daarvoor dus eerst genoeg water opsparen om dat te kunnen. Bezoek je op een later ogenblik deze molen, vergeet dan zeker niet de getijdenkalender vooraf te raadplegen, want er kan amper genoeg water worden opgespaard om daarmee maximum twee uur per dag bij laagtij te malen. Dat dit een unieke molen is hoeft geen betoog. Nergens anders in het binnenland staan er nog molens langs de Schelde, onze enige getijdenstroom (tussen Gent en de kust). In heel Europa zijn ze er nog amper een tiental overgebleven.

Klokslag zes uur zette de bus ons terug af in Sint-Pauwels bij ons vertrekpunt. Dit nadat onze organisatoren nogmaals uitbundig werden bedankt met een overweldigend applaus.

Wij kijken uit naar de editie van volgend jaar, al moet wie van een gezellige molenuitstap houdt zeker niet zo lang wachten, want in september gaan we met zijn allen richting Schiedam via Kinderdijk.

Raadpleeg regelmatig onze activiteiten op: www.vlaamsemolens.com

Vandaag werd de nieuwe Sint Annabrug in Aalst in gebruik genomen. Morgen wordt de oude afgebroken. Toeval of niet maar honderd meter verder was het gedaan met fietsen. Platten tuub. Al kan dit natuurlijk ook liggen aan het feit dat mijn buitenbanden al wat langer aan vervanging toe waren. En zo werd het toch nog wat reizen vandaag, want zoals je weet is de trein altijd…

Hoe krijg je 20000 mensen op een dag over een Muur?

De finnisch komt in zicht.

Afgelopen weekend leerde ik weeral wat bij. In de schaduw van de Kapel op de Oudenberg was ik voor een keertje getuige van hoe een paar duizend fietsliefhebbende medemensen hun ziel uit hun lijf persen om toch maar niet van de fiets te moeten stappen. Hier en daar merkte ik zelfs een pedaalster op in dit overwegend mannen bastion. Kinderen krijgen er steevast applaus van rokkende dames langs de kant.

De Muur een laatste ‘heuveltop’ langs de Dender voor de mogelijks laatste aankomst in Meerbeke. Ik kom er, je gelooft het niet, een Nederlander tegen, die even tevoren een petitie heeft ondertekend in en cafeetje langs het parcours. Al beseft hij niet eens waarvoor hij heeft ‘gepetitioneerd’. “Klopt het dat ze deze berg uit het parcours willen?” “Uiteraard niet” repliceer ik, “de licentie om de aankomst te mogen organiseren vervalt, en er zijn enkele andere steden samen met Ninove geïnteresseerd in de nieuwe licentie. ’t Zal geld in het laatje brengen zeker, en vooral prestige.” “Oh” zegt de Hollander, of was het een Brabander of Zeeuw. Dat kon ik niet zo goed zien. “Dus,” ga ik rustige verder. “Indien de ronde zou finishen in Oudenaarde of Ronse zal deze Muur nog wel in de ronde zitten, maar ze zal haar rol als scherprechter verliezen. Deze eer zal dan overgaan naar de Oude Kwaremont, of misschien de Koppenberg.” “Maakt dat wat uit?” wil de man nog weten. “Veranderingen liggen altijd wat moeilijk. In mijn kindertijd lag de finish op amper 10 km van ons deur in Wetteren, en passeerde de Ronde aan ons voordeur. Niemand ziet dit graag verdwijnen he.”

Ik drink nog een blonde Affligem in ’t Hemelrijck en bedenk dat mijn biertje ook niet meer door patershanden is gegaan. Erger nog deze godendrank wordt nu gebrouwen door de Heineken groep. Het kan verkeren zei ooit een Holander. <!– WriteFlash('http://fotos.sadeler.be/#28′); //–>

http://fotos.sadeler.be/#28

Zondag scheurde de echte Ronde hier voorbij, en liepen weer honderdduizenden langs het parcours. Ook de malcontenten die Jan Eelen zijn succes met een alweer schitterende reeks niet echt gunnen.

Zondag kom ik de vijf vluchters tegen boven op de Knokteberg net wanneer ze uit Russeignies opduiken en onder spandoek 6 doorfietsen richting Oude Kwaremont. Hunt (Sky), Hammond (Garmin), Van Dijk (VWA), Turgot (Europacar) en Docker (Skil). En dan is het even ‘doorkarren’ weg van het parcours richting Etikhove waar Mariaborre tussen de Koppenberg en de Steenbeekdries een uitgelezen locatie is voor nog wat foto’s.

De Molenberg haal ik net niet. Verder richting Oudenberg voor de Muur. Een halfuur later zie ik nog steeds zeer veel renners bovenkomen. De eerste waren net over de muur heen en kon ik nog net knippen terwijl ze zich in de bocht legden naar beneden toe. Nuyens, Boonen, Cancellara, en wat later Belgisch kampioen Volderke. En dan was er tijd voor koffie.

Stil leven: Lezen en koffiedrinken

Maart zit er op. Het eerste kwart van het jaar was zo op gesoupeerd. Dat overdenk ik nog even tijdens een koffiestop op het terras, bij Sofie, in ’t Oud Brughuys. Ik rond het weekend af met een fietstochtje langs de Schelde. Daarnet fietste ik nog langs de plek waar ooit, vermoedelijk toch, Willeke Van Amelrooi plaatsnam. Zij werkte toen mee aan de teleurgang van de Waterhoek als Mira. Het veer was er zoals het hoort precies op tijd, precies op het halfuur. Wat verder bij fietsknooppunt 65 geniet ik na van alweer een mooi weekend waarin niets hoefde en alles weer mocht.

Wandelen rond de Nieuwdonk denkbeeldig lopen doorheen de Grant Vizer’s Garden. Grantchester Meadows (*) lijkt vlakbij en toch weer zover af. In de tijd en in het zijn. Grantchester met zijn zacht zingende vogeltjes, met zijn kingfisher (**) die waakt bij het riviertje aan de molen, terwijl Dave Gilmour zachtjes tokkelt op een gitaar. Ik zie in gedachten enkele mensen een bootje versassen vlakbij Houghton. Over amper zes weken kan ik terug die richting uit. Maart was een maand die we ons nog een tijdje zullen heugen. Omzeggens elke dag mooi weer. Veel noordoostenwind, wat ook buiten het normale valt. Quasi geen regendruppels gezien, behalve gisteren. Het begon mooi met een droge carnaval in Aalst. En we sloten vorig weekend af met de eerste echte warme zonnestralen bij de molen terwijl deze met bijzonder weinig wind, het leek wel tegen heug en meug, toch zijn wieken nog wat rondjes liet maken.

De kinderen van de bezoekende school uit de naburige stad genoten zichtbaar van hun daguitstap. Net als de juffen viel mij op. Later op de dag was het tijd om een brug te slaan naar de tijd van twee jaar geleden. Gelukkig toont de tijd respect voor wat geweest is en laat zij de dingen zoals ze waren. En ook al mis ik vooral dat verleden niet, het is af en toe fijn om nog eens terug te blikken. Aperitieven bij een fles Oud Zottegems. Bij een hapje en een tapje vloog de avond voorbij. Voor herhaling vatbaar. Afspraak in september op een lentezwoele avond. Zaterdag mocht het dan al iets minder zonnig zijn, het was het uitgelezen moment om nog wat verder na te genieten, bij enkele koffies en een Standaard met een selectie jazz nummers in bijlage.

Zondag beleefden we een van de eerste molendagen van dit jaar in het Nederlandse Noord Brabant. Toch vlakbij de deur. Rond de middag aangezet naar de Standerdmolen in Roosendaal, waar we een eerste stop inlasten. Blijkt dat deze molen al een heus reizend leven achter de rug heeft. Ooit begonnen in Helmete bij Brussel (volgens het boek De Brabantse Molens). We schreven toen 1684. Het mag duidelijk zijn dat hier Schaarbeek Helmet wordt bedoeld. De molen werd naderhand nog verplaatst naar Merksem bij Antwerpen om uiteindelijk in 1896 te belanden in Roosendaal. In 1966 nog maar eens verplaatst naar de plaats waar hij nu staat. Al bij al is het dus altijd een Brabantse molen gebleven, en dat is er ook aan te zien. In de molen liggen thans twee steenkoppels, verspreid over twee zolders. Iets wat je bij ons in Vlaanderen niet tegenkomt. Aan de molenas merk je duidelijk waar vroeger een tweede aswiel heeft gezeten. In die dagen kende men het stropwiel nog niet. De spaken van de aswielen staken in de oude tijd nog dwars doorheen de molenas. Hier lag dus een steenkoppel op de meelzolder dat langs boven wordt aangedreven via een lange as. Deze as steekt door de zoldering en wordt op de steenzolder via een lantaarn in het grote vangwiel gehangen.

Deze opstelling schept ruimte in de molen. Al zal het evenwichtspunt in een dergelijke Brabantse molen toch enigszins anders liggen dan bij zijn Vlaamse broeders. We vragen ons af of de onderste zolder zonder onderliggende steenbalk wel voldoende dit gewicht van een steenkoppel kan torsen. Het valt op dat ook dit jaar weer de molendag geslaagd mag genoemd worden. Heel wat bezoekers, en deskundige uitleg van de molenaars. Friezen en Hollanders komen we er tegen. Ook die molenaar die af en toe al eens een miljoen toeren draait, en ons wat doet denken aan die Nederlandse voetbaltrainer met zijn imposante kop.

In Etten-Leur, in de Lelie, bekijken we de tentoonstelling met schilderijtjes die gemaakt werden op oude molenzeilen. Er werden onder andere stukken zeil gebruikt van de molen in Pulderbos. Je vind Peet Quintus terug op haar website. Ik heb de kunstenares beloofd om haar de gegevens van Mola te bezorgen. Wie weet kan ze ooit haar werken ook bij ons in Vlaanderen tentoonstellen of beter nog aan de man of vrouw brengen. En waarom niet ter gelegenheid van de heropening van onze gerestaureerde Huisekoutermolen. In Zundert rijden we gewoon langs de Akkermolen heen, want we meenden uit de verte te kunnen zien dat er op dat ogenblik al teveel gewicht hing aan het vangtouw. Het is een mooie dag en wij willen dat liever zo houden. Sprange Capelle ligt wat Noordelijker en blijkbaar in nog protestantser gebied, waar het nog uit den boze is om op zondag een molen te bedienen. Het blijft dus bij enkele buitenopnames.

Het marktpleintje van Heusden ligt er stemmig bij en de late namiddagzon nodigt uit voor alweer een bakje troost. Heerlijk. Het was niet voor het eerst dat we recht tegenover het pannekoekenhuis (zonder trussen n) plaatsnamen.

(*) Grantchester Meadows in de buurt van Cambridge. De buurt waarin zich de origines van Pink Floyd situeren.

(**)ijsvogel die nogal eens voorkomt in de buurt van watermolens.

Vandaag 20 maart blijkt het 42 jaar geleden te zijn dat John en Yoko in Gibraltar elkaar het jawoord gaven. Christ you know it ain’t easy zong hij kort daarop.

Precies twee jaar geleden begon voor mij de eeuwige vakantie. De dag ervoor draaide ik voor het laatst langsheen de tourniquet en liep de parking op met de traditionele kartonnen doos met persoonlijke spulletjes, zoals je dat zo vaak ziet op tv. De eerste dag van de laatste officiële vakantie die zou duren tot 30 april. Ik kan het iedereen aanbevelen stoppen met werken wanneer de lente begint. Alles moet dan nog beginnen groeien en bloeien. De dagen worden langer. De fietstochten gezelliger, en de terrassen voller.

Langs de andere kant flitst twee jaar zo voorbij. Een bliksemschicht in de tijd. Tijd, waarvan je in het begin spaarzaam gebruik maakt, want tijd is toch kostbaar, nietwaar? Stilaan ervaar je dat tijd niet belangrijk is, want tijd is er altijd. Dat je niet hard hoeft te trappen, om alweer aan een volgende job te beginnen. Dat de regen voorbijgaat, en dat je zelfs dan leuke dingen kan doen. Dat je een goede plaat meerdere keren kunt beluisteren, want je hebt er de tijd voor. Dat de tijd rustig, maar toch, steeds verder maalt.

En wat doe je met al die tijd? Opruimen en archiveren? Nog niet echt veel. Er is immers nog zoveel tijd in de toekomst. Schrijven. Langzaam maar zeker vinden lang geleden geschreven teksten een nieuw digitaal leven, en wie weet misschien worden dat nog ooit boeken. De tuin omspitten. Als ik ooit eens vijf…Ik beloof dit jaar nog klein te beginnen met wat patatten en ajuinen op een roe. Veertien duizend liedjes verhuisden van diverse cd’s en vinylplaten naar de digitale laden van Itunes, waar ze een veilig onderkomen vonden. Nog zesentachtig duizend te gaan…maar alvast tijd voor het eerste paar selecties in Sadeler’s Collections.

Carnaval Aalst – plezier in 120 foto’s. Geniet mee.

<!– WriteFlash('http://dra.sadeler.be/#27′); //–>

http://dra.sadeler.be/#27

Het zit er alweer op. Het was mooi. En bovenal droog. Precies op vette dinsdag, de Internationale Vrouwendag liepen in Aalst de traditionele Voil jeanetten langs de straten.

In 120 foto’s laten wij u mee genieten van de kermis, de ajuinworp, het 40 jarige jubileum van de Gilles, de stoet op maandag, en de voil jeanetten op dinsdag.

Binnenkort kunt u een aantal filmpjes bekijken op de website www.digitaleregioaalst.be, het thuisfront van DRA.

Winnaar bij de Grote Groepen, (zonder twijfel) was Possensje

Bij de Middelgrote groepen stal Krejeis de show met een aantal punten dat hen bij de grote groepen zelfs een tweede plaats zou hebben opgeleverd.

Bij de kleine groepen ging het goud naar Beschomt.

De gouden ajuin tijdens de ajuinenworp werd weggekaapt door Jens De Lathauwer.

De uitslagen.

1 Possensje – Beste Grote groep – 1904 punten

2 Krejeis – Beste middelgrote groep – 1854 punten

3 De Lodderoeigen – Grote groep – 1814 punten

4 Tisj – Middelgrote groep – 1798 punten

5 De Loizemaanen – Middelgrote groep – 1798 punten

6 Beschomt – Beste kleine groep – 1795 punten

7 Schiefregy’oever – Grote groep – 1782 punten

8 De Tettemoesjen – Grote groep – 1743 punten

9 De Poipeplekkers – Kleine groep – 1737 punten

10 De Snotneizen – Grote groep – 1728 punten

11 De zieke Zjieratten – Twiekierenniet – Kleine groep – 1726 punten

12 Eirg – Grote groep – 1725 punten

13 Pertotal – Grote groep – 1724 punten

14 Drasj – grote groep – 1714 punten

15 De Matotten – Grote groep – 1703 punten

Er volgen nadien nog 48 groepen die geen 1700 punten haalden. Al haalde de laatste groep bij de Kleine groepen toch nog 1200 punten. Dus ook proficiat aan Kop Oever Kloeiten.

Tot noste joor…weir doen voesj…zeggen ze in Oilsjt.

“Daar is de lente, daar is de zon” zong De Wilde en hij hoopte er bovendien bij dat ze rap zou komen. Wij treden dit bij en kijken nog even om, want er ligt nog wat op de plank. Dit lijstje hadt u nog tegoed.

Muziek moet je beluisteren, maar er over lezen kan ook geen kwaad.

10 Greendale – Neil Young – James Mazzeo
9 Harp Beat Rock Gazetteer of Great Britain – Compiled by Pete Frame
8 Led Zeppelin A visual Documentary – Paul Kendall
7 Led Zeppelin revealed – Jason Draper
6 Songs from a Dutch tour – the book (met CD) – Chip Taylor
5 When giants walked the earth: A biography of Led Zeppelin – Mick Wall
4 It ain’t easy Long John Baldry and the Birth of the British Blues – Paul Myers
3 Jack Bruce composing himself – Harry shapiro
2 Follow the music (Elektra story) – Jac Holzman
1 My white bycicle – Joe Boyd

Wanneer ik het nu opnieuw bekijk kan ik slechts vaststellen dat de boeken nauw aansluiten bij de collectie muziek die ik vooral de laatste jaren heb opgebouwd. Een top tien waarin de eerste periode van de jaren zestig volop aan bod komt. De periode die door Amerikanen steevast wordt omschreven als de British Invasion. Al ging die ‘invasie’ mooi door in de tweede helft van de sixties. Ja, zelfs tot 1975, waarna de Britten zich met het uitbarsten van de punkbeweging voorgoed terugplooiden op hun eigen zichzelven. Het kwam nooit meer echt goed. Op wereldschaal, al zullen aanhangers van U2, Blur en Oasis dit ongetwijfeld betwisten.
De eerste twee plaatsen zijn ‘voorbehouden ‘ voor My White Bycicle en Follow the Music, die ons een kijk achter de schermen gunnen. Jac Holzman die ons de Elektra story brengt (Doors, Love, Butterfield). Stuk voor stuk artiesten die quasi tijdloze muziek aan de groeven hebben toevertrouwd. Een aanrader voor wie meer achtergrond info zoekt over de westcoast periode uit de jaren 60 en 70. De topper is wel de biografie van Joe Boyd, die wanneer je hem mag geloven, een paar keer de kans van zijn leven heeft laten voorbijgaan. Abba, om maar iets te noemen. Boyd was in touw met de Hepstars waarin Benny zich bewoog. Boyd was diegene die: nog aan de wieg heeft gestaan va de UFO club waar een jonge Pink Floyd zijn duivels ontbond. Hij was ook verantwoordelijk voor het naar Engeland brengen van interessante blues mannen en vrouwen, waar jonge gasten als Clapton, Page en Beck maar al te graag naar gingen luisteren en stelen met hun ogen. Voor hen de openbaring en het beste wat hen kon overkomen. Ook al hebben enkele Duitsers hier behoorlijk wat aan in de pap te brokken gehad. Zie de drie DVD”s over de AFBF concertreeksen tussen 62 en 69.
My white bycicle, goed voor een hit van de groep Tommorrow (later gecoverd door Purple followers Nazareth) verhaalt verder de stories van twee figuren die in de business niet echt aankonden, Sandy Denny en Nik Drake, ondanks wat Boyd voor hen deed en betekende, of misschien toch te weinig deed. Who knows?
De man verdween inde filmbusiness tegelijk me(met het einde van de droom noch voor 1975.
Op drie en vier twee boeken over muzikanten die deze Britse blues scene van binnenuit hebben beleefd. Long John Baldry en jack Bruce. Baldry was in Engeland de contactman van Willy Dixon die Amerikaanse obscure blues artiesten meebracht naar Engeland, waar ze meer gewaardeerd werden dan in hun thuisland. Bruce, klassiek geschoold, en helemaal: niet echt bevriend met Ginger Baker, met wie hij speelde bij Graham Bond en later Cream Hij zou solo ook nooit meer scoren zoals tijdens de hoogdagen van de eerste supergroep in de tweede helft van de sixties. Cream was op persoonlijk vlak geen hechte band, en viel snel uit elkaar, op muzikaal vlak een gat openlatend waarin vooral Jimmy Page maar wat graag sprong met zijn op de restanten van de Yardbirds muziek gebouwde Zeppelin. Waarmee we rimpelloos belanden bij een drietal boeken over Led Zeppelin die onze boekenplank completeerden het afgelopen jaar. A Visual Documentary is een dag voor dag overzicht et veel foto”s. Een table top format net als Revealed zijn dit boeken die meer voor het oog zin bedoeld.
‘When giants walked the earth’, alweer een definitieve biografie. Om te beginnen, leest het vlot. Maar er zijn er betere geschreven. En of ook dit boek de definitieve waarheden naar boven spit blijft een open vraag. Deze biografie haalt haar mosterd bij eerder verschenen boeken zoals Hammer Of The Gods, en het boek van Richard Cole, Stairway to heaven: Led zeppelin uncensored. Ook bij het knappe boek van Ritchie Yorke Led Zeppelin: the Definitive Biography, allen in onze rekken.
Het gedeelte over Alisair Crowley is interessant leesvoer voor fanaten maar stukken minder interessant voor de doorsnee fan die het bij Zeppelin muziek houdt. Deze biografie, recent als ze is, covert ook de laatste uitspattingen van de band, tot en met het O2 concert en Page die de laatste Olympische Spelen mee mocht afsluiten.
Eenzaam tussen deze drie boeken prijkt Songs from a Dutch Tour van Chip Taylor. Taylor van wie we zowaar de gehele catalogus bezitten (zie Trainwreck Records via Internet). is deze zijde van de oceaan zeer geliefd. Vooral in Holland en Duitsland waar hij regelmatig concerten geeft. Zie bij vorige lijsten zijn concert met Carrie Rodriguez in de Ruhr …. Taylor still a Wild Thing.
Het prachtig uitgegeven Greendale (Neil Young) boek (gekocht voor 2,5 euro) verdient terecht een tiende plaats in dit overzicht.
Mocht je ooit Engeland willen doorkruisen op zoek naar oorden die gelinkt zijn aan de rock scene dan moet je zeker de Harp Beat Rock Gazetteer van GB meenemen. De kaft oogt als een van die zwarte materiaal boxen die je op de podia ziet voor en na een geslaagd concert.
Ook in 2010 regelmatig een Brits muziekblad tot ons genomen. Zij het dat het niet steeds om hetzelfde blad ging. We lieten ons leiden door de inhoud en sprongen van Mojo naar Uncut over Record Collector naar Classic Rock Toch ook tweemaal het hier minder gekende Shindig mee geritst. Een blad dat zich voornamelijk concentreert rond sixties en early seventies pop bands. Zeg maar de periode Holzman- Boyd. Bekende en obscure bands. Vaak was de reden die ons tot aankoop van een blad dwong, een cover van Page of Plant of Clapton en zelfs een keer Hendrix.

Het oog wil ook wel wat.

De DVD lijst.
The American Folk Blues Festival 1962-1969 – Volume Two
The boat that rocked – film G
Good evening NYC – Paul McCartney
It might get loud – Page, Edge, White
The American Folk Blues Festival 1962-1969 – Volume One
Led Zeppelin the ultimate review (3 dvd) – Led Zeppelin
Imagine – 2disc special edition John Lennon
The American Folk Blues Festival 1962-1969 – Volume Three
The space within US – A concert film Paul McCartney

Muziek DVD’s daar gaan we nooit echt naar op zoek. Komen we ze echter tegen dan laten we ze zeker niet liggen. Een uitzondering maakten we op deze regel voor ‘It might get Loud’ en ook voor ‘Good Evening NYC’. De driedubbele Zeppelin box lachte ons toe op de platenbeurs in Heist-Op-Den-Berg, en Image, in dubbel DVD uitvoering, werd zowaar als bijlage verkocht bij Knack.
De drie AFBF DVD’s konden we bijeensprokkelen in de de Gentse Mediamarkt. Meer dan de moeite waard, en een formidabel tijdsdocument, dankzij de Duitse televisie. Ook de VRT bezit dergelijke opnamen zij het goed verscholen in zeer oude voor de rest vervelende uitzendingen van Tienerklanken.
De driedelige cassette met nog maar eens de Zeppelin story (overigens zeer goede beeldkwaliteit en geluidskwaliteit) mag er zijn. De derde” DVD bevat geen interviews of historiek maar een compleet concert uitgevoerd door een kamerorkest, Zeer ontspannende Zep muziek. ’t Is eens iets anders maar vooral knap. We love it.
The ‘Boat that rocked’ vindt je soms nog tussen de uitverkoop DVD’s in een Boekenvoordeel winkel. Het verfilmd verhaal van de zeezenders. Geen zoveelste serie interviews met ex-dj’s, maar een film waarin men tracht de geschiedenis van piratenradio te doen herleven.

Life on the road.

Af en toe kwamen we in 2010 ook buiten. Ondermeer voor de puike tentoonstelling Dolen van Michiel Hendrix, begin van het jaar in het Antwerpse fotomuseum. In Aalst kozen ze Prins Carnaval en in Dendermonde liep het Ros Beiaard door de straten. We staken af en toe onze regiogrenzen over waar molens te bekijken vielen. Schouwen-Duiveland, Cambridge en jawel ook dit keer weer Wales. Wat ons naadloos brengt bij enkele gratis muziekconcerten waar we al dan niet toevallig bij verzeilden. In Tenby in Wales, in een klein café vlak bij het haventje, dronken we een glas en genoten van Ella Guru.

Een aanstekelijk duo waar we het later nog wel eens over zullen hebben. Bekijk de joetjoeb filmpjes van de bewuste avond op 24 augustus, en geniet mee van ‘When the Levee breaks’ en ‘Give me one Reason’ van Tracy Chapman. Ook gratis en bij de zee waren we op een regenachtige avond tijdens Kneistival. De Kreuners in maatpak gestoken, speelden Kreunersmuziek, net zoals ze dat al deden in 1978 in het voorprogramma van de Pretenders in de AB. De drive is er nog steeds. De hoofdact was Canned Heat. Een echte Heat deze keer, en niet Fito De La Parra met een generatie jongere honden rond zich. Nee, dit was quasi de Woodstock band inclusief Harvy Mandel, ’the snake’, Larry Taylor en Dale Spalding. Het was dan ook een plezier om Mandel te zien soleren, naast De La Parra en Taylor. Meer van dat. Zeker als het dan ook nog gratis mag zijn. Ook al gratis, of toch bijna, indien we de prijs van de aan te kopen Knack meetellen, was de extra vooropening dag van het Dranouter festival, met Absynth Minded en Gorki. Twee vliegen in een klap waren het voor ons. Eindelijk eens aanwezig op het Dranouter festival en een kans om wat nieuwe Belgische muziek te leren kennen. Absynth bedoelen we. Gorki kenden we allang, en toegegeven het was weer goed. In het najaar sloten we af met een topconcert van Jeff Beck in de AB. Lang geleden overigens dat we de AB nog aandeden. Beck bracht er zijn laatste CD aangevuld met enkele klassiekers uit zijn repertoire. Zeker geen herhaling van zijn passage in Peer een jaar eerder. Ook de band was verschillend. Deze keer geen Tal Wilkenfeld, al imponeerden Beck’s medestanders toch ook weer hier. Hij weet ze te kiezen. En dan zouden we jullie nog moeten verteld hebben over het Concert van Robert Plant in het Koninklijk Circus, maar dat ging jammer genoeg niet door vanwege enkele herschikkingen in zijn toerschema. Het intieme Koninklijk Circus werd geruild voor een stadium in Parijs. Nee dank, u. Wij wachten op de Band of Joy. Ze kunnen niet in Amerika blijven wonen, en intussen is er uiteraard ook joetjoeb.