Sadeler's blog

Meer fotos….

Februari loopt op zijn laatste benen. Fietsen worden van de haak gehaald, en er gaat haast geen weekend meer voorbij of in de Vlaamse Ardennen rijdt men in alle mogelijke richtingen berg op of berg af. Ook al wijzigen de namen, en het parcours van jaar tot jaar, de beelden blijven gelijk. Zo werd de omloop van Het Volk enige jaren geleden omgedoopt tot Omloop van Het Nieuwsblad en blijkt Kuurne-Brussel-Kuurne in werkelijkheid een Kuurne-Ninove-Kuurne te zijn. Zaterdag was het toch nog te koud om lange tijd langs het parcours te vertoeven, en dus gingen we ‘schuilen’ in Huise in de Huisekoutermolen waar vrijetijdsmolenbouwer Jan met hulp de laatste hand legde aan het plaatsen van een nieuwe voorbalk. Zoals op de foto’s te bekijken een fluitje van een cent (sic). In Zwalm, binnenkort dorp van de Ronde blijkt alvast het symbool van de gemeente te midden van een rotonde. Wat dacht je? Een molen natuurlijk. De wieken zijn wat kort uitgevallen, maar dat is bewust zo, want burgervader Tybens ziet je liever geen slag van de molen krijgen. Het molentje is uniek, want het combineert een wind- en watermolen. Wij vermoeden dat een jonge aspirant molenbouwer hier de hand in heeft gehad.

Zaterdag regende het en de wind blies je zo van de trappen van de molen. In Huise is het nog wachten op nieuwe ‘vleugels’ voor de molen. Dan maar terug huiswaarts via de Scheldero molen die bezeild was en draaide en waar zelfs renners voorbijflitsten op naar de finish in Gent. Het overigens in fraaie zakken verpakt meel (om bokes mee te bakken) staat er ook op jou te wachten. Op de molenberg stond een van de komende generatie molenaars, een oog op de wieken gericht, het andere vermoedelijk spiedend naar Tom Boonen, beneden in de Molenstraat.

Zondag werd het, en weg was de regen, weg was de wind. Ergens tussen Kuurne en Ninove botsten we opnieuw op slierten renners die moeizaam richting Oude Kwaremont trapten. De molen van Tiegem bovenop de Tiegemberg, ligt net iets te ver van het parcours om hem te kunnen vereeuwigen in een beeld met trappende renners. Pal er tegenover resideerde ooit Valerius De Saedeleer. Niet te verwonderen dus dat hij de molens van Tiegem ooit aan het doek toevertrouwde.

Het is nog wat vroeg op het jaar om in het Kluisbos van de lentepracht te genieten, maar een koffietje in het Boswachtershuisje slurpt lekker weg. Via rustige wegen af en toe eens piepend bij de ‘onbekende zuiderburen’ treffen we nog een schaalmodel van een molen aan in Saint-Sauveur.

Uw toegenepen reporter ter plekke…

Foto’s van de volledige montage van de voorbalk in Huise

Een overzicht samenstellen van de aangekochte boeken kan. Deze in een lijstje onderbrengen, dat is teveel gevraagd van het goede. Daarom deze opdeling in historiek, met afzonderlijk aandacht voor lokale heemkundige geschiedenis, boeken in verband met muziek, molenboeken en de reguliere boeken. In een samengestelde lijst zouden de boeken over muziek en de molenboeken de lijst helemaal vertekenen.

’t Is uit de geschiedenis dat men leert.

14 Historische plaatsen in de lage landen Prof dr. A.F. Manning en Prof dr. M. De Vroede

13 Kruisvaarders Thomas F. Madden

12 Geschiedenis der Kruistochten Gustave Doré

11 1302 en de gevolgen

10 The timeline of Medieval Warfare Phyllis G. Jestice

9 De Tempeliers Marylin Hopkins

8 Vilain XIIII Piet Lenders

7 Klein Duitschland Dirk D’Haese

6 Discovering Roman Britain Andrew McCloy and Andrew Midgley

5 Het Aalsterse tijdens de Oostenrijkse successieoorlog (1740-1748) een tijdsbeeld Marnix Cherreté

4 An illustrated history of Britain David Mcdowell

3 Edward III Monarch of Chivalry Bryan Bevan

2 Before the black death Bruce M.S. Campbell

1 The time traveller’s guide to Medieval England Ian Mortimer

Wat betreft de ‘echte’ historische boeken valt al direct op dat onze interesse vooral gaat naar de middeleeuwen zowel bij ons als in Engeland. Een aantal boekjes sluit aan op onze zoektocht tijdens de vorige zomervakantie in Wales naar sporen van onze Vlaamse aanwezigheid aldaar. O. a. Wizo the Fleming die na 1066 zich daar vestigde en van wiens aanwezigheid men er nog kasteelrestanten aantreft. Edward de 3e speelde een grote rol in de verhuis van Vlaamse wevers naar ‘Little England Beyond Wales’ omstreeks 1300. De periode ‘Before the black death’, zeg maar een andere kijk op de waanzinnige 14e eeuw. De benadering van Ian Mortimer om een reisgids te maken over de middeleeuwen is leuk en het leest ook makkelijk, al heb ik het zeker nog niet uit. Pas op 5, 7 en 8 vinden we enkele boeken over de geschiedenis dichter bij ons. ‘Klein Doschland’, was ooit de naam die men aan Lede, bij Aalst, gaf omdat er zich indertijd een pak Duitsers waren gekazerneerd in o.a. het nu ter ziele gegane ‘kasteel van Mesen’. Ook de oorlogsburgemeester zal er niet vreemd aan geweest zijn dat men Lede deze bijnaam gaf. 6 en 8 handelen over de ongewoon boeiende periode uit de tweede helft van de 18e eeuw. De periode waarin ook de molenaars op de Nieuwerkerkse windmolen actief waren en ze allerhande inscripties in de meelbak kerfden. Waar ligt het verband? Deze literatuur helpt ons in onze zoektocht. Lagen de Tempeliers of dan toch de Kruisvaarders aan de oorsprong van onze windmolens? Nu ik tijd heb is het aangenaam lezen in literatuur over dereglijke onderwerpen.

Geschiedenis ‘in het klein’.

10 Kultureel jaarboek 1980 Prov. Oost-Vlaanderen

9 Inleidende nota over de Lijst de Heerlijkheden van oost-Vlaanderen Jos Denys

8 Kijk op Erondegem Etienne De Wint

7 Geel boekje – de grOOte kuis 2011 Draekenieren

6 Kludden Aalst

5 Landbouw in Brabant en Vlaanderen in het midden van de 17e eeuw Richard Weston

4 De mens, het erfgoed Spel van geven en nemen Patrick De Rynck

3 Provinciaal Openluchtmuseum gids Botrijk Mark Laenen

2 Abdijen-abc Dirk Hanssens

1 Amylum, de oudste Aalstenaar M. Verleysen

Streekgeschiedenis en ander materiaal om onze eigen geschiedenis beter te documenteren vonden we ook dit jaar weer in tal van heemkundige tijdschriften, zoals Ons Heem en in Het Land Van Aalst. In enkele jaarboeken van het Scheldeland en de Gaverstreke. Meer kennis opgedaan over onze veroverde gebieden in Frankrijk dankzij de Zanekin uitgaven. Info uit Wettelijke Passeringen, Gezinsreconstructies en boekjes over Oude Oost-Vlaamse huis- en hoevenamen. Het Kultureeljaarboek uit 1980 bevat een schat aan info over molens. Intressant om lezen is zeker hoe het er aan toeging in onze landbouw in de streek van Lokeren en Brabant tijdens de 16e eeuw en dit dan nog gezien door de ogen van een Engelse bezoeker. Hij zal vast en zeker een aantal technieken meegenomen hebben naar East Angglia. De topper afgelopen jaar was toch wel een, voor geen geld, gevonden Kringloopwinkel vondst over Amylum, de oudste inwoner van Aalst. Een boek dat mooi aansluit bij onze molenbib in opbouw, want in Aalst is er al bij al niet meer zoveel overgebleven dat verwijst naar de vroegere graancultuur. Leuk detail, enkele dagen later lag een ander exemplaar bij de Slegte in het uitstalraam voor de ronde som van 45 euro. Ook al bij dezelfde Slegte gevonden: een kijk op Erondegem met tal van oude foto’s . Ter gelegenheid van de monumentendag werd een mooi boek uitgegeven over de verschillende soorten erfgoed. Materiaal over de heerlijkheden van Aalst, of hoe onze streek er vroeger uitzag, en aan wie ze zoal toebehoorde. De gidsen over Abdijen en over Bokrijk leveren een leidraad bij ons verleden.

De reguliere lijst.

20 Bossen en wouden Marc De Coster Jean-Paul Herremans

19 Calorieëntafels tabellen v/h omzetten Spitzer -Hettinger

18 Wandelingen door het land van het Stromende Water Jean-Michel Ugeux

17 Verlaag je cholestorol in 60 dagen Netsense bvba

16 The West Country Eclipse 11 august 1999 Patrick Moore

15 Wandelen in versterkte steden Philippe Bragard, Johan Termote, John Williams

14 Het bouwbedrijf in de Lage Landen tijdens de Middeleeuwen A.L.J. Van de Walle

13 Ipod en Itunes tips en trucs Kris Merckx

12 Het niet-officiële Ipod boek E.F. Engelhardt

11 The two of us My life with John Thaw Sheila Hancock

10 Hoe begin ik een bed & breakfast? Erwin De decker

9 Get to the top on Google David Viney

8 Joomla!-templates ontwerpen 2e editie Van Duuren Media

7 Ipod Fully loaded Andy Ihnatko

6 Servire’s encyclopaedie Werktuigbouwkunde prof. Ir. F. Westendorp

5 Hightech machines 19e eeuw Stefano Delprete

4 Middeleeuwse techniek Prof dr. Ir, R. J. Forbes

3 De bouw van een kathedraal Jean Gimpel

2 Vertellingen van de Pelgrims naar Kantelberg Geoffrey Chaucer

1 Nordurferoin mikla Jan Peremans

Buiten categorie schafte ik tijdens de Bredevoortse boekenmarkt op tweede paasdag een plastic tas gevuld met boeken over Belgische en Vlaamse onderwerpen aan, met de bedoeling ze later ‘nog wel eens te verlappen’ voor iets meer dan de paar euro’s die het hele zooitje koste. Nederlanders kennen dus nog het woord dumpen als het moet. Vul maar een plastic zak, maar let op hij mag niet scheuren en alles moet er in kunnen. Al kan het ook dat de inhoud vroeg of laat in een of ander containerpark terecht komt. In deze lijst vergeten we ook even de in onze kringloopwinkel aangeschafte boeken en beperken we ons tot het betere werk. Al heb ik ook Chaucer’s vertellingen van de pelgrims naar Kantelberg zeer goedkoop aangeschaft. Deze pocketuitgave bevat een aantal vertellingen, maar echter niet de vertelling van de Meier en de Molenaar, waardoor het dus als molenaarsboekje niet kan meetellen. Topscore voor het reisverslag in dagboekvorm van Jan Peremans. Dit was ook al een vondst bij de Slegte. Het betreft een boek dat waarschijnlijk werd uitgegeven in eigen beheer want ISBN nummers zijn ver te zoeken. De merkwaardige titel en de man die op de omslagfoto voor een of andere schuur zit zorgen er niet direct voor dat dit een besteller is geworden. ‘Nordurferoin mikla’, vertelt over een periode van meerdere jaren waarbinnen de auteur te voet door Europa trekt. Van uit de omgeving van Leuven eerst naar het zuiden, Compostella, en vervolgens over de plas dwars door Zuid Engeland om over de Severn verder te vervolgen via Offa Dyke’s pad naar Noordelijk Engeland. Verder via Rotterdam waar onze wandelaar een tijd vertoeft als consul, naar Duitsland, Denemarken, Noorwegen om te eindigen in Ijsland. De man heeft ongelofelijk veel aandacht voor bomen, planten en vogels. Ik heb het gekocht omdat ik, na wat geblader, vooral geintresseerd was in zijn tocht langs de grenzen van Wales en Engeland. Op plaatsen 3 tot 6 weer een hoop werk in het kader van verder onderzoek naar het ontstaan van de eerste staakmolens. Het kan nooit kwaad om wat literatuur te verslinden over kathedralenbouwers en over de technieken die ze in die tijd, de vroege middeleeuwen gebruikten. Een blik op de machines uit de 19 e eeuw geeft ons vooral een beeld van de verdwijnende middeleeuwse technieken. Volgen enkele ICT- gerichte boeken. Werkboeken om in de toekomst zowel onze websites, als onze blog- en fotosites eens goed onder handen te nemen en te moderniseren. Meer kennis over Ipod kan ook nooit kwaad. Tot slot op 10 een handleiding voor het inrichten van een B&B. Wie weet richt ik ooit nog, privé voor mijzelf, mijn eigen b&b in. De ruimte en de mogelijklheden zijn er. Verder treffen we zelfs enig echt leesvoer aan . Een biografie over Morse, de echte dan. Nog meer Tips en trucs voor de Ipod. De beste uitvinding van de laatste 100 jaar, want het laat mij toe fietsend langs de Schelde op een behoorlijk goede manier te genieten van mijn veel te grote muziekcollectie. Wandelen in versterkte steden rondom de Noordzee voert je langs Noord Frankrijk, door onze veroverde gebieden, door Kent, en uiteraard West Vlaanderen tot Zeeland. De verdere top twintig lijst wordt vervolledigd met nuttig werk over gezondheid natuur en beentje- strekje materiaal.

Molenliteratuur.

30 Willingham mill

29 De hertogelijke wind en watermolens binnen Zevenaar

28 Woollen mills

27 Hellevoetsluis ‘Tik van de Molen’ H.C. Geuze

26 A guide to Sarre Windmill Guide

25 Le Meunier de Paris Somogy Editions d’Art

24 Arnhem museum

23 England’s vanishing Windmills A.E.P. Shillingford

22 De Gelderse molen Jaargang 1988 1, 2e

21 The Windmills of Thomas Hennell Alan Stoyel

20 The Watermills of east Malling and Wateringbury streams Michael J. Fuller

19 De la mule-Jenny à l’ordinateur Maurice Leclercq

18 Duitse watermolens

17 Zuid Hollandse molens

16 Wind- en watermolens Provincie Antwerpen Paul Hendriks

15 32 Nederlandse molens in het landschap Leen Molendijk

14 Alte Mühlen im Münsterland Alois Schwarz – Bernhard Fritsche

13 Limburgse Windmolens in heden en verleden Werner Smet – Herman Holemans

12 The Windmills of Kent Jenny West

11 Museumgids Provinciaal domein Puyenbroeck Molenmuseum Peter Wezenbeek en Etienne Dhondt

10 Een molenvriend 1871 – 1951 Pieter Boorsma

9 Essex windmills Millers & Millwrights Kenneth G. Farries

8 Windmills of Anglesey Barry Guise and George Lees

7 Oost-Vlaamse watermolens Bauters-Buysse

6 Molens Routes, historie en achtergronden ANWB fietsgids

5 Les Meuliers Meules et pierres meuliéres dans le bassin parisien Agapain

4 De Molens van de Zwalm Frans Verlaeckt

3 Windmill land Allen Clarke

2 Dictionnaire historique et technique du moulin dans le Nord de France Yves Cautant

1 De standerdmolen Erik Tijman, Jan Scheirs zn Dick Zweers

Op vlak van molenboeken was het een goed jaar. Wat zeg ik? Meer dan een goed jaar. Ook een behoorlijk duur jaar. We schaften naast enkele nieuw verschenen boeken, een pakket tweedehands materiaal en zelfs enkele archiefstukken aan. Deels aangeschaft te lande, en deels aangeschaft in het dichtbijgelegen Albion. Toch viel de vangst in Hay-on-Wey dit jaar wat tegen. Hay-on-Wey, biggest booktown in the world. Je moet er toch tenminste een keer per jaar naartoe kunnen gaan. En dat hoeft zelfs niet uitsluitend voor boeken te zijn, want je kan er bijv. ook genieten van de natuur in de Brecon Beacons. Genieten van de zuivere lucht in dit rustige bergdorpje, even voorbij Abergavenny en de Black Mountains, op weg naar Brecon waar jaarlijks een van de grootste jazzfestivals ter wereld plaatsgrijpt is een aanrader. Al is rustig mogelijks wat overdreven. ’s Zomers staat de ruime parking reeds van in de voormiddag overvol, en is het vaak aanschuiven in sommige piepkleine winkeltjes. Een paar jaar geleden hadden ze hier tijdens hun boekenweek, in mei, niemand minder dan Bill Clinton nog te gast. En toch is het geen Engelstalig werk dat met onze ‘gouden pen-prijs’ mag gaan lopen maar integendeel een goed Nederlands uitgegeven boek. Zeg maar een standaard werk over de ‘staakmolen’ die boven de Moerdijk ‘standaardmolen’ wordt genoemd. Het meesterlijke boek van Yves Coutant, een ‘dictionaire’ met molentermen uit vroegere eeuwen is verdienstelijk tweede. Coutant incasseerde reeds de I.J. de Kramer Pijs 2010 van Tims (*). Het is een behoorlijk duur boek. Gelukkig heb ik hiervoor kunnen putten uit de giften van mijn oud collega’s. Bijeengeschraapt naar aanleiding van mijn vlucht op de werkvloer, nadat de crisis als een bom was ingeslagen in de financiële wereld in 2008 2009. Waarvoor dank. Windmill land op drie dateert uit 1936 en behelst een aantal verhalen over omzwervingen langs molens in minder gekende Noord-Engelse contreien. Eerder zeldzaam. Ter gelegenheid van de opening van de gerestaureerde Zwalmmolen in Mu kzwalm werd door de hemkundige kring een mooi overzich uitgegeven over de hudige en verdwenen molens uit deze fusiegemeente. Helemaal in de trant van het twee jaar eerder verschenen werk rond de Herzeelse molens. Een vijfde plaats reserveren we voor een studie over molenstenen uit La-Ferté-sous-Jouarre, het mekka van de molenstenen noord-oostelijk van Parijs. Fietsen in Nederland van molen naar molen. De ANWB zorgde voor een knappe handleiding. Nog maar eens het Bauters-Buysse boek over de Oost-Vlaamse watermolens gekocht. Kan altijd van pas komen. En net voor het Pieter Boorsma boek, gekocht in boekenstad Bredevoort helemaal in de Achterhoek, treffen we nog twee streekgebonden molenboeken aan, beide gekocht in Wales. Windmills of Anglesey is een must, want er blijft daar nog slechts een werkende windmolen over. Informatie over wat er ooit was is dus meer dan nodig. Essex windmills, Millers & Millwrights is een deel uit een serie van 5 boeken over het molenrijke Essex. Aangeschaft op de boekenzolder in Llangollen (spreek uit Lang-gouflin). Tussen plaats 10 en 20 bevindt zich een reeks werken die een mooie staalkaart van onze omgeving laten zien. Molenboeken over Limburg, Kent, Münsterland, Antwerpen en Zuid-Holland. Aandacht voor de ‘spinning Jenny’ die over de plas werd gebruikt in verder ge-evolueerde watermolens. Het Engelse woord mill voor molen is over de plas samen met de industriële revolutie mee overgegaan op ‘fabrieken’ ontstaan uit vroegere molens, waardoor een fabriek vor altijd een ‘mill’ is gebleven. Het betreffende boek handelt over de jenny’s in Frans-Vlaanderen. De molenboeken over East Malling en Kent en het onvolprezen Windmill Land trof ik allevier aan in twee verschillende winkeltjes in Machynlyth. De vroegere hoofdstad van Wales, waar wanneer je geluk hebt je nog wel eens een Robert Plant tegen het lijf kunt lopen in de lokale ijzerwinkel, zoals de shopkeeper mij ooit meedeelde. Hij heeft daar een ‘doeningske’ in Artists Valley. Ook Bron-Yr-Aur ligt er op een steenworp vandaan. En deze laatste gedachte brengt ons dan weer naadloos bij het overzicht van de aangeschafte muziekboeken, waarover morgen meer.

(*) Tims = The International Molinological Society.

Gisterenavond werd op TV één nog maar eens een herneming uitgezonden van Midsomer Murders. De serie waarin John Nettles de streek rond Causton tracht te zuiveren van ongure individuen die er telkens weer in slagen om per aflevering drie a vier personen het hoekje om te laten gaan. Gisteren betrof het een dertig jaar geleden gepleegde moord die plots een vervolg kreeg wanneer alweer enkele verwante personages er aan gingen. Midsomer Murders behoort tot de betere Britse detective reeksen maar Barnaby haalt het bij lange na niet van Morse, Rebus of Jack Frost. Waar Midsomer wel in scoort is de aandacht voor het rijke Engelse platteland ergens in de buurt van The Cotswolds. De aflevering van gisteren ‘The Fisher King’ liet ons o.a. een mooie Susannah Doyle zien, die een bakkerswinkeltje uitbaatte in het dorp. Doyle is ondermeer bekend door rollen in ‘Drop The Dead Donkey’, ‘About a Boy’ en ‘Ballykisangel’. Jim Carter vertolkte de rol van ‘Nathan Green’ die in de plaatselijke watermolen woont, en in eerste instantie als hoofdverdachte wordt opgevoerd. Carter heeft een lange carriere achter de rug waarbij ons vooral zijn rollen in ‘Not The Nine O’Clock News’ en het onvolprezen ‘Top Secret’ (zie foto) opvallen.

Green woont in de molen. De watermolen die fungeert in de aflevering, met prachtig houten waterrad, is gelegen langs de Theems in de buurt van Reading. Het dorpje heet Mapledurham, en laat dit nu een van de lokaties zijn die wij aandeden vorig jaar in mei ter gelegenheid van de Open Mills days in Groot Brittaninë.

Terwijl ik de foto nam vanaf de straat gezien, pal voor de kerk, kreeg ik direct het gevoel: ‘ik ken dat beeld’. Ik heb dit al ooit ergens gezien…een foto, de aflevering van Midsomer in 2004? Nee niets van dat alles. Ik had de foto reeds gezien in 1970, zei het wat in een omfloerste versie. De lokatie werd in die tijd gebruikt voor de hoesfoto van het eerste album van de heavy band Black Sabbath. De in nevels gehulde engelenfiguur was er deze keer niet.

Het was een mooie dag, die dag in mei, en ik bleef er een tijdje genieten van de lentezon, op dat ogenblik onwetend van het feit dat Pangbourne amper een dorp verder was, waar een boothuis staat waarin ooit Jimmy Page woonde en waarin heel wat zeppelin materiaal is ontstaan. Ik moet dus nog een keer terug, en wie weet kom ik dan opnieuw de man met de gieter tegen.(*)

(*) de man met de gieter wordt een afzonderlijk verhaal.

Cultuurverschillen tref je overal in de wereld aan. Zo is het in Vlaanderen heel normaal dat er tot eind januari nieuwjaarswensen worden gedeeld. Wie Engeland een beetje kent weet dat men daar de beste wensen voornamelijk verstuurd in december. Engelsen durven je reeds hun wensen toesturen op 1 december. Het lijkt er soms op of ze willen de eersten zijn.

December is ook doorgaans de maand waarin al onze bladen vol staan met lijstjes en overzichten om horendul van te worden. Een jaar moet voorbij zijn om er op terug te blikken. Januari is hiervoor de uitgelezen periode. We zijn nog niet ver genoeg gevorderd in het jaar om er al echt van te genieten. En anderzijds willen we ontsnappen aan de winterblues, die zijn hoogtepunt kent op de derde maandag van januari. De zogenaamde Blue Monday.

Wij hebben in 2010 weer veel te veel gespendeerd aan cultuur. Weer veel te veel CD’s en boeken op de plank bijgezet. Al moet ik toegeven dat het gehalte ‘had ik beter niet gekocht’ toch dit jaar zeer beperkt is gebeleven. Maar wat wil je? Hoe vaak sta je niet voor een uitzonderlijk aanbod. Je vindt niet elke dag een sublieme bootleg van The Firm, of een perfecte verzameling van Elmore James of Sonny Boy Williamson. Laat staan een molenboek uit 1936 waarin je kennis maakt met ongekend molengebied in Noord-Engeland.

Ik heb voor het gemak de cd’s opgedeeld in enerzijds een vakje Classic Rock en anderzijds een vakje ‘Alternatief’. Binnen dit laatste vak komen Jazz, Blues en Rock and Roll aan bod. Een snelle blik leert mij dat ik ook in 2010 een aantal ‘recente werkjes’ heb aangeschaft.

Alweer een mooie staalkaart van wat mij (nog) beroert de dag van vandaag in de muziekwereld. Loop even mee langs de plank met CD’s, DVD’s en boeken over muziek. Morgen lopen we dan wel langs de boekenplanken met al de overige boeken.

Alternatieve genres: een twintigtal items.

Bij de alternatieven krijgen we op

Maanzin album nr 1 – Pieter Embrechts

Hellbound train live 1969-1972 – Savoy Brown

Traneing in – John Coltrane

The art of – John Coltrane

Dealing with the devil – Compilation

All that blues – Compilatie

The rough guide to Blues and beyond + CD Nuru Kane – Compiled by Nigel Williamson

The early years (2cd) – Cliff Richard

Solid Bond – Graham Bond

Son House & Kings of the Delta Blues – Son House & Kings of the Delta Blues

Unsquared Concert – Jon Lord

John Mayall plays John Mayall – John Mayall

Jazz Rag Live at Abersoch Jazz Festival – Jazz rag

10 Blues and Ballads – Lonny Johnson with Elmer Snowden

9 Why should I cry – Lonny Johnson

8 Right to sing the blues – Long John Baldry

7 Dark and Dreary – Elmore James

6 Birds of fire – Mahavishnu Orchestra

5 The Complete Blue Horizon Sessions – Top Topham

4 Peter plays the Blues the classic compositions of Robert Johnson – Peter Green with Nigel Watson –Splinter Group

3 The best of Sonny Boy Williamson – Sonny Boy Williamson

2 The drum battle at JATP – Gene Krupa & Buddy Rich

1 The sky is crying – Elmore James

Clip

Elmore James met de CD’s ‘The sky is Crying’ en het dubbele anthology-achtige ‘Dark and Dreary’ mogen zeker voor wat mij betreft, tot de ontdekkingen van 2010 gerekend worden. Brian Jones was een fan en gelijk had hij, telkens wanneer hij het over Elmore James had. Elmo Lewis heeft de Stones niet in het spoor van Elmore James kunnen houden, en heeft daar stellig onder geleden. Dit zijn op en top goede bluesplaten ‘van voor onzen tijd’, die bovendien nog uitermate goed zijn opgenomen en geconserveerd. Hetzelfde geldt omzeggens ook voor Sonny Boy Williamson ‘de tweede’. Er was ooit in de jaren 30 nog een voorloper van deze Rice Miller. Eigenlijk de echte Sonny Boy die ooit ‘Good morning little schoolgirl’ op de wereld losliet. Alleen al door dit nummer bestaat er nogal wat verwarring rond beide Sonny Boy’s. Rice Miller die zich dus ook Sonny Boy Williamson (de tweede) noemde (de eerste was toen al overleden) kwam in de vroegere jaren zestig vaak naar Engeland waar hij toerde en optrad met o.a. Animals, Yardbirds, en tal van anderen uit het toenmalige blues circuit. Schoolgirl, het nummer dat dus niet van hem was stond wel vaak op de setlist. Deze best of bevat nummers uit de studioplaten die hij ooit uitbracht. De derde plaats voor Krupa en Rich stamt uit 1952 toen ze optraden in JATP (Jazz at the philarmonic). De plaat verscheen pas enkele jaren later. Op deze plaat tref je de ‘oerdrumsolo’ aan, die later voor veel drummers als het ware de basis vormde voor hun solo’s. Wees maaar zeker dat Brian Bennett van de Shadows en alle latere kloppers dit in hun discotheek hadden steken.

Aandacht voor Peter Green die hier subliem de songs van Robert Johnson een beurt geeft. Een eigenaardigheidje is wel dat wanneer Clapton hetzelfde doet, hij daarmee meteen een top cd aflevert die genoegzaam bekend wordt. Green blijft met zijn werk integendeel in de obscuriteit en kan niet uit de duistere hoeken van de muziekbusiness treden.

Een vijfde plaats voor Topham. “Voor wie?” mag je nu al uitroepen. Topham is de enige gitarist ter wereld die zich de titel mag toe-eigenen van ‘originele gitarist van de Yardbirds’ te zijn. De voorloper van het triumviraat van Engelse gitaristen. Inderdaad Topham is de Pete Best van The Yardbirds. Pas toen hij er uitstapte en Clapton zijn plaats innam braken ze door. Topham nam nadien nog een aantal platen op voor Blue Horizon die hier verzameld werden. Hij heeft niet het talent van de drie andere, wat niet wil zeggen dat hij niet goed is. Integendeel. Er lopen andere prutsers op deze aardbol rond die af en toe (wat zeg ik, al te dikwijls) een gitaar omgorden.

Ook Mahavishnu Orchestra vrij goedkoop op de kop kunnen tikken. Tijdens het beluisteren van deze plaat flitsten we even terug naar Jazz Bilzen. Long John Baldry trof ik aan in een van die platenshops waar ik nog regelmatig kom. Een van de weinige echt goede tweedehands winkeltjes. Zoek het niet direct want het ligt ergens goed verscholen in Chester. De laatste keer dat ik er langs kwam trof ik er werk aan van Long John Baldry en Tim Rose. Een jaar geleden ook nog een curiosum Cd met 27 verschillende versies van Stairway.

Op mijn zoektocht naar de echte wortels van de blues heb ik dit jaar Son House en Lonny Johnson gekocht. Bij Johnson is het uitkijken want er is echt zeer veel materiaal van hem op de markt. Zij het dat een pak daarvan ‘crooners stijl’ nummers bevat, wat op zich niet betekent dat deze minder goed zijn. Wij zoeken het toch meer bij de gitarist Johnson.

Classic Rock:

Over naar de reguliere CD’s die afgelopen jaar onze rekken vervolledigden, en waartussen we toch zelfs enig recent materiaal aantreffen. Een selectie uit een lijstje van ongeveer 50 stuks. Totaalprijs: een slordige 300 euro, wat prijs/kwaliteit gezien nog niet eens zoveel is zou ik schrijven, mocht dit voor een publikatie bedoeld zijn in een of ander consumententijdschrift.

Ik was deze zomer in Engeland en Wales toen de eerste tracks van Band Of Joy op de radio kwamen. Iets waar ik mij gelukkig om prijs, want de radio hier bij ons is toch maar een pot drek. Uiteraard met uitzonderding van Classic 21, en enkele losse programma’s hier en daar verspreid over de andere zenders. Wij blijven dan ook genoodzaakt om zelf onze discotheek verder aan te vullen.

The Concert for Bangla Desh – George Harrison

This was – Jethro Tull

Lost and Found – David Byron Band

From a Dutch tour – Chip Taylor

The Best of The BBC Recordings – Fairport Convention

Three week hero – P.J. Proby

Last train to Memphis – Bobby Charles

The Complete recordings from 1957-58 – The Attack

Live at the Troubadour 1969 – Tim Buckley

Days of Future Passed – Deluxe Edition – The Moody Blues

Live in Glasgow – Paul Rodgers

Pink Moon – Nick Drake

Rockferry Deluxe edition – Duffy

Wonderworld (remastered) – Uriah Heep

Singles Plus – Manfredd Mann

Fork in the road – Neil Young

Wavelenght – Van Morrison

Tommy – Deluxe Edition – The Who

De 20 grootste successen – TVCD – Jaques Brel

Led Zeppelin II – Led Zeppelin

10 Haunted – Tim Rose

9 Wild Thing – Songs of Chip Taylor – Diversen

8 Five leaves left – Nick Drake

7 Good evening NYC – Paul McCartney

6 Moments from the theatre (live) – Dan Penn – Spooner Oldham

5 King Biscuit Flower hour presents – The Steve Miller Band

4 Radioactive ( a sound board recording) – The Firm

3 Le Noise – Neil Young

2 Emotion & Commotion – Jeff Beck

1 Band of Joy – Robert Plant

Official site Plant

Jef Beck gaf er opnieuw een technische lap op met zijn Emotion & Commotion en bovendien kwam hij dit nog even naspelen in een tjokvolle, uitverkochte, AB (dat we dit nog mogen beleven). Beck slaagt er nogsteeds in om zijn gitaar, tremelogewijs, te laten zingen. Hij is momenteel op een punt gekomen waarbij hij zich omzeggens alles kan permiteren. Dit dankzij de schare trouwe volgers die hij opbouwde, op de hem eigen, eigenwijze manier. Geen compromissen. En in feite kunnen we over de nummer drie bijna hetzelfde zeggen. Ook Neil Young sluit geen compromissen, al heeft hij zich deze keer voor Le Noise laten bijstaan door Daniel Lanois, die andere Canadees. En het resultaat mag er zijn . Een solowerkje dat deze keer werd opgebouwd rond de elektrische gitaar van Young, waardoor het dus zeker geen ‘Harvest’-achtige plaat is geworden. Uitkijken dus naar een volgende toernee van Young met of zonder Crazy Horse. Want dat hij deze nummers nog wel ooit in een ‘aangekleder’ jasje stopt behoort tot de mogelijkheden.

‘Radioactive’ van The Firm was een echte vondst. Een moment de gloire in Heist-Op-Den-Berg. En dat was het zeker na toch wel enkele jaren zoeken. De eerste Firm lp was nog behoorlijk snel te vinden. Naar de tweede heb ik enkele jaren gezocht. Nog geen 3 weken na het op de kop tikken, voor amper 3,5 euro, vond ik deze prachtige opname (dubbel CD) van hun afscheidsconcert in Wembley. De opname werd gemaakt via het Soundboard van de mixingdesk, wat kwaliteit garandeert. Tijdens het tweede deel van dat concert gaat Page, voor het eerst na Zeppelin, nog eens los in het nummer ‘The Chase’ uit de soundtrack van Deathwish II waarin hij netjes zijn ‘Dazed en Confused’ truukjes, inclusief violinbow, heeft verwerkt. Groots. De band speelt overigens behoorlijk goed op de andere eigen nummers.

Volgen nog een stuk of wat heerlijke live platen. Eerst Steve Miller met een dubbelaar waar CD 1 een concert uit 73 bevat en CD 2 opnames uit 76. King Biscuit hour presents: Live from Shady Grove in Washington D.C, 1973 en The Beacon Theater, New York City 1976. Het laatste concert klinkt hechter De periode er tussenin lag Miller eigenlijk stil. Enkel in de zomer van 75 onderbrak hij even zijn lange winterslaap om in Engeland op het Knebworth festival mee het voorprogramma van de Floyd te helpen opvullen, bijgestaan door o.a. Dough ‘Cosmo’ Clifford ex-drummer van CCR. Dit was overigens een geslaagd en gesmaakt optreden. De volgende werd opgenomen in een Iers theater en is van de hand van ‘Spooner en Oldham’, de vroegere companen van Alex Chilton in hun Box Tops tijd. Hier laten ze hun eigen composities de revue passeren. Cry Like a Baby was een van hun bekendste.

Dat McCartney nogsteeds rockt als de beste getuigt de ‘Good Evening NYC’ CD en de bijgevoegde DVD. Er bestaan meerdere versies van dit pakketje. Wij kozen voor CD + extra DVD. Een must voor Beatlesfans, want deze live tournee kan beschouwd worden als een ‘promotietournee’ voor het geremasterde Beatles werk.

Op nummer acht, ‘Five Leaves Left’. De ontdekking die ik dit jaar mocht doen dankzij mijn Ipod: Nick Drake. Zijn Bryter Layter hadden we al een paar jaren, en toegegeven, nooit echt goed beluisterd. Ik heb Drake vroeger nooit gevolgd, en mij steeds, zij het verkeerdelijk, wat behoed voor de mogelijke hype rond zijn persoon.

Door dit jaar de biografie van Joe Boyd te lezen heb ik mijn mening drastisch moeten herzien, en ben ik warempel nog een fan geworden. Zij het spijtig genoeg 40 jaar te laat.

‘Wild Thing the songs of Chip Taylor’. Wie kent ze niet? Meer dan waarschijnlijk niet van hemzelf, maar van alle mogelijke andere uitvoeringen. Sommige zoals Wild Thing zijn zelfs in de auteursversie moeilijk te vinden omdat ze gewoonweg niet bestonden in de tijd dat wij ze vermoeden, maar pas jaren later aan het vinyl werden toegevoegd waardoor het lijkt alsof het covers zijn van bijv. The Troggs of Merilee Rush, of zelfs The Hollies. We krijgen ondermeer Storybook Children hier vooral bekend via de Hollandse Sandra en Andress, in de originele versie, naast originele versies van de reeds geciteerde Hollies, Merilee Rush enz…

Haunted van Tim Rose ook al opgepikt in de Chester shop, is zelfs een redelijk recente plaat. Live. Rose is intussen van het shouwtoneel verdwenen. Dankzij Morning Dew werden wij fan, lang geleden in de nu verafgelegen golden sixties. Ik herinner mij nog de ogenblikken aan de ‘Puitenvijver’ waar de transistors naast Honey van Bobby Goldsboro dit nummer aan de goegemeente prijsgaven, terwijl wij in de berm langs de vijver lagen en pretendeerden een of ander vak te blokken voor de examens van 68. ‘Walk me out in the morning dew my honey’…Rose zou later nog toeren in Engeland met een jonge John Bonham in zijn band die trouwens dat goedbetaalde baantje maar niet wou laten schieten voor de dwaze vraag van ene Page uit Londen om in de New Yardbirds te gaan spelen. Grin, grin…en toch wie weet was deze boerenzoon niet beter in de buurt van Kiddeminster gebleven, waar wij hem het afgelopen jaar nog in alle rust op een zonnige dag gingen begroeten.

Morgen meer met boek en deeveedee.

Meer foto’s op ons fotokanaal.

Dat de prinsenverkiezing merkwaardig was is toch wel het minste wat men er van kan zeggen. Slechts één kandidaat, maar dat wisten we al, en nu ook nog de afwezigheid van Keizer Kamiel. Ook de Prinsencaemere zagen we niet in slagorde aantreden. Nee in de plaats kregen we een extra, zeg maar superlang, voorprogramma waarbij de honeurs waargenomen werden door Nicole Ringoir, voorzitter van het feestcomité. De verdere presentatie lag in de handen van Porteplummers Bart en Pascal, die een reis door de wereld maakten langs de carnavalssteden, om toch maar uit te komen in Oilsjt, waar het nog steeds het beste is. Het begon op niveau met De Prinsengarde waar Michelleken, Frank en Pascal zoals gewoonlijk de show stalen. Ook de Fleksies mochten er zijn. Verder was het een en al opvulling van het programma geblazen door tal van ex-prinsen hun liedje te laten zingen. Sommigen al wat beter in carnavalstenue gestoken dan anderen, wat laat vermoeden dat er achter de schermen nogal wat ‘laatstemoment’ improvisatie heeft plaatsgevonden. Toch waren wij niet verveeld, integendeel, want het blijft genieten van Wim, met de gouden stem, de eeuwige Enrico, Jurgen enz…

Kandidaat Kristof bracht een echte show, net alsof hij in concurrentie stond met andere kandidaten. Alleen al daarom verdient hij het om de scepter te mogen zwaaien dit jaar. De show was voornamelijk opgebouwd rond Kamiel en zijn Kamillekes, en het sluiten van zijn vroegere fietsenwinkel: ‘Het Velaupalois’, Het Fietspaleis.

We kregen nog het afscheidsliedje van Den Boein vooraleer het lint werd omgegord bij de nieuwe prins door de dochter van Remongsken (*).

Geniet mee van enkele foto’s. er volgen er meer.

(*) Ilse den berremiester.

Elk jaar opnieuw houdt de Flemish Computerclub (*) op de eerste zaterdag van januari opendeur voor al haar leden. Beste wensen worden uitgewisseld bij een hapje een een tapje. De voorzitter kijkt terug op het afgelopen jaar en licht de sluier op van het nieuwe.

De club werd opgericht in 1987. Dit is in de computerwereld een eeuwigheid geleden. Dat mag al eens onderstreept worden. Het afgelopen jaar traden opnieuw heel wat nieuwe leden toe. Voornamelijk mensen die de verplichte werkdruk hebben afgeschud, en die vaak toch al jaren betrokken waren bij computers zetten de stap.

Reeds twee jaar worden tijdens deze recceptie ook de winnaars van de FCC fotowedstrijd in de bloemtejs gezet en beloond met hoe kan het anders boeken of software. Dit jaar was er geen specifiek thema wat het er voor de jury niet echt makkelijker op maakte. Want hoe beoordeel en vergelijk je een foto van een mooi landschap met een foto van een bloem of een foto van een blijgezind kind?

En toch slaagde ook dit jaar weer de jury er in om de beste foto’s te rangschikken. Foto’s uit de directe omgeving scoorden het best met op de eerste plaats een mooi uitzicht op dorpje bij een Scheldebocht gevangen onder een met cumulussen bezaaide ‘mooi weer’ lucht. De tweede foto laat ons een stukje Dendermonde bewonderen tijdens de afgelopen donkere sneeuwperiode. Een oude half ondergesneeuwde verlaten fiets bij de hypermoderne brug aan de Vlasmarkt met op de achtergrond de zo bekende Dendermondse torens. Een eervolle derde plaats voert ons naar de kust, waarbij we onwillekeurig terugdenken aan ‘De sprong der paarden en de zoete zee’, een verhaal van Mulisch.

(*) Meer info op www.flemishcomputerclub.be

Het jaar is nog maar bezig, en we kunnen al meteen positief nieuws brengen. De koude heeft enkele entoesiaste molenliefhebbers niet kunnen tegenhouden om de handen uit de mouwen te steken.

Lees meer op de website van de Huisekoutermolen.

Het ziet er naar uit indien we tenminste mogen voortgaan op de wijze waarop de pers werd ontvangen. Zag je bij vorige edities amper wie de pers vertegenwoordigde dan viel het op dat er dit jaar komaf werd gemaakt met al wie uit was op een gemakkelijke drink en feitelijk de persconferentie gebruikte als extra nieuwjaarsfuif. Al misten we dit jaar de regerende prins. Kristof, de enige kandidaat, die toch ‘een examen’ mag en zelfs moet afleggen bij de volgende prinsenverkiezing stelde kort zichzelf voor. Achter de tafel namen ondermeer Nicole Ringoir, voorzitter adviesraad feestcomite, Det Fortuin van de dienst stadspromotie, Kamiel Sergant genoegzaam gekend, burgemeester Ilse, en Sandra Hagens van de dienst preventie plaats.

Dit jaar geen papierverspilling meer aan een uitgebreide persmap. Wel to the point samengevatte nuttige gegevens, en dat mag ook eens gezegd of geschreven worden.

Is het omdat Aalst Carnaval nu op de lijst van de Unesco prijkt dat men deze nieuwe aanpak heeft ingevoerd. De wereldpers is er nog niet direct op afgekomen, maar dat kan nog komen, want in Aalst bestaan nu ook Engelstalige brochures over ondermeer Carnaval.

De hoofdmoot van deze persconferentie was voorbehouden voor het uitreiken van een tweetal prijzen, en het voorstellen van een preventiecampagne waarbij men de jeugd op zijn eigen terrein wil benaderen (facebook, netlog,…).

Een nieuwe mooie Carnavalsaffiche.

Nadat bekend gemaakt werd wie de ontwerper wordt voor de vastenavondsverbrandingspop werd de nieuwe Carnavlsaffiche onthuld en mocht ontwerper Gert Schatteman enige toelichting verschaffen. De affiche is deze keer niet ontsproten in een of ander Photshop programma, maar het werd integendeel een echt manueel gepenseeld kunstwerkje. Gert haalde het, en werd geslecteerd uit 16 ingezonden ontwerpen. Gert liet zich inspireren door het enige echte symbool van de Aaltenaars: namelijk de ajuin. Den ajoin of wat hadt je anders gedacht. Beeldvullend, wanneer je toekijkt vanop enige afstand. Inzoomend zie je van dichterbij een alledaags tafereel uit de stad. De ‘mannen’ van ’t stad aan het werk, de burgemeester, Keizer en Prins Carnaval, de Voiljeanet en zelfs de politie . Iedereen die zich voorbereidt op Carnaval. De affiche die op een behoorlijke oplage werd gemaakt zal daarnaast ook nog te bewonderen zijn in een verkleind formaat, op pins en medailles en natuurlijk via de websites van de stad en van DRA.

Gert Schatteman is een echte Aalstenaar. Zijn roots liggen in 1970. Grafisch ontwerper, sculpteur, vormgever, you name it…koppensnijder, enz… Gert is daarnaast nog lid van de adviesraad Feestciomité waardoor hij o.a. meewerkt aan de organisatie van de Carnavalsbeurs. Recent nog tijdens het grote volksfeest ter ere van de Unesco opname was Gert te bewonderen als koppensnijder.,

Carnaval praktisch.

Tijdens het driekoningenfeest op 7 januari in de Sint-Annazaal wordt de prins voorgesteld aan het publiek. Men keert dus wijselijk terug naar een vroegere lokatie voor dit feest. Dit jaar is er over de prinsenverkiezing reeds heel wat te doen geweest, ondermeer naar aanleiding van het feit dat er slechts een kandidaat aantreedt. Toch zal deze enige kandidaat moeten strijden voor zijn titel, net als andere kandidaten de voorbije jaren. Hij is dus nog niet bij voorbaat gekroond. Er wordt bij deze verkiezing tevens een echt carnavalesk voorprogramma beloofd. Treden zeker aan: de Prinsengarde met een spetterende show, gevolgd door shows van de Prinsencaemere, de Fleksies en Porteplum. Presentatie ligt, zoals dat ook bij voorgaande edities het geval was, in handen van Keizer Kamiel. Noteer nu reeds de datum van 22 januari in uw agenda. Tickets kunnen online besteld worden vanaf 8 januari om 9 uur via de website van de stad. Wist u overigens dat deze verkiezing zal te volgen en te bekijken zijn op het Internet dankzij DRA die hiervoor net als vorig jaar samenwerkt met AVP.

De jeugd kan opnieuw deelnemen aan enerzijds een tekenwedstrijd en anderzijds een wedstrijd om het Ros Balatum te mogen bestijgen. De Dendermondenaren zullen opnieuw met spijt in het hart moeten toekijken, want hun ros bestijgen behoort niet tot de mogelijkheden.

We hadden het er reeds over en het is intussen genoegzaam bekend: Aalst Carnaval prijkt op de lijst van het Unesco werelderfgoed. Je verneemt er alles, en nog veel meer over op Made in Aalst. Geen internet? Dan kan je terecht in het carnavalsmuseum in ’t Gasthuys – Stedelijk Museum Aalst, om ook daar in de geschiedenis van Carnaval te duiken.

Heb je nog kleine koters? Kijk dan nu reeds met ons mee uit naar de kermikrant die op 21 februari verschijnt en gratis bij elke Aalstenaar in de bus zal vallen.

Zeker niet te missen, op 5 maart, pal voor de feestelijkheden losbarsten is de Carnavalsraadzitting, waar doorgaans de ene en de andere, zij het op ludieke wijze op flessen wordt getrokken.

Aan de gebeurteniussen die plaatsgrijpen tijdens de Carnavalsdriedaagse werd niet gesleuteld. De zondagsstoet is ook nu weer te volgen via Internet. Dit voor diegenen die zelf niet ter plaatse kunnen geraken, vanwege slecht ter been of verblijvend in een of ander ver buitenland. Ook dit jaar nodigt DRA enkele oud-prinsen uit achter de micro, om het geheel te kaderen, en als het ware van uit de buik van Carnaval, commentaar te leveren bij al dat moois.

Op maandag, de ajuinworp, de dans van de Gillis en de maandagsstoet. Dinsdag blijft vootrbehouden voor de Voiljeannetten die in stoet de stad rondtrekken. Niet te missen, en uniek in deze wereld.

Enkele vernieuwingen.

Belangrijk nieuws voor wie deelneemt aan de Carnavalsstoet valt er enerzijds te noteren op vlak van jurering en anderzijds op vlak van veiligheid. Zeg maar verzekering.

De Losse groepen haden zelf reeds voor een charter gezorgd de voorbije jaren onder impuls Jan Louies en Jacky De Pauw.

De stad heeft zijn reglement en dit fameuze charter op elkaar afgestemd, en dit moet uiteindelijk elke losse groep ten goede komen. Opgelet dus, want wie zich niet inschrijft bij de stad of bij het charter, mag eigenlijk niet deelnemen. Opletten geblazen dus of Aalst kampt, mogelijks binnenkort, met ‘illegale’ Carnavalisten.

Waar zeker zal naar uitgekeken worden is de vernieuwde jury en het daarbijhorende vernieuwd jureringsreglement. Aalst is de democratische toer opgegaan en het is dus niet meer het stadsbestuur dat de jury samenstelt. Wordt hiermee de zwarte piet nu doorgegeven aan Jan Publiek? De jury zal nu samengesteld zijn uit een groep van personen die zijn ingegaan op een openbare oproep die via website, en via het krantje Denderend Aalst werd gelanceerd. Iedereen kon zich dus kandidaat stellen. We zijn benieuwd naar het resultaat van deze oefening. En het blijft niet bij dit verschil. Ook de jurering zelf, en de puntenverdeling werden herbekeken. Elk jurylid is nu verplicht om reeds bij de vorming van de stoet de groepen te gaan observeren. Bij de puntenverdeling (zie tabel) ligt bij de Grote Groepen de nadruk voor 60 procent op de praalwagen, daar waar dit bij Middel- en Kleine groepen slechts voor 50, respectievelijk 30 procent meespeelt.

Kleine groepen moeten dan weer meer aandacht schenken aan kostumering en thema. Bij de Kleine Groepen weegt de kostumering en het thema door voor 35 procnt. Bij de Middelgrote voor 25 procent en bij de grote amper voort 20 procent.

Professioneel is zeker ook het feit dat vanaf nu alle reglementen goedgekeurd en gestemd zijn door gemeenteraad. Dus geen vodje papier meer dat om de haverklap wijzigt.

Wat veiligheid betreft vinden we enkele reeds beproefde technieken terug, naast enkele nieuwigheden. Zo zal tijdens de popverbranding de markt opnieuw in vakken worden opgesplitst, zoals men dat de dag van vandaag ook doet bij de grotere popconcerten. De Grote Markt zal ook nu weer voor Megakarren (langer dan 1,5 meter) verboden terrein zijn. Heb je dinsdagavond bij de popverbranding pech omdat je te laat aangezet hebt naar de Grote Markt, loop dan snel door naar het Vredeplein waar je alles op megascherm kan volgen. Generatoren zijn uit den boze in de Carnavalszone (binnen de Wallenrting voor de Aalstenaars), behalve voor ingeschreven groepen tijdens de stoet, maar ook daar moet men zich aan een reglement houden. Zo zullen vanaf 2013 enkel nog Dieselgevoede generatoren worden toegelaten.

Een veilige en nuchtere Carnaval met Zjangsken en Netjn.

Nieuw is dat men met de horeca uitbaters is kunnen overeenkomen om enkel dranken te schenken in plastic bekers. Breng dan a.u.b. zelf geen glas mee van thuis. En zo is iedereen weer eens gelijk voor de wet. Wat kan de wereld toch mooi zijn. En nu we het toch over alcohol hebben nog dit. Ga er maar van uit dat de ‘whisky-ploegen’ van de Lokale Politie Aalst op pad zullen zijn. Al hopen ze in Aalst dat het allemaal zover niet hoeft te komen. Daarom wordt binnenkort via aanplakborden op de bussen van de Lijn en ook via facebook de aandacht getrokken op ‘Zjangsken en Netjn’, die u en mij aanraden om op een deftige manier Carnaval te vieren, vernemen we van Sandra Hagens.Want Aalst besef’t meer dan ooit dat de naweeën van een slechte pers jaren kunnen blijven hangen. Incidenten worden vaak ten onrechte uitvergroot op tv en via de verderafgelegen pers. Geef ze dus de kans niet en doe zoals Zjangsken, en niet zoals Netjn die Carnaval vanuit de goot meemaakt. Gilles Van Schuylenbergh die reeds heel wat ervaring heeft met Youtube en andere nieuwe media, en die bovendien de tekenpen goed hanteert zorgde voor het ontwerpen van de twee ludieke figuurtjes. Van hen kun je leren hoe je op een ‘bien’ correcte manier toch kunt Carnaval vieren zonder straalbezopen te zijn. Uitkijken dus naar de busen van de Lijn die vanaf 15 februari Zjangsken en Netjn meevoeren.

Noteer alvast in je agenda.

In de marge van het Carnaval zal naar jaarklijkse gewoonte terug de carnavalsradio van DRA actief zijn, wordt de traditionele fotowedstrijd van DAK georganiseerd (16 tot 18 april worden de foto’s tentoongesteld), en zal door AVP het Carnaval worden gefilmd en op DVD worden verspreid.

Genoeg dus om naar uit te kijken, want eens Carnaval voorbij, wordt het opnieuw vasten en wachten tot volgend jaar. En toch zullen we steeds zoals alleen Kamiel dat kan blijven uitroepen…Weir doen voesj…

Uw reporter ter plaatse. Aalstenaars thuis en in het buitenland twijfel niet, stem nu reeds af op Digitale Regio Aalst voor het beste Carnavalsnieuws.

Sneeuwpret. Dit jaar in december hebben we er kunnen van genieten. Intussen is de dooi ingetreden, en ligt de wereld er terug wat drassiger bij. Nog even terug naar maandag. Overigens was het behoorlijk stil langs de wegen, zeker wat betreft fietsers.

Fietsen langs de hoofdwegen levert geen problemen meer. De wereld ligt er weeral iets minder mooi bij. Het is beginnen dooien. Gisteren leek alles nog zoveel mooier. Een witte wereld tijdens deze laatste week van het jaar. Vorige week toch even forfait gegeven en de fiets op stal gelaten. Het is niet omdat onze straat mooi zoutvrij is gehouden, dat we overal over nog kunnen genieten van hachelijke wegen. Helemaal niet. Fietspaden langs de gewestwegen liggen er ijsvrij bij. Ik stel wel vast dat men er te Lede, vooral op de korte verbindingsstraten, nog maar eens met zijn klak naar gegooid heeft. Iets anders verwacht? Natuurlijk niet. Geniet mee van 25 kilometer sneeuwfietsplezier.

Ik fiets de Bellaert op en de Keiberg af, langs de plek waar ooit een stenen grondzeiler de wacht hield, wachtend tot het koren, gegeeld door de zon, werd aangevoerd. Weinig ijs op de weg. Je weet maar nooit met stillere wegen. Ik neem geen risico en laat de Honegem, en de landelijke wegen langs de Cottemmolen voor wat ze zijn. Via Putstraat, Kleine Steenweg, Botermelkstraat, de Kat (Dorpstraat) en verder de Ommegangweg verlaat ik Erpe, bij de bruggen over de autostrade en de ‘maalroet’. Edixvelde, een gehucht waar een strook weg, precies breed genoeg voor een auto werd vrijgemaakt. ’t Is dan ook maar het achterste gat van Aalst, bedenk ik. Eenmaal de Jeruzalemstraat op, richting windmolen, ligt de betonweg er fantastisch bij. De Kruiskoutermolen staat te glunderen onder een waterachtig zonnetje. Ik ben speciaal tot hier gereden om vast te stellen waar nu precies de hoogspanningslijn de Schoolstraat kruist. Toch nog meer dan een lap grond verder dan waar het kapelletje staat. Kwestie van naderhand wat makkelijker kadasterplannen te kunnen lezen en begrijpen. De Diepestraat fietst snel en veilig bergafwaarts naar de Molen Ten Broek, tegenwoordig beter gekend als ’t Hofschuurke. Ik duik de eerstvolgende straat naar beneden in, naar de vallei van de Molenbeek, om er onmiddellijk weer uit te klimmen via een smalle redelijk ijsvrije straat richting Steenberg te Bambrugge. Wat verder langs de Oudenaardse baan duik ik Prinsdaal in. Toch even gestopt, halverwege. Tijdens mijn stamboomonderzoek heb ik kunnen vaststellen dat een tak van mijn voorouders hier ergens is ontstaan. Veel huizen van voor 1900 staan er hier niet meer is het enigste wat ik met enige zekerheid vaststel. Nochtans, volgens de Popp kadasterkaarten van omstreeks 1850 moeten ze er wel gestaan hebben, daar vlakbij de bocht, van waar je de watermolen ziet staan. De molen is heden ten dage volledig opgegaan in de industriële maalderij van Van Sande. Prinsdaal afrijden is bijna niet te doen. De weg die openligt door wegenwerken is nog quasi volledig ondergesneeuwd. Gelukkig ligt de weg nog mooi hard onder het ijsdek. Nu verder rechtuit richting Hof te Zonnegem, wat eigenlijk officieel Hof Ten Diepenborre heet en aan de Diepenborgstraat ligt. Nog een echte vierkantshoeve met in het midden van de binnenkoer een welriekende mesthoop. Wat verder takken we af in de Windmolenstraat richting Vlekkem voorbij het gedenkkruis van Engelbert Van Den Bossche. De veldwachter van Vlekkem die op die plek in 1873 werd vermoord, ‘tijdens de uitoefening van zijnen dienst’. Engelbert was er reeds champetter sedert 1848. Omgebracht door enkele stropers, die hij net ervoor noch had gadegeslagen van achter de windmolen van Vlekkem. Het landschap is er niet helemaal hetzelfde meer. Vlekkem is doormidden gesneden door de E40. De recent geplaatste geluidschermen langs die E40 hebben dit verscheurd zijn enkel nog wat meer geaccentueerd. De klok op de kerk wijst kwart over vier aan. De kerststal voor de kerk is mooi hersteld. Enkele dagen geleden berichtte de gazet nog over de onbekende vandalen die weermaar eens toegeslagen hadeen in Vlekkem. Deze keer werd de pollepel van het beeld van ‘De Sopeter’ er net naast met rust gelaten. De Sopeter verwijst naar de vroegere spotnaam van de Vlekkemnaren. “Sop?” Ik hoor het je zo vragen. Sop is een oud boers gerecht waarbij in koude melk brood of beschuit werd geweekt. Tegenwoordig haalt men al snel zijn neus op voor dingen als sop of nog zoiets: ‘smoelpap’, of men verheft het in het andere uiterste tot delicatesse in een of ander debiel TV-programma. ’t Is maar hoe je het bekijkt.

We laten Ottergem rechts liggen en fietsen via het Vissenstraatje richting Strijmeers. Een naam die bij ons voor eeuwig zal verbonden blijven met ‘The Sweet’. Die van Funny Funny en Coco. Al is het zeker en vast niet voor die hits uit de vroege jaren zeventig. Strijmeers, dat is ‘Het Dravershof’, Martine en Brigitte, de Rie en zijn broer. De Cois die er in de luster hing (een oud karrewiel opgehangen aan het plafond als luster). Wat kun je meer verwachten wanneer, begin jaren zeventig, wanneer een Gentse stadsmens een café overneemt in een boerengat, en zijn deuren pas sluit wanneer de buurvrouwen hun stoepen hebben geborsteld. Wanneer het ochtendgloren reeds plaats gemaakt heeft voor hat al te felle zonlicht. Wanneer de kerkgangers mekaar hebben begroet nadat ze meer dan waarschijnlijk hebben gebeden, om het zieleheil te redden van de losgeslagen jeugd, die na een nachtje stappen de sponde opzoekt. Wachtend en hopend op weer een nieuw weekend, dat zich zal voltrekken op de soundtrack van de b-kantjes van The Sweet.https://youtube.com/watch?v=K8HpyV_U0Oc%3Ffs%3D1

‘De Werkmens, hij zit hij hier’ en ‘Jef dan drinken wij ons Zat’ van Ivan Heylen kleurden de radiogolven van die tijd. Er staan nu nieuwe huizen waar zich ooit een stuk van onze jeugd afspeelde. Het leven is een film geworden. Er bestaat erfgoed dat we enkel nog kunnen bezoeken in gedachten.

Het kapelletje van Macharius, aan de Steenweg naar Gent bij ’Het Hof Te Papegem’ daarentegen is nog springlevend. De deur staat zoals gewoonlijk open en er branden kaarsen. Dit gaat terug op een tyfusplaag die de streek teisterde in 1888. De kapel kwam er kort nadien en werd opgedragen aan Macharius, die zelf omkwam door de pest ergens begin van de elfde eeuw of daaromtrent. Hoelang nog zal men zich om dergelijke relicten bekommeren? Zeker met wat zich nu weer allemaal afspeelt in en om de Kerk.

Ik fiets langs de boerderij op de grens van Papegem met Impe, waar het hek openstaat en je over het erf de stijl oplopende boomgaard ziet. Ginder achter hoog achter de boerderij stond eerlang de Tucmolen trots en fier zijn werk te verrichten. De molen die mijn jeugd siert, en die we vanop een paar honderd meter achter onze tuinen konden zien staan. Weg uitzicht aan ‘Het Kruisken’, op weg naar ‘De Parijbossen’. Ik hoorde recent dat Lede plant, om in de nabije toekomst zijn wandelpaden in ere te herstellen. Misschien dat het tijd wordt om hier achter de vroegere Tucmolensite, langs het molenwegje een mooi bord te plaatsen, naast een zitbank, met wat geschiedkundige uitleg over de molen. Met een verwijzing naar de recentere geschiedenis, en dat je ‘de vermassacreerde’ molen nogsteeds kan bewonderen zij het in Etikhove, niet ver van de plaats van waar Valerius De Saedeleer de Bossenare molen kon zien staan vanuit zijn atelier beneden aan de Bossenareheuvel. Mochten ze in Lede niet weten hoe zo een bord er zou kunnen uitzien, dan moeten ze maar eens een kijkje gaan nemen in Haaltert waar ‘De Topmolen’ ‘per vergissing’ werd afgebroken, en waar je nu kan verpozen zittend op een bankje bij wat tekst en foto’s op een zuil.

Het wordt terug bergaf fietsen naar de vallei van die andere Molenbeek, de Ottergemse beek. We fietsen de met ijs bedekte Molenstraat voorbij die toch maar naar veld- en molenwegels leidt. Bijna terug in Lede, vlakbij de Impse kerk, wordt het nog even opletten op de ongestrooide kasseistraten die daar nog liggen. Leeds erfgoed? Waar zijn al die heerlijke ouderwetse cafés heen? Ik vind een tafeltje en een koffie, op een plaats waar vroeger ‘knoppen en tiretten’ werden verkocht. De rook is er te snijden. Hoelang nog?

Stilaan beginnen we terug uit de winterse vallei van de zes donkere weken te kruipen. Her nieuwe jaar is begonnen, 21 december ligt achter ons. De dag dat het licht opnieuw werd geboren. Prettige feesten aan al wie dit leest.

Wat vooraf ging….

12:20 De dag na het Concert.

Na een laatste uitgebreid ontbijt check ik uit in het hotel, en zoek de Thames op. De zon schijnt, het is heerlijk warm weer. Ik wil op wolken lopen en nagenieten van gisteravond.

Was dit nu het concert van de eeuw? Tot nochtoe zeker. Ik zie ook niet direct concurrentie opdagen. En zoals Harrison ooit zei: “Zolang Lennon niet aanwezig is zal er geen Beatlesreunie plaatsvinden.”

Was dit het beste concert van Led Zeppelin. Ik zou het niet onmiddellijk kunnen zeggen. In vergelijking met wat we in 1975 in Vorst (Brussel) te zien kregen was het toen voornamelijk een samenvatting van ‘Physical Graffitti’ aangevuld met ouder materiaal, als voorbereiding op een Amerikaanse tournee.

Een betere vraag zou kunnen zijn: “Was dit Led Zeppelin?”

Het waren sublieme songs van Led Zeppelin gebracht door een band die voor drie vierde bestond uit Led Zeppelin leden, die hun uiterste best deden om hun muziek professioneel te brengen. Vooral bij Page valt het moeilijk om geen directe link met het verleden te zien. Wat niet kan gezegd worden van Plant en de nogsteeds magnifieke Jones, die er toch wel iets ‘gewoner’ uitzien vandaag. We kregen Robert vooral als zanger te zien, en niet meer als Keltische God, met breed uitwaaierende manen en veel te strakke jeans. Squeeze my lemon, until…is lang geleden….en het zal wel nooit meer terugkeren.

Dit waren mooie sublieme ogenblikken, maar ik zou ze zeker geen tournee aanbevelen. Daarentegen mag Page zeker nog een paar keer met wat ‘bevriende’ muzikanten toeren. Zoals in de dagen van ‘The Firm’, maar dan met wat meer Zeppelin songs op het repertoire. John-Paul Jones mag zeker mee, en ze kunnen zich geen betere drummer toewensen dan Jason Bonham. Als suggestie voor een zanger zou Paul Rodgers eerste keus zijn, maar mocht dit echt niet kunnen dan zou ik best tevreden zijn met Chris Farlowe, of helemaal te gek Terry Reid. A Led Company zou een mooie naam voor dergelijk project kunnen zijn.

Zal Led Zeppelin nog ooit optreden. Als ik er iets mag op inzetten dan zou het kunnen zijn tijdens de openings- of de slotceremonie van de Olympische spelen in Londen. Keep on dreaming….

Ik schiet tussendoor wat plaatsjes, bij London Bridge, aan het beeld met de Engelse vlag. Robert Plant liet zich ook daar fotograferen enkele uren ervoor of was het erna? Dat weet ik niet met zekerheid. En zo beland ik opnieuw in een Starbucks. Deze keer in een oud fabriekspand. Zie foto.

Het is voorbij. Ik las net het verdict over het concert van de eeuw van Led Zeppelin in de Independant. Groots.

Net als bij al hun vorige concerten trouwens voornamelijk een rits van hoogtepunten, heel soms iets minder. Alhoewel! Voor de echte fans was het zeker en vast een avond waarop het ene hoogtepunt na het andere werd geserveerd.

Effe tussendoor. Het is niet te geloven maar op deze dinsdag, half december zitten er mensen op het terras buiten van hun koffie te genieten.

12:50 En er was een voorprograma.

Bill Wyman’s Rhytm Kings omkaderden dit gedeelte van het programma, dat er mocht zijn. Het begon al meteen goed toen enkele extra muzikanten werden voorgesteld als supergroep. Want wat denk je zelf van ELP (Nice), Yes en Bad Company. Chris Squire, Keith Emerson, Alan White (ooit nog bij Plastic ono Band) en Simon Kirk. Emerson speelde tijdens een nummer nog eens gewoon ‘averechts’ staand aan zijn klavieren om toch maar zijn virtuositeit te benadrukken. Zij zagen er nog behoorlijk goed geconserveerd uit. Allemaal trouwens. Vervolgens kregen we enkele minder bekende artiesten uit de Atlantic stal. Mike Sanchez en Paolo Nuttini. Ik was vooral verbaasd door het prachtige stemgeluid van deze laatste, in combinatie met zijn songkeuze. Don’t Mess Around en het van Cher en Terry Reid bekende Bang Bang. Onbegrijpelijk dat dergelijk talent niet meer bekend is. (Intussen is dit goedgemaakt). Het ging verder met ‘That’s Rock and Roll’ gebracht door de Rythm Kings met de al evenzeer onvolprezen Albert Lee op gitaar. Een magistrale Maggie Bell (intussen is ze ook al een zestiger) met een grootse versie van ‘Do Right Woman, Do Right Man’. Dat we dit nog mogen meebeleven. Paul Rodgers was al even grandioos tijdens ‘All Right Now’ en daarna zelfs nog beter in het akoestisch gebrachte ‘Seagull’. Voor dit laatste nummer gebruikte hij een wel erg vreemd uitziende gitaar. Het leek een beetje op een gitaar waar je enkel de contoeren van zag. Zowel Bell als Rodgers waren artiesten van het Swansong huislabel van Led Zeppelin. Rodgers en Bad Company blijven naar uit te kijken artiesten voor wanneer we nog eens zin hebben in een goed concert.

Mick Jones met Foreigner mocht losbarsten in ‘I Wanna Know What Love Is’. Dit had niet echt gehoefd voor ons, ook al zong het extra schoolkoor zeer mooi .

14:00 Als volleerde toerist naar Covent garden.

Ik verricht mijn laatste shopping. Loop nog wat boekenwinkels in en uit. Bij Covent Garden lag nog een Zepboek waarin al hun optredens werden opgelijst. Het is druk buiten op het plein, en ik zie er heel wat straatartiesten die om ter best proberen een standbeeld na te bootsen. Mijn prijs voor originaliteit gaat naar de jongeman in het hondehok, al was de man in de zetel zonder hoofd ook wel spectaculair. Beneden in het marktgebouw speelt een groepje jongelui klassieke muziek.

Via de theaterwijk wandel ik richting Victoria Station.

15:10 Met een Stella in de Marquee.

Op de lokatie waar ik nu zit, de laatste dit weekend, is de lokatie pas geopend in september 2007, vertelde het meisje mij, die de toog bediende. Een nieuw uitziend, witgeverfd café, waar regelmatig optredens doorgaan. Mocht je erheen willen dan moet je even uitkijken in de buurt van de Saint-Martin In The Fields kerk vlakbij de Londense theaterwijk. Ik zit pal tegenover een muur waarop een affiche hangt waarop te lezen staat: Julian Jones presents ‘A tribute to Brian Jones’. Dit moet ooit plaats gehad hebben in de Marquee, toen nog op zijn oude lokatie, op 7 juli 1994, precies 25 jaar na….

De enkele andere aanwezigen in het café ,op dit uur, dragen net zo’n bandje als ik. Ze drukken zich uit in de taal van Molière.

Ik moet nog even glimlachen wanneer ik denk aan de Big Issue (daklozenkrant) verkoper die mij probeerde warm te krijgen voor een exemplaar door mij er op te wijzen dat ik toch wel reeds heel wat gespaard moest hebben: “Think about it man, so much savings on razorblades”. Is het de baard die het hem doet? Ik weet het niet, maar gisteren ook al met dat Canadees TV station. Ik zal nog beroemd worden (grin, grin), zeker na mijn optreden deze zomer in de Rode Loper, waar ik Sean Lennon’s concert op de Gentse Feesten mocht becommentariëren.

Aan de andere muur hangen enkele knappe op A3 formaat ingelijste foto’s van onder meer The Who. Een mooie zwart witte van Entwistle.

In de kelder waar zich benevens de toiletten ook een concertruimte bevindt staat een prachtig drumstel opgesteld.

Ik maak een laatste keer gebruik van mijn 3-day travelcard en spoor naar Saint-Pancras, waar ik na wat wachten inchek op de Eurostar die mij tussen tal van commuters veilig naar Brussel brengt. Het is tien uur wanneer ik in Lede uit de trein stap, en neuriend naar huis loop.

Stilaan begint het mij te dagen dat Led Zeppelin nooit meer zo bereikbaar zal worden, als gisteren.

Om het wat leesbaarder te houden, hierbij enkele verduidelijkingen bij de drie artikels over het tweede december weekend in 2007.

O2: Concert zaal in Londen (vroegere Millenium Dome), gelegen vlakbij de nulmeridiaan van Greenwich. Een metrostation ligt er vlakbij en brengt naar de City via de Docklands in no time.

Led Zeppelin: Jimmy Page, John-Paul Jones, Robert Plant + Jason Bonham die zijn vader John vervangt.

Het concert van de eeuw: eigenlijk was de originele naam: The Ahmet Ertegun Tribute Concert. In de titel komt dus nergens de naam Led Zeppelin voor.

Serpentine: vijver met eendjes in een Londens Park (Hyde Park)

Hard Rock Café: ligt vlak bij Hide Park. Typisch Amerikaanse gerechten geserveerd bij een portie Classic Rock. Aan de muren hangen gitaren, jasjes van Jimy Hendrix, gouden platen, originele platencontracten.

Lille = Rijssel

A20: De snelweg tussen Rijssel en Duinkerken.

TIC: Tourist Information Center

Harvey Goldsmith: Concertpromotor, die de laatste jaren ook enkele bands managed. (o.a. Jeff Beck). Organisator van het evenement.

Dartford Crossing: vroeger Dartford Tunnel, nu is er ook een brug.

Starbucks: Amerikaanse koffiehuis. Zeg maar de McDonalds onder de koffie. Bij ons enkel te vinden op de luchthaven.

Ahmet Ertegun: De vroegere ‘baas’ van Atlantic Records. Een Turkse migrant in Amerika die het beste platenlabel ooit beheerde. Hij haalde ook de Stones naar het label in een latere periode. De namen in het voorprogramma (Yes, Emerson, Lake & Palmer, Bad Company, Led Zeppelin, Polo Nuttini, enz…) zaten allen op Atlantic naast bijv. ook Crosby, Stills, Nash & Young, Vanilla Fudge, enz…

Ross Halfin: Britse rockfotograaf (met eigen blog waar heel wat foto’s van het concert te vinden zijn). Persoonlijke vriend van Jimmy Page, die hem vaak vergezelt zoals recent nog in China.

The Firm: De eerste band na Led Zeppelin waarin Page speelt (periode 84/85). Zanger is Paul Rodgers. Zij brachten twee LP’s uit.

Chris Farlowe: Britse R&B zanger die onder meer zingt op het eerste solowerk van Page na Zeppelin (soundtrack voor Deathwish II)

Terry Reid: De ‘origineel’ aangezochte zanger voor Led Zeppelin die ‘het niet zag zitten’ om met Page in The New Yardbirds te zingen. Beschikt over een stemgeluid, genre Steve Mariott en inderdaad ook Robert Plant. What if?…..

Julian Jones: zoon van Brian Jones (ex-Rolling Stone), die werd opgevoed in de States door de ex-vrouw van Brian, die intussen gehuwd was met Donovan.

Wat vooraf ging…

15:35 Led Zeppelin, het concert.

Het bandje houdt stand en zit veilig om mijn pols heen zoals het hoort. Deze ochtend zaten nog twee andere mensen aan het ontbijt met een dergelijk bandje om. Deze dag wordt er een van wachten en reikhalzend uitkijken. Ook al is het hier best aangenaam in het cafeetje bij de Serpentine in Hyde Park, ik hou de klok in het oog.

Meer fotos zijn te vinden op: link

Ik wil nog wat spullen afleveren in het hotel, eer ik naar de O2 spoor. En je mag toch algouw op twintig minuten rekenen, heen en terug, tussen Victoria Station en het hotel. Ik wil nog snel wisselen van T-shirt, met datgene dat ik net nog kocht bij HMV. Er staat een gevleugelde figuur met een tekst over 1977 op. Een mooier Zep-shirt dan datgene wat ze in de O2 officieel verkopen met de Ahmet Ertegun Concert vermelding erop.

Gisterenavond na het avondeten in het Hardrock Café terug gespoord en wat TV gekeken, tot ik er bij in slaap viel. Nog wat gelezen in de Sunday Times, of beter er wat in gebladerd. Mijn zoektocht naar het huis van McCartney in de buurt van Abbey Road, deze namiddag, heb ik op de duur gestaakt. Ik was even vergeten in welke straat het staat. Vervolgens met de bus naar Oxford Street gebold om er wat te shoppen. Vier cd’s rijker. En alweer gelinked aan Zeppelin. O.a. Live at The Greek met Page en The Black Crowes, een obscure plaat van Keith De Groot, alweer met Page en een collectie songs van Lord Sutch & His Heavy Friends. De collectie breidt uit. Neem daar nog het T-shirt bij voor in totaal net geen 50 pond en we kunnen tevreden terugkijken op onze inkopen. Daarnet een veggy pizzahap lekker weg gehapt en hier nog een buttered scone + jam aan toegevoegd. Dit zal moeten volstaan om de rest avn de dag door te komen. Gelukkig zijn ook tijdens deze trip de gekende Britse ontbijten rijkelijk uitgebreid en voedzaam. Ik probeer nog wat te genieten van de koffie en op die manier wat tijd te doden. Het werd insmiddels kwart voor vier, en ik zou toch graag tegen zessen ter plekke zijn. We weet welke rij er staat?

18:00 Terug bij de O2.

Waar stond ik? Even denken…welke Zepfan zal dit later nog gelovcen? Plant nam op een gegeven ogenblik een kopje thee, wandelde daar rustig mee naar de microfoon. Je zag zo in het tegenlicht de warme rookwolkjes naar boven krengelen. Ik bedoel maar, dat ik dus als het ware in de keuken van die mannen stond. Kan je nog dichter geraken dan rij uno? De afsluiting van de frontstage, amper iets meer dan een meter hoog. En de frontstage ruimte zelf was net breed genoeg om er een onbemande camera op een automatisch spoor te laten heen en weer rijden. Goed weg gedoken zaten enkele mannen die het ding digitaal stuurden. Later liep op het podium zelf, nog een andere cameraman, met zo’n draagbaar aan een mechanische arm, bevestigd toestel. Last van opdringerige persmensen die ons het zicht blemmerden hadden we niet. Er liep amper af en toe een fotograaf even op en neer. Was dit Ross Halfin? Slechts enkele securitymannen die overigens niets om handen hadden. Een van hen zou na het concert, de net voor ons liggende playlist nog aan iemand geven die een paar meter verder stond, en daar blijkbaar van bij het begin naar gevraagd had. Het verhaal over waar die perslui dan wel gebleven waren zou de wereld pas enkele dagen na het concert bereiken.

Ik weet het, het is en blijft, en het zal vermoedelijk wel altijd een droom blijven. Misschien wordt ik ooit wel wakker, maar dat zal toch nog even duren.

Hoe was ik in Godsnaam daar op die plek geraakt?

Nou gewoon. Na mijn koffietje in Hyde Park, de tube ingedoken richting Victoria Station, wat spullen afgelegd in het hotel, waaronder mijn camera. Lichtere kleding aangetrokken, opnieuw de tube in naar het walhalla: Greenwich, en aanschuiven in de rij. De O2 is een rond gebouwzoals de meeste arena’s. Er loopt een zeer brede gang helemaal rond deze arena. Dit werd wandelen langs de dranghekken heen naar een eerste checkpoint waar de de bandjes werden gecontroleerd. En dat was het. Enkel nog de dranghekken volgen om achteraan ergens, God weet waar, in de rij aan te sluiten. Ik stelde vast dat een paar mannen op een gegeven ogenblik de dranghekken openden om daar ter plekke in de rij aan te sluiten. De rij wachtenden oogde meer dan vredelievend, dus ondernam ik, een tiental meter verderop, hetzelfde, en belande zo tussen enkele fans uit Wales en Schotland. Eentje had ze nog gezien in ‘69. Deze keer had hij zijn zoon meegenomen, “Want je weet maar nooit of dit niet toch het allerlaatste optreden wordt” merkte hij nog op. We schuiven traag maar zeker richting deuren. Er is zelfs nog tijd voor een intervieuwtje dat ik weggeef aan een Canadees TV station. Het zal wel weer mijn ‘markante’ kop geweest zijn zeker die hun aandacht trok. Of het ooit uitgezonden werd ben ik nooit te weten gekomen. Op vraag of er nu maar een toernee moet volgen heb ik met een resoluut neen geantwoord. Magie kan per slot van rekening maar een keer gebeuren, en bovendien heeft Zeppelin nooit een goede relatie met de pers gehad, waardoor de kans op negatieve commentaren alleen maar zou kunnen toenemen. Zeven uur en we bereiken de deuren van de echte arena. Het wordt plots snel doorlopen, om darna met verstomming geslagen te worden want de immense arena ziet er nog zo verdomd leeg uit. Quasi niemand op de balkons en het gehele midenveld omzeggens leeg. Enkel in de verte voor het podium hadden zich reeds wat fans genesteld. Dit maak je nooit meer mee. Ik spoed mij naar een plekje net voor het podium. Pal tegenover de stek waar het orgeltje staat van John-Paul Jones. Page zou zich aan de andere zijde nestelen, en Plant die had dus zijn thermos thee langs onze kant staan.

21:00 the Concert of the Century.

De setlist bleek een aaneenschakeling van overbekende nummers. Na het voorprogramma, maar dat is voor morgen, werd een inleidend filmpje getoond over de aankomst van de band in de jaren 70 in de Amerikaanse stad Tampa. Het was daar dat ze met dat concert, wat opkomst betreft, het record van de Beatles braken. Einde filmpje en de eerste tonen van ‘Good Times, Bad Times’ knallen uit de PA. We waren met zijn allen even te druk bezig met het volgen van het filmpje op het grote scherm, om te merken dat de band ongezien was opgekomen, de instrumenten had ingeplugd , en als het ware de zaal liet ontploffen. Er raasde even een trein door de O2, Good Times werd ogenblikelijk gevolgd door ‘Ramble On’ en ‘Black dog’. Niets kon nog stuk. Dit was veelbelovend. Page in een pak. Bonham en Jones iets meer casual, en Robert Plant in een hemdje en gewone pantalon. Dit zou dus voornamelijk rond de muziek draaien. Weg jonge God met ontblote torso. Geen afleidingsmaneuvers, geen extravagante show, enkel een groot scherm om iedereen toe te laten om de poppetjes op het podium te volgen.

‘In My Time of Dying’ werd gevolgd door ‘For your Life’. De allereerste keer dat dit nummer op een live publiek werd losgelaten.

Plant betuigde eer aan enkele bluesgroten, waar ze indertijd serieus leentjebuur bij hebben gespeeld. Robert Johnson’s ‘Terraplane Blues’ kregen wij als ‘Trampled Underfoot’, met een wel zeer grootse Jason Bonham aan het slagwerk. Een nummer uit 1935 van Robert Johnson, waarvan Plant ter goedkeuring zegt: “Wie zegt dat ook Johnson zich niet heeft gebaseerd op nog oudere ritmes terwijl hij dit nummer componeerde?” “Iedereen doet dit toch.” Everybody nicks some licks. Volgt Blind Willy Johnson’s ‘Nobody’s Fault but Mine’, onmiddellijk gekoppeld aan ‘Since I’ve been Loving You’. Het langere ‘Dazed and Confused’ in een normale versie. Geen 25 minuten deze keer. Page wordt omsloten door een piramide van laserlight wanneer hij de strijkstok hanteert om er zijn gitaar als nooit tevoren mee te lijf te gaan.

Tussenin zat nog ‘No Quarter’. Het krantenverslag hier voor mij had de nummers even dooreen gehaspeld(!) Wat kon Page nog doen na ‘Dazed’? De doubleneck gitaar omgorden voor ‘Stairway To Heaven’. Dit werd op een grandioze wijze ingezet door John-Paul Jones. Plant wandelde net evoor naar Jones toe en vroeg ‘off micro’: “Are you allright? Is everything fine?” waarna hemelse klanken volgden. Bonham viel op het gepaste moment in en drumde op zijn Ludwig, zijn vader waardig. Later zou hij zijn schouder nog ontbloten, er een kus op geven (vermoedelijk op een tattoo), blik naar de hemel gericht. Jawel ook Jason kan het, en hij heeft het zeker van geen vreemden meegekregen.

Volgden nog twee knappe nummers:’ The Song Remains the Same’ en ‘Misty Mountain Hop’. Afsluiter van de set werd het grandioze ‘Kashmir’, “De 51e staat”, lachte Robert de massa toe. Er bleken zich namelijk in het publiek mensen uit 50 verschillende landen te bevinden.

Bisnummers brachten ze in twee passages. Het waren ‘Whole Lotta Love’ en ‘Rock and Roll’ die het publiek echt uit de bol lieten gaan. Whole Lotta Love, inclusief theramin gedeelte bewees nog maar eens de onsterfelijkheid van de blues.

Was dit een goed concert? Wees daar maar zeker van, en dan vooral bekeken en beluisterd vanuit de spot waar wij ons bevonden. Met wij bedoel ik in eerste plaats mijzelf, en twee andere Vlamingen die net naast mij stonden. Ik ontdekte ‘toevallig’ dat dit landgenoten waren toen ik de ene tegen de ander hoorde zeggen: “Ze hebben hier begot stella.” Een van hen, de jongste, was zelfs meer geintresseerd in de Rythm Kings uit het voorprogramma dan in Zeppelin zelf. De man had al quasi alle Stones concerten gezien sinds de jaren negentig maar nog nooit een optreden van Bill Wyman bijgewoond. Iedereen heeft zo wel ergens een gat in zijn cultuur zeker. Hij liet zelfs een vrouw uit Argentinië of zo zijn plaats helemaal vooraan innemen tijdens het concert. Zo zie je maar alles is relatief.

Vervolg: the day after.

Vorig jaar eind december liep ik even in gedachten terug naar Londen om precies te zijn naar het tweede weekend van december 2007.

Negen december viel toen op een zondag….

Meer foto’s op: link

07:30 Op weg.

Zondagochtend, even over half acht, nog maar net in de trein gestapt en het gaat al van : ” Dames en heren wij komen aan in Aalst, in station Aalst.” We zijn op weg, te vroeg dat zeker, maar ik probeer even geen risico te nemen, om op tijd te komen voor de Eurostar van 10:00 uur in Brussel-Zuid. Toegegeven tamelijk breed gerekend enkel en alleen om mijn treinticket af te halen. Het belooft een echte “ticket” dag te worden. De wat oudere man achter het loket in het station van Lede beloofde mij dat Eurostar mij mijn vijf euro en tien cent terug zou geven. Makkelijk uiteraard want hij werkt toch maar voor de NMBS. Naar Engelse tijdnormen gemeten zou ik reeds om elf uur in Londen aankomen. Een heel stuk eerder dan tijdens de trip die we ooit ondernamen in 1975, toen we er acht uur over deden. In die dagen was het nog naar Oostende sporen om daar de boot naar Dover te nemen, en van daaruit opnieuw verder te reizen met de trein naar Londen Victoria station. Een snel rekensommetje leert mij dat ik eigenlijk quasi over een dag meer beschik tijdens deze trip to heaven. Vandaag kun je dit nog amper reizen noemen. Zeker wanneer je op de trein talloze pendelaars ziet zitten met hun laptops, op weg van weer een boeiende vergadering in Londen en opweg naar moeder de vrouw. Ik koop best een ‘three day off peak’ travelcard , zodat ik met de tube en de red busses kan rondstruinen in Londen en mij zeker geen zorgen hoef te maken over kapotgelopen voeten. Londen is groot.

Als alles volgens plan verloopt wil ik eerst en vooral mijn Zeppelin ticket ophalen in de O2. Vervolgens inchecken in het Wellington hotel, niet zo ver van Victoria Station, en indien het daglicht het nog toelaat een koffietje snappen aan de Serpentine in Hyde Park. Het is al veel te lang geleden dat ik er nog kwam. Leuke tijd toen met de kindjes na een bezoek aan de panda’s in de Londense Zoo. Avondhapje in het Hard Rock Cafe moet zeker ook kunnen. Wat zappen op de Britse TV en een early night. Kan ik morgen, indien ik tenminste vandaag aan mijn ticket geraak, een early morning coffee meepikken en in de namiddag wat cultuur opsnuiven . Wat dan zal volgen…Het lijkt wel een O2 tempelbezoek…en tot slot dinsdag op wolkjes rondlopen , afzakken naar de wijk met de boekenwinkels in de buurt van Oxford Street. Boeken en Ceedeetjes inslaan. De trein nemen en tegen tien uur in de avond moe maar tevreden thuiskomen. We naderen Brussel.

09:00 Brussel in de regen.

De incheck verliep vlot en stressloos. Een hartelijke babbel met de dame aan de incheck balie. Af en toe krijgen ze daar wel en en ander te verwerken. Wachtrijen zonder einde met mensen zo blijkt die allemaal zo snel als mogelijk hun ticket willen en die op de klok traag maar zeker hun inchecktijd zien verstrijken. De meesten reizen met de vinger op de knip en hebben dus ook geen recht op een ‘refund’ naar ze mij vertelde. Toestanden zoals we zo vaak te zien krijgen in TV-programma’s als ‘Het leven zoals het is” doen zich hier ongetwijfeld regelmatig voor. Zelf had ik makkelijk met een trein later kunnen arriveren maar het is dat zo’n incheck duurtijd zo moeilijk valt in te schatten. Het wachten heeft mij als leuke extra een wandelingetje over de Zuidmarkt opgeleverd. Voor een euro en negentig cent werd mij een koffietje geserveerd in Sam’s Café. Wil het toeval dat er net een spiksplinternieuwe Grande Special over Londen uit was.

Je krijgt amper de indruk je in een station te bevinden. Dit heeft meer weg van een luchthaven. En zeker dezer dagen met alle angst voor aanslagen. Oude vrouwtjes en mannen, die al een stuk van deze wereld lijken te zijn stappen piepend door de controlepoort. Kom op vader, zakken leegmaken, muntjes, sleutels en wat weet ik nog meer. De gesp van mijn broeksriem bestaat vast niet uit metaal want ik liep er door zonder piep. Het plastic bakje langs de zijkant lag in mijn geval helemaal vol met mijn zakinhoud. Ik relecteer kort over wat een mens allemaal meesleurt in broek- en vestzak. Overigens voor de helft overbodige zaken, op een I-pod en wat klein geld na. Maar waarom ook autosleutels, toegangsbadges, eurormunten?

10:35 Frankrijk wordt opnieuw een stukje Vlaanderen.

We bollen onder een intussen blauwe lucht het station van Rijsel uit. Slechts 35 minuutjes zijn er nodig om vanuit Brussel tot hier te treinen. Het lijkt wel of we hebben dit Noordfranse stukje Vlaanderen een stuk dichterbij gebracht. Ik voel de zon branden in mijn hals hier achter het vensterglas. Dit wordt een knappe twee uur durende film, slechts hier en daar onderbroken door een betonnen boord van twee meter hoogte die af en toe voorbijflitst. Straks de tunnel. We kruisen de A20 en sporen terug de natuur in. Gek maar ik heb helemaal niet het gevoel in een trein te zitten die bovendien nog eens hard rijdt.

De honger begint te knagen. Mijn licht ontbijt ligt reeds een uur of vier ahter mij. Even volhouden. Londen wenkt met creamtea en enkele scones. Rechts duikt een zeer smalle konisch oplopende molenkuip op, helemaal in grijs beton. In de verte een watertoren. De trein vertraagt, waar zijn we? In de buurt van de molen staat een hoge roodwitte mast. Ik noteer dit even tussendoor want ik wil later zeker naar deze omgeving afzakken. In de zomer op molenzoektocht. We bollen nog amper. De lucht verrast hier. Er vallen opnieuw regendruppels, de blauwe lucht is nog amper te zien door het gat in het grijze wolkendek. De trein slingert wat meer, en raast een stuk sneller. Buiten is alles grauw geworden.

11:07 Waar ligt de zee?

Aan onze rechterzijde ligt de stad Calais. We moeten hier vlakbij de zee zijn. Het is donker buiten. Is dit reeds de tunnel? Eigenlijk een beetje raar dat hier niet wordt gestopt. Je kan dus niet even naar Calais bollen en van daaruit met de TGV verder sporen naar Londen. Een opstapmogelijkheid te Lille, maar dat is al te gek, aangezien je daar al na 35 minuten staat vanuit Brussel.

Ik dommel even weg…het is 1975. We worden naar het station van Aalst gevoerd, via Hofstade, waar we Hans oppikken. Martine, stond ons daar reeds op te wachtten. Zonder pas en andere paperassen, maar dat zou ze pas merken in Oostende. Treinreis in een overvolle trein. Meer dan vijf uur op de zee. Nog anderhalf uur treinen naar Londen. Ik herinner mij dat het omstreeks drie uur was toen we uiteindelijk Victoria Station uitliepen, recht naar een pub voor een Guiness, die ons eigenlijk maar matig smaakte. We boekten via een TIC een eenvoudig hotelletje (Bina) in de buut van Kensington Gardens, niet zo ver van Earls Court. Een taxi bracht ons naar een achterbuurt waar zich het Virgin Warehouse bevond (en geen platenwinkel). Gelukkig vonden we toe net om de hoek, bij een gekleurde medemens, een platenwinkeltje. Onze eerste dag eindigde in Wardour street in de Marquee omstreeks 11 uur, net na een optreden van Tim Hardin. Binnen de vijf tellen stonden we daar trouwens terug op straat. Closing time weet je wel. Het heeft trouwens meer dan dertig jaar geduurd, eer we te weten kwamen wie we die avond gerateerd hadden. Tim Hardin dus. God bless his soul. Om op de toenmalige volgende dag nu in te gaan zou ons wat ver leiden. We zagen in elk geval Pink Floyd optreden tijdens het tweede Knebworth festival. Het festival waar Led Zeppelin, in ’79, hun laatste concert op Engelse bodem speelden, en dat enkele jaren geleden even uit zijn as herees…

Gisteren las ik in de krant, de FET, over Led Zeppelin en Harvey Goldsmith. Deze laatste heeft er voor gezorgd dat het concert van de eeuw kon doorgaan. De man wordt op dit ogenblik verguisd vanwege het lottrekking systeem dat hij opzette voor dit eenmalig concert. Het moet gezegd: zij gebruiken een formule waar bijna geen speld is tussen te krijgen. Tickets enkel te boeken via Visa of soortgelijke kaartsystemen. Tickets kunnen enkel afgehaald worden door de aanvrager zelf op vertoon van de Visa of Mastercard, waar ze mee betaald werden, en op vertoon van een id of paspoort, en uiteraard het confirmatiebericht. Twee kaarten geboekt. Mooi, maar dan moet je ze wel wel met zijn tweeën komen ophalen…

Dit waren enkele van de dingen die mij op een koude herfstnacht in november toch nog even aan het twijfelen hadden gezet.

11:28 Bijna…

En het werd opnieuwlicht. We rijden door een intussen bekend stukje Folkestone. Er klinkt even een gek signaal via de intercom. Ook hier valt de regen nog gutsend neer uit het grijze sjofele wolkendek. Nog honderd kilometer tot Londen en hopelijk betere weersomstandigheden, al meen ik mij te herinneren dat er niet echt veel goeds was beloofd.

11:52 Dartford Crossing.

Nog enkele minuten, wat grauwe fabrieken, enkele achterbuurten. Bekijk zelf nog maar eens de hoes van Animals van de Floyd en je begrijpt wat ik bedoel. De trip die nauwelijks nog een trip is te noemen zit er bijna op. Geslaagd. Het ziet er hier naar uit, dat het laatste stukje van onze tocht zich helemaal ondergronds afspeelt. Vandaar vermoedelijk de extra grote tijdswinst… Gek maar ik kan mij niet herinneren dat we ook maar een tegenligger zagen. Nog even luchthappen, wat natuurlijk licht en nu opnieuw tunnelen.

11:10 Tien minuten vertraging. Te verwaarlozen.

We draaien de klok een uurtje terug. In Saint Pancras bij Eurostar binnengelopen, met mijn Leeds treinticket, en inderdaad zij willen dat terugbetalen.. Wel effe procedure volgen dus. Een vriendelijk gekleurde meneer vertelt mij dat ik het ticket schriftelijk moet opsturen naar het adres op het kaartje dat hij mij overhandigt, en dan loopt het wel los. Nou moe.

Voor net iets minder dan 16 pond mag ik dus drie dagen vrij reizen op bus en metro dankzij het systeem van off-peak travelcards..

In de buurt van het station een Starbucks binnengewandeld. Ik smak altijd naar hun medium tassen koffie. Een grote tas is er echt wat over. Wie drinkt er nu uit tassen waar 1 liter koffie in kan? Medium koffietje dus met een volkoren scone, kwestie van het hongergevoel te lijf te gaan. Wat eerste indruk foto’s genomen. Het liep naar twaalven.

12:00 Zondagnamiddag in Londen.

Ik geraak zonder problemen in geen tijd met de tube tot vlakbij de O2 in Greenwich. De vroegere Millenium Dome, die al snel op de fles bleek te zijn gegaan en die werd overgenomen door telecom operator O2. Dus ook tot hier zat het alweer snor.

Het schijnt mij toe dat het pad naar de hemel loopt. Je loopt van in het metrostation gelijk naar de arena toe. Geen straten of pleinen in de weg. Wel opletten dat je niet over de nulmeridiaan struikelt. Grapje. Even de grote toegang opzoeken. Wat ik vreesde gebeurde gelukig niet. Er stond geen kilometerlange rij. Waar is de tijd dat concertgangers voor hun tickets twee dagen campeerden bij een box office. Ik kan alleen maar hopen dat er zich hier geen dergelijke taferelen afspelen bedacht ik nog, bij het binnenkomen: hehe.

Ook hier even door de speciale doorgang waar ik nog maar eens geröntgend werd. Hier valt dus niet door te komen met een camera. Pech.

De gehele ruimte stond vol met mensen. Honderden, een paar duizend. Stilletjes achteraan even gepolst of dit allemaal voor Zeppelin was, en jawel hoor.

“Hangt de rest van mijn dag eraan?”, kon ik nog net bedenken. Nog anderhalve dag te gaan, dus geen paniek. We zijn nog even verwijderd van het concert zelf. De zon brak door toen ik hoorde dat er veertien loketten waren en dat elkeen in die rij moest gaan staan waarop zijn initialen stonden? Wordt het dan de rij met de D of bij de S? Nobody knows. Ik ga braaf bij de D staan en babbel met wat medeaanschuivers.

Een Amerikaan, met een Texaanse vriendin vertelt dat hij het te doen vind, en dat het hun zeker en vast de 5000 dollar waard is die het hen heeft gekost. Ik bemerk heel wat father and sons. Zelden zoveel mensen zien dwaze bokkesprongen maken eens ze hun begeerde armbandje gekregen hadden. En het ging vooruit….traag maar zeker. Dit kon ook moeilijk anders. Want bij het begin van elke rij warden al de eerder genoemde stukken grondig gecontroleerd. Bovendien diende je een soort van contract te tekenen waarbij je van alles en nog wat beloofde te doen, of net niet te doen. Pas dan werd in een supergrote plastic wasmand naar jouw envelope gezocht. Armbandje omgorden en ticket overhandigen en klaar was kees. Hier was nu eens niets maar dan ook letterlijk niets geautomatiseerd. Op deze wijze zouden hier alle tickets worden verspreid.

Het criminele wereldje zal het hardstikke moeilijk gehad hebben om op dit systeem iets te vinden. Bovendien is er amper tijd, enkel vandaag en morgen kan je iets ondernemen mocht je dat willen. De kleine winst valt echter nooit tegen te gaan. Iemand die twee tickets koopt. Eentje voor veel geld doorverkoopt aan een andere minder gelukkige fan, dan afspreekt om ze samen te gaan ophalen. Ja niets is bullitproof. Het waren dan ook voornamelijk de onfortuinlijken, die geen tickets te koop meer vonden, of die met hun uitgelote email , zonder Visa of zo geen uitweg zagen die het vooral gemunt hadden op Goldsmith en zijn systeem. Tot de avond ervoor verdedigde Harvey Goldsmith zijn systeem op de Britse TV. Goldsmith is weten we nu drie jaar later goed bezig met o.a. Jeff Beck. Van ons blijft hij pluimen krijgen. Zie ook zijn blog op: Harvey Goldsmith

Het was nog geen vier uur toen ik weer buiten stond. Tevreden en gelukkig.

16:00 Sightseeing bij Abbey Road.

Kaart en bandje zijn binnen, en nu maar hopen dat niemand overvallen wordt en van zijn bandje, annex hand wordt beroofd. Grapje. Voor een concert van een groep die in geen 27 jaar meer samenspeelde zal het allemaal wel zo’n vaart niet lopen durf ik te veronderstellen.

Terug de metro in, richting Victoria Station, om ergens in de buurt het gereserveerd hotelletje te zoeken. Ik had mijn GPS (ook geschikt voor fietsers en wandelaars) bij. Ik weet nu wel zeker dat je daar in Londen dus geen barst kunt mee aanvangen, want op elke straathoek waar ik even wijfelde begon het ding traag maar zeker een nieuwe route te berekenen. Gewoonweg niet te doen. Ik besloot dan maar door de intussen wat verergerde regenvlagen op goed geluk een richting uit te stappen, en om de halve km even te checken of ik nog in de goede richting zat. En dat werkte wonderwel. Na nog wat daklozen te zijn gepasseerd kon ik mijn intrek nemen. Een Indische bedoening, maar op het knipmes vriendelijke af. Niets op aan te merken.

Ik spoor wat later naar Sint Johns Wood waar zich het beroemde zebrapad bevind, tegenover de Abbey Road studio. Er lopen enkele gasten rond met een T-shirt aan van de Ahmet Ertegun show, inclusief armbandje. Het beeld wisselt om de paar minuten, maar op elk ogenblik van de dag lopen hier mensen die proberen de foto van het jaar te maken. Ik prober ook even van in het portaal van het gebouw een foto te nemen, maar een stem uit het plafond fluit mij terug naar buiten.

20:25 at the Hard Rock Café…

Avondeten na een toch wel spannend dagje. Het is er meer dan druk. De veggy hamburger gaat er meer dan lekker in. Nog een pint of Speckled Hen, en ik ben klaar voor een avondwandeling. Het is opgehouden met regenen. In Hyde Park staat een reuse wiel, en overall hangt reeds feestelijke kerstverlichting. Enjoy yourself. It’s later than you think…neurie ik even mee met Jools Holland.

Tommorrow is another day.

De kaart ligt veilig in mijn nachtkastje. Ik heb tussentijds zelfs enige telefoons afgehandeld in functie van de dagdageijkse job. Afmelding van een geslaagde change genoteerd.

Lees het vervolg…

Was het nu 8 of 9 december?

In John Lennon’s leven speelde zich heel wat af rond het cijfer negen. Geboren op 9 oktober 1940. Hij schreef een nummer #9 dream. Ook Revolution Number Nine was van zijn hand. Jarenlang was voor ons, aan deze kant van de grote plas, 9 december de fatale dag. Enkele uren na middernacht hier, nog maar pas elf uur ’s avonds in New York, liep het fataal af, nadat ‘een fan’ hem voor de Dakotabuilding neerschoot.

Het verhaal is bekend. En Lennon verdient blijvende aandacht. Dus zeker niet enkel vandaag. Dag waarop een aantal pipo’s mogen opdraven in allerlei programma’s om nog maar eens te vertellen: “Hoe geniaal Lennon toch wel was.” Men vergeet wel eens dat men zijn laatste plaat uit 1980 (zijn comeback) gewoon de grond inschreef. Want die bitch had er toch wel weer aan meegewerkt en had zelfs de helft van de songs voor haar rekening genomen. Verder gezeur over zijn jongste zoon. Kortom melig. Dat was wat men schreef over Lennon enkele maanden voor zijn dood. Sterven was dan ook het beste wat hij kon doen om zijn carriere een nieuwe boost te geven. Triestig maar het is de naakte waarheid.

Wie van Lennon hield, zal dat wel blijven doen. En de radio in Vlaanderen houdt helemaal niet van Lennon. Dat is ook een waarheid als een koe.

Wat mij vandaag opviel was ondermeer het feit dat reeds wat schoolgaande jeugd bij het zien van zijn foto, echt niet wist over wie men het had. Schuld van de media. Mea culpa.

En dan zoals reeds gesteld pipo’s die komen vertellen dat McCartney een halve lp klaarstoomde, er mee bij Lennon aankwam en die schudde dan in twee dagen de rest van de songs zo uit zijn mouw. Dat zal wel….waarom bestaan er van Lennon’s werk zoveel demo’s? Waarom zoveel takes, zowel solo als met De Beatles, van zijn nummers? Ook Lennon wrocht op zijn songs, wees daar maar zeker van.

Verwaarloosd door zijn moeder en zelfs door zijn tante…qué?

Naast Blaute, Leyers en nu dus ook Kloot PerW loopt er in België nog een zelfverklaarde kenner rond van de Beatles en de Stones, die we hier op de radio niet tegenkomen, maar die bij Classic 21 om de haverklap wordt voor de microfoon gehaald. Johan Ral werkte een tijdje bij de VRT als nieuwslezer meen ik mij te herinneren, werkte ook een blauwe maandag bij de Kredietbank en is nu actief als adviseur in bedrijfscommunicatie. Op facebook kan je hem vinden via de link:

Al bij al vind ik hem peroonlijk nog de best geplaatste om commentaar te geven wanneer er weer eens een nieuwe Beatlesbox of Lennon box verschijnt. Ere wie ere toekomt.

Maar wie van Lennon’s jeugd iets meer wil begrijpen kan maar beter zelf in Liverpool een kijkje gaan nemen. Wij deden dit reeds herhaalde keren en recent nog in 2008 en 2009.

Foto’s van deze trips kan je bekijken op fotos.sadeler.be

PS. Lennon is 30 jaar dood, en nog springlevend. Dit in tegenstelling tot John Bonham die sedert 25 september OOK dertig jaar dood is, maar blijkbaar zeer onbekend en onbemind is, in onze media. Shame on them.

’t Is herfst…de hemel zit vol….

Een gedenkwaardige herfst, dat is zeker wat we er zullen van onthouden. Regen en wateroverlast langs de Dender, en nu recent een sneeuwtapijt.

De afgelopen week kregen we zoals dat dan heet een eerste koudeprik. Toch is het nogsteeds herfst ondanks alle troelala over winter die begint op 1 december. Toegegeven we zijn opnieuw aanbeland in de zes donkere weken rond de winterzonnewende. Gedurende de drie weken die voor ons liggen zullen de dagen alleen nog maar korter worden. Er zijn nog zekerheden in het leven. Gelukkig ben ik blijkbaar na meer dan anderhalf jaar afgekikt van een jarenlang verblijf in airco geconditioneerde burelen.

Toegegeven, vorige week voelde aan als een eerder aangename koude periode. Iets wat we over vandaag al minder kunnen zeggen. Te veel vocht in de lucht zeker. De ex-schoenen van Bram, zijn heerlijk sneeuwdicht, wat een extra optie oplevert bij het witte landschap: wandelen.

Het was heerlijk om de week vorige zondag te starten in de nabijheid van de Scheldemonding. Precies een week geleden waren we getuige van een zonsondergang rond half vijf, pal in het westen. Zelf stonden we precies twee km verder achter een rustig draaiende molen op een parallelweg. Een grote witte sneeuwvlakte. De draaiende molen en pal daarachter de zon die zich als een grote rode schijf langzaam onder de einder liet zakken. Pech, geen fototoestel bij. Overigens knap om zien hoe de zon niet recht achter de einder verdwijnt, maar wel traag schuinsgaandeweg, en daarbij behoorlijk tempo aanhoudt. Prentjes schieten van het moment kan slechts gedurende enkele seconden. Ik zou het volgende week opnieuw kunnen proberen, maar of het dan zal lukken? Immers er moet oostenwind zijn, de molenaar moet draaien, een sneeuwtapijt zou bijkomend leuk zijn. Er mogen geen wolken boven de horizon zitten. Het uur waarop een mogelijk zelfde tafereel zich zou kunnen afspelen zal zich voordoen omstreeks vier uur en een klets.

Maandag en dindag waren nog koude frisse fietsdagen. Langs enkele veldwegen richting Schelde in Wetteren, en vandaar via het jaagpad naar Schoonaarde Brug. Even Schellebelle aandoen, dorp met de mooiste naam in Vlaanderen. Een overheerlijke koffie in cafe de Schelde vlakbij het Veer. Dinsdag fietsen rond Lede, langs de grenzen van Erpe-Mere en Aalst naar het Aalsterse Melkuizeke in het Stadspark. Over donkere fietspaden naar huis toe.

Fietsje aan de kant….

Woendag eindelijk een lekker dik sneeuwtapijt, en dus fiets aan de kant en de wandelboots uitgehaald.

Even oefenen door een kort wandelingetje naar het dorp te ondernemen. Brieven posten, resultaat van het voormiddagwerk en daarna snel Knack aanschaffen, met extra DVD, Imagine van John Lennon in een dubbel DVD uitvoering, en een koffietje ge”Triangel”d. Donderdag was het dan toch tijd voor het grotere werk. Even checken of het klopte wat de kranten er in hun lokale nieuwsberichten uitspuwden:” Vossen gesignaleerd op de Honegem te Erpe.” Enkele zomerfoto’s.

Ik ben er op tijdens mijn wandeling langs Spekaerts en de Solegem alvast geen tegengekomen. Opnieuw merk ik dat ik dringend behoefte heb aan een klein fototoestelletje om af en toe een snapshot te nemen. Misschien de handleiding van mijn telefoon even doornemen, dat zou ook kunnen helpen.

Tot aan de Horenbuts ben ik niet meer geraakt. Tot beneden de Keiberg lukte wel, om dan verder langs de Sporthal, Grote Kapel, den Bonten Os en het kaatsplein het Dorp te bereiken voor een koffietje bij de Regent.

Koffie kost tegenwoordig in ons dorp meer dan in de naburige stad. Te weinig concurrentie zeker, of komt hier het Hoovaardig Boer zijn van de Ledenaar aan bod? (*) Vrijdagnamidag na de voormiddagse boekhoudkundige transacties voor de molenverenigng even uitblazen tijdens een wandeling rond de Nieuwdonk. Knap mooie witte vlakte, en alweer geen fototoestel bij.

In mijn donkse stamcafé, bij een dubbele koffie, heb ik kunnen vaststellen, bij mijn tafelburen, dat je er voor geen geld een bord pannekoeken kunt eten, waar je maag pijn van doet. Geen wonder dat hier elke dag alle tafels bezet worden door insmiddels van hun werk bevrijde stamgasten, die proberen even de tijd vast te houden.

Aalst, een stad in de herfst.

Zelf lijk ik ook al helemaal omgeturned, want zaterdag nam ik warempel de trein om naar Aalst te bollen. Trouwens makkelijk. Een probleem, na veertien uur is het station bij ons gesloten en moet je dus op de trein zelf een ticket kopen. Dit uiteraard nadat je je aangemeld hebt bij de kaartjesknipper. Tja en wat doe je dan wanneer die in geen velden of wegen te bespeuren valt? En wanneer vervolgens de rit zo kort van duur is, dat het uitschrijven van meerdere tickets, want ik was niet alleen die opstapte, meer tijd vraagt dan de korte rit van enkele minuten? We zullen dit maar op het conto van “de” besparingen schrijven zeker. Enerzijds van onszelf en anderzijds van de spoorwegen door niemand meer in het station te laten zitten. De wachtzaal blijft met al haar comfort trouwens ook geslosten voor de zo gewenste reiziger. Gelukkig stoppen hier nogsteeds twee treinen per uur. We zullen dus maar een ticketje kopen voor de terugreis, of misschien neem ik wel de bus. Wie eerst komt eerst maalt.

Bij De Slegte lag voor 45 euro een boek in het uitstalraam dat handelt over de oudste Aalstenaar: Amylum. Laat ik nou net datzelfde boek vorige woendag gekocht hebben bij ons in de kringwinkel voor de ronde som van 6 euro. Mocht het zo niet zo goed zijn, ik zou het kunnen aanbieden bij de Slegte. “Boek heet handel” of iets van die strekking zoals zij zelf in hun reclame poneren.

Overigens leverde mijn kringwinkelbezoek mij voor de totale som van acht euro nog 2 extra boeken op. Een Britse geïllustreerde geschiedenis; een Artis boek over een streek uit Wallonië uitgegeven in dezelfde reeks waar in ook het mooie Denderboek werd uitgegeven. Twee ceedeetjes (ooit bijlagen bij het blad Britse muziekblad Mojo). Een ode aan Syd Barrett en een verzameling psychedelische nummers. Overigens er liggen waarschijnlijk nu nog altijd een aantal van die extra bijlagen cd’s in die grabbelbak. Wist je overigens dat, naar wat een Engelse dame mij in een boekenshop in Hay-On-Wey deze zomer vertelde, dergelijke cd’s niet mogen worden verkocht in de handel. Ik mocht dan ook eender wat in haar varkentkje stoppen, voor “de aankoop” mijn dvd’tje met twee Meryl Streep films. Dit zou kunnen kloppen, want enkele dagen eerder kocht ik tijdens een carboot sale bij een dame een stuk of dertig van die cd’tjes en dvd’tjes voor de ronde som van 10 pence. Ruim onvoldoende om er het tasje mee te betalen waarin ze werden gepropt. Een tasje afkomstig van een of andere dure parfumeriezaak. Ik heb mij nog niet helemaal door die trits cd’tjes geworsteld. Het betreft hoofdzakelijk live materiaal van artiesten dat gratis verspreid wordt in combinatie met de Daily Mail en andere gazetten.

Idelale start om er een ‘Was het nu 60 of 70’ popverzameling mee aan te leggen. Materiaal dat je anders toch nooit zelf koopt. Tom Jones, Elvis, Beach Boys, top of the pops stuff, enz….

Even terug naar de koffie in het Museumcfé in de buurt van ‘De Zwette Maan’. (**) Aalst heeft deze keer geen ijspiste staan op de Grote Markt. De markt lag er trouwens zo al wit genoeg bij, en er zal wel weer een goede reden voor zijn bedenk ik. Zoals trouwens voor alles in Aalst. Dit jaar alweer een café minder hier tegenover het Museumcafé. Gaston Van Der Elst is gestopt, en zijn café, annex zaal worden niet overgenomen of verdergezet. Er komt een of ander winkelpand in, net als bij de naast gelegen ter ziele gegane Korenbloem waar Zeeman zich in heeft genesteld. Neem dan nog de vroegere zaal van de Frakken bij en je hebt drie zaken waar we begin jaren 70 naar hartelust van het ene bal naar de andere T-dansant konden swappen. Alledrie behoren deze lokaties tot het collectief verleden. Geen T-dansants meer in de Korenbloem of bij Van Der Elst; geen schoolfuiven meer bij de Frakken. Men zou van minder triestig worden.

Herfst rond de molen.

Zondag molendag: van een tot vijf, een korte draaidag op de molen. Behalve een tiental scoutjes met hun twee leiders niemand gezien. Die bengels wilden met hun sleetjes van de molenberg glijden. En wat denk je? De leukste uitdaging lag natuurlijk weer langs de kant van het wiekenkruis. Gelukkig waren ze daar met enig gemak weg te houden, en stoeiden ze verder langs de koude oostkant. Toch kwamen enkele de molen binnen, zoals steeds in totale bewondering en verbazing. Eentje was zelfs zo erg geïntresseerd in een tekening van een echte “krui” wagen die bij ons achter in de molen ophangt, dat hij er recht op af liep en pardoes in het trapgat naar de hel viel. Gelukkig liep hij na wat traantjes, enkele minuten later buiten opnieuw rond te stoeien. Al zullen wel wat blauwe plekken opgedoken zijn de dag erna. Hoelang is het trouwens geleden dat ik ooit met mijn klikken en klakken van de steile berg in Steenberg ben gedonderd? Gelukkig nog net opgevangen door een bezorgd toespringende dame, of ik was enkele meters dieper terecht gekomen. Nog een geluk dat ik toen enkel met mijn neef en nog wat Meerse vriendjes op pad was, of ik was vermoedelijk helemaal niet meer buitengemogen…. Kinderen, altijd wat…En wat niet weet wat niet deert.

Vier volle zeilen voorgelegd, want zonder was onze verbusseling met geen meter vooruit te krijgen. De molen draaide met zo’n 30 endjes rustig van twee naar vier uur. Tijdig opkramen was de boodschap, want zonder licht wordt het behoorlijk donker in zo’n houten kast. Bovendien, hoe later hoe kouder, en de vriezeman kunnen we als de pest missen op zo’n molen. Stel je maar eens voor dat je voor je wieken staat waarop vier grote dwijlen van twee op twaalf meter als grote platte stijfgevroren panelen zouden vastzitten. Molenaars zijn er om elkaar voor dergelijk onheil te behoeden, en gelukkig deed een van onze molenaars dat. Misschien wel na een eigen slechte ervaring. Wie zal het zeggen?

(*)in vroeger tijden scheldnaam, tegenwoordig een carnavalstitel.

(**) Staandbeeld van de Zwarte Man, ofte Dirk Martens, eerste drukker in de Lage Landen.

Dit bericht verscheen eerder in de categorie classic rock, waar het slechts gedeeltelijk thuishoorde, vandaar…

The Green in Brugge. Het Zand, vlakbij de schabouwelijk lelijke schouwburg. Begot een Engels aandoende pub. Dat blijkt overduidelijk uit de Engelse borden aan de wanden. The Green. Ik had het kunnen raden. Het gaat hier om golf natuurlijk; De Caddy recht tegenover mij is duidelijk. Een mooi, gezelllig cafe om wat te reflecteren over het heden, en zelfs wat naar de toekomst te gluren. Opzij rechts van mij zit een Duits blonde, waarvan je denkt dat ze die de dag van vandaag niet meer maken, maar toch. Een klassiek koppel tegenover mij, hij beduveld, zij getrappist, verorbert een bord sla, met nog wat aangepast voedsel erop. De zoldering is beslagen met houten planchetten, en dat geeft een warm gevoel. Iets om te onthouden voor de aankleding van de Horenbuts.

De beste thee en koffie in 2009.

Daarnet dacht ik er nog heel even na over, waar ik nou dit jaar de beste en gezelligste koffies heb gedronken. ’t Is eens een andere insteek om terug te blikken op 2009. Het moet zeker in Cambridge geweest zijn, bij Aunties, al is het theehuisje van de National Trust bij de brug in Llanrwst een goede tweede. Voor een echt grote koffie ben ik best bediend geweest bij Starbucks in Chester, pal tegenover The Works, al is The Works tegenwoordig verhuisd. Niets blijft nog bij het oude. De drie kerken, waar ik heerlijk thee heb gedronken afgelopen zomer, mogen best vermeldt worden. Saint Peter in Chester. De Anglican Cathedral, ja die van Paul McCartney’s oratorium, aan Hope street in Liverpool. En ook het kleinere kerkje van St. Dogfmaels bij de watermolen Y Felin, ergens diep weggestoken in Zuid-West Wales. Iets minder, een avondlijke koffie na een mooie molendag buiten aan de Pannekoekenmolen in Burgh Haamstede.

Bij ons blijft het over het algemeen armoe troef met teveel cafes met te kleine tassen, en ik moet zeggen dat ik de ‘Illy etablissementen’ vermijd. De laatste jaren zijn er heel wat cafés die deze trend volgen, wat te betreuren valt. We leven echter op hoop. Hoop op nieuwe ontdekkingen na 1 januari, wanneer het rookverbod ongenadig zal toegeslagen hebben in alweer x aantal cafes waar we nu verplicht in een grote bocht omheen liepen. Ik zal ze wel herkennen, die cafés, waar binnenkort groepjes mensen buiten staan te roken.

Ik was het liefste in….

Leuke herinneringen aan bezochte steden het afgelopen jaar: niet zo gek veel. Het was eerder een jaar van ‘passing thru’, in Cambridge, Chester, Stratford, Utrecht, Mons en Cassel. Al zullen de ogenblikken dat ik opgesloten raakte in een rustige boekenwinkel in Monmouth mij wel bijblijven.

Mitchel Troy, waar enkele arbeiders houten telefoonpalen aan het vervangen waren. Na een rustige babbel bleek dat dit dagelijkse kost is in Wales.

Dankzij de molenwereld dit jaar ook even gestopt in de streek van Avesnois in de Franse Ardennen, Amersfoort en Breda. Dichtbij en toch onbekend.

Andere mooie ontdekkingen waren vast en zeker de Brouckmolen langs de IJzer, en enkele standaardmolens tussen Cambridge en Oxford. De avondlijke fotografie op de terugweg van een regenvakantie in Chesterton, maakt echter veel goed.

Dit jaar kwam ik er opnieuw niet toe om Londen, Rijssel, Villers La Ville, en enkele andere Waalse steden te bezoeken. Villers La Ville en de streek ietwat zuidelijker ervan staat dit jaar zeker op het programma, net als Gravelines, de molendag in Noord-Brabant, de Duitse molendag, het Engele molenweekend, ik kijk al uit naar de thee in Sarre. Het nederlandse molenweekend moet maar eens sneuvelen.